Τελικά δεν ξέρεις αν ο άλλος είναι εγωιστής ή απλά δεν μπορεί να εκφράσει συναισθήματα. Γενικότερα, γνωρίζουμε μόνο όσα μπορούμε να διακρίνουμε, κι είναι ένα τεράστιο κομμάτι ενός ανθρώπου αυτό που δεν γίνεται φανερό, είτε επειδή δεν μπορεί λόγω χαμηλής αυταξίας να το δείξει είτε θέλει τεχνηέντως να κρύβεται. Ωστόσο δεν μπορώ να μείνω στην επιφάνεια, γιατί το βάθος έχει πολύ ουσία και καταστάσεις και γεγονότα που επεξηγούν τα πάντα. Κι αυτό το βάθος είναι που οι περισσότεροι είτε αγνούν είτε φοβούνται. Γιατί καθώς βουτάς ανακαλύπτεις, κι όταν ανακαλύψεις στ' αλήθεια ποιός θα είσαι μετά;
*Ο πίνακας
Bonjour της Laura Vahlberg
Ξεκίνησες απο το εσύ για να καταλήξεις στο εγώ.
ReplyDeleteΟ καθένας ό,τι έχει δίνει.
Ο μίζερος, μιζέρια.
Ο γκρινιάρης, γκρίνια.
Ο επικριτικός, κριτική.
Ο τσιγγούνης, φτώχεια.
Ο γεναιόδωρος, πλούτο.
Ο αισιόδοξος, ελπίδα.
Ο τρυφερός, τρυφερότητα.
Ο ευγενής, τρόπους.
κ.ο.κ.
Κάθε μετά, θέλει δουλειά για τη διατήρηση ή μη της ανακάλυψης. Και η δουλειά θέλει κόπο. Και ο κόπος δεν είναι πάντοτε επιλέξιμος. Αλλά η επιλογή είναι πάντοτε δική σου.
Καλημερένια, αγαπημένη!
Σου έχει τύχει, να αγαπάς έναν άνθρωπο, όχι απαραίτητα ερωτικά, και να ξέρεις τα χαρακτηριστικά του διότι τα ζεις χρόνια ολόκληρα. Κι ωστόσο περιμένεις, περιμένεις μια μέρα να αλλάξει, να δείξει έναν άλλο εαυτό, να δείξει άλλα συναισθήματα. Κι αυτός ο άνθρωπος αντί να απλωθεί, γίνεται πιο σφιχτός. Κι όλο αυτό σου βγάζει μια κακή αντίδραση, αν όχι έναν ''κακό'' εαυτό σίγουρα όχι καλό. Αλλά δεν θέλεις να τον αφήσεις αυτόν τον άνθρωπο, το γιατί δεν το ξέρω. Είναι τα χρόνια, είναι που φάγατε ψωμί κι αλάτι, είναι οι αμέτρητες στιγμές που έκανες υπομονή. Δεν ξέρω τί είναι αυτό που σε κάνει να πονάς με τον πόνο του, να θυμώνεις με την υπερβολή του, να θέλεις να κλάψεις γιατί είναι έτσι όπως είναι κι όχι αλλιώς, όχι όπως θα τον ήθελες να είναι.
DeleteΑυτό το ότι ο καθένας δίνει αυτό που έχει το έχω ζήσει με πολλούς ανθρώπους στη ζωή μου. Επίσης, καθώς είμαι αρκετά διορατική, βλέπω εδώ και χρόνια τις επιπτώσεις στη ζωή του καθενός μας εξαιτίας του ''αυτός είμαι''.
Εγώ πάλι μπορεί να έχω χίλια ελαττώματα, αλλά το πάω το ψάξιμο σε βάθος. Γιατί αντιλήφθηκα τις επιπτώσεις και ένιωσα ότι δεν μπορώ πια να ζω μ'αυτές.
Για να ανακαλύψεις θα πρέπει κατ' αρχήν το μυαλό σου να αποδεχτεί ότι ίσως είσαι λάθος και θα μπορούσες να είσαι κάπως αλλιώς κι όλο αυτό θα σου προσφέρει μια διαφορετική ποιότητα ζωής. Δεν το έχουν όλοι, το να χτυπηθούν στο σέηκερ και να βγουν ζωντανοί.
Και όπως πολύ ωραία λες, η επιλογή είναι πάντα δική σου!
Αγαπημένη μου,
ReplyDeleteυπάρχει στην καθημερινότητά μου αυτός ο άνθρωπος που περιγράφεις. Κι όλο αυτό ενίοτε ναι, δυστυχώς, μου βγάζει μια κακή αντίδραση, και κάποτε ναι, έναν ''κακό'' εαυτό. Από τη στιγμή που επιλέγουμε να μείνουμε (είτε ξέρουμε το γιατί είτε όχι) πάντοτε είναι οδυνηρό για την ψυχή. Αν ήταν οδυνηρό αποκλειστικά για τον εγωισμό θα είχαμε σίγουρα εξαφανιστεί. Προσπαθώ να θυμίζω στον εαυτό μου ότι το να μην είναι όπως θα ήθελα ή όπως θα έπρεπε να είναι απέναντί μου δεν είναι δική μου ανικανότητα ότι δεν κατάφερα να τον "αγγίξω" ή ότι δεν είμαι αρκετή καλή αλλά δική του ανικανότητα στο να μπορέσει να νιώσει και να μπορέσει να εκτιμήσει. Δική μου ήταν η ανικανότητα στην αρχική μου κρίση για αυτόν τον άνθρωπο.
Ο κατ' ουσίαν άνθρωπος -γιατί δεν είναι απάνθρωπος ή μισάνθρωπος - θα πονέσει με τον πόνο του άλλου που λέγεται άνθρωπος. Θυμώνουμε με την υπερβολή τους ακριβώς για τον ίδιους λόγους γιατί είμαστε άνθρωποι και γιατί είναι οδυνηρό για την ψυχή.
Έκανα εικόνα τη μεταφορά με το σέικερ και μου άρεσε. Τον τελευταίο καιρό προσπαθώ ακόμη πιο συνειδητά να μπορώ να ελίσσομαι (όχι από τις αρχές μου, αλλά με τη στάση μου) και βλέπω πως αυτό πράγματι προσφέρει μια διαφορετική ποιότητα ζωής. Ο φόβος από το τράνταγμα στο σέικερ είναι αυτό που ίσως αρχικά μας αποθαρρύνει.
Σε ευχαριστώ για αυτήν την ευκαιρία της επικοινωνίας και για τα όσα μου γράφεις παραπάνω.
κι εγώ σ ευχαριστώ
ReplyDelete