μπλε

Θα ήθελα να είχα χίλια μάτια

διακόσια χέρια,

εκατό πόδια,

εικοσιπέντε χείλια

πενήντα μύτες

εκατόν τριανταοκτώ αυτιά

χίλιες διακόσιες μνήμες

κι ένα εκατομύριο δάχτυλα

ή έστω

θα τα αντάλασσα όλα αυτά

με τον χρόνο μου

πολλαπλασιαμένο με το άπειρο

*οι γλάροι είναι τα δικά μου πουλιά

και η θάλασσα το ολοδικό μου ταξείδι

εξάρτηση;

Είμαι μια δειλή.
Κι εξαρτημένη.
Δεν φεύγω εύκολα,  ή για την ακρίβεια,  δε φεύγω σχεδόν ποτέ.
Πως να το πω,  στη ζωή μου έχω κάνει μία και μοναδική μετακόμιση,  και δεν έχω χωρίσει ποτέ.  Για την ακρίβεια..  σχεδόν ποτέ..

Οι σχέσεις μου κρατούν χρόνια,  κι ας μη μοσχοβολούν σα κολώνια..

Ε λοιπόν είμαι δειλή γιατι δε μπορώ να πω ''αντίο''
Βρε τι φωτογραφίες που γράφουν με μεγαλοπρεπή στοιχεία  ''ΤΗΕ ΕΝD''
Τι πασχαλίτσες να περπατούν σε επικίνδυνα τελειώματα βιβλίων..

Έχω πάθει εξάρτηση μ' αυτό το blog.
E ξ ά ρ τ η σ η !!!

Έχω ανάγκη από μια αλλαγή,  από κάτι καινούργιο,  άγνωστο,  διαφορετικό,  πιό ελαφρύ που να βοηθάει το μυαλό μου να σκέφτεται πιό ελεύθερα.
Φτιάχνω καινούργιο blog και καμαρώνω το φρεσκότατο template.
Γράφω και το πρώτο post.

Τι ωραία !


Αμ δε..
Σε ένα δύωρο μετρημένων και των δευτερολέπτων είμαι πάλι εδώ.. 
ένας κόμπος στο λαιμό..


πφφφφ
σφίξιμο στο στομάχι,  άλλη μια ματιά κλεφτή στο καινούργιο blog.. 
Μ αρέσει δε μπορώ να πω..
Και το γράψιμο γμτ ένα πιό ελεύθερο το έχει..

ουφφφφφφ
ξαναμπαίνω εδώ..  ''ΤΗΕ ΕΝD OF STORY''
τς..  όλα έχουν μια αρχή και ένα τέλος..  άλλωστε κάθε τέλος είναι και μια νέα αρχή..
κι αυτό το ''βιβλίο''  έχει από καιρό τελειώσει..

εχ..
μμ

γκουχ γκουχ

το βρήκα..
θα γράφω στο άλλο και θα κάνω copy εδώ..  εε μα πιά ;)))

end of story

η φωτογραφία του χρήστη jules1983 από το deviantart

υλικά από όνειρα

''Eίμαστε όλοι φτιαγμένοι από υλικά ονείρων''

Ουίλιαμ Σαίξπηρ


Ο καθένας μας κι από διαφορετικά.  Εν τέλει εκεί βρίσκεται όλη η ουσία.  Στην προσέγγιση αυτής της διαφορετικότητας..  που  ανοίγει καινούργια παράθυρα και νέους ορίζοντες..



η φωτογραφία του χρήστη thresca από το deviantart

εικόνες

.

