Tuesday, January 16, 2007

η Λίτσα κι ο Μήτσος


Η Λίτσα κι ο Μήτσος.Επτά χρόνια σε γάμο,κι άλλα τρία σε σχέση..ωραίο ζευγάρι,ταιριαστό.Όλη μέρα μαζί..στη δουλειά..στο σπίτι..στις χαρές,στις λύπες.
-Άχ Μήτσο μου..αυτή..!!
-Ναι Λίτσα μου..προλάβαινε αυτός..!!

Ο Μήτσος ήταν ωραίος άντρας..ίσιο καλοκουρεμένο μαλί,προσεγμένο ντύσιμο,διαφορετικό πουκάμισο με την αλλαγή της μέρας..πάντα καλά ταιριασμένο με ασορτί γραβάτα.Είχε μια συλλογή από κομπολόγια στο σπίτι,πέτρες φερμένες από τα πέρατα του κόσμου.Άνοιγε λοιπόν κάθε πρωί το βιτρινάκι στο σαλόνι,έφερνε μπροστά τη γραβάτα που είχε ήδη φορέσει κι έβαζε επάνω μια μια τις χρωματιστές τις χάντρες.Αυτές που του ταίριαζαν πιο πολύ..τις έπαιζε όλη μέρα ανάμεσα στα δάχτυλά του.΄Εβαζε μπόλικο άρωμα που μύριζε απο μακριά και ξεκινούσε την μέρα του..
Ο Μήτσος είχε δυό αδυναμίες.
Η μία ήταν η δουλειά του..οικογενειακή επιχείρηση..εξαρτήματα φορτηγών..την παίδεψε και τον παίδεψε για χρόνια μέχρι να την φτάσει εκεί που ήθελε.Αντιμετώπισε ανταγωνιστές,ήρθε σε συμφωνία με εταιρείες και τράπεζες,εξάντλησε τρόπους και τόπους,εκμεταλεύτηκε οτιδήποτε θα μπορούσε να του φέρει κέρδος και τα κατάφερε.Μέχρι και αυτοί που κάποτε ήταν ανταγωνιστές του,σήμερα δούλευαν για αυτόν.Πωλητές,οδηγοί,δέκα άτομα έμπιστο προσωπικό μαζί με το Λιτσάκι που ήταν από νωρίς το πρωί ως αργά το βράδυ να έχει το πάνω χέρι στα τηλέφωνα,τις παραγγελίες και τις παραδόσεις.
Ο Μήτσος κοινωνικός και δουλευταράς,παρ΄όλο το προσωπικό που διέθετε,κάθε πρωί διεκπεραίωνε όλες τις υποχρεώσεις που αφορούσαν τράπεζες,επιταγές,σύντομες επισκέψεις σε πελάτες..αυτοπροσώπως.
Και μια φορά την εβδομάδα,κατά προτίμηση τις Δευτέρες,που τα επαγγελματικά ραντεβού ήταν λιγοστά,έβρισκε πάντα τον τρόπο να κάνει την καθιερωμένη του επίσκεψη,πιό σαπουνισμένος,πιό καλοντυμένοςκαι πιό μυρωδάτος από ποτέ,στο σπίτι με την καφετιά ξύλινη πόρτα και το κόκκινο φως στην κορυφή,μέσα στο στενό,απέναντι από τον κινηματογράφο “ΕΣΠΕΡΟΣ”.
Γιατί καλό ήταν το Λιτσάκι,παράπονο δεν είχε,αλλά,άντρας αυτός..ανατολίτης..μία αδυναμία είχε..να γεύεται την πληρωμένη ηδονή.Άλλωστε ήταν κύριος,έβαζε την αξιοπρέπεια του σπιτικού του πάνω απ΄όλα.Βουλγάρες,Ρουμάνες,Ρωσίδες και Αλβανίδες ήταν πρόθυμες να υποταχθούν στα γούστα του..χωρίς ίχνος δέσμευσης,χωρίς κανένα δέσιμο,καμία υποχρέωση πέρα από τα ελάχιστα ευρώ που που πλήρωνε πάντα πριν από οποιαδήποτε επαφή.

