ονειρικό πράσινο

Η ίδια η φύση βάφει με ονειρεμένα χρώματα τον πλανήτη μας.
Όσο την λατρεύω,  τόσο μου λείπει.
Και τούτη η ανεμελιά του κοριτσιού της ζωγραφιάς,  το ίδιο!!!

Κάποια πράγματα ή τα έχεις από γεννεσημιού σου,  ή ποτέ.
Όσα βήματα και να κάνεις,  καμμία συγκυρία δεν θα σε οδηγήσει εκεί.

το παράθυρο

-Πάψε τώρα,  μας ακούν οι γείτονες!  Θα με αναγκάσεις να κλείσω το παράθυρο.  Τί είναι αυτά που ξεστομίζεις,  μου λες;  Τον ακούς τον εαυτό σου;  Διαισθάνεσαι τα βέλη που εκτοξεύεις ότι εγκλωβίζουν τον στόχο σου;  Αντιλαμβάνεσαι το δηλητήριο που διοχετεύεις;
Μου δημιουργείς ανησυχία,  για σένα,  για μένα,  για όλους μας!
Σαν το σκουλήκι σκαλίζεις τρύπες και χώνεσαι.
Ξεχώρισε επιτέλους αυτά που δεν είναι δικά σου από αυτά που ανήκουν στους άλλους και δώσε τους το ελεύθερο να τα διαχειριστούν αυτοί.
Βαυκαλίζεσαι πως κάνεις το καλό όμως το αποτέλεσμα είναι καταστρεπτικό.  Σε παρακαλώ,  επέβαλε τον νου σου να εμβαθύνει.  Περιόρισε την παρορμητική σου προσωπικότητα.
Έχω την ανάγκη να είμαι βέβαιη πως κάνω διάλογο με έναν ενήλικα και  όχι με ένα αγοράκι πεντάχρονο !

αναμονή

Είναι ηδονική η αναμονή!
Στηριγμένη στο παράθυρο,  γυμνή  με τον καπνό του τσιγάρου να την τυλίγει,  τα τεχνητά φώτα από τα γύρω οικοδομήματα να λάμπουν καθώς σουρουπώνει,  χαλαρωμένη από την ένταση της ημέρας και ο πόθος της καρδιάς να σημαδεύει στο κόκκινο.

Σε λίγο,  η σιλουέτα εκείνου θα στρίψει από την γωνία,  θα ακούσει τον γνώριμο ήχο από τα ανυπόμονα βήματα του στις σκάλες,  και όταν  φτάσει η ώρα της συνάντησης,  τα χείλια της θα συναντήσουν τα χείλια του,  η γλώσσα του το δέρμα της,  το πάθος του σώματος του το σώμα της.  Σιωπηλά,  χωρίς λέξεις,  με διεγερμένους σφυγμούς,  θα εγκαταλειφθούν σε μια ανταλλαγή μεθυσμένων σπασμών και υγρών.

ευχαρίστηση

Μερικές φορές,  αυτό που σε ευχαριστεί,  δεν έρχεται ως ιδέα από μόνο του.  Θέμα υποκειμενικό,  με πολλά πρόσωπα,  εξαρτάται από φάσεις,  ηλικίες και χρόνια.  Χρειάζεται να το ψάξεις βαθιά μέσα σου,  ιδιαιτέρως όταν η ζωή σου έχει δείξει το στραβό της πρόσωπο.

*Στη φίλη μου,  που στα δεκαέξι μου μου έμαθε πράγματα που με ευχαριστούσαν,  στους καφέδες που ήπιαμε φορώντας τις πυτζάμες μας,  στο φόρεμα της που μου το δάνεισε για μια σημαντική στιγμή της ζωής μου!  Στα όσα περάσαμε και βγήκαμε νικήτριες,  και στα άλλα τόσα που θα ξανανικήσουμε.

**Θα έρθει και η διάθεση για ευχαρίστηση ξανά.
Έχω ανάγκη να το πιστεύω αυτό.

Κυριακή πρωί

Κυριακή πρωί.
Τελειώνοντας μια σειρά από αναγκαία,  πεζά πράγματα,  κάθομαι στο παράθυρο.  Μπροστά μου η θάλασσα.  Χαζεύω τον ορίζοντα.  Τα κύμματα έρχονται προς τα εμένα,  άλλοτε ορμητικά κι άλλοτε απαλά σαν μια δύναμη ήρεμη.  Μπορώ να μυρίσω την αλμύρα.

Ένα ποτήρι με το αγαπημένο μου χειροποίητο λικέρ.  Το λιγοστό αλκοόλ μου δίνει μια ελαφριά μέθη.  Οι επιφάνειες λειαίνουν στο φως του ήλιου.  Ένα τηλεφώνημα.  Βλέπω τον αριθμό,  το αγνοώ.  Επιμένει.  Το κουδούνισμα ταράζει τα ήρεμα μου νερά.  Είναι εκείνη.  Μιλάμε για λίγο.  Ελαφρότητα ψεύτικη.  Το ψεύτικο με απωθεί.  Ό,τι κι αν υπογραμμίζει.  Αδυνατώ να συμμεριστώ την χαρά ή την λύπη ενός ανθρώπου που υποκρίνεται.  Έστω κι από φόβο.  Σαφέστατα υπάρχουν προβλήματα. Κλαίει.  Μιζέρια και δάκρυα.  Το έχω δει το έργο πολλές φορές.  Ανασφάλεια που εκτοξεύει επίθεση.  Επίθεση με τη μορφή της ανταγωνιστικότητας.  Ποιανού είναι πιο μεγάλο,  τί!  Ο πνιγμένος από τα μαλλιά σου πιάνεται.  Ανισορροπία.  Χιλιάδες ψυχολόγους να έχεις να σε προσέχουν αν δεν έχεις εσύ τη δυνατότητα να αφουγκραστείς το τι ακριβώς σου συμβαίνει,  τελείωσε.

