σχολική εκδρομή

 

Η μέρα ξεκινάει με συναίσθημα ''σχολικής εκδρομής'',  ήλιος,  καφεδάκι,  καλή παρέα και τελειώνει με μια είδηση τόσο  άσχημη  που μ'αφήνει άφωνη.  Στο τέλος τέλος,  όταν πια οι άνθρωποι δεν υπάρχουν κάνεις τον καλύτερο απολογισμό,  τί έδωσες,  τί δεν έδωσες,  τί άξιζε ή τί θα μπορούσες να δώσεις αλλά δυστυχώς τα πράγματα έχουν έτσι κι όχι αλλιώς γιατί αυτός ήταν ο τρόπος που πορεύτηκες.  Σήμερα δεν κοίταξα καν έξω από το παράθυρο,  ένιωθα όλη μέρα τη βροχή και τον αέρα,  ένιωθα την έλλειψη του σκύλου που δεν έχω πια,  ένιωθα τη μέση μου να πονάει μετά από τη χθεσινή ''σχολική εκδρομή''  και τα 17 χλμ πεζοπορία.  Με τη λογική,  θα έπρεπε ήδη να έχουμε ένα καινούργιο σκυλάκι αλλά αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα που δεν χωράει σε μια μικρή ανάρτηση.  Θα το πω με δυό κουβέντες,  νιώθουμε ''λίγοι''  πια ώστε να μεγαλώσουμε ένα σκυλί.  Προτιμάμε τις βόλτες μας,  την ελευθερία μας,  την άνεση στον χρόνο μας,  ωστόσο ποτέ δεν κάνουμε και κάτι ιδιαίτερα σπουδαίο στο οποίο ένα σκυλί θα μας ήταν βάρος.  Μεγαλώσαμε ωστόσο και οι δύο κι έχουμε τα θέματα μας.  Στο φούρνο ψήνεται κάτι σαν βασιλόπιτα.  Χωρίς νόμισμα,  έτσι κι αλλιώς οι δυό μας θα τη φάμε.  Δεν έχω ξεστολίσει ακόμη.  Μ' αρέσει το δέντρο και τα φωτάκια.  Είχα κάποια σχέδια για την Κυριακή,  ελπίζω να καταφέρω να τα πραγματοποιήσω.