Δεν ξέρω τι ακριβώς ήταν, μπορεί και πέτρα, μπορεί και καραμέλα, μπορεί και φάντασμα, άλλωστε μια αδρότητα, μια σκληράδα, την είχε, και εξ ολοκλήρου με στοίχειωνε και στο στόμα μου κολλούσε..
Την πρώτη φορά που ρωτήθηκα, είπα ''όχι, καθόλου δεν συμβαίνει αυτό''.
Την δεύτερη φορά προσπαθούσα να βρώ τρόπο να ξεκινήσω να το περιγράφω και κάπου εκεί το πήρε η μπάλα και το έχασα, είπα πάει, αυτή τη φορά θα το θάψω και μετά θα συγχωρήσω, ακόμη πιο μετά, είπα θα ξεχάσω..
Την τρίτη φορά ήταν σα ξαφνικά να ένιωσα ένα ποτάμι να θέλει να ξεχειλίσει από μέσα μου..
Τότε, δεν αναρωτήθηκα τον τρόπο, ήρθε και με συνάντησε από μόνος του..
Άφησα το ποτάμι να ξεχειθεί και ακούμπησα σε ένα πιατάκι πέτρα και καραμέλα.. το φάντασμα είναι ακόμη μέσα μου..
No comments:
Post a Comment