πρωινό σαββάτου

Πήγαμε για καφέ σήμερα,όπως κάθε πρωινό Σαββάτου.
Καθήσαμε από την πλαινή πλευρά,γιατί έχει ένα αεράκι φερμένο από τη θάλασσα από εκεί και αναζητούσαμε την δροσιά.Έπινα τον καφέ μου,ένα παγωμένο καπουτσίνο που μου θυμίζει πιό πολύ αναψυκτικό παρά καφέ,κάπνιζα και διάβαζα το city.Φυσούσε και ήταν το μόνο όμορφο ,μετά τόσες μέρες καύσωνα.Κάπνιζα,έπινα καφέ-αναψυκτικό,διάβαζα και έριχνα κλεφτές ματιές γύρω τριγύρω,στο ζευγάρι με το μικρό παιδάκι δίπλα,στις τεράστιες ανοιχτές ομπρέλλες που κουνιόνταν επικίνδυνα στον αέρα,τα μαύρα σύννεφα πέρα μακριά στον ουρανό που πλησίαζαν απειλητικά,στο πέτρινο δρομάκι,στην προσπάθεια να δημιουργηθεί η έννοια της 'αυλής'στο κέντρο της πόλης,η έννοια της 'εξοχής',με τα πορτοκαλί πράσινα και λευκά μαξιλάρια στους καναπέδες,τα ανθισμένα λουλούδια στις γλάστρες,τα ξύλινα τραπέζια κι οι καρέκλες.

Δυό βήματα πέρα,στον ίδιο πέτρινο πεζόδρομο,ένα μπαράκι είναι πολλά τα χρόνια που έχουμε να πάμε θυμήθηκα,τότε μ εκείνη την παρέα που χαθήκαμε πιά,εκείνη τη βραδιά,χειμωνιάτικη να ήταν ή φθινοπωρινή άραγε;
Είχαμε βολευτεί στον επάνω όροφο,δίπλα σ ένα παράθυρο που έβλεπε σ αυτό το πέτρινο δρομάκι είχα καθήσει εγώ..κι όλο το λάθος μου φαίνεται πως ήταν όταν με ρώτησε η σερβιτόρα 'παρακαλώ τι θα πάρετε;'και τότε εγώ θυμήθηκα εσένα που μου είχες πει όταν θέλεις ουίσκυ ,μαύρο johny να ζητάς,και το ζήτησα'ένα johny μαύρο' είπα ,τι ήταν να το πω,από εκείνη τη στιγμή δεν έφυγες καθόλου από δίπλα μου κι ας ήσουν μίλια μακριά κι ήταν αυτό το παράθυρο,ίσως αυτό να έφταιγε,που έπαιρνε το βλέμμα μου στο δρόμο κι όλο είχα την αίσθηση πως θα σε δω,μάταια όμως κι ήταν και τα τραγούδια στίχοι μελωμένοι,τώρα που το ξανασκέφτομαι ίσως και να έφταιγαν αυτοί που βούρκωσαν τα μάτια μου κι εγώ έκανα πως με πείραξε ο καπνός και δοσ΄του και τα έτριβα να γειάνουν.

Ξαναβολεύτηκα σήμερα στην καρέκλα μου,ακριβώς απέναντι κι έκανα πως διάβαζα με ενδιαφέρον το city,ενώ σκεφτόμουν πόσο επιρρεπής ήμουν όλη μου τη ζωή στο κλάμμα,πόσο εύκολα βούρκωναν τα μάτια μου,όμως ποτέ δεν κατάφερνα να κλάψω όταν ήθελα,αλλά πάντα όταν δεν ήθελα κι όταν δεν έπρεπε.Και να το χειρότερο,στις κινηματογραφικές ταινίες όταν πιά άναβαν τα φώτα,πάντα ντρεπόμουν γιατί ήμουν η μόνη με κόκκινα υγρά μάτια,ακόμη και στις κωμωδίες ,μέχρι που είπα μιά μέρα δεν θα αφήσω τα μάτια μου να ξανακλάψουν,κι έτυχε να ειναι στο 'χορεύοντας στο σκοτάδι' με την Μπγιόρκ,και κρατήθηκα,τρεις ώρες ταινία,όλο θλίψη και στεναχώρια,αλλά εγω ήμουν χαρούμενη που κρατούσα τα δάκρυα μου,ακόμη και την αναπνοή μου κρατούσα,αλλά τα τελευταία πέντε λεπτά ήρθε και βγήκε με το έτσι θέλω ένα ποτάμι δάκρυα κι άρχισα να κλαίω με λυγμούς,μέχρι που γυρνούσε κόσμος άγνωστος να δει τι έχω πάθει και εγώ προσπαθούσα να συγχρονίσω την καταπιεσμένη μου αναπνοή με τα ελεύθερα πια δάκρυα.

Ο αέρας γινόταν όλο και πιό δυνατός,οι υπάλληλοι των γύρω καφέ άρχισαν να μαζεύουν τις τεράστιες ομπρέλλες,δε μου άρεσε καθόλου αυτό,κουκούλωναν με αδιάβροχα τους καναπέδες κυρίως τα βραδινά μαγαζιά,εμείς είμασταν αισιόδοξοι και λέγαμε δεν θα βρέξει αλλά οι χοντρές κι απότομες σταγόνες μας διέψευσαν.Πήραμε στα χέρια τους καφέδες-αναψυκτικά,το ζευγάρι με το παιδάκι είχε πληρώσει και είχε φύγει ήδη,και μπήκαμε μέσα.Δεν μου αρέσουν καθόλου τα καφέ εσωτερικά το καλοκαίρι,κάπνισμα και κλιματιστικό,μου θυμίζουν περισσότερο δημόσια υπηρεσία,παρά ατμόσφαιρα κατάλληλη γιά να αφαιθείς και να χαλαρώσεις.
Είχε όμως πολύ όμορφη μουσική και μελωδική,ξεχώρισα αυτό το τραγούδι..και πάλι εσένα σκέφτηκα άθελα μου..

