Παρακευή, λίγο πριν τα μεσάνυχτα

Μου αρέσει που μπορώ να πω σε κάποιον,  ξέρεις,  τότε σε ερωτεύτηκα.  Ο έρωτας μοιάζει με κίτρινο πουλί στην γκριζάδα του χειμώνα.  Μου αρέσει που δεν χρειάζεται να τον ψάξεις παρά έρχεται και σε βρίσκει μόνος του.  Μου αρέσει που με κάνει να ντρέπομαι.  Κοκκινίζουν τα μάγουλα μ'  αυτά που σε προκαλεί να κάνεις και να πεις.  Επίσης μου αρέσει που έχω μεγαλώσει τόσο που μπορώ να έρχομαι αντιμέτωπη μαζί του κρατώντας τη σωστή και λίγο παραπάνω απόσταση.  Ο έρωτας,  ανήκει στις νεαρές ηλικίες,  τότε που σου επιτρέπεται το αλόγιστο.

σμάιλ

Μου αρέσει η τρυφερότητα του facebook,  οι καινούργιες τεχνικές,  η ζεστασιά από τις μακριμάνικες πυτζάμες,  η μυρωδιά και η γεύση του κατσικίσιου γάλακτος,  η σοκολάτα με γεύση πορτοκάλι,  το ξεσκαρτάρισμα (πόσο δύσκολο!),  τα κουπ πατ σε σχήμα καρδούλας,  μερικά υφάσματα και τα όσα μπορείς να κάνεις μ΄ αυτά,  οι επιστροφές φίλων,  μου αρέσει η ψύχρα,  το ψιλόβροχο,  ο ήλιος όταν δύει το Φθινόπωρο,  τα μωρά στα καρότσια και στις αγκαλιές των γονιών τους,  τα τραπέζια όταν κάθονται τριγύρω αγαπημένα πρόσωπα.

Περνάω την τάξη;;;

ισιώματα

Μου αρέσουν τα χρώματα που έχω σήμερα στα χέρια μου,  μπεζ,  μαύρο,  ζεστή απόχρωση ανοιχτόχρωμου ξύλου,  αιματίτης,  ασημί και πέρλες.  Οι πέρλες λέει καλλιεργούνται και δημιουργούνται φυσικά μέσα στο κέλυφος του στρειδιού και δίνουν την αίσθηση του ακριβού και του λαμπερού.  Ό, τι λάμπει δεν είναι χρυσός μου είχε πει κάποτε ένας φίλος αλλά σήμερα ήθελα να σταθώ στα πολύ θετικά!
Επισκέφθηκα το κομμωτήριο μετά από ένα δίμηνο και δε χορταίνω να βλέπω στον καθρέφτη τα μαλλάκια μου.  Μ' αρέσει που η υφή τους είναι σαν μεταξωτή.  Έφαγα τα τέλεια σύκα!  Έχει μια απαλότητα και μια γλύκα περίσσεια αυτό το φρούτο.  Μου έκανε δώρο (η μαμά μου),  μια πολύ όμορφη,  κεραμική κούπα του καφέ,  για να μου φτιάχνει λέει κάθε πρωί τον γλυκό διπλό ελληνικό που τόσο μ'αρέσει.  Όσο κι αν δε το πιστεύεις νομίζω πως είναι καιρός να ισιώσει αυτή η σχέση.  Να κόψουμε με το ψαλίδι τα περισσεύματα,  να ράψουμε κομμάτι κομμάτι το ύφασμα και να φτιάξουμε το πάπλωμα να ζεσταθούμε λιγάκι.  Είναι κάτι που το έχουμε και οι δύο ανάγκη. 

