μόνο να ακούς

 

Το πιο γλυκό,  είναι οι φωνές των φίλων σου,  μόνο να τους ακούς,  αν δεν έχεις τίποτα να πεις!

Τα φύλλα των δέντρων που ξεκινούν από μπροστά σου,  τραβάνε το βλέμμα σου ως το δρόμο ψηλά και το βουνό.  Κάποια μπαλκόνια ξεφεύγουν από την κλασσική εικόνα της πόλης και μοιάζει να βρίσκονται σε κάποια εξοχή ή σε ένα χωριό.  Μια νεαρή ξανθιά μαμά με δύο επίσης ξανθόμπουκλα μικρά.  Είναι αντιαισθητική η θέα του σουτιέν της,  αποφεύγεις να κοιτάς.  Ένα κουτί γλυκά από σοκολάτα,  δεν τα σκέφτεσαι,  δεν θα ακουμπήσεις.  Κάποιος γιορτάζει και κερνάει,  Πέτρου & Παύλου σήμερα.  Έχει μια ηρεμία εκείνο το πάρκο όταν δεν είναι Τετάρτη.  Πέρασαν πια τα χρόνια της δοκιμής και των τεστ,  κουμπώσαμε,  νιώθουμε τις ψυχές μας,  δεν σου λέω εντελώς,  τόσο όσο.  Παίρνω φεύγοντας τρία από τα σοκολατένια,  κάνει τόση ζέστη που έχουν λιώσει όταν τα βγάζω από την τσάντα μου στο σπίτι.  Κάπως σε φέρνουν στα ίσα σου όλα αυτά,  αν θέλεις βέβαια να βρεις τα γράδα σου.  Να μετράς και νά 'ναι όλοι,  αυτό!!!

κυρίως αόματη

 

Οι σχέσεις θέλουν να γίνεσαι ένα με το περιβάλλον.  Αόρατη και αόματη!!!

τραύματα

 Στο όνομα του εγωισμού,  έχουν γίνει εγκλήματα,  τα οποία καθόλου δεν βοήθησαν στην εξέλιξη μας.  Βγάζαμε τα ματάκια μας με τα χεράκια μας!  Τα μικρά παλιά τραύματα,  καθώς μεγαλώνουμε φαντάζουν βουνό.  Ευτυχώς κάποιοι το καταλαβαίνουμε ότι με τις κατάλληλες κινήσεις δεν είναι απροσπέλαστο.

δίνω

 

Ίσως το κουβάρι να ξετυλιγόταν με μια βουτιά στη θάλασσα.  Καθισμένη στην καρέκλα,   μπροστά στο μεγάλο τραπέζι,  την εφημερίδα με τα νέα - τις περισσότερες φορές άσχημα,  τα βάζα με τις αναμνήσεις - γυάλινες και σκονισμένες - θαμπές,  το βάζο με τα λουλούδια - τα μόνα που χρωματίζουν - και αρωματίζουν το σπίτι.  Ένα φλυτζάνι ζεστό τσάι θερμαίνει τις σκέψεις - ωστόσο δεν τις βοηθάει να διαχωριστούν.  Και η πίεση δημιουργεί άγχος αξεπέραστο - σε πόσα είδη χωρίζεται η απώλεια;  Δίνω,  σε δίνω,  θα σε δώσω - πόσο μου κοστίζει όλο αυτό;  Σαν αστέρια σε σκοτεινό ουρανό,  με φωτίζει το χαμόγελο του κι αυτή η αισιοδοξία του - τί να μου θυμίζει άραγε;   Φοβάμαι πως εδώ,  ο χρόνος βαρύς,  δένει την κλωστή σε κόμπους άλυτους.  Κι εγώ μπερδεύομαι στα καμπυλώματα και στις εσοχές μιας πλεξούδας από μαλλιά μακριά - ξανθά.  Χάνομαι λίγο.  Ένα μικρό ψαράκι  χοροπηδάει στο νερό του πλαστικού κουβά,  εκπλιπαρώντας με να το σώσω παίρνοντας το μαζί μου σε εκείνη τη δυνατή βουτιά. 

