You Will Meet a Tall Dark Stranger By Woody Allen

Mε το που παίρνεις το εισιτήριο στο χέρι,  ο Γούντυ Άλλεν σου δίνει το κλειδί της διπλανής πόρτας,  οποιασδήποτε πόρτας,  του γείτονα,  της μητέρας,  της κόρης,  του αδερφού,  του αγαπημένου ή του εχθρού.
Μιά μητέρα που χωρίζει,  ένας πατέρας που παντρεύεται μια πόρνη,  μια κόρη που ερωτεύεται το αφεντικό της,  μια φίλη που σχετίζεται με έναν παντρεμένο,  ένα παιδί που δεν είναι του συζύγου,  ένας σύζυγος που βγαίνει για φαγητό με το όμορφο κορίτσι από το απέναντι παράθυρο,  ένας συγγραφέας που κλέβει το βιβλίο του φίλου που σκοτώθηκε σε δυστύχημα αλλά τελικά είναι ζωντανός,  ένα μέντιουμ,  ένας βιβλιοπώλης,  μιά ζωγράφος,  ένας γκαλερίστας και μια ταινία βασισμένη σε σίγουρη συνταγή που σε κάνει να μη στρέψεις τα μάτια σου από την οθόνη δυό ολόκληρες ώρες και κάτι.. 
Και μουσική που αν μη τι άλλο κρατάει τις αισθήσεις σε εγρήγορση..

çoklu

Πριν χρόνια,  σε κάποιες καλοκαιρινές διακοπές,  είχαμε δίπλα μας ένα ζευγάρι Ιταλών,  οι τοίχοι χάρτινοι,  οι μπαλκονόπορτες ορθάνοιχτες,  οπότε ακούγαμε τα πάντα.  Μιλούσαν με πάθος τη γλώσσα τους,  υποθέτω όπως αντίστοιχα κι εμείς,  Ιταλικά δε γνώριζα,  μα ξεχώριζα μία τόσο δα μικρή λεξούλα που μου φαινόταν σαν να τη χρησιμοποιούσαν συχνότερα από όλες τις άλλες..  molto.. 
Μιλούσαν για την Ελλάδα,  απαντούσαν molto..
Την ρωτούσε κάτι,  απαντούσε molto
Ξυπνούσε αυτή το πρωί,  κάτι της ψιθύριζε αυτός,  νατο πάλι ένα χαδιάρικο molto..

Τελευταία έχω ένα δικό μου πάθος με μια Τούρκικη σειρά,  με πολύ συναίσθημα,  όπου και πάλι ξεχωρίζω αυτή τη μικρή λεξούλα στους διαλόγους..  çoklu αυτή τη φορά.  Όσο μικρή,  με τόση δύναμη!

Δεν ξέρω πως έγινε και συνδιάστηκαν όλα αυτά στο μυαλό μου,  μαζί με το ''πολύ'' το δικό μας που τα κάνει όλα να πολλαπλασιάζονται..
μ αγαπάς;  ....πολύ...
πεινάς;  .....πολύ...
σου αρέσει;  ....πολύ...
θέλεις;  ....πολύ...
λυπάμαι  ....πολύ..
θυμάμαι  ....πολύ..
.
.
.
.
.
.
.
π ο λ ύ

ακατάπαυστα

Είναι που καθαρίζει τα χρώματα,  που μουλιάζει το βάθος τους,  που γουργουρίζει,  που ξεπλένει,  που ψιθυρίζει,  που κουβαλάει μυστικά,  που εκμυστηρεύεται αλήθειες..

Είναι που κρατάει τις πατημασιές μου,  δεσμεύει τις ανάσες μου,  σφίγγει τα δάχτυλα μου..

Από αυτό τον Οκτώβρη,  θα θυμάμαι μόνο πως έβρεχε πολύ..                                                                                                                                                                

λίγο ακόμη μέσα στη στοά

Aς κρατούσε ακόμη λίγο..  λέμε πολλές φορές για πράγματα που άξιζαν πολύ και κράτησαν λίγο..  για καταστάσεις που μας πρόσφεραν,  μας έκαναν να σκεφτούμε,  μας οδήγησαν σε έναν άλλο δρόμο,  μας άγγιξαν..  μας έκαναν διαφορετικούς,  καλύτερους ή χειρότερους δεν έχει σημασία,  σίγουρα όμως με την σφραγίδα τους επάνω μας,  ωριμότερους..

