κι εδώ κι εκεί

Eίμαι κι εδώ κι εκεί..
Το ''εκεί'' είναι ένα σπίτι φωτεινό, γεμάτο χρώματα. Στο ''εδώ'' επικρατεί το απόλυτο μαύρο.
Κλειδώνω πίσω μου το φως και μπαίνω στο σκοτάδι. Γωνιές μελαγχολικές αλλά δροσερές. Το απόλυτο ''εγώ''. Ανάγκη. Απλή συναισθηματική ανάγκη.

Στο ''εδώ'' βάζω ακουστικά και φέρνω μέσα μου όσους ήχους απόμειναν μετά την δική σου ''λεηλασία''. Αφήνομαι στην υπόσχεση της επιστροφής των λαφύρων.
''The Piano''. Aκούω την μουσική. Θυμάμαι την ταινία. Κάθε τι πιά, έρχεται κι ακουμπάει επάνω μου το ''τότε''. Πως ήμουν, ποιά ήμουν κι όλα αυτά τα απαίσια υπαρξιακά που υπάρχουν μόνο γιά να σου γαμούν το μυαλό.

Το ''τώρα'', έχει γεύση θάλασσας, ήχο κύματος, χάδι αέρα, εικόνα νησιού, και την κίνηση μιάς φούξια μπουκαμβίλιας ερωτευμένης με τον ολόλευκο τοίχο πίσω από το κορμί και τα φύλλα της.
Το ''τώρα'', έχει σχήμα ακρογιαλιάς και χρώμα μπλε. Από εκείνο το λαμπερό που κρεμούν στα μωρουδιακά ζιπούνια ως το λουλακί εκείνου του φτηνού χαρτιού που ντύναμε παιδιά τα τετράδια.
Στη γλώσσα μου μιά σταγόνα πλωμάρι.
Η καρέκλα κάτω μου σε σκληρό ψαθί και το φόρεμα να παίρνει την κάψα από το σώμα.
Κύμα κι αέρας κι ένας τρελλός χορός.


Μνήμες.
Μνήμες ξανά.

εξαιρετικό

απόγευμα

ταξείδι

στην ίδια γη,
σε άλλες θάλασσες..
.
.
.
.
.
.
.

με την ίδια μελωδία

υποψία

o μόνος που μ' ακολουθεί,
καιρό τώρα,
είναι ο άλλος μου
εαυτός..
-
-
-
-
-
-
-

ένα ρώσικο τραγούδι

Eίναι κάτι νύχτες που κυλούν στα πλήκτρα ενός ακορντεόν..

βρέχουν το σώμα με ιδρώτα..
και μυρίζουν θάλασσα..





η φωτογραφία είναι από εδώ

ο μάγος

Kαθένας στο μικρό του στρώμα έπλαθε νησιά.. νά 'ναι ο έρωτας αγνός, μακριά από πόλεις.





Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου που διαβάζω..

με αυθάδεια

Σήμερα ξύπνησα σε ένα κρεββάτι που τα πόδια του βούλιαζαν στην άμμο. Η θάλασσα μικρό αγόρι με γαλαζοπράσινο παντελονάκι που ακόμη δεν έχει την αίσθηση του φύλου του. Φωτεινή. Παιχνιδιάρα. Θυμωμένη. Ερωτική. Δοτική. Απαιτητική. Κτητική.
Ο καφές νερουά. Η ζέστη λιγώνει τα μέλη μου. Έχω φτάσει περίπου στην σελίδα 200 ενός μεγάλου και ταλαιπωρημένου βιβλίου. Όταν μ αρέσει πολύ, μα πάρα πολύ ένα βιβλίο, κλείνω με τα μάτια μου τις σελίδες του και κρατώ το συναίσθημα. Θέλω να το μυρίζω γύρω μου!

Το δέρμα μου ιδρωμένο, τινάζω την άμμο από πάνω μου. Αρνείται πεισματικά να φύγει. Στα αυτιά μου μουσική. Lorena Mac Kennit. Παρελθόν, παρόν κι εγώ. Συμβιβάζομαι μαζί του, ή τουλάχιστον προσπαθώ. Με κοιτά με αναίδεια. Το κοιτώ περιφρονητικά. Γιά την ώρα.
Είναι μεγάλη υπόθεση να έχεις συμφιλιωθεί με τον εαυτό σου. Να γυρίσεις και να του πεις Αυτή Είμαι. Με αυθάδεια. Αυτή είμαι. Πόσο δύσκολο. Το πιό..
Μπόρεσα αυτό, μέχρι εδώ. Έχω τα όρια μου βρε αδερφέ. Και πάνω απ όλα είμαι άνθρωπος και όχι υπεράνθρωπος. Το δυσκολότερο. Να δεχτείς τις αδυναμίες σου. Πρώτα να τις αποδεχτείς και μετά να τις αγαπήσεις. Και μετά, να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου ήρεμα μ αυτές.
Ο ανθρώπινος νους, αα ο ανθρώπινος νους διακρίνεται γιά υπερεγώ του. Και παλεύει να το ταίζει. Μάταια. Αχόρταγο. Αχόρταγο και τόσο προβλέψιμο.

Σήμερα ήθελα να φιλήσω μιά αλυσίδα χρυσή που ήταν φορεμένη σ έναν όμορφο μαυρισμένο λαιμό.

