Είχα ανοίξει ένα πλαστικό σακουλάκι γεμάτο με μικρές λευκές καραμέλλες και τις έτρωγα. Δεν είχαν γεύση μέντας. Καθώς με θέρμη τις έριχνα στην κοιλότητα του στόματος μου, σκεφτόμουν πως θα ήταν καλό να φάω μόνο 4-5, μετά ανέβαζα λίγο τον αριθμό, μέχρι που θα σταματούσα μόνο αν δεν θα υπήρχε πια καμμία καραμέλλα στο σακουλάκι. Έλεγα πως θα ήταν το πρώτο και τελευταίο και πως μετά θα επέστρεφα στην πάρα πολύ καλή και όσο το δυνατόν υγιεινή διατροφή μου. Ξύπνησα κι από τα πρώτα που μου ήρθαν στο νου ήταν αυτό το όνειρο. Ευτυχώς γιατί μετά από ένα ολόκληρο σακουλάκι καραμέλλες, αν και θα φοβόμουν ακόμη και την μια, η εμπειρία μου λέει πως πολύ, πάραπολύ δύσκολα θα υπήρχε επιστροφή. Και αυτό δεν είναι καθόλου το δικό μου το ζητούμενο!
''Ενα φλιτζάνι καφές, ένα τσιγάρο που καπνίζεις και το άρωμά του σε διαπερνά, τα μάτια μισόκλειστα μέσα στο ημίφως του δωματίου... Δεν θέλω τίποτε άλλο από τη ζωή εκτός από τα όνειρά μου και αυτό... Λίγο είναι; Δεν ξέρω. Μήπως ξέρω τι είναι λίγο και τι πολύ;'' Φερνάντο Πεσσόα
Thursday, March 24, 2022
καραμέλλες
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
οι συγνώμες
Μια μπουκιά ψωμί από της μαμάς το ζυμωτό, χαλιά που περιμένουν να απλωθούν νωχελικά στο πάτωμα ώστε να προσθέσουν ζεστασιά στις χαμηλές θ...
No comments:
Post a Comment