'' να έπεφτε η βροχή ραγδαία  /  ευχόμουν.  Να ξεσπάσει  /  Θα μέναμ΄ έτσι πιό πολύ  /  μέσα στη στοά.  Στην πρόφαση ''   όπως γράφει η Κική Δημουλά

* η φωτογραφία από τη στοά Μοδιάνο στη Θεσσαλονίκη

''είμαι ο έρωτας''

Ο έρωτας,
Όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
Οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

γράφει η αγαπημένη μου Κική Δημουλά



Ο έρωτας είναι μια ψευδαίσθηση με αρχή,  μέση και τέλος,  ενίοτε προβλέψιμα λέω εγώ..
και καλό είναι να το γνωρίζει αυτό κάποιος από την αρχή,  ή έστω όσο πιό γρήγορα καταλάβεις τι ακριβώς συμβαίνει τόσο καλύτερα ;)


Όπως προβλέψιμη ήταν κι η χθεσινή ταινία στο ''Ολύμπιον'',  ΄΄είμαι ο έρωτας'' του Λούκα Γκουαντανίνο.
Μια γυναίκα γύρω στα 40-45 ερωτεύεται έναν μικρότερο της άνδρα,  γμτ και πολύ όμορφο,  με όλες τις συνέπειες..
Λίγο αργό, ΄λίγο ερωτικό,  λίγο γαστριμαργικό,  αλλά με πολύυυ ωραία φωτογραφία!

* η φωτό έχει τραβηχτεί με την pocket  που δεν υπάρχει πια,  στην Κωσταντινούπολη..  είναι από τις πρώτες μου ;)

αντιθέσεις

** Μοναξιά και κοινωνικότητα
** Εντός και εκτός
** Θαμπάδα και λάμψη
** Φως και σκοτάδι
** Ανούσιο και ενδιαφέρον
** Μαύρο και πολυχρωμία
** Χαρά και θλίψη
** Αγάπη και Μίσος
** Εγωισμός και φιλοτιμία
** Αλήθεια και ψέμμα
** Έρωτας και...

αλλοιώτικος κόσμος, αρτίστικος, φανταχτερός

Kάπου ανάμεσα στις ίνες του κουβαριού,  κρύβεται μερικές φορές πολύ χαρά,  και ξαφνικά ο κόσμος φαντάζει όπως ακριβώς θα έπρεπε να είναι.

περπατήματα

Πάντα ξεκινώ από αυτήν.  Σκλαβώνει τα μάτια μου.  Κυλάει το βλέμμα μου ως πέρα μακριά,  στο άπειρο.  Σπάω σε κόκκους ίδιους μ αυτούς της άμμου.  Λιώνω και αλείφομαι στην σγουρή της επιφάνεια.  Επιπλέω και ονειρεύομαι,  βρίσκω καταφύγιο τρυπώνοντας στις σκιές και στο φως που φλερτάρει την διαφάνεια της..

Λένε πως η ξεκούραση είναι μοναχική.  Το ίδιο κι ο δρόμος,  πολλές φορές κι η λύπη που διώχνει από δίπλα σου.  Λένε πως η χαρά φέρνει,  αλλά τα βήματα,  κι οι αποφάσεις κι οι επιλογές,  το γέλιο,  τα δάκρυα,  οι στιγμές,  το παρελθόν και το μέλλον,  τα σφάλματα κι οι σοφίες είναι μοναδικά δικά σου,  διαθέσιμα πάντα να τα επεξεργαστείς ή να τα διαχειριστείς..  πάντα μόνος..  πάντα εσύ για σένα..

Εκεί ψηλά,  στον αγαπημένο τόπο,  η πέτρα ζωντανεύει σε κάθε βήμα σε κάθε άγγιγμα,  κι όταν έρχεται η ώρα του μεσημεριού,  εκείνο το γύρισμα της μέρας όπου τα όνειρα έρχονται και καταλαγιάζουν,  οι κινήσεις γίνονται νωχελικές και οι σκέψεις χαλαρώνουν με ένα τεταρτάκι χύμα λευκό κρασί, ο ήλιος κάνει συνειδητή την παρουσία του,  σα παιδί ξαναμμένο από το παιχνίδι,  που ανεβοκατεβαίνει τα σκαλοπάτια ακούραστο,  μέχρι να ακούσει τη φωνή της μητέρας να το φωνάζει από μακριά..



η θαλασσένια φωτογραφία από τον Πλαταμώνα
της ξεκούρασης και των σκαλοπατιών από τον Παλιό Παντελεήμονα

πόλη χιόνι

η φωτογραφία από τον ηλιογράφο



Άλλαξε απότομα ο καιρός.  Το κρύο κι η υγρασία μα προπαντός αυτή η τεράστια συννεφιά με αποσυντονίζουν.  Από το ξύπνημα μου ως τη διατροφή μου,  τις σχέσεις μου την διάθεση μου.

