περιέργεια

Τα χρώματα τρέχουν από ένα γκρι χαρτόνι στο λαιμό μου κι από εκεί στο κέντρο της πόλης.  Καθόλου δεν μου αρέσει το κέντρο μετά από μήνες αποκέντρωσης,  δλδ δεν μου αρέσει το κέντρο όταν η αγορά είναι ανοιχτή κι ο κόσμος περπατάει στους δρόμους με δύναμη,  κι αυτή η δύναμη έρχεται καταπάνω μου,  ενώ μέχρι σήμερα μόνο το κύμα και τη θάλασσα άφηνα να με σκεπάσουν,  για αυτό κι εγώ αφήνω τα χρώματα να με προσπερνούν,  κι έτσι γίνομαι αόρατη,  αόρατη σήμερα διάλεξα τον καφέ μου ζεστό,  αόρατη συνάντησα την Χ.,  αόρατη της είπα καλημέρα..  αυτή η κοπέλλα έχει κάτι..  κάτι που όταν την βλέπω θέλω να της πω,  ''πάμε βρε παιδί μου για ένα καφέ'',  νομίζω ότι θα έχουμε πολλά να πούμε,  και έχει και κάτι άλλο που με κάνει να μη λέω ποτέ ''πάμε για''  αλλά να λέω''να περάσεις καλά'',  και ''αντίο''.  Σε κάποια ''καφέ''  τα τραπέζια είναι τόσο κοντά που τσακώνω τους ανθρώπους να παρακολουθούν τους διπλανούς τους με μάτι και αυτί συγχρόνως..  να όπως σήμερα που ήθελα να σηκωθώ και να πω στη γειτονική κοπέλλα.. ''δεν έχεις δική σου δουλειά;'',  δεν είχε..  έτρωγε ομελέτα και έστηνε αυτί κι εγώ έπινα καφέ και μιλούσα κι έλεγα χαζά και σοβαρά κι αυτή άκουγε..  τόσο που ήθελα να πω πολύ δυνατά κάτι τελείως αβάσιμο και κουφό έτσι μόνο και μόνο να δω την αντίδραση της..  μη νομίζεις,  κι εγώ καμμιά φορά παθαίνω ''περιέργεια'' και μετά θέλω να μάθω καινούργια πράγματα,  όπως έκανα παλιά..  και να πάω εδώ,  να πάω κι εκεί,  καμμιά φορά παθαίνω κι εκείνη την αρρώστεια που ονομάζεται ''δεν με χωράει ο τόπος'' και σκέφτομαι πως όπου κι αν ήμουν,  σε όποια γωνιά της γης πάλι το ίδιο θα μου συνέβαινε..  

[|@||30||@|]

Δεν είναι το τι,  είναι το πως που με παιδεύει..
Λες και ξαφνικά,
όλοι οι τρόποι κρύφτηκαν

________________________________________________


Αν μπορούσες να υπάρχεις έναν αιώνα μετά, 
τότε θά βλεπες πώς το φιλί που σου ακούμπησα πάνω στο μέτωπο 
έγινε άστρο. 

Νικηφόρος Βρεττάκος

*#|[28]|#*

Δεν ήταν που ο ήλιος μου φάνηκε λιγάκι πιο αδύναμος,  ήταν που η θάλασσα είχε πάρει εκείνο το λίγο θυμωμένο ασημί του υδράργυρου,  που μ' έκανε να πω,  ''κάτι μεγάλο θα έρθει'' και ώρες μετά,  μεσημεράκι πια έριξε μια τόσο δυνατή βροχή ,  μαζέψαμε τις τέντες,  τα μαξιλάρια και κάτι πετσέτες που στέγνωναν από το μετά την θάλασσα μπάνιο.

Είναι που όταν Εκείνη μοιάζει συμπαγής,  όσο να κόβεται με μαχαίρι..
έχει τελειώσει ο Αύγουστος..

εσωστρέφεια

Αν ήταν να βαθμολογήσω το βάθος των σκέψεων μου από το ένα ως το δέκα,  τοποθετώντας στο ένα τις πιο βαθιές θα έλεγα ότι είναι κάπου κοντά στο δέκα και δεν θα τις αποκαλούσα ρηχές,  αλλά ''κλειστές''..