Καθήσαμε δίπλα στο παράθυρο,η βροχή έπεφτε πολύ δυνατή πια,σχημάτιζε χοντρές φουσκάλες στον πέτρινο δρόμο κι ήμουν χαρούμενη που δεν είχαμε φύγει κι εμείς όπως το ζευγάρι με το παιδάκι.
Συνέχισα να χαζεύω το city,μετά τους πίνακες που είχε μέσα το μαγαζί,αναρωτιόμουν με πιά λογική τους είχε φτιάξει ο ζωγράφος- κατασκευαστής,ήταν ό,τι πιο κιτς έχω δει στην ζωή μου,δίπλα μας ήταν δύο άντρες που μιλούσαν έντονα μεταξύ τους,μετά ο ένας από τους δύο μίλησε λίγο στο κινητό,βγήκε έξω και ξαναγύρισε με μία γυναίκα μουσκεμένη και ταλαιπωρημένη από την βροχή.
Κι όλη αυτή την ώρα ,σκεφτόμουν πως αν τελικά ήμουν κι εγώ έξω στη βροχή,απροετοίμαστη,χωρίς αδιάβροχο ή ομπρέλλα,θα ήταν ίσως η μοναδική ευκαιρία να άφηνα τα μάτια μου ελεύθερα να τρέξουν ποτάμια,χωρίς να χρειάζεται να δώσω εξηγήσεις..

Ήταν ένα συνηθισμένο Σαββατιάτικο πρωινό,χωρίς εσένα.
Σε φιλώ

ήθελα να σου πω

εχω μια νυστα πιο μεγαλη κι απο το σκουρο μπλε της νυχτας..αλλα εχω αναγκη να σου πω..
η συναυλια ηταν υπεροχη..το θεατρο γης πολυ ωραιος χωρος,..ανοιχτοκαρδος σε προδιαθετει για μουσικη.
το φεγγαρι ηταν σχεδον πανσεληνος μια δυο μερουλες θελει ακομη..
ειχε κοσμο πολυ ολο χρωματα,κι εμεις φτασαμε αργα..παρκινγκ πουθενα..
αφησαμε το αυτοκινητο ψηλα στη γεφυρα..
οταν φτασαμε ο χωρος ειχε ηδη γεμισει
καθησαμε στις κερκιδες πανω πανω,μια σειρα πριν το τελος..παρ ολιγο θα ειμασταν ορθιοι..ειχε ομως τη χαρη του..φαινοταν ενα κομματι της θεσσαλονικης απο εκεινο το σημειο και ξερεις ποσο την αγαπω αυτη την πολη..ισως επειδη περιεχει εσενα..
φαινοταν κι ενα κομματι θαλασσας και καραβια να καθρεφτιζονται μεσα.
ο αλκινοος ηταν πολυ πολυ καλος
ο μαλαμας παλι ετσι κι ετσι,ειναι που ο αλκινοος ειναι πιο μελωδικος..
θυμηθηκα πολλα τραγουδια..ξερεις μ αρεσει να προσεχω τους στιχους..μετα βλεπω πως μιλουν για αγαπη και γεμιζουν τα ματια μου δακρυα..
μερικες φορες εχω την εντυπωση πως τα ακουω μονο και μονο για να εχω τη χαρα να κλαψω..
θα ηθελα ετσι οπως καθομουν εκει ψηλα..με τη θαλασσα κατω,και το φεγγαρι ψηλα πανω απο το βραχο..να ειχα κ το χερι σου..να αγκαλιαζει τον ωμο μου..
σου το λεω τωρα που ειναι ξημερωμα..αυριο μη μου ζητησεις να στο ξαναπω..θα τοχω ξεχασει..τα καλα της μερας και του ηλιου..

Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πω"

Το σ' αγαπώ δυο μόνο λέξεις..."
αγάπη μου,πως θα μ' αντέξεις,
που 'μαι παράξενο παιδί σκοτεινό.

Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δώ,
κι αν σε πεθύμησα δε ξέρεις.
"Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις.."
,σου το 'χα πει ένα πρωί βροχερό.

Θα σβήσω το φως κι όσα δε σου χω χαρίσει
σε ένα χάδι θα σου τα δώσω.
κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω,
μες στου μυαλού μου το μαύρο βυθό.

Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις
κι εγώ πιο μόνος κι από μένα,
μες σε δωμάτια κλεισμένα,
το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ,
γιατί μες στο όνειρο μόνο ζω.

Στα σοβαρά μη με παίρνεις ειν' το μυαλό μου θολό
είναι και ο κόσμος μου αστείος.
Κι όταν με βαρεθείς τελείως
ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες.

Και εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο
και κάποιο στίχο που σου μοιάζει,
κοιτάζω έξω και χαράζει...
έγινε το αύριο πάλι χθες.

Θα σβήσω .....


ειναι ο βυθος του αλκινοου..στο αφιερωνω..να εχεις κι εσυ ενα μερος της συναυλιας στο μυαλο σου..

σε φιλω

πορτοκαλί

Είπα ο χρόνος σφίγγει τη θηλιά στο λαιμό
θολώνει την ματιά
μοιράζει την ψυχή σε κομμάτια, που πέφτουν βαριά στο χώμα
τεμαχίζει τον αέρα σε φέτες ζεστές,
γεμίζει τις αφυδατωμένες κόγχες των ματιών μου
μικρούς χάρτινους σβόλους.
Ζήτησα υγρές σταγόνες από τις χούφτες σου.


Είπες το καλοκαίρι έχει χρώμα πορτοκαλί
κι έκλεισες την πόρτα πίσω σου
Κρίμα


Ρώτησα ένα παιδί που έπαιζε στην αμμουδιά
ο χρόνος είπε είναι ένα παιχνίδι στη θάλασσα
που δε σταματά ποτέ
ρώτησα έναν ηλικιωμένο που ξεκουραζόταν σ ένα παγκάκι
κούνησε το κεφάλι,ο χρόνος είπε είναι ένα πληγωμένο πουλί
που αργοπεθαίνει

μόνο εσύ
τον έχεις κάνει σύμμαχο,ασπίδα..

Ξέρεις
με εξοντώνουν τα καλοκαίρια δίχως τέλος
με τις σκέψεις να κάνουν το μεγαλύτερο ταξίδι



Είπες το καλοκαίρι έχει χρώμα πορτοκαλί
ανασκουμπώσου
αλλά εγώ κουράστηκα
να τριγυρνάω στα ταξίδια της σκέψης μου
ξανά και ξανά!!
Σε φιλώ

ένα ποίημα,μια ερώτηση και λίγη δροσιά

Λησμόνησα την πρώτη μου αγάπη
Την ξέχασα
Λησμόνησα την πι' όμορφή μου αγάπη
Την ξέχασα
Λησμόνησα την πιο ισχυρή μου αγάπη
Λησμόνησα την πιο δυστυχισμένη.
Λησμόνησα μια τραγική αγάπη.
Λησμόνησα μια τρυφερή.
Λησμόνησα;
Ή μήπως λέω ψέμματα πως δε θυμάμαι...

