σαν το πηρουνι..

....Και τ' αλλα παλι, τα πολυ μεγαλα, τ' απιαστα κι αθωρητα,απ' το πολυ που τα κοιταξαμε μαζι και τ' αγαπησαμε μαζι,εγιναν πια δικα μας, ενα με μας, ταχουμε διπλα μας,σαν την αλατιερα, σαν το πηρουνι, σαν το πιατο,και τωρα το ιδιο απλα και γκαρδιακα, κοιταζουμε ενα φυλλο η ενα αστερι,την πετρα οπου καθομαστε, η τα ψηλα φουγαρα του μελλοντος.....


από το "Καπνισμένο τσουκάλι" γραμμένο από το Γίαννη Ρίτσο σε στρατόπεδο συγκέντρωσης Πολιτικών Κρατουμένων - Κοντοπούλι Λήμνου 1948-49

*οι στιχοι ταιριαξαν με την φωτογραφια εξ αιτιας ενος φιλου μου..

*η φωτο δικη μου

fall..

Winter is an etching, spring a watercolor, summer an oil painting and autumn a mosaic of them all. .

τα λόγια από κάπου στο net

η φωτό δική μου..

~Δ~

ΘέλωΝαΡουφήξωΑυτήΤηΧαράΠουΈχειςΣήμεραΜέσαΣουΚαιΣτηνΠρώτηΕυκαιρίαΝαΣουΤην
ΕπιστρέψωΠίσωΘέλωΝαΨιθυρίσωΣτοΑυτίΣουΠόσοΣαγαπώ.. ΘέλωΝαΤρυπώσωΣαυτόΤοΤρίγωνοΜονόγραμμάΣουΚαιΝαΚουρνιάσωΣτιςΓωνιέςΤου
ΓιάΌληΤηνΥπόλοιπηΜουΖωή!

η φωτό δική μου

το αποτύπωμα

EκείνηΤηνΑπειροελάχιστηΣτιγμήΠουΗγηΘαΝοιώσειΤοΑποτύπωμαΤουΟυρανούΒαρύΣτην
ΑγκαλιάΤηςΘαΠαίξωΜεΤηνΛέξηΤΕΛΟΣέρπονταςΑργάΣ'έναΠροκλητικόΤαυΏσπου
ΝαΣτριμώξωΤηνΥστατηΜουΑνάσαΣτιςΑιχμηρέςΓωνιέςΕνόςΑπειλητικούΣίγμα.

Η φωτογραφία από τον tiflosourti!

enter / delete

Ένα φλυτζάνι, μυρωδιά και γεύση καφέ. Ζεστή γουλιά να χαλαρώσει το λαρύγγι και τζούρα καπνού. Γουλιά και καπνός. Καπνός και σκέψη.
Ο ήλιος διαπερνά ακόμη και αδιαφανή στερεά.
Γυαλιά. Υπολογιστής. Πριν χρόνια, σε μια από τις αγαπημένες διαφημίσεις του Λουμίδη στην τηλεόραση, αναφερόταν η λέξη laptop. Άγνωστη γιά τα τότε δεδομένα μου, από την μιά δε καταλάβαινα, από την άλλη ντρεπόμουν να ρωτήσω.. άργησα να μάθω..
Laptop λοιπόν. Εnter / Delete.. backspace..

Έχω χάσει το φως μου και μιά φωνή μου δίνει οδηγίες.
Αποθήκευση δεδομένων ζητάω. Το αίτημα σας δεν μπορεί να γίνει δεκτό μου απαντά.
Τα δεδομένα σας αλλάζουν τόσο συχνά που είναι αδύνατον να αποθηκευτούν με ασφάλεια.
Φωνή ψυχρή. Γιατί και πως δε ρωτάω. Δέχομαι και κουρνιάζω στο Shift. Γουλιά καφέ, τζούρα καπνού..

Αναμνήσεις. Από τις στιγμές που ρούφηξα με όλη μου την δύναμη. Το φως που κατάπια αχόρταγα. Την βιασύνη που είχα. Την ανυπομονησία. Την ελπίδα. Ένα συρτάρι γεμάτο φωτογραφίες κι άλλα που δεν φωτογραφήθηκαν ποτέ.
Το θέλω, το έχω, το δεν έχω, το δεν θέλω, το θέλω, το έχω, το δεν έχω, το δεν θέλω..
Χρώμα μαύρο. Το κόκκινο σπάνιο σα φύλλα χρυσού. Κι ακριβοπληρωμένο.
Κάνει την εμφάνιση του με έπαρση γιά να εξαφανιστεί σε χρόνο μηδέν. Ούτε με ερωτηματικά δεν προλαβαίνει να γεμίσει το κεφάλι σου..

