7 macarons

 

Μ' αυτό τον τρόπο λοιπόν,  πάψαμε να μιλάμε μεταξύ μας.  Στον κάδο των αλησμόνητων του μυαλού μου μόνο σε βρίσκω.  Κι αυτό σε πολύ μικρές δόσεις.  Ακίνδυνες πια.   Και κάπως έτσι τελείωσαν τα ίσως,  τα μπορεί και τα θα.  Έτσι κι αλλιώς διαθέτουμε μια τόσο μεγάλη δύναμη μέσα μας κι αυτές οι πολύ μικρές,  ασήμαντες λεξούλες σε τίποτα δεν θα βοηθούσαν.  Ίσως για λίγο να δημιουργούσαν ένα είδος μακιγιάζ σ αυτό που ονομάζουμε σύνολο της ζωής μας μα είναι αυτό το ίδιο δηλαδή το να μπορούμε να βλέπουμε πίσω μας τη ζωή στο σύνολο της που μας δίνει αυτή την τωρινή αυτάρκεια και ωριμότητα και την αυταξία που νομίζω θα περίσσευε αυτό το χρωματιστό φτιασίδι.

Σου στέλνω επτά macarons σε αποχρώσεις που αγαπώ.  Εγώ,  εγώ αγαπώ.  Για σένα δε νοιάζομαι και δεν με ενδιαφέρει κι ας με αποκαλέσεις κυνική. Σε φαντάζομαι να δοκιμάζεις μπουκιά μπουκιά και μετά να γλύφεις τα δάχτυλα σου.  Βλέπω τα χείλια σου να παίρνουν εκείνη τη συγκεκριμένη έκφραση της ευχαρίστησης της στιγμής.  Εκείνη ακριβώς η έκφραση της δικής σου ικανοποίησης ήταν αυτό που πρόσθετε σε εμένα αυτό το κάτι,  που βοηθούσε την δική μου αν/ικανότητα απόλαυσης, να περάσει από το μείον στο συν.

τον εαυτό μας;

 

 

Αλήθεια τώρα εσείς ακόμη πιστεύετε ότι ερωτευτήκαμε & έναν άλλον άνθρωπο  ή  μόνο τον εαυτό μας μέσα από την σχέση μας με τον άλλον;   Τον εαυτό μας σε εκείνη την καλύτερη του εκδοχή όπου είχε τον συγκεκριμένο αέρα,  το συγκεκριμένο βάρος και την συγκεκριμένη συμπεριφορά;  Ερωτευόμαστε πάντα την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας ή ακόμη και την παράτολμη,  το θάρρος μας και την τόλμη μας,  την παράβλεψη του κινδύνου και πιθανόν αυτό το κάκιστο κομμάτι γεμάτο πάθος και παραλογισμό του εαυτού μας που κάτω από άλλες πιο συμβατικές συνθήκες με σύνεση αποκοιμίζουμε;

 

love is blue

 

Και ξαφνικά ένας άνθρωπος σου στέλνει μια αγκαλιά.

Και βρίσκεις αυτή τη μουσική 

ένα cappuccino διπλό παρακαλώ

 

"Δεν υπάρχει φόβος, δεν υπάρχει ενοχή, δεν υπάρχει ντροπή, πες το, πάρτο, ζήσε το, αισθάνομαι την ορμή να σε πνίξω στην αίσθηση."  λέει ο Franz Kafka κι εγώ σκέφτηκα πως στις θεωρίες (επί τούτου δεν χρησιμοποιώ ενικό),  όλοι είμαστε σωστοί.

.

Υπήρξαν περίοδοι της ζωής μου,  όπου τα νυχτερινά μου όνειρα προφανώς θέλοντας να απεικονίσουν όλο αυτό το ανακάτεμα που συνέβαινε στην ψυχή μου την ημέρα,  ήταν απολύτως εφιαλτικά.  Πρωταγωνιστούσαν κυρίως δηλητηριώδη ερπετά τα οποία όχι μόνο φοβάμαι και συχαίνομαι αλλά παθαίνω πανικό και μόνο με την σκέψη τους.  

