η λέξη από ''Ε''ψιλον

- Όχι,  ισχυρογνώμων δεν είμαι,  της είπα καθώς μιλούσαμε στο τηλέφωνο.  Αν όμως κάπως θα έπρεπε να με ιχνογραφήσεις,  θα σου έλεγα πως μπορείς να πεις πως δεν είμαι ''..?..'' .

*Πώς να περιγράψεις μια προσωπική σου κατάσταση σε έναν άνθρωπο που δεν σε ξέρει και που στέκεται εκεί ψηλά έτοιμος να σε κρίνει..  Λάθος μου λοιπόν,  λάθος μου που μίλησα για ένα θέμα τόσο σημαντικό για μένα,  σίγουρα στιγμή αδυναμίας, ενώ συγχρόνως έστιβα το μυαλό μου που αρνιόταν να με βοηθήσει
να δώσω σε έναν άνθρωπο να καταλάβει τι Δεν είμαι,  λέγοντας αυτή την περιβόητη λέξη που θα με κάλυπτε εξ ολοκλήρου.*

Αδύνατον να θυμηθώ,  παρά το πρώτο της γράμμα..  ''Ε'' είπα,  αυτή η λέξη που αρχίζει από ''Ε'' και είναι προσόν όταν την περιέχει το ''εγώ''  σου,  και που εγώ δεν την περιέχω αλλά δεν τη θυμάται το ρημάδι το μυαλό μου να σου την πω και να καταλάβεις επιτέλους τι Δεν είμαι αυτό και να τελειώνουμε.
Το τηλέφωνο έκλεισε,  η συζήτηση έμεινε ατελής,  και το ερωτηματικό για τη λέξη που δεν ήμουν παρέμενε ζωντανό.
Την άλλη μέρα το πρωί,  με το ξύπνημα ήρθε και η συνέχεια του ''Ε''ψιλον.
Ευέλικτη!
Αυτό δεν ήμουν,  αυτό ήθελα να πω.
Ισχυρογνώμων ποτέ,  αλλά ούτε και ευέλικτη.

σαν πρώτη φορά

Δεκαοχτώ μέρες έλειψα και βρήκα αλλαγές και μπερδεύτηκα,  και ξέχασα mail και κωδικούς και μπήκα σε ένα blog μου (μάλλον το πρώτο μου πειραματικό) που με τίποτα δεν θυμόμουν.  Τέλος καλό όλα καλά ουφφφ..  ένα άγχος μου έφυγε γιατί για μια στιγμή φοβήθηκα πως το έχασα τούτο δω το blogάκι μου.

Ναι,  γιόρταζα το προηγούμενο Σάββατο και ευχαριστώ πολύ για τα χρόνια σας πολλά,  τα οποία ήταν άπειρα στο facebook,  όπου υπήρξαν και εκπλήξεις,  μια πολύ γλυκιά φίλη μου ευχήθηκε με την  μαγνητοφωνημένη φωνή της και η συγκίνηση ήταν μεγάλη επειδή ήταν κάτι απρόσμενο,  μια άλλη επίσης διαδικτυακή φίλη μου τηλεφώνησε και νομίζω θα μιλούσαμε ακόμη αν δεν έπρεπε επειγόντως να τρέξω σε ένα ραντεβού με την οικογένεια,  ναι..  τους μάζεψα όλους στο πιο νόστιμο εστιατόριο με τις πιο γλυκές αναμνήσεις,  πήρα δώρα,  γέμισα αγάπη και ευχές,  το χάρηκα και το απόλαυσα με όλη μου την καρδιά!

Εν τω μεταξύ,  όλα δείχνουν Χριστούγεννα,  τα στολισμένα μαγαζιά,  το κρύο που αρχίζει να τσούζει,  η σκέψη μου που βρίσκεται στα κουτιά με τα στολίδια και στο δέντρο που πρέπει να κατεβάσω ''σύντομα''  από την αποθήκη.

υ.γ. μακάρι να καταφέρω να βάλω μια φωτογραφία,  διαφορετικά το post θα ανέβει ορφανό χχχ

υ.γ.2  μα τι έχω πάθει,  έχω μια αγωνία λες και κάνω πρώτη φορά στη ζωή μου ανάρτηση..  θα πρέπει να πάω να μετρήσω παλμούς :)

υ.γ.3  ορίστε,  κάποια πράγματα είναι πολύ πιο απλά από όσο φανταζόμαστε.

σαν υπνηλία

Έχω βιβλίο που με περιμένει ακουμπισμένο στη βιβλιοθήκη,  αδιάβαστο.
Ραδιόφωνο ξεχνάω να ακούσω τα πρωινά.
Η απογευματινή αγαπημένη σειρά έχει μέρες που τελείωσε.
Αυτά τα χίλια πράγματα στο μυαλό μου κουράζομαι να τα κάνω πραγματικότητα.