Η Λίτσα από την άλλη είχε μία αδυναμία κι ένα μαράζι!
Μεγάλη αδυναμία ήταν το σπιτικό της που πήγαινε πακέτο με τον Μήτσο της.Δεν ήταν τόσο η καθαριότητα που την αποροφούσε,όσο οι ρομαντικές λεπτομέρειες του σπιτιού,τα σχέδια στα δαντελένια και μεταξωτά κουρτινάκια ,τα πεντακάθαρα στρωμένα πετσετάκια ,τα κάθε λογής κρυστάλινα βαζάκια..πάντα γεμάτα με φρέσκα τριαντάφυλλα,τα ερωτευμένα σεντονάκια,τα ροζ λουλουδιασμένα δισκάκια,τα μελένια φλυτζανάκια,τα ασημένια κουταλάκια..κι όλες οι βεραμάν,σχελ και παλ κίτρινες κορδελίτσες που έδενε σε περίτεχνους φιόγκους και κολούσε παντού..μα παντού.Κι έπειτα τις λίγες ώρες που ήταν στο σπίτι..και τα Σαββατοκύριακα μαζί..να ευχαριστήσει τον Μήτσο της με κάθε τρόπο,να πλύνει το σπανάκι για το σπανακόρυζο που του άρεσε,να μαγειρέψει το στιφάδο που λάτρευε,να του ψήσει καφέ από τα χέρια της Ελληνικό βαρύ γλυκό με μπόλικο κα’ι’μάκι..να χαλαρώσει.
Πίστευε πως ήταν ευτυχισμένη,άλλωστε δε ζητούσε και πολλά.Μερικές φορές μόνο,τα βράδια κυρίως,είχε την επιθυμία να κλάψει,ένιωθε μια σκιά να καλύπτει τα μάτια της,κάτι αδιόρατο την ενοχλούσε αλλά σα να μην μπορούσε να προσδιορίσει την αιτία.Η αγκαλιά του Μήτσου της της φαινόταν λίγη τότε,τα χάδια του ψυχρά κι ανύπαρκτα,σα με το που την αγκάλιαζε να ήθελε να τελειώσει,αλλά το έδιωχνε,όλα τα ζευγάρια έτσι είναι σκεφτόταν, συλογιζόταν με το νου όλα τα καλούδια που τη συνέπαιρναν και ξεχνούσε.
Η Λίτσα κι ο Μήτσος είναι πολύ όμορφο ζευγάρι,ψιθύριζαν στη γειτονιά.
Ταιριαστό ζευγάρι ψιθύριζαν γνωστοί και άγνωστοι.
Κρίμα να μην έχουν παιδιά έκλαιγαν τιτιβίζοντας τα πουλιά.

Αυτό ήταν το μαράζι της Λίτσας.Επισκέφτηκε γιατρούς,τους καλύτερους γυναικολόγους,οι ελπίδες πολλές, η αναμονή πληγή..η μη εκπλήρωση του στόχου..απελπισία!Απλά ξεχνιόταν,για μικρό διάστημα,κι έπειτα πάλι η ίδια διαδικασία,η ίδια απελπισία.Ώσπου κουράστηκε..το άφησε..και την άφησε!Δεν έδειχνε τον πόνο της όμως,δε με νοιάζει έλεγε κιούτε μεταξύ τους το συζητούσαν πιά!

Μια Δεκεμβριάτικη μέρα ,με τον ήλιο να λάμπει ψηλά,το κρύο να χα’ι’δεύει τα μάγουλα,τα πουλιά να έχουν ταξιδέψει σε ανοιξιάτικες εποχές,ανάμεσα σε μια επίσκεψη σε πελάτη και σε ένα πληρωμένο αιδοίο σκαλωμένο στα όμορφα πόδια μιάς τριαντάρας Ρουμάνας ,ο Μήτσος υπέγραψε τα συμβόλαια για ένα περίπτερο εικοσιοκτώ τετραγωνικών στην κλαδική έκθεση αυτοκινήτου.

