μπλε

Θα ήθελα να είχα χίλια μάτια

διακόσια χέρια,

εκατό πόδια,

εικοσιπέντε χείλια

πενήντα μύτες

εκατόν τριανταοκτώ αυτιά

χίλιες διακόσιες μνήμες

κι ένα εκατομύριο δάχτυλα

ή έστω

θα τα αντάλασσα όλα αυτά

με τον χρόνο μου

πολλαπλασιαμένο με το άπειρο

*οι γλάροι είναι τα δικά μου πουλιά

και η θάλασσα το ολοδικό μου ταξείδι

εξάρτηση;

Είμαι μια δειλή.
Κι εξαρτημένη.
Δεν φεύγω εύκολα,  ή για την ακρίβεια,  δε φεύγω σχεδόν ποτέ.
Πως να το πω,  στη ζωή μου έχω κάνει μία και μοναδική μετακόμιση,  και δεν έχω χωρίσει ποτέ.  Για την ακρίβεια..  σχεδόν ποτέ..

Οι σχέσεις μου κρατούν χρόνια,  κι ας μη μοσχοβολούν σα κολώνια..

Ε λοιπόν είμαι δειλή γιατι δε μπορώ να πω ''αντίο''
Βρε τι φωτογραφίες που γράφουν με μεγαλοπρεπή στοιχεία  ''ΤΗΕ ΕΝD''
Τι πασχαλίτσες να περπατούν σε επικίνδυνα τελειώματα βιβλίων..

Έχω πάθει εξάρτηση μ' αυτό το blog.
E ξ ά ρ τ η σ η !!!

Έχω ανάγκη από μια αλλαγή,  από κάτι καινούργιο,  άγνωστο,  διαφορετικό,  πιό ελαφρύ που να βοηθάει το μυαλό μου να σκέφτεται πιό ελεύθερα.
Φτιάχνω καινούργιο blog και καμαρώνω το φρεσκότατο template.
Γράφω και το πρώτο post.

Τι ωραία !


Αμ δε..
Σε ένα δύωρο μετρημένων και των δευτερολέπτων είμαι πάλι εδώ.. 
ένας κόμπος στο λαιμό..


πφφφφ
σφίξιμο στο στομάχι,  άλλη μια ματιά κλεφτή στο καινούργιο blog.. 
Μ αρέσει δε μπορώ να πω..
Και το γράψιμο γμτ ένα πιό ελεύθερο το έχει..

ουφφφφφφ
ξαναμπαίνω εδώ..  ''ΤΗΕ ΕΝD OF STORY''
τς..  όλα έχουν μια αρχή και ένα τέλος..  άλλωστε κάθε τέλος είναι και μια νέα αρχή..
κι αυτό το ''βιβλίο''  έχει από καιρό τελειώσει..

εχ..
μμ

γκουχ γκουχ

το βρήκα..
θα γράφω στο άλλο και θα κάνω copy εδώ..  εε μα πιά ;)))

end of story

η φωτογραφία του χρήστη jules1983 από το deviantart

υλικά από όνειρα

''Eίμαστε όλοι φτιαγμένοι από υλικά ονείρων''

Ουίλιαμ Σαίξπηρ


Ο καθένας μας κι από διαφορετικά.  Εν τέλει εκεί βρίσκεται όλη η ουσία.  Στην προσέγγιση αυτής της διαφορετικότητας..  που  ανοίγει καινούργια παράθυρα και νέους ορίζοντες..



η φωτογραφία του χρήστη thresca από το deviantart

εικόνες

.

Τριγυρνούσαμε σχεδόν όλες τις λιγοστές αυλές,  ήταν μικρό το χωριό,  χτυπούσαμε τις πόρτες,  ανταλλάσαμε καλημέρες,  εμένα με κοιτούσαν πάντα σα ξένη,  ποιανού είσαι εσύ με ρώταγαν,  ζητούσαμε,  τι θα μας δώσετε μέρα που είναι λέγαμε,  μας έκοβαν από κανένα ανθισμένο δέντρο,  τα τριαντάφυλλα λιγοστά,  πρασινάδα μπόλικη,  κάποτε τέλειωνε η γύρα,  προς το μεσημεράκι τα κορίτσια τα έβρισκες στο ύψωμα,  στο μικρό εκκλησάκι του προφήτη Ηλία να στολίζουν τον επιτάφιο.

