τίποτα

Ήμουν σε ένα λεωφορείο,  από εκείνα που παλιότερα στο πίσω πίσω μέρος τους μπορούσες να σταθείς και να κάνεις όλη τη διαδρομή σου όρθιος,  κοιτώντας έξω από το μεγάλο παράθυρο..
Καθώς κοιτούσα λοιπόν έξω όπως συνήθιζα,  ανταποκρίνεται στο βλέμμα μου ένας περαστικός,  κι αρχίζει και με κοιτάει τρυφερά κι επίμονα,  και παρ' όλο που το λεωφορείο ήταν λογικά σε κίνηση,  όλα έμοιαζαν τόσο στατικά,  είχα κολήσει τη μούρη μου στο τζάμι,  φουσκώνοντας λίγο τα χείλια μου σαν παπί,  ήταν ωραίο το συναίσθημα,  αλλά μας χώριζε ένα τζάμι,  μας χώριζε ολόκληρο λεωφορείο κι ακόμη μια εκ διαμέτρου αντίθετη διαδρομή..
Πρωί,  ξύπνησα με την Μέριλ Στρηπ στις γέφυρες του Μάντισον..
Πόσο κλάμα,  πόσος αποπροσανατολισμός,  πόση ψυχική οδύνη για το τίποτα..
Τίποτα είναι ένα όνειρο που σκάει σα λουλουδάκι στο άγριο δάσος.
Μια πυγολαμπίδα στο σκοτάδι.
Μια φευγαλέα στιγμή,  είναι ένα τίποτα..