Wednesday, January 13, 2010

παράπονο ίσως..

Zηλεύω εκείνη την ικανότητα των παιδιών, να χώνονται στη γωνιά τους, και να σπαράζουν στο κλάμα.
Να κάθονται ανακούρκουδα στο σανιδένιο πάτωμα και μέσα από αναφιλητά να διώχνουν τον πόνο και την θλίψη.
Να υπογραμίζουν το παράπονο ρουφώντας με θόρυβο την μύτη.

Κι αποκαμωμένα να πέφτουν στην πρώτη αγκαλιά που θα ανοίξει μοναδικά για αυτά. Κι εκεί να κοιμούνται βαθιά. Με όνειρα.

η φωτό απο το deviantart!

23 comments:

  1. κι αυτό το αναφιλητό τους μερικές φορές ...
    Ρεαλιστικότατη η εικόνα .
    Νομίζεις ότι δεν υπάρχουν άλλοι που ζηλεύουν , αυτή τους την ανακούφιση , την ασφάλεια και την αγάπη που τους αγκαλιάζει ?
    καλησπέρα !

    ReplyDelete
  2. Νομίζω ότι κι εμείς.. οι μεγάλοι έχουμε αυτήν την ικανότητα, άλλο αν δεν αν δεν χωνόμαστε, δεν κλαίμε με αναφιλητά, δεν ρουφάμε με θόρυβο και δεν πέφτουμε σε αγκαλιές και δεν.. εκτιθέμεθα γενικότερα. Τα όνειρα πάντως είναι "ακίνδυνα", ποιος θα μας δει εκεί ε; Σας φιλώ

    ReplyDelete
  3. "Ένα παιδί κοιμάται. Όλη τη μέρα έκλαψε. Αλλά τώρα χαμογελάει
    καθώς η Μεγάλη Άρκτος του γλείφει με τη χρυσαφιά της γλώσσα
    το ξεσκέπαστο πόδι του"

    (Ανταμοιβή)
    T. Λειβαδίτης

    ReplyDelete
  4. @..κυριε αμ..

    η ανακουφιση ειναι που μου λειπει..και νομιζω πως τα δακρυα, αντι να λιμναζουν αορατα μεσα μας, αν μπορουσαν σα βροχη να δηλωσουν την παρουσια τους..

    αληθεια ποσος καιρος παει απο τοτε που κλαψαμε για τελευταια φορα;
    τοτε που δε χρειαζοταν να δειχνουμε δυνατοι;

    ReplyDelete
  5. @..μαξιμακι μου..

    θελω να εκτεθω ΤΩΡΑ και ΠΟΛΥ.. μπορω;)))

    ReplyDelete
  6. @..caesar..

    ποσο κοντα μου εισαι..

    ειναι νυχτα..
    πραγματι η μεγαλη αρκτος γλυφει το ξεσκεπαστο ποδι μου..

    μα δεν ειμαι παιδι
    και θελω τοσο μα τοσο να κλαψω!

    :):)

    ReplyDelete
  7. oλοι μπορουμε να κατσουμε ανακουκουρδα στο πατωμα και κλαιγοντας να διωξουμε τον πονο και την θλιψη. γιατι ολοι γινομαστε παιδια, οταν το θελουμε. και ολο και καποια αγκαλια βρισκεται για να χωθουμε μεσα.
    να σε ρωτησω ομως εγω κατι αλλο; που την ξερεις την λεξη ''ανακουκουρδα'';μηπως εισαι απο την περιοχη μου;
    καλο σου βραδυ.

    ReplyDelete
  8. ............. δεν ξέρω τι να σχολιάσω! Με άφησες άφωνο....

    ReplyDelete
  9. Τα παιδιά είναι τυχερά...

    Είναι στιγμές που θα πρεπε να μπορούσαμε να μεταμορφωθούμε όλοι σε μικρά πλασματάκια, απλά και μόνο για να δείξουμε ότι δεν είναι θυμός, δεν είναι πείσμα, δεν είναι μίσος ό,τι νιώθουμε.
    Μόνο παράπονο.
    Παιδικό, αθώο, και έντονο παράπονο.


    Καλή σου νύχτα :)

    ReplyDelete
  10. Ψιιιτττ... να σου πω κάτι...

    Μπορεί και να το κάνω που και που...

    Υποκατάστατο αγκαλιάς... όποιο μαξιλάρι βρεθεί μπροστά μου...

    Μεταξύ μας όμως εεε...!!

    Τιγροφιλί... παιδικό..

    ReplyDelete
  11. Είναι πράγματι μία φυγή, ένας παρδεισένιος τρόπος εκτόνωσης. Μακάρι το κλάμα όμως το δικό μας να μπορούσε να μας εκτονώσει.

    ReplyDelete
  12. @..εφη..

    οχι ολοι, οχι παντα..
    προσωπικα ειναι κατι που μου λειπει ;)

    ReplyDelete
  13. @..γιωργο..

    δεν ηθελα να σε λυπησω..

    αλλα υπαρχει και αυτο..

    ReplyDelete
  14. @..αδικη καταρα..

    παιδικο αγνο παραπονο..

    αυτο μονο..

    ReplyDelete
  15. @..tiger lilious..

    εγω παλι γιατι δε μπορω; μου λες;)

    ReplyDelete
  16. @..δειμο μου..

    θα μπορουσε, αν μπορουσαμε.. γιατι οχι;)

    ReplyDelete
  17. Ας τα αφήσουμε λοιπόν... Για όσο προλάβουν...

    ReplyDelete
  18. ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΚΡΥΒΟΥΝ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ.ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΝΑ ΦΑΝΕΙ.
    ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ΝΑ ΕΧΕΙΣ.

    ReplyDelete
  19. μου έχει συμβει... οχι αναφιλητά αλλά έχει..
    ειναι το παράπονο των μεγάλων πιο βουβό..

    ReplyDelete
  20. Εγώ θα σου ευχηθώ όλα τα σου τα συναισθήματα να τα εκφράζεις με τον τρόπο ενός παιδιού, την αγνότητα,την αληθεια και την αμεσότητα ενός παιδιού!!!

    Σε φιλώ μεγγαρένια μου!

    ReplyDelete
  21. Είχα "φαγωθεί" να το βρω και επιτέλους το βρήκα !
    κλικ εδώ

    ReplyDelete
  22. "...Τα παιδιά που όταν δακρύζουν σ' αγκαλιές που παν ν' ανθίσουν τις ποτίζουν με
    φιλιά, εμπιστεύομαι..."

    ο τελευταίος στίχος ...

    ReplyDelete
  23. Μην τα ζηλεύεις καθόλου. Τα παιδιά δεν ξέρουν γιατί κλαίνε.

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...