φεγγάρι / κύμα

Όταν το φεγγάρι γίνεται κύμα και σκάει στην αμμουδια..

*

Πως να τολμήσεις να κάνεις όμορφα όνειρα αφού έχεις γεμίσει τις τσέπες με όλα τα άσχημα ε;
Κι έπειτα;  Τι είναι όνειρο;
Άλλα ήταν τα όνειρα το '70,  άλλα το '80 κι άλλα το '90 !
Δυσκολεύομαι να με αναγνωρίσω σε σχέση με το '15.

*

Δεν είναι που όλο φεύγω όπως παλιά..  είναι που δεν έχω τη διάθεση ούτε να πάω..

*

Παρασκευή στο τέλος της..  στην καρδιά ενός καλοκαιριού που μοιάζει με άγουρο καρπούζι..  

το παγωτό παχαίνει..

Δεν υπάρχει αι Βασίλης /  το παγωτό παχαίνει /  ο χρόνος τρέχει /  ο superman παίζει μόνο σε ταινίες /  ο έρωτας είναι λέξεις /  ο Ήλιος προκαλεί δερματικές ασθένειες /  τα φάρμακα έχουν παρενέργειες /  η ζέστη σου βράζει όσο μυαλό έχει απομείνει /  οι  άνθρωποι δεν πρόκειται να αλλάξουν /  η χώρα πάει από το κακό στο χειρότερο  /  η θάλασσα κρύβει μέδουσες /  η αγάπη μπορεί να είναι και εξάρτηση /  η άμμος μπορεί να προκαλέσει φουσκάλες στις πατούσες /  ο καφές έχει σχέση με την  παλινδρόμηση /  ..

..κι εσύ πρέπει να συνεχίσεις να ζεις με τις δεδομένες τωρινές συνθήκες με τον καλύτερο δυνατό τρόπο..  το οφείλεις !

Κυριακή

Η θερμοκρασία στους 40*.  Το ραντεβού στις 9.00.  Κυριακή πρωί,  μποτιλιάρισμα.  Φτάσαμε την ίδια ώρα,  παρκάραμε οι μεν πίσω οι δε μπροστά,  γελάσαμε με την σύμπτωση, φιληθήκαμε χωρίς να κολλήσουμε μάγουλα, δώσαμε χέρια.

Μπιτσόμπαρο από αυτά τα καινούργια, υπερλούξ. Καπουτσίνα φρέντο τέσσερα.  Μοιραζόμαστε στις ξαπλώστρες.  Μαγιώ,  αντιηλιακά.  Κουβαλάω το βιβλίο μου,  εν γνώσει μου δεν θα διαβάσω.  Τελεί χρέη ασπίδας προστασίας πλάι στις κρέμες σώματος.  Γυαλιά.  
Πιάνουμε ανά δύο την κουβέντα,  θέλω να αποφύγω την καυτή πατάτα των ημερών.  Θέλω να μυριστούμε λίγο πρώτα,  να χαιδευτούμε με φιλοφρονήσεις,  να θυμηθούμε πως αγαπιόμαστε.  Ας πούμε μετά το οτιδήποτε άλλο.  Το μετά έρχεται τώρα.  Αρχίζει πρώτη,  ακούω,  νιώθω σα να προσέχω τη φωτιά,  μη βγει το αβγό σφιχτό αντί μελάτο ας πούμε.  Λέει,  λέω..  30+ χρόνια,  δεν απέχουμε στα βασικά.  Απέχουμε όμως στα σημεία.  Σε πάρα πολλά σημεία. 
Ο δικός μου έχει πιάσει και μιλάει στον δικό της.  Από απόσταση μοιάζει με χείμμαρο..  30+  χρόνια δεν απέχουμε στα βασικά,  σαν να ακούω τις σκέψεις του,  απέχουμε όμως στα σημεία.  Σε πάρα πολλά σημεία.
Θα μπορούσαμε να παίζουμε τέννις,  πινγκ πονγκ,  ρακέττες,  οτιδήποτε πετάει μπαλάκι,  πιάνει μπαλάκι.  Καυτά τα μπαλάκια,  40* το κορμί λιώνει.  Ένα λιγοστό αεράκι,  ανεπαίσθητο αλλά ικανό να προκαλέσει ένα ολόκληρο ''αχ'' ευχαρίστησης!  Η θάλασσα είναι πρωτόγνωρα ζεστή.  Τα μεγάφωνα στέλνουν μηνύματα με τραγούδια,  ενδιάμεσα όλο και κάποιος Νίκος,  μόλις 4 ετών,  που φοράει πορτοκαλί ή γαλάζιο, αναζητείται.  

