Πολλές φορές, έχω αισθανθεί το σύμπαν στο πλάι μου, κι αν υπήρχε μια ανώτερη δύναμη φτιαγμένη από την φαντασία μου, τα υλικά της θα ήταν από φεγγαρόσκονη, αστερόσκονη και πολύ μαγεία!
Τα αγαπώ πολύ τα πρωινά μου κι ας μην είναι φιλικές οι ώρες που ξυπνάω, στις 4, στις 5 ή στις 6, η αναμονή ή το ίδιο το ξημέρωμα είναι η πιο δυνατή εικόνα της ημέρας μου. Βέβαια το ότι ξεκουράζομαι με λιγότερες ώρες ύπνου δε σημαίνει πως δεν πεινάω στη διάρκεια της ημέρας μια που είναι δύσκολο να μοιράσω σωστά τα γεύματα μου.
Έτσι, κάποιες φορές που έχω το μυαλό μου επίμονα στο ψυγείο προσπαθώ να κάνω πολύωρες βόλτες όσο αυτό είναι δυνατό ώστε να ξεχνιέμαι, όπως σήμερα που έστειλα το νούμερο 6 στο γνωστό πια 13033 και βρέθηκα στην παραλία με ένα σωρό ανθρώπους που προφανώς έκαναν το ίδιο. Μπορεί και όχι φυσικά, οι άνθρωποι αρέσκονται στο να αντιδρούν αρνητικά σε μέτρα.
Είναι όμορφος ο θερμα'ι'κός, με ήλιο, με συννεφιά, με ομίχλη. Ιδιαίτερα την άνοιξη και το φθινόπωρο, ιδιαίτερα πολύ πρωί ή ακόμη και το μεσημέρι. Τα παγκάκια γεμάτα με ανθρώπους να συζητούν, οι καφετέριες εξαιτίας του lockdown κλειστές, το take away παρόλο που απαγορεύτηκε συνεχίζει να επιμένει όχι όμως σε μεγάλο βαθμό, οι μάσκες απαραίτητες και μια γλυκιά ηρεμία.
Υπέροχη εικόνα και γαλήνιο σχόλιο!
ReplyDeleteΠώς μπορώ να σε βεβαιώσω πως υπάρχει... "μια ανώτερη δύναμη φτιαγμένη από την φαντασία μου, τα υλικά της θα ήταν από φεγγαρόσκονη, αστερόσκονη και πολύ μαγεία!"
Απόλαυσε ότι υπάρχει γύρω σου και να θυμάσαι, το αεροπλάνο για να απογειωθεί πάει κόντρα στον άνεμο!
ΑΦιλάκια αστερόσκονης!
Υπάρχει όταν το θέλω εγώ να υπάρχει και δε σηκώνω αντίρρηση επ αυτού ;-)
DeleteΚαλημέρα μέχρι εκεί μακριά!!!
Βρε Στέλλα μου,
ReplyDeleteκαι εγώ κάθε φορά που είναι να ...μπουκάρω στο ψυγείο προσπαθώ να βρω κάτι να με φρενάρει πανάθεμά με αλλά δεν βρίσκω. Ειδικά το βράδυ. Τέλος πάντων, θα δούμε πως θα το καταφέρουμε.
Εσύ συνέχισε τις βόλτες σου όπως ξέρεις και όλα περιμένουμε να πάνε καλύτερα.
Την καλησπέρα μου καλή μου φίλη.
Τα καταφέρνουμε όταν φεύγουμε από τα λόγια και περνάμε στην πράξη, γνωρίζοντας πως πάντα πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή..
Deleteκαλημέρα Γιάννη
Νομίζω πως λίιιγο περισσότερο μας επηρέασε τούτος ο εγκλεισμός μιας και δεν ήταν βέβαια πρωτόγνωρη κατάσταση, αλλά είχαμε πάντα την κρυφή επιθυμία να πάνε καλύτερα τα πράγματα ώστε να ανατραπεί η εξέλιξη που προκάλεσε ατομικά, κοινωνικά ή εργασιακά προβλήματα.
ReplyDeleteΚαι, συγνώμη αλλά θα το πω, θεωρώ αστείο το πρόβλημα αύξησης βάρους (σωματικού) σαν παράμετρος του εγκλεισμού, όταν οικογένειες παλεύουν για τα προς το ζην με την αγωνία ενός αβέβαιου αύριο στα πρόθυρα του χειμώνα. Ούτε θα συνηγορήσω υπέρ των ηθελημένων μοναχικών τύπων που δεν κόπτονται και πολύ για τον εγκλεισμό και τον θεωρούν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να τακτοποιήσουν τα....συρτάρια τους.
Δεν ξέρω αν σε όλο αυτό υπάρχει θετικό συναίσθημα ώστε να βοηθήσει πρακτικά την ψυχική μας κατάσταση. Στην θεωρία όλα εύκολα, στην πράξη τι γίνεται, όταν με το πρώτο...γκουχ γεμίζεις τρόμο, εχθρός εξ ίσου επικίνδυνος με τον ιό.
Όσο για τον περίπατο της «άθλησης» σε λίγο θα βρούμε τρόπο να αποφεύγουμε όλα τα πρέπει της καραντίνας, γιατί στ' αλήθεια ανυπότακτοι όπως είμαστε πρέπει να ξέρουμε τι θέλουμε και ποιο είναι το ρίσκο που παίρνουμε αν δεν υπακούμε
Μακάρι να μαζεύαμε αστεράκια (όπως τους πόντους παλιά στα σούπερ-μάρκετ, θυμάσαι;) που θα κάνανε το παρόν πιο υποφερτό. Μακάρι να φώτιζαν λίγο και το άγνωστο και το αόρατο. Είμαι δύσπιστη όχι για το αν μπορούν αλλά για το αν θέλουν.
