μια μέρα

 

Θα πετάξουμε μαζί ψηλά,  έναν χαρταετό

θα γίνω για να περπατήσεις,  δρόμος ανοιχτός 

 

*Με πετάς ψηλά και πάω σαν χαρταετός, 

γίνομαι να περπατήσεις δρόμος ανοιχτός…

 ~Σωκράτης Μάλαμας~

όταν

 

Εγώ θα σου μιλάω μέχρις ότου,

κι αν κάποια στιγμή έρθεις,

θα ήθελα να βρεις τον κήπο μου

καλλιεργημένο,  περιποιημένο,

γεμάτο με όμορφα λουλούδια. 

[σ.β.λ.]

όλοι φοράμε μάσκες

 

Όλοι αναλαμβάνουμε ρόλους.  Με υπευθυνότητα,  με σύνεση,  με στόχους,  με πλάνα,  με ενθουσιασμό,  με τρέλλα γραπωνόμαστε από δαύτους,  γινόμαστε κάποιοι,  η ζωή μας αποκτά ένα νόημα,  μας δίνουν αξία.  Το δύσκολο είναι όταν ο βασιλιάς μείνει γυμνός!  Όταν ο τάδε ρόλος τελειώνει,  σπάει ο καθρέφτης,  παύει να υπάρχει η προέκταση του εαυτού,  η αντανάκλαση των συναισθημάτων,  ίσως ακόμη και η αιτία ύπαρξης ουσίας και νοήματος.  Το ίδιο συμβαίνει με όλα τα υποτιθέμενα δεδομένα μας.  Η ζωή ναι μεν συνεχίζεται αλλά κάθε λίγο και λιγάκι θα πρέπει να της δώσεις το χέρι και να ξανασυστηθείς μαζί της. 

* Όλοι φοράμε μάσκες· και έρχεται η στιγμή που δεν μπορούμε να τις βγάλουμε χωρίς να ξεκολλήσουμε μαζί τους και το δέρμα μας. 

Edith Sitwell 

(Βρετανίδα ποιήτρια 1887-2984).

μάσκες

 

Ας είναι οι άνθρωποι (φίλοι μας) απαλοί και δροσεροί μαζί μας και όχι νάρκισσοι,  εγωκεντρικοί και χειριστικοί!  Από τα δεύτερα πήραμε,  πήραμε,  τα πρώτα  ίσως να μη τα δώσαμε και τη σημασία που τους άρμοζε.

μπέρδεμα

 

Έλεγα,  πως όταν μεγαλώσω πολύ,  θα βάφω τα μαλλιά μου πλατινέ,  πράγμα δύσκολο βέβαια να πραγματοποιηθεί,  όχι επειδή δεν θέλω αλλά επειδή τα μαλλιά μου δεν αντέχουν το ντεκαπάζ.  Κάπως έτσι,  όλοι οι υπολογισμοί που έκανα για όταν βρεθώ στην ηλικία που είμαι τώρα,  έχουν πέσει έξω.  Είναι πολλά που θα ήθελα αλλά οι συνθήκες δεν βοηθούν για τρέλλες,  και πολύ φοβάμαι πως αυτό δεν αφήνει ανεπιρέαστη την γενικότερη διάθεση.  Αφαιρώ πράγματα από την εικόνα της καθημερινότητας μου και συμβιβάζομαι μ'  αυτά τα λιγότερα.  Είναι διάφορα που δεν έχουν πια την αξία που είχαν άλλοτε μέσα μου.  Για να είμαι ειλικρινής,  όλο και λιγότερα έχουν αξία μέσα μου.  Η πρώτη μου σκέψη είναι ''πφ κι αν ασχοληθώ τί έγινε'';  Λείπει η χαρά που δίνει την ικανοποίηση.  Λείπει και η μεγάλη ιδέα.  Ξέρεις,  αυτό που νομίζεις πως αν πετύχεις αυτό,  ο επόμενος στόχος θα είναι εκείνο.  Ούτε καν θέλω να παλέψω για επιτυχίες γιατί ξέρω καλά πως δεν υπάρχουν..  Έτσι κι αλλιώς τα περισσότερα ήταν στη ζωή μου εμπειρία και όχι επιτυχία.  Αλλά και αυτή η συνεχής αφαίρεση με τρομάζει.  Γιατί δεν βρίσκω πιά τον παλιό μου εαυτό,  δεν είμαι ένας άνθρωπος που θέλει να παλέψει για κάτι,  είμαι ένας άνθρωπος που θέλει την ησυχία του.  Κι αν αυτό είναι ωριμότητα,  στ'  αλήθεια δεν ξέρω αν μου αρέσει.  Προσωπικά το βλέπω σαν αναγκαιότητα.  Αλλά ταίζοντας την μια ανάγκη,  κάπου πεινασμένες φεύγουν και πάνε όλες οι υπόλοιπες,  δεν ξέρω που!  Κι εγώ είμαι πάλι μπερδεμένη!!!  Και ανικανοποίητη... 

