παλαβή διάθεση

 

Ζηλεύω την τρέλλα που είχα,  την παλαβή διάθεση,  αυτό το χαζοχαρούμενο,  το αυθόρμητο,  το χαλαρό,  αυτό που κάποιοι άνθρωποι ερωτεύθηκαν επάνω μου και που ήταν ακριβώς αυτό για το οποίο ερωτεύθηκα κι εγώ τον εαυτό μου.  Αυτό το ''όλα ήταν αέρας''   που διαπιστώνω κάθε φορά που κάνω απολογισμό και που ψάχνω για ντοκουμέντα, όμως η ζωή δεν αποτελείται από πράξεις ακριβών έργων τέχνης που κάποια στιγμή θα τα εμφανίσεις ως εκθέματα ας πούμε σε κάποια προσωπική έκθεση.  Δεν είναι αριθμοί,  δεν είναι πράγματα,  είναι αίσθηση που μόνο ο ίδιος μπορείς να αφουγκραστείς,  μόνο ο ίδιος γνωρίζεις το γιατί αυτό και το γιατί εκείνο,  μόνο εσύ ανοίγεις φάκελα με γράμματα που δεν αναφέρουν πια τίποτα, ξέρεις όμως πάρα πολύ καλά πως παλιότερα υπήρξαν με το παραπάνω γεμάτα. 

καλαμποχώραφο

 

Δεν θυμάμαι,  αλλά ίσως και να με κρατούσε από το χέρι.  Σίγουρα οι δυό μας μοναχοί πηγαίναμε.  -Πού πάμε παππού;  - Θα σου δείξω.  Αφού διασχίσαμε όλο το χωριό,  μετά τα τελευταία σπίτια,  βρεθήκαμε σε ένα χωράφι με σπαρτά.  - Τί είναι αυτά παππού;  - Καλαμπόκια μου απάντησε και μου έδειξε με τα χέρια του.  Έψαχνα με μανία να τα βρω να ξεχωρίζουν από τα φυτά που για πρώτη φορά έβλεπα.  Μα αυτά κρύβονταν από τα μάτια μου.  -Μα πού είναι παππού,  εγώ γιατί δεν τα βλέπω;  Τότε έπιασε ένα που ήταν καλυμμένο, στο ίδιο χρώμα με όλο το υπόλοιπο φυτό, και το ξεγύμνωσε.  Πέταξε τις φλούδες του κάτω στο χώμα κι έτσι αποκαλύφθηκε στα μάτια μου η αλήθεια πως τα καλαμπόκια στη φουφού ήταν κατακίτρινα σα το χρυσάφι μα στο καλαμποχώραφο κρύβονταν και σκεπάζονταν τάχα μου μη κρυώσουν.  - Γιατί είναι έτσι παππού;  - Για να μη τα βλέπουν και τα τρώνε τα πουλιά!  Αλήθεια ή ψέμματα δε ξέρω μα από τότε εκείνη τη μέρα,  εκείνο το χωράφι κι όλη την συζήτηση τα έβλεπα συχνά πυκνά στα πιο όμορφα όνειρα του ύπνου μου.  Στα όνειρα που πραγματικά γαλήνευα.  Μέχρι και σήμερα!

δεν έκατσε η φάση

 

Νομίζω πως για να μπορείς να αντιληφθείς ότι το ''κουρέλι''  δεν μπορεί να γίνει ''βελούδινο ύφασμα για φόρεμα''  χρειάζεται να έχεις αγαπηθεί,  κι η απέραντη,  η ατέλειωτη και ουσιαστική αγάπη,  η ανιδιοτελής,  μπορεί να δωθεί μόνο από τους γονείς και ξεκινάει με την γέννηση σου.  Αφορά την γυναικεία ψυχολογία.

Νομίζω επίσης πως σαν άντρας αλλά και σαν άνθρωπος το να εκτιμάς,  να σέβεσαι αυτόν που έχεις απέναντι σου ακόμη κι αν σε απορρίψει για τους δικούς του λόγους,  έχει επίσης την βάση του στην αγάπη που έχεις πάρει σαν παιδί.  Και όλα τα διδάγματα βεβαίως που έχουν σαν βάση την αγάπη! 

Αυτό σημαίνει πως κάποιοι άνθρωποι σε χώρεσαν στην αγκαλιά τους και σε σεβάστηκαν χωρίς όρια.  Αυτό σε κάνει καλό άνθρωπο!