καλοκαίρι

 

Ένα απαλό αεράκι όπως παλιά,  χωρίς ζέστη,  χωρίς κουνούπια.  Κι ένα συννεφάκι για να καθήσω επάνω του.  Καφεδάκια στο τραπέζι και τα παιδιά να παίζουν δίπλα.  Ένα τάβλι,  να φέρνω διπλές και να χαίρομαι.  Μια πεταλούδα μικρή,  κίτρινη,  να τριγυρνάει στο βάζο με τα φρέσκα λουλούδια.  Κουβέντες γλυκές, σαν το υποβρύχιο που θα παραγγείλουμε σε λίγο.   Λίγο πριν μπούμε στο καραβάκι που θα μας πάει σε μια απόμακρη,  γαλάζια ακτή.  Κι η θάλασσα πάντα εκεί,  ντυμένη στο μπλε του καλοκαιριού και φως,  φως πολύ έτσι ώστε να μην υπάρχει κανένα ψεγάδι παρελθόντος ή μέλλοντος.  Σε ένα χρόνο μεθυσμένο από ατόφια ευτυχία,  αν ποτέ μπορούσε να υπάρξει/υπήρξε αυτή.

με τον καφέ

 

Ο Ιούνιος,  έχει χρώμα κίτρινο.  Το ίδιο και το καλοκαίρι.  Τόσο λαχταριστό και τόσο ανυπόφορο.  Ανυπόφορο είναι,  να δίνεις ένα τέλος και να μην βρίσκεις μια αρχή για να το αντικαταστήσεις.  Ανυπόφορη είναι η σκόνη που σε πνίγει καθώς βρίσκεις ένα παλιό αντικείμενο στο εγκατελειμμένο δωμάτιο.  Σε παραμελώ και με πνίγει.  Κάνω πλάνα που δεν ακολουθώ.  Δεν βρίσκω το νόημα.  Αναρωτιέμαι,  πόσοι εκεί έξω βρίσκουν νόημα σε ότι κάνουν;  Νομίζω πως το μυαλό μου βρίσκεται μέσα σε ένα στρείδι,  ερμητικά κλειστό.  

παρηγοριά

 

Πολλές φορές,  θα ήθελα να ήμουν πεταλούδες και χρωματιστά λουλούδια,  γαλάζιος ουρανός και διάφανα μπαλόνια με μπόλικη δόση παρηγοριάς μέσα.  

*για μια φίλη που υποφέρει σωματικά και συναισθηματικά κι όποτε πάω να της μιλήσω νιώθω πως δεν μεταφέρω χρυσόσκονη,  δυστυχώς

 

πανηγύρι

 

Μ' αρέσει πολύ ο Ιούνιος σαν μήνας και η επιθυμία μου θα ήταν με το τελείωμα του να άρχιζε φθινοπωράκι.  Αναζητώ τη δροσιά,  η ζέστη κάνει τις βόλτες μας επίπονες,  επιπλέον κούραση και ιδρώτας.  Νιώθω την ησυχία της Κυριακής.  Νιώθω την ανησυχία όσων δεν μου αρέσουν,  όλα αυτά που ξεκινούν από τον παραέξω κόσμο και φτάνουν ως το εσωτερικό μου μεδούλι.   Αν ήμουν 20 χρονών,  30 ή 40 και ερωτευόμουν,  θα έπαιρνα το άλλο μου μισό και θα πήγαινα στο νησί που αγαπούσα κι εκεί θα παντρευόμασταν.  Στο δημαρχείο.  Ούτε εκκλησίες,  ούτε παπάδες,  ούτε κόσμος,  ούτε καρσιλαμάδες.  Το σκηνικό ενός παραδοσιακού γάμου δεν μου αρέσει καθόλου μα καθόλου.  Με δεσμεύουν οι τυπικότητες.  Επίδειξη χρημάτων χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Νιώθω αλυσοδεμένη.  Πνίγομαι.  Και σκέφτομαι πως ευτυχώς που έκανα κάποια πράγματα στα 21,  ναι τόσο μικρή ήμουν,  τότε που δεν καταλάβαινα πολλά πολλά.  

Αλήθεια,  γιατί μας αρέσουν τα νυφικά κι όλο αυτό το νταβαντούρι του πανηγυριού;