Είναι άνοιξη.  Οι μανόλιες έχουν γεμίσει θεαματικά λουλούδια.  Οι βερυκοκιές και οι ροδακινιές έχουν βάψει τους κάμπους ροζ.  Ο καθένας μας πορεύεται με το χαρακτήρα του και τις επιλογές του.  Με το κατά πόσο και κατά που του κόβει το μυαλό του.  Όλοι έχουμε δουλέψει για όσα έχουμε,  τίποτα δεν είναι τυχαίο, τίποτα δεν έρχεται σαν δώρο.

Μια πασχαλίτσα,  ο αέρας την φέρνει στο παράθυρο μου,  στροβιλίζεται λίγο, κάθεται στο χέρι μου,  γαργαλάει με τα ποδαράκια της το δέρμα μου,  κάνω να την πιάσω,  φεύγει.  

βιβλία και άνθρωποι

Αν κάτι μου έμαθαν οι άνθρωποι που πέρασαν από τη ζωή μου είναι το πόσο δηλητήριο μπορεί να έχει ένα φίδι και το πόσο χαδιάρα μπορεί να είναι μια γάτα.  Κάπως έτσι,  έμαθα να αναγνωρίζω τη δύναμη μου και τις αντοχές μου.

Τα βιβλία,  μαζί με τα παραπάνω,  μου μαθαίνουν Και διαφορετικές οπτικές γωνίες.
Ανάμεσα στα δύο,  δλδ ανάμεσα στους ανθρώπους και τα βιβλία,  εμφανώς προτιμώ τα δεύτερα!

ελευθερία

Η Κ.  γράφει ποιήματα.  Γράφει παντού.  Στις φορμάικες των τραπεζιών,  στους ασβεστωμένους τοίχους,  στο γυαλί των παραθύρων,  στα φθαρμένα πατώματα.  Η  Κ.  μένει σε ένα διαμέρισμα ενός δωματίου στο κέντρο της πόλης.  Εκεί όπου μεταξύ Εγνατίας και Ολύμπου,  μπερδεύονται εθνικότητες,  ουσίες και φτώχεια.

Συχνά,  κάθεται πλάι στο παράθυρο.  Από εκεί,  της αρέσει να χαζεύει τα γειτονικά σπίτια.  Ζυγίζει κινήσεις,  ακούει κουβέντες,  μετράει τα απλωμένα ρούχα.  Αν τη ρωτήσεις,  θα σου πει πως τους γνωρίζει καλά έναν έναν.  Μπορεί και να σου πει πως είναι φίλοι της.  Η γριά κυρία του πρώτου,  η γυναίκα με τα τρία αγόρια του δεύτερου,  η μοδίστρα του τρίτου.  Καμμιά φορά τους συναντά στην είσοδο της οικοδομής.  Περνάει δίπλα τους σχεδόν απαρατήρητη.  Ποτέ κανείς δεν της έχει πει ''γειά σου,  τί κάνεις;''  ή ''καλημέρα σας,  πώς είστε;'',  ή έστω μια σκέτη,  τυπική ''καλημέρα''.

Αν ρωτήσεις την Κ.,  θα σου πει πως έχει πολλούς φίλους.  Όπως πχ οι γείτονες που αναφέρθηκαν νωρίτερα,  αλλά και οι άνθρωποι που συναντά στους μεγάλους δρόμους όπου κινείται για να αγοράσει τα απαραίτητα.  Ακόμη περισσότερο,   οι φωνές που κάνουν τον κόπο να της τηλεφωνήσουν για να της πουλήσουν πράγματα.   Ακόμη και όλα εκείνα τα μικροσκοπικά ονόματα,  που γέμιζαν τον βαρύ τηλεφωνικό κατάλογο,  όταν καμμιά φορά τον ξεφύλλιζε,  κι εκείνους όλους φίλους της τους ένιωθε.

Η Κ., γράφει ποιήματα.  Γράφει για τις ζωές που έχει στο μυαλό της.  Γράφει σε φέιγ βολάν που μαζεύει από τους δρόμους κι έπειτα τα επιστρέφει εκεί όπου τα βρήκε.
Πάνω από το κομοδίνο της,  υπάρχει πάντα αναμμένο ένα κόκκινο φωτάκι.  Δίπλα του,  η εικόνα μιας πανέμορφης παναγίας,  κληρονομιά από την μάνα της.  Κοιμάται νωρίς γιατί την νυστάζει το σκοτάδι.   Ξυπνάει από το χάραμα.

Η Κ.,  δεν έχει δεσμούς,  δεν έχει άντρα,  γκόμενο,  δεν έχει κάνει παιδιά.  Μια δουλειά είχε που της άρεσε.  Εκεί ήταν που  είχε δώσει ψυχή και σώμα.  Ώσπου μια μέρα,  της ανακοίνωσαν την απόλυση της.  Έμεινε μετέωρη!  Πού να πάει;  Τί μπορούσε πια να έχει ενδιαφέρον;

Τα νομίσματα στο πορτοφόλι της καθημερινά λιγοστεύουν.  Μαζί μ'  αυτά και η οποιαδήποτε αίσθηση ελευθερίας που ποτέ είχε. 
Αν έχεις δουλειά,  μπορείς να κάνεις όνειρα.  Ακόμη και να τα πραγματοποιήσεις.  Αυτό είναι ελευθερία!