Το αντίθετο,  γεννάει ανθρώπους που βιάζουν,  σκοτώνουν κλπ κλπ Έτσι επειδή δεν τους έκατσε η φάση.  Και γυναίκες που παραμένουν σε σχέσεις που δείχνουν από την αρχή τι μέλλει γενέσθαι.  Το ότι ξαφνικά εμφανίζει ένας άντρας,  ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος, το κακό του πρόσωπο,  αυτό δεν το πιστεύω.

Ψιλά γράμματα θα μου πεις,  αλλά καλό είναι να είμαστε λίγο πιο υποψιασμένες πια!!!

μαζί με μια λεμονάδα

 

Καμμιά φορά,  μια συμπεριφορά  δεν μπορούμε να την ορίσουμε ως τρυφερότητα αλλά ούτε μπορούμε να την διαγνώσουμε ως τοξική και έτσι δυσκολευόμαστε να την τοποθετήσουμε στο ανάλογο κουτάκι της.  Μια συμπεριφορά ας πούμε που δεν είναι ολοκάθαρη,  γιατί δεν μπορούμε να καταλάβουμε τα συναισθήματα που μας δημιουργεί,  που είναι μεν θετικά αλλά έχουμε και λίγες δεύτερες σκέψεις,  λίγες υπόνοιες,  λίγο μη εμπιστοσύνη,  λίγο από αυτό και λίγο από κείνο.  Που τις μισές φορές επιστρέφοντας στο σπίτι σου νιώθεις ευγνωμοσύνη και τις άλλες μισές σκέφτεσαι ''πού πήγα και έμπλεξα''.  Σ' αυτή την περίπτωση είτε φταίνε τα γυαλιά που φοράμε,  ο τρόπος δηλαδή που φιλτράρουμε κάθε φορά την σχέση,  είτε δεν έχουμε κατασταλάξει στο τί ακριβώς θέλουμε και αν το παίρνουμε αυτό που θέλουμε αλλά πώς να το ξέρουμε άραγε αν πραγματικά δεν ξέρουμε τί θέλουμε,  είτε στο όνομα αυτής της σχέσης έχουμε τόσο διαστρεβλώσει τον εαυτό μας κι αυτό δεν μας βοηθάει να καταλάβουμε ποιοί είμαστε.  Σε κάθε περίπτωση,  μόνο το να είσαι απόλυτα ο εαυτός σου δίνει σε σένα την φροντίδα που σου πρέπει.  Και αυτό ναι,  ονομάζεται τρυφερότητα!

κλειστά σχόλια

 

Σαφώς και τα σχόλια είναι καταλυτικά πολλές φορές,  αλλά είναι κι άλλες που νιώθεις πως ανάμεσα σε σένα και τα παραληρήματα σου δεν χωράει κανείς.  Για αυτό το λόγο τα κλείνω και δεν έχω καμμία διάθεση να απολογηθώ για αυτό!

δέντρα και σκιές

 

Θα ήθελα την σκιά αυτών των δέντρων και το οξυγόνο τους!!!

λευκό κρασί

 

Ακόμη κι εκείνα τα Σάββατα που ήταν τόσο κουρασμένα σωματικά και ψυχικά,  που προσπαθούσαν να βρουν ισορροπίες ανάμεσα στην δράση και την ξεκούραση,   που έψαχναν να συναντηθούν με έννοιες όπως ευτυχία κι αγάπη,  είχαν μια ξεχωριστή,  λεπτή γεύση από λευκό κρασί.

μια σκέψη

 

Μετρούσα εκ του αποτελέσματος βιάζοντας τις καταστάσεις με καθημερινό απολογισμό.  Έταζα & αποδεχόμουν υποσχέσεις,  πρόσθετα σε κάθε εκλογικευμένο -θα- αυτό που εκείνη τη στιγμή το μυαλό μου είχε βάλει σαν στόχο,  συνήθως αρνούμενη να αποδεχτώ πως -αν τα πράγματα δεν είναι καλά τώρα γιατί να συμβεί αυτό αύριο- ωστόσο σήμερα,  είπα για πρώτη μου φορά -αφού δε γίνεται παραπάνω,  ας απολαύσουμε αυτό που έχουμε,  εγώ τουλάχιστον νιώθω εγνωμοσύνη- και είναι αλήθεια πως αν με διαβάζουν πρόσωπα που με γνώρισαν εδώ και πολλά χρόνια μάλλον θα βλέπαμε αποτυπωμένη στο ύφος τους την απορία και την έκπληξη. 