Κυριακή!

η άκρη από το φόρεμα

Τις νύχτες τυλίγεται με σεντόνια και όνειρα.  Πετάει σε χώρες μακρινές.  Ένα διόρωφο σπίτι στο δάσος! Εργάζεται και αμοίβεται.  Ο κόσμος ψωνίζει,  κάνει ουρά.  Γεμίζει ακόμη και το υπόγειο ασφυκτικά! Φύγετε πνίγομαι φωνάζει με φωνή μουγγή, γιατί στον ύπνο οι φωνές δεν βγαίνουν και δεν ακούγονται.  Κοιμάται 11.30,  ξυπνάει στη 1.00,  ξυπνάει στις 3.00 - οριστικά,  οπωσδήποτε πριν τις 7.00.

Τις μέρες ένα μικρό αγόρι,  είναι δεν είναι πέντε χρονών φτιάχνει φωλιά και κουκουλώνεται μέσα της.  Κλαίει.  Μουγγά!  Πνιχτά!  Μονότονα και με διάρκεια.  Καμμιά φορά νομίζει πως θα σκάσει.  Κυριολεκτικά.  Ο άλλος,  tτίποτα δεν ρωτάει,  δεν επιμένει μόνο στέκεται όρθιος!  Στητός!  Πλάτες φαρδιές ,  σκληρός σαν τοίχος.  Τον ρωτάει: πάμε;   Αμερική;   Αυστραλία;  του περιγράφει μέρη μακρινά και απίθανα..  λέει..  λέει..  κουράζεται.. λέει για να λέει_

Νωρίς τα πρωινά βάζει στο στόμα της ένα καλαμάκι και ρουφάει θάλασσα.  Βάφεται απέραντο γαλάζιο..  πασαλείβεται αντιηλιακό και χαπακώνεται ήλιο.   Ιδρώνει,  χώνεται σα το δηλητήριο στα μάτια της.  Κλαίει!  Σκουπίζεται με την άκρη από το βαμβακερό φόρεμα.  εκείνος οδηγεί..  εκείνη ακολουθεί και ψάχνει τη ζωή της..  αυτή που απλόχερα,  μια μέρα,  πριν από πάρα πολύ καιρό,  χωρίς να το καλοσκεφτεί, χάρισε.

μολύβι

Είχα μπροστά μου ένα χαρτί και με ένα μολύβι κάτι ζωγράφιζα.  Τελείωσα το σκίτσο και άρχισα να τονίζω τόσο δυνατά τις διασταυρώσεις των γραμμών, ώσπου σε εκείνα το σημεία από το πάτημα και το τρίψιμο, το χαρτί χαλάρωσε, σε κάποια σκίστηκε κι όλας.  Η μύτη του μολυβιού έλιωνε εν τω μεταξύ..

ατυχήματα

Καίνε τα πλοκάμια την Μέδουσας πίσω από τα πόδια μου..

Φτάνει τόσο καλοκαίρι για φέτος,  μπορώ να έχω λίγη από την ασφάλεια του περσινού χειμώνα παρακαλώ;

οι πόρτες μου

Κλειδώνω και ξεκλειδώνω πόρτες.  Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου!  Πόρτες μαλακές σαν βούτυρο, πόρτες σκληρές σαν ατσάλι,  πόρτες που τις άνοιξα και το εσωτερικό τους με μάγεψε,  κι άλλες που
το σκοτάδι τους με έδιωξε μακριά.  Αρμαθιές από κλειδιά!  Κάποια να κουμπώνουν κατευθείαν στην κλειδαριά κι άλλα να χρειάζονται λιμάρισμα.  Κλειδιά που άνοιξαν και πόρτες που μισάνοιξαν ή μου δόθηκαν διάπλατα.  Πόρτες που φοβήθηκα χωρίς λόγο κι άλλες που αντιμετώπισα αφελώς με αθωότητα. Πόρτες που έκλεισα πίσω μου με δύναμη κι άλλες που στάθηκα για χρόνια στην έξοδο ανίκανη να κλε'ισω πίσω μου ερμητικά.  Πόρτες που κλώτσησα με δύναμη κι άλλες που αδίκησα αντικρύζοντας τες με υπεροψία κι άλλες ακόμη πολλές που χάζεψα ανίκανη να κάνω δικές μου.
Πόρτες που ονειρεύτηκα νύχτες ατέλειωτες.  Πόρτες που άνοιξα με φόρα και δύναμη κι άλλες που υποχώρησαν με ένα τρίξιμο,  μαλακά.  Και τέλος,  πόρτες αόρατες..  του μυαλού οι καλυτερότερες..  που με λαχτάρα ζωγράφισα και έπεσαν ηρωικά στο βωμό της πραγματικότητας,  δίχως να ανοίξουν,  δίχως καν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους!