τυχαίες κουβέντες

Όσο με φιλούσες περίμενα το άγγιγμα της γλώσσας,
το στριφογύρισμά της μέσα στο στόμα μου.
Όσο με φιλούσες είχα την αναίδεια να κρίνω την τέχνη σου,
να μελετάω την υφή και την ένταση απ' τα χείλη σου.
Για να σωπάσω,
να πάψω να σε κρίνω,
ήθελα την πρόστυχη τόλμη σου.


 ( ΤΟ ΦΙΛΙ από τη συλ." Το γυμνό ζευγάρι", εκδ. Διαγωνίου )
Aλεξάνδρα Μπακονίκα

_____________

Τυχαίες κουβέντες,  λέξεις που ξεφεύγουν από στόματα στεγνά και διψασμένα..
Η Α.  έχει γυρίσει την κλεψύδρα..
Ο χρόνος κυλάει αργά..
Σκέψεις που στοχεύουν..

καλοκαίρι για πάντα

Aν ήταν να είχα μια και μοναδική ευχή..

θα ήταν ''καλοκαίρι για πάντα''
με τις τσέπες του γεμάτες από το χαμόγελο σου..

κι αν ήταν οπωσδήποτε να έχεις ένα προορισμό
θα ήθελα με το σώμα σου να γεμίσεις την αγκαλιά μου!

Μη!

Για αυτό αν τύχει και μ' αγαπήσεις
πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ
πως θα μ' αγκαλιάσεις.  Πονάει εδώ.  Κι εδώ.
Κι εκεί.  Μη!  Κι εδώ.  Κι εκεί.

Κατερίνα Γώγου

αυτό

Στην αυτοκριτική μας,  πολλές φορές λέμε είμαι έτσι,  είμαι αλλιώς..
Χθες πχ έτυχε πάνω στην κουβέντα κι είπα ''είμαι κυνική''.

''Είσαι κυνική'' μου ανταπάντησε..  τονίζοντας το ''Εί''..

Δεν μου άρεσε που το άκουσα.
Σχεδόν δεν αναγνώρισα την λέξη που λίγο πριν εγώ η ίδια είχα χρησιμοποιήσει..
''Κυνική;''  Εγώ κυνική;''  Και τι σημαίνει ''κυνική''!

Άνοιξα το λεξικό..
Ο άνθρωπος που δεν έχει συναισθήματα..

ναι..

ισορροπίες

"Λέμε μια νύχτα
κι εννοούμε την είχα αγκαλιά
λέμε κόκκινο αδιάβροχο
και εννοούμε
μία γυναίκα δική μας
που ολοένα ξεμακραίνει."



Χλόη Κουτσουμπέλη

σκουλήκια;

- σκουλήκια;
- ναι,  για ψάρεμα!
Είχε ανοίξει μια λακούβα σύριζα στο κύμα και έσκαβε..  έχωνε τα δάχτυλα ανάμεσα σε άμμο και νερό κάτι έπιανε και το 'βαζε σ' ένα πλαστικό άσπρο ποτήρι.  Όταν έφτασα κοντά,  το ποτήρι είχε γεμίσει κατά το ένα / τρίτο.  Λυπήθηκα που δεν του έδωσα μια καλημέρα,  αλλά έτσι ήμουν εγώ,  κρατούσα τις λέξεις πίσω από τα χείλη,  όμως ήθελα οπωσδήποτε κάτι να του πω έτσι προφασίστηκα την ερώτηση κι ας είχα δεδομένη την απάντηση.
Ήταν πρωί ακόμη,  ούτε δέκα.  Ο κόσμος λιγοστός.
Μέρα δροσερή και το περπάτημα μου στην υγρή άμμο κατάφερε να φτάσει ως τα ''χρωματιστά''.  Τα ''χρωματιστά''  ήταν μια μεγάλη καντίνα με αυτοσχέδια κτίσματα γύρω γύρω κι ένα σωρό παραταγμένες ομπρέλλες σε όλη την μεγάλη αμμουδιά,  ως μπροστά στη θάλασσα.  Σε διαφορετικό χρώμα η κάθε μία,  αυτό ήταν που έδινε μια ιδιαιτερότητα στο τοπίο.
Μέχρι εκεί έφτασα,  σχεδόν η διπλάσια διαδρομή.  Φορούσα το καπέλο μου,  αλλά ο λαιμός μου είχε ανακατευτεί με κλάμερ και μαλλιά και είχε ήδη ιδρώσει.  Τράβηξα το σταυρουδάκι πίσω κι έφερα την αλυσίδα μπροστά.


