Ήταν η αίσθηση τόσο δυνατή πως να, ήσουν εκεί κι έπειτα από αυτό όλα θα ήταν δυνατά κι αυτό που όταν ζήτησα να με πάρεις μαζί σου, γύρισες και μου είπες σοβαρός, ανέκφραστος, όμορφος και πιο νέος από ποτέ, σ'αγαπώ.
Κι εγώ σ'αγαπώ πέρα από κάθε όριο, μπορώ να σου το πω τώρα πια χωρίς ενδοιασμό, τώρα που αρχίζω να αγαπώ σιγά σιγά ακόμη και τον εαυτό μου!
Αυτή την περίοδο του χρόνου, στο μυαλό μου υπάρχει μόνο η άνοιξη. Έρχεται. Μαζί με τις μέρες που θα μεγαλώνουν όλο και πιο πολύ, τους κήπους που θα ανθίζουν, τις θελκτικές επιθυμίες που ίσως πραγματοποιηθούν. Τις πληγές που ελπίζω να επουλωθούν. Κι ο έρωτας που θα αναζητά πάντα δύο, μα τον έναν θα καταφέρνει πάντα και θα λαβώνει περισσότερο θαρρείς και τα βέλη του διαθέτουν μόνο για έναν άνθρωπο δύναμη. Κι η θάλασσα με τα δύο ηλιοβασιλέματα που θα είναι πάντα εκεί. Και οι παρορμητισμοί μου που νιώθω ανήμπορη να τους αφήσω πίσω. Αν με ρωτούσες ποιο είναι /ήταν/θα είναι το μεγαλύτερο μου προτέρημα δεν θα ήξερα τί να σου απαντήσω. Ίσως το ότι δοκίμασα μια μπουκιά από όλα; Με επιμονή;
Τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς στους ανθρώπους που δείχνουν τα στατιστικά του blog μου ότι με επισκέπτονται από την Σουηδία, την Αμερική, την Γερμανία και την Γαλλία, την Νότια Κορέα, την Ινδονησία και την Κύπρο, τη Ρωσία τα Αραβικά Εμιράτα και την Ολλανδία, την Βουλγαρία, την Ουκρανία και τον Καναδά, το Ισραήλ, την Πολωνία και την Εσθονία, την Αγγλία και την Σιγκαπούρη. Και φυσικά από την χώρα μας την Ελλάδα.
Χαίρομαι που συμβάλλω στην προσωπική σας καθημερινή διασκέδαση!
Χθες, ο Βασίλης είχε στήσει μαγαζί κάπου ανοιχτά, σε κάποια πλατεία ή πεζοδρόμιο του κέντρου, πολλά ραφάκια και μπωλ και βάζα γυάλινα γεμάτα με γλυκά του κουταλιού, είχα δοκιμάσει, μου άρεσαν και του ζητούσα δύο γυάλινα βάζα με γλυκό πορτοκάλι τα οποία και αγόρασα. Είχε μια φωτεινότητα η όλη εικόνα και τα δυό γαλάζια μάτια του έλαμπαν.
Σήμερα βρεθήκαμε στην αγορά, κάπου στο κέντρο της Αθήνας και θέλαμε να καθήσουμε να πιούμε καφέ, βρήκαμε μπροστά μας ένα μαγαζί με πολλά τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο και καθώς το περιεργαζόμασταν καταλάβαμε πως είχε τραπεζάκια και στο ισόγειο του εσωτερικού του όπως και στο πατάρι. Είχε πολύ κόσμο παντού και το συναίσθημα μου ήταν περίεργο.
Με τον Βασίλη αλληλοπυροβοληθήκαμε εδώ και έξι μήνες και δεν το χωρούσε το μυαλό μου. Στην Αθήνα έχω να πάω από το 2010 αν θεωρείται Αθήνα η Νέα Μάκρη και ένα πρωινό βόλτας στα χαντράδικα της οδού Αθηνάς. Το πλήθος του κόσμου μου δημιουργεί πανικό, δεν ξέρω πραγματικά αν τώρα πια όταν ανοίξει η εστίαση καταφέρω να πιω καφεδάκι σε μαγαζί με πολύ κόσμο.
Πολλές φορές έχω εκείνο το φοβικό συναίσθημα που όλα αυτά έχουν/ή θα έχουν τελειώσει κι εγώ δεν θα έχω πάρει είδηση κλεισμένη πχ στον κόσμο μου.