όνειρο

Κάπου στην πλατεία Αριστοτέλους,  αίσθηση εσωτερικού χώρου,  μάλλον διαμέρισμα σπίτι που στη συνέχεια μεταλλάσεται  σε ξενοδοχείο.  Απίστευτα ζωντανή η αίσθηση του χώρου.  Ήμουν με έναν φίλο ξέροντας πάρα πολύ καλά ότι είσαι ''εσύ''.  Ο Κ. υπάρχει στο όνειρο σαν ιδέα,  σου εξηγώ πως  μένει στο δεξί κοίλο κτίριο της πλατείας,  όπως κοιτάμε από τη θάλασσα αριστερά, εν τω μεταξύ κάπου ακαθόριστα αλλά πολύ κοντά βρισκόμαστε κι εμείς.  Καθώς μιλάμε,  εμφανίζεται μια πισίνα έξω από το παράθυρο μας,  την κοιτάζω,  μου αρέσει.. δοκιμάζω με τα γυμνά δάχτυλα του ποδιού τη θερμοκρασία του νερού,  είναι πάρα πολύ καλό,  μου κάνει.  Γυρίζω σκεπτική στο δωμάτιο,  είναι και η Ν.  βγάζω τα ρούχα μου αλλά μένω με τα εσώρουχα,  από κάτω βρακί κι από πάνω ένα φανελλάκι άσπρο σαν αυτά που φορούσα τους χειμώνες πριν το 2009.  Γυρίζω ξανά προς την πισίνα, καθώς επιδιώκω να ξεντυθώ τελείως,  αλλά μου λέει η κόρη μου,  ''μαμά σταμάτα είναι γεμάτη πλαγκτόν'',  ''αλήθεια;''  ρωτάω..  ''θα τηλεφωνήσω στη ρεσεψιόν να ρωτήσω αν είναι επιτρεπτά προσβάσιμη'' - κοιτάζω έξω και στο νερό επιλέουν φύλλα,  πολλά,  πράσινα,  όμορφα πλατιά φύλλα κομμένα από το κοτσάνι τους που δεν αφήνουν χώρο για οποιαδήποτε κίνηση στο εσωτερικό.
Επιστρέφω απογοητευμένη από την πραγματικότητα στο εσωτερικό του δωμάτιου,  παντού ένα όμορφο, όμως βαλτώδες πράσινο.



*ήθελα τόσο πολύ να θυμάμαι το πρωινό μου όνειρο !

θυμηθήκαμε:

Στην Σίφνο ήταν ένα άσπρο σπίτι με έναν άσπρο κήπο και μια μικρή ξύλινη πόρτα,  περνούσαμε και ξαναπερνούσαμε για τα καθημερινά,  και βλέπαμε μια κοπέλλα να κρεμάει γύρω τριγύρω κάθε τόσο πράγματα και την είχαμε ονομάσει μάγισσα.

Στη Σύρο,  μεσημεράκι βόλτα στην αγορά,  μαζί με τα παιδιά,  χαζεύαμε ένα μαγαζί με αντίκες και μια γενική εντύπωση από έντονα και έξαλλα χρώματα,  μπήκαμε μέσα από την ανοιχτή πόρτα και μετά από ώρα κατέβηκε από τη σοφίτα μια πολύ σουρεάλ γυναίκα με συρτές παντόφλες παρέα με μια όμορφη μαύρη γάτα.

Στην Πάτμο,  στα δωμάτια που περικλείονταν από το κάστρο έμενε κόσμος με λεφτά στην τσέπη κι αυτό φαινόταν από το ντύσιμο κυρίως των γυναικών,  τα αξεσουάρ και τα πολλά χρυσά κοσμήματα,  δεν θυμάμαι να είδα ποτέ πιο πολλές σειρές από αλυσίδες και κολιέ.  Είχαμε ζηλέψει ό,τι πιο κοινό και καθημερινό,  όπως ένα μεγάλο ταψί με ένα φρεσκοψημμένο κοτόπουλο και γύρω γύρω λαχταριστές πατάτες,  μας είχε λείψει τόσες μέρες απίστευτα το αληθινά σπιτικό το φαγητό.