νόστιμα

 

Κάποια πράγματα είναι πιο νόστιμα από ότι αρχικά φαίνεται και κάποια άλλα δείχνουν νόστιμα και ελκυστικά  αλλά διαψεύδονται. 

διάφορα

 

Θέλω κάτι να σου γράψω αλλά τί να είναι αυτό;  Ποιό από όλα τα συναισθήματα μου να απομονώσω;  Ποιό από όλα τα ερωτηματικά;

Οι άνθρωποι όταν παύουν να ζητάνε ο ένας από τον άλλον,  αγαπιούνται τρυφερά!  Δημιουργούν ένα είδος αλληλεπίδρασης που το λες και ''φιλία''.

Φίλος είναι αυτός που έχεις να τον δεις και να μιλήσεις μαζί του χρόνια,  ωστόσο η κουβέντα μοιάζει να συνεχίζεται από εκεί που σταμάτησε σαν να μην υπάρχει ο χρόνος.

Φίλος είναι κι αυτός που περιμένει και συγχωρεί,  έξω από κάθε εγωισμό.

Φίλος είναι κι αυτός που θα συναισθανθεί τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεσαι,  όταν του πεις όχι δεν μπορώ.

Θα κλείσω τώρα γιατί στις 8.00 θα δω το έργο μου,  ''ο παράδεισος των κυριών''.  Μ'αρέσει χωρίς να είναι τέλειο,  είναι όμως καλό.  Και βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Ζολά.

Σπάνια παρακολουθώ σειρές,  λόγω του ότι θέλουν συνέπεια από μέρους μου που συνήθως δεν την έχω αλλά κι επειδή δύσκολα με κερδίζουν.  Φέτος όμως διάλεξα δύο στις οποίες υπήρξα απολύτως συνεπής και με αποζημίωσαν.

τα παιχνίδια

 

Ο καθένας μας νομίζω,  έχει τα δικά του πατήματα,  τα δικά του βοτσαλάκια που τα αφήνει στο διάβα του για να βρει τα σημάδια του όταν χρειαστεί να γυρίσει πίσω.  Περπατάμε,  περπατάμε,  ανακαλύπτουμε δεν ξέρω κι εγώ τί και μετά χανόμαστε,  μοιραία παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής για να βρούμε ξανά την ψυχή μας.  Έτσι,  τρία βήματα μπροστά,  δυό πίσω, περνούν οι μέρες άλλοτε με ζέστη και λιακάδα σαν χάδι στην καρδιά κι άλλοτε με κρύο και συννεφιά,  πρόκληση προς ενδοσκόπηση,  ένα ατέλειωτο κι οδυνηρό ταξίδι στα βάθη της ψυχής.  Κανείς δεν αμφισβητεί τις δυσκολίες αλλά και την ομορφιά της ζωής.  Την γοητεία της στιγμής που μαγεύει κι ενώ πολλές φορές ''το πρέπει'' σε καλεί,  δεν θέλεις να σπάσεις τον μαγικό κωδικό της.  Καθένας μας έχει ''τα αγαπημένα του,  τα παιχνίδια του''.  Από αυτά γραπώνεται και μ'αυτά καταπιάνεται για να νοστιμέψει την πεζή καθημερινότητα του.  Με αισιοδοξία κι ελπίδα γιατί πώς αλλιώς,  πολλές φορές περιμένοντας αυτό το ''κάτι'',  αυτό το σπάνιο και πολύτιμο.  Ανεξερεύνητο ακόμη,  ωστόσο υπάρχει ένα αμυδρό του αποτύπωμα,  εκεί στο τέλος του ορίζοντα που όταν ο ήλιος πάει να κοιμηθεί,  τα χρώματα του πάθους αναζητούν πρωταγωνιστικό ρόλο.

