γειτονιές

Βρέχει κι ο ουρανός είναι συννεφιασμένος.
Μέσα στη σκοτεινιασμένη ατμόσφαιρα,  χαζεύω τα φωτεινά παράθυρα.
Ίσως είσαι κάπου εκεί,  πίσω από τις κλειστές κουρτίνες,  ακούς κάτι στο ραδιόφωνο ή βλέπεις τηλεόραση,  συνήθως κάνοντας συγχρόνως διάφορα πράγματα.
Κυρίως όμως σε φαντάζομαι στον υπολογιστή.
Ένα μικρό laptop επάνω στο κεντρικό τραπέζι,  ένα λευκό φως πηγάζει από την οθόνη.
Το νερό της βροχής,  ποτίζει απαλά τους πανσέδες που φύτεψες εχθές.
Μια ελαφριά ψύχρα σε υποχρεώνει να φοράς κάτι περισσότερο από ένα μπλουζάκι.
Τα λαχανικά που ψώνισες από νωρίς ξεκουράζονται στο ψυγείο,  και στο ηλεκτρικό μάτι της κουζίνας σιγοβράζει φαγάκι.
Η γάτα γουργουρίζει στο μαξιλάρι της.

Η βροχή δυναμώνει.
Κλείνω και τα δικά μου παράθυρα.
Κάθομαι στον υπολογιστή μου και ανοίγω μία μία τις ηλεκτρονικές σελίδες με την ελπίδα να βρώ κάποια σου ανάρτηση.  Συχνά,  νιώθω να σε γνωρίζω.  Αν και πιό σωστά νιώθω σαν να σε αγγίζω.  Σαν να καθόμαστε μαζί στο ίδιο δωμάτιο,  σαν να ακούμε και να βλέπουμε τα ίδια πράγματα,  σαν να τρώμε από το ίδιο πιάτο.  Σα να ξυπνάμε μαζί νωρίς το πρωί και σαν να θαυμάζουμε μαζί τα κίτρινα πέταλα από τους πανσέδες.

Νιώθω σαν να σε γνωρίζω πολύ καλύτερα από ότι εσύ τον εαυτό σου,  καθώς αξιολογώ τα όρια σου και υποπτεύομαι μέχρι που μπορείς να φτάσεις.

καθημερινότητα

Είναι φορές που τα προβλήματα έρχονται και φουντώνουν,  κάνουν ένα δέντρο στο κεφάλι μου με μπόλικη φυλλωσιά,  όπου έρχονται και φωλιάζουν περιστέρια,  καρακάξες και σπουργίτια ένα σωρό!
Τότε που η καθημερινότητα ήταν δύσκολη,  δεν φανταζόμουν πως θα έρχονταν μέρες που θα γινόταν αξεπέραστη.
Δεν έχω άλλο παρά τούτο δω το ημερολόγιο να απλώνομαι δίχως κόστος!
Άλλωστε ό,τι χρωστούσα το ξεπλήρωσα και κανείς δεν μου έκανε έκπτωση μα ούτε του τη ζήτησα.
Δεν κατηγόρησα ποτέ κανέναν παρά μόνο τους ψεύτες,  αλλά κι αυτοί κάποιο λόγο προσωπικό θα είχαν να το κάνουν.
Είναι ανόητο να ρίχνεις σε κάποιον το φταίξιμο,  χωρίς να έχεις βρεθεί στη θέση του ποτέ.
Κι ας ξέρω πως κυρίως είναι ο φόβος που το παίζει αυτό το παιχνίδι.

σε δυό μήνες χριστούγεννα ρε..