Έκανα μεταβολή και γύρισα.  Τώρα ο ήλιος σιγοέψηνε το πάνω μέρος του στήθους μου.  'Εβλεπα μακριά,  ένα μικρό κομμάτι από το κίτρινο σπιτάκι του ναυαγοσώστη.  Ήταν ακόμη Αύγουστος!

ενθουσιασμοί

Κάνοντας παρέα με ένα άτομο πολλές φορές είσαι αναγκασμένος να υποστείς τους δικούς του φίλους,  χωρίς καν να ερωτηθείς αν σ' αρέσει.  Οκ,  την πρώτη φορά λες εύκολα το ναι,  δεύτερη το πιο πιθανό είναι να μην υπάρξει,  αλλά πολλές φορές με το πρώτο άκουσμα ή την πρώτη ματιά,  ή ακόμη και με τη δεύτερη ή την τρίτη,  αυτό που έχω αναρωτηθεί πολλές φορές είναι πως(;) κάποια άτομα ταιριάζουν / τακιμιάζουν αφού εγώ δεν βλέπω κοινό σημείο..
Τελευταία αυτό που με βάζει σε σκέψεις είναι ακριβώς το αντίθετο..  να είμαι εγώ ενθουσιασμένη με κάποιο άτομο και να μη βλέπω τον ίδιο ενθουσιασμό από κοινό γνωστό..  πράγμα που για μένα σημαίνει πως από τον καθένα,  ο καθένας αναζητά άλλα πράγματα και κάνει πάντα μα πάντα τις προσωπικές του εκπτώσεις..  αυτό που ας πούμε δέχομαι από τον Α.  δεν υπάρχει περίπτωση να αποδεχτώ από τον Β.  και πάει λέγοντας!

από χαρτί

Να ήμουν χαρτί λέει και να πετούσα μακριά με τον πρώτο άνεμο.  Να ήταν τα ταξίδια μου τόσο ανάλαφρα και τα παράθυρα μου τόσο μεγάλα και φωτεινά.  Να μην υπήρχε λογική,  παρά μόνο το άκουσμα των αναγκών του σώματος.  Να έπλεεαν στον αέρα οι στιγμές.  Να μην υπήρχε εγώ.  Ούτε θυμός.  Ούτε δειλία.  Ούτε συμπεριφορές κτισμένες επάνω σε άλλες και μετά κι άλλες,  κι άλλες..
Να ήταν οι επιθυμίες ένα στροβίλισμα.  Και όλα σε τέτοιο κόκκινο ΠουΝαΜηνΠονάειΤαΜάτια.  Ένα πάρτυ από ρίγες,  πουά,  και νιφάδες του χιονιού.  Και λευκό..  ένα λαμπερό,  διαμπερές θετικό λευκό που να καλύπτει τα πάντα.  Σαν γνώση..  ή σοφία..  ή εκείνη η απόλυτη,  τελευταία στιγμή που λες ''δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο,  τα έχω όλα''

αποστάσεις

-Δεν είσαι γάτα, μου είπες κάποτε.
-Δεν είμαι,  παραδέχτηκα.

Δεν νιαουρίζω,  δεν γουργουρίζω,  δεν τρίβομαι,  δεν χρωματίζω τη φωνή μου,  δεν κάνω νάζια. Τελευταία μάλιστα μαλώνω,  θυμώνω,  οργίζομαι.  Είμαι επιθετική.  Χωρίς συναισθήματα.  Ψυχρή και άδεια.  Και κρατάω αποστάσεις.

*

Κάποιες φορές κρατάω αποστάσεις ακόμη κι εκεί όπου θα ήθελα να είμαι πάρα πολύ κοντά.  Ακόμη κι εκεί που θα ήθελα να απλώσω το χέρι και να ακουμπήσω με την καρδιά.  Ακόμη κι εκεί που νιώθω πως το αξίζουν.