*τα πανάκια,  η καρδούλα,  από την προσωπική μου συλλογή

το ασπροκέντι,  από την προίκα της γιαγιάς μου,  με το μονόγραμμα της

ξένοι

 

Ερωτευόμαστε την αύρα κάποιου,  το βλέμμα,  τις κινήσεις.  Νομίζουμε πως μας ανήκουν.  Πως αυτό το χέρι,  μόνο εμάς,  ποιόν άλλον θα μπορούσε να αγκαλιάζει έτσι;  Αυτό το χαμόγελο για ποιόν άλλον παρά μόνο για μας θα μπορούσε να είναι τόσο δοτικό,  τόσο διάπλατο,  τόσο ζεστό!  Η επιθυμία των συναντήσεων κοινή και μοναδική!  Χρόνια μετά,  αύρα,  βλέμμα,  κινήσεις άγνωστα σχεδόν.  Στις φωτογραφίες,  ο ένας για τον άλλον ξένοι.  Ωστόσο καμμία ελεύθερη ανάσα,  καμμία απαλλαγή από τα δυσάρεστα συναισθήματα.  Είναι σαν όλα να έχουν απαντηθεί μα τίποτα να μην έχει εκπληρωθεί.

 

επιθυμητό

 

Από τα πιο σπάνια και πιο πολύτιμα,  η συνεχής,  πηγαία τρυφερότητα!

έρωτας

 

Ένας μεγάλος έρωτας,  πολύ μεγάλος,  σου εξασφαλίζει ένα καλό άλλοθι κάθε φορά που νιώθεις αδικαιολόγητα απελπισμένος.  Άλμπερτ Καμύ

Να λοιπόν η απάντηση γιατί η μνήμη μας δεν μας βοηθάει στο να διαγράψουμε συναισθήματα,  πρόσωπα και καταστάσεις,  αντιθέτως,  καθώς περνούν τα χρόνια,  πολλές φορές τα ισχυροποιεί,  δίνοντας τους εξωπραγματικές ιδιότητες.

blog

 

Είναι που εσύ,  έχεις το ελεύθερο να τριγυρνάς στα εσώψυχα μου,  εγώ για σένα μόνο να υποθέτω μπορώ.

Αυτό το ''δεν είμαστε φίλοι'' πόνεσε πιο πολύ από όλα!

κατά λάθος

 

Θα ήθελα

καλώντας ένα νούμερο τηλεφώνου

να σχηματίσεις  τον αριθμό μου

κατά λάθος.

Θα πω,  παρακαλώ!

Θα πεις,  συγνώμη λάθος,

τον Νίκο έψαχνα.

Κι εκείνα τα δύο δευτερόλεπτα

θα άκουγα τη φωνή σου

μπάσα,  ενοχική και με ερωτηματικά

ίσως

να σου θύμιζε κάτι η φωνή που μόλις άκουσες

κι ίσως να με ρωτούσες

είναι αλήθεια;

Πώς είσαι;  Τί κάνεις;

Θα σου απαντούσα,  είμαι καλά,  ήρεμη.

Σαν σήμερα,  πριν επτά ολόκληρα χρόνια έφυγε ο πατέρας μου

Θα με ρωτούσες,  λυπάσαι;

Ναι,  θα έλεγα

λυπάμαι για όλους όσους δεν

κατάφερα να αγκαλιάσω με τα χέρια μου

όσο πολύ τους άξιζε.

