Ροζ

 

 Νιώθω σαν να είμαι μέσα σε ένα κουκούλι που ώρα με την ώρα θα σκάσει και κάπως έτσι θα αναγεννηθώ.  Δεν ξέρω αν μετά από μια ηλικία αυτό είναι πραγματοποιήσιμο ή η απόλυτη ουτοπία.  Συγκρίνομαι,  δεν έχω τίποτα δικό μου πέρα από 1.000.000 χαμένους εαυτούς.  Ένα κορίτσι με την τσάντα του σχολείου που φοράει πάνω από την μπλε σχολική ποδιά,  ένα καινούργιο,  αμάνικο ζακετάκι με χοντρές πλεξούδες.  Ήταν Άνοιξη και ήταν στη μόδα το κίτρινο.  Πώς δίπλωνε και ξεδίπλωνε ο χρόνος μετά από αυτό,  ιδέα δεν έχω.  Η ροή των πραγμάτων εκσφενδονίζεται σχεδόν, μέσα σ αυτό που το ονομάζουμε καθημερινότητα.  Σκάβοντας με όλη μας τη δύναμη το Τώρα όσο πιο βαθιά μπορούμε.  Μπορούμε;  Η φαντασία μας είναι ένα τέρας που καταβροχθίζει την πραγματικότητα.  Στη δική μου φαντασία,  σήμερα είναι Φθινόπωρο,  έχε δροσιά και η βεράντα μου είναι ένας παράδεισος από λουλούδια.  Στην δική μου πραγματικότητα,  δίνω ένα φιλί στο πιο μεγάλο και πιο δαντελωτό φύλλο της μονστέρας μου.  Την νιώθει την αγάπη,  ορθώνεται,  στήνεται.   Έχω σοβαρέψει της ψιθυρίζω,  τόσο που κάθε ίχνος παιδικότητας θα έμοιαζε με ξένο σώμα πάνω μου.   Οι φωτογραφίες ξεχειλίζουν ξεγνοιασιά και αγάπη.  Αλήθεια είναι!  Αλλά πολλές φορές,  φοβάμαι μήπως και  βλέπω μόνο αυτό που θέλω εγώ να δω.  Αυτός ο συνυπολογισμός των όλων που βιώνεις όταν είσαι στη σωστή απόσταση.  Εύχομαι σωστή,  ούτε πολύ μακριά,  ούτε πολύ κοντά,  τότε τα είδωλα παραμορφώνονται,  θολώνουν.   Από όλα τα χρώματα προτιμώ αυτό που ποτέ δεν ήταν το αγαπημένο μου.  Ροζ!  Φοράω ένα ροζ ζακετάκι,  αλλά φοβάμαι να σε κοιτάξω στα μάτια,  νομίζω πως θα μου πούνε την   αλήθεια.  Γιατί πάντα η αλήθεια να στέκεται εκεί και να με κοροιδεύει;  Δεν μπορεί να μου πάρει τίποτα πέρα από ένα τσίμπημα στην καρδιά και μια λύπη στο στομάχι.  Με την άκρη μια λευκής,  λινής πετσέτας,  σκουπίζω τη ''βρωμιά''(?) για να κρατήσω τις ισορροπίες.