χωρισμοί

 

Τουλάχιστον κάποια ζευγάρια  έχουν την δύναμη και χωρίζουν,  σε αντίθεση με κάποια άλλα που παραμένουν μαζί αλλά αλληλοτρώγονται και αλληλοκαταπιέζονται κι αυτό το ονομάζουν αγάπη.  Πατούν ο ένας πάνω στον άλλο τόσο βαριά που μοιάζουν με πτώματα σωριασμένα στο βάθος κάποιου καλαθιού όπου από πάνω πέφτουν βροχή τα βρώμικα ρούχα.  Όλα τα σπίτια έχουν βρώμικα ρούχα που όσο κι αν πλυθούν με απορυπαντικό στο πλυντήριο  ή στο χέρι παραμένουν -μέχρι τελικής απόσυρσης μεταχειρισμένα-!

κουτάκια

 

'Εχει μια τεράστια ικανοποίηση η τοποθέτηση των πραγμάτων στα σωστά κουτάκια,  ακόμη κι αν αυτό σε οδηγεί σε σκέψεις του τύπου ''μα πόσο πιο χαζή πια'',  όμως πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν η χρονική διαφορά του ''χαώδους τότε'' με το ''ελεγχόμενο τώρα'',  ίσως λέω αυτή η ακαταστασία του μυαλού κάποιων άλλων χρόνων να ήταν χρειαζούμενη και αναγκαία,  ίσως τελικά κάπως έτσι να δημιουργούνται οι αναμνήσεις,  που δεν μπορούν πάντα να είναι θετικές ή ποιοτικές.

 

αυτοπειθαρχία;

 

Αναρωτιέμαι πόσο μπορεί να διαρκέσει η αυτοσυγκράτηση και το μέγεθος της λαχτάρας με την οποία θα πέσεις [(με τα μούτρα) (ξανά)] στον ''πειρασμό''.  

νοημοσύνη

 

/Απλώθηκα σωστά; / Μήπως έκοψα λίγο παραπάνω; / Ίσως εκεί να το δίπλωσα λάθος; / Πολύ ειλικρίνεια; / Λιγότερο θυμό; / Ο εγωισμός μου ήταν υπέρμετρος; / Αν ήμουν κατά τι πιο γλυκιά;  

Αν αφήσουμε τους χαρακτήρες και τις διαφορές τους,  η νοημοσύνη αυτού που έχω απέναντι μου τί και πόσο ρόλο παίζει;

αντανακλάσεις

 

Αν μη τι άλλο,  τα σκοτάδια μου με οδήγησαν σε παράθυρα με ιδιαίτερο οπτικό ενδιαφέρον.  Κάθε που σιγόβραζε η ψυχή μου,  ένας νέος κόσμος γεννιόταν,  λίγο πιο έτσι και λίγο πιο αλλιώς ωστόσο με μια πρωτόγνωρη ομορφιά,  τουλάχιστον τον πρώτο καιρό.  Μετά,  πάλι σκοτάδια,  πάλι αναζήτηση,  πάλι ανακαλύψεις!  Και ούτω καθεξής.

θαλασσινό νερό

 

Ωστόσο, η θάλασσα δεν είναι μόνο μια εικόνα του μυαλού αλλά της πραγματικότητας και μάλιστα η πιο γοητευτική.  Καυτές οι πατούσες από τη ζεστή άμμο και το σώμα ζεστό από την έστω λιγοστή έκθεση στον ήλιο ριγά καθώς έρχεται σε επαφή με το δροσερό νερό.  Ένα στιγμιαίο πάγωμα από την διαφορά θερμοκρασίας και θέλω να σπάσω κάθε όριο που μου περιορίζει την όποια ελευθερία ακόμη κι αν το όριο είναι υπέρ μου.  Θέλω να γίνω ένα κακομαθημένο μικρό παιδί και να μη σκέφτομαι τί είναι καλό ή κακό για τον εαυτό μου.