υπαρξιακό άγχος

Η βροχή που θα μας πασπάλιζε με την Φθινοπωρινή σκόνη στάθηκε ασυνεπής στο ραντεβού. 
Παρ'  όλη την πρωινή και την βραδυνή ψύχρα,  παρ' όλο που στη βορεινή πλευρά του σπιτιού ο ουρανός στιγμές στιγμές αγριεύει λες και είναι χειμώνας,  η ζέστη ακόμη καλά κρατεί.
Πολλά κομμάτια χρώματος,  μπορούν να φτιάξουν μια καρδούλα κι ας με πεις ρομαντική.  Επίσης,  η βελόνα μπορεί να κάνει τα δάχτυλά σου να πονούν.  Ή να θέλουν απελπισμένα να ξεκουραστούν.
Στο μυαλό μου έχω φλυτζάνια,  γεμάτα με τσάι καφτό.  Παίρνω λίγο λίγο με το κουταλάκι,  και φυσάω προσεκτικά να κρυώσει,  με τα χείλια μου.  Ίσως να έχω βάλει και μια κουταλιά βούτυρο για να σε θυμάμαι.  Λες και δεν σε σκέφτομαι έτσι κι αλλιώς.
Είχα τρεις φορές στη ζωή μου υπαρξιακό άγχος.  Οι δύο,  ήταν πάρα πολύ δυνατές.  Η τρίτη,  δεν έχει περάσει ακόμη στο παρελθόν για να μπορέσω να τη δω από απόσταση.  Η πρώτη,  ήταν στην πολύ ευαίσθητη ηλικία των είκοσι,  η δεύτερη ήταν στο δυναμικό πάτημα των σαράντα μου χρόνων και η τρίτη κλείνοντας για τα καλά μισό αιώνα ζωής.

Σεπτέμβρης, επιστροφή στα σχολεία

Η Ναταλία,  μας δείχνει με πάρα πολύ όμορφο και κυρίως εύκολο τρόπο, για να μπορούμε να τα φτιάξουμε όλοι,  ιδέες για όσους πηγαίνουν στο σχολείο,  αλλά και για όσους,  όπως πχ εγώ,  αγαπούν τα σχολικά αξεσουάρ.  Απολαύστε την!

όρια

Κάπου εδώ,  έφτασα στα όρια μου.  όχι άλλο θάλασσα,  όχι άλλο νερό.  Κοντεύω να μεταμορφωθώ σε παπάκι ή στην καλύτερη,  σε ένα φλαμίνγκο ροζ. 
Θέλω δροσιά και έναν Σεπτέμβρη φυσιολογικό,  να με βάλει σιγά σιγά στην ψυχολογία του Φθινόπωρου.  Θέλω ένα Φθινόπωρο όπως το περσινό,  με πολλά χρώματα.

Εν τω μεταξύ όσο εγώ γκρινιάζω με τα θέλω μου και δεν θέλω μου,  κάπου εκεί πάνω λογαριάζουν χωρίς εμάς.  Το σύμπαν,  συνηθίζει,  να επιστρέφει όλη τη γρίνια μου πίσω.
Αλλά αν η γρίνια βγαίνει μέσα από την καρδιά;  Κάτι πρέπει να κάνεις για αυτό θα μου πείς,   και θα σου πω πως ναι,  έχεις δίκιο.  Αλλά να μου πεις και το πως κι εγώ θα το ακολουθήσω.

μπλε

Από τον Μύρτο,  θυμάμαι εκείνο το μπλε από ψηλά που μου είχε πονέσει τα μάτια.  Δεν ξεχνιέται εκείνο το συναίσθημα.
Εκείνη τη χρονιά,  διάλεγα άντρες,  όπου κι αν βρίσκονταν αυτοί,  όπου κι αν ανήκαν.  Επέλεγα κρυφά και μέσα στο μυαλό μου αλλά τώρα που το σκέφτομαι,  κάτι πρέπει να φανερωνόταν προς τα έξω,  έστω ένα αμυδρά ιδιαίτερο στήσιμο του σώματος επάνω στην απορροφητική θαλασσινή πετσέτα με τα παπάκια.  Χρόνια,  που παραμιλούσαν οι ορμόνες.
Τον ρόλο που παίζουν οι ορμόνες και το ότι όλα τα ερωτικά συναισθήματα σου υπακούουν σ'  αυτές,  έχεις τη δυνατότητα να το καταλάβεις μόνο όταν τις χάσεις.

