Σήμερα, πίνουμε καφεδάκι και κουβεντιάζουμε, στο blog του αγαπημένου μου aeipote, αφού αποδέχτηκα την πρόσκληση του, σαν συνέχεια του παιχνιδιού που ξεκίνησε η Κατερίνα. Δεν είναι που δεν μπορώ να του πω όχι, είναι που μου βγαίνει αβίαστα το ναι στις προσκλήσεις του και δεν είναι καθόλου τυχαίο αυτό με την ευγένεια και την διακριτικότητα που τον διακρίνει!
Πάμε λοιπόν!!!
Μια άρνηση ήσουν ολόκληρος, μια άρνηση να κατανοήσεις πως η όποια αγάπη μας κρεμόταν από μια κλωστή και πως η κλωστή αργά ή γρήγορα θα έσπαγε κι εμείς οι δυό θα βρισκόμασταν ξαφνικά να αιωρούμαστε στον αέρα με το κενό να χάσκει πελώριο από κάτω μας.
Και να 'μαστε τώρα να παλεύουμε μ' αυτό το κενό, αγαπημένε μου, εσύ εκεί κι εγώ εδώ, κι η κλωστούλα σώα και αβλαβής. Μα τίποτα να μην κρέμεται πια από πάνω της, μήτε αγάπη, μήτε πόθος και λαχτάρα μήτε εκείνο το σπαρακτικό ''μαζί''.
Μεθυσμένη από τις εναλλαγές ισορροπίας/ανισορροπίας, εγώ από τους έρωτες μου διεκδικούσα, εκλιπαρούσα, ζητούσα! Να φτάσουν και να μου φέρουν στα χέρια το φεγγάρι. Και το έκαναν. Ζητιάνευαν όμως κι εκείνοι τον δικό μου έρωτα. Ψαχούλευαν στο βάθος της καρδιάς μου, εκμαιεύοντας φιλιά, συγγνώμες, αγκαλιές, επιβεβαίωση, τηλεφωνήματα, ήθελαν να ακούσουν πως θα νιώσω την έλλειψη τους αν πχ πήγαιναν ένα ταξίδι σήμερα, ήθελαν να τους μιλάω, να τους μιλάω, να τους μιλάω.. και με άκουγαν!
Ποτέ δεν μου είπαν, αυτοί βέβαια που ένιωθαν αμοιβαίο έρωτα, γιατί οι άλλοι έφευγαν από το πρώτο λεπτό, αυτοί λοιπόν ποτέ δε μου είπαν αυτό το εγωιστικό κατά την ταπεινή μου άποψη΄΄Δεν σου ζητώ αυτό, γιατί αν πρέπει να σου το ζητήσω, δεν το θέλω πια''.
Αντίθετα, είπε κάποτε η Φρίντα Κάλο για τον σύζυγό της Ντιέγκο
"Δεν σου ζητώ να με φιλήσεις.
Μην πεις συγγνώμη
όταν σκέφτομαι ότι κάνεις λάθος.
Δεν θα σου ζητήσω καν να με αγκαλιάσεις
όταν το χρειάζομαι περισσότερο.
Δεν σε ρωτάω να μου πεις πόσο όμορφη είμαι,
ακόμα κι αν είναι ψέμα..
Δεν θα σου ζητήσω καν να μου τηλεφωνήσεις
για να μου πεις πώς πήγε η μέρα σου,
ούτε να μου πεις ότι σου λείπω.
Δεν θα σου ζητήσω να με ευχαριστήσεις
για όλα όσα κάνω για σένα,
ούτε να δείξεις ότι νοιάζεσαι για μένα
όταν η ψυχή μου είναι κάτω,
και φυσικά δεν θα σού ζητήσω
να με στηρίξεις στις αποφάσεις μου.
Δεν θα σου ζητήσω καν να με ακούσεις
όταν έχω πολλές ιστορίες να σου πω.