ΜΠΟΖΙΝΤΑΡ ΜΠΟΖΙΛΩΦ

μετάφραση
ΡΙΤΑΣ ΜΠΟΥΜΗ ΠΑΠΑ

ερώτηση:
που πάει ο έρωτας όταν χάνεται;όλη εκείνη η τρέλλα, το πάθος,τα όνειρα ,τα 'μαζί',τα θέλω..
που εξαφανίζονται;


και λίγη δροσιά:
προτείνω ένα όμορφο video για να δούμε πως ένας πραγματικός ζωγράφος ζωγραφίζει ένα παγωτό.Υπομονή μέχρι το τέλος αξίζει..

http://wwwkokkinofilistostoma.blogspot.com/

ως το ξημέρωμα

Kατέβηκε την Αριστοτέλους, από το ύψος του Προφήτη Ηλία.
Ο δρόμος απλωμένος μπροστά του,κόσμος πολύς,ανοιχτή η αγορά,η ζέστη αφόρητη,έπιασε το σκιερό πεζοδρόμιο και πήγαινε.Κατευθυνόταν προς τη θάλασσα.Σταμάτησε σ ένα βιβλιοπωλείο στα δεξιά του,χάζεψε γιά λίγο τους καινούργιους τίτλους στη βιτρίνα και μπήκε μέσα.Τον δρόσισε η ψύχρα του κλιματιστικού.
Ζήτησε ένα χάρτη της Θεσσαλονίκης.Με όλες τις λεωφόρους και οδούς.Αγόρασε αυτόν με την μεγαλύτερη κλίμακα.Τον έβαλε στον κόκκινο φάκελο που κρατούσε και πέρασε στο πλακόστρωτο της παραλίας.
Αργά το βράδυ,στο σπίτι του,αφού η γυναίκα του του έβαλε να φάει,είπε δυο κουβέντες με τα παιδιά του,έκανε ντουζ , έβαλε πυτζάμες και ρύθμισε το κλιματιστικό,κάθισε στον υπολογιστή.Μπήκε στο google earth,εντόπισε την Ελλάδα κι έπειτα τη Θεσσαλονίκη.
Άνοιξε διάπλατα τον χάρτη,έβαλε τα πρεσβυωπικά του γυαλιά κάι βάλθηκε να ψάχνει τα ονόματα των οδών.Κοιτώντας μιά το χαρτί και μιά την οθόνη,βρήκε το νοσοκομείο που βρισκόταν στην περιοχή του σπιτιού της.Την εκκλησία της γειτονιάς της,το σχολείο των παιδιών της.Άφησε το βέλος του ποντικιού ακριβώς πάνω από το σπίτι της.Το άφησε ώρα εκεί.
Με ένα κλικ το έπιασε και το σήκωσε ψηλά σα μικρό κύβο.Χάζεψε τον όγκο του.Το ξαναάφησε κάτω.Κι έμεινε να κοιτάει το μπαλκόνι της.Ώς το ξημέρωμα..

καρπενήσι,βουτιά στο πράσινο

Mίλησα με φίλους Παρασκευή πρωί.

-Πάμε Καρπενήσι??ήρθε αυθόρμητο και το πέταξα.

-Πάμε μου απάντησαν.

Και μόνο από την καταφατική απάντηση έπρεπε να υποψιαστώ.Πως μάλλον ήσαν όλοι προσυνενοημένοι.Σε τι??Μα στην εκδίκησή μου.

Συνήθως οι φίλοι μου δεν θέλουν να κουνηθούν απο τα διαμερίσματα τους,είναι κουρασμένοι,είναι μίζεροι και βουτηγμένοι στη μούχλα!!Όταν εγώ ζητώ θάλασσα αυτοί θέλουν βουνό και το αντίστροφο.

Την Παρασκευή ξαφνικά όλοι ήσαν πρόθυμοι.

Σάββατο πρωί λοιπόν ξεκίνημα,πολύ πρωί για μένα που ξύπνησα 7.30 και συνήθως δε σηκώνωμαι πριν τις 11.00.

Δε τόλμησα να μιλήσω,άλλωστε εγώ το ζήτησα το μακρινό το ταξίδι στα βουνά.

Πηγαίναμε πηγαίναμε λοιπόν την ατελείωτη εθνική οδό και πηγαιμό δεν είχαμε.

Η ζέστη αφόρητη που επιδεινώθηκε από Λαμία για Καρπενήσι.
Στο Καρπενήσι η κατάσταση δεν διορθώθηκε καθόλου..

Μόνο το βραδάκι έκανε μια υποψία δροσιάς.

Κατά τα άλλα βουτήξαμε στο πράσινο.Στο πράσινο,στο Μεγάλο χωριό,στο Πέταλο στο Γάβρο,σε σπιτικές χορτόπιττες και τυρόπιττες,σε κανάτες κρασί,σε κερασμένο βύσσινο και φράουλες γλυκό και ξανά κρασί(είπα δεν θα το γλυτώσουμε το αλκοτέστ,αλλά αυτή τη φορά είμαστα τυχεροί.)

Και πάλι πράσινο,ήταν απέραντο,κατάφυτα βουνά,φυτεμμένα χωριουδάκια,δροσιστήκαμε σε φυσικές πηγές και ποτάμια,καήκαμε,βράσαμε κάτω από βράχους καμίνια,πολύ ζέστη και δεν βοηθούσε καθόλου το υψόμετρο δυστυχώς.

Ήταν απωθημένο μου αυτός ο τόπος,είναι χρόνια που είχα την επιθυμία να βρεθώ εκεί,αλλά μια φορά ήταν υπεραρκετή.

Υπάρχουν μέρη πιο όμορφα και χωρίς να χρειάζεται να υποστείς ταξίδι εφιάλτη.

Και την επόμενη φορά που οι φίλοι μου θα συμφωνήσουν για βουνό,τεχνιέντως θα τους οδηγήσω στη θάλασσα.

Και μη μου πείτε πως είμαι γκρινιάρα..μη!!