ένα καλοκαίρι

 

Μια μέρα,  θα σου δείξω ένα καλοκαίρι σε αποχρώσεις του κόκκινου,  του πορτοκαλί και της ώχρας,  κι ένα σπίτι μέσα στη φύση φτιαγμένο από τοίχους λουλουδιασμένους με παιώνιες.  Κεραμοσκεπή και παράθυρα  στο πιο βαθύ βυσσινί των ώριμων κερασιών.  Τριγύρω,  φυτεμένα στάχια στο χρώμα του ήλιου,  κι ανάμεσα κρυμμένα αγριολούλουδα σε ροζ,  μπλε και μωβ.  Και σε κάποιες γωνιές δυό τρεις ξεχασμένες παπαρούνες,  έτσι για την έκπληξη!

τα καλοκαιρινά μεσημέρια

 

Τα καλοκαιρινά μεσημέρια μ' αρέσει να διαβάζω το βιβλίο μου ξαπλωμένη στο κρεββάτι μου και να έχω τον ανεμιστήρα οροφής σε λειτουργία.  Αυτές τις μέρες διαβάζω την ''μάγισσα''  της Camilla Lackberg.  Έχει ένα ενδιαφέρον,  παρόλο που δεν ήταν δική μου επιλογή η αγορά του και παρόλες τις πάμπολλες σελίδες του (πάνω από 800).

Μια περιοχή στον δεξί μου ώμο έχει μαζέψει όπως φαίνεται περισσότερο ήλιο από όσο έπρεπε και ξεφλουδίζεται.  Χθες,  ήπιαμε καφέ σε μια αυλή με γάτες και πουλιά.  Στην αυλή του λαογραφικού μουσείου,  όπως σου έχω ξαναπεί.  Ο ήλιος κρυβόταν πάνω από τις φυλλωσιές των δέντρων αλλά δεν ήταν τόσο πυκνά τα φυλλώματα ώστε να δημιουργούν ένα ασφαλές φίλτρο.

Πολλές φορές,  περιμένω ενθουσιασμό από κάποιον που όμως δεν εκφράζεται για τον κύριο λόγο πως ο κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του μοναδικά φίλτρα.  Κι άλλες πάλι δείχνω εγώ έναν ενθουσιασμό που οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν.

Πολλές φορές συγκρατώ τον ενθουσιασμό και τα συναισθήματα μου,  νιώθω σα να δημιουργώ μικρά φράγματα με πέτρες που τοποθετώ στην κοίτη ενός χειμμάρου.  Αυτό με κάνει να έχω ένα κάποιο έλεγχο και μου δημιουργεί ηρεμία.

Βαριέμαι αφάνταστα να φορέσω μαγιώ και να πάω στη θάλασσα,  δεν μου λέει κάτι ιδιαίτερο αυτό πια,  σωστά λοιπόν λένε -κάντο τώρα που μπορείς και θέλεις γιατί αύριο ποιός ξέρει-.  Όπως βαριέμαι και να βάλω τα ρούχα μου σε μια βαλίτσα.  Είναι πλέον και τα λεφτά πολλά (Στέλλα)!  

Σκεφτόμουν πως όσο περνάει ο καιρός νιώθω ακόμη πιο βαθιά πόσο επέδρασαν αρνητικά επάνω μου και μέσα μου τα χρόνια της κρίσης,  αλλά και της πανδημίας.  Είναι σφιγμένος ολόκληρος ο εσωτερικός μου κόσμος.   Πού είναι εκείνη η ανεμελιά και η ελευθερία στις επιθυμίες αλλά και η προθυμία για την κατάκτηση τους;

μικρά αστεράκια σκέψεων

 

Σε βλέπω  λίγο πριν κοιμηθείς,  την οθόνη του laptop να φωτίζει το πρόσωπο σου καθώς ερχόμαστε πιο κοντά,  με αφουγκράζεσαι,  οι λέξεις μου μπαίνουν στο μυαλό σου σαν μικρά αστεράκια σκέψεων /τί σημασία έχει το πώς και το γιατί/  τα χρόνια που έχουν περάσει/  το τί είναι αληθινό και το τί όχι/  το αν εκείνος ο μεγάααλος έρωτας ήταν εν τέλει τόσο μεγάλος/  θα σου πω ένα μυστικό,  εμείς δίνουμε την αξία στα γεγονότα και στους ανθρώπους,  εμείς στήνουμε κάποιον στον θρόνο του αυτοκράτορα κι εμείς είμαστε αυτοί που τον ξεγυμνώνουμε και τον αφήνουμε χωρίς βρακί!