Δεν θα σου ζητήσω να κάνεις τίποτα,
ούτε καν να είσαι δίπλα μου για πάντα.
Γιατί αν πρέπει να σού το ζητήσω, δεν το θέλω πια."
Ο Ιούλιος και ο Αύγουστος κεντημένοι με διάφορες τεχνικές, σε κομμάτια από ύφασμα καθόλου τυχαία. Τα μπεζ και τα χρωματιστά από την προσωπική μου συλλογή, το λευκό που διακρίνεται στην φωτογραφία από μια παλιά, υπέρκομψη λινή φούστα της μάνας, και τα λευκά που δεν φαίνονται, κομμάτια από παλιό πουκάμισο του γιού.
Οι σκέψεις πολλές, με τί χαρά αγοράζονται τα ρούχα και πώς τα πετάμε όταν παλιώνουν. Οι ηλικίες που επιβάλλεται να αποδεχθούμε καθώς η ζωή μας προχωράει και προχωράει και προχωράει, κι εμείς ωριμάζουμε όλο και πιο πολύ ωριμάζουμε εσωτερικά και εξωτερικά!
Οι κλωστές, εδώ και μια δεκαετία προσεκτικά επιλεγμένες από εμένα σε πολυαγαπημένα χρώματα στέκουν θα έλεγα αγέρωχες στο χρόνο και στις εκάστοτε συνθήκες, έτοιμες να υποστηρίξουν με θέρμη αυτό που θέλουμε από την φαντασία μας και το μυαλό μας να περάσουμε στην επιφάνεια που ο καθένας μας έχει διαλέξει. Στην προκειμένη περίπτωση η επιφάνεια είναι από πανί, μαλακό όσο και σταθερό, τρυφερό και σαν αγκαλιά αγαπησιάρικο παίρνει την ζεστασιά από τα χέρια που για μήνες το ακουμπούν, το ράβουν, το κεντούν.
Σε πρώτο πλάνο, στο μυαλό μου είχα την θάλασσα, αλλά ο ήλιος κέρδισε το σκηνικό. Ο ήλιος, το φως, η λάμψη που για μένα είναι τα πάντα.
Λοιπόν, στα τόσα (14) χρόνια που έχω το blog, έχω στείλει δεν λέω, μηνύματα και μηνύματα σε άλλους bloggers, άλλοι μου απάντησαν, άλλοι (δεν θυμάμαι αλλά μάλλον συνέβη) όχι. Τί τους έγραφα και τί μου έγραφαν θα σας γελάσω, αν και ξέρω πως αν διάβαζα αυτά που έστελνα εγώ τότε, σήμερα, πω πω είμαι σίγουρη πως θα ντρεπόμουν.
Βέβαια από τότε έχουν περάσει πολλάαα χρόνια και κάπως μεγαλώσαμε (εντάξει πολύ), και συνετιστήκαμε και ας πούμε πως διαχειριζόμαστε αυθορμητισμούς και συναισθήματα και τέλος πάντων κάποια πράγματα τα ξεπεράσαμε όπως τον μεγάλο ενθουσιασμό (λέμε τώρα).
Τί με έπιασε και τα λέω όλα αυτά;
Η αφορμή ήταν ότι με ''συνεπήρε'' μια blogger (δεν λέω πια) και ήθελα να κάνω μια ερώτηση (καλέσματος) σε άλλη μια, αλλά ψάχνοντας για το γνωστό mail στα προφίλ τους, δεν βρήκα κάτι σχετικό, οπότε βρε κορίτσια αν κάποιος θέλει να επικοινωνήσει μαζί σας, πώς θα γίνει αυτό;
Θα μου πεις, πρέπει να σεβαστώ την θέληση κάποιων ανθρώπων ως προς την έξω από το blog επικοινωνία..
Σωστό κι αυτό! Και πρέπει να το αποδεχτώ!