Μια βαθιά ροζ απόχρωση έχουν τα ηλιοβασιλέμματα αυτή την εποχή.
Και ένα απαλό γαλάζιο η θάλασσα τα πρωινά, με έντονες τις αντανακλάσεις των παραλιακών οικοδομημάτων μαζί με μια τόσο καθαρή ατμόσφαιρα που όταν κοιτάς μακριά, πέρα από το λιμάνι νομίζεις πως βλέπεις τις ενώσεις στις σιδεριές των γερανών.
Κάπου εκεί πίσω σε βρίσκει πάντα η καρδιά μου, τις μέρες που έχω ανάγκη να ακουμπήσω στο ιδανικότερο κομμάτι της φαντασίας μου.
«Το χιόνι είναι σιωπή συν πτώση. Όλα αυτά ειπωμένα ως λευκό. Η πτώση. Από τις πρώτες νιφάδες το χιόνι προσπαθεί να σε πείσει πως δεν έχει καμία σχέση με τη βροχή. Δεν τρίζει, δεν κυλά, δεν προσπαθεί να σε ταρακουνήσει με αστραπές και βροντές. Μόνο φυτεύει τη σιωπή στην απότομη κίνησή του, πέφτει χωρίς να ξαφνιάζει, χωρίς να τρομοκρατεί. Όσο το χιόνι δυναμώνει τόσο η σιωπή αυξάνεται. Όσο πιο έντονη είναι η πτώση του, τόσο μεγαλώνει η αντίθεση κίνησης και σιωπής, τόσο πιο έντονο γίνεται το γεγονός πως όλο αυτό το βάρος πέφτει χωρίς την παραμικρή συνοδεία ήχου. Σαν να καταρρέει εύθυμα ένας κόσμος φτιαγμένος από αέρα. Και η σιωπή γίνεται ακόμα πιο έντονη από την ακινησία που το χιόνι επιβάλει. Απ’ όλη αυτή την παύση που απλώνεται σε όλο το τοπίο. Ολόκληρες εκτάσεις άδειες από δραστηριότητα, με τους ανθρώπους μακριά προφυλαγμένους, τα αδέσποτα να ψάχνουν να κρυφτούν, τον ρυθμό να διακόπτεται ανοίγοντας δρόμο στη σιωπή. Γιατί το χιόνι είναι παύση συν κίνηση».
Guillaume Apollinaire, «Ποιήματα»
8216---
Δεν έχω σβήσει απ' το καρνέ μου το τηλέφωνό σου.
Πρώτα σαν πάντα τ' όνομα σου εκεί στο σίγμα
μοιάζει να σέρνει έναν χορό μελλοθανάτων.
Και σου τηλεφωνώ συχνά σε ώρες απίθανες
λέγοντας πως θα 'χει βγει, θα 'ναι στο θέατρο, σε ταβέρνα.
Στο κλειστό σπίτι τα έπιπλα πενθούν
με τη διακριτική πλερέζα λίγης σκόνης.
Είναι σκληρές αυτές οι υπηρεσίες.
Γι' αυτό κι εγώ φροντίζω για τα πάγια κάθε μήνα.
Γιατί αν αποφασίσω κάποτε να πάρω
σε ώρα πιθανή
ίσως για μένα εσύ
να το σηκώσεις.
[...]
Μ' αυτά κι εκείνα σε κρατώ
γύρω και δίπλα μου
κρατώ το ακουστικό που εσύ κρατούσες
κρατώ την πιθανότητα
να συνεχίζεται η ζωή σου σ' ό,τι αγάπησες
γιατί το νιώθω
από το τρίξιμο του τραπεζιού στα νέα πατώματα
απ' τα καινούρια αγγίγματα στη συσκευή
μέρα τη μέρα κι απ' τον τόνο της φωνής μο
υ πως ό,τι αγάπησες
δε θέλει και δεν ήθελε
όμως σιγά σιγά βολεί βολεί
να λησμονήσει.
