Άνοιξα το βίντεο και εμφανίστηκα στην οθόνη για να με αναγνωρίσει κάποιος και δεν ξέρω πως μα καθώς με κοιτούσα ένιωσα τόσο λαμπερή και φωτεινή! Είχα αγοράσει ένα χάρτινο ποτήρι γεμάτο κρύο καπουτσίνο, μετά τα δύο χάπια της Κυριακής, την ωριαία βόλτα και το αγαπημένο πρωινό, ψωμί, γάλα, μέλι, ταχίνι και δαμάσκηνα και είχα μπει στην διαδικτυακή, πολύ ουσιαστική κουβέντα που είναι ένα πλήρες ''σχολείο'' και έτσι όπως προσπαθούσα να γυρίσω πάρα πολλά χρόνια πίσω για να βρω και να πιάσω την άκρη του νήματος, ένιωσα πως ήμουν πάνω σε ένα βουνό, από ''αρνήσεις'' κυρίως, ένα βουνό γεμάτο προσπάθειες αποφυγής καθήκοντος, δυσκολιών και επίπονων καταστάσεων. Σαφώς και έχω διευθετήσει πράγματα με εμφανή εγκράτεια μα ίσως να ήταν αυτά στα οποία δεν θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Τα άλλα όλα όταν με χρειάζονταν εγώ πού ήμουν; Ίσως μεταξύ του ''έλα μωρέ δε βαριέσαι'' και του ''για κάποια πράγματα χρειάζονται δύο''; Ναι; Δεν ξέρω!
Με παραπλανητικά κάτοπτρα ζήσαμε και μάλλον μια ζωή με όνειρα για ευτυχισμένα χρόνια. Και τώρα ο ρυθμός της μας σπρώχνει να διαλέξουμε εκείνο ακριβώς που μας εξοντώνει. Μια τέλεια δυσαρμονία του νου και της ψυχής με τραγικό συμπέρασμα αυτό της αποτυχίας. Τι καταφέραμε; Και τι θα μπορούσαμε να κάνουμε παραπάνω; "Δεν έχω διευθετήσει πράγματα με εμφανή εγκράτεια" λες
ReplyDeleteΗ απάντηση είναι πως σίγουρα έχεις κάνει θυσίες (με επιτυχία ή όχι) αλλά σε ένα μέλλον υποθηκευμένο για τους νεότερους που έπονται. Αυτό δεν μπορεί να είναι αποφυγή καθήκοντος. Και μόνο η αναγνώριση, η ανάληψη της ευθύνης, και η αυτοκριτική, είναι η απάντηση στην φυγοπονία.
Νομίζω μας χρειάζεται λίγο περισσότερο πίστη στον εαυτό μας.
Καλό βράδυ Στέλλα!
Καλή εβδομάδα!
Σπάνια χαζεύω παλιές μου αναρτήσεις, έτυχε να διαβάσω τον Αύγουστο μου του 2013 και τον αφήνω εδώ μήπως και βρεις ενδιαφέρον.
Deletehttps://metofeggariagalia.blogspot.com/2013/08/
Κατά τα άλλα, πότε φύλλα πότε μήλα που λέει κι ένας καλός μου φίλος!
Συμφωνώ με όσα πολύ ωραία μου γράφεις, όπως επίσης πιστεύω πως αλοίμονο αν δεν διαθέταμε πίστη προς τον εαυτό μας. Με τον τρόπο του ο καθένας μας.
καλή εβδομάδα Αννίκα μου
Φιλιά
Όμορφο και το κείμενο του 8ου του '13.
DeleteΌλα μια ανάμνηση έμειναν πια.
Η αίσθηση ίδια πως χάρτινα ήταν όλα σ' ένα χάρτινο κόσμο, οι δρόμοι ίδιοι και τότε και τώρα, απλά δυσκολεύομαι να πιστέψω πως σε κάποια συμβιβαστήκαμε, με αξιοπρέπεια τουλάχιστον κι ας ήταν αυτά που προσπαθούσαμε να στήσουμε 'με τον τρόπο του ο καθένας"
Καλό απόγευμα!
Όπως είπε μια μέρα μια φίλη, γυρίσαμε το δέρμα μας ανάποδα όχι απλά συμβιβαστήκαμε και αυτό αφορά τα πάντα όλα μας πιστεύω και όχι μόνο τις μακροχρόνιες σχέσεις (για τα ζευγάρια που παραμένουν χρόνια πολλά μαζί μιλούσαμε).
DeleteΕπιβιώνουμε ωστόσο, αλλά να σου πω, θέλω να επιβιώνω ήρεμα και χωρίς να πέφτω στην παγίδα του να κάνω πράγματα που μου κάνουν κακό.
Αγαπώ λίγο περισσότερο την Στέλλα, θέλω να την νιώθω αυτή την αγάπη στον εαυτό μου. Κι έχω πολύ δρόμο ακόμη!
καλό απόγευμα Αννίκα μου :)
Πόσο χρήσιμο όμως να γυρνάς στο παρελθόν. Βλέπουν που ήσουν και θυμάσαι που ήθελες να πας. Κι αναλογίζεσαι, αν τελικά είσαι εκεί που ήθελες, ή αν πρέπει να πας αλλού.
ReplyDeleteΚαλή βδομάδα Στέλλα μου!
Πάρα πολύ σωστό Μαρίνα μου!
Deleteσε φιλώ :)
Σήμερα δεν μπόρεσα να συντονιστώ με τις σκέψεις σου.
ReplyDeleteΌμως αφήνω μια γλυκιά καλησπέρα να τρέχει εδώ δίπλα σου. Με πολλά χαμόγελα.
Θα έλεγα πως το βρίσκω προφανές :)
Deleteκαλησπέρα
φιλιά
Δεν θέλω να βλέπω παλιές αναρτήσεις φίλη μου γιατί ανακαλύπτω τη διαφορά του χθες με το σήμερα μου..Απλά ζω τις στιγμές και τις γράφω στο μπλοκόσπιτο όπως τις ζω.
ReplyDeleteΝα κάνεις πάντα αυτό που θέλεις κι αυτό που σου αρέσει αχτίδα μου.
DeleteΕγώ πάλι ενώ για κάποιο λόγο φοβόμουν τις παλιές μου αναρτήσεις ίσως πιστεύοντας πως θα βρω μέσα τους πράγματα κοφτερά που θα με πλήγωναν, διαπιστώνω πως πάντα ήμουν σαν το βούτυρο μαλακιά ακόμη και στα μεγαλύτερα απωθημένα μου
σε φιλώ
(ωραία κι η ροδακινόπιτα σου :)))