Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν, ότι δεν έχω πια τόσο υγιή συμπεριφορά (στην εποχή μας η ηρεμία είναι πολυτιμότερη της ευτυχίας) ή παλεύω πολύ να το κατορθώσω. Είναι τόσες οι αλλαγές στις οποίες θα έπρεπε να προσαρμοστώ τα τελευταία 10-12 χρόνια που το τελευταίο γεγονός της πανδημίας ήρθε θαρρείς για να καταρεύσουν όλες εκείνες οι προσπάθειες των τελευταίων χρόνων. Δύσκολο πολύ να μην υπάρχει προσωπικός εκνευρισμός και να μην χτυπάει ο ένας τον άλλο κάποιες φορές ακόμη και σαν σάκο του μποξ προς εκτόνωση. Προσωπικά νιώθω ότι δεν έχω άλλα περιθώρια αντοχής, δλδ δεν αντέχω την παραμικρή κριτική, πρόταση ή διαφωνία. Αν επιζήσουμε συναισθηματικά και από αυτό θα είναι θαύμα!
Νιώθω ότι οι σκέψεις μου επαναλαμβάνονται, ίσως ψυχαναγκαστικά. Δεν θέλω να αποδεχτώ ότι είναι ένα φυσικό επακόλουθο πχ τρόπου ζωής, ηλικίας, συμβάντων κλπ Τις βλέπω τυλιγμένες σε κύκλο ο οποίος περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό μου/του.
No comments:
Post a Comment