Τριγυρνούσαμε σχεδόν όλες τις λιγοστές αυλές,  ήταν μικρό το χωριό,  χτυπούσαμε τις πόρτες,  ανταλλάσαμε καλημέρες,  εμένα με κοιτούσαν πάντα σα ξένη,  ποιανού είσαι εσύ με ρώταγαν,  ζητούσαμε,  τι θα μας δώσετε μέρα που είναι λέγαμε,  μας έκοβαν από κανένα ανθισμένο δέντρο,  τα τριαντάφυλλα λιγοστά,  πρασινάδα μπόλικη,  κάποτε τέλειωνε η γύρα,  προς το μεσημεράκι τα κορίτσια τα έβρισκες στο ύψωμα,  στο μικρό εκκλησάκι του προφήτη Ηλία να στολίζουν τον επιτάφιο.

Στις γιρλάντες,  έβαζα το χεράκι μου κι εγώ,  τις φτιάχναμε από πασχαλιές,  παίρναμε ένα ένα τα μικροσκοπικά μυρωδάτα ανθάκια και τα περνούσαμε από μια φυσική τρυπούλα,  όλα σε μια κλωστή μεγάλη,  κι αυτά μετά,  αφού τέλειωνε όλο το στόλισμα,  έμπαιναν χαλαρά σα τελευταία πινελιά από πάνω.

Στην ανάσταση,  πήγαινα πάντα με καινούργια ρούχα και κλάμματα.  Ο χώρος της εκκλησίας με πίεζε.  Είχα πάντα την αίσθηση πως οι συνηθισμένοι άνθρωποι γύρω μου κάτι άλλο ήθελαν να δείξουν εκεί μέσα,  το οποίο δε μπορούσα να εξερευνήσω αλλά ούτε να συμβιβαστώ.
Θυμάμαι ένα μπλουζάκι κοντομάνικο κόκκινο,  μερσεριζέ το έλεγε η μαμά μου,  μια άλλη φορά ένα παντελόνι κίτρινο,  και μια άλλη ένα κόκκινο καρώ,  πάντα από τα πιό μοδάτα της αγοράς και παπούτσια λευκά,  μπαλαρινέ.

Πρόσεχε να μη στάξει κερί επάνω σου,  μου φώναζαν κι όλη μου η χαρά ήταν αυτή η μοναδική στιγμή που θα άναβα τη λαμπάδα μου.

Αυγά κόκκινα,  παίρναμε μαζί μας,  από το μεγάλο ταψί που ήταν κρυμμένο κάτω από το ντιβάνι,  πάνω από εκατό,  μεριμνούσε για αυτό κάθε χρόνο η γιαγιά μου, μαζευόμασταν και πολλοί,  αδέρφια,  ξαδέρφια,  θείοι,  θειές..
Στην ανάσταση,  όλοι είχαμε μαζί μας από ένα αβγό,  και τσακ τσουκ σπάγαμε ο ένας του άλλου,  και νικητής ήταν αυτός που το αβγό του θα έμενε ανέπαφο.  Είχα μάθει να διαλέγω τα πιό μικρά και στενά,  που δεν ήταν κούφια,  αλλά θυμάμαι μια χρονιά που ένα από τα ξαδέρφια μου είχε φέρει ενα ψεύτικο ξύλινο,  και μας τα είχε σπάσει ολονών,  μέχρι που κάποιος  το μαρτύρησε.

Την παρέα μου την ξαναέβλεπα τη μέρα του Πάσχα το απόγευμα,  αγαπιόμασταν,  μα δύσκολα τακίμιαζα μαζί τους,  είχαν το δικό τους τρόπο,  που μέχρι εγώ να τον ξαναμάθω κάθε φορά που ξαναερχόμουν,  περνούσαν γρήγορα οι μέρες κι έφευγα.

κάνω πως δε σε βλέπω

Απρίλης..

Σου πάει η άνοιξη. Τσιτώνει το δέρμα του προσώπου και δίνει λάμψη στα μάτια. 
Είναι ακόμη μέρα κι έχεις βυθιστεί σε μια εφημερίδα.  Σε βλέπω από μακριά.  Μου αρέσεις. 
Δεν θέλω να μου αρέσεις,  σε πλησιάζω αλλά  θέλω να σε αγνοώ.