πορτοκαλί

Όλη η ζωή μου ήταν ευθύνες που έπρεπε να αναλάβω, συμπεριφορές που έπρεπε να έχω και τύψεις, τρελλές τύψεις όταν δε μπορούσα να τα βγάλω πέρα κι όταν λέω δεν μπορούσα να τα βγάλω πέρα εννοώ οτι θεωρούσα τον εαυτό μου κάτω του μετρίου όταν δεν ήμουν το ιδανικό για τον άλλον, μια όμορφη πρωταγωνίστρια μιας α' προβολής ταινίας ας πούμε όχι δεν το έχω ξεπεράσει ακόμη αυτό και δε ξέρω αν.. είναι αυτό το λεπτό σημείο που λες εγώ κάτι άλλο πίστευα, αλλού είχα την προσοχή μου.. κάποια χλμ μακριά αλλά τελικά δίπλα μου ήταν όλα, τα οποία όμως δεν αποδέχτηκα ποτέ αυτό είναι το αγκάθι, δεν είναι;

στην Μ.

λίγη δροσιά

Μετέωρη στο μαύρο εξώφυλλο ενός καλοκαιρινού βιβλίου,  μ΄ έναν ανεμιστήρα στο στήθος και τα πόδια χωμένα βαθιά σε μια άμμο ίδια κι απαράλλαχτη μέρες τώρα..
Τρέχει το μυαλό από μια υποχρέωση,  σε μια δολοφονία,  ένα κοτόπουλο ωμό,  τα τραγούδια στο ραδιόφωνο,  στην κούραση της θάλασσας!
Βάζει το κεφάλι της στην καμάρα που κάνουν τα πόδια μου και με αγκαλιάζει με τα χέρια.  Κλείνει τα μάτια.
Το καλοκαίρι μοιάζει με μια χύτρα που βράζει..

μέχρι να πεις κύμινο

νιώθω νηστική,  από φαί..  σπιτικό φαί,  μαμαδίσιο..  με όλα τα extra του χωρίς τύψεις,  τηγανισμένα λίπη και λάδια κυρίως,  στο δρόμο από τη θάλασσα σκέφτομαι ''θέλω κάτι μαγειρεμένο''  και μέχρι να φτάσω στο σπίτι μου αρκεί μια ντοματοσαλάτα με μπόλικο τυρί φέτα και ψωμί,  μου αφήνει κενά αυτή η διατροφή που υπερκαλύπτω με άλλες,  συναισθηματικές τροφές,  δλδ σοκολάτες και μπισκότα,  μπύρες και πατατάκια.  Θα στρώσω λέει όταν θα βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου,  αλλά μέχρι τότε ή που δεν θα ζω πια ή που θα έχω βάλει πάνω μου διακόσια κιλά.  Έχουμε φτιάξει σπιτάκια στη θάλασσα που είναι νούμερα,  εγώ πηγαίνω κάθε μέρα στο 77,  οι άλλοι με τα μπλε μαγιώ στο 85,  ο άντρας με το τέλειο μαύρισμα και το έντονο ροζ γυναικουλί μαγιώ στο 127,  τραβάμε μια νοητή γραμμή γύρω γύρω από δύο ξαπλώστρες και δεν αφήνουμε κανέναν να πατήσει στον πληρωμένο 9 ευρώ,  δυό παγωμένους καφέδες και αντίστοιχα νερά,  χώρο μας.  Ρουφάμε από ένα μαύρο καλαμάκι καπουτσίνο και ανάβουμε τσιγάρα βάζοντας τα καπέλα μας για καμουφλάζ.  Δεν θέλω τα καλοκαίρια να με αναγνωρίζεις για αυτό κρύβομαι πίσω από καθρεφτένια γυαλιά και χαζεύω το κλάμμα των μικρών παιδιών που παίζουν πρίγκηπες και κάστρα δίπλα μου.  Θέλω να τρώω ότι θέλω κι ότι δεν θέλω κι η κοιλιά μου να γουργουρίζει πρησμένη κάτω από τον καφτό ήλιο και το τζην μου να μη με χωράει πια..  δεν θέλω να διαβάζω αστυνομικά,  θέλω μόνο να βλέπω τη θάλασσα,  και ποιός βγαίνει και ποιός μπαίνει,  και τα ατέλειωτα ημιστρίνγκ μαγιώ σε στρογυλλούς νεανικούς κώλους,  και να σκέφτομαι πόσο έξυπνα γεννιόμαστε εμείς τα κοριτσάκια και πόσο χαζά καταλήγουμε στην πορεία,  μια μεγάλη πορεία που σε κάνει όλο και πιο χαζή,  και μέχρι να πεις κύμινο βρίσκεσαι  χοντρή,  γριά,  με ολόσωμο σκούρο μαγιώ και το κύμα να σου έχει βγάλει το ένα βυζί απ΄έξω,  γιατί άλλο δεν έχεις..  τελεία!