(Γιάννης Βαρβέρης - Ο θάνατος το στρώνει)
Αυτό ήταν, μια ωρίτσα τοσοδούτσικες πατσαβουρίτσες και το χιόνι σταμάτησε. Κάνει κρύο αλλά σε τούτο το ταπεινό blogάκι σπηλιά/καταφύγιο, υπάρχουν πάντα το χουχούλιασμα και η θαλπωρή. Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό και δεν μου φτάνουν ποτέ οι ώρες κι όλο λέω αύριο αυτό κι αύριο εκείνο. Κι από αύριο σε αύριο τελικά μόνο αυτά που θέλω πολύ γίνονται, τα πιο απαραίτητα, χωρίς όμως να είναι και τα πιο σπουδαία. Δεν ξέρω πώς οι άνθρωποι από την ζωή μας χάνονται ούτε πού πάνε. Είτε ζωντανοί είτε αποθαμένοι. Ένα αναπάντητο μήνυμα στο messenger και μια υπόσχεση για ραντεβού. Αέρας ότι τάζουμε. Πού και πού όμορφα πακετάκια με σημαντικά/ασήμαντα από κάποιον που σε θυμήθηκε εκείνη τη στιγμή. Μικρές τουλίπες όμορφου χρόνου στο φάκελλο του προσωπικού χωροχρόνου του καθένα μας. Όλο τον υπόλοιπο στριμώχνουμε τον εαυτό μας σε καταστάσεις που δεν γνωρίζουμε αλλά μας προκαλούν θαυμασμό και δέος. Περιμένουμε κρυμμένοι πίσω από την κουρτίνα να δούμε πού θα βγει. Κι από την τρύπα όλο και κάποιος λαγός βγαίνει. Έτσι περνούν οι μέρες. Με λίγο ποδαράκι από δω και λίγο αυτάκι από κει. Αλλά οι νύχτες μας καλύπτονται με εφιάλτες. Να όπως χθες που ήρθε η Σοφία να μου συμμαζέψει το σπίτι. Η Σοφία που μοιραστήκαμε ό,τι πιο ιδιωτικό και ό,τι πιο προσωπικό. Ας είναι καλά όλοι όπου κι αν βρίσκονται..
Θα τρέχαμε τώρα, πες πως ήσουν εδώ, να κάνουμε το εμβόλιο ποιός ξέρει πού, ίσως στη Θέρμη μαζί με της μαμάς, μα εκείνη αντιμετωπίζει την όλη κατάσταση με στωικότητα για το τί θα ακούγαμε από το στόμα σου ένας θεός γνωρίζει. Εντάξει εγώ λίγο πολύ ξέρω. Δεν πα να χαθούν, τα έκαναν όλα σαν τα μούτρα τους! Αλήθεια είναι. Κι ακόμη χειρότερα! Το ραντεβού το δικό μου ήρθε μα το άλλαξα και μετατέθηκε ένα μήνα μετά. Από σήμερα, 50 μέρες. Έβαψα & χτένισα τα μαλλιά μου. Η βαφή καλύπτει διαφορετικά τα λευκά μου κι έτσι δείχνει να κάνει ανταύγειες. Μ' αρέσουν πολύ. Παλεύω να φτάσω στο τέλος ενός βιβλίου 714 σελίδων. Ψυχρό στο σύνολο του με εδώ κι εκεί παραγράφους όλο εκρήξεις. Σημειώνω χωρίς να έχω ιδιαίτερο στόχο τις παραγράφους που δεν με κάνουν να βαριέμαι. Προσπαθώ να συμμετέχω, να συνδέομαι και να ανήκω πράγμα που δεν συνέβαινε ποτέ. Είναι πάνω από τις δυνάμεις μου και ώρες ώρες θέλω να βάλω τα κλάματα. Κάτι ξεκολάει λίγο λίγο από μέσα μου τον τελευταίο καιρό, καθώς ένα θέμα παίρνει τον δρόμο του, τί θέλεις; θα μου έλεγες, δεν χαίρεσαι; Χαίρομαι αλλά η χαρά μου δεν αναιρεί την θλίψη μου. Πώς να το διαχειριστώ κι αυτό κι εκείνο και το άλλο; Την Δευτέρα θα συναντήσω την Α. Στο skype! Αν θυμάμαι καλά πάνε 5 χρόνια, ίσως και 2. Ξέρω πως αν ήσουν εδώ, θα είχαν περάσει 5 χρόνια από τότε που σε θυμάμαι. Δεν θα υπήρχε περίπτωση να συννενοηθούμε εσύ στα 89 σου κι εγώ στα 60 μου παρά λίγες μέρες. Αλλά πάλι αφήνω ένα ενδεχόμενο. Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Ένα θέλω να ξέρεις πως εδώ, στίβουμε τα λίγα λεμόνια που έχουμε και φτιάχνουμε λεμονάδα κι εγώ δεν βάζω ποτέ ζάχαρη. Να ξέρεις επίσης πως αυτές τις μέρες έρχεται και ξανάρχεται στο μυαλό μου το τότε και πως μου λείπεις, κάθε μέρα σε σκέφτομαι και κάθε μέρα μου λείπεις.