Μ' αυτά και μ' αυτά σε φιλώ και σε καληνυχτίζω!
Ωωω ναι από κρυφές επιθυμίες ευχές και κάποιοι προσευχές άλλο τίποτα!
DeleteΗ πραγματικότητα όμως μας γειώνει.
Τα κιλά, η σωστή διατροφή ή το θέλω να φάω ακόμη και τους τοίχους δεν έχει να κάνει με το lockdown βρε Αννίκα που εμένα προσωπικά δεν άλλαξε και καθόλου την ζωή μου.
Εντάξει νιώθω μια πίεση αλλά αυτή τη νιώθω από το Μάρτιο που αποφάσισα να μην ξαναμπώ πχ σε λεωφορείο. Ή όταν ξέρω ότι είναι κλειστά τα καταστήματα που ίσως θα ήθελα να προμηθευτώ κάτι, ωστόσο πάντα υπάρχουν οι αγορές από το διαδίκτυο.
Ο καθένας μας αντιμετωπίζει μια κατάσταση όπως θέλει. Άλλος καθαρίζει, άλλος βλέπει netflix κλπ Τον εαυτό μας κοιτάμε και όχι τους άλλους.
Βεβαίως και υπάρχει ένα θέμα όταν πχ η μαμά μου νιώθει ρίγος αλλά μετά γελάμε γιατι θυμόμαστε πως χθες έκανε το εμβόλιο της γρίπης.
Οι πιο ωραίες αναμνήσεις είναι από φόβους που δεν επιβεβαιώθηκαν.
Τί γίνεται όμως όταν συμβαίνει αυτό που φοβάσαι στο ίδιο σου το σπίτι;
Ούτε τα αστεράκια ούτε κανένας άλλος μπορεί να βοηθήσει σε μια τόσο εσωτερική υπόθεση.
Ας είμαστε εμείς οι ίδιοι φωτεινοί, χωρίς σκοτεινές και δύσκαμπτες πλευρές.
Άς είμαστε ευέλικτοι.
*[κι αν κάποιος νιώθει ακόμη πιο φωτεινός με τη βοήθεια μιας φεγγαραστερόσκονης της φαντασίας του, ας του το δώσουμε ελεύθερα αυτό το δικαίωμα]
καλημέρα βροχερή και συννεφιασμένη :)
Θα συμφωνήσω (εν μέρει)....όχι και σε όλα!
ReplyDeleteΚρατάω όμως αυτό το πολύ ωραίο: Οι πιο ωραίες αναμνήσεις είναι από φόβους που δεν επιβεβαιώθηκαν. Ουδέν αληθέστερο. Και πόσο ενθαρρυντικό! Όταν πιέζεται η ψυχή ας είμαστε ....ευέλικτοι όπως λες.Όσο μπορούμε.
Στέλλα σ' ευχαριστώ!
Καλό βράδυ!
Αννίκα δεν είναι κακό να διαφωνούμε, κυρίως όταν αυτό που βλέπουμε δεν το γνωρίζουμε μέχρι το βάθος του άλλου!
Deleteφιλιά πολλά
καλό βράδυ :)
Η πρώτη φορά στη ζωή μου που είδα τον ήλιο να δύει στη θάλασσα και όλα να βάφονται κόκκινα, ήταν στη Θεσσαλονίκη! Ήμουν φοιτήτρια εκεί και έπινα καφέ με την παρέα μου στου ΤΟΤΗ, αν θυμάμαι καλά το όνομα μετά από τόσα χρόνια. Έπαθα πλάκα! Αλήθεια. Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια κοιλάδα. Βουνά έβλεπα γύρω μου. Αυτό το πρώτο θαλασσινό ηλιοβασίλεμα δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
ReplyDeleteΚαλημέρα ψαροματάκι μου :)
Εδώ απ' το πρωί σιγοψιχαλίζει. Μουντή μέρα.
Υ.Γ. Σου έχω πει και δεν θα πάψω να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσουν οι σκέψεις σου και οι φωτογραφίες που τις συνοδεύεις!
Εγώ πάλι που μεγάλωσα σε πόλη σχεδόν σα νησί, με τα καλοκαίρια στη Χαλκιδική και επισκέψεις στο χωριό της γιαγιάς μου με λίμνη, δεν μπόρεσα ποτέ να νιώσω καλά όταν γύρω μου έβλεπα βουνά. Πάντα με τη φαντασία μου υπολόγισα σε πόση απόσταση ή που κοντά βρισκόταν η θάλασσα :)
DeleteΈχουμε πάντως τα καλύτερα ηλιοβασιλέματα! Καταλαβαίνω την όμορφη ανάμνηση σου.
Κάθε ''πρώτο'' δε ξεχνιέται ποτέ Μαρία μου και η Θεσσαλονίκη νομίζω είναι μια πολύ ιδανική φοιτητούπολη. Ήσουν πολύ τυχερή αλλά το άξιζες κι όλας, φαντάζομαι το διάβασμα που έκανες για να μπεις σε μια πανεπιστημιακή σχολή.
Εδώ σήμερα έχει μια μέρα κούκλα, φωτεινή, ηλιόλουστη και ζεστή αν και φοράμε τις ζακετούλες μας. Χθες είχαμε βροχή και συννεφιά. Μαυρίλα και γκριζάδα.
Σκέψεις και φωτογραφίες για να ελαφραίνουμε λίγο την ψυχή μας, το μπλογκ μου είναι το παιχνίδι μου αλλά και το καταφύγιο μου.
σε φιλώ (με την ψαρίσια μουρίτσα μου) :-)))