Στο αποψινό μου όνειρο ο εφιάλτης είχε προχωρήσει ένα βήμα μπροστά.  Είμασταν κάπου σε μια παραλία,  δεν νομίζω ότι είμασταν μέσα στη θάλασσα,  και βλέπω από μακριά όλος ο ορίζοντας να είναι καλυμμένος από ένα τεράστιο κύμα τσουνάμι.  ''Κοίτα τί έρχεται'' έδειξα στον σύντροφο μου,  και η πρώτη σκέψη ήταν πως δεν υπήρχε τρόπος να το αποφύγουμε,  η δεύτερη σκέψη ήταν ''τελειώσαμε''  καθώς αυτό το υπερφυσικό κύμα μας είχε ήδη φτάσει και σκεπάσει,  η τρίτη σκέψη ήταν ''επιπλέουμε'',  καθώς είχαμε βγει στην επιφάνεια αλώβητοι.

.

Την επόμενη Τρίτη έχω ραντεβού για να κάνω το εμβόλιο.  Πρόκειται για το astrazeneca.  Με προβληματίζει.  Δεν θέλω.  Νιώθω ότι έχω κάθε δικαίωμα για αυτό.

.

Πεθύμησα ζεστό cappuccino έλεγα στον σύντροφο μου και σκεφτόμασταν τους τρόπους που θα μπορούσαμε να πραγματοποιήσουμε αυτή την επιθυμία μου.  Μα δεν θέλω να είναι σε χάρτινο ποτήρι του είπα,  ούτε θέλω να το φτιάξω στη μηχανή που διαθέτουμε στο σπίτι.  Θέλω ένα διπλό ζεστό cappuccino όπως παλιά,  μέσα στη ζεστασιά ενός καφέ,  με την φροντίδα ενός καλού barista και το ευγενικό σερβίρισμα ενός διακριτικού σερβιτόρου.  Να ακούω τη μουσική από τα ηχεία,  να χαζεύω τους πίνακες στους τοίχους ή τις χρωματιστές αντίκες,  να ψαρεύω κουβέντες από τις παρέες στα διπλανά τραπεζάκια,  να φτιάχνω τις δικές μου ιστορίες και να σου τις λέω και να γελάμε.

Δεν κατοικούν όλοι οι άνθρωποι τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο

 

Έχω βρει έναν ωραίο τρόπο που με ωθεί  στο να απολαμβάνω κάθε μήνα κι από ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο,  αλλά δεν έχω την δυνατότητα να αλλάξω τον τρόπο που διαβάζω ένα βιβλίο κι αυτή την ιδιαίτερη σημασία που δίνω σε λεπτομέρειες που οι άλλοι ίσως θεωρούν αδιάφορες ή ακόμη και δεδομένες. 

Να λοιπόν μια λεπτομέρεια,  ένα απόσπασμα, μια παράγραφος από τη σελ. 67 του βιβλίου ''Δεν κατοικούν όλοι οι άνθρωποι τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο'' του Ζαν-Πωλ Ντυμπουά.  Ο τίτλος μου φάνηκε πρωτότυπος και πολύ ποιητικός,  όπως και το εξώφυλλο.  Το περιεχόμενο δε εξαιρετικό.

''Ένα βράδυ που η μητέρα μου είχε αργήσει ν' ανεβεί τη σκάλα μας,  έχοντας ήδη πιεί ίσως και τρία ποτηράκια,  κι ενώ η βροχή συνέχιζε να γλύφει τα τζάμια του διαμερίσματος,  ξαφνικά πέταξε το κέλυφος απ' το οποίο ήταν γαντζωμένος εδώ και πάρα πολύ καιρό.  ''Δεν πιστεύω πια.  Ούτε μια μέρα.  Ούτε κάποιες ώρες, ούτε σποραδικά.  Δεν τίθεται πλέον θέμα τελειότητας,  δεν υπάρχει τίποτα απολύτως.  'Οταν πήγαμε στον Σκάγκεν,  την τελευταία φορά,  συζήτησα γι' αυτά τα θέματα με τον ηλικιωμένο πάστορα επί αρκετή ώρα.  Κάποια στιγμή μου είπε: ''Μα Γιοχάνες,  κι εγώ δεν έχω πια τίποτα,  απολύτως τίποτα,  εκτός απ'αυτό το μπουκάλι ουίσκυ,  που μόλις αδειάζει το ξαναγεμίζω.  Η πίστη είναι κάτι εύθραυστο,  στέκεται πάνω στο τίποτα,  στο απολύτως τίποτα,  σαν μαγικό τρυκ.  Και τί χρειάζεται ένας καλός ταχυδακτυλουργός;  Ένα λαγό κι ένα καπέλο.  Κάποτε τα είχα όλα αυτά μέσα στην χούφτα μου.  Σήμερα,  δεν έχω ούτε λαγό ούτε καπέλλο ούτε μαγικά''.  Αυτό ακριβώς, μικρέ μου.  Τίποτα πια.  Η μητέρα σου κι εσύ έχετε δίκιο που δεν έρχεστε ποτέ να με δείτε και που ποτέ δεν ενδιαφερθήκατε για όλα αυτά.  Σας ζηλελυω.  Αλλά για να βγάζω το ψωμί μου,  πρέπει να συνεχίσων'ανεβαίνω στη σκηνή,  να κάνω το ταχυδακτυλουργικό μου,  το μόνο πράγμα που έμαθα να κάνω στη ζωή. Δίχως γυναίκα,  δίχως λαγό,  δίχως καπέλο''.