μια σκέψη κι ένα ποίημα

Βρες χρόνο για δουλειά -αυτό είναι το τίμημα της επιτυχίας.
Βρες χρόνο για σκέψη -αυτό είναι η πηγή της δύναμης.
Βρες χρόνο για παιχνίδι -αυτό είναι το μυστικό της αιώνιας νιότης.
Βρες χρόνο για διάβασμα -αυτό είναι το θεμέλιο της γνώσης.
Βρες χρόνο να είσαι φιλικός -αυτός είναι ο δρόμος προς την ευτυχία.
Βρες χρόνο για όνειρα -αυτά θα τραβήξουν το όχημά σου ως τ΄αστέρια.
Βρες χρόνο ν΄αγαπάς και ν΄αγαπιέσαι -αυτό είναι το προνόμιο των Θεών.
Βρες χρόνο να κοιτάς ολόγυρά σου -είναι πολύ σύντομη η μέρα για να ΄σαι εγωιστής.
Βρες χρόνο να γελάς -αυτό είναι η μουσική της ψυχής.
Βρες χρόνο να είσαι παιδί -για να νιώθεις αυθεντικά ανθρώπινος.


 Γ. Ρίτσος "Βρες Χρόνο"

*

Ήθελα να πω πως ποτέ δεν κατάφερα να φτιάξω το σκηνικό ενός παραμυθιού.  Ποτέ δεν κατάφερα να δώσω στον άλλον ολόκληρο το πακέτο,  ακριβώς όπως το σκεφτόμουν.  Πάντα κάπου σκάλωνα,  συνήθως σε μια ντροπή,  ή στην ανασφάλεια του ''ας κάνει ο καθένας αυτό που τον ευχαριστεί,  κι αν εγώ είμαι μέρος αυτής της ευχαρίστησης,  μόνος του θα έρθει''!

ένα γατί πτώμα

Μικρή ανάπαυλα από το μπλε.  Γουργουρίζω σα χορτάτο γατί.
Τόσο δα ακόμη,  κι ανάμεσα μια μέρα ξεκούραση..

*

Έναν άνθρωπο να αναλαμβάνει τις ευθύνες του θέλω,  κάποιον που να μη κρύβετε πίσω από το μικρό του δαχτυλάκι,  που να μην λέει ''δεν ήμουν εγώ''..

*

Είμαι ένα παχουλό αλλά μαυρισμένο πτώμα..

η πόρτα στη βροχή

Θερινό σινεμά και άπνοια,  μεγάλη υπόθεση οι ταινίες,  καθώς γλυτώνεις σελίδες,  γλυτώνεις ανάγνωση,  γλυτώνεις χρόνο.. λεπτομέρειες και μπλα μπλα..
Στην οθόνη ο ''υπνωτιστής''  και γύρω γύρω τα παράθυρα κλειστά για να τιμήσουν την αργία του δεκαπενταύγουστου..
Νομίζω θα πέθαινα αν έπρεπε να ζήσω σε κάποια βόρεια χώρα της ευρώπης..  κλειστά γήπεδα,  μικρά δωματιάκια,  βροχή,  χιόνι..  δεν είναι περίεργο πως οι άνθρωποι εκεί τρελαίνονται και πρωταγωνιστούν σε εγκλήματα..

*

σφίγγεται η ψυχή μου όταν ξέρω πως μοιραία όλο αυτό που κρατώ αυτή τη στιγμή στα χέρια μου θα χαθεί στην πρώτη βροχή κι εγώ θα πρέπει να κάνω θεραπεία και λουτρά με ήλιο..
και τι άλλο θα πρέπει να κάνω;

να βρω την πόρτα,  αυτή που είναι στο ασανσέρ δεξιά..
να την ανοίξω και να σου περιγράψω αυτό που έχει μέσα..