Τρείς ερωτήσεις καθόλου καλοκαιρινές!

 

 Τρείς ερωτήσεις καθόλου καλοκαιρινές!

α)  ζηλεύουν οι μητέρες τις κόρες;

β)  ζηλεύουν τα μικρότερα αδέρφια τα μεγαλύτερα;

γ)  μέχρι ποιό σημείο  ''τα εν οίκω μη εν δήμω''; (αφορά σχέση παιδιών με τους γονείς τους)

όσα κερδίζω τόσα χάνω

 

Και μόνο αυτό που κι από το πιο επιθυμητό σκηνικό,  πρέπει μετά από κάποια ώρα να αποχωρήσω με κάνει να σκέφτομαι το εφήμερο της ζωής,  και την σημαντικότητα της στιγμής.  Πόσο αντέχει το σώμα μου στην καυτή άμμο και μέχρι ποιού σημείου η καρδιά μου θα σε άντεχε κι όχι δεν θα μιλήσω για την τριβή της καθημερινότητας αλλά για αυτό το -όσα κερδίζω τόσα χάνω- πόσο αντέχει ένας άνθρωπος που αναμετριέται με τα χαμένα;  Για αυτόν ακριβώς τον λόγο είμαι σίγουρη πια πως ο έρωτας δεν είναι μόνο τυφλός,  ένα ηφαίστειο που σε καταπίνει ολόκληρο είναι!

την υπομονή να εξηγώ

 

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,  ξεφλουδίζομαι  σαν το κρεμμύδι κι όταν / αν δεν ακόμη / φτάσω στον πυρήνα δεν ξέρω τί θα έχω για να τυλιχτώ.  Σκέφτομαι όμως πως τότε,  ίσως να έχω καταφέρει να φτάσω στην ουσία κι εκεί μπορεί να μη κάνει ούτε κρύο,  ούτε ζέστη,  ούτε να ενοχλεί η γύμνια.  Προς το παρόν κακιώνω.  Με ότι μέχρι τώρα θα μπορούσα να πω ότι έκανα υπομονή.  Είμαι ένας άλλος άνθρωπος κι έχω μια διαφορετική ματιά κι ένα από τα όσα δεν αντέχω είναι ο εγωισμός που είναι καλυμμένος με αφέλεια.  Ούτε έχω πια την υπομονή να εξηγώ.  Οι άνθρωποι,  είτε σε καταλαβαίνουν,  είτε όχι.  Αν ναι,  έχει καλώς.  Κι αν όχι,  πάλι δεν πειράζει. 

ιδιόρυθμοι ή τρελλοί;

 

Όλοι γνωρίζαμε ποιό ήταν το μυστικό αν & για κάποιο λόγο δηλώναμε άγνοια γυρνώντας την κουβέντα αλλού.  Κι αν κάποιος αφελώς επέμενε,  λέγαμε πως ήταν ιδιόρυθμος ή τρελλός.  Εν τω μεταξύ η πραγματικότητα,  ερχόταν πάντα κι ερχόταν κρυμμένη καλά,  στο κλάμα όταν είμασταν παιδιά,  καθώς τέλειωνε το παιχνίδι κι έπρεπε να πάμε για ύπνο ή όταν γδέρναμε τα γόνατα μας πέφτοντας από το ποδήλατο,  στον έρωτα αργότερα καθώς κανείς δεν πληρούσε τις προυποθέσεις,  ο εραστής ήταν βιαστικός ή πιεστικός ή αδιάφορος,  στη φιλία,  κανείς δεν μας παρηγόρησε σε ώρες δύσκολες και κανείς δεν μας έδωσε από αγάπη ένα φιλί παρά μόνο στο επόμενο δευτερόλεπτο για να μας προδώσει.  Κι όλο λέγαμε πως συμβιβαζόμαστε κι έκαιγε στον πυρήνα μας ο συμβιβασμός,  κι όλο λέγαμε -μα πώς να κάνουμε αλλιώς-,  -άλλωστε ποιός είχε ιδέα ποιό να ήταν αυτό το αλλιώς-,  δικαιολογημένοι αδικαιολόγητοι εκλογικεύαμε,  απλώνοντας κομμάτια μας στον ήλιο να ξεραθεί το αίμα,  να στεγνώσει το συναίσθημα,  να καλυφθεί το κενό που ολοένα μεγάλωνε τόσο,  έγινε πελώριος βράχος κι εμείς στην κορυφή κι ο εσωτερικός μας κόσμος στο κενό να φλέγεται.  Ώσπου  αποκαμένοι και αποκομμένοι,  αφεθήκαμε να πέσουμε από εκείνο το μεγάλο ύψος,  πέφταμε,  πέφταμε κι έπειτα όλα ήταν εντυπωσιακά και πρωτόγνωρα μαλακά,  απαλά,  θερμά,  φιλικά και ανέλπιστα αγαπησιάρικα!