Στις γιρλάντες,  έβαζα το χεράκι μου κι εγώ,  τις φτιάχναμε από πασχαλιές,  παίρναμε ένα ένα τα μικροσκοπικά μυρωδάτα ανθάκια και τα περνούσαμε από μια φυσική τρυπούλα,  όλα σε μια κλωστή μεγάλη,  κι αυτά μετά,  αφού τέλειωνε όλο το στόλισμα,  έμπαιναν χαλαρά σα τελευταία πινελιά από πάνω.

Στην ανάσταση,  πήγαινα πάντα με καινούργια ρούχα και κλάμματα.  Ο χώρος της εκκλησίας με πίεζε.  Είχα πάντα την αίσθηση πως οι συνηθισμένοι άνθρωποι γύρω μου κάτι άλλο ήθελαν να δείξουν εκεί μέσα,  το οποίο δε μπορούσα να εξερευνήσω αλλά ούτε να συμβιβαστώ.
Θυμάμαι ένα μπλουζάκι κοντομάνικο κόκκινο,  μερσεριζέ το έλεγε η μαμά μου,  μια άλλη φορά ένα παντελόνι κίτρινο,  και μια άλλη ένα κόκκινο καρώ,  πάντα από τα πιό μοδάτα της αγοράς και παπούτσια λευκά,  μπαλαρινέ.

Πρόσεχε να μη στάξει κερί επάνω σου,  μου φώναζαν κι όλη μου η χαρά ήταν αυτή η μοναδική στιγμή που θα άναβα τη λαμπάδα μου.

Αυγά κόκκινα,  παίρναμε μαζί μας,  από το μεγάλο ταψί που ήταν κρυμμένο κάτω από το ντιβάνι,  πάνω από εκατό,  μεριμνούσε για αυτό κάθε χρόνο η γιαγιά μου, μαζευόμασταν και πολλοί,  αδέρφια,  ξαδέρφια,  θείοι,  θειές..
Στην ανάσταση,  όλοι είχαμε μαζί μας από ένα αβγό,  και τσακ τσουκ σπάγαμε ο ένας του άλλου,  και νικητής ήταν αυτός που το αβγό του θα έμενε ανέπαφο.  Είχα μάθει να διαλέγω τα πιό μικρά και στενά,  που δεν ήταν κούφια,  αλλά θυμάμαι μια χρονιά που ένα από τα ξαδέρφια μου είχε φέρει ενα ψεύτικο ξύλινο,  και μας τα είχε σπάσει ολονών,  μέχρι που κάποιος  το μαρτύρησε.

Την παρέα μου την ξαναέβλεπα τη μέρα του Πάσχα το απόγευμα,  αγαπιόμασταν,  μα δύσκολα τακίμιαζα μαζί τους,  είχαν το δικό τους τρόπο,  που μέχρι εγώ να τον ξαναμάθω κάθε φορά που ξαναερχόμουν,  περνούσαν γρήγορα οι μέρες κι έφευγα.

κάνω πως δε σε βλέπω

Απρίλης..

Σου πάει η άνοιξη. Τσιτώνει το δέρμα του προσώπου και δίνει λάμψη στα μάτια. 
Είναι ακόμη μέρα κι έχεις βυθιστεί σε μια εφημερίδα.  Σε βλέπω από μακριά.  Μου αρέσεις. 
Δεν θέλω να μου αρέσεις,  σε πλησιάζω αλλά  θέλω να σε αγνοώ.

Οι λέξεις μας ταυτίζονται και συγχρόνως λειτουργούν αντιδραστικά.

Μ αρέσει ο τρόπος που ακουμπάς με τα χείλη το ποτήρι του καφέ.  Μ αρέσει ο τρόπος που πιάνεις με τα δάχτυλα το φλυτζάνι.  Ζηλεύω την ηρεμία του σώματος σου.  Τον τρόπο που ο χώρος δέχεται τον δικό σου όγκο.  Το πόσο όμορφα κουμπώνεις μέσα σε κάτι.  Την φυσικότητα σου.  Το μπλουζάκι που αγκαλιάζει το λαιμό σου.

Το πως τσαλακώνεις ένα χαρτί με τα χέρια σου,  το πως δαγκώνεις το καλαμάκι του αναψυκτικού σου.  Το πως λες,  ''περνάω καλά''  ή ''είμαι χάλια''.