*

ζωές διαφορετικές,  παράλληλες,  ασύμπτωτες
ας είναι

φλυαρίες

Είμαστε οι ταινίες που έχουμε δει και τα βιβλία που έχουμε διαβάσει,  αλλά πιό πολύ οι ταινίες..  να όπως αυτή με τον άγγλο ασθενή που ήταν ολόκληρη μια επιθυμία,  και πόθος και επιβίωση αλλά κυρίως επιθυμία..  Εκείνο το καλοκαίρι μου ήταν ολόκληρο μια επιθυμία,  τριγυρνούσα στα στενά ενός πολύ όμορφου ελληνικού νησιού,  είναι τόσο ίδια τα ελληνικά νησιά και τόσο διαφορετικά μαζί και κρύβουν μυστικά,  και νόμιζα πως σε κάθε γωνιά κρυβόταν ένας ακαθόριστος πόθος,  ένας και μοναδικός,  απόλυτα οριοθετημένος μα τόσο ακαθόριστος,  πλημύριζε το μέσα μου εκείνος ο πόθος για επιθυμία και περίσσευε τόσο που ήξερα,  ήμουν σίγουρη ότι έκανε ένα ακόμη στρώμα πάνω από το μαυρισμένο δέρμα μου,  πιο παχύ,  πιο λαμπερό πιο φωτεινό και πιο ανικανοποίητο συγχρόνως,  κι όσοι με βλέπανε καταλάβαιναν αμέσως τη διαφορά,  κι εκείνη η ερώτηση που μου είχε κάνει τότε εκείνη..  κατάλαβε σκέφτηκα..  κι όλοι όσοι ήταν γύρω μου όλοι καταλάβαιναν εκτός από μένα..
Είχα κουραστεί τόσο εκείνο το καλοκαίρι,  για όσα προμηνύονταν..  κι άρχισαν να ξεδιπλώνονται καθημερινά,  κι εγώ εκεί..  είχα δεθεί σ΄ένα κατάρτι,  να μην ακούω τις σειρήνες,  δεν ήθελα να αλλάξει τίποτα,  ούτε οι αριθμοί ούτε τα συναισθήματα,  χτυπιόμουν κι ας ήμουν ήδη στη διαδικασία,  σαν κάποιος να μου είχε βγάλει εισιτήριο για ένα αναγκαίο ταξίδι,  κι ένα χέρι να γύριζε τις σελίδες από ένα ήδη γραμμένο ημερολόγιο.

|*|

Μετά;  Μετά έκοβα τις σελίδες κι έφτιαχνα παραθυράκια,  όλο και πιο μικρά,  όλο και πιο στενά,  όλο και πιο δυσανάγνωστα.  Μικροσκοπικές τόσες δα χαραμάδες σε μέγεθος μυρμηγκιού.  Όλο και πιο πολλά,  από εκείνα τα ασήμαντα που χρειάζεται να είναι πραγματικά πάααρα πολλά για να έχουν ένα όφελος και μια υπόσταση.  Από εκείνα τα πολύ μικρά που πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να τα χάσεις εύκολα αλλά τόσο ανώδυνα !  Κυρίως ανώδυνα !

ιδιαιτερότητες

Όχι δεν μάζεψα αστερίες,  ούτε κοχύλια..  μάζεψα γυαλόπετρες σε διάφορα χρώματα και κυρίως αυτά τα πολύ όμορφα διάφανα και γαλακτερά λευκά..  τις έβαλα να στεγνώσουν επάνω στο μικρό ξύλινο τραπεζάκι,  μαζί με το βιβλίο,  τα γυαλιά,  τα τσιγάρα,  τον αναπτήρα και τα κινητά..
Φεύγοντας,  καθώς μάζευα τα απαραίτητα σε μια τσάντα..  τις έριξα ξανά στην άμμο..
''Κάθε τι,  ανήκει στο φυσικό του χώρο,  και μόνο εκεί αντανακλά μια ιδιαίτερη ομορφιά''

άλλες εικόνες

Η αλλαγή εντυπώσεων και εικόνων είναι πολύ πιο ουσιαστική από μια μέση,  σταθερή,  ποιότητα ρουτίνας!