Θα σου απαντούσα

μεγάλωσα τόσο που τα όνειρα

έρχονται μόνο τις νύχτες

κι η λάμψη στα μάτια μου,

αν έχει μείνει κάτι από αυτήν στη μνήμη σου,

έχει σκοτεινιάσει.

Θα σου έλεγα,

δεν έχω κρατήσει τίποτα από την ομορφιά που κάποτε σε συγκίνησε.

Ίσως να το έκανα κι επί τούτου,

να μην έχω επάνω μου τίποτα ελκυστικό,

έτσι ώστε

να μην υπάρχει ο φόβος

για παρατράγουδα,

καταλαβαίνεις;

Κι η φωνή σου θα γινόταν τόσο γλυκιά,

συμπονετική,

υποσχόμενη,

ίσως και να μου ορκιζόσουν

πως 

όταν μια φορά αγαπάς

αυτό είναι για πάντα.

Κι εγώ θα σου έλεγα,

καλέ μου δεν υπάρχουμε για πάντα,

το σημαντικό,

το ουσιώδες,

είναι η στιγμή. 

Η στιγμή,

είναι κόψη μαχαιριού

τεμαχίζει,

ενώνει,

καταλήγει!

 

 

 

αλήθεια

 

Για να σε υποστηρίξει κάποιος σε μια δεδομένη κατάσταση θα πρέπει να έχει την υποδομή,  αλλά και την παιδεία για να το κάνει.  Το πιο εύκολο είναι να σε κοιτάζει από μακριά,  κι αν κάποια στιγμή στο μέλλον γίνει κουβέντα για αυτή την απόσταση να κατηγορηθείς εσύ ως ένοχος.  Μόνο από τους ανθρώπους που έχουν πάρει αγκαλιά τα κομμάτια της ψυχής τους και τα κανακεύουν ένα ένα μπορεί και να ακούσεις κάποια αλήθεια.  Όπως πχ ''έμεινα σε απόσταση γιατί σε θεωρούσα καλύτερη από εμένα,  εσύ έκανες τόσα πράγματα κι εγώ τίποτα''.  Και πάντα μα πάντα θα μπαίνεις στη διαδικασία να σώσεις τον άλλον από την κακοποίηση του ίδιου του εαυτού.  ''Μα τί λες τώρα,  όλοι έχουμε κάνει αυτό που μπορούσαμε,  δώσαμε τον καλύτερο μας εαυτό''  κλπ κλπ

ό,τι μπορούμε

 

Τουλάχιστον να στείλουμε μια,  ό,τι μπορεί ο καθένας,  βοήθεια σε όσους αυτή τη στιγμή αγωνίζονται να επιβιώσουν.

Κι ας πάψουμε επιτέλους,  στον εαυτό μου κυρίως το λέω,  να χαλάμε τις καρδιές μας για πράγματα που είναι τελείως ασήμαντα!  Για πράγματα που σε λίγο χρονικό διάστημα από σήμερα ούτε που θα θυμόμαστε.

με ένα φλυτζάνι τσάι

 

Πάντα μα πάντα θα καταλήγουμε στο ότι κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό που του έχει το βιβλίο της ζωής γραμμένο.  Όσο μοιρολατρικό κι αν ακούγεται,  ισχύει!

φωτογραφία

 

Από την φωτογραφία σου

πατέρα μου

όλο μου χαμογελάς!

όνειρο

 

Βρεθήκαμε σε ένα τοπίο ακριβώς σαν αυτό της εικόνας.  Το κάστρο ψηλά,  ακριβώς από κάτω ένα πλατύ ποτάμι.  Οδηγούσε ο Δ.  Σε μια στροφή  το αυτοκίνητο δεν υπάκουσε και ξέφυγε ανεξέλεγκτο στην πεδιάδα.  Ένιωθα τον ίλιγγο της ταχύτητας αλλά και τον φόβο αυτού που δεν μπορούσα να ελέγξω.  Εντύπωση μου κάνει πως ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκα ότι με την πρώτη τυχαία πρόσκρουση πχ στον κορμό ενός δέντρου ή στον τοίχο κάποιου αγροτόσπιτου θα μπορούσα να έχω πεθάνει.  Ξύπνησα με το συναίσθημα της ανακούφισης.  Ο Δ. κοιμόταν ήρεμος δίπλα μου.  Κόλλησα επάνω του και πέρασα το δεξί μου χέρι γύρω από το σώμα του.  Με ασφάλεια συνέχισα τον ύπνο μου!