Εικόνες ξεκάθαρης αλλαγής. Αυτό που έβλεπες είναι πιά μακριά. Κι εσύ αναγκάζεσαι φτου κι απ την αρχή..

Χωρίς.. δίχως.. συμβιβασμός με ένα αύριο που καθημερινά μετατρέπεται σε σήμερα.. με μιά αστείρευτη ελπίδα που δε γίνεται ποτέ πραγματικότητα.

Νομίζω πως θα λυγίσω με τον πρώτο δυνατό άνεμο. Θα σπάσω. Σαν εκείνα τα μοναχικά δεντράκια σε κάποιες φωτογραφίες φίλων. Μοναχικά και ανεμοδαρμένα με φόντο ένα ονειρεμένο κόκκινο ηλιοβασίλεμα.. να το πάλι το κόκκινο.. σα ψεύτικο μου μοιάζει σήμερα.. κίβδηλο..

Ίσως να θέλω και να ισοπεδωθώ.. ίσως να είναι επιλογή μου να βλέπω μόνο μαύρο..

Γιατί τότε ίσως να έχω μιά ελπίδα λίγο πιο δυνατή.. ένα χάδι λίγο παραπάνω.. ένα καλόπιασμα..

υ.γ. η φωτό δική μου

ραγισμένες αγκαλιές (broken embraces)

Σκηνοθεσία: Pedro Almodovar
Ηθοποιοί: Penelope Cruz, Luis Homar, Blanca Portillo, Jose Luis Gomez, Tamar Novas, Agustin Almodovar

Από τις ταινίες του Αλμοδοβάρ, φεύγω πάντα με την ίδια μελωμένη αίσθηση. Δύο ολόκληρες ώρες και κάτι, ένοιωσα τόσο οικεία σα να βρισκόμουν στο σπίτι μου, και όλα να διαδραματίζονται γύρω μου. Τα πρόσωπα που χρησιμοποιεί, είναι τόσο εκφραστικά και ζεστά, ιδιαίτερα οι γυναίκες του, από την μεγαλύτερη ηλικιακά ως την μικρότερη, από τον πιό κύριο ρόλο ως τον πιό τελευταίο. Πολλές φορές με κάνει να πιστεύω πως εμφυσά
ο ίδιος μέσα τους αυτή την ιδιαίτερη θηλυκότητα που αποπνέουν.

Ένας σκηνοθέτης, αργότερα τυφλός συγγραφέας διηγείται την ζωή του.
Τίποτα δεν αποκτάται δίχως κόπο, τίποτα δεν κρατάει γιά πάντα. Ανατροπές. Έρωτας. Ψέμμα. Ανάγκη. Εκδίκηση. Σεξ. Αποκαλύψεις.
Μία ολόκληρη ζωή κλεισμένη σ ένα συρτάρι με σκισμένες φωτογραφίες. Κι ότι απέμεινε, μιά φωτογραφία ασπρόμαυρη.
Η ανάγκη του να αντέχεις το σήμερα και να ελπίζεις γιά το αύριο.. η ανάγκη της σωστής διαχείρησης όσων έρχονται και παρέρχονται..

κύκλος

Από το διήγημα του Antonio Tabucchi ''το ποτάμι''

Εγώ αντίθετα σου γράφω από ένα θρυμματισμένο χρόνο. Όλα έχουν γίνει κομμάτια, αγαπητή μου, και τα θρύψαλα έχουν πεταχτεί από την μιά μεριά στην άλλη, και μου είναι αδύνατο να τα μαζέψω παρά μόνο σ' αυτόν τον αναγκαστικό κύκλο στον οποίο εξακολουθώ να γυρίζω μέχρι ναυτίας και μέχρι βλακείας, συνεχώς, ώσπου αυτός ο κύκλος ν' ανοίξει σ ένα άγνωστο σημείο.

that 's life.. frank sinatra

υ.γ. η φωτό από το deviantart

εδώ

Eκεί ή εδώ;
Στο εδώ διακρίνω τα κομμάτια μου.
Στο εκεί, είμαι και δεν είμαι.

Εδώ, σ ένα μαχμουρλίδικο πρωινό. Σε μιά εικόνα που καθημερινά, μεγαλωμένη στην οθόνη μου με ταξιδεύει. Στίχοι τραγουδιών που πάνε κι έρχονται σε κλάσμα του δευτερολέπτου.