Επειδή δεν σου λέει ''ήσουν ο έρωτας της ζωής μου'', αλλά λέει ''ήσουν ο ένας από τους δύο έρωτες της ζωής μου'', παίρνει την ανάλογη απάντηση ''εσύ ήσουν ο ένας από τους τρεις έρωτες της ζωής μου''.
Πάρε για να μάθεις :-)))
Και βέβαια όταν όλο περιέργεια ρωτάει ''ποιό ήταν το τρίτο άτομο'' με πολύ φυσικότητα απαντάς ''είχα κι έναν έρωτα στην εφηβεία''.
Γενικά, άμα θέλεις να βγάλεις άσσους από το μανίκι, βρίσκεις τον τρόπο, όμως στην πραγματικότητα θέλεις να του πεις ''αγόρι μου ήσουν ο μοναδικός άνθρωπος στη ζωή μου που έκανε την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά''.
Αλλά δεν το λες ούτε του εαυτού σου!
Σαν αεράκι έρχεσαι και φεύγεις από κοντά μου. Λάμπεις, όπως η θάλασσα όταν οι ακτίνες του ήλιου απλώνονται επάνω της. Η συντροφιά σου μου είναι απαραίτητη, αναγκαία, μου δημιουργεί χαρά. Ανασαίνω από τις ανάσες σου, με καθοδηγείς στις σκέψεις μου, κουβεντιάζουμε, με συμβουλεύεις. Ακριβώς όμως στο σημείο που αρχίζω να αισθάνομαι πως είσαι δικός μου και πως μου δίνεις την δυνατότητα να παίξω με τα όρια σου, φεύγεις. Εξαφανίζεσαι στην προσωπική σου ζωή, στις δουλειές σου, πιθανόν να στρέφεσαι σε άλλους ανθρώπους που αντίστοιχα είναι για σένα ο ήλιος, που σε θρέφουν, που για κάποιο λόγο γεμίζουν τις μπαταρίες του δικού σου εσωτερικού κόσμου, της δικής σου άδειας ψυχής.
Άνοιξα το βίντεο και εμφανίστηκα στην οθόνη για να με αναγνωρίσει κάποιος και δεν ξέρω πως μα καθώς με κοιτούσα ένιωσα τόσο λαμπερή και φωτεινή! Είχα αγοράσει ένα χάρτινο ποτήρι γεμάτο κρύο καπουτσίνο, μετά τα δύο χάπια της Κυριακής, την ωριαία βόλτα και το αγαπημένο πρωινό, ψωμί, γάλα, μέλι, ταχίνι και δαμάσκηνα και είχα μπει στην διαδικτυακή, πολύ ουσιαστική κουβέντα που είναι ένα πλήρες ''σχολείο'' και έτσι όπως προσπαθούσα να γυρίσω πάρα πολλά χρόνια πίσω για να βρω και να πιάσω την άκρη του νήματος, ένιωσα πως ήμουν πάνω σε ένα βουνό, από ''αρνήσεις'' κυρίως, ένα βουνό γεμάτο προσπάθειες αποφυγής καθήκοντος, δυσκολιών και επίπονων καταστάσεων. Σαφώς και έχω διευθετήσει πράγματα με εμφανή εγκράτεια μα ίσως να ήταν αυτά στα οποία δεν θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Τα άλλα όλα όταν με χρειάζονταν εγώ πού ήμουν; Ίσως μεταξύ του ''έλα μωρέ δε βαριέσαι'' και του ''για κάποια πράγματα χρειάζονται δύο''; Ναι; Δεν ξέρω!
Σήμερα, νιώθω τουλάχιστον άγγελος, μια που ένας βαθύς πόνος στο δεξί μου φτερό ακολουθώντας προφανώς κάποιο νεύρο κάνει το σώμα μου σαν να το διαπερνά κεραυνός. Πάει καιρός που έχω χωρίσει τους πόνους σε κατηγορίες, αυτός είναι ''ο λίγο πριν την λιγοθυμία'', άρα αντέχω. Αντέχω τις ανάσες μου που κόβονται, αντέχω να φροντίσω το φτερό μου αλείφοντας το με την ειδική κρέμα, αντέχω να πάω βόλτα..