Τέσσερις μήνες μετά ,τον Απρίλιο, έστησαν το περίπτερο,τοποθέτησαν σε περίοπτες γωνιές το εμπόρευμα,το στόλισαν με δύο τεράστιες γλάστρες,παρήγγειλαν σνακς και γλυκά,αναψυκτικά και μπουκάλια με ουίσκυ.Παρούσα η Λίτσα περιποιημένη και ντυμένη με τα καλύτερα,πελάτες πήγαιναν κι έρχονταν,ακόμη και επαγγελματίες που είχαν να δουν χρόνια.Τα περίπτερα της έκθεσης πολλά,οι ανταγωνιστές ακόμη περισσότεροι,κι ας ήταν ανάξιοι λόγου.Ανάξιοι λόγου επαγγελματικά όχι όμως κι ανθρώπινα..εύκολα έπιασαν παρτίδες με τους γείτονες.Ησαν από άλλη πόλη.Το αφεντικό όμορφος άντρας ..λεβέντης .πρόσωπο σκληρό, ζωγραφισμένο με τους Χειμώνες και τα Καλοκαίρια του!Του άρεσε η Λίτσα.Δεν έπαψε να την κοιτάει στιγμή..Σε σημείο να ενοχληθεί ο Μήτσος αλλα έλα που είχε πελάτες εκείνη την ώρα και ξεχάστηκε γρήγορα.
Η ημέρα πέρασε γρήγορα κι ήρθε η επόμενη..μια από τα ίδια..μόνο που το βλέμμα της Λίτσας διασταυρωνόταν πιο συχνά με του γείτονα.Μέσα στην παραζάλη της δουλειάς ο Μήτσος της ζήτησε να φέρει ένα φάκελο με χαρτιά από το αυτοκίνητο..
Φόρεσε το σακάκι της και βγήκε.Τον βρήκε έξω,σε μια σκοτεινή γωνιά του πάρκινγκ.Δεν της είπε τίποτα.Την πήρε στην αγκαλιά του.Με μάτια αναμμένα κάρβουνα,την σήκωσε ψηλά και την ακούμπησε στον τοίχο.Την χάιδεψε με χέρια αχόρταγαΞεκούμπωσε το παντελόνι,ανέβασε τη φούστα της.Κι εκεί ανάμεσα στον κίνδυνο και την ασφάλεια, του δόθηκε χωρις να πει κουβέντα.Μόνο την κρίσιμη στιγμή ένα “αχ”βγήκε από το στόμα της μαζί με ένα κομμάτι της ψυχής της.Την έκλεισε στην αγκαλιά του,φύλαξε τη μυρωδιά της μέσα του.
Δεν τον ξαναείδε,δεν τον νοστάλγησε ποτέ.
Η έκθεση πήγε πάρα πολύ καλά,οι πωλήσεις ανέβηκαν κατά 20% καμάρωνε ο Μήτσος.
Ένα μήνα μετά,η Λίτσα είχε καθυστέρηση.Απόρησε..μπαα έκανε κι έδιωξε τη σκέψη.Γρήγορα όμως αγόρασε ένα τεστ εγκυμοσύνης από το φαρμακείο.Ηταν θετικό.Ένα χαμόγελο ικανοποίησης διαγράφηκε στα χείλη της.Το μόνο πρόβλημα πως το παιδί δεν ήταν άντρα της.Θυμήθηκε εκείνη τη νύχτα.
-Παιδί του έρωτα είπε και χάιδεψε την κοιλιά της.

Την αλήθεια δε θα τη μάθαινε ποτέ κανείς.Θα ήταν το δικό της μυστικό,αυτή και ο εαυτός της,αυτή και το παιδί.
Ενάμιση χρόνο μετά ,κατακαλόκαιρο,έκαναν την Κυριακάτικη βόλτα τους στην παραλία.
Άχ τι όμορφο και ταιριαστό ζευγάρι έλεγαν φίλοι και γνωστοί.Και το μωροοό φτου φτου..ίδιο ο μπαμπας καλε….!!
Και καμάρωνε ο Μήτσος…..

49 comments:

  1. Πολύ ωραίο!
    Κρίμα που η κάθε Λίτσα δε μπορεί να φύγει και να αναζητήσει τον έρωτα, να τολμήσει το καινούργιο, να διεκδικήσει απ' τη ζωή αυτό που της αξίζει.