ένα κλικ πιο μακριά από σένα

 

Όταν απομακρύνεσαι από όλα εκείνα που σε ενοχλούσαν,  τί μένει να πεις;

Βρίσκεσαι σε αναμονή γεγονότων  ετοιμοπόλεμος,  ξέρεις, εξονυχιστική συνειδητοποίηση των μέσα σου και των έξω σου.  Προσδοκείς ηρεμία;  Να κάνεις την διαφορά;  Να φέρεις την αλλαγή;

Αν μη τι άλλο τίποτα δεν συνεχίζει να γίνεται με τον ίδιο τρόπο αφού έχεις τοποθετήσει ανθρώπους και γεγονότα σε άλλο επίπεδο.  Ένα κλικ πιο μακριά από εσένα!

Δεν εξαρτώνται όλα από εσένα και δεν θα αλλάξεις εσύ τον κόσμο,  θα παραμείνεις ωστόσο μέρος αυτού!

dmc

 

 

Σκεφτόμουν πως κάποιοι άνθρωποι ενηλικιώθηκαν ίσως και πολύ νωρίς μέσα από μια ζωή γεμάτη  ιδιαίτερες δυσκολίες και πως αν ήμουν συγγραφέας πολύ ευχαρίστως θα τις εξιστορούσα σε κάποιο βιβλίο αν και μου φαίνεται,  το να τις ξεδιπλώσεις και να τους ξεγυμνώσεις καθαρά για το χρήμα και για το κέφι κάποιων άγνωστων  αναγνωστών που θα τις αναμασήσουν παρέα με τον καφέ τους μοιάζει με καθαρή ιεροσυλία,  κάποιοι άλλοι άνθρωποι έζησαν τόσο καλομαθημένοι και στα πούπουλα με αποτέλεσμα να παραμείνουν αιώνια παιδιά, συνήθως με μία μόνιμη γκρίνια,  παράπονα και καθημερινές απαιτήσεις σαν οι άλλοι να έχουν μόνιμα ένα αξεπλήρωτο χρέος απέναντι τους.

Δεν είναι κακό το να μένεις παιδί,  κακό είναι το να μην αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου και να συμπεριφέρεσαι σαν παιδί των γονιών σου,  παιδί των φίλων σου,  παιδί του ανθρώπου που ερωτεύτηκες,  παιδί του συντρόφου σου,  παιδί ακόμη και των παιδιών σου.  Να θρέφεις αυταπάτες πως ο χρόνος μπορεί να κυλήσει υπέρ σου χωρίς εσύ να έχεις συμβάλλει δραστικά σ'αυτό.  Και πως κάποιος άλλος θα αναλάβει όχι μόνο την ευθύνη των πράξεων του αλλά και των δικών σου. 

.

Εκτός των άλλων,  θα ήθελα να μιλήσω για το μπλε.  Το μπλε του λουλακιού,  το μπλε των καμπλαντισμένων τετραδίων,  το μπλε των ονείρων που κάναμε και σταυρώναμε τα δάχτυλα πίσω από την πλάτη για να πραγματοποιηθούν,  το μπλε της μελάνης,  το μπλε της σχολικής ποδιάς,  το μπλε στο κοτλέ φορεματάκι του 1983,  το μπλε των καραβιών,  των νησιών και των ταξιδιών,  το μπλε βελούδο που έντυνε ζεστά το πατρικό σπίτι,  το μπλε στα κεντήματα της γιαγιάς,  το μπλε καρμπόν,  το μπλε των μικροαγριολούλουδων,  το μπλε της λαδομπογιάς,  του ακρυλικού και της ακουαρέλλας,  το μπλε της πορσελάνης και του λινού τραπεζομάνδηλου,  το μπλε του τσίγκινου και του εμαγιέ,  το μπλε της νύχτας και της βάσης των αστεριών,  το μπλε των ωκεανών.