Εδώ, σε δυό μάτια που αρνούνται να ξυπνήσουν. Συνέρχονται με παγωμένο νερό λουσμένο στην πνοή του Οκτώβρη. Σε ένα χρώμα μπλε κομματιασμένο σε όλες τις αποχρώσεις. Σε δυό τσιγάρα δρόμο τυλιγμένα σε σύννεφα σκέψεων. Από εκείνες τις βουβές, που έρχονται μέσα σου ίσα να σε συντροφέψουν.

Εδώ σ ένα φλυτζάνι καφτού καφέ. Να λιώνουν τα δάχτυλα αγγίζοντας την πορσελάνη. Σημαντικά ραντεβού. Υποχρεώσεις. Η υφή κι η υπόσταση σου. Η αγάπη μου. Αυτό που είσαι. Η επιμονή μου. Η υπομονή σου.

Εδώ στο βλέμμα σου, όταν φωνάζει όχι. Στα μάτια σου που κοιτούν βαθιά. Που ακουμπούν την ψυχή μου. Που γελούν.
Το ρόδι που έσπασες προχθές, οι σπόροι στο χρώμα των φιλιών σου.
Το εδώ μου και το εκεί μου..
..εδώ..


υ.γ.η φωτό δική μου


*οι στιχοι του τραγουδιου ισοπεδωτικοι
**μ αρεσει που επιτελους θα πεσει η θερμοκρασια
***τα σπόρια του ροδιού δε τα δοκίμασα ;)

όρια

Νοιώθοντας ακόμη ένα τσίμπημα από τα λόγια που μου είπε ένας γνωστός προχθές, αναρωτιόμουν, εαν γνωρίζουμε καλά τα πάσης φύσεως όρια, πολύ δε περισσότερο τα όρια του λόγου και της έκφρασης.

Εάν χρησιμοποιώντας την συγκεκριμένη φράση, αντιλαμβανόμαστε το αν θίγουμε τον συνομιλητή μας ή όχι.

Εαν μιλάμε έτσι γιά να πούμε κάτι, μέσα από ένα πρίσμα αλαζονείας κι εγωισμού, ''ζαμανφουτίστικα'' εντελώς, αν θέλουμε πραγματικά οι λέξεις μας και οι έννοιες τους να περάσουν σκληρά προς τον άλλον κρύβοντας αρρωστημένα απωθημένα, ή αν μιλάμε ''χαλαρά'' και με κάποια αφέλεια, αμελώντας ηθελημένα να σταθούμε στην λεπτομέρεια και στην αξία της.

Στιγμή είναι, θα περάσει, λόγια είναι, σε δυό λεπτά θα έχουν ειπωθεί καινούργια, μα κάποιες ''χοντρές'' και δίχως λόγο εκφράσεις δεν καταπίνονται.

Λέω να μην του ξαναπευθύνω τον λόγο.. κι αν κάποια στιγμή ερωτηθώ, θα του πω στα ίσια..
Εκείνο που είπες τότε φίλε μου.. μ ενόχλησε πάρα πολύ..

υ.γ. η φωτο από το deviantart

~3~

Ένα.. δύο.. τρία..

πέρασαν σου λέω!

..σαν σήμερα.. εδώ..

antichrist

Eάν το σκεφτόμουν ακόμη λίγο, δεν θα πήγαινα. Ο τίτλος με παρέπεμπε σε θρίλερ της δεκαετίας του ΄70. Στιγμές που έβγαινα από τους κινηματογράφους κίτρινη από τον φόβο.
Δεν βρίσκω πιά τον λόγο να παρακολουθώ τέτοιου είδους ταινίες.

Όμως, από την μιά το όνομα του Λαρς Φον Τρίερ (dogville), από την άλλη ο Γουίλεμ Νταφό (βλ. Άγγλος ασθενής), τα 5 ολόκληρα αστέρια που του έδινε ο ''εξώστης'', τα 4 του Δερμετζόγλου, βάλε κι ότι μου έχει λείψει πολύ τον τελευταίο καιρό ο κινηματογράφος, συν το ότι με έπεισαν πως δε πρόκειται γιά μιά απλά τρομακτική ταινία αλλά κάτι περισσότερο, την παρακολούθησα το Σαββατόβραδο που μας πέρασε.

Η ταινία αναφέρεται σε ένα ζευγάρι, οι δύο μοναδικοί πρωταγωνιστές της ταινίας, και μόνο αυτό της δίνει ιδιατερότητα και δύναμη, που ενώ κάνουν σεξ (η πιό όμορφη στιγμή της ταινίας), σκοτώνεται ο μικρός τους γυιός.
Ο άντρας δείχνει να μπορεί να διαχειριστεί τα συναισθήματα του, ενώ η γυναίκα περνάει από χίλιες δυό φάσεις, τύψεις, πένθος, θυμό, οργή, μίσος, ώσπου ξερνάει στην κυριολεξία το τέρας που ο καθένας μας κρύβει μέσα του.