Ωστόσο πήγα ήδη δυό πρωινά στο κολυμβητήριο.
Περπατάω σχεδόν κάθε μέρα δίπλα στη θάλασσα.
Έχω δει ό,τι χριστουγεννιάτικη ταινία προβάλει η nova.

Τηλεφωνώ σε φίλους.
Νιώθω πως λιγοστεύει ο κόσμος μου.

Παλιότερα,  την εποχή που διάβαζα τον αλχημιστή του Κοέλιο,  σκεφτόμουν πολύ,  φιλοσοφούσα περισσότερο,  πίστευα πως αφού αλλάζουμε εμείς,  αφού ομορφαίνουμε εμείς,  καλυτερεύει κι ο κόσμος μας.

Η απάθεια και η επιφάνεια είναι χαρακτηριστικά της εποχής.
Το άγχος είναι μια απελπισμένη προσπάθεια προβολής του ''εγώ'',  ίσως για αυτό και σε τεράστια ποσότητα.

Μ.

Χθες,  έμαθα πως έχασα ένα φίλο,  ο οποίος υπήρξε και γιατρός δικός μου,  της οικογένειας μου αλλά και των καλύτερων μου φίλων.
Το χιούμορ του,  η συνέπεια του,  η τρυφερότητα του,  η επιμονή με την οποία αγωνίστηκε ενάντια στην αρρώστια θα παραμείνουν έντονα στο μυαλό μου.

Είμαι πολύ λυπημένη.

γράμματα

Ξαναδιαβάζοντας την αλληλογραφία τους,  θα έλεγε κάποιος απερίσπαστα αντικειμενικός,  πως θα μπορούσε να προκύψει ακόμη και έρωτας,  ίσως να ήταν και δυνατός,  αν το επέτρεπαν οι συνθήκες.  Κατά ένα περίεργο λόγο,  όταν γύρευε να τον προσεγγίσει αυτή,  να μάθει για τη ζωή του,  την καθημερινότητα του,  τι τον έφτανε στο ζενίθ και τι στο ναδίρ,  αυτός δεν ήταν ''εκεί''.  Δλδ ήταν,  αλλά απαντούσε σχεδόν μονολεκτικά,  ή με τρόπο που δεν σήκωνε περαιτέρω κουβέντα.  Μάλλον,  κι αυτό ήταν πολύ φυσιολογικό,  την ήθελε στην ζωή του,  αλλά όχι τόσο κοντά,  μια που το ''κοντά''  προμήνυε άσβηστες φωτιές και άλλου είδους καταστάσεις,  όπου θα μπορούσε να βάλει τον εαυτό του,  πολύ ευχαρίστως μάλιστα,  αν και μόνο αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές.
Όταν αυτή μαζευόταν στο δικό της καβούκι,  όταν ένιωθε πως δεν είχε κάτι σημαντικό να πει,  τότε ερχόταν το δικό του γράμμα να την σκουντήξει από την δική της γλυκιά ρουτίνα και σαν απαλό καμπανάκι,  μιας πρώιμης ίσως χριστουγεννιάτικης ατμόσφαιρας,  να της υπενθυμίσει πως αυτός είναι πάντα ''εδώ'',  και πως ίσως μάλιστα και κάποιες στιγμές,  όμορφα πράγματα,  όπως πχ η ανάγνωση ενός τρυφερού ποιήματος έφεραν την εικόνα της στο μυαλό του.
Μια εικόνα που την έπλασε μόνος του,  χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία,  ίσως όμως με καμμία μα καμμία αντικειμενικότητα.
Κι εκεί είναι όλη η μαγεία που δημιουργείται ανάμεσα σε δυό ανθρώπους,  που κάτω από κάποιες συνθήκες άλλες,  διαφορετικές,  να μπορούσαν ακόμη και να είναι ζευγάρι,  αν μια μέρα γνωρίζονταν δίνοντας ένα ραντεβού σε κάποιο ρομαντικό σημείο της πόλης (αν έμεναν στην ίδια πόλη),  κι αν αυτή τη τρυφερότητα της φαντασίας κατάφερναν να την βιώσουν σε πραγματικό χρόνο και εικόνα.
Γιατί,  διόλου απίθανο,  ακόμη και με την πρώτη καλημέρα ή καλησπέρα,  ακόμη και με το άκουσμα,  με τον τόνο της φωνής,  με το κοίταγμα ή το μοίρασμα απόψεων,  οι ανάσες τους να έπλεαν σε διαφορετικά,  δύσβατα πελάγη.