υ.γ. 1 στη φωτογραφία σε εξέλιξη άλλο ένα έργο από την μικρή μου συλλογή,  δεν θα πω περισσότερα,  ελπίζω να μιλήσω για αυτό [έκπληξη] κάπου προς τον Σεπτέμβριο,  ας είμαστε ως τότε καλά.

υ.γ. 2 Αυτές τις μικρές δέσμες από κλωστίτσες βαμβακερές και φίνες στα πιο απίθανα χρώματα της dmc που από μικρό παιδάκι έβλεπα την μαμά μου και την θεία μου να τις χρησιμοποιούν στα κεντήματα κυριολεκτικά τις λάτρευα και τις λατρεύω ακόμη. 

 

 

συνομιλία

 

Πες πως έχεις μπροστά σου τη θάλασσα κι η μέρα δεν είναι συννεφιασμένη σαν την σημερινή αλλά καθώς λάμπει ο ήλιος όλα τα χρώματα γίνονται ακόμη πιο έντονα,  πιο φωτεινά,  με δύναμη.  Πες πως καθώς στέκεσαι μόνος σε μια τεράστια έκταση ψιλής,  λευκής άμμου,  μαζεύεις ένα βότσαλο από κάτω και το χαιδεύεις με τα χέρια σου.

 Όλες οι όμορφες στιγμές της ζωής σου έρχονται κατά νου,  νιώθεις δεκαοχτάρης και θέλεις να τρέξεις αρπάζοντας την ελευθερία σου από τα μαλλιά,  να συναντήσεις τους φίλους σου,  το κορίτσι σου,  να κάνεις τις σπουδές των ονείρων σου.  Θέλεις να ερωτευτείς γιατί οι ορμόνες σου χτυπούν κόκκινο. 

Ρίχνεις την πέτρα που κρατάς στο νερό,  με εκείνο τον πλάγιο τρόπο που σχηματίζει στο νερό κυκλάκια.  Τα χρώματα λάμπουν και κάτω από το φως του ήλιου πολλαπλασιάζονται.  Αποχρώσεις του μπλε,  του μωβ,  του πράσινου. 

[Κάπως έτσι δημιουργήθηκε μια επιφάνεια από κομάτια υφασμάτων δεμένα με τέτοιο τρόπο μεταξύ τους που στη δημιουργό θύμιζαν θάλασσα.  Σαν φυσικό επακόλουθο με βελόνα και χρωματιστή κλωστή σχηματίστηκαν τα χρώματα που η φαντασία της ήθελε να προκύπτουν από την συνομιλία ενός ανθρώπου,  ενός βότσαλου και του αλμυρού νερού.]

η δημιουργία είναι δική μου και ανήκει στην προσωπική μου συλλογή!

smile

 

Σκεφτόμουν πως το πιο όμορφο που μου συνέβει  ίσως και το πιο πρωτότυπο,  φέτος στα γενέθλια μου ήταν μια παρέα φίλων που με κάλεσαν γύρω στις οκτώ το βράδυ σε βιντεοκλήση στο messenger και μου τραγούδησαν το γνωστό τραγουδάκι των γενεθλίων ''να ζήσεις Στελλίτσα και χρόνια πολλά,  μεγάλη να γίνεις με άσπρα μαλλιά κλπ κλπ'',  ακόμη κι ένα μεγάλο κερί με έβαλαν να σβήσω :---))) απόλαυσα τα χαμόγελα τους αλλά και την τρυφερότητα και την αγάπη τους όπως και σε πάρα πολλά σχόλια στη σελίδα μου στο facebook αλλά και στο instagram.

Αγάπη βρε,  τί άλλο θέλουμε;

υ.γ. αυτό το γνωστό smile στην τούρτα (?) της φωτογραφίας μου θυμίζει πως την εποχή που ήμουν στην εφηβεία ήταν πάρα πολύ στη μόδα και το έβρισκα συνεχώς μπροστά μου,  τυπωμένο παντού,  από κονκάρδες,  περιοδικά, μέχρι σε μπλούζες αλλά και σε κάτι καταπληκτικές κόλλες αλληλογραφίας που είχα αγοράσει τότε που ολόκληρη η σελίδα που έγραφα τα γράμματα μου ήταν ένα τέτοιο στρόγγυλο,  ολοκίτρινο χαμόγελο.