    ReplyDelete
  2. @..αισθηση..χαιρομαι που το διαβασες..οχι μονο η καθε Λιτσα μα κι ο καθε Μητσος αντιστοιχα για τους δικους του λογους..!!καληνυχτα

    ReplyDelete
  3. καταπληκτική γραφή, με ζωντανή και διάχυτη στην ατμόσφαιρα την αίσθηση του έρωτα, για να θέσεις ένα από τα πιο δύσκολα θέματα.
    Την κατανομή της ευθύνης μέσα στη σχέση...
    Πάρα πολύ όμορφο...
    Καλό σου βράδυ.

    ReplyDelete
  4. απίθανο!

    πόσα συμβατικά ζευγάρια υπάρχουν... πόσος βουβός πόνος και θυμός κρύβεται πίσω από κλειστές πόρτες.

    (γράφεις μεστά και με ισσοροπία!)

    ReplyDelete
  5. grafeis uperoxa...
    xairomai pou anakalupsa to blog sou...
    to keimeno alh8ino...
    kai h eytuxia klemenh...
    filiaaaaaaaaaa

    ReplyDelete
  6. περασα...
    διαβασα...

    ReplyDelete
  7. Ιστορια κοινη αληθινη που την εχουμε διαβασει και την εχουμε δει σε ταινιες και σειρες στην τηλεωραση...:)

    Ο δικος σου τροπος να την εκφρασεις την εκανε ιδιαιτερη!

    Μου αρεσε πολυ:)

    Καλη σου Μερα:)

    ReplyDelete
  8. μπράβο φεγγαρένια μου
    πολύ όμορφο
    τ ίδια θα γραφα κι εγώ με το μάρκο
    φιλιά γλυκά πολύ γλυκά :)

    ReplyDelete
  9. @..marko..χαρηκα παρα πολυ που σου αρεσε..καλο βραδυ..!!

    ReplyDelete
  10. @..αλεξανδρα..σ ευχαριστω πολυ..!!

    @..λυσιππε..μεσα απο τη ζωη..!!

    @..soulmates..αμοιβαια η χαρα..

    @..βασιλικη..δεν μου ειπες αν σου αρεσε..
    @..ανατολη..υπαρχει κατι που να μην εχει ειπωθει??χαιρομαι που σου αρεσε..!!
    @..alkyoni..χαιρομαι..κι εγω φιλια πολλα..!!

    ReplyDelete
  11. @..βασιλικη..η προσγειωμενη στεγνη πραγματικοτητα ποναει..ο ερωτας οχι τοσο..!!

    ReplyDelete
  12. αλλο πονεσε...

    ReplyDelete
  13. @..βασιλικη..πες βρε κοριτσι μου να καταλαβω..!!

    ReplyDelete
  14. εγινε μανουλα...
    αυτο...

    ReplyDelete
  15. @..βασιλικη..επανω σ αυτο τι να πω..λεπτο το θεμα και προσωπικο..
    πιστευω πως οι γυναικες που γινονται μανες πονουν καθημερινα..οι γυναικες που δε γινονται πονουν κι αυτες καθημερινα..εχουν ομως την ανεση και την επιλογη να δουν πιο σωστα τα θελω τους,και να κανουν τετοιες επιλογες ωστε να περνουν καλα για τον εαυτο τους και μονο..οταν εχεις παιδι μοιραζεσαι..μεγαλωνεις προωρα..σπαζεσαι..!!

    ReplyDelete
  16. καλησπέρα...
    το ένστικτο πάνω απ'όλα...

    ReplyDelete
  17. @..γιωργο..ενστικτο??

    ReplyDelete
  18. Καλησπέρα

    Πάρα πολύ όμορφα γραμμένο

    Γιατί να μην καμαρώνει
    ο Μήτσος

    Έπρεπε να το διαβάσει και αυτός
    να δούμε τι θα σου έγραφε

    Να είσαι καλά

    καλό σου βράδυ
    φιλιά και αγάπη

    ReplyDelete
  19. το ένστικτο της αναπαραγωγής,
    της διαιώνισης του είδους...
    απλά...