Έφυγα απογοητευμένη που έδωσα τον χρόνο μου, σε μία ταινία που και μόνο από τον τίτλο, φωνάζει πως έχει να δώσει υπερβολές. Υπερβολές σε σημείο γέλιου.

Σήμερα όμως, δυό μέρες μετά, θα έλεγα πως, γιά το είδος της ήταν μια πολύ ιδιαίτερη ταινία. Ίσως χρειάζεται να πας λίγο πιο προετοιμασμένος. Να την δεις λίγο πιό μαλακά και πιό καλοπροαίρετα.
Η πρωταγωνίστρια, η Σαρλότ Γκενσμπούρ πήρε όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου κι όχι άδικα.

Ο έρωτας ενός ζευγαριού και τέλος η αλληλοεξόντωση του. Ο ρόλος της φύσης. Γύρω μας, μέσα μας. Η διαχείρηση των συναισθημάτων. Το καλό και το κακό. Το υπερφυσικό.
Και κυρίως οι ερμηνείες.
Ερμηνείες ζωής!

μιλώ γιά εκείνο

εν τέλει τι είναι ανθρώπινο

Το θεϊκό στον άνθρωπο

είναι τα άγρια πάθη

που τη ζωή του κυβερνούν

απ`της ψυχής τα βάθη,

Μιλώ για κείνο το θεριό

που κρύβεται εντός μας

και περιμένει σιωπηλό

φίλος μαζί κι εχθρός μας.

Το τραγικό στον άνθρωπο

είναι η γοητεία.

Να παρασύρεται οικτρά

απ`την αμφιβολία

την ώρα που στο είναι του

ξυπνάνε τ`άγρια πάθη

και τον τραβούν με το στανιό

στα πιο μεγάλα λάθη.

Κι εντέλει τι είναι ανθρώπινο;

Τι ίσιο και τι λάθος;

Και τι θα πει ρηχότητα;

Και τι μεγάλο βάθος;

η φωτό από το deviantart

Οκτώβρης

O Oκτώβρης, κρατάει μιά σκούπα από εκείνες τις ψαθένιες και αποτελειώνει ότι απέμεινε από τον ιδρώτα του καλοκαιριού. Μασουλάει πεινασμένος μέχρι και τα τελευταία ψίχουλα. Λάμπει, γιατί πίσω από τα βρεγμένα τζάμια και την μελαγχολική ατμόσφαιρα έχει πολύ φως.
Και τόση δύναμη που διώχνει τα παλιά και φέρνει καινούργια. Έτσι με μιά σμπρωξιά.

Μήνυμα στο facebook. ''Στέλλαααααα.. είμαι η Ρ. Σ. συμμαθήτρια σου από το δημοτικό.''

Αναμνήσεις. Τέσσερις πρώτες τάξεις του δημοτικού μαζί και να τρωγόμαστε σα το σκύλο με την γάτα. Παιδιά. Χαρακτήρες διαφορετικοί. Η ζωηρή και η χαμηλών τόνων.
Συναντηθήκαμε. Σε μιά βδομάδα δυό φορές. Ακόμη έτσι είναι. Ακόμη έτσι είμαι.

Τηλέφωνο σε συμμαθητή. ''Τι ψάχνεται να βρείτε σαράντα χρόνια μετά;'' Πνιχτά γελάκια. Ήσουν ερωτευμένη μαζί του. Ναι ήμουν. Κι αυτός ήταν μαζί σου. Ναι ήταν. Κι εγώ ήμουν με άλλον. Γέλια ξανά.

Αποτρελαθήκαμε μωρέ τελείως.. μα είναι Οκτώβρης. Θα κάνουμε συνάντηση..

Ο Οκτώβρης, με θηλυκότητα γυναίκας, φοράει λευκό πουκάμισο με μανίκια στα δύο τρίτα των χεριών. Δάχτυλα καλοσχηματισμένα. Γεύεται λευκό κρασί με πικρή σοκολάτα. Ερωτεύεται. θέλει να αγκαλιαστεί γιατί σώμα δίχως αγκαλιά δε νοιώθει σώμα.
Ακούει. Αφουγκράζεται μηνύματα από μακριά. Αποδέχεται κι απολαμβάνει.

Κυρίως απολαμβάνει!

η φωτό από το deviantart!