απορία

Καθώς ξύπνησα ξημερώματα,  στις 4.55,  προσπαθώντας να παρηγορηθώ πως μόλις δυό μέρες πριν θα έδειχναν οι δείκτες του ρολογιού 5.55,  έτσι,  χωρίς ιδιαίτερη αιτία και λόγο,  χρειάζομαι ένα δεύτερο πολυυύ δυνατό καφεδάκι για να επαναφέρω την ισορροπία μου την πολυπόθητη,  τρέχω λοιπόν να το φτιάξω :-)
Σήμερα,  θέλω να στείλω χαιρετισμούς και καλημέρες σε όλους αυτούς  που επισκέπτονται το blog μου από Αμερική,  Ουκρανία,  Καναδά,  Ινδία,  Ινδονησία,  Γαλλία,  Ολλανδία,  Αργεντινή,  Μεξικό αλλά και Αραβικά Εμιράτα.  Και στους Unknown Region!
Σχεδόν κάθε μέρα!
Το πώς με βρίσκουν και το γιατί μπαίνουν απορίας άξιον.  Αλλά ok,  δεν ανησυχώ καθόλου,  όλοι οι καλοί χωράμε :-)))

Μέλισσες

  ..να μ'αγαπάς πως το 'θελα 









Να σε μισήσω ειναι αργά
αέρας με δροσολογά
με κυνηγούν οι μέλισσες
κι εσυ, που δεν με θέλησες
Τινάζω τον βασιλικό
να σταματήσω το κακό
Σε είχανε δέσει μάγισσες
μα πάλι εσυ με ράγισες
Νυχτώνει βγαίνω να σε βρω
Σε φεγγαράκι δύο μερώ
Κλειστά παραθυρόφυλλα
Να μ' αγαπάς πως το θελα
Θυμάρι ρίχνω στις φωτιές
Με τυραννούν οι ομορφιές
Οι ομορφιές οι φονισσες
Και εσυ που με λησμονήσες
Αν κλάψω μη με φοβηθείς
Την ένιωσα και πριν χαθείς
Μια πίκρα στο ροδόνερο
Γιατί μ αρνιόσουν το όνειρο
Θα ριχνω εκεί που περπατάς
Τον όρκο μας να τον πατας
Και ας με πονούν οι μέλισσες
Και εσύ που δεν με θέλησες

της γιορτής

Αυτές οι βουβές ευχές,  στο βάιμπερ ή στο inbox,  που δεν σου δίνουν την ευκαιρία αλληλεπίδρασης,  δεν μου αρέσουν καθόλου.
Προσωπικά,  τα χρησιμοποιώ με φίλους διαδικτυακούς που δεν γνωρίζω,  ή με ανθρώπους που δεν πολυσυμπαθώ.
Σαν ένα είδος εκδίκησης δλδ.
Κι έχουμε φτάσει να είναι τρόπος επικοινωνίας και να λέμε κι ευχαριστώ από πάνω και καλά που είναι κι αυτό!

Είπα φέτος πως οι φίλοι που θα τηλεφωνήσουν στην γιορτή μας θα έχουν κέρασμα,  για να δούμε :-)

φθινοπωρινό σκηνικό

Επειδή ό,τι και να πω θα είμαι μέσα στη μιζέρια και στη γκρίνια,  ας ξορκίσουμε το οτιδήποτε αρνητικό,  με μουσική.
Ένα χέρι βοήθειας παρακαλώ;
Εν τω μεταξύ ας ονειρευτούμε πως είμαστε δίπλα δίπλα με κάποιον που αγαπάμε πολύ,  κι ας κάνουμε μαζί του ένα νοερό ταξίδι με το αυτοκίνητο στο πιό φθινοπωρινό σκηνικό ever!
Υπομονή και θα περάσει κι αυτό το τριήμερο!

μία βόλτα

Είχε η θάλασσα ένα μπλε τόσο βαθύ και μαύρο!
Είχε και μια γυαλάδα εκείνο το μπλε μαύρο,  σαν ένα ζευγάρι καλογυαλισμένα παπούτσια λουστρινένια.
Και ήταν τα φώτα της πόλης τόσο λαμπερά,  σα μικρά διαμάντια,  ζαφείρια,  ρουμπίνια και τοπάζ που αντανακλούσαν στο σκουρόχρωμο υγρό.
Δεν χόρταινες να κοιτάς..