υπαίτιος

Μερικές φορές πρέπει κάτι να πεις για να εξομαλύνεις μια κατάσταση, αν δεν το πεις είναι σαν να έχεις ρίξει ο ίδιος λάδι στη φωτιά!

μία σοκολάτα

-Έχω ανεβασμένη πίεση δυό μέρες τώρα,  μου λέει καθώς πίνουμε καφέ.  Μπαίνει ένα γλυκό πρωινό φως από τα παράθυρα.  Της δίνω το πιεσόμετρο που βρίσκεται δίπλα μου,  καθώς κάθομαι στον καφετί βελούδινο καναπέ.
- Η γιαγιά σου (η μαμά της),  το έκανε αυτό (μετρούσε συχνά την πίεση της),  και εμείς (αυτή και οι αδερφές της) όλο γελούσαμε.  Την κοροιδεύαμε,  χαμογελάει,  και να τώρα κι εγώ!
- Γιατί την κοροιδεύατε της λέω,  είναι δυνατόν να μετράει κάποιος την πίεση του κι εγώ να τον κοροιδεύω;  (εσείς όλους τους κοροιδεύατε σκέφτομαι,  και αρχίζω να τσιτώνω,  αυτό ήταν το παιχνίδι σας).
- Ο γιατρός μου είπε,  πως αυτό που δεν καλοβλέπω είναι κι από τα γεράματα. 
Την κοιτάζω από πάνω ως κάτω.  Είναι γεννημένη το 1937 και είναι με τις ώρες της,  όταν είναι κουρασμένη δείχνει την ηλικία της,  όλες τις υπόλοιπες στιγμές που είναι και οι περισσότερες μοιάζει με κοριτσάκι.  Φοράει ένα λευκό σορτς και ένα ασπρόμαυρο μπλουζάκι.  Κάθεται σταυροπόδι και έχει μακριές και κομψές γάμπες.
Μ' αρέσει,  και την μισώ.  Την μισώ γιατί θέλω να της πω πως χθες είδα μια τεράστια,  σαν μια αγκαλιά αλόη. 
Μετά σκέφτομαι πως τη δικιά μου,  την μάδησε,  έκλεψε τρεις φύτρες και τις μοίρασε στις γλάστρες της.  Και λέω έκλεψε γιατί ούτε με ρώτησε, ούτε είχε σκοπό να μου το πει.
Δεν λέω τίποτα και φεύγω.

Φεύγω,  πηγαίνω στο σπίτι μου,  ανοίγω το ψυγείο και τρώω μια ολόκληρη σοκολάτα.  Με γέμιση πορτοκάλι.

όλα (?)

Ήταν περίεργο αυτό το καλοκαίρι.  Είχε λίγο από κάτι.  Λίγο από παραίτηση,  λίγο από ενθουσιασμό,  κάτι λίγο από διακοπές,  λίγο από νέες εικόνες,  λίγο από δουλειά.  Είχε πολύ από θάλασσα.  Ήταν πολύ χαλαρό και αρκετά προβλέψιμο.  Τι άλλο θα ήθελες θα μου πεις!  Δεν ξέρω θα σου απαντήσω.  Ήταν από εκείνες τις φορές που τα έχεις όλα (?)  αλλά πάντα κάτι θα λείπει,  συνήθως αόριστο και απροσδιόριστο.  Αυτό το κλειδί,  ο κωδικός μιας πόρτας απίθανης που δεν γνωρίζεις πού οδηγεί,  δεν ξέρεις καν αν υπάρχει,  νιώθεις όμως την ανάγκη να την ανοίξεις και μάλιστα με βία και αυθορμητισμό,  θαρρείς κι αυτό θα σε ξυπνήσει από ένα λήθαργο που δεν έχεις αποφασίσει ακόμη αν είναι επιθυμητός ή όχι,  ίσως όμως κάποτε να υπήρξε αναγκαίος.

