Monday, January 15, 2007

το δαχτυλιδι


Γλύστρισε απαλά μέσα από τα σεντόνια..τον άφησε κουρασμένο να κοιμάται δίπλα της.
Με ελαφριές πατημασιές βρέθηκε να ετοιμάζει ένα ζεστό.Πήρε την κούπα στις χούφτες της και άνοιξε το παράθυρο..όποτε δεν είχε ύπνο..καθόταν με τις ώρες και χάζευε το σκούρο μπλέ της θάλασσας.Αποζητούσε το κρύο,δημιουργούσε μια διάφανη μεμβράνη που κάλυπτε το δέρμα της και τακτοποιούσε τις σκέψεις της..
Ανακάλεσε τις στιγμές..
Είχαν περάσει ακόμη ένα τυπικό βράδυ..με μια μικρή διαφορά…
Φαινομενικά τουλάχιστον.
Είχε έρθει και σήμερα αργά..με ένα μπουκέτο λουλούδια..αυτή έκλεινε τα 38..να κρύβουν το ίδιο αδιάβαστο βλέμμα των τελευταίων μηνών..
Την φίλησε με την ίδια υποκριτική ευγένεια.Κτύπησε το κινητό και το έκλεισε αμέσως με τις ίδιες κινήσεις,γεμάτες ενοχές.
Γευμάτισαν μαζί στο γιορτινά στρωμένο τραπέζι.Με το πρώτο σήκωμα,βάλσαμο,του ποτηριού,της πρόσφερε ένα λευκό βελούδινο κουτί.Απόρησε.Ένα χρυσό δαχτυλίδι άστραψε στα μάτια της.
Μόλις δέκα μέρες πριν της μιλούσε για διαζύγιο.Της πρότεινε χρήματα..μηνιαίο ποσό 1500-2000 ευ. γι αυτήν και το παιδί.
Και τώρα?Τι ζητούσε μ’ αυτή του την κίνηση??
Τυλιγμένη σε σύννεφα καπνού..άκουγε το ψιθύρισμα της θάλασσας..χάραζε στο βάθος του ορίζοντα.
Απέφυγε τις ερωτήσεις της,αόριστες οι απαντήσεις του..μια φευγαλέα υποψία πως όλα μπορούν να διορθωθούν.Έτσι απλά,δίχως καν ένα άγγιγμά του,δίχως το χάδι της να βρίσκει τα δάχτυλά του,τις μπούκλες των μαλλιών του,δίχως εκείνο το φιλί του που μέσα στην παραζάλη του,έχανε την αίσθηση του χρόνου.
Πόσες φορές ακόμη θα τα άκουγε??κι άλλες πόσες ακόμη θα τον πίστευε??
Βίωνε καθημερινά ξανά και ξανά την απόριψή του,τον ψυχικό εξευτελισμό..τη συναισθηματική στέρηση.
Έκλεισε το παράθυρο..
Έβγαλε μια μικρή βαλίτσα από την αποθήκη..πράσινη,ταξιδιάρικη..
Έμεινε να την κοιτάζει ώρα πολύ..
Τον ένιωθε στο κρεββάτι τους,μόνο..κουρασμένο..να πιπιλάει τα όνειρά του..σα μωρό,ένα μωρό που κάποτε ήταν δικό της,κάποτε ήταν το παν γι αυτήν.
Άκουγε την ανάσα του,ένιωθε την μυρωδιά του..τα μόνα που της είχαν απομείνει..αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα..δικά της τις νύχτες.
Άρχισε να γεμίζει τη βαλίτσα…

29 comments:

  1. Παράξενο πολύ..περιέγραψες μια δική μου νύχτα πριν μερικά χρόνια..

    Και η ανάσα και η μυρωδιά θα χαθούν... θα τα πάρει ο χρόνος μαζί του

    Μέρα καλή να έχουμε.

    ReplyDelete
  2. Στιγμες που ολοι μας περναμε η θα περασουμε αργα η γρηγορα ...το θεμα ειναι να τις ξεπερναμε και αφου πρωτα μας διδαξουν και να τις βαζουμε πισω πισω στο μυαλο μας κατω απο τις καλες αναμνησεις ε?:)

    Καλημερα και καλη χρονια :)

    ReplyDelete
  3. Καλή εβδομάδα καλή μου!