Στη Σκόπελο,  πάνω από εκεί που κόβεται απότομα ο βράχος,  ήταν το καφέ με τις ομπρέλλες.  Έτσι το είχαμε ονομάσει.  Ένα πρωινό,  αφήσαμε την ζωή του κέντρου και μπήκαμε μέσα στα στενά και το βρήκαμε,  είμασταν εμείς και τα παιδιά μοναδικοί πελάτες κι ένας τύπος καλοντυμένος αλλά ρέμπελος και με καπέλο.  Εκείνο το πρωινό είχαμε παραγγείλει όλοι ομελλέτες..

παραμύθια

Μια φορά κι έναν καιρό..

...οι πόλεις,  είχαν μεγάλη και πλούσια αγορά,  μικρά και μεγάλα πολύ συμπαθητικά μαγαζάκια,  που πουλούσαν πράγματα τόσο όμορφα,  που έκαναν τους ανθρώπους αυτών των πόλεων χαρούμενους,  καλοντυμένους,  καλόγουστους και σικάτους..

κάπως έτσι θα αρχίζουν αύριο μεθαύριο τα παραμύθια,  πριν μπουν στο κυρίως θέμα..  αυτό με το τέρας που είχε κεφάλι δράκου και δυό μεγάλες ολοστρόγγυλες ρόδες για πόδια..

σινεμά_

Θερινό σινεμά αγαπημένο,  γύρω τριγύρω τα διαμερίσματα φωτισμένα,  το ποδήλατο που ίσα χωράει σε ένα τόσο δα μπαλκόνι,  ο κισσός στους τοίχους,  η γάτα που είναι μαύρη και τα καταπράσινα φωσφορούχα μάτια της γυαλιστερά,  το διαμέρισμα του ισογείου σε εγκατάλειψη,  τα πέδιλα μου που χώνονται στις πέτρες κι οι πέτρες που χώνονται ανάμεσα στα δάχτυλα μου,  το ζευγάρι αριστερά μου,  το νεαρό ζευγάρι μπροστά μου,  η μύτη μου που ρούφηξε λαθραία αρωματικό υπέροχο καπνό διαλυμένο στον αέρα,  οι μπύρες,  τα hot dog,  τα pop corn,  η γυναίκα μπροστά μου που κάτι έβαλε στο στόμα της και μύριζε όμορφα,  το δροσερό αεράκι που ανακάτεψε τα μαλλιά μου,  τα μεταλλικά στρόγγυλα τραπεζάκια,  οι πολυθρόνες οι άσπρες και οι πορτοκαλιές του σκηνοθέτη,  η Τζίλιαν Φλυν,  ο ''σκοτεινός τόπος'',  η Σαρλίζ Θερόν,  η αγωνία,  η προσήλωση στην οθόνη,  η χαλάρωση,  η ευχαρίστηση,  τα εισιτήρια,  το στόρυ,  οι απαντήσεις - οι τίτλοι του τέλους - η μουσική_

νερό!

Μπήκε η θάλασσα μέσα μου και ξεχύθηκε με ορμή,  στον αέρα ένα πολύ πονεμένο τραγούδι,  από έναν άνθρωπο με αηδονίσια φωνή_

Άλλη μια μέρα !

it's all lies, darling

Αυτό,  δεν είναι ούτε η Ευρώπη που ονειρευόμουν,  ούτε η ελευθερία για την οποία πάλεψα..  δεν είναι καν η Ελλάδα το σπίτι που πίστευα ότι έχω..  είναι κάτι άλλο..  κάτι που δεν αναγνωρίζω..