γενέθλια

 

 

Κάθε τέτοια εποχή θυμάμαι το κορίτσι εκείνο που περίμενε πώς και πώς να ενηλικιωθεί.  Θυμάμαι τη λαχτάρα!  Λες και κλείνοντας τα δεκαοχτώ κάτι με έναν αλλόκοτο τρόπο θα άλλαζε.  Το κορίτσι έκλεισε τα δεκαοχτώ,  έκλεισε και τα είκοσι και κάποια στιγμή έφτασε και στα τριάντα.  Τότε έμαθε πως η ηλικία,  όσο κι αν τρομάζει είναι απλά ένα νούμερο και πως τα τριάντα και τα σαράντα και τα πενήντα ένας απλά ολοστρόγγυλος αριθμός.  

Μια ολόκληρη ζωή συμπεριέλαβαν αυτοί οι αριθμοί,  μια ζωή που άλλοτε έδειχνε το καλό της πρόσωπο κι άλλοτε το άσχημο.  Το κορίτσι ακολουθούσε,  και μάθαινε να επιβιώνει.  Με τον άλφα ή τον βήτα τρόπο.  Άλλοτε ένιωθε πως ζούσε μια και δυό και τρεις ζωές συγχρόνως κι άλλες φορές πως χανόταν η ζωή της μέσα στην άβυσσο της καθημερινότητας και των ορίων που της επιβαλλόταν.  Άλλοτε ένιωθε απέραντο ενθουσιασμό κι ευγνωμοσύνη κι άλλοτε θλίψη,  μιζέρια και μικρότητα.  Κάπως έτσι τα χρόνια πέρασαν σαν παραμύθι και το κορίτσι μας αισίως αύριο κλείνει τον κύκλο μιας ακόμη δεκαετίας της ζωής του και πιάνεται χεράκι χεράκι με έναν ακόμη ολοστρόγγυλο αριθμό,  τον πολύ περιεκτικό και ζουμερό αριθμό εξήντα.

Έχει ήδη αρχίσει να τον μπογιατίζει με χρωματιστά πινέλα κι έχει μια πίστη και μια ελπίδα πως όλα θα πάνε καλά. 

μια σκέψη

 

 

Σκεφτόμουν πως ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να κάνει τα πράγματα με τον δικό του τρόπο,  να μ' αγαπάει λιγότερο από όσο θα ήθελα εγώ,  να ασχολείται με τελείως διαφορετικά πράγματα από αυτά που αρέσκομαι να ασχολούμαι εγώ,  να είναι πιο έξυπνος ή πιο κουτός,  να ξυνίζει με την συμπεριφορά μου,  να μη μου λέει τα χρόνια πολλά στην γιορτή ή στα γενέθλια μου,   να μην έχει τη διάθεση να με συναντήσει,  να μην έχει τη διάθεση να μου μιλήσει,  να μην χρειάζεται την επαφή μαζί μου και όλο αυτό να μην μπορεί ή να μη θέλει να το τοποθετήσει μέσα του σε κουτάκια λογικής,  με αποτέλεσμα να μη γνωρίζει πώς να το ονομάσει και να είναι ok μ'αυτό.   Αναφαίρετο δικαίωμα του!  

αέρας

 

Από τις προτάσεις μου διάλεξε αυτή που θα μας οδηγούσε βόρεια,  επειδή θα περπατούσαμε όλη την ανηφόρα,  θα βγαίναμε στο μεγάλο διπλό δρόμο με τα πολλά μαγαζιά κι επειδή εκείνη η γειτονιά είναι πιο κοντά στο βουνό.  Ο καιρός ήταν ιδανικός και νιώσαμε σαν να αλλάξαμε τον αέρα μας,  σαν να κάναμε μια εκδρομή στην εξοχή λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι μας.  

Επιστρέφοντας,  μιάμιση ώρα μετά και περνώντας μέσα από την λαική αγορά της Δευτέρας μια γυναικεία φιγούρα πλησίαζε την είσοδο της πολυκατοικίας μας.  Είναι η Θ;  αναρωτηθήκαμε μεταξύ μας.  Μοιάζει,  είπε ο σύντροφος μου μα όχι,  αυτή η φιγούρα έχει άλλον αέρα.

Άρα,  εκτός της σάρκινης οντότητας μας,  εκτός της ψυχής μας συνοδευόμαστε και από κάτι ακόμη άυλο κι αυτό είναι ο αέρας μας που μας συνοδεύει ακούσια σε όλες τις κινήσεις μας!