Σήμερα ήθελα κάτι απρόβλεπτο, κάτι που θα τάραζε τα νερά, τα μέσα μου νερά που κάποτε κάποτε μου θυμίζουν εκείνα τα σκυλιά που λιάζονται καταμεσής του δρόμου, κι αναρωτιέσαι αν είναι αποχαυνωμένα ή νεκρά. Κάτι που θα μ έκανε να ξεχάσω ό,τι προδιαγραμμένο, όπως πχ το διάβασμα του βιβλίου, ή τη συγκεκριμένη συνάντηση, ή την ντοματοσαλάτα αντί γιά μεσημεριανό.

Η πανσέληνος προχθές ήταν άσχημη πολύ. Δύσκολος ο ρόλος του ωραίου και του επιθυμητού. Κάθε που εμφανίζεσαι να πρέπει να σε θαυμάζουν. Ή να αποδείξεις τους λόγους γιά τους οποίους θα πρέπει να σε θαυμάσουν. Ο κύριος Πίτσαμ ήταν εξαιρετικός στην σκηνή, κι η Τζούλια (;) η πουτάνα αγέραστη, μα πόσοι το έχουν κερδίσει αυτό; Κάτω από τους ήχους του Veil θα μπορούσα κι εγώ να γίνω ένας αδίστακτος Μακίθ. Γιά πόσο όμως; Αλλάζει ο άνθρωπος; Η απάντηση είναι πολλάκις επιβεβαιωμένη. Ακόμη και η λεπτή, κοντή και φοβισμένη κοκκινομάλα Ρωσίδα που καθαρίζει το γραφείο μου κάθε πρωί, μονολογεί πολλές φορές.. αλλάζει ο άνθρωπος παιδάκι μου; δεν αλλάζει..

Να δεις που στο βιβλίο που διαβάζω, αυτός ο περίφημος κύριος που ζει στο σπιτάκι πλάι στη θάλασσα, σ ένα Ελληνικό νησί που λέγεται Φράξος, θα είναι φάντασμα. Δεν υπάρχουν τόοοσο φιλοσοφημένοι άνθρωποι.
Πάμε στοίχημα;

η φωτογραφία δική μου και βρίσκεται εδώ

σαπουνόφουσκες

Σειρές από ομπρέλλες σε χρώμα λερωμένου λευκού με τυπωμένα διαφημηστικά σλόγκαν κι από κάτω αναπαυτικές ξαπλώστρες επί τέσσερα.

Καθίσαμε στις δυό, τραπεζάκι, καφές σερμπέτι νερουά σε πλαστικό, η καλοκαιρινή μάρκα των τσιγάρων, βιβλίο δανεικό, παχύ τόσο ώστε να πιάσει σχεδόν όλο το καλοκαίρι.


Το νερό πολύ ζεστό, πολύ αλμυρό. Το δέρμα μου τσούζει. Πολύ αργότερα θα ανακαλύψω τους κατακόκκινους λεκέδες στο βάθος του αφαλού και κατα μήκος της μασχάλης.



Πετσέτα κόκκινη ασορτί με το μαγιώ, φωτογραφική. Η εικόνα θα μπει στο explore. Θα με κάνει να χαμογελάσω. Άλλο ένα εικονικό χαμόγελο ικανοποίησης.

Το καλοκαίρι οι παραλίες μυρίζουν αντιηλιακό και σπέρμα από την προηγούμενη νύχτα. Αποξηραμένα φύκια και μικρές πορτοκαλιές σημαδούρες περασμένες σα χάντρες σ ένα πολυκαιρισμένο σκοινί.



Αυτά τη μέρα, γιατί τις νύχτες ο Τόμυ Λη Τζόουνς κυνηγάει έναν φονιά ανάμεσα στις πλαστικές καρέκλες και το βοτσαλωτό δάπεδο. Μιά ψιλόλιγνη κοπέλλα, φτιάχνει κάτι τεράστιες σαπουνόφουσκες, βουτώντας δυό γυμνά πηχάκια, ενωμένα με ένα σπάγγο, σε ένα κόκκινο κουβά γεμάτο σαπουνόνερο. Κι οι χαραμάδες μυρίζουν φθηνό λουκάνικο μέσα σε κρατσανιστό ψωμάκι. Κόκκινο φως και μιά κραυγή οργασμού. Σιγή.

Ένα μου μπλε προσπαθεί να μοιάξει στη θάλασσα. Λάθος. Να μεταφέρει μυρωδιά και συναίσθημα θέλει. Τι σου αφήνει αυτή η ατέλειωτη επιφάνεια νερού;

Φως!

Σκιά!

Παιχνίδισμα!

Παιδικότητα!

Χαρά!

Ηρεμία!

Ξεγνοιασιά!

Θα μπορούσε να είναι η θάλασσα ένα παιδί με γαλάζιο παντελόνι.

Αυτή την αίσθηση προσπαθώ να δώσω. Παίζω, σκίζω, γυρίζω σελίδα.

Ποιός θα το πίστευε πως οι δυσκολίες κρύβονται στα εσώφυλλα;

Τίποτα. Ούτε καλά, ούτε άσχημα.

Γιά να προκαλέσω το ''καλά'', σιγοτραγουδώ το ''αμελί'' .. και φεύγω.. πάω να βρω αυτό το γαλάζιο του μουσαμά και του πινέλου που ψάχνω.



Ο καπνός του τσιγάρου μου, πνίγει ένα μπουκέτο γιασεμί!