Νάπολη! Κάθε χάραμα έβαζα με το νου πως κάτι θα αλλάξει ως το άλλο πρωί. Τα μάγουλα μας έτσουζαν από το κρύο, τα κορμιά μας πονούσαν από την πείνα. Κομμάτια από τους τοίχους έπεφταν στα γλυμμένα από τις σκληρές βούρτσες και το σαπούνι πεζοδρόμια. Μέχρι να απλώσω ο αέρας μαζί με τον ελάχιστο ήλιο στέγνωναν τα δυό τρία ασπρόρουχα. Έξι άνθρωποι σε ένα δωμάτιο, πού να στρώσεις, πώς να κοιμηθείς. Ακόμη λίγο, τάζαμε ο ένας στον άλλον, μια μέρα ακόμη υπομονή λέγαμε, που γινόταν άλλη μια, κι άλλη.. κι άλλη.
Παλιότερα, πίστευα πως το σωστό που θα έφερνε την ισορροπία για το ιδανικό δεν ήταν μακριά, ένα κλικ αριστερά ή μισό κλικ δεξιά, αρκεί εγώ να έκανα την απαιτούμενη κίνηση. Κίνηση που δεν έκανα ποτέ για ένα συγκεκριμένο λόγο, δεν υπήρχε ούτε το δεξιά, ούτε το αριστερά, ο κόσμος όλος ήταν εκεί στο ανάμεσα μα κι αυτό ακόμη έπρεπε με τα δικά μου μάτια να το δω, έμενε να το συνειδητοποίησω. Πράγμα που μόνο τώρα συμβαίνει, τώρα που εγώ είμαι μακριά από όλα αυτά κι όλα εκείνα τα πραγματικά ευτυχισμένα χρόνια αποτελούν ένα όμορφο, νοσταλγικό παρελθόν, ένα βαθύ, πηχτό κομμάτι καθαρής, ατόφιας, πολύτιμης ζωής. Που αν με ρωτούσες στο τώρα μου πού ακριβώς βρίσκομαι θα σου έλεγα πως νιώθω ότι βιώνω τα αποσιωπητικά της..
To blogging είναι βαθιά εσωτερική υπόθεση. Για αυτό τον λόγο κάποιες φορές θα ήθελα να ήταν οι αναρτήσεις μου αόρατες, από την άλλη έχει μια ηδονή το να ξέρεις πως ''σε διαβάζουν''. Πάντοτε αμφίθυμη. Ωραία λέξη η αμφιθυμία. Πρόκειται για τη συνύπαρξη δύο αντικρουόμενων συναισθημάτων την ίδια στιγμή για το ίδιο θέμα. Κάθε συναίσθημα ή ψυχολογική κατάσταση είναι ok εφόσον δεν δημιουργεί εσωτερικά θέματα στο άτομο που τα εκδηλώνει. Νομίζω πως εκτός των άλλων μια μέρα της ζωής μου ξαφνικά (?) άλλαξα δέρμα. Κοντεύουν είκοσι χρόνια που παλεύω να επαναφέρω το παλιό. Έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν είναι ίδιο, χιλιάδες λεπτές ρυτιδούλες αυλακώνουν το δέρμα μου και το ένα μου μάτι πάντα νυστάζει λίγο περισσότερο από το άλλο. Επίμονα γυρεύω το χαμόγελο μου, μάταια όμως ψάχνω κάνοντας πρόβες μπροστά στο φακό της μηχανής, όλα τα χαρακτηριστικά πρησμένα κι εκείνο μεταλλαγμένο σε άσχημες γκριμάτσες με χείλια και δόντια χωρίς καμμία δύναμη και καμμία προσωπικότητα πια.
Έτσι λοιπόν, κουρασμένη ψυχολογικά τηλεφώνησα χθες το απόγευμα σε μια μακρινή μου φίλη. Ήθελα από καιρό να μάθω νέα της και ήταν μια ευκαιρία για μένα μαζί με αυτό να διορθωθεί με την επικοινωνία η διάθεση μου. Έτσι σκέφτηκα!