Πρωινό στην εθνική πριν καν ξημερώσει.  Μ αρέσει που οδηγείς εσύ κι εγώ μπορώ απλά να αισθάνομαι.  Τα μάτια μου είναι βαριά μα δε νιώθω νύστα.
Κρυώνω,  ρίχνω επάνω μου ένα ακόμη πλεχτό.
Ακουμπάω το κεφάλι μου στο πίσω υπερυψωμένο κομμάτι της θέσης.  Παγωμένο πλαστικό!
Πέρνει σιγά σιγά την θερμοκρασία του σώματος,  του δικού μου σώματος.
Τα παράθυρα κλειστά.  Σφίγγω τα χέρια ανάμεσα στα πόδια,  να τραβήξουν ζεστασιά.
Κοιτάζω τα cd.  Ο Βασίλης θα έσπαγε όμορφα την σιωπή του πρωινού.  Ψάχνω λίγο με τα μάτια..  δε τον βρίσκω.
Τα παράθυρα έχουν γεμίσει πάχνη.  Τα φώτα του δρόμου δείχνουν θολά.  Η άσφαλτος γυαλίζει σε ένα ατέλειωτο γκρι.
Μίλα μου!
Στο μυαλό μου το αν..  αν είμασταν σπίτι,  αν..  κόβει σα ξυράφι αυτή η ώρα αν δε την προσέξεις..  ο ουρανός είναι ροζ είναι μωβ είναι γκρι..  μοιάζουν με άστρα τα φώτα του δρόμου..
Σκέφτομαι το ταξίδι..  σε πόσες ώρες θα φτάσουμε;  σε ρωτάω..
Ψάχνω με τα χέρια τα cd,  βάζω το πρώτο.. ''πόλη χιόνι'' 
Τυλίγομαι καλύτερα στη ζακέτα μου..

Στη στροφή κάνε δεξιά σε παρακαλώ,  θέλεις καφέ από τα everest;;;

τέσσερα χρόνια blogging

Tέταρτος χρόνος που με πιάνει ντε και καλά να γιορτάσω τα γενέθλια του blog μου δυό μέρες πριν..
Τι να πω; πως ήμουν όταν ξεκίνησα, πως είμαι τώρα, άλλοι καιροί, άλλες καταστάσεις, άλλο σκεπτικό, άλλα παιδέματα, αλλά η αφορμή που ξεκίνησε και συνεχίστηκε έστω ασθμαίνοντας αυτό το blog πάντα η ίδια.. η εκτόνωση..
Έμαθα λοιπόν, πως γράφοντας, είτε σε ένα κομμάτι χαρτί είτε εδώ, είτε σκίζοντας τα ή σβήνοντας τα στην πορεία, είτε κρατώντας τα σε μια αποθήκη αδιάβαστα (γιατί ποτέ δεν έχω γυρίσει να διαβάσω κείμενα παλιά) βάζεις σε μια τάξη και σε μια ισοροπία το κατά τα άλλα ''αλλού πατώ κι αλλού βρίσκομαι'' Εγώ σου..

Από την άλλη τέσσερα ολόκληρα χρόνια έχω την απόλαυση να σας διαβάζω.. άλλη εμπειρία κι αυτή..
Είναι όμορφοι οι άνθρωποι πίσω από την ανωνυμία αλλά και άσχημοι.. υπεροπτικοί, ναι πολύ υπεροπτικοί αλλά και ψυχούλες..
Θα έλεγα πως τίποτα δεν διαφέρει από την αληθινή ζωή. Τίποτα..
Κι οι γειτονιές, κι οι κλίκες, κι οι λυκοφιλίες, και το κοτσομπολιό, κι οι αγάπες, κι οι προτιμήσεις και οι κακίες.. κι η περιέργεια όλα εδώ μέσα είναι..

Και οι συναντήσεις και οι γνωριμίες και οι φιλίες (αν μπορούμε να το πούμε αυτό).. με σύντομη ημερομηνία λήξης συνήθως ;)))

Μ αρέσουν τα blog που έχουν ψυχή..
Δε μ αρέσουν τα οικογενειακά του στυλ ''σήμερα με τον άντρα μου.. θα σας μάθουμε να μαγειρεύετε στιφάδο''
Δε μ αρέσουν τα φιλικά του στυλ ''σήμερα θα σας φιλέψω από το κέικ που έφτιαξα πρωί πρωί''
Δε μ αρέσουν τα κλικαριστά του στυλ''για δες ρε φιλενάδα μόλις μου άφησε σχόλιο αυτή η κρυόκολη.. τι λέει πάλι;;; αχ δεν την αντέχω.. δεν την αντέχω.. κλείνω τώρα ξύπνησε το μωρό, τα λέμε αργότερα''
Δεν μ αρέσουν αυτά με βαρύγδουπες συζητήσεις
Δεν μ αρέσουν αυτά των διάφορων που έχουν γράψει ένα δυό τρία βιβλία και ξαφνικά αποφάσισαν πως το blogging θα τους κάνει λίγο πιό γνωστούς..
Όπου βλέπω πολλά σχόλια με πιάνει ένας περίεργος φόβος ;))