Μια βόλτα γιατρεύει κάθε νόσημα, ακόμη κι όταν είναι 14 του μηνός, ενός περίπλοκου, διαφορετικού, πυκνού και ζεστού Αύγουστου, που δεν διαθέτει την καθιερωμένη απόλυτη ησυχία των προηγούμενων ετών, ούτε τις καθιερωμένες απολύτως άδειες πλατείες από οχήματα. Ένας Αύγουστος με χειμωνιάτικους, κρύους προβληματισμούς.
Η πιο ωραία εικόνα κατά τη διάρκεια της βόλτας, ήταν ένα κορίτσι, όμορφο, ψηλό, μαύρο, που κρατούσε στο χέρι ένα κλουβί με ένα πουλί, όμορφο, μικροσκοπικό όσο μια χούφτα και με κατάλευκα φτερά! Εικόνα θαυμάσια, γεμάτη αντιθέσεις. Και σκέψεις. Γιατί ένα καλλίγραμμο μαύρο κορίτσι να κρατάει φυλακισμένο ένα λευκό πουλί σε ένα κλουβί; Ένα κορίτσι που θα έπρεπε να είναι ευαισθητοποιημένο περισσότερο από κάθε άλλον προς την έννοια της ελευθερίας;
Χθες, καθώς είχαμε τελειώσει τα ψώνια και βγαίναμε από το αυτοκίνητο, το ραδιόφωνο έπαιζε flamingo. Μαγικό άκουσμα! Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ψάξω, να βρω και να μου κάνω δώρο, μερικά τραγουδάκια. Να ένα!
Yasmin Levy
https://www.youtube.com/watch?v=BRhpkCdzCq4&list=FLhETKMjy6aYlZR3ENj1bu4A&index=74&t=0s
Una noche mas
Μου το έλεγες! Πάντα, χαλούσα το φρένο. Όπως κι αν οδηγούσα, όπου κι αν πηγαίναμε. Ακόμη κι αν είχαμε κατάφέρει 2-3 από τα ''θα''μας! Έπειτα, έσκυβα κι επιδιόρθωνα. Κι αυτό, κράτησε σχεδόν μια ζωή. Μέρες ολόκληρες, μήνες, χρόνια, χαλούσα και επιδιόρθωνα.
Σωσίβια. Έτσι θα αποκαλούσα πολλά από τα αγαπημένα μου. Σωστικά εργαλεία, τα οποία δημιούργησα βήμα βήμα ώστε να νιώθω ασφαλής κάποιες εποχές, ιδιαίτερης ανάγκης.
Σην πρώτη παράγραφο, περίμενα πάντα κάποιον να έρθει να με σώσει. Δεν ξέρω να σου πω αν ήταν αφορμή τα παραμύθια που διάβαζα παιδί. Ο κυνηγός έσωζε την κοκκινοσκουφίτσα, ο καλός πρίγκηπας παντρευόταν το φτωχό παραμελημένο ορφανό κορίτσι, κι όλα έδειχναν πως η ευτυχία σε κάθε περίπτωση ήταν ένα καλό τέλος που ερχόταν και κούμπωνε, οποιαδήποτε κι ήταν η ιστορία.
Ωστόσο, νομίζω πως εγώ μ' αυτή την επιθυμία γεννήθηκα. Να έρθει κάποιος να με σώσει, πράγμα βέβαια που δεν έγινε, γιατί ποιός θα ασχολιόταν με μένα και όχι με τον εαυτό του και μάλιστα ποιός θα διακινδύνευε. Έτσι (εδώ μπαίνει η δεύτερη παράγραφος), δημιουργήθηκαν τα δικά μου κουκούλια, οι δικές μου ζεστές κουβέρτες, τα δικά μου ''σωσίβια''. Που παρεπιπτόντως μέχρι και σήμερα όλο και κάποιο νέο εργαλείο ανακαλύπτω κι επιβιώνω, επιβιώνω.. επιβιώνω..
