Να περιγράφεις τις στιγμές σου, το χθες και το τώρα σου και να μην είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από το πώς περιέγραφε ο Κωνσταντίνου το προφιτερόλ που λαχταρούσε σε εκείνη την παλιά, ελληνική ταινία.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
οι συγνώμες
Μια μπουκιά ψωμί από της μαμάς το ζυμωτό, χαλιά που περιμένουν να απλωθούν νωχελικά στο πάτωμα ώστε να προσθέσουν ζεστασιά στις χαμηλές θ...
Καλησπέρα σου Στέλλα μου! Μου άρεσε αυτή η αναφορά. Έχει τη δική της αύρα και ομορφιά.
ReplyDeleteγειά σου Γιάννη!
DeleteΝαι, γιατί όχι; Ίσως το χθες και το τώρα, να είναι ένα γλυκό συνονθύλευμα στιγμών, που κάτι έχει να μας προσφέρει.
ReplyDeleteΠολύ ωραία παρομοίωση Στέλλα μου!
Γλυκό -σαν το προφιτερόλ-φιλί!
ευχαριστώ για αυτό το τόσο γλυκό φιλί Μαρίνα!!!
DeleteΣτιγμές με αρώματα, με γεύσεις βανίλιας-σοκολάτας, ντυμένες με μουσική. Πως μπορείς να μετρήσεις την ευτυχία με στιγμές που ορίζουν το δυνατό, το πολύ ή το λίγο. Η πραγματική ομορφιά από μια μοναδική στιγμή πρέπει πάντα να λατρεύεται. Δεν ξέρω αν προλαβαίνεις να περιγράψεις το προφιτερόλ!
ReplyDeleteΚαλό βράδυ!
Νομίζω πως επρόκειτο για μια αφοπλιστική περιγραφή, την ζούσε στο μεδούλι, και την λαχτάρα του και την ευχαρίστηση του. Έτσι θα έπρεπε να είναι όλες οι στιγμές της ζωής, σαν εκείνη τη λαχτάρα και την περιγραφή του προφιτερόλ. Αφοπλιστικές!!!
DeleteΜάλλον η περιγραφή με τα χέρια και με τις εκφράσεις του προσώπου είναι πιο εύκολη. Σου έχει τύχει να θες να πεις τόσα πολλά και να στέκουνε όλα στο λαιμο σου και να μη βγαίνουν; Εμένα πολλές φορές, σε πνίγουν ....
ReplyDelete