σιωπές

Ενώ οι Χάλογουιν / φωτογραφίες ομορφαίνουν την ζωή μου,  και τις χαίρομαι και τις απολαμβάνω,  σκεφτόμουν,  εξ αιτίας ενός φίλου,  πόσο μισώ τη σιωπή ως απάντηση.  Ιδιαιτέρως όταν κάνω μια συγκεκριμμένη ερώτηση κι όταν περιμένω τον συνομιλητή μου να πάρει θέση κι εκείνος σιωπώντας το αποφεύγει.  Φυσικά και βγάζω τα συμπεράσματα μου,  αλλά νιώθω λίγο σα να τρώω πόρτα κατάμουτρα,  έλεγα στην Χ. σήμερα καθώς πίναμε το καφεδάκι μας κι είμασταν κι οι δυό χαρούμενες και λαλίστατες για δυό ολόκληρες ώρες γεμάτες γεμάτες.

Να σου πω,  λέει κάποια στιγμή μέσα σε όλα η Χ.,  ξεσκαρτάρισα τα μέηλ μου χθες και να ήξερες τί βρήκα.
Τί βρήκες;  την ρώτησα
Ένα μέηλ του Κ.  Το τελευταίο,  με ημερομηνία 15/3/2015.
Τί λες;  Καί;  Τί έγραφε;
Χμμ τί έγραφε έ;  Άμα σου πω θα χάσεις πάσα ιδέα.
Κοίτα να σου πω δεν είχα ποτέ για τον Κ. την καλύτερη ιδέα.
Έ!  τώρα θα χάσεις και το ελάχιστο που τυχόν είχες.
Άντε πες τί έγραφε;  Έσκασα!
Μη σκας και πολύ,  τίποτα δεν έγραφε.
Ε πώς τίποτα!
Κι όμως τίποτα.  Να μπορούσα να στο προωθήσω να δεις.
Ήταν δλδ κενό;
Όχι βέβαια,  είχε γραμμένη μία λέξη,  ένα ''αχ''.
''Αχ'';;;  Σοβαρά τώρα;
Όπως σε βλέπω και με βλέπεις ''αχ Χ.''  αυτό έλεγε.  (όπου Χ.  το όνομα της φίλης μου).
Ε και πώς,  σε ποιά πλαίσια.
Ιδέα δεν έχω.
Και;  Μετά;
Ε τί μετά,  μετά τον ρώτησα τί εννοεί.
Και τί σου απάντησε;
Τίποτα,  εξαφανίστηκε.  Έχω να επικοινωνήσω μαζί του 5 ολόκληρα χρόνια.

Κάπως έτσι  ο Κ. αποχώρησε από την ζωή της Χ. τσουρουφλίζοντας την με την σιωπή του.
Δεν ήθελε να αναλάβει τις ευθύνες του;
Δύναμη αποφασιστικότητας στο χαρακτήρα;
Απόδειξη ελέγχου;
Κράτημα στα συναισθήματα;
Αδιαφορία;
Δεν θα το μάθουμε ποτέ!

Γνωρίζουμε βέβαια το τί προηγήθηκε αλλά δεν θα το αναφέρουμε εδώ για λόγους προσωπικών δεδομένων,  ίσως μια άλλη φορά αν μας δοθεί η σχετική άδεια.