υ.γ. πράγματι από τον blogger έχουν χαθεί πολλές από τις καλές επιλογές που μας έδινε. Κρίμα!
Μέσα μου έχω βροχή και χειμώνα γιατί είναι αυτό το παράξενο καλοκαίρι που δεν είναι καλοκαίρι τουλάχιστον για μένα προσωπικά. Δεν ακούμπησα ούτε θάλασσα, ούτε αμμουδιά κι αν με ρωτήσεις το γιατί, σ' αυτή την περίπτωση δεν ξέρω να σου απαντήσω.
Τα πρωινά ακούω 95,8 στα fm! Πίνω καφέ, ελληνικό χωρίς ζάχαρη κατά προτίμηση, χωρίς παρέα, βγαίνω για βόλτα, ο ήλιος της πόλης είναι η αιτία που κάπως έσπασε το απόλυτο λευκό χρώμα του δέρματος μου, δεν μπαίνω σε λεωφορείο, τα λεωφορεία είναι σε κάκιστη κατάσταση στην πόλη μου, πάω κομμωτήριο, δοκίμασα να φορέσω μάσκα, την έβγαλα στα 5 λεπτά, δεν παλεύεται χωρίς κλιματιστικό πουθενά, το κομμωτήριο στεγάζεται σε ένα μεγάλο διαμέρισμα ενός πρώτου ορόφου και δουλεύει με κόσμο λιγοστό, αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία σκέφτομαι, καμμία δικαιολογία με μια μαμά στα 83 και σε ευπαθή ομάδα λόγω της ηλικίας αλλά και λόγω του διαβήτη. Δεν προσέχω τον εαυτό μου ομολογουμένως ακόμη κι αν ζω δίνοντας μου κάθε λεπτό οδηγίες για το πως και το τι, τα πάντα τα καταπίνει ο αυθορμητισμός (ή όπως θέλεις πες το) της στιγμής.
Η επικαιρότητα με ξεπερνάει, πόλεις ισοπεδώνονται, ο κόσμος έχει αλλάξει με πολύ πιο δύσκολο και άσχημο τρόπο ακόμη κι από αυτό που στους μεγαλύτερους εφιάλτες μας ονειρευόμασταν. Σκεφτόμουν πως πόσα χρόνια έχω να ακούσω κάτι καλό, κάτι πραγματικά καλό, κάτι που θα με ενθουσιάσει και θα μου δώσει την χαρά και την διάθεση αντί την μιζέρια και την κατάθλιψη. Αυτή η κατάθλιψη, ακόμη και η ελαφριά, ακόμη και η θλίψη αν θες που έχει γίνει δεδομένη και την συναντάς παντού. Σε ένα κόσμο που κυλάει πηγαίνοντας πίσω αντί να αναπτύξει ταχύτητα μπροστά.
Το μόνο που σώζει κατά μια έννοια τις σκέψεις μου είναι δυό νέα παιδιά που ίσως να φιλιούνται χαζεύοντας ένα ηλιοβασίλεμα αγκαλιά, μα τί να σου κάνουν κι αυτά; Πόσο μακριά μπορούν να πάνε σε μια χώρα που όλα είναι ανάποδα!
Είναι κι ο ήλιος που ζωγραφίζω με κλωστές, για να τον έχω για όλους τους υπόλοιπους χειμώνες της όποιας ζωής μου. Και που τον κρατώ αγκαλιά παρέα με μια μικρή, λεπτή βελόνα και κάπου εκεί ο χρόνος σταματά και έστω αδύναμα ο κόσμος μου αποκτά χρώματα.
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε δύο πλευρές. Την μια, την άσχημη, την κρύβουμε επιμελώς. Κανείς δεν θέλουμε να την καταλάβει, θέλουμε να μας ...