:(

οι ζωγραφιές μου

http://wwwkokkinofilistostoma.blogspot.com/

στη σκιά της πεταλούδας ξανά

απόσπασμα από το βιβλίο 'στη σκιά της πεταλούδας'

Δυο αγόρια ψηλά,με καλούς τρόπους,πιασμένα χέρι χέρι,που ανακατεύονταν στις αλάνες της Πάνω Πόλης και στα άχτιστα οικόπεδα της Ολύμπου και της Αγίου Δημητρίου.Παιδιά λογικά και εύστροφα,λίγο όμως ευφάνταστα,ψωμωμένα με τα παιχνίδια του στενού διαμερίσματος,μεγαλωμένα με Μονόπολι,Γκρινιάρη,Φιδάκι,Φωτεινό Παντογνώστη και στρατιωτάκια.
Οι αληθινοί στρατιώτες ήταν όμως στα στενά της οδού Ησαία,πίσω απ' το τούρκικο προξενείο,και στο μεγάλο δίτερμα στο κτίριο του Χημείου στο πανεπιστήμιο.Οι αληθινοί στρατιώτες ήταν τα παιδιά από την Κασσάνδρου κι απ' τα παλιόσπιτα της Ολυμπιάδος,στρατιώτες με κεφάλια κουρεμένα γουλί και μάλλινες μπλούζες στο χέρι.Ήταν οι στρατιώτες που δεν ήξεραν πως κάτω από την Εγνατία ήταν ένας άλλος μεγάλος κόσμος,παρά πολεμούσαν αδιάκοπα με ξύλινα σπαθιά και κοντάρια στα χαρακώματα,εκεί στα κατουρημένα οικόπεδα της Αποστόλου Παύλου και στα γιαπιά της Ευριπίδου,όπου έκανε στοίβες το αμμοχάλικο.
Μέσα στις ξεκάθαρες εντολές της Υπαπαντής καθώς τριγύριζαν μόνοι τους τα απογεύματα της κάθε άνοιξης,ήταν να μην περάσουν ποτέ την Εγνατία.Συχνά τότε έκαναν οι δυο τους βόλτες στην παραμεθόριο,νομοταγείς και περίεργοι,από το συντριβάνι ως την Αριστοτέλους και τα λουτρά.Η βουή του μεγάλου δρόμου με τις εξατμίσεις και τα κορναρίσματα ήταν ένα ψηλό συρματόπλεγμα αδιαπέραστο.Η επιστροφή τους στη γειτονιά είχε παγωτό με μία δραχμή το χωνάκι και δύο το κύπελλο,γεύσεις μόνο δύο,σοκολάτα και κρέμα,καφέ και άσπρο,σαν τις παλιές ταινίες σε μαύρο άσπρο.




στον Δημήτρη που με τις αμέτρητες διηγήσεις των παιδικών του χρόνων μου έδωσε την ευκαιρία να ζήσω και να ξαναζήσω τις μοναδικές του στιγμές.
Διαβάζοντας αυτό το υπέροχα περιγραφικό κομμάτι από το βιβλίο του Ζουργού,τις έζησα άλλη μια φορά.
Η φωτογραφία από κάποια γειτονιά της θεσσαλονίκης γύρω στα 1960..


oι ζωγραφιές μου

http://wwwkokkinofilistostoma.blogspot.com/

καλοκαίρι

Καλοκαίρι
η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει
καλοκαίρι
καρεκλάκια, πετονιές μέσ’ το πανέρι
μες τη βόλτα αυτού του κόσμου που μας ξέρει
καλοκαίρι
πλάι στα μέγαρα, στις τέντες με τ’ αγέρι
καλοκαίρι
με χρυσούς ανεμιστήρες μεταφέρει
την βανίλια με το δίσκο του στο χέρι
την κοψιά μιας προτομής μέσ’ το παρτέρι
καλοκαίρι
μ’ ανοιχτό πουκαμισάκι στα ίδια μέρη
Καλοκαίρι
με μισόκλειστες τις γρίλιες μεσημέρι
καλοκαίρι
καθρεφτάκια και μια θάλασσα που τρέμει
στο ταβάνι και τους γύψους μεσημέρι
καλοκαίρι
με τον κούκο μέσ’ τα πεύκα και στ’ αμπέλι
καλοκαίρι
στόμα υγρό, μικροί λαγώνες, καλοκαίρι
με τη φέτα το καρπούζι στο ‘να χέρι
με φιλιά μισολιωμένα, καλοκαίρι
καλοκαίρι
λίγες φλούδες στης κουζίνας το μαχαίρι

Καλοκαίρι
του σκυμμένου θεριστή του τυφλοχέρη
καλοκαίρι
με βαριά μοτοσικλέτα μες τα σκέλη
τους φακούς του ανάβει μέρα μεσημέρι
καλοκαίρι
όλο πίσσα και κατράμι καλοκαίρι
καλοκαίρι
με τον ρόγχο του air condition μεσημέρι
φαλακροί μέσ’ τις σακούλες μας σαν γέροι
εκεινού με τ’ άσπρο κράνος που μας ξέρει
καλοκαίρι
μια οσμή νεκροθαλάμου, καλοκαίρι

Καλοκαίρι
στην αρχή σαν έγχρωμο έργο στην Ταγγέρη
αλλά εν τέλει
με του κάτω κόσμου το έγκαυμα στο χέρι
την λαχτάρα του στον κόσμο περιφέρει
καλοκαίρι
στον χαμό του οδηγημένο και το ξέρει
καλοκαίρι
τόσο ώριμο που πέφτοντας προσφέρει
μια πλημμύρα των καρπών, στάρι και μέλι
στον σπασμό του το απόλυτο το αστέρι
καλοκαίρι
μες τα κόκκινα της δύσης του ανατέλλει

Διονύσης Σαββόπουλος

μήνυμα στο μπουκάλι

H βροχή κτυπούσε το παράθυρό της με λύσσα.

Έβαλε αδιάβροχο και κατευθύνθηκε προς τη θάλασσα.Άγρια και φουσκωμένη.Κύμματα πελώρια.Άλλοτε τα φοβόταν,όχι πιά.Περπατούσε αργά.Η βροχή μούσκευε με δύναμη το πρόσωπο της.Την ηρεμούσε,άδειαζε το είναι της,ξαλάφρωνε.Έκανε συχνά αυτή την βόλτα.Μόνη..πάντα μόνη.Αυτή και οι σκέψεις της.Στην πιό ξεκάθαρη αντιπαράθεση.Σαν δυο κυρίες,σαν δυό παλιές κι αγαπημένες φίλες.

Βύθιζε τα ξυπόλητα πόδια της στην βρεγμένη άμμο.

Σκόνταψε.Ένοιωσε κάτι σκληρό.Το πήρε στα χέρια.

Ήταν ένα μπουκάλι,ένα διάφανο κρασομπούκαλο,με ένα κομμάτι φελού μπηγμένο στο στόμιο.

Άδειο,μ ένα κομμάτι χαρτιού μέσα.

Της φάνηκε περίεργο.Τράβηξε έξω τον φελό,γύρισε το μπουκάλι ανάποδα να πέσει το τυλιγμένο χαρτί.Ήταν δεμένο με μια πορτοκαλιά κορδέλλα.Την έλυσε,άνοιξε διάπλατα το χαρτί ανάμεσα στα δυό της χέρια και άρχισε να διαβάζει..

