Zηλεύω εκείνη την ικανότητα των παιδιών, να χώνονται στη γωνιά τους, και να σπαράζουν στο κλάμα.Να κάθονται ανακούρκουδα στο σανιδένιο πάτωμα και μέσα από αναφιλητά να διώχνουν τον πόνο και την θλίψη.
Να υπογραμίζουν το παράπονο ρουφώντας με θόρυβο την μύτη.
Κι αποκαμωμένα να πέφτουν στην πρώτη αγκαλιά που θα ανοίξει μοναδικά για αυτά. Κι εκεί να κοιμούνται βαθιά. Με όνειρα.
η φωτό απο το deviantart!
κι αυτό το αναφιλητό τους μερικές φορές ...
ReplyDeleteΡεαλιστικότατη η εικόνα .
Νομίζεις ότι δεν υπάρχουν άλλοι που ζηλεύουν , αυτή τους την ανακούφιση , την ασφάλεια και την αγάπη που τους αγκαλιάζει ?
καλησπέρα !
Νομίζω ότι κι εμείς.. οι μεγάλοι έχουμε αυτήν την ικανότητα, άλλο αν δεν αν δεν χωνόμαστε, δεν κλαίμε με αναφιλητά, δεν ρουφάμε με θόρυβο και δεν πέφτουμε σε αγκαλιές και δεν.. εκτιθέμεθα γενικότερα. Τα όνειρα πάντως είναι "ακίνδυνα", ποιος θα μας δει εκεί ε; Σας φιλώ
ReplyDelete"Ένα παιδί κοιμάται. Όλη τη μέρα έκλαψε. Αλλά τώρα χαμογελάει
ReplyDeleteκαθώς η Μεγάλη Άρκτος του γλείφει με τη χρυσαφιά της γλώσσα
το ξεσκέπαστο πόδι του"
(Ανταμοιβή)
T. Λειβαδίτης
@..κυριε αμ..
ReplyDeleteη ανακουφιση ειναι που μου λειπει..και νομιζω πως τα δακρυα, αντι να λιμναζουν αορατα μεσα μας, αν μπορουσαν σα βροχη να δηλωσουν την παρουσια τους..
αληθεια ποσος καιρος παει απο τοτε που κλαψαμε για τελευταια φορα;
τοτε που δε χρειαζοταν να δειχνουμε δυνατοι;
@..μαξιμακι μου..
ReplyDeleteθελω να εκτεθω ΤΩΡΑ και ΠΟΛΥ.. μπορω;)))
@..caesar..
ReplyDeleteποσο κοντα μου εισαι..
ειναι νυχτα..
πραγματι η μεγαλη αρκτος γλυφει το ξεσκεπαστο ποδι μου..
μα δεν ειμαι παιδι
και θελω τοσο μα τοσο να κλαψω!
:):)
oλοι μπορουμε να κατσουμε ανακουκουρδα στο πατωμα και κλαιγοντας να διωξουμε τον πονο και την θλιψη. γιατι ολοι γινομαστε παιδια, οταν το θελουμε. και ολο και καποια αγκαλια βρισκεται για να χωθουμε μεσα.
ReplyDeleteνα σε ρωτησω ομως εγω κατι αλλο; που την ξερεις την λεξη ''ανακουκουρδα'';μηπως εισαι απο την περιοχη μου;
καλο σου βραδυ.
............. δεν ξέρω τι να σχολιάσω! Με άφησες άφωνο....
ReplyDeleteΤα παιδιά είναι τυχερά...
ReplyDeleteΕίναι στιγμές που θα πρεπε να μπορούσαμε να μεταμορφωθούμε όλοι σε μικρά πλασματάκια, απλά και μόνο για να δείξουμε ότι δεν είναι θυμός, δεν είναι πείσμα, δεν είναι μίσος ό,τι νιώθουμε.
Μόνο παράπονο.
Παιδικό, αθώο, και έντονο παράπονο.
Καλή σου νύχτα :)
Ψιιιτττ... να σου πω κάτι...
ReplyDeleteΜπορεί και να το κάνω που και που...
Υποκατάστατο αγκαλιάς... όποιο μαξιλάρι βρεθεί μπροστά μου...
Μεταξύ μας όμως εεε...!!
Τιγροφιλί... παιδικό..
Είναι πράγματι μία φυγή, ένας παρδεισένιος τρόπος εκτόνωσης. Μακάρι το κλάμα όμως το δικό μας να μπορούσε να μας εκτονώσει.
ReplyDelete@..εφη..
ReplyDeleteοχι ολοι, οχι παντα..
προσωπικα ειναι κατι που μου λειπει ;)
@..γιωργο..
ReplyDeleteδεν ηθελα να σε λυπησω..
αλλα υπαρχει και αυτο..
@..αδικη καταρα..
ReplyDeleteπαιδικο αγνο παραπονο..
αυτο μονο..
@..tiger lilious..
ReplyDeleteεγω παλι γιατι δε μπορω; μου λες;)
@..δειμο μου..
ReplyDeleteθα μπορουσε, αν μπορουσαμε.. γιατι οχι;)
Ας τα αφήσουμε λοιπόν... Για όσο προλάβουν...
ReplyDeleteΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΚΡΥΒΟΥΝ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ.ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΝΑ ΦΑΝΕΙ.
ReplyDeleteΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ΝΑ ΕΧΕΙΣ.
μου έχει συμβει... οχι αναφιλητά αλλά έχει..
ReplyDeleteειναι το παράπονο των μεγάλων πιο βουβό..
Εγώ θα σου ευχηθώ όλα τα σου τα συναισθήματα να τα εκφράζεις με τον τρόπο ενός παιδιού, την αγνότητα,την αληθεια και την αμεσότητα ενός παιδιού!!!
ReplyDeleteΣε φιλώ μεγγαρένια μου!
Είχα "φαγωθεί" να το βρω και επιτέλους το βρήκα !
ReplyDeleteκλικ εδώ
"...Τα παιδιά που όταν δακρύζουν σ' αγκαλιές που παν ν' ανθίσουν τις ποτίζουν με
ReplyDeleteφιλιά, εμπιστεύομαι..."
ο τελευταίος στίχος ...
Μην τα ζηλεύεις καθόλου. Τα παιδιά δεν ξέρουν γιατί κλαίνε.
ReplyDelete