ζήλεια;

Είναι η ζήλεια ένα δηλητήριο που διαχέει μία πίκρα στην ατμόσφαιρα;
Είναι αυτό που βλέπεις στα μάτια του άλλου που στενεύουν,  αυτό που τον κάνει να θέλει να είναι στην θέση σου ή χειρότερα να θέλει να σε εξαφανίσει από την συγκεκριμένη θέση;
Είναι η ζήλεια πίσω από κάθε ''στριμμένη''  αντίδραση,  πίσω από κάθε διάθεση απόρριψης ή μείωσης,  ή αδιαφορίας ή είναι απλά ο εύκολος τρόπος να δοθεί ένα γενικό όνομα σε  επί μέρους ακατανόητα εκ πρώτης συναισθήματα;
Στην τελική και ξεκάθαρα την αντιλαμβανόμαστε και πώς;
Παραμένουν στην ζωή μας οι άνθρωποι με τους οποίους ''ζηλευόμαστε''  μονομερώς ή αμφότεροι,  ή αυτό είναι κάτι αδύνατον κι η απομάκρυνση είναι αναγκαία;

Χαλογουίν

Ας πιούμε το καφεδάκι μας σήμερα μαζί με λίγη μαγεία και μπόλικη μεταφυσική ατμόσφαιρα.

Αν και τίποτα δεν μας δένει με το Halloween,  μ'  αρέσει τόσο πολύ μέσα από όσα βλέπω στις αναρτήσεις Αμερικανών και Ιρλανδών,  που το ζηλεύω τ'  ομολογώ.

Είναι τεράστιο το όλο σκηνικό,  βαθύς ο μύθος όπου στηρίζεται και έντονο το πάθος με το οποίο το ζουν,  κάτι πολύ περισσότερο από όσο έχουν μπει πλέον στην δική μας ζωή τα χριστούγεννα.

31 του Οκτώβρη,  trick or treat,  κέρασμα ή φάρσα,  κι εγώ με φαντάζομαι να ζω σε μια μονοκατοικία με μεγάλο κήπο γεμάτο κίτρινες στρουμπουλές κολοκύθες με σκαλισμένα πρόσωπα,  φωτισμένες με κεριά ώστε να μοιάζουν με τρομακτικά υπερφυσικά πλάσματα και να διαλέγω πρώτα τη φάρσα και μετά να δίνω το κέρασμα έτσι για την απόλαυση της στιγμής.

δύσκολες μέρες

ζωγραφική της Francine Van Hove



Αυτό που πήραν φεύγοντας μαζί τους,  ήταν η αμέριστη εμπιστοσύνη μου,  δεν έχω,  τις δύσκολες μέρες,  ποιόν να εμπιστευτώ και πού να ακουμπήσω.

χαρακτήρες

Το θέμα μου είναι κατά πόσο τα παιδιά επιρεάζονται από τους γονείς και δεν είναι αυτόνομοι χαρακτήρες!
Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος πολύ οργανωμένος,  πολύ λογικός,  πολύ καθαρός,  ένας άνθρωπος των ''πρέπει''.
Η μητέρα μου το ίδιο.  Το πατρικό μου σπίτι πεντακάθαρο,  το φαγητό πάντα στην κατσαρόλα,  οι κουρτίνες φρεσκοπλυμένες. Χίλια καλά θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία μα το πιό εκνευριστικό  ήταν όταν έκανε η μητέρα μου παρκέ και μας επέβαλλε να περπατάμε στα πατώματα με τα παρκετόπανα!

Τέλος πάντων εγώ δεν έμοιασα σε κανέναν από τους δύο.  Ξεκινάω πράγματα και τα αφήνω στη μέση,  δυσκολεύομαι να οργανωθώ κι ακόμη περισσότερο αυτό το να είμαι στην τσίτα δεν το άντεχα ποτέ και δεν το αντέχω μέχρι σήμερα.  Μ΄αρέσει το ατημέλητο με ό,τι σημαίνει αυτό.
Προτιμώ να πάω βόλτα αντί να μαγειρέψω,  κι όταν επιστρέφω κουρασμένη τρώω φέτες ψωμί με βούτυρο και μαρμελάδα αντί για φαγητό (εντάξει όχι πάντα).
Πχ ένα ολόκληρο καλοκαίρι που πήγαινα στη θάλασσα καθημερινά,  είχα σκάσει στην αυγοντομάτα!
Η μάνα μου αν δεν κάνει φαγητό πρωί πρωί,  δεν θα πάει στην θάλασσα.