Η καλοκαιρινή μπόρα είχε ήδη σταματήσει..

Τι θα μπορούσε να γράφει άραγε το χαρτί;

Τι μήνυμα θα θέλατε να στείλετε μέσα σε ένα μπουκάλι;

από την ταινία "message in a bottle" 1999

με πρωταγωνιστές τους

Kevin Costner

Robin Wright Penn

η θάλασσα μέσα μου

Μια θάλασσα μικρή, μια θάλασσα μικρή
είναι το καλοκαίρι μου, ο έρωτάς μου, ο πόνος μου

Μια θάλασσα μικρή στα δυο σου μάτια φέγγει κάθε πρωί
Μια θάλασσα μικρή στο δάκρυ στο τραγούδι, στο κάθε σου φιλί
Μια θάλασσα μικρή

Μια θάλασσα μικρή, μια θάλασσα μικρή
και στη γωνιά η στάμνα μου για ένα καλοκαίρι ήσουνα εσύ

Σε τραγουδούσα εγώ σαν τις χορδές του ανέμου στα μαύρα σου μαλλιά
Σ’ ακολουθούσα εγώ σαν το ψηλό χορτάρι τον άνεμο
Σε τραγουδούσα εγώ

Μια θάλασσα μικρή, μια θάλασσα μικρή
πικρά σ’ αποχαιρέτησε, σε περιμένει
Μια θάλασσα μικρή

Διονύσης Σαββόπουλος

Αγάπη μου θαλασσινή

σ έκανα πουκάμισο μου

σε φορώ και περπατάω

με το σώμα το μισό μου

στο δικό σου που κρατάω!!

Του Αιγαιου

Ο ερωτας.

Το αρχιπελαγος

Κι η πρωρα των αφρων του

Κι οι γλαροι των ονειρων του

Στο πιο ψηλο καταρτι του ο ναυτης ανεμιζει

Ενα τραγουδι

Ο ερωτας

Το τραγουδι του

Κι οι οριζοντες του ταξιδιου του

Κι η ηχω της νοσταλγιας του

Στον πιο βρεμενο βραχο της η αρραβωνιαστικια προσμενει

Ενα καραβι

Ο ερωτας

Το καραβι του

Κι η αμεριμνησια των μελτεμιων του

Κι ο φλοκος της ελπιδας του

Στον πιο ελαφρο κυματισμο του ενα νησι λικνιζει

Τον ερχομο.

Παιχνιδια τα νερα

Στα σκιερα περασματα

Λενε με τα φιλια τους την αυγη

Που αρχιζει

Οριζοντας-

Και τ'αγριοπεριστερα ηχο

Δονουνε στη σπηλια τους

Ξυπνημα γαλανο μεσ'στην πηγηΤης μερας

Ηλιος-

Δινει ο μαϊστρος το πανι

Στη θαλασσα

Τα χαδια των μαλλιων

Στην ξεγνοισια του ονειρου του

Δροσια

-Κυμα στο φως

Ξαναγενναει τα ματια

Οπου η Ζωη αρμενιζει προςΤ'αγναντεμα

Ζωη-

Φλοισβος φιλι στη χαϊδεμενη του αμμο -Ερωτας

Τη γαλανη του ελευθερια ο γλαρος

Δινει στον οριζοντα

Κυματα φευγουν ερχονται

Αφρισμενη αποκριση στ'αυτια των κοχυλιων

Ποιος πηρε την ολοξανθη και την ηλιοκαμενη?

Ο μπατης με το διαφανο του φυσημα

Γερνει πανι του ονειρου

Μακρια

Ερωτας την υποσχεση του μουρμουριζει - Φλοισβος.

O. Eλύτης

πτυχιακή

Tην προηγούμενη Παρασκευή,βρεθήκαμε στην Αθήνα για έναν πολύ σημαντικό λόγο.Η κόρη μου παρουσίασε την πτυχιακή της,στην διακοσμητική εσωτερικών χώρων, στα Τ.Ε.Ι.
Όλη η εργασία της ήταν θεωρητική,με κάποιες προβολές.
Είχε σαν θέμα τον Στάνλευ Κιούμπρικ,τις ταινίες του και την διακόσμηση μέσα από αυτές.
Έφτιαξε ένα βιβλίο ολόκληρο τόμο,όπου ανέλυε 7 ταινίες του Κιούμπρικ με μεγαλύτερη έμφαση στο Κουρδιστό Πορτοκάλι που είναι και η αγαπημένη της.
Μέσα στις 7 ταινίες, η Οδύσσεια του Διαστήματος,η Λολίτα,η Λάμψη,ο Σπάρτακος,τα Μάτια Ερμητικά κλειστά!
Ήταν καταπληκτική η εργασία της,εισέπραξε πολλά συγχαρητήρια(πρώτη φορά άκουσα για την κόρη μου τόσα πολλά μπράβο μαζεμένα και ομολογώ συγκινήθηκα).
Της είπαν πως η πτυχιακή της είχε πολύ ανεβασμένο επίπεδο γιά τα δεδομένα της σχολής.
Ρώτησαν τα συναισθήματα της καθώς έγραφε την εργασία..για τον Κιούμπρικ.
-Τον λάτρεψα,τον μίσησα,γέλασα κι έκλαψα είπε!!


Μικρό μου σου εύχομαι τα καλύτερα να έρθουν στη ζωή σου..το αξίζεις..
Θυμάσαι τότε που σου έλεγα γιά τα ακριβά τα αρώματα??


υ.γ.θα έγραφα πολύ νωρίτερα αυτό το ποστ,έλα όμως που περίμενα κάποιες φωτογραφίες,οι οποίες όμως δυστυχώς δεν ήρθαν !!

μεγάλη μπουκιά φάε

Έχεις τα πρότυπα σου..σαν άτομο με σκέψη και λογική.Τα πιστεύω σου,τις απόψεις σου..τα όρια σου!Ξέρεις τι σου αρέσει και τι όχι.Ή τουλάχιστον γνωρίζεις καλά τι δεν σου αρέσει.Π.χ. δεν θα έλεγες ποτέ όχι σε έναν άντρα ξανθό και γαλανομάτη.Αδύνατο με όσο το δυνατόν λιγότερες τριχούλες στο κορμί.Να μην φοράει γυαλιά.Μυωπίας εννοώ γιατί του ηλίου τα βρίσκεις γμτα.
Τον θέλεις με ανοιχτό μυαλό,φεμινιστής αν είναι δυνατόν.Με Ανατολίτη και οπισθοδρομικές απόψεις ποτέ!!

