αγάπη και υγεία

Να σκάψουμε βαθιά και να φέρουμε στην επιφάνεια τον καλό μας εαυτό..  αυτό είναι προσωπικό δικαίωμα και δεν έχει να κάνει με τη συμπεριφορά των άλλων..
Όλα τα άλλα έρχονται μετά..  η διάθεση για καινούργια πράγματα..  ο πειραματισμός..  το παιχνίδι..

Ας συμπεριφερθούμε στον εαυτό μας με ειλικρίνεια κι ας πάψουμε να κρυβόμαστε πίσω από την έννοια της ''ανασφάλειας''  και του ''δεν μπορώ''..

Να δημιουργούμε ο καθένας με τον τρόπο του..  και να μάθουμε επιτέλους να ευγνωμονούμε για αυτές τις τόσες δα μικρές τυχερές μας στιγμές..

αγάπη και υγεία..

εισπνοή / εκπνοή

Aυτό που νιώθω τις τελευταίες μέρες,  το μόνο,  είναι πως κάτι τρέχει,  περπατάει,  κυλάει..  ανεξάρτητα από τη δική μου θέληση..  δεν μου δόθηκε κανένα δικαίωμα συμμετοχής..  ή μάλλον,  για να μη λέμε υπερβολές μου δόθηκε ένα ελάχιστο,  μηδαμινό δικαίωμα εισπνοής / εκπνοής..

για αυτό δεν αγαπώ τα βράδια;

"Το βράδυ που πέφτουμε στο κρεββάτι"

Το βράδυ που πέφτουμε στο κρεββάτι,
βρίσκει και μας επιτίθεται η ζωή.
Είναι όλες οι επιθυμίες μαζί.
Όλες οι στραγγαλισμένες επιθυμίες μας.
Δεν ωφελεί να γυρίζουμε πλευρό.


 (Χρίστος Λάσκαρης, από τη συλλογή "Απόγευμα προς βράδυ")

άχνη παντού

Tα χειμωνιάτικα πρωινά υπογραμμίζονται από το σκοτεινό χρώμα στον ουρανό,  τα κίτρινα φώτα στους φωταγωγούς των πολυκατοικιών,  τον παγωμένο ήλιο που γλύφει νεογέννητος την κορυφή του χορτιάτη..
Τα χαζεύω πίσω από τις κλειστές μπαλκονόπορτες,  μετά βάζω τος φις από τα φωτάκια του δέντρου στην μπρίζα,  και νερό στην καφετιέρα για τον γαλλικό.  Το σκυλί μου μου κουνάει σαν εκρεμές την ουρά και ο τόπος είναι γεμάτος άχνη..
Την βρίσκεις παντού,  στα χείλη των ποτηριών,  πίσω από τους καναπέδες,  κάτω από τα μαξιλάρια..  μέσα στην οθόνη του υπολογιστή..  ακόμη και μέρες μετά..  όπως και εκείνες τις μικρές πλαστικές πευκοβελόνες από το ψεύτικο έλατο..

*
Φέτος δεν έφτιαξα,  αγόρασα..  ή μάλλον μου έφεραν..  από δυό μαγαζιά για να κάνω λέει τη σύγκριση :)
Συγκρίνω και παίζω με κάτι που δεν το θέλω κι όλο λέω θα φύγει και θα πάει στο καλό κι όλο μου καμτσικώνεται..  τσατίζομαι κι ας ξέρω πως τέτοια πράγματα δύσκολα τα αποχωρίζεσαι..