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα,  αλλά έλα που έχω κι εγώ παιδιά.

Ο γιός μου λοιπόν έχει πάρει από παππού και γιαγιά!
Οργάνωση φουλ,  δωμάτιο πιο συμμαζεμένο δεν υπάρχει.

Η κόρη μου είναι ίδια εγώ στο ακόμη χειρότερο.

Και πέστε μου τώρα (μετά από μια σχετική συζήτηση που είχα με τον γιό μου),  γιατί αφού οι γονείς μαθαίνουν κατά πως είναι αυτοί και τα παιδιά τους,  εγώ έγινα αντίθετη από τους δικούς μου γονείς;
Και γιατί αφού εγώ είμαι έτσι όπως είμαι ο γιός μου είναι ακριβώς το αντίθετο;

Θέλω να πω ότι αν εγώ λόγω του ότι ήμουν εγώ έτσι δίδαξα στα παιδιά μου την ''αναρχία''  γιατί δεν την ακολούθησαν και οι δύο παρά μόνο το ένα;

Και γιατί αφού οι δικοί μου γονείς μου δίδαξαν την οργάνωση εγώ δεν την ακολούθησα;

Αυτό,  μετά από μια κριτική από τον γιό μου του τύπου ''εσύ φταις'',  που ομολογουμένως πόνεσε.

''λίγοι''

Έχουμε μια καλοκαιριά εδώ (μα πού κρύφτηκε το φθινόπωρο),  και η ζωή μας περνάει από μια οθόνη,  σαν μια ταινία.
Παιδευόμαστε,  σκεφτόμαστε,  πράττουμε.
Κάνουμε λογαριασμό και βγαίνουμε ''λίγοι''.
Όλο και πιό ''λίγοι''.

Χώρια τα επεισόδια που χάσαμε.

Όμως όπως είπε και το αγόρι μου σήμερα,  αλλάζουν οι άνθρωποι;
Όχι δεν αλλάζουν.
Κι αν αλλάξουν ποτέ δεν πάνε προς τα εκεί που επιθυμείς εσύ!
Πάνε;

θυμάσαι;

Δεν υπάρχει έξοδος κινδύνου από τις σκέψεις!
Ούτε είμαστε αυτό που μας κάνουν οι άλλοι να είμαστε!
 
Είμαστε εμείς,  ο εγκέφαλος είναι δικός μας,  το ίδιο και οι ανάγκες μας,  τα όσα μπορούμε να δώσουμε αλλά και όσα μας προσδιορίζουν.
Πχ μας προσδιορίζει ο εγωισμός,  η μικρότητα,  ο φόβος.
Κι η ανασφάλεια.
Κι αυτό που για όλα φταίνε οι άλλοι,  πάντα οι άλλοι,  ποτέ εμείς.
Το εγώ μας γίνεται τεράστιο όταν ''χρειαζόμαστε''  και ανύπαρκτο όταν πρέπει να ''αναλάβουμε ευθύνες''.

υ.γ.  θυμάσαι τότε,  εκείνες τις μέρες μου που ήταν οι χειρότερες πόσο μου χαμογελούσες;
Ήσουν η καλύτερη συντροφιά και τα χέρια σου ήταν πάντα γεμάτα γλυκά,  ήταν η απόλαυση της μέρας το γέλιο σου κι ας ήταν τα μάτια μας γεμάτα δάκρυα.
Μετά,  είπες πως πιέστηκες,  και έτσι χάθηκες.  Θυμάσαι;

επιθυμητό

Όταν έρχεται και ησυχάζει το ζωάκι μέσα σου, αναρωτιέσαι πώς σε βρίσκει τέτοια ορμή, τόσο πλεόνασμα ενέργειας.
Και γιατί δεν συνοδεύονται με manual σωστής εκτίμησης και διαχείρησης εσωτερικών συναισθημάτων και εαυτού;

To restart ακολουθεί, μόλις ανακαλύψεις το πλήκτρο του relax.