Κι έρχεται μια στιγμή στη ζωή σου που φέρνει τα πάνω κάτω.Μια στιγμή που βουλιάζει μέσα σου όλες τις μέχρι τώρα επιλογές σου.
Και θες να μιλήσεις,σε έναν άνθρωπο δικό σου,αυτόν που εμπιστεύεσαι πιο πολύ,που ξέρεις πως θα σ ακούσει.Και του μιλάς.
Είναι ο καλύτερος ο πιο έμπιστος σου φίλος.Ένας άντρας.Ένας φίλος τηλεφωνικός γιατί οι αρχές , ο περίγυρος και ο γάμος σου σου απαγορεύουν τέτοιου είδους συναντήσεις.Πως να μ έβλεπαν 10-15 χρόνια πριν να βγαίνω και να συζητώ μ έναν άντρα.Ούτε να το σκεφτώ τολμούσα.
Ένας φίλος τηλεφωνικός λοιπόν(ήταν αυτό που μου απέμεινε από μια παλιά πλατωνική γνωριμία).Γιατί τον εκτιμούσα και τον θαύμαζα και ήθελα να έχω φυλαγμένη τη γωνίτσα του στην καρδιά μου.
Αποφασίζεις λοιπόν να ξεπεράσεις τα όρια σου.Έρχεται στο καινούργιο γραφείο σου.Έχεις χρόνια να τον δεις.Πολλά.Δείχνει μεγαλύτερος.Έχει χάσει ένα μεγάλο μέρος από τα μαλλιά του,έχει παχύνει,πάντα φορούσε γυαλιά μυωπίας και γενικά δεν σου αρέσει σαν άντρας.Γελάς με σιγουριά.Πόσο γελιέσαι όμως!

Η ζωή σ έχει στριμώξει.Χρειάζεσαι έναν άνθρωπο να ακουμπήσεις.Έναν φίλο φυσικά.Είσαι μοναχικό άτομο και δύσκολο,δεν μιλάς εύκολα στον περίγυρό σου.Μόνο σ αυτόν.Που σ ακούει ακούραστα.
Καιρό μετά νοιώθεις την ανάγκη ενός συντρόφου,μιας όμορφης ερωτικής σχέσης.Του το λες,τι φίλος σου θα ήταν εάν δεν του μιλούσες?Σε καταλαβαίνω απαντάει.
Τα Χριστούγεννα αισθάνεσαι μόνη.Πολλά τα άτομα γύρω αλλά εσύ μόνη.Πολλές φορές τον σκέπτεσαι.Ξέρεις πια ακόμη και το τι ακριβώς θα σου απαντούσε σε κάθε πιθανή σου ερώτηση.Σου περνάει απο το νου μια σχέση διαφορετικη μ αυτόν.Την απορίπτεις γρήγορα.Συχαίνεσαι την ιδέα.Εγώ μ αυτόν?Κατ αρχήν είναι φίλος μου κι έπειτα δεν είναι στα πρότυπα μου.Είναι χοντρός,άσχημος,φοράει μυωπικά γυαλιά και θεέ μου ειναι τόσο Ανατολίτης!
Από τα Χριστούγεννα μέχρι τον Ιούνιο δεν ειναι μεγάλο το διάστημα,είναι όμως αρκετό να σε κάνει να αλλάξεις άποψη.Που σημαίνει πως τον Ιούλιο ήδη τον βλέπεις με άλλο μάτι.Προβληματίζεσαι πολύ.Τα όρια σου από τη μιά το ότι δεν ανήκει στα πρότυπα σου από την άλλη.
Βγαίνεις μαζί του ραντεβού πλέον.Λες θα δείξει.Είσαι μπερδεμένη,αισθάνεσαι να περπατάς επάνω σε τεντωμένο σκοινί.Θα δείξει..
Σε φιλάει λοιπόν,ο άσχημος με την τριχωτή πλάτη..και χάνεσαι..ποιά αίσθηση του χρόνου??
Σε χαιδεύει και σε στέλνει κανονικά(στον παράδεισο).
Ποιά όρια και ποιά πρότυπα λοιπόν??
Από τότε μεγάλη μπουκιά τρώω,μεγάλη κουβέντα δε λέω..
Και ούτε πρότυπα έχω πιά..

ο πρίγκηπας μου

Moυ έδωσε όμορφο παιχνιδάκι δώρο έκπληξη η καλή μου
http://elmelissa.blogspot.com/ κι είπα να στρωθώ να παίξω..
Στο πάτωμα λοιπόν και με ανοιχτά τα χαρτιά μου,θα μου επιτρέψετε να φοράω κάτι άνετο,
και να τρώω αγαπημένες φράουλες βουτηγμένες σε λιωμένη σοκολάτα!!
Ρίχνω τα ζάρια και πρώτα πρώτα φέρνω εξάρες..


Ο πρίγκηπας μου κατ αρχήν θα πρέπει να ξέρει για μένα,πως είμαι ένα πάρα πολύ δύσκολο άτομο,βολεμένο κάπου ψηλά,σε μια γωνιά του φεγγαριού και πως θα πρέπει να έχει πολύ μα πάρα πολύ γερά μπράτσα.
Γιατί θα πρέπει να φτιάξει πανύψηλη σκάλα για να με φτάσει κι όταν με φτάσει θα πρέπει να με δεχτεί όπως είμαι..κι έχω πολλά ελλατώματα!!
Εαν ξεπεράσει αυτή τη δυσκολία τα άλλα όλα είναι απλά κι εύκολα..
Δε ζητώ κάτι εξεζητημένο..
Μόνο να με κάνει να γελάω,για να ξεπερνάμε μαζί την καθημερινότητα,και να μου θυμίζει πως υπάρχω,και να είναι μια ζωηρή πινελιά στο πλάι μου..
Ούτε όμορφος να είναι..αλλά ερωτικός να είναι..!!
Να με προκαλεί να είμαι ερωτευμένη.
Να μη ζηλεύει,να γνωρίζει τα όρια μου,να είναι ανοιχτόμυαλος και να μην με βλέπει σαν αντικείμενο.
Ούτε μονάχα σαν θηλυκό,θέλω και σαν φίλη να με βλέπει και να μου ανοίγει την καρδιά του..!!
Θέλω να μου είναι πιστός και να μου έχει εμπιστοσύνη..
Απλά πράγματα..