Πρώτη πρώτη κουβέντα λοιπόν για τα παιδιά που είναι ''καλομαθημένα'' και που στα 20 και στα 25 δεν φεύγουν από τα σπίτια των γονιών. Ενώ θα έπρεπε κατά την φίλη. Κάτι είπε και για την Ελληνίδα μάνα.
Να εξηγήσω, η φίλη είναι στην ηλικία μου, χωρίς παιδιά, όσο τη θυμάμαι, εδώ και 30 χρόνια ζει μόνη της.
Προσπάθησα να της εξηγήσω πως τα πράγματα είναι δύσκολα και πως τα παιδιά θέλουν να φύγουν αλλά δεν μπορούν λόγω του ότι δεν έχουν τα χρήματα να πληρώνουν ένα ενοίκιο.
Η απάντηση της ήταν ''να δουλέψουν''.
Ναι, μα οι δουλειές είναι δυσεύρετες και οι μισθοί χαμηλοί της απάντησα.
Όχι, όχι, τα παιδιά είναι καλομαθημένα, και η Ελληνίδα μάνα.. ξέρω εγώ!
Και κάπως έτσι βρέθηκα γεμάτη ένταση στη καθόλου ευχάριστη θέση να προσπαθώ να υποστηρίξω τα παιδιά μου και όλων μας τα παιδιά.
Και κάπως έτσι στραβά πήγε όλη μας η κουβέντα, άλλα 2-3 πράγματα δηλαδή που συζητήσαμε.
Κάπου στο τέλος, της είπα ''δε σου φαίνεται πως έχει αλλάξει πάρα πολύ ο κόσμος; πως δεν ακούει πια ο ένας τον άλλον και πως ο καθένας μας λέει το δικό του;''
Η απάντηση της ''τώρα είναι καλύτερα γιατί οι άνθρωποι δεν ενοχλούν πια, παλιότερα ενοχλούσαν πολύ περισσότερο'' ήταν σκληρή και κάθετη.
''Έτσι το βλέπεις;'' την ρώτησα.
''Ναι εγώ το βλέπω έτσι'' μου απάντησε ''αλλά αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα που θα το συζητήσουμε μια άλλη φορά.''
''Γειά σου Δώρα μου της είπα, χάρηκα που σε βρήκα καλά.''
Κι έπειτα έσβησα κάθε συνομιλία μας από το κινητό μου τηλέφωνο μαζί με το τηλέφωνο της από τις επαφές μου και με την ευκαιρία έσβησα και 2-3 άλλα για να μη μπω ποτέ στον πειρασμό να ξαναπάρω.
Αναρωτιόμουν αν πάντα οι άνθρωποι που διάλεγα να τηλεφωνήσω ήταν έτσι κι αν ναι τί με έλκυε επάνω τους;
Αν όχι, τί συνέβει τόσο μεγάλο και δυνατό και άλλαξαν;
Αναρωτήθηκα βέβαια ακόμη μια φορά και για τις δικές μου αντοχές. Όχι, πια δεν έχω!
Λέω πως, αυτού του είδους η σχέση που είναι ο άλλος μακριά και όταν έστω μετά από χρόνια συναντηθούμε συμβαίνει να έχουμε τόσα πολλά να πούμε, δεν είναι φιλία, είναι παρέα.
Όταν επίσης συμβαίνουν συναντήσεις και συζητήσεις ατέλειωτες πάλι μια καλή παρέα είναι.
Η φιλία εκτός όλων αυτών, περιλαμβάνει υποστήριξη με νύχια και με δόντια κυρίως κάτω από δύσκολες συνθήκες. Η φιλία περιέχει τριβή και σώζεται στην καθημερινότητα. Η απόσταση δεν περιέχει καθημερινότητα!
Η μόνη στιγμή που νιώθω την απόλυτη ευτυχία είναι όταν βρίσκομαι στην παραλία και κοιτάζω τη θάλασσα. Το μπλε της φόρεμα, ο ανοιχτός ορίζοντας αυτό το ''όλα μπορούν να γίνουν'' βρίσκεται εκεί μπροστά μου και απλώνεσαι σε όλο το βάθος και το πλάτος της μια μοναδική ελευθερία.
Ο ήλιος, τα γλυκά σύννεφα στο βάθος, τα δέντρα και τα τιτιβίσματα των πουλιών αποτελούν μια μοναδική συνοδεία στον παράδεισο μου!
Απογοήτευση 1. Μιλούσαμε στο viber μη φανταστείς, δυό κουβέντες ''τί κάνεις'' ''είμαι καλά''. Έχω να τ...