Ο τρόπος που μου δημιουργείς χαρά αλλά και λύπη..

Η αίσθηση πως μόνο εσύ με καταλαβαίνεις..  και μόνο εσύ ΔΕΝ με καταλαβαίνεις..





Μ αρέσει αυτό το συννεφάκι μπουκωμένο βροχή που μ ακολουθεί,  όποτε σ ακολουθώ..

*η φωτογραφία του χρήστη του dyingrose24 από το deviantart

αίσθηση

Φλεβάρης
Σκοτάδι.  Τα φώτα της πλατείας αντανακλούν σκληρά στο πλακόστρωτο.  Κρύο.  Παλτό,  κασκόλ τυλιγμένο διπλά στο λαιμό.  Ελάχιστοι άνθρωποι,  μικρά πηγαδάκια,  αλκοόλ.  Στο βάθος ο ουρανός σέ σκούρο μπλε,  τα σπίτια της άνω πόλης ίσα που διακρίνονται μπερδεμένα υποτονικά στα χρώματα τους.  Τα φωτισμένα παράθυρα,  πορτοκαλοκίτρινες υποψίες ζωής.  Ο καφές ζεσταίνει τα χέρια μου,  το ίδιο κι η κουβέντα.

Μάρτης
Σούρουπο.  Τα φώτα έχουν ανάψει εδώ και δέκα λεπτά.  Ρίχνουν γλυκές φωτεινές ανταύγειες στο πλακόστρωτο,  μια ομάδα από περιστέρια παίζει με τα χέρια ενός παιδιού.  Άνθρωποι κάθε ηλικίας διασχίζουν τη μεγάλη πλατεία,  περπατώντας ανάμεσα στα γυμνά ακόμη δέντρα.  Σακάκια από σκούρα χοντρά υφάσματα,  τσιγάρα φτηνά,  μυρωδιά μπύρας.  Στο βάθος,  μικρές μονοκατοικίες της άνω πόλης,  φόρμες σε χρώματα γήινα,  το όριακό φως ανάμεσα στη μέρα και τη νύχτα τα κάνει ακόμη πιό θερμά.  Κάποια παράθυρα γύρω τριγύρω είναι ανοιχτά,  οθόνες τηλεοράσεων καθρεφτίζονται στα τζάμια,  προχωρούν ως τα κάγκελα,  μια γυναίκα σκυμμένη σε ένα υπολογιστή.
Ο συναγερμός ενός αυτοκινήτου..  ο καφές ζεσταίνει τα χέρια μου,  το ίδιο κι η κουβέντα..

Απρίλης
...




είναι κάποιες στιγμές που δεν είναι δρόμοι,  είναι φωτισμός,  είναι αίσθηση..










..πότε ήταν η τελευταία φορά που σε είδα με ένα τεράστιο μπουκέτο λουλούδια στα χέρια,  αλήθεια αυτή την αίσθηση την θυμάσαι;

*η φωτό του χρήστη zvaella από το deviantart

νίκος παπάζογλου

Είναι κάτι στιγμές,
τρυφερές και λεπτές,
σαν κλωστές τυλιγμένες σ' αδράχτι,
σε γυρνούν απαλά,
σε μεθούν σιωπηρά,
σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι...

για όλα αυτά που ζητάς,
για πολλά που πονάς,
για το τίποτε μιας ευτυχίας,
και γυρνάς σαν τρελός,
του καθρέφτη εαυτός,
θύμα-θύτης κακής συγκυρίας.

Πλημμυρίζουν το χθες
μαγεμένες σκιές,
που ξοπίσω μου γράφουν τροχιά,
με κρατούνε θαρρώ
σαν αλήθειες παλιές
σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά.

Είναι κάτι στιγμές,
σα μικρές πινελιές
ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει,
λείπουν λίγα ακριβά
των χρωμάτων νερά,
για να δώσουν του τόπου τη γνώση.

Για τους κήπους της γης,
για το ροζ της αυγής,
για το κύμα που απόμεινε μόνο,
να χαϊδεύει με αφρούς,
τους πικρούς μας καημούς
και να διώχνει της πίκρας τον πόνο.






Έφυγε ο γλυκός μου..