Αν βρείτε κάποιον στο περίπου έτσι,μην τον κρατήσετε για σας..εγω τον ζήτησα πρώτη εε??
Ζαβολιάρες!!
Κι αν είναι σα τον παίδαρο της φωτογραφίας ακόμη καλύτερα..βέβαια μου πέφτει κομματάκι παιδί..αλλά παιχνίδι παίζουμε σωστά??


ας κλείσω τα μάτια κι ας δώσω το παιχνίδι στην amo,στην φύρδην-μίγδην και στην bebe..

απομυθοποίηση

-Πότε κατεβαίνεις Αθήνα?
-Την.. την Πέμπτη..απάντησα στο μέιλ, προσπαθώντας να σκεφτώ εαν μπορούσα να κανονίσω μια συνάντηση,ανάμεσα στις υπόλοιπες υποχρεώσεις της τριήμερης παραμονής μου στην πρωτεύουσα.
Είπα το ο.k. αφήνοντας κάποια περιθώρια τελικής ακύρωσης εαν τελικά δεν τα κατάφερνα.
-Την Πέμπτη το απόγευμα θα συναντηθώ με τον spiderman-x είπα με δέος στον άντρα μου.Ίσα που με κοίταξε πίσω απο τα πρεσβυωπικά του γυαλιά (ήταν η στιγμή που είχε μια στίβα χαρτιά με γραπτά μαθητών του μπροστά του,για διόρθωμα) και σήκωσε ελαφριά τους ώμους σαν να έλεγε..αφού αυτό που είναι να το κάνεις θα το κάνεις τι με ρωτάς?
-Δε πας καλά ρε μάνα..είπε ο γυιός μου και ξαναβυθίστηκε στο καινούργιο ηλεκτρονικό της φόρμουλα-28.
-99% θα πιούμε μαζί καφεδάκι πληκτρολόγησα μειλ προς τον spiderman-x.
-ο.k. για καμμιά ωρίτσα θα είμαι ελεύθερος μου απάντησε..

Τον spiderman-x τον γνώριζα διαδικτυακά,μέσα απο ανταλλαγές απόψεων και σχολίων στα διάφορα post που γράφαμε και οι δύο στα μπλογκ μας.Τι πιο όμορφο και φυσιολογικό λοιπόν μετά απο 8 μήνες να τα λέγαμε κι απο κοντά.Είχα συναντήσει τα καλύτερα άτομα,όλα του ιδίου φύλου μέσα απο τα μπλογκ,αυτός θα ήταν ο πρώτος άντρας και μάλιστα από μια άλλη πόλη..
Είχα ένα περιθώριο δυο-τριών ημερών,για να περάσουν διάφορες σκέψεις απο το μυαλό μου,αν θα έδινε και απο κοντά την ίδια θετική εντύπωση που έδινε και μέσα απο το μπλογκ του,αν μιλούσε πολύ,αν ήταν συντηρητικός,αν ήταν ευγενικός ή το αντίθετο,αν ήταν όμορφος..
Αν ήταν όμορφος!!..μα τι spiderman-x θα ήταν αν δεν ήταν τουλάχιστον κούκλος,μια πενταετία μικρότερος μου..και σίγουρα πολύ πολύ δυναμικός σκεφτόμουν,ενώ το σενάριο του σήριαλ Θεσσαλονίκη-Αθήνα άρχισε να παίζει στο μυαλό μου,σκηνές σε slow motion.
Έτσι κι εγώ θα έπρεπε να γίνω πολύ όμορφη.Πήγα τα μαλλιά μου στο κομμωτήριο το προηγούμενο απόγευμα,πρόσθεσα καινούργιες ξανθιές ανταύγειες,έκανα μανικιούρ πεντικιούρ,έβαψα τα νύχια ποδιών και χεριών σε λαμπερό πορτοκαλοκόκκινο,αγόρασα καινούργιο νεανικό μπλουζάκι,ενισχυμένο σούπερ ντούπερ σουτιέν και πεδιλάκι που να με ψηλώνει τουλάχιστον πέντε πόντους.
Το επόμενο πρωί,ήμουν στην καλύτερη ψυχολογία που είχα ποτέ σε ταξίδι.Κοιμήθηκα και καμμιά ωρίτσα στο αυτοκίνητο να έχω τη φρεσκαδούρα στο πρόσωπο,να τσιτώσει το μαγουλάκι!
Παρακάλεσα την αδερφή μου,να με πετάξει με το δικό της αυτοκίνητο ως το προκαθορισμένο καφέ..
-Ναι..μου λέει η μικρή(σαραντάρα η μικρή) αλλά σίγουρα δε θα σε κόψει κομματάκια?
-Είμαι σίγουρη της λέω..
-Εεε..τότε είμαστε σε καλό δρόμο..μου έκανε και πνεύμα,αλλά μια χαρά με πήγε στο ραντεβού..
Να σημειώσω πως έπλυνα δύο απανωτές φορές τα δόντια μου(μάλλον απο το άγχος θα ήταν), και το κυριότερο,ξέχασα το κινητό στο σπίτι και ξαναγυρίσαμε να το πάρω ενω η μικρή κάτι ψιθύριζε ανάμεσα στα δόντια της.
Ο spiderman-x με περίμενε στο καφέ.
Στην είσοδο προβληματίστηκα και τον πήρα τηλέφωνο.
-Αν δεν είσαι όμορφος φεύγω να ξέρεις(έκανα και χιούμορ πανάθεμα με).Πες μου τι φοράς,κρατάς τριαντάφυλλο??γαρύφαλλο??μα τέλος πάντων πως θα σε γνωρίσω..
-Απλά έλα μέσα μου λέει..μερικές φορές αυτή την ψυχραιμία των αντρών τη ζηλεύω..αλλά πάλι τι spiderman-x θα ήταν εαν δεν διέθετε ψυχραιμία και θάρρος!!
Μπήκα μέσα,ευτυχώς το καφέ ήταν σχεδόν άδειο,δε μ αρέσει καθόλου να περνάω μόνη μου ανάμεσα απο πολύ κόσμο.
Είδα δυο μοναχικά μάτια να περιμένουν,μετά να ψάχνουν,να απορούν κι έπειτα έναν άντρα να κουνάει χέρια πόδια και να λέει με όλο του το είναι..εδώ..εδώ..εγώ είμαι!
Μοιράστηκα μια ώρα απο το απόγευμα μου με τον Αντρέα,ο οποίος έπινε εσπρέσσο,δεν κάπνιζε,ήταν ένας πάρα πολύ συμπαθητικός άντρας,πολύ ευγενικός,αξιοπρεπέστατος,ήταν φανερό πως ήταν ένα σκεπτόμενο άτομο όπως ακριβώς έδειχνε στα post του,έδειχνε μικρότερος απο την ηλικία του,δεν ήταν δυναμικός με τετράγωνο πηγούνι,δεν φορούσε στολή,δεν είχε καμμία σχέση με τον spiderman-x,προφανώς κι εγώ δεν ήμουν η ερωτική νεράιδα του φεγγαριού,ούτε αγκαλιά το κρατούσα,γέλασα μόλις το σκέφτηκα και ήρθε στο μυαλό μου εκείνο το πολύ τρυφερό τραγουδάκι..της Χριστιάνας..
Πού είναι οι αρένες, καλέ, κι οι καδένες
και οι μπέρτες κι ο κόσμος, ολέ, του λέω
Τσάμπα μωρό μου οι πρόβες κι οι χτένες
κι οι δαντέλες μες στο καμπριολέ, αμίγκο..
Αμφιβάλλω εαν με πρόσεξε καν,πόσο μάλλον τα σιδερωμένα μαλλιά μου,το νεανικό πορτοκαλοκόκκινο βερνίκι στα φρεσκοβαμμένα νύχια μου,ήταν ένα πάρα πολύ σοβαρό άτομο,μου μίλησε για την δουλειά του,τα πέντε παιδάκια του,τους τρεις γάμους του,τα τρία διαζύγια του,την μητέρα του,τις πεθερές του,τα σχέδια του για το καλοκαίρι,για κάποια προγράμματα στο internet ,55 λεπτά με άντεξε,τον άντεξα..
Μετά λίγη ώρα,καθισμένη στη βεράντα,στο σπίτι της αδερφής μου σκεφτόμουν..
α) δεν περνάει πια η μπογιά μου
β)γέρασα
γ)βγήκα αληθινή πάνω σ αυτό που πίστευα σε όλη μου τη ζωή..υπάρχουν άντρες που μπορούν να σε δουν σαν φίλη και μόνο σαν φίλη..και σας ρωτάω εσείς τι λέτε από την εμπειρία σας υπάρχουν??
Επίσης σκεφτόμουν..
α)είναι κάποιοι άντρες που με την καλημέρα σου και το χρειάζομαι την συντροφιά σου..σε περιμένουν με το χέρι στο φερμουάρ του παντελονιού τους..(αυτοί είναι οι πεινασμένοι).
β)κάποιοι άλλοι άντρες σε βλέπουν σαν συνάνθρωπο και όχι σαν αντικείμενο διασκέδασης..(αυτοί είναι οι ευγενικοί,οι πιο αξιοπρεπείς)
γ)και μια μερίδα αντρών που όταν τους πλησιάσεις κι αρχίσεις να μιλάς για εσένα,φοβούνται κι εξαφανίζονται(αυτοί είναι οι δειλοί κι οι φοβιτσιάρηδες).