20/6/2018

απελπισία

Πολλές φορές,  όταν μου έρχεται στο νου μια λέξη που προσδιορίζει συναίσθημα,  σταματάω τις σκέψεις μου και την αφουγκράζομαι.  Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να θυμηθώ αν την συνάντησα ως βίωμα στη ζωή μου,  ποιά περίοδο ήταν,  πόσο κράτησε κλπ
Χθες,  μετά από καιρό ξανασυνάντησα την λέξη ''απελπισία''.

Ψάχνοντας στο λεξικό,  βρήκα το αντίθετο της,  την ''ελπίδα''.
Νομίζω πως η απελπισία δεν έχει να κάνει μόνο με το αντίθετο της ελπίδας μα με κάτι πολύ πιό βαθύ.


Είναι σπαρακτική έλλειψη ελπίδας και συγχρόνως ολοκληρωτική απουσία στηρίγματος,  ορμητική,  βίαιη πτώση στο κενό!

λόγια του αέρα

Μου λείπει το σοκολατένιο γλυκό!
Γιατί αυτή τη στιγμή απολαμβάνω ένα μήλο αλλά βρε παιδί μου ακαταλαβίστικο το πώς η γεύση του μήλου γίνεται βαρετή σε επαναλαμβανόμενη κατάσταση,  ενώ το γλυκό σε όση ποσότητα,  παραμένει τόσο ελκυστικό όσο και εθιστικό.

Δεν περνάω την καλύτερη φάση μου.
Δεν θέλω να μιλάω πολύ,  δεν θέλω να ακούω καθόλου,  γενικά προσπαθώ να οργανώσω τα εσωτερικά μου ανοργάνωτα!  Ποιός;  Εγώ,  ο πιό ανοργάνωτος άνθρωπος στον κόσμο.

Τέλος πάντων διάβαζα σε ένα blog προχθές το εξής για την ευδαιμονία!
Έλεγε,  πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα ως παρατηρητές.
Αν πχ η ευτυχία είναι ένα άσπρο σύννεφο,  το χαιρόμαστε μα ξέρουμε πως θα φύγει και θα περάσει.  Η δυστυχία,  θα μπορούσε να είναι ένα μαύρο σύννεφο,  την ζούμε μα κι αυτή θα περάσει.
Η όλη φιλοσοφία είναι να μην επιρεαζόμαστε σε βάθος από καμμία κατάσταση.
Παρατηρητές!
Έτσι.  πάμε σε ένα επίπεδο διαφορετικό,  το οποίο λέγεται ευδαιμονία.
Η ευδαιμονία,  σε αντίθεση με την ευτυχία και τη δυστυχία,  είναι σταθερή.

 Ένας ''φίλος''  μου είπε πως μ' αγαπάει πολύ.
Λόγια του αέρα!!!

ανωνυμία και άγνωστο

Τούτες οι φωτογραφίες που περιέχουν κίνηση είναι τόσο κινηματογραφικές!!!
Ένα Φθινοπωρινό φύλλο,  σελιδοδείκτης σε ένα αγαπημένο βιβλίο ή ένα ενδιαφέρον ημερολόγιο.
Πόσο σημαντικές είναι οι γραμμένες σελίδες της ζωής μας κι ας αποτελούν πια παρελθόν.
Ο χρόνος,  τις βουτάει σε ένα υλικό/φίλτρο,  γεμάτο τρυφερότητα.  Οι γωνίες στρογγυλεύουν,  τα γράμματα ξεθωριάζουν και στο βάθος της καρδιάς μας μένει μόνο η αγάπη κι η καθαρότητα.
Ατόφιο χρυσάφι οι στιγμές,  καθαρές,  πολύτιμες οι σχέσεις που πηγάζουν μέσα από την ειλικρίνεια και τον αυθορμητισμό.
Έτσι φτάσαμε στο παρόν,  ώστε να υπολογίζουμε όχι τα ακριβά,  μα τα μοναδικά.
Κι ας είναι κάποια μοναδικά,  συγχρόνως και απογοητευτικά!
Όπως πχ η επικοινωνία με κάποιον που είναι ανώνυμος,  συμπαθέστατος,  αγαπημένος πολύ, μα άγνωστος.  Το άγνωστο κρύβει πολλά και εκπέμπει φόβο.  Περιέχει ανασφάλεια.
Η ανωνυμία αυτή είναι τόσο ελκυστική όσο και βασανιστική και  με οδηγεί σε μια επιθυμία,  με βαριά καρδιά μα νιώθω πως πρέπει να το κάνω!  Να βάλω φραγή στα ανώνυμα σχόλια!