Ά. ν. ν. α.

- Πότε;  με ρωτάει
- Πότε να ήταν άραγε;  κάνω πως σκέφτομαι
- Δεν θυμάμαι Άννα

Η Άννα κρατάει μια λεπτή χειρουργική βελόνα.
- Τι ψάχνουμε;  τη ρωτάω

Με αγγίζει χωρίς να απλώνει τα χέρια της
- Εδώ πρέπει να είναι λέει και δείχνει κάτι να μαυρίζει κάτω από το δέρμα,  τόσο μικρό σαν αγκαθάκι αχινού

*

Μην μ΄αφήσεις Άννα

στιγμιότυπο

μ΄ ερωτεύτηκε ο καψερός και κάθε μέρα μου ζητάει τσιγάρο..
μετά,  πάει δυο τρεις ομπρέλλες πιο εκεί και ξαπλώνει,
γυρνάει μια από μια,  μια από την άλλη

σηκώνεται και ξαναπερνάει από δίπλα μου,  χαρίζοντας μου το πιο αθώο,  το πιο όμορφο χαμόγελο όλου του κόσμου..

tales

Μια φορά κι ένα καιρό,  ήταν ένα μεγάααλο κορίτσι που ήθελε να μάθει τα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας..
Έπιασε λοιπόν ένα μπαλόνι και το φούσκωνε,  το φούσκωνε μέχρι που να γίνει όσο πρέπει στρογγυλό,  έδεσε την άκρη του μ' ένα πολύ μακρύ σπάγγο και το άφησε να πετάξει..
Το μπαλόνι,  πετούσε..  πετούσε..  πάνω από γαλάζιες θάλασσες,  πάνω από πράσινα χωράφια..  έκανε χαρούμενες τούμπες στον αέρα,  και κάποιες φορές κόντευε να πλησιάσει τον ήλιο,  κι όλο αυτό,  το κορίτσι το ονόμασε ''φαντασία''.
Κάποια στιγμή το μπαλόνι κουράστηκε εκεί ψηλά μόνο του κι έκανε μια ''μπαμ''  κι έσκασε..  και τότε..  όλο αυτό,  το μεγάααλο κορίτσι το ονόμασε ''πραγματικότητα''.

10, 20

10,  20 πόντους έβαζα πάντα τους άλλους ψηλότερα σε δύναμη από μένα.  Και είχα την αίσθηση πως όσο κι αν φώναζα μια πολύ λεπτή κι αδιάφορη φωνούλα ακουγόταν..  αλλά το κεφάλι μου ήταν πάντα γεμάτο από σκέψεις,  τόοοσες πολλές σκέψεις ..  δικές μου,  ολόδικες μου κι ας μη τις αποδεχόμουν πολλές φορές..
Ποτέ δεν έμαθα τα πραγματικά μου όρια..  που σταματούσε η ανοχή μου και που ξεκινούσε η υπομονή μου..  πολλές φορές μετάνοιωσα στα ''ναι''  μου και στα ''όχι''  μου..  καμμιά στιγμή μου δεν ένιωσα να διαχειρίζομαι σωστά..  πάντα κάτι ξεχείλωνε από εδώ και πάντα κάτι περίσσευε από κει και πάντα αναρωτιόμουν αν έπρεπε να συμβαίνει αυτό και σε ποιά ποσότητα..
Οι μέρες,  οι ώρες..  οι στιγμές δεν είναι ποτέ ίδιες αλλά ίσως οι άλλοι να μην έχουν τη δυνατότητα να δουν αυτή τη διαφορά επάνω μου,  ή να την νιώθουν στο ελάχιστο ενώ για μένα μοιάζει με βάρος τεράστιο..
Χρειάζομαι τρόπους να ''ζαχαρώσω''  πράγματα και καταστάσεις..

τι σκέφτεσαι;

Η θάλασσα σβήνει τα ίχνη μου στην άμμο.
Ησυχία!
Γαλήνη!
Το απόλυτο μπλε κι ένας ήλιος χρυσάφη να σου θυμίζει πως ζεις στο ''εδώ''  και όχι στο ''αλλού''.

Ένα κοπάδι μικροσκοπικές αθερίνες.