***

"Έχω ήδη πει ότι οι μεταφορές είναι επικίνδυνες. Ο έρωτας αρχίζει από μια μεταφορά. Μ' άλλα λόγια: ο έρωτας αρχίζει από τη στιγμή που μια γυναίκα εγγράφεται με μια από τις κουβέντες της, στην ποιητική μας μνήμη. Του διηγήθηκε: «Ήμουν θαμμένη. Από καιρό. Ερχόσουν να με δεις μια φορά την εβδομάδα. Χτυπούσες στον τάφο κι έβγαινα. Τα μάτια μου ήταν γεμάτα χώματα

 Έλεγες: "Δεν μπορείς να δεις τίποτα" και μου έβγαζες τα χώματα απ' τα μάτια.
Σου απαντούσα: ''Έτσι κι αλλιώς, τίποτα δε βλέπω. Έχω τρύπες στη θέση των ματιών." _______

Μίλαν Κούντερα (artwork: Gail Potocki)

μικρές στιγμές

εδώ στην Ελλάδα,  έχουμε έναν εύκολο τρόπο να περνάμε καλά..  καφεδάκι,  θάλασσα σε απόσταση ''μέχρι να φας ένα κουλούρι'',  nivea,  δροσερό νερό και βιβλίο..  ήλιος,  ζέστη μέσα και έξω αλλά και δροσιά με μια βουτιά!

σκέψεις

Ακόμη και οι φωτογραφίες που έρχονται μπροστά μου για να επιλέξω μοιάζουν αγωνιώδεις και στεναχωρημένες.  Τα ερωτηματικά είναι πολλά.  Το αύριο ακαθόριστο.  Η ελπίδα πεθαίνει αλλά και ξαναγεννιέται μέσα από κάθε σκέψη.  Πότε λέω ''τώρα ξέρω''  και πότε λέω ''δεν ξέρω τίποτα'',  κι άλλες φορές ''εμείς κινούμε τα νήματα''  αλλά και πως ''αλλωνών είναι το τελικό κουμάντο''.
Σα να είμαστε μέσα σε τυφώνα και να μην έχουμε ακόμη την δυνατότητα να μετράμε καταστροφές πέρα από το προφανές,  αλλά και σαν κάτι να θέλει να πάρει θέση σε μια θετική εξέλιξη.  Οι προηγούμενες μέρες δύσκολες και οι επόμενες ακόμη παραπάνω.

Ένα κοχύλι,  λίγη θάλασσα,  λίγες σειρές από ένα βιβλίο ίσως είναι μια μικρή διαφυγή.  Επιδίωξε την,  χάνεσαι χωρίς αυτήν.  Και οι κουβέντες με φίλους,  κι η αντίθετη άποψη είναι για να κρατάει ζεστό το αίμα που κυλάει μέσα σου..

Εύχομαι όλα να πάνε καλά!

αύριο;

Μιά βδομάδα έχει σταματήσει ο χρόνος..  τόσο ηχηρά..  τόσο βαρύγδουπα..  με τέτοιο θορυβώδη τρόπο..
Ελπίζω αύριο να μπορούμε να λέμε μεταξύ μας και πάλι μια ζεστή καλημέρα!

Αμέρικα

Είναι δύο αδέλφια,  που ζουν στο Ιράκ,  τη δεκαετία του 1990.  Συνθήκες πολέμου και καθεστώς Σαντάμ Χουσείν.  Τα δύο αγόρια έχουν χάσει τους γονείς τους.  Αλάνια,  κρυφοκοιτούν σε κάποιο σινεμά,  μια ταινία με τον Σούπερμαν.  Από εκεί και έπειτα ονειρεύονται να πάνε στην Αμερική,  να συναντήσουν τον Σούπερμαν και να του ζητήσουν να βγάλει από τη μέση όσους τους έκαναν κακό.  Το επιδιώκουν με αφελείς συνθήκες αντάξιες της ηλικίας τους,  ανεβαίνουν σε γαιδουράκι,  φτιάχνουν ζωγραφιστά διαβατήρια,  δεν έχουν χρήματα και χαρτογραφικά δεν ξέρουν που πάνε,  αλλά με δραματικό τρόπο ακολουθούν το όνειρο αυτό που ο καθένας μας έχει σκεφτεί και έχει επεξεργαστεί πάρα πολλές στιγμές στη ζωή του!
Δεν χρειάζεται να είμαστε παιδιά για να θέλουμε να ζούμε κάτω από ιδανικές συνθήκες,  να αναζητούμε έναν ρομπέν των δασών που να απονέμει δικαιοσύνη σκοτώνοντας και εξαφανίζοντας τους κακούς.  Ούτε χρειάζεται να είμαστε παιδιά για να διεκδικούμε το όνειρο μιας καλύτερης ζωής.

Τα δύο πολύ συμπαθητικά αγόρια,  μετά από ένα σωρό περιπέτειες διαπιστώνουν αγκαλιασμένα και πιο ώριμα στο τέλος πως δεν θέλουν τίποτα άλλο από το να έχουν ο ένας την παρουσία του άλλου.