αν

Έχω φτιάξει καφέ.  Αγόρασα πριν λίγο ένα καινούργιο ΚARELIA σε κασετίνα,  το άνοιξα,  το μύρισα κι έβγαλα ένα τσιγάρο.  Το μοναδικό για σήμερα.  Το ανάβω.

Έξω φυσάει,  θα είναι ακόμη πιο άγριος ο αέρας εκεί που είσαι.  Μάζεψα απ έξω τα ρούχα,  τα στέγνωσε γρήγορα η ζέστη κι ο αέρας.  Είναι μεσημέρι κι έχει ησυχία,  όχι όση θα ήθελα για να τη νιώσω και μέσα μου.

Εγώ είμαι καλά.  Λίγο πολύ όπως τα ήξερες,  με μικρές διαφορές.
Λίγα παραπάνω κιλά,  λίγο λιγότερο ενθουσιασμό,  λίγη περισσότερη διάθεση.  Είναι η Άνοιξη που σου τη προσφέρει θες δε θες.  Φωτογραφίες δε τραβάω τόσες πολλές όσο θυμάσαι.  Ούτε μαθήματα ψάχνω πια να κάνω.   Μου αρκεί το ένστικτο και η μικρή πείρα που έχω αποκτήσει. 

Είμαι ακόμη το ίδιο αναποφάσιστη.
Με ενοχλεί κάτι και σε δέκα σκέψεις έχει πάψει να με ενοχλεί.  Αγαπώ κάτι και την άλλη μέρα έχω πέντε λόγους να το μισώ.  Και θέλω και δε θέλω.  Χρειάζομαι χρόνο αλλά το θέλω τώρα.
Για να τοποθετηθώ,  θα πρέπει αρχικά να έχεις προσδιορίσει εσύ την θέση σου.  Ανάλογα θα σταθώ στο πλάι σου ή απέναντι.  Το πιό αστείο είναι ότι μπορεί να σ αφήσω να διαλέξεις εσύ με τι θα γεμίσεις το τραπέζι και να μην ακουμπήσω τίποτα μετά.

Το πόδι μου καλά.  Μ ενοχλεί κάποιες φορές,  ευτυχώς μόνο εγώ το καταλαβαίνω.  Έκθεση φωτογραφίας έχω καιρό να δω,  αλλά θα πάω σε λίγο σε μια μικρή.  Στο εβραικό μουσείο φωτογραφίας.  Κάπου στην Αγ. Μηνά μου είπαν.  Ποτέ δε θα νιώσω πως γνωρίζω απόλυτα αυτή την πόλη.

Θέλω ακόμη να γράψω ένα παραμύθι.  Γιατί δεν το κάνω;  Δεν είναι για μένα αυτά..  θέλει υπομονή κι επιμονή κι εμένα με τραβάει σα λάστιχο η καθημερινότητα.  Μη φανταστείς..  τώρα πιά που δε δουλεύω,  τα παιδιά,  η τηλεόραση,  το διαδίκτυο..
Δικό μου χρόνο δεν έχω,  και τις νύχτες που κοιμούνται όλοι,  με πιάνει η νύστα από νωρίς.


Με τον εαυτό μου τα βρήκα.  Δεν τον μαλώνω εύκολα,  ούτε τον βάζω να κάνει πράγματα δύσκολα..  αποδείξεις δε θέλω..  ούτε τώρα θα ανακαλύψω ποιά ακριβώς είμαι.

Συναντήσεις πολλές,  να είναι καλά το διαδίκτυο,  δε μπορώ να φαντασταστώ που θα είμασταν όλοι εμείς αν.. 

Έλα πες μου τα τώρα εσύ,  σε πήρα μονότερμα..
Αγαπάς;  Φωτογραφίζεις;  Εμπνέεσαι;  Ζεις όπως θα ήθελες;  Πίνεις ακόμη τις νύχτες;  Πονάς;

(Όλα αυτά θα σου έλεγα και θα σε ρωτούσα αν απαντούσες..)

Πάω στην έκθεση που σου είπα..  να είσαι πάντα καλά και να συγχωράς

Στέλλα

ελπίδες

Όταν το κινητό μου με ειδοποιεί πως έχω μήνυμα,  πνίγεται..