επιθυμίες

Η Φ.  καθόταν σε μια καρέκλα βιενέζικη,  μπροστά από ένα τραπέζι μεγάλο,  άσπρο,  λακαριστό της δεκαετίας του '80.  Την φώτιζε μια λάμπα από το ΙΚΕΑ,  και είχε γύρω της ανόμοια υλικά όπως περιοδικά,  χρωματιστά υφάσματα,  εργαλεία,  βελόνες,  πρώτες ύλες,  γυαλιά..
Κρατούσε μια κούπα με τον καφέ και ζέσταινε τα χέρια της,  που μόλις λίγο πριν είχε πασαλείψει με NIVEA.  Χθες είχε δωθεί ένα τέλος στα Χριστούγεννα.  Ευτυχώς αναστέναξε.  Μπούχτησε από μια κατσαρόλα ψιλοκομμένο χοιρινό τυλιγμένο σε βρασμένα φύλλα λάχανου,  και κόντεψε να πάει να βρει τον Άγιο Πέτρο..  παλεύοντας να αδειάσει τα σωθικά του κοτόπουλου από την με μπόλικο κάστανο γέμιση.  Ευτυχώς που αργά το βράδυ,  βρήκε μετά από πολύ ψάξιμο είναι αλήθεια εκείνο το SIMECO,  μέσα στο από τριανταφυλλόξυλο συρτάρι.
Σειρά τώρα έχει η πρωτοχρονιά σκέφτηκε.  Με τι να γιόρταζε την πρώτη του έτους;  Θα ερχόταν ο Αι Βασίλης;  Κοίταξε γύρω της.  Δεν είχε τζάκι,  ούτε καμινάδα.  Το ψεύτικο έλατο στη γωνιά του σπιτιού αστραφτοκοπούσε.  Φέτος είχε διαλέξει φωτάκια με χρώματα.  Άναβαν εναλλάξ.  Κόκκινο / πράσινο,  κίτρινο / μπλε - κόκκινο / πράσινο / κίτρινο / μπλε.  Να έκανε κάποια ευχή ή μήπως αυτή ήταν συνήθεια των Χριστουγέννων;  Κι αν έκανε τι θα μπορούσε να ήταν;  Μια ευχή είναι δικαίωμα σε μια επιθυμία..  μια..
Της ερχόταν στο μυαλό 4687984535 επιθυμίες..  άντε τώρα να διαλέξεις έναν από τους τόσους ανοιχτούς λογαριασμούς σου..  έναν..  τον πιο σημαντικό..  ήπιε μια γουλιά καφέ που είχε αρχίσει να κρυώνει στα χέρια της.  Κοίταξε από το παράθυρο.  Έξω φυσούσε κι έβρεχε.  Ήταν μισάνοιχτο..  σηκώθηκε..  το έκλεισε..
Αααα αυτό ήθελε..  αυτό ακριβώς ήθελε..  αν υπήρχε Αι Βασίλης..  αυτή την ευχή θα του έγραφε στο γράμμα που λένε πως του στέλνουν τα παιδιά..  να κλείσουν της ζωής της τα παράθυρα..  δεν ήθελε άλλο κρύο..  ούτε αέρα..  ήθελε όλα,  μα όλα να μπουν τακτοποιημένα στη θέση τους..  αυτό ήταν το πιό σημαντικό της..  αυτό ήθελε..

η βροχή

Σήμερα μπορείς να πεις ''Η ΒΡΟΧΗ ΦΤΑΙΕΙ''

χρόνος

Ο χειμώνας μας πιέζει να τον ακολουθήσουμε,  το ίδιο κι ο χρόνος.  Δεν ξέρω αν μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό..  να δώσουμε δλδ τη δικιά μας χροιά στις στιγμές που περνάμε ή απλά τα πράγματα κι οι καταστάσεις με κάποιο μυστήριο τρόπο απλά έρχονται και μας καταπίνουν.  Δεν λέω πως δεν παλεύουμε,  μια ζωή θυμάμαι με ένα ολόδικο μου τρόπο να παλεύω κι άλλες φορές να έχει επιτυχία ο σκοπός κι άλλες πάλι φορές οι προσδοκίες να παραμένουν προσδοκίες και τα χρόνια να φεύγουν,  κι εμείς να αλλάζουμε και μαζί με μας να αλλάζει κι ο τρόπος που σκεφτόμαστε κι αυτά που θέλουμε με αποτέλεσμα,  δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε σας..  να αναπολούμε τις πράξεις του παρελθόντος πολλές φορές γελώντας,  πολλές φορές με πίκρα ή ντροπή για το φελλό αντί μυαλό που κουβαλούσαμε τότε στο κεφάλι μας κι άλλες φορές με ξεγνοιασιά και σιγουριά ότι αυτό που πράξαμε ήταν το σωστό..

Άλλος ένας χρόνος φεύγει και δεν έχω καμμία διάθεση να μπω στην διαδικασία να σκεφτώ αν ήταν για μένα κακός ή καλός..  ήταν οι στιγμές μου είτε έτσι είτε αλλιώς..  τις αγάπησα γιατί ήταν ότι πόθησα,  ότι κατάφερα,  ότι έχασα και ότι κέρδισα..

