Σαν τα κουμπάκια που ενώνουν τα υφάσματα ενώνονται και οι άνθρωποι / προσπαθούν να επανακτίσουν τα χαμένα / μια μικρή, ελληνική σημαία στα χέρια ενός μικρού αγοριού λίγες ώρες μετά την παρέλαση / ένα σκούρο πορτοκαλί πανί / η βελόνα τρυπάει σχηματίζοντας λέξεις που κάνουν την καρδιά να χτυπά δυνατότερα / ένα ζευγάρι φτερά αγγέλου ανάποδα τοποθετημένα / ποιήματα φτιαγμένα με κλωστή / 7038010 / κόκκινο φωτεινό / ένας πόλεμος που ανακατατεύει τα σωθικά, / φόβος / πυρηνικά / το χαμηλωμένο βλέμμα είναι κεντημένο σε κάθε συλλαβή της κα-θη-με-ρι-νό-τη-τας / πολύτιμο το χάδι του γονιού / δυσεύρετο ωστόσο / παγωμένα, ωχρά δάχτυλα σχηματίζουν ένα ερωτηματικό / ένα δώρο σε χρώμα ροζ της αγάπης / η φωτογραφία των τεσσάρων αδερφών παππούδων / οι ρίζες μας σε άσπρο μαύρο / παράγκα λευκό, γιορτινό / δύσκολα πια κλίνεται το ρήμα που δηλώνει ''ασφάλεια'' / η αρχή διαθέτει ναρκισσισμό και το τέλος μια συγνώμη / καμμία άλλη επιλογή από το να ακολουθείς την ροή / καλημέρα, καληνύχτα / όλα τα συναισθήματα σε όμορφες εικόνες / συναντήσεις που ήρθαν για να μείνουν / επιθυμίες που αργούν πολύ να εκπληρωθούν / ο δικός μου κόσμος, ο δικός σου / η σταθερότητα των εποχών στα ραντεβού τους / τούτη η άνοιξη που παλεύει για τις πρώτες της ανθισμένες ανάσες / -
''Ενα φλιτζάνι καφές, ένα τσιγάρο που καπνίζεις και το άρωμά του σε διαπερνά, τα μάτια μισόκλειστα μέσα στο ημίφως του δωματίου... Δεν θέλω τίποτε άλλο από τη ζωή εκτός από τα όνειρά μου και αυτό... Λίγο είναι; Δεν ξέρω. Μήπως ξέρω τι είναι λίγο και τι πολύ;'' Φερνάντο Πεσσόα
Saturday, March 26, 2022
κραυγές και ψιθυρίσματα
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
δυό πλευρές
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε δύο πλευρές. Την μια, την άσχημη, την κρύβουμε επιμελώς. Κανείς δεν θέλουμε να την καταλάβει, θέλουμε να μας ...
No comments:
Post a Comment