ναι,  δεν ακούσατε λάθος..  κάτι σαν γκλμννν γκλμννν γλμννν και λίγα σας λέω..
Κάθε φορά λοιπόν που το κινητό μου βγάζει αυτό τον πνιχτό ήχο,  έγω χαίρομαι..
και μέχρι να φορέσω τα γυαλιά μου,  να το πάρω στα χέρια,  να ανοίξω το φακελλάκι να δω το όνομα του αποστελέα, να διαβάσω το μήνυμα και να σβήσω την απορία και το αίνιγμα από το πρόσωπο μου..  ελπίζω..

κι όχι μόνο ελπίζω,  αλλά χτυπάει κι η καρδιά μου

μήπως και κάποιος έχει αλλάξει,  άποψη για τον εαυτό του,  για μένα,  και θελήσει να μου κάνει μια έκπληξη,  ένα δώρο,  μια πρόσκληση,  μια θετική εξέλιξη,  μια ανατροπή

ανοίγω το κινητό και διαβάζω:
''To υπόλοιπο του λογαριασμού σας cosmote είναι 25.20 e.  Παρακαλούμε για την άμεση πληρωμή του προκειμένου να αποφευχθεί το ενδεχόμενο προσωρινής διακοπής''

Μωρέ αλλάζουν οι άνθρωποι;  Τσουκ..  δεν αλλάζουν ;)))

*η φωτογραφία του MichaelArm από το Deviantart

τα πνευματικά δικαιώματα και πάλι

Τσαγκαροδευτέρα και γκρίνια πρωινή..

Βλέπω χθες σε blog την φωτογραφία μου αυτή με τις παπαρούνες, και ζητάω σε σχόλιο, ή να βγει η φωτογραφία, να συμπληρωθεί το όνομα μου..

Σήμερα το σχόλιο μου είναι σβησμένο, η φωτογραφία παραμένει να στολίζει, όνομα πουθενά, και καθώς θέλω να ξαναφήσω σχόλιο, για να δώσω το μειλ μου για επικοινωνία, δεν μπορώ πιά διότι έχουν μονταριστεί τα σχόλια ''μόνο για members''

Το blog είναι αυτό, άντε βρε του κάνω και διαφήμηση,  αλλα φαντάζεστε να έβαζα κι εγώ στο πλάι του blog μου ένα κείμενο από τον οποιονδήποτε μου άρεσε δίχως να αναφερθώ στο όνομα του;;;

Εκτός κι αν είναι καμμιά φίλη που μου κάνει ''πλάκα''..  λέμε τώρα..

με αφορμή μια φωτογραφία και μια αγάπη

η φωτογραφία τραβηγμένη από τον ηλιογράφο


H αγάπη μου είναι που άλλες φορές μοιάζει με ήρεμο ποτάμι,  κι άλλες με χείμαρο.
Άλλες φορές μικρό πετραδάκι στη ρίζα ενός δέντρου κι άλλες βράχος σε κατολίσθηση.
Καταιγίδα σε μια μικρή επαρχιακή πόλη,  αλλά και κύμα παλιρροιακό που καταπίνει εκτάσεις ολάκερες.

Για λίγο,  μπορεί να είμαι ένα φιλόξενο σπιτάκι κάτω από έναν ουρανό μπουκωμένο βροχή,  ή ο ζεστός καφές πλάι στο φωτεινό παράθυρο που θα σε γλυκάνει μέσα στη δύσκολη μέρα σου, οι σελίδες ενός βιβλίου που θα χαλαρώσουν τις ώρες πριν τον ύπνο σου..

Όλα αυτά,  είμαι εγώ..

πες μου πως δε με φοβάσαι και πως με αποδέχεσαι..  μόνο αυτό..

χαμόγελα

Το άγνωστο,  μια συνάντηση,  ένα χαμόγελο τεράστιο,  κι άλλο ένα ακόμη πιό μεγάλο,  καφεδάκια κάτω από τον ήλιο, χαρά, κουβέντα ατέλειωτη,  τσιπουρομεζεδάκια,   αγάπες,  έρωτες,  ερωτήσεις,  διευκρινίσεις,  μουσικές,  στην υγειά μας,  χαμόγελα ολοστρόγγυλα,  θέλω,  όνειρα,  κι άλλα καφεδάκια στη στοά,  καληνύχτες στο σκοτάδι


είναι κάποιες στιγμές που τις ζεις στο πολλαπλάσιο τους,  όμορφες πολύ

black & white

κίτρινο μετάξι

Ένα σκαθάρι δαγκώνει τον ώμο μου,  χιλιάδες μέλισσες γυρεύουν τις ψυχές των λουλουδιών,  είναι ελευθερία να ιδρώνεις με χρώματα της φύσης..