υ.γ.Το e-mail μου είναι πάντα ανοιχτό για διάλογο

γενέθλια

Ήταν μια περίοδος τότε,  που είχα ανάγκη από δύο πράγματα το ίδιο σημαντικά,  μια βουτιά στον εαυτό μου και φίλους!
Τούτο δω το ημερολόγιο, εκείνη την εποχή ξεπερνούσε και το πιό ακραίο όνειρο.

Χρησιμοποίησα ό,τι μου δινόταν,  αλήθειες,  ψέμματα,  φαντασία,  ακούσματα,  στιγμές δικές μου και στιγμές των άλλων   αλλά και μία μεγάλη δόση από συναισθήματα,  κομματιασμένα και φιλτραρισμένα τόσο,  ωστόσο ΕΔΏ ΜΈΣΑ ήμουν πάντα εγώ.

Ήταν μαγευτική αυτή η νέα πραγματικότητα του ''ναι μεν αλλά'' ή του ''μπορεί να είναι έτσι αλλά μπορεί κι αλλιώς'' όπως και το ''τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται''. 

Με ένα φλυτζάνι συνήθως ζεστό καφέ και την αντανάκλαση του εαυτού μου επάνω σε ένα καθρέφτη.  Τον καθρέφτη της αυτογνωσίας.

Τούτο δω το blog,  μετράει πλέον 13 χρόνια,  από τον Οκτώβρη του 2006.

Σάββατο, Κυριακή

Πριν πολλά πολλά χρόνια τα Σαββατοκύριακα ήταν τόσο βαριά κι ασήκωτα,  που η εβδομάδα που ακολουθούσε έμοιαζε αβάσταχτη με όλα τα ψυχικά επακόλουθα.
Τότε,  σε ξύπνησα ένα μεσημέρι Σαββάτου,  θυμάμαι πως λίγο πριν,  στο τραπέζι,  είχαμε καταφέρει οι δυό μας ένα μπουκάλι λευκό κρασί,  σε ταρακούνησα  και σου είπα πάμε μια βόλτα,  ύπνος και ξεκούραση τέλος!
Με τα πολλά,  είδες κι απόειδες πως δεν μπορούσες να κάνεις αλλιώς,  ήρθες!
Θαύμαζαν/ζήλευαν οι φίλοι μας,  μα μόνο εγώ ήξερα την τεράστια μου προσπάθεια να σε ξεσηκώσω,  τον αγώνα μου να γυρίσω τη φιλοσοφία της δικής σου στιγμής ανάποδα.

Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να επαναληφθεί αυτό,  μια που στον ίδιο κύκλο σαν να ξανασκαλώσαμε τώρα!

ευτυχώς..

καθόλου δεν μου λείπει ο καφές (αν και πολλές φορές λαχταρ-ά-ω εκείνα τα χωρίς περιορισμό φλυτζάνια με καφέ φίλτρου)  αφού καθημερινά τον απολαμβάνω,
αλ-λ-λά,  μου λείπει αυτό που συνόδευε παλιότερα τον καφέ μου,  που είναι το τσιγάρο.

πολλές φορές,  θέλω μια και μοναδική ρουφιξιά,  αλλά έχουν περάσει και τόσα χρόνια που το έκοψα,  από το 2013,  που την απωθώ αμέσως την επιθυμία.

