Τα βρώμικα τζάμια δημιουργούν ένα φίλτρο, μια ιδιαίτερη, αέρινη κουρτίνα για το φως που περνάει από μέσα τους. Σημάδια από τα χεράκια ενός μικρού παιδιού, ή το ποδαράκι ενός αγαπημένου σκυλιού μιλούν και λένε ατέλειωτες ιστορίες. Η σκόνη, δημιουργεί σκηνικά, γελάει μαζί μας, παίζει θέατρο, διηγείται παραμύθια.
Αντίθετα, στα ολοκάθαρα τζάμια το φως παίρνει δύναμη, έχει αυτοκυριαρχία, κόβει απότομα, σχεδόν πονάει.
Πες μου εσύ τί προτιμάς;
Χμμ...δύσκολη απόφαση γιατί, ενώ στα βρώμικα μπορώ να σχηματίσω μια καρδιά για τους περαστικούς, στα καθαρά, η δύναμη του φωτός με τροφοδοτεί με ενέργεια και με ξεσηκώνει. Μάλλον θα το αφήσω στη διάθεση της στιγμής.
ReplyDeleteΚαλό απόγευμα Ψαροματάκι μου :)
Μια χαρά την καταέβρισκα στα βρώμικα, στα ασυμμάζευτα, στα πεταμμένα από δω κι από κει. Είχαν κάτι να πουν για ώρες, για μέρες ενώ τα καθαρά είχαν μια λάμψη δυνατή μεν, ολιγόλεπτη δε.
DeleteΑυτό που δεν κατάφερα ήταν το να μη νιώθω ενοχές απέναντι σε τρίτους για όσα εμένα με βόλευαν.
Καλό βράδυ Μαρία μου
σε φιλώ
Αλληγορικά μιλώντας προτιμώ τις καθαρές επιφάνειες. Με την σκόνη δεν είχα ποτέ καλές σχέσεις. Με εκνευρίζουν αφάνταστα οι σκόνες που αιωρούνται (μεταφορικά και κυριολεκτικά) Οι σκόνες γενικά . Μέσα και έξω, στην κοινωνία και στις συμπεριφορές μας. Και άντε για τα παράθυρα υπάρχει το ΑΖΑΧ τη σκόνη του κόσμου πως την καθαρίζεις; μου λες;
ReplyDeleteΚαλό ξημέρωμα Στέλλα μου!
Παρ' όλο που δεν με ενόχλησε η σκόνη ποτέ, βρίσκω λογική στη δική σου εκδοχή Ανίκα μου. Περί ορέξεως λένε.. Θεωρούσα πάντα πως είναι μια πάλη άνιση. Και μεταφορικά και κυριολεκτικά. Άσε που περισσότερο κακό μου έχουν κάνει οι μυρωδιές από τα απορρυπαντικά.
DeleteΚαλημέρα Ανίκα μου
φιλιά
Your blog has become a valuable companion in my journey of self-discovery.
ReplyDeletethank you!!!
Delete