    ReplyDelete
  20. @..γιωργο..ακριβως τοσο απλα..!!

    ReplyDelete
  21. @..leon..σ ευχαριστω..!!

    ReplyDelete
  22. Φαντάζομαι πως ήδη το ξέρεις ότι γράφεις πολύ καλά...
    Και ξέρεις τι μ' αρέσει στο γράψιμό σου;
    Μια ανεπαίσθητη γλυκόπικρη χιουμοριστική διάθεση που διέκρινα στον τρόπο που αντιμετωπίζεις ως αφηγήτρια τους "ήρωές" σου..
    Τουλάχιστον σε μένα έτσι λειτούργησε.

    Πολύ όμορφο λογοτεχνικό ύφος-μαρτυρά χρόνια ενασχόληση-δεν είναι έτσι;....

    ReplyDelete
  23. @..teiresia..κατ αρχην να ευχαριστησω για τα πολυ καλα λογια..και να πω πως οχι δεν το ξερω ηδη πως γραφω καλα..γιατι απλα δεν γραφω..και οχι δεν ασχολουμαι χρονια..ουτε τρεις μηνες δεν εχω κλεισει..ισως ετυχε..!!χαρηκα που σας αρεσε..!!

    ReplyDelete
  24. Φεγγαρένια μου φίλη έγραψες πολύ όμορφα μια μεγάλη αλήθεια και ένα κείμενο που κρύβει και πολλές άλλες αλήθειες.

    ReplyDelete
  25. @..φοινικα..μεγαλες και μικρες αληθειες που ολοι κρυβουμε μεσα μας..!!

    ReplyDelete
  26. έδωσες με πολύ όμορφο και απλό τρόπο μια αλήθεια της κοινωνίας, το έγραψες έτσι που να μην είναι μια φτηνή ερωτική στιγμή... αλλά κάτι υπέροχο που είναι ο ερχομός ενός παιδιού απο έρωτα και πάθος!
    αυτοί είμαστε οι άνθρωποι!!!
    καλησπέρα σου

    ReplyDelete
  27. Το γράψιμο σίγουρα υπέροχο!
    Απέδειξες ότι ακόμη και κάποιες "κοινές" ιστορίες μπορούν να διαβαστούν πολύ ευχάριστα αν παρουσιάζονται με ωραίο τρόπο...

    ReplyDelete
  28. Πολύ καλό! Καταρχήν η επιλογή των ονομάτων μου άρεσε γιατί παραπέμπει σε κάτι που μπορεί να συμβεί στην κάθε Λίτσα και στον κάθε Μήτσο.
    Θίγεις τόσα πολλά και ευαίσθητα ζητήματα πού δεν ξέρω ποιό να πιάσω και ποιό να αφήσω! Δε μου αρέσουν οι πολλές αναλύσεις, εκτός από τον έρωτα σκοτώνουν και την τέχνη. Σε φιλώ!

    ReplyDelete
  29. οι 4 στους 10 πατεράδες είναι Μήτσοι θα πω εγώ....!

    ReplyDelete
  30. @..melomene..ακριβως αυτο..αυτοι ειμαστε οι ανθρωποι..!!

    ReplyDelete
  31. @..ασκαρδαμυκτι..κοινες ιστοριες μεσα απο την καθημερινοτητα μας..τις συνανταμε παντου..τις δεχομαστε και τις ζουμε..κι ας καινε..!!

    ReplyDelete
  32. @..epsilon..η πολυ αναλυση..μας εξαφανιζει τελικα..μενεις στο να αναλυεις και να μη ζεις τη στιγμη..
    ετσι πολυ σωστα..κανεις και απλα απλαμβανεις..!!

    ReplyDelete
  33. @..μεθυσμενα χρωματα..λες??εε..καπου θα εχουν βαλει κι αυτη το χερακι τους ωστε να ειναι ετσι εε??τελικα η αληθεια και η εμπιστοσυνη που βρισκονται??

    ReplyDelete
  34. Το διάβασα απνευστί!