μάγισσες

''Κυνηγάς μάγισσες'',  άκουσα κάποτε να μου λέει ένας φίλος,  κι έτσι όπως μου ήρθε κατά νου χαζεύοντας αυτή τη φωτογραφία,  αναρωτιέμαι τί να ήθελε άραγε να μου πει;
Ίσως να πίστευε πως κυνηγάω να φτάσω κάτι άπιαστο,  ή κάτι που δεν υπάρχει.
Ίσως πάλι να εννοούσε πως δεν μπορώ να υπερβώ τις ικανότητες τους ώστε να τις φτάσω :-)))

Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά,  είναι πως πολλά πράγματα κυνήγησα στη ζωή μου,  που έσκασαν σαν μεγάλες σαπουνόφουσκες.
Δεν μπορώ να πω πως δεν το διασκέδασα το παίδεμα..
Είναι να μην το έχεις μέσα σου..

Αλλά στον τελικό ισολογισμό,  υπερτερούν τα όμορφα και τα θετικά.  Νιώθω υπεύθυνη κυρίως για αυτά!

ένας ποιητής

Κόλησα εδώ και 3 μήνες στο προφίλ του,  στις καθημερινές πολλές αναρτήσεις του,  γοητευμένη με τα όσα έγραφε για Αυτήν.  Με εξέπληξε ο τρόπος,  που εξέφραζε το μεγάλο έρωτα του γιατί μεγάλη,  τεράστια έδειχνε να είναι η απώλεια του.  Αναρωτήθηκα αν ήταν έρωτας πραγματικός,  ή αν ήταν ενοχές επειδή Αυτή χάθηκε χωρίς την αγάπη του.  Λόγια γραμμένα, πληγωμένα, κλάμμα βουβό.
Ποιήματα,  στιχάκια που θα τα ζήλευε κάθε άνθρωπος ζωντανός.  ένα τέτοιο συναίσθημα ποιός δεν θέλει να το πάρει;  Ποιός δεν θέλει να ζήσει με έναν αληθινό ποιητή,  ποιός δεν θέλει να ζήσει έναν αληθινό,  μεγάλο έρωτα,  ποιός δεν θέλει ο κάθε στίχος ενός ποιήματος να αφορά αυτόν τον ίδιον;
Χωρίς να τον γνωρίζω αυτόν τον άνθρωπο,  δεν ήξερα ποιόν να πρωτολυπηθώ,  Αυτήν,  την οποία δεν γνώριζα,  που έφυγε και τον άφησε μόνο μετά από 30+ χρόνια ή αυτόν που πάλευε να βρει άκρη μετά την απώλεια!

Και χθες,  χάριν της  επετείου του γάμου τους στις 3 του Οκτώβρη,  αναρτεί μια φωτογραφία της!
Και αναγνωρίζω στο πρόσωπό της,  μια κοπέλλα που είχα γνωρίσει πριν χρόνια.  Μια πολύ συμπαθητική γυναίκα,  συνομήλικη  μου,  ήρεμη,  όμορφη,  με μεγάλη εσωτερική δύναμη.
Υπήρξε συμμαθήτρια μου σε κάποια μαθήματα ζωγραφικής!
Υπήρξε και συνεργάτης στη δουλειά μου.
Ήταν μια κοπέλλα που πολύ θα ήθελα να ήταν φίλη μου,  μεταξωτή,  καλλιεργημένη,  με αγάπη για την τέχνη.

Εκπλήσσομαι με την σύμπτωση,  εκπλήσσομαι που ένιωσα τόση συμπόνοια για έναν άνθρωπο που θρηνούσε Αυτήν που τελικά κι εγώ γνώριζα,  χωρίς να έχω ιδέα για όλο αυτό.

Κάπως περίεργα ένιωσα / νιώθω,  πέρα από μια απέραντη λύπη,  είναι η αλήθεια!