Μέρρυ Κρίστμας

Όλη αυτή η πολυφωνία στο facebook μοιάζει με ακραία καιρικά φαινόμενα που περνούν από την οθόνη μου με τη μια όλα μαζί..  πληροφορίες που θα έπρεπε να κάνω ένα σωρό τηλέφωνα για να μάθω και εικόνες που δεν θα μου έδιναν ούτε όλες οι κοτσομπόλες του κόσμου παρέα άλλες φορές με κουράζουν και με κάνουν να κρύβομαι ίσως και να βγάζω τον κακό μου εαυτό κι άλλες πάλι είναι σα να έχεις φίλους όσους θα μπορούσες να μαζέψεις σε μια ολόκληρη ζωή που πάλι δεν θα σου έφτανε,  φίλοι που σου δίνουν απλόχερα τη ζεστασιά του μοιράσματος έστω και σαν παθητικό παρατηρητή.
Στις ζωές των άλλων..  εισχωρείς μ΄αυτό τον περίεργο τρόπο..
Μαθαίνεις!

*
Εν τω μεταξύ οι ευχές σου κάνουν το γύρο του κόσμου με τον δικό σου τρόπο..

Μέρρυ Κρίστμας

χριστούγεννα

Eίναι χριστούγεννα..  κι επειδή όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα,  υπάρχουν πάντα τα ακόμη πιο δύσκολα..  οφείλουμε να είμαστε χαρούμενοι και χαμογελαστοί και μόνο που κι αυτή τη μέρα αναπνέουμε..  πόσο μάλλον όταν έχουμε ή μπορούμε να έχουμε όμορφες στιγμές.  Το πιστεύω..  τα σκηνικά τα φτιάχνουμε πάντα εμείς..  κι αυτό είναι κάτι που παλεύω να συνειδητοποιήσω σε μεγαλύτερο βάθος..  είναι θετικό το ότι έχω ζωντανό παράδειγμα ανθρώπους που είναι δίπλα μου με τον δικό τους τρόπο από τότε που ήμουν παιδί..  κι η αλήθεια είναι ότι ο τρόπος τους δεν συμβάδιζε με τον δικό μου όμως ήταν πάντα ''εκεί''  και με θάρρος και με θράσσος για τη ζωή και έτοιμοι να με απαλλάξουν από οποιαδήποτε αρνητική σκέψη ή στενοχώρια..

καλά χριστούγεννα

Λύπη

Είμαστε εδώ για να σημειώνουμε απουσίες.  Κάθε κλικ και μια διαπίστωση.  Κείμενα που έμειναν να αιωρούνται στο παρελθόν.  Παγωμένες ημερομηνίες.  Ανωνυμίες.  Μετακομήσεις.  Πολλαπλές προσωπικότητες.  Λογοτεχνικές απόπειρες στιβαγμένες σε σωρούς,  αρχειοθετημένες ανά έτος και μήνα..  σε φόντο μαύρο και γραμματοσειρά μωβ..  νοσταλγία χωρίς ήχο..  απελπισμένες υπογραμμίσεις και links που έχασαν τον προορισμό τους..  φωτογραφίες / δύναμη / απώλεια / διαίσθηση / θυμός / ενέργεια..   Λύπη..

*

Όσοι απομείναμε βλέπουμε τους γείτονες να ανοίγουν κάπου κάπου τα παράθυρα και να φωνάζουν ''εδώ είμαι'' τινάζοντας τον ύπνο από τα σεντόνια ή απλώνοντας στον ήλιο τα φρεσκοπλυμένα ασπρόρουχα.  Δεν υπάρχουν ''καλημέρες'',  υπάρχουν γλάστρες όπου καλλιεργούνται δενδρύλλια συναισθημάτων.  Φουντώνουν ξεδιάντροπα και λυγίζουν τα φύλλα τους προς τη μεριά που έχουμε στρέψει το αριστερό μας μάγουλο.  Ξεχύνονται καθώς σβήνουμε τη γόπα του τελευταίου της ημέρας τσιγάρου.  Σχεδόν τυλίγονται γύρω μας λίγο πριν πάμε τις νύχτες για ύπνο.