θετικός τρόπος σκέψης

 

Προσωπικά δεν βρίσκω καμμία αρνητικότητα σε έναν συστηματικά θετικό τρόπο σκέψης και αντίδρασης.  Εκείνο που δεν μ'αρέσει είναι όταν ο άλλος χρησιμοποιεί την θετική στάση ζωής,  το συνεχές χαμόγελο σαν προσωπείο.  Σαν μια μάσκα όπου κανείς,  ποτέ,  δεν θα μπορέσει να δει ποιά ακριβώς συναισθήματα βρίσκονται από πίσω.  

Μ'  αρέσει στις σχέσεις να υπάρχει η έκφραση όλων των συναισθημάτων πάντα με σεβασμό απέναντι στον άλλον.  Να ακούμε ο ένας τον άλλον,  να γίνονται ερωτήσεις που δείχνουν αληθινό ενδιαφέρον και όχι να αντιδρούμε με σκοπό να επιβάλλουμε την δική μας άποψη που έτσι κι αλλιώς όλοι,  δικαιωματικά,  από μια και δυό και τρεις έχουμε.

Επίσης,  να πω πως πάντα μιλάω για την πραγματική και όχι για την διαδικτυακή ζωή που έχει άλλους,  δικούς της κανόνες!

σαν τα φεγγάρια

 

Ξέρεις,  τους ανθρώπους που είναι ''σκοτεινοί''  σαν φεγγάρια μπορεί η ζωή να μην τους έχει δώσει το χάρισμα του δημοφιλούς,  του αγαπητού,  του ''πού είσαι ρε φίλε όλη μέρα και σε ψάχνω'',  τους έχει προικίσει όμως με γονιμότατη εσωστρέφεια και όχι δεν τους δίνει πολλούς,  αλλά έναν άνθρωπο δίπλα τους που παίζει τον ρόλο όλων των άλλων μαζί.  

Αυτό πολλές φορές και κουράζει και είναι ψυχοφθόρο.  Νομίζω κυρίως στις δυσκολίες όπου νομίζεις πως αν σκορπούσες τα κομμάτια σου εδώ κι εκεί θα υπήρχαν κάποιοι,  πολλοί,  που θα τα μάζευαν και θα τα χουχούλιαζαν στις παλάμες τους.    Ουτοπικό και ανόητο! 

ένα τηλεφώνημα

 

Κάποιες φορές,  έχω μια πολύ περίεργη επιθυμία,  να μου τηλεφωνούσαν λέει κάθε πέντε λεπτά φίλοι μου και να μου έλεγαν πως θέλουν να μου προσφέρουν τον χρόνο τους.  Κι εγώ,  να αδυνατώ να το διαχειριστώ όλο αυτό και να λέω όχι τώρα δεν μπορώ είμαι ήδη με την τάδε ή τον τάδε,  ίσως αύριο ή μεθαύριο.   

Έχει όλος ο κόσμος τέτοιες εμμονές ή μόνο εγώ είμαι αυτή που πιστεύω πως αυτή η κατάσταση θα με γέμιζε και θα μου έκλεινε κενά και χαραμάδες;

Ή έστω να τους τηλεφωνούσα εγώ,  όπως τότε που ήμουν είκοσι,  τριάντα χρονών,  τότε που είχα ακόμη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους και πίστευα πως ακόμη κι ένα τηλεφώνημα λειτουργούσε σαν γιατρικό!

της ημέρας

 

Είναι κάτι μέρες που κατεβάζεις ήλιο και φεγγάρι μαζί κι άλλες πάλι που δεν θέλεις να κατεβάσεις ούτε τα πόδια από το κρεββάτι.