Οι λέξεις μας ταυτίζονται και συγχρόνως λειτουργούν αντιδραστικά.

Μ αρέσει ο τρόπος που ακουμπάς με τα χείλη το ποτήρι του καφέ.  Μ αρέσει ο τρόπος που πιάνεις με τα δάχτυλα το φλυτζάνι.  Ζηλεύω την ηρεμία του σώματος σου.  Τον τρόπο που ο χώρος δέχεται τον δικό σου όγκο.  Το πόσο όμορφα κουμπώνεις μέσα σε κάτι.  Την φυσικότητα σου.  Το μπλουζάκι που αγκαλιάζει το λαιμό σου.

Το πως τσαλακώνεις ένα χαρτί με τα χέρια σου,  το πως δαγκώνεις το καλαμάκι του αναψυκτικού σου.  Το πως λες,  ''περνάω καλά''  ή ''είμαι χάλια''.

Ο τρόπος που μου δημιουργείς χαρά αλλά και λύπη..

Η αίσθηση πως μόνο εσύ με καταλαβαίνεις..  και μόνο εσύ ΔΕΝ με καταλαβαίνεις..





Μ αρέσει αυτό το συννεφάκι μπουκωμένο βροχή που μ ακολουθεί,  όποτε σ ακολουθώ..

*η φωτογραφία του χρήστη του dyingrose24 από το deviantart

αίσθηση

Φλεβάρης
Σκοτάδι.  Τα φώτα της πλατείας αντανακλούν σκληρά στο πλακόστρωτο.  Κρύο.  Παλτό,  κασκόλ τυλιγμένο διπλά στο λαιμό.  Ελάχιστοι άνθρωποι,  μικρά πηγαδάκια,  αλκοόλ.  Στο βάθος ο ουρανός σέ σκούρο μπλε,  τα σπίτια της άνω πόλης ίσα που διακρίνονται μπερδεμένα υποτονικά στα χρώματα τους.  Τα φωτισμένα παράθυρα,  πορτοκαλοκίτρινες υποψίες ζωής.  Ο καφές ζεσταίνει τα χέρια μου,  το ίδιο κι η κουβέντα.

Μάρτης
Σούρουπο.  Τα φώτα έχουν ανάψει εδώ και δέκα λεπτά.  Ρίχνουν γλυκές φωτεινές ανταύγειες στο πλακόστρωτο,  μια ομάδα από περιστέρια παίζει με τα χέρια ενός παιδιού.  Άνθρωποι κάθε ηλικίας διασχίζουν τη μεγάλη πλατεία,  περπατώντας ανάμεσα στα γυμνά ακόμη δέντρα.  Σακάκια από σκούρα χοντρά υφάσματα,  τσιγάρα φτηνά,  μυρωδιά μπύρας.  Στο βάθος,  μικρές μονοκατοικίες της άνω πόλης,  φόρμες σε χρώματα γήινα,  το όριακό φως ανάμεσα στη μέρα και τη νύχτα τα κάνει ακόμη πιό θερμά.  Κάποια παράθυρα γύρω τριγύρω είναι ανοιχτά,  οθόνες τηλεοράσεων καθρεφτίζονται στα τζάμια,  προχωρούν ως τα κάγκελα,  μια γυναίκα σκυμμένη σε ένα υπολογιστή.
Ο συναγερμός ενός αυτοκινήτου..  ο καφές ζεσταίνει τα χέρια μου,  το ίδιο κι η κουβέντα..

Απρίλης
...




είναι κάποιες στιγμές που δεν είναι δρόμοι,  είναι φωτισμός,  είναι αίσθηση..










..πότε ήταν η τελευταία φορά που σε είδα με ένα τεράστιο μπουκέτο λουλούδια στα χέρια,  αλήθεια αυτή την αίσθηση την θυμάσαι;

*η φωτό του χρήστη zvaella από το deviantart