*

μικρός θάνατος

Θέλω μια παραμονή χριστουγέννων να περπατήσουμε μαζί στο χιόνι,  κι όλη η πλατεία αριστοτέλους να είναι γεμάτη καρουζέλ που θα στριφογυρίζουν, τάρανδους και έλκυθρα και κόσμος πολύς αλλά εμείς θα είμαστε ''ΜόνοΕσύΚιΕγώ''  και θα ανακατευτούμε με τα γέλια των παιδιών για να μην μας αναγνωρίζουν..
Θέλω μια παραμονή χριστουγέννων να βρέχει δυνατά,  να πιάσω το χέρι σου και να βγούμε στη βροχή,  χωρίς ομπρέλλες και χωρίς αδιάβροχα..  μόνο χοντρά παλτά και πλεκτά κασκόλ τυλιγμένα γύρω από το λαιμό..  να νιώθω τα δάχτυλα σου βρεγμένα ανάμεσα στα δικά μου και να χορεύουμε λέει σ΄ένα σπαρακτικό ''all i want for christmas is you''..

Θέλω μια παραμονή χριστουγέννων να μην έχει αυτό τον αλήτη ήλιο πίσω από τα λερωμένα τζάμια..  XώνεταιΣταΜάτιαΜουΚαιΠονάει..

θυμός

Θυμός χωρίς όρια..  με όλους,  με όλα,  με 'μένα..
Με τον χρόνο..
Με τη ματιά..
Με την αναβλητικότητα..
Με την επιθετικότητα..
Με την ανωριμότητα..
Με την τελειομανία..
Με τον εθισμό..

θέλω

Κοίτα να δεις τι μου 'ρθε τώρα..
Μια παγωμένη βόλτα στη θάλασσα κι ένα τσιγάρο ακουμπώντας στο μικρό σκουριασμένο καγκελάκι.
Ψώνια από το αγαπημένο tiger και χάζι στις βιτρίνες μ' ένα καπουτσίνο από τα Μικέλ..  από αυτόν με το μπόλικο ζαχαρούχο.
Για ρακές και πολύ μπούρου μπούρου με την Ε. πολύ την πεθύμησα.
Να διαλέξω μαλλί από το καινούργιο μαγαζί στη Βαλαωρίτου αφού τα χαιδέψω όλα..  κι αφού μου δείξει κάποιος πως να πλέξω με τις βελόνες δαντέλλα.
Σινεμά..  ναι ναι..  να δω τη ''Μικρά Αγγλία''  που ήταν το ωραιότερο μυθιστόρημα που διάβασα ever.
Να περπατήσω στην ανακαινισμένη παραλία,  να φτάσω μέχρι την ''πρωτοπορία''  να αγοράσω το καινούργιο βιβλίο της Βαμβουνάκη και να επιστρέψω από τον ίδιο δρόμο,  με ήλιο,  με αέρα,  με βροχή..  όπως έχει.

Πως φαντάζουν όλα αυτά όταν η ημερομηνία που έχει επάνω τυπωμένη το κουτί ως ημερομηνία λήξης,  έχει έρθει..

Άσπρο και μαύρο

Είναι εδώ..
Το άσπρο και το μαύρο
Το θετικό και το αρνητικό
Το καλό και το κακό
Το ένα να αναιρεί το άλλο
Πάντα!

ένα βιβλίο με ποιήματα

Τη μέρα μου φώτισε ένας μεγάλος κίτρινος φάκελος που περιείχε το δώρο μου από το αι-βασίλη..  Ματθαίος Ματθαιάδης,  ''Παραμεθόριες εποχές''

Μόλις θα μπορέσω να του δώσω τον χρόνο που που του αξίζει..  θα κάνω σχετικά ανάρτηση

μια βροχή

Ίσως μια βροχή να μπορεί να προκαλέσει την αλλαγή..  ώστε να τακτοποιήσεις σιγά σιγά τις υποθέσεις σου αντί της καθημερινής αναβολής που σε καταπίνει..

Αντιθέτως,  μια χιονισμένη μέρα θα είχε επιτυχία στο ακριβώς αντίθετο..

Κι ο ήλιος σαν να σε προκαλεί μοιάζει,  σαν να σου ζητάει πράγματα που σήμερα δεν μπορείς να του δώσεις..