    ReplyDelete
  35. @..amo..αυτο με χαροποιει ιδιαιτερα..περιμενω δικο σου ποστ μολις ανασανεις..!!

    ReplyDelete
  36. Τόσο μα τόσο θλιβερό!
    Έπρεπε να ακολουθήσει ο Μήτσος το γείτονα και να βρει την υγειά του, θα προτιμούσα ένα ανατρεπτικό τέλος... τελείως διαφορετικό από την καθημερινότητα πολλών ακόμα συνανθρώπων μας... δυστυχώς!

    ReplyDelete
  37. @..χουανιτακι..σιγουρα ειναι θλιβερο..αλλα και συγχρονως τοσο πραγματικο..
    αν καταλαβα καλα να ακολουθουσε ο Μητσος το γειτονα..??...εε..αυτο κι αν δεν ειναι ερεθισμα για νεο ποστ..
    φιλια..!!

    ReplyDelete
  38. Οι μικρές λεπτομέρειες είναι που κάνουν μια καθημερινή, ρουτινιάρικη, ζωή, αλλά και μια κοινή ιστορία, ξεχωριστή! Των περισσότερων από μας οι ζωές δεν έχουν κάτι το ιδιαίτερο - μια μεγάλη τραγωδία ή μια σπουδαία επίτευξη, π.χ. Δεν παύουν, όμως, να είναι δικές μας, δεν παύουμε εμείς να έχουμε την ευθύνη γι' αυτές, για κάθε σωστή ή στραβή στροφή τους. Και, ασφαλώς, δεν παύουν να αποτελούνται από μικρές - μικρές στιγμούλες, ψηφίδες μωσαϊκού, που τείνουν να χάνονται στο γενικότερο σχέδιο, στην τελική σούμα...
    Μπορούμε και πρέπει να απομονώνουμε αυτές τις στιγμές, να τις φυλάμε στους κόρφους μας, σαν πολύτιμες! Μπορούμε και πρέπει να το κάνουμε αυτό είτε την στιγμή του βιώματος είτε λίγο αργότερα, ακόμα και στο τέλος πια!
    Είναι οι στιγμές εκείνες, που προσδιορίζουν την ανούσια, σε σχέση με τον μείζονα Σχεδιασμό του σύμπαντος, ζωή μας, την κάνουν δική μας, ατομική, την ξεχωρίζουν, την "δικαιώνουν", την "καταξιώνουν", της δίνουν κατεύθυνση, την πλουτίζουν, κυρίως, με αίσθηση...
    Δεν είναι αναγκαίο να πρόκειται για στιγμές ηθικού μεγαλείου ή ανωτερότητας, για στιγμές μεγαλωσύνης... μπορεί νάναι - και συχνά είναι - στιγμές άκρας σχετικότητας, επιλογές αμφιλεγόμενες, στροφές, που πήραμε, επειδή απλώς αφεθήκαμε, επειδή έτσι ήταν οι συνθήκες, επειδή δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς... στροφές και αποστροφές ζωής, που σημάδεψαν την περαιτέρω πορεία μας μέσα στον δικό μας μικρόκοσμο...
    Τέτοια κι η "στιγμή" της Λίτσας... Δεν άλλαξε την πορεία του κόσμου, δεν δημιούργησε παράδειγμα... Άλλαξε, όμως, την δική της μοίρα, έδωσε νόημα και προσανατολισμό στην δική της ζωή... Αυτό, τελικά, μπόρεσε, αυτό έκανε και, μάλιστα, χωρίς να δυστυχήσει κανείς!
    Της αξίζει μια τρυφερή ματιά μας κι εγώ, τουλάχιστον, δεν θα την κατηγορούσα ποτέ!.. Εσείς;

    ReplyDelete
  39. Εξαιρετική η εικονογράφηση - δεν στόπα! Lempicka, αν δεν κάνω λάθος!
    Δεν μου κάνει για Λίτσα, βέβαια, εμένα, αλλά μπορεί η Λίτσα έτσι κάπως νάβλεπε τον εαυτό της τις ατέλειωτες ώρες μόνη στο σπίτι της...