λίγη δροσιά

 

Στην γωνία, εκεί όπου συναντιούνται η μια αυλή με την άλλη, φυσούσε πολύ. Λίγο αργότερα, ξεκίνησε η καταιγίδα με μπόλικα μαύρα σύννεφα και χοντρές στάλες βροχής.  

Επιτέλους,  λίγη δροσιά!!!

παρακμιακά

 

Ο Κ. ήταν άτομο χειριστικό,  το ίδιο και η μητέρα της.  Ήταν ερωτευμένη και με τους δύο.  Ήταν!  Οι άνθρωποι,  ευτυχώς,  αλλάζουν.  Η Σ. είναι εμφανώς αλλαγμένη πια,  αγαπάει πιο πολύ τον εαυτό της,  τον φροντίζει.  Κανακεύει την ψυχή της και έχει φίλους που την αγαπούν. Είναι ήρεμη,  δρα με λογική!

Το beach bar,  δυό χρόνια μετά,  μοιάζει παρακμιακό.  Οι επιχειρήσεις γερνούν πιό γρήγορα από τους ανθρώπους.   Επτά χρόνια πριν είχαμε ενθουσιαστεί με την καθαριότητα,  την τάξη και τον επαγγελματισμό.  Σήμερα,  το προσωπικό είναι ελλειπές,  τα αξεσουάρ έχουν παλιώσει,  σκουριάσει,  φθαρεί,  ο κόσμος αποτελείται κυρίως από πολίτες γειτονικής χώρας.  Πολλοί από αυτούς είναι μοναχικοί,  αδιάκριτοι και αγενείς.  

Εχθές,  κάποιος φώναζε βοήθεια.  Έναν γιατρό,  έναν γιατρό.  Πάρτε τηλέφωνο στο 166!  Είναι δραματικό πώς από τόσους ανθρώπους γύρω τριγύρω μια δύο γυναίκες έδωσαν ουσιαστική βοήθεια.  Επρόκειτο για ένα μωρό,  που είχε πιεί νερό και είχε χάσει τις αισθήσεις του.  Ευτυχώς όταν ήρθαν και το παρέλαβαν από το εκαβ ήταν ήδη καλά!

Ξύπνησα στις 4 τα ξημερώματα κι ένιωθα πως κάποιος μου είχε κλέψει το οξυγόνο.  Ίσως η ατμόσφαιρα να ήταν βαριά από το κλιματιστικό.  Ίσως και να είχαμε βυθιστεί σε κάποιο σύννεφο υγρασίας.  Μετά κοιμήθηκα και ξύπνησα στις 8.30,  έχασα την παρέα των 8 αλλά όλα καλά.

Μπήκαμε στο φαρμακείο να αγοράσουμε pepanthole.  Η Μάρα μας καλωσόρισε και μας μάλωσε,  -γιατί είστε εσείς τέτοια ώρα έξω-;  Επειδή όταν βγήκαμε δεν είχε τόοοση ζέστη κι επειδή νομίσαμε πως θα τα καταφέρουμε.  Συνήθως,  όταν περπατάμε ως το κέντρο δεν λογαριάζουμε τον χρόνο που χρειάζεται να φτάσουμε,  να κάνουμε τα ψώνια μας και να ξαναπάρουμε τον δρόμο της επιστροφής. 

-Άντε γρήγορα στο σπίτι-  είπε η Μάρα κι εγώ ένιωσα την τρυφερότητα,  αλλά και το ότι δεν μοιάζουμε πια με εκείνο το νέο ζευγάρι που είμασταν κάποτε. 

Α!  Η φωτογραφία μου θυμίζει τα ταξίδια που δεν πρόκειται να κάνω γιατί ακόμη και η σκέψη να βάλω τα πράγματα μου σε μια βαλίτσα με κουράζει.  Μη με ρωτήσετε γιατί,  επειδή απλά έτσι θέλω!!!