Πατάω το κουμπί και δεν γίνεται τίποτα.
Κάτι τέτοιες μέρες θα ήθελα να ήξερα ''τι σκέφτεσαι''

Το πιό εύκολο είναι να πεις ''τίποτα''
Πόση αλήθεια θα μπορούσε να κρύβει άραγε;

αφιερωμένο

2007
Φθινόπωρο
Φορούσα τις 8ποντες γόβες μου και περπατούσα σε ένα υγρό από τη βροχή σκοτάδι.
Δεν θυμάμαι τι,  θυμάμαι πως έψαχνα.  Είχα τη δύναμη να ανοίξω χαραμάδα στο μαύρο της νύχτας,  τέτοιο τσαγανό.  Είχα τη δύναμη να κάνω αυτό που θα μπορούσε να αλλάξει ακόμη και τη ζωή μου.
Περπατούσα προσεκτικά.  Το πλακόστρωτο γλυστρούσε.  Ήμουν μόνη στο δρόμο.  Τα φώτα γύρω γύρω λιγοστά.  Ίσως να είχα ραντεβού,  ίσως να ήταν και της φαντασίας μου.  Ένα χέρι με τράβηξε και μια αγκαλιά με κράτησε.  Ένα στόμα με φίλησε με πάθος.  Ανταποκρίθηκα.  Τα σώματα μας μουσκεύτηκαν στη βροχή.  Πόσο την αγαπούσα τότε. Αυτή κι εγώ δυό άλλες.  Αυτή,  εγώ κι αυτός..
Αυτή πάντα διακριτική σε ένα backround με μελωδία tango..
Ένας άνδρας με ψηλό χρωματιστό καπέλο,  είχε απλώσει ανάμεσα σε δυό δέντρα ένα σκοινί κι άρχισε να χορεύει μόνος του..  Γελούσε και κρατούσε ισορροπία..  Τι σπουδαία λέξη..  Πόσο μου έλειπε τότε..  και πόσα έπρεπε να αφήσω πίσω μου για να την ξαναποκτήσω..

Επιλογές..
Πάντα κάτι θα χάνεις και πάντα κάτι θα κερδίζεις!

*Στον Β. που μου θύμισε πως το 2007 υπήρξε κι ήταν μια πραγματικότητα..  μ' αυτή μου την ανάρτηση!

ερωτηματικά

καμμιά φορά αναρωτιέμαι ποιός να 'ναι ο λόγος που βάζουμε τον εαυτό μας σε τόσες δοκιμασίες;



*

καμβάς

H ζωή μας είναι σαν ένα κέντημα..  κάποιες κλωστές είναι γερά δεμένες στον καμβά,  και κάποιες άλλες είναι χαλαρές..
μ΄αυτές μπορούμε και υφαίνουμε..

touch

Όλα αυτά που εσύ φαντάζεσαι
κι όλα αυτά που εγώ βλέπω

θα ήθελα να τα είχα στην πραγματικότητα

να τα ακουμπήσω..  καταλαβαίνεις;



*

''δώρα''

Και βέβαια, έχω και την ενστικτώδη τάση να επιβεβαιώνω την αγάπη των γύρω μου μέσα από τα "δώρα" που θέλω να μου φέρνουν.. Όσο πιο πολύ με ανέχεσαι, τόσο πιο πολύ ξέρω πως μ΄αγαπάς.. Και όσο πιο πολύ σ΄αγαπάω - άρα όσο πιο πολύ φοβάμαι μην σε χάσω- τόσο περισσότερα προβλήματα θα σου δημιουργώ, και τόσο περισσότερες φυτιλιές θα βάζω στην σχέση μας, για να μου αποδεικνύεις την αγάπη σου πέρα από κάθε αμφιβολία μου μήπως κάποια στιγμή καταφέρω και ησυχάσω.


μικρά μαθήματα αυτογνωσίας

Αύ[γουστο]ς

κόκκινος
ζουμερός
γευστικός
θαλασσένιος
αλμυρός
ανέμελος
καφτός
μυρωδάτος
γλυκός
γαλήνιος
φωτεινός
μελωδικός


αυτός που σου θυμίζει πως το μετά..  είναι Σεπτέμβρης με όλα τα επακόλουθα του..