Όπως και να ΄χει εσύ ότι νοιώθεις είσαι..  ο άλλος σου εαυτός ανήκει σε ένα ονειρικό σύμπαν..

ημερομηνία λήξης

Διάβασα την ανάρτηση μιας φίλης,  και ξαφνικά άρχισα να γράφω..  να γράφω..  δεν ξέρω αν πατούσα ''δημοσίευση''  πόσο τεράστιο θα ήταν το σχόλιο μου..  πρόλαβα και το έσβησα..
Καλύτερα λέω,  θα δεχόμουν μια βιαστική ανάγνωση και μια απάντηση που θα δήλωνε την ένταση του αποστολέα..  για πράγματα που κατά βάση αφορούσαν εμένα και μόνο εμένα..  κι οι λέξεις από τον έναν νου στον άλλο φτάνουν αλλοιωμένες σα προιόντα με ημερομηνία λήξης..

Μέσες άκρες έλεγα για μια υπόθεση,  την οποία προσπάθησα να την παλέψω όσο..
Ήθελα να προτρέψω αυτή τη φίλη να διεκδικήσει για τον εαυτό της την ίδια προσπάθεια και να απολαύσει και τα θετικά και τα αρνητικά..

Αλλά τελικά σκέφτηκα..  ποιά είμαι εγώ για να ασχοληθώ με τα ''πρέπει''  ή τα ''θέλω''  των άλλων..

can you feel it?

Νιώθω κάποιους ανθρώπους να είναι έτσι..  χωρίς να προσποιούνται..  χωρίς να προσπαθούν ιδιαίτερα..

Santa Baby

Είχα δει στον ύπνο μου ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο,  ήταν ψηλό,  σκούρο και τα λαμπιόνια μεγάλα και χρωματιστά..  ήταν ένα όνειρο χαρούμενο,   ένιωθα μια ασφάλεια και δεν είναι τυχαίο που το θυμάμαι μέχρι σήμερα..

Δυό τρεις μέρες μετά,  χωρίς να ξέρει τίποτα..  με πήγε σ΄εκείνο το χωριό που αγκαλιάζει τους πρόποδες του μεγάλου βουνού..  εκεί το είδα..  ήταν το όνειρο μου..  ολοζώντανο μπροστά μου..

παραμύθι

Στην αρχή,  οποιαδήποτε αρχή..  θέλω να φτιάξω ένα όμορφο παραμύθι,  ξέρω το λόγο,  ξέρω τον σκοπό..  μετά..  ανακατεύοντας τα υλικά νιώθω πως είναι λίγα..  πιθανόν να είμαι ''λίγη''  κι εγώ..  τότε κρεμάω τα χέρια στο πλάι των φορεμένων ρούχων και νιώθω το ''αόριστο'' που μπορείς να το πεις και ''τίποτα'' να κάνει κατάληψη στο ίδιο μου το σώμα..
Στην πορεία,  δε ζω ποτέ αυτό που έχω στο μυαλό μου..  ούτε κάτι άλλο ζω..
Ούτε θα έλεγα πως περιμένω κάτι..
Απλά χάνομαι..

υπόγειο τρένο

 Κι έπειτα τα χρόνια θα περάσουν
όγκοι βουνών και πέτρες θα παρεμβληθούν
θα ξεχαστούνε όλα
 όπως ξεχνιέται το καθημερινό φαί
που μας κρατάει ορθούς.
Όλα, έξω από κείνη την στιγμή
που μέσα στο συνωστισμό του υπόγειου τρένου
κρατήθηκες στο μπράτσο μου.



Τίτος Πατρίκιος

σαββατόβραδο

Χανόμαστε Αγγελική..  φεύγει ο κόσμος κάτω από τα πόδια μας..

Φωτόπουλος στην ταινία ο Θόδωρος και το δίκανο

εικονικές απολαύσεις

Κάποτε αγοράζαμε περιοδικά και τα φυλούσαμε σε κούτες κι όποτε θέλαμε να διορθώσουμε την ψυχή και να ξεγελάσουμε το μάτι..  ξεφυλλίζαμε σελίδες και σελίδες ταξινομημένες σε χρονολογίες και σε εποχές..
Σήμερα θρεφόμαστε με φευγαλέες εικόνες..  επιθυμίες και απολαύσεις που δεν κρατούν πάνω από λίγα δευτερόλεπτα..  ένα κλικ η καθημερινότητα μας..  δύο,  τρία;

αδυναμία έκφρασης

Αγαπητή Α.

