Όταν το χρώμα ξεχύνεται από την ψηφιακή και τρυπώνει παντού.Σαν τους δικούς σου ψίθυρους..
υ.γ. η φωτό από τα κεράσια που έκρυψα σήμερα το πρωί στο ψυγείο μου..
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
όχι πιά
Κάποιος με ρώτησε αν σε ξέρω. Χιλιάδες αναμνήσεις πέρασαν από το μυαλό μου.. Την ώρα που του απαντούσα ''όχι πιά'' *Από...
Πω πω κοίτα που μου άνοιξες την όρεξη τώρα :)))
ReplyDeleteΥπέροχα τα κεράσια όπως οι ψίθυροι από φωνή αγαπημένη!!
Καλό σ/κ φεγγαρένια μου
Γράφεις υπέροχα!
ReplyDeleteΚια η φωτό...
φοβερή η ηδονή της ...όρασης όταν το αντικείμενο είναι αισθησιακά κόκκινο και σκορπικά θελκτικό!
ReplyDeleteΤέλεια... αν είναι δική σου... είναι υπέροχο το πάντρεμα της εσωτερικής με την εξωτερική ματιά ...
ReplyDeleteΕξελίζεσαι επικύνδινα...
μμμ...απολαυστικότατη!
ReplyDeleteέχω συνδέσει το κόκκινο με τις φράουλες,τα κεράσια πάντα τα συνδέω με πιο άλικο,πιο σκουρο,πιο βαθύ...αυτό που λέμε κερασοκκόκινο! =P
This comment has been removed by the author.
ReplyDeleteκόκκινα κεράσια σε κόκκινα χείλη, θέε μου τι πειρασμός!
ReplyDeleteΚαλό σου απόγεμα
Εγώ έφαγα πριν μισή ώρα!!!
ReplyDeleteΤα φρούτα του καλοκαιριού,φεγγαρένια μου,άλλη γλύκα έχουν!ε;...:))
σκετο ποιημα η φωτο!
ReplyDeleteΣκοπός φωτογραφίας επετελέσθη! Τα λιμπιστίκαμε τ -αλλόίμονο ψηφιακά- τα κόκκινα κεράσια!
ReplyDelete