    ReplyDelete
  4. Είναι κρίμα, αλλά πολλές σχέσεις καταλήγουν έτσι. Και τότε, είναι το καλύτερο να παίρνουμε τη βαλίτσα μας και να φεύγουμε, περισώζοντας ό,τι έμεινε από αξιοπρέπεια. Οσα ζήσαμε μας έχουν για πάντα αλλάξει, είναι δικά μας, κομμάτι της μικρής προσωπικής μας ιστορίας.

    ReplyDelete
  5. @..mario..μη μου πεις??και??τωρα??

    ReplyDelete
  6. @..ανατολη..τις ξεπερναμε??

    ReplyDelete
  7. @..ονειρο..μαγειρεματα..επισης..επισης..!!

    ReplyDelete
  8. @..αισθηση..ειτε ετσι ειτε αλλοιως..εμπειριες..αρκει να κανεις βηματα μπροστα..!!

    ReplyDelete
  9. Να πάρει τη βαλίτσα της και να φύγει όσο πιο μακριά γίνεται....

    ReplyDelete
  10. μ άρεσαν αυτά που έγραψε η αίσθησθις
    λέω να συμφωνήσω μαζί της
    φιλιά :)

    ReplyDelete
  11. κι επειδή έγραφα ταυτόχρονα με τη μπεμπελάκ μας απ ότι είδα... την ίδια συμβουλή δίνω κι εγώ
    :)

    ReplyDelete
  12. ponese...
    me ponese... to post sou...
    filaki

    ReplyDelete
  13. Aναλογως τον ανθρωπο...προσωπικα δεν ξεπερναω τιποτα........απολυτως...!

    ReplyDelete
  14. η αλήθεια πονάει περισσότερο από το σκέπασμα και την υποκρισία. τουλάχιστον για λίγο...

    αλλά η ελευθερία είναι εκεί... και η ανάσα χωρίς βάρος.

    ReplyDelete
  15. Μέσα στην βαλίτσα να βάλει και όλες τις όμορφες αναμνήσεις και να τις πάρει μαζί της στο μακριά που θα πάει...

    Και να κινήσει να πάει ...

    ReplyDelete
  16. @..bebelac..ας φυγει λοιπον..!!

    ReplyDelete
  17. @..alkyoni..καλο βραδυ..φιλιαα..!!

    ReplyDelete
  18. @..soulmates..ποναει η ζωη..!!

    @..ανατολη..και αναλογα την περιπτωση βεβαιως..!!

    ReplyDelete
  19. @..αλεξανδρα..σημαντικο να ζεις κατω απο το πρισμα της αληθειας..εφικτο??

    ReplyDelete
  20. @..φοινικα..θα ειχε λες και ομορφες αναμνησεις??σωστα δε μπορει..κατι καλο θα ειχε να παρει μαζι της..!!

    ReplyDelete
  21. το δαχτυλίδι να του αφήσει
    και όλους τους κρίκους της αλυσίδας της...

    ReplyDelete
  22. @..allmylife..χαχα καλοοο..φιλια..!!

    ReplyDelete
  23. καλό της ταξίδι...
    αν χωράει η ζωή της στη βαλίτσα της, να την πάρει και να φύγει...

    καληνύχτα...

    ReplyDelete
  24. μικρη (ηλικια...)
    πρασινη (ελπιδα...)
    βαλιτσα (αποφαση...)
    ευχομαι νε ειναι καλα...
    φιλια...

    ReplyDelete
  25. μελαγχολικές στιγμές
    καμμιά φορά μαύρες αναμνήσεις
    απο την ζωή μας...
    καλημέρα σου

    ReplyDelete
  26. @..γιωργο..μια βαλιτσα που παει κι ερχεται..!!

    ReplyDelete
  27. @..βασιλικη..πολυ σωστα εκτος απο το οτι η λεξη 'μικρη' δεν εκφραζει ηλικια αλλα μεγεθος-ποιοτητα ζωης..!!

    ReplyDelete
  28. @..melomeno..ετσι ακριβως..την καλησπερα μου..!!

    ReplyDelete
  29. Να φύγει, λοιπόν... Αν έτσι πρέπει, αν έτσι νοιώθει, να φύγει...Τάχουμε ξαναπεί... Αλλά αν νοιώσει αλλιώς ξαφνικά κι αν υπάρχουν περιθώρια, να ξαναγυρίσει...
    Μερικές φορές, για να μείνεις κάπου, πρέπει, πρώτα, να φύγεις!

    Υ.Γ. : Από την δική μου σκοπιά (Προσοχή : δεν λέω από την ανδρική, λέω απλώς από την δική μου) τόχω καταγράψει στην "Μπλόφα"...

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...