Μια κορδέλλα σε κίτρινο μετάξι τυλίγει το μέρος που κρύβεται η καρδιά μου..

Την ακούς ;

*η φωτό είναι τόσο όμορφη,  την βρήκα κάπου στο facebook αν θυμάμαι καλά και πολύ λυπάμαι που δεν ξέρω ποιανού καλλιτέχνη είναι..

έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε..

Nα βουτάνε τα φώτα στο νερό,  να τρυπάνε τα πανιά τον ουρανό,  να θυμώνουν τα σύννεφα και μετά να αγκαλιάζονται και να πιάνει η βροχή,  να θέλει να ξεκουραστεί ο ήλιος μέσα σε λουλουδιασμένα χρώματα,  χρυσοπράσινα,  μαβιά,  ρόδινα και πορτοκαλιά,  να καθρεφτίζεσαι στη θάλασσα και να χουφτώνεις το δέρμα σου να δεις αν είσαι ακόμη εσύ..

Να σβήνει ο ουρανός και να απομένουν θολά τα φώτα από μακριά,  μικρές πυγολαμπίδες..  σημάδια ζωής..

Να γεύεσαι γλυκό κεράσι και να τρέχουν στα ρούχα τα ζουμιά,  να σε μαλώνω κι εσύ να γλείφεις χείλια και δάχτυλα.. να με φιλάς ορμητικά και να γελάς..

Και να μου λες με στόμα μπουκωμένο από τη ζάχαρη..  έτσι είναι αν εσύ έτσι θέλεις να το δεις..

η φωτογραφία του (πολύ πολύ αγαπημένου μου) Αντώνη

πιάσε κίτρινο

Όταν εμπλέκομαι σε μια υπόθεση,  θέλω να είσαι σίγουρη πως με αφορά άμεσα ακόμη κι αν εσύ δε θα μάθεις ποτέ το πως  ;)))*

Προς το παρόν πιάσε κίτρινο γιατί εγώ την άνοιξη την νιώθω ως το μεδούλι,  εσύ;

Τα σχόλια κλειστά..  για όσο..

mood

Δεν ξέρω αν οι υγρές και σκοτεινές μέρες είναι το mood της πόλης μου,  ίσως για αυτούς που δε τη γνωρίζουν καλά,  γιατί για εμένα η Θεσσαλονίκη μου είναι και φωτεινή και λαμπερή και ανοιχτή και αεράτη και βολτίστικη και παρείστικη κλπ κλπ

Τις πάω πολύ τις εναλλαγές,  ίσως ταιριάζουν και με το δικό μου ενίοτε mood,  μια έτσι μια γιουβέτσι που λένε,  άλλωστε το κάθε τι που μας δίνεται έχει τη χάρη του,  ο ήλιος μπορεί να σε κάνει να μη θες να βάλεις κ... κάτω,  η συννεφιά όμως σε προδιαθέτει για αγκαλιά και γούτσου γούτσου και γατοσπιτίσια ζωή..

Το έχω πει πολλές φορές πως νιώθω μια οικειότητα σε κάποιες γωνιές της πόλης μου,  πολύ πολύ αγαπημένες αλλά το καλύτερο μου είναι να νιώθω οικειότητα με άτομα που γνωρίζω χρόνια πολλά,  επίσης πολύ πολύ αγαπημένα που την γωνιά μας τη φτιάχνουμε εμείς οι ίδιοι,  ο ένας απέναντι στον άλλον,  με ένα καφεδάκι ή ένα ποτηράκι κρασί στο χέρι,  και πολύ μπλα μπλα,  τόσο που ξεχνάμε το που βρισκόμαστε,  κι αν είμαστε στο κέντρο ενός χωραφιού ή στη μέση της θάλασσας,  ή σ ένα κλειστό δωμάτιο γεμάτο καπνούς καρφί δε μας καίγεται..

η φωτογραφία 28 Μάρτη του 2010..