Κάποιες σκέψεις και κάποια συναισθήματα είναι τόσο μόνο δικά μου που πολλές φορές αναρωτιέμαι αν η πραγματικότητα έχει άμεση σχέση μ΄αυτά.  Ο νους είναι σκοτεινό πράγμα.  Παίρνει το σχήμα και τη μορφή του εκάστοτε ονείρου..  και τα όνειρα ξεκινούν από τόσο βαθιά μέσα μας.  Αδυνατούμε να μιλήσουμε για αυτά.  Η παραμικρή κουβέντα τα ισοπεδώνει.  Ένα κόμμα από λάθος εδώ,  μια λέξη διαφορετική από άγνοια της γλώσσας εκεί..  αδυναμία έκφρασης..  σιωπή.. 

ώρες

Οι ώρες περνάνε,  άλλες φορές ευχάριστα,  άλλες δυσάρεστα,  με έμπνευση και διάθεση ή χωρίς,  με δουλειά είτε αναδουλειά,  με χαρά ή με λύπη,  με θυμό ή με αποδοχή,  με υπομονή ή ανυπομονησία,  με αναφορές στο παρελθόν είτε στο μέλλον,  στο σπίτι ή στην εξοχή,  μοναχικά είτε με φίλους,  με κρύο ή με ζέστη,  με ήλιο ή βροχή,  με χαμόγελο ή ματζουφιά,  με όνειρα ή ρεαλιστικά

το μόνο σίγουρο είναι ότι ακόμη κι αυτή η στιγμή,  είναι ήδη παρελθόν..

_

τα όνειρα μου ξεπερνούσαν πάντα αυτό που μπορούσα να προσφέρω στον εαυτό μου αυτή την περίοδο..

αναίδεια

Τα απογεύματα,  την ώρα που ο ήλιος ταξιδεύει προς τη Δύση,  κάνει κρύο..  ψάχνω τη ζακέτα μου που κάπου έχω πετάξει από βραδύς,  μπαίνω κάτω από τα σκεπάσματα και περιμένω να ηρεμήσει το σώμα μου από το σχετικό τρεμούλιασμα..

Ανάβω τα καλοριφέρ και τοποθετώ το ήρεμο πια αλλά αχόρταγο για ζεστασιά σώμα μου παράλληλα με το καφτό μέταλλο..  μέχρι κυριολεκτικά να πάρει φωτιά..

αστέρια

Συναντιούνται οι δρόμοι μας,  κάτω από φωτισμένα παράθυρα,  χαμόγελο,  θυμός,  οργή και πάλι χαμόγελο..  πάντα σε δόσεις ίσες..  πάντα η ίδια αρχή και το ίδιο τέλος σ΄έναν ατέλειωτο χορό ενώ τα αστέρια σκίζουν στα σημεία,  την πηχτή νύχτα..

Κάποιος είπε πως το σημαντικό είναι να αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε και τότε θα πάψουμε να ρίχνουμε ευθύνες στη μοίρα..

φόβοι

Πολλά συμβαίνουν..  πολλά..  έξω από το κουκούλι μου προς το παρόν..

προς το παρόν..

σκέψεις

Π.χ.  αυτό που λέω πως θέλω να κάνω κάποια πράγματα έτσι ανταγωνιστικά επειδή υπήρξε ένα κάποιο παρελθόν..  είναι στην πραγματικότητα αυτό που σήμερα ''θέλω'',  όχι γιατί κάποτε έγινε κάτι και έχω θυμό,  αλλά επειδή κάποτε έγινε κάτι κι αυτό με άλλαξε..  αρκεί να χρησιμοποιώ πάντα τη σωστή λέξη..  να μην στέλνω λάθος μηνύματα ούτε στην ψυχή ούτε στο σώμα μου..  για τους άλλους δεν ξέρω αν με ενδιαφέρει..  μάλλον όχι..

είναι δικαίωμα ο προσωπικός χρόνος και απαίτηση..

κάπου διάβαζα πως τέσσερις λέξεις καταστρέφουν την καθημερινότητα μας το ''δεν μπορώ'',  το ''πρέπει'',  το ''ναι''  και το ''αν..