Τρελαίνομαι να διαβάζω την καθημερινότητα κάποιου δοσμένη με τρόπο ''σουρεαλιστικό'' έτσι νομίζω το λένε.. και υπάρχουν φοβερές πένες μέσα εδώ..
Μ αρέσει να διαβάζω λέξεις, απίστευα πολλές λέξεις που φτιάχνουν αράδες ολόκληρες με συναισθήματα χαράς, μοναξιάς, συναισθήματα μερικές φορές μελαγχολικά αλλά είναι ο τρόπος που γράφονται.. τόσο δυνατός και άμεσος..
Συνήθως τα blog που λατρεύω έχουν ελάχιστα έως μηδέν και μετά από επιλογή κλειστά σχόλια! τυχαίο;;;;)))))

Δεν μ αρέσει που το παλεύω μ αυτό το blog ακόμη, ενώ ξέρω πως δεν έχω πιά να δώσω όπως ίσως παλιότερα..
Μ αρέσει όμως που με κάποιοι συνεχίζετε να με διαβάζετε και ειλικρινά σας ευχαριστώ για τα όσα σχόλια σας..
Δεν μ αρέσει που η σκέψη ''να το κλείσω να μη το κλείσω'' κρέμεται από μια κλωστή για να γίνει πραγματικότητα..

Στ αλήθεια, θα ήθελα πολύ να είχα ακόμη εκείνη την αμεσότητα, την ευαισθησία και την παρορμητικότητα εκείνου του πρώτου ξεκινήματος..

Στ αλήθεια σας ευχαριστώ γιά την ανοχή σας ;)))

οι μεν.. οι δε..

Οι μεν.. έχουν την γοητεία του σκαντζόχοιρου, υψώνουν ένα τείχος, δείχνοντας αρχικά τα αγκάθια τους, όμως αν τους γνωρίσεις καλύτερα θα βρείς στο βάθος ένα κουρνιασμένο τρυφερό κι αγαπησιάρικο ζωάκι..

Οι δε.. είναι σα τις ρώσικες κούκλες, τόσο μελένιοι και γλυκομπουμπουδίστικοι που ξεφλουδίζοντας τους ανακαλύπτεις στρώσεις σκληρών αντιθέσεων.. όσο πιο ζαχαρένιοι τόσο πιό φαρμακωτές οι ανακαλύψεις..

Τους πρώτους τους βρήκα στην ''γοητεία του σκαντζόχοιρου'' μια ταινία που μου θύμισε πολύ το αμελί.. και τους δεύτερους στο ''la poupee'' το γνωστό θεατρικό με την Κοκκίνου!

κουβέντες εσωτερικές

Έχω ξεχάσει τον τρόπο να στέλνω mail, τα περισσότερα ποιά τα λέμε στο inbox. Επίσης έχω ξεχάσει να μιλάω με φωνή.
Μερικές φορές μου θυμίζω εκείνες τις βουβές ταινίες εποχής. Φοράω καπελάκι, και κρατάω ένα τσιγάρο στο χέρι. Στην παγωμένη σκηνή, το τσιγάρο μοιάζει ατελείωτο, στην πραγματικότητα είναι δυό που συνοδεύουν τη γεύση του καφέ.
Όρθιος. Ο καφές λέω όρθιος από εδώ και στο εξής, ή περπατητός, χαζεύοντας βιτρίνες, τη θάλασσα, τα αυτοκίνητα, τον κόσμο που περνάει κατά μεγάλες ομάδες τα φανάρια των κεντρικών διαβάσεων.
Συναντήσεις πολλές και εκθέσεις σε διάφορα σημεία της πόλης. Έχουν κάνει φουσκάλες οι πατούσες μου. Η ταινία συνεχίζεται βουβή.
Νομίζω πως τόσο λίγο δε μιλούσαμε ποτέ άλλοτε. Δεν αρκούμασταν στο τόσο λίγο ποτέ άλλοτε.
Κάνει ψύχρα και τα γυμνά μου μπράτσα αναζητούν εκείνη την βαμβακερή λευκή ζακέτα, τα απογεύματα μετά από το ''κισμέτ'' που κρύβεται στο κέντρο του μεγάλου δωματίου του σπιτιού μου.
Είναι Οκτώβρης!