Δεν είναι έτσι??..είναι??


Αμόρε μίο, την αλήθεια
θα σ' την πω στο διάλειμμα

υ.γ. οι στίχοι απο το τραγουδάκι της Χριστιάνας Κάρμεν.

ταξιδάκι

η φωτογραφια απο το σπιτι μου πριν λιγες μερες..

φευγω ταξιδακι..δε λεω και τι αλλο θα κανω..Μυστικο..:)))
φιλιαααα...

ευτυχία

ευτυχία είναι
μια μέλισσα ξεχασμένη στο πηγάδι ενός λουλουδιού
το εφήμερο στα φτερά μιας πεταλούδας
ένα κομμάτι κύμα τον Αύγουστο
ένα κοχύλι στο ξεκαρδιστικό γέλιο ενός παιδιού
η μυρωδιά του βασιλικού στα δάχτυλά μου
δεκάδες σπόρια σκαλωμένα σε μιά φέτα καρπουζιού,
ένα ποτηράκι ούζο,
τα σαββατόβραδα με πανσέληνο
τ απλωμένα ασπρόρουχα στη βεράντα
στη δαχτυλήθρα μιας κεντίστρας
ο έρωτας στο δέρμα των φιδιών κάτω από μια πέτρα
στους ψίθυρους της νύχτας
στο ευγενικό λευκό του γιασεμιού
κάτω από μια χελιδονοφωλιά,
το θαλασσί ζιπουνάκι ενός μωρού
τα αγκάθια ενός τριαντάφυλλου
ένα τσαμπί πετροκέρασα,
οι χάντρες ενός βελούδινου φυλαχτού
το πανάκι ενός καραβιού
το πορτοκαλί μιας σημαδούρας
οι μέρες του καλοκαιριού..


οι αλμυρισμένες σελίδες ενός βιβλίου..

με μια ψύχα κοραλιού στη μέση

Tότε..
Θα απομυζώ τις σκέψεις σου.
Θα έχει ζέστη και υγρασία μαζί.
Η βροχή θα σχηματίζει μικρές λιμνούλες από λάσπη.
Θα βουτάω τα πόδια.
Θα μου τα σκουπίζεις με μαντήλια βουτηγμένα σε θάλασσα.
Θα σου προσφέρω τις χούφτες μου
γεμάτες ροδοπέταλα,τυλιγμένα σε χάρτινες ροζ στιγμές,
με μαύρα ξέφτια.
Οι κραυγές των γλάρων,θα διαμελίζουν ξύλινες γέφυρες,
Φυτεμένες σ’ ασημένια απόνερα.
Ανάμεσα σε ένα σταθερό κι ένα ασταθές βήμα θα λογαριάζω.
Κι η παλάμη ιδρωμένη θα σφίγγει το σκοινί.
Θα κλέβεις εθισμένος γεύση βανίλιας,με την άκρη της γλώσσας,από τις γωνίες των χειλιών μου.
Θα κρεμάς στο λαιμό μου την μυρωδιά σου,
με μια ψύχα κοραλιού στη μέση.
Τα χάδια σου βαρύτιμα πετράδια στα μαλλιά μου.
Κι οι λέξεις θα στειρεύουν και θα αναγεννιούνται μαζί,
Τρυπημένες θα στραγγίζουν αλμύρα.
Θα με βρίσκεις στα υγρά αποτυπώματα σκουριασμένης αλυσίδας.
Θα σου λέω καληνύχτα και καλημέρα κι αντίο μαζί
και να προσέχεις .... να προσέχεις..
Κι εγώ θα αποστηθίζω σαν πολυταξιδεμένη προσευχή ,τρόπους ζωής.
Ανακαλύπτοντας λόγους ύπαρξης..

για την Αμαλία

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της.
Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες ινοσάρκωμα.Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες.
Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο.
Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα.
Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