4χ4 ❤

Πέντε μέρες χωρίς υπολογιστή.
Ακόμη καλοκαίρι.
Ένα εξαιρετικό βιβλίο.
Υπερπήδηση ορίων.
Το σύμπαν που συνομωτεί.
Σέρβοι,  Βούλγαροι,  Ρουμάνοι που αλλάζουν το τοπίο.
Ένας τεχνικός.
Η DELL ως αναξιόπιστη.
Καφές ελληνικός,  χυμένος.
Δεν ξέρω τι..
Κάτι που τσιμπάει τις νύχτες.
Τάρτα με κατσικίσιο τυρί και σύκα.
Σύκα πάρα πολλά,  τα μωβ.
Παγωτά στην κατάψυξη.
Σφιγμένο στομάχι τα πρωινά.
Λευκά μαλλιά.
Τον κωδικό για να σε ακουμπίσω.
Το επικείμενο Φθινόπωρο.
Καρφίτσες σε πάνινα τετράδια.
Έρωτας,  ερωτήσεις.
Δέος.
Προσμονή.
Οριοθετήσεις.
Πρέπει (χ3)
Φαντασία,  φαντασιόπληκτη.
Εικονική ζωή.
Γυαλιά,  μάτια.
Πρωινά,  ανατολές.
Δροσιά.
Αγάπη,  παιδιά.
Στερεύω.

Σεπτέμβρης

Βέβαια, όταν έχεις μικρά παιδιά, δεν έχεις την πολυτέλεια να γκρινιάζεις με λεπτομέρειες. Όπως πχ είμαι δυστυχισμένη τους κρύους μήνες του χειμώνα, ή όπως πχ ο ιδρώτας και η ζέστη του καλοκαιριού, αποσυνδέουν το σώμα μου από το πνεύμα μου, τα οποία αποκτούν μια ασαφή υπόσταση κάπου εκεί στις πρώτες δροσιές και δυσκολεύονται να αποδεχτούν το τέλος και την αρχή. Μια άλλη κατάσταση η οποία επίσης δεν επιτρέπει στο σώμα να επισημαίνει τέτοιου είδους λεπτομέρειες είναι ο έρωτας. Δυνατές έννοιες, που απορροφούν το 100% των σκέψεών σου!

της Κυριακής 3 του Σεπτέμβρη

Η αλήθεια είναι πως δεν συμβαίνει,  να έχει τελειώσει ο Αύγουστος και να μην αισθάνομαι ένα τέλος.  Ίσως επειδή με κούρασε το να τραβάω γραμμές.  Όλα είναι εδώ.  Όλα ανήκουν σε μας και είναι μέσα στο μυαλό μας.  Κι αν το μυαλό μας  θέλει καλοκαίρι,  θα είναι πάντα καλοκαίρι!
-  Έμαθα,  πως η τελειομανία,  δεν βοηθάει τον χαρακτήρα.  Το ζητούμενο δεν είναι να φτάσεις εκεί που δεν μπορείς να φτάσεις αλλά να απολαύσεις τη διαδρομή.  Αν απολαμβάνεις,  μη το ψάχνεις άλλο,  όλα καλά.  Αν δεν απολαμβάνεις,  κοίτα λίγο γύρω σου,  οι πιο απλοί άνθρωποι μερικές φορές έχουν πάρα πολλά να σου διδάξουν.
-  Δεν μπορούμε όλα να τα φέρουμε στα μέτρα μας,  καμμιά φορά αξίζει,  να αφήσεις έναν άνθρωπο να σε πάρει από χέρι και να κάνετε μια μικρή βόλτα.  Το να αφεθείς,  ακόμη και στα πιο απλά,  έχει τεράστια αξία.
-  Η εμπιστοσύνη,  είναι μεγάλη υπόθεση.  Κοίτα λοιπόν προς τα που υπάρχει αυτό,  μερικές φορές /  συνήθως είναι πολύ μακριά από εκεί που στοχεύεις!

*Σεπτέμβρης πιά και η θάλασσα καλύτερη από ποτέ..
*Χωρίς σχέδια,  τουλάχιστον όχι ακόμη,  άλλωστε όποτε κάνουμε σχέδια όλο και κάποιος γελάει κει ψηλά ;)