    ReplyDelete
  40. Είναι ότι καλύτερο έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό και όχι στην περιορισμένη blogοσφαιρα.Σε ευχαριστώ που με άγγιξες βαθιά μέσα μου.

    ReplyDelete
  41. @..asteroid..εγραψες!!ευχαριστω..
    το μονο που ηθελα να σε ρωτησω..στη συμπεριφορα του αντρα (του Μητσου)δε βλεπεις κατι επιληψιμο??τον δικαιολογεις??κουβαλαει ενα χουι απο την αρχη της συμβιωσης τους..πιστευεις πως οσο κι αν αυτο το χουι δεν ειναι δεσμευτικο..επιφανειακα..δεν επιρεαζει τη σχεση σου με τη γυναικα του??μηπως τελικα και η συμπεριφορα της συζυγου..ασυνειδητα..ειναι απορροια της συμπεριφορας του??

    στη φωτο θα μπορουσε να ειναι οποιαδηποτε γυναικα..
    γιατι οχι και
    η Λιτσα..αφου ναι μεν ηταν τοσο εντονα μεσα στο σπιτι..αλλα δουλευε και παρα πολλες ωρες αρα ειχε επαφες με πολυ κοσμο..κοινωνικη ωραια κλπ!!

    ReplyDelete
  42. @..κατερινα..ευχαριστω πολυ..αλλα δε δεσμευομαι για κατι αντιστοιχο στο μελλον εεε??

    ReplyDelete
  43. Απλώς είδα τα πράγματα από την πλευρά της Λίτσας. Ασφαλώς, η όλη κατάσταση και έκβαση είναι απόρροια της στάσεως του Μήτσου από την αρχή του γάμου μια στάση, που δεν μου κάνει εντύπωση, ωστόσο, γιατί είναι συχνή ή συνήθης η αποστασιοποίηση του άνδρα, μετά τον γάμο, και η προσφυγή σε "εξωγαμικούς" φορείς, για την ικανοποίηση αναγκών, που σε πλαίσιο ειλικρίνειας, θα μπορούσαν ακόμη και εντός γάμου να καλυφθούν.
    Ενδιαφέρον είναι, ωστόσο, ότι σε περίπτωση αποκαλύψεως της παρασπονδίας της Λίτσας, πιθανότατα θα υφίστατο αυτή τον κατατρεγμό - δεν νομίζεις; Και τότε ακριβώς θα γινόταν θύμα, με πολύ δύσκολο ή και απίθανο το ενδεχόμενο αποκαταστάσεως.
    Για τον λόγο αυτό, εστίασα στην δική της πλευρά και την επιλογή της την είδα ως δικαιολογημένη άμυνα...

    ReplyDelete
  44. @..asteroid..μου..τα σχολια σου ειναι παντα ιδιαιτερα χορταστικα..και η αποψη σου πολυτιμη και αξιολογη..!!την καλημερα μου..καλη ηλιολουστη Κυριακη ευχομαι..!!

    ReplyDelete
  45. Ναι, πιστεύω πως θα ήταν ΠΟΛΥ καλύτερα (για κείνους) να ήταν το τέλος πιο ανατρεπτικό:

    Να κρατούσε το παιδί που της έλειπε αλλά μόνη, να έβαζε τέρμα στις κορδελίτσες και τα στιφάδα του Μήτσου-αφου ο Μήτσος είναι ουσιαστικά απών (κι όχι μόνο άπαξ της εβδομάδος) απο την κοινή τους ζωή-την ουσιαστική επαφή εννοώ, όχι την καθημερινότητα...
    Ή πάλι, να έβλεπα τον μάγκα το Μήτσο-αλλά και την ίδια, που διατείνονται οτι αγαπιούνται, να αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα κατάμουτρα, να την δέχονται, και μετά, πάλι να συνεχίζουν μαζί... Τότε το παιδί θα το ένιωθαν σαν δικό τους πιο πολύ...

    ReplyDelete
  46. Μου άρεσε πολύ.
    Πάρα πολύ!!!
    Εξαιρετική γραφή!!!
    Είσουν συγγραφέας από πολύ παλιά αλλά δεν τολμούσες να το καταλάβεις :)
    Ψέματα δεν λέω :)

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...