λίγο ακόμη από 2021

 

 

 

Λίγο πριν το ταγκό που θα χορέψουμε και τις σαμπάνιες που θα ανοίξουμε αλλά και τα πυροτεχνήματα που θα σηματοδοτήσουν την αλλαγή της χρονιάς,  να σας πω για δυό βιβλία που διάβασα τις τελευταίες μέρες (ναι,  τόσο μεγάλη υπέρβαση  όσον αφορά τον αριθμό των βιβλίων,  δύο βιβλία / τρεις εβδομάδες). 

Το ένα βιβλίο ήταν το χιόνι του Τζον Μπάνβιλ,  που με ταξίδεψε στην Ιρλανδία του 1957,  ανάμεσα σε καθολικούς και προτεστάντες, με ατμόσφαιρα από Αγκάθα Κρίστι.

Το δεύτερο βιβλίο ήταν τα κορδόνια του Ντομένικο Σταρνόνε που αναφερόταν στη Σικελία του 1974 αλλά και στη σημερινή εποχή.  Περιγράφει την ζωή ενός ζευγαριού,  τον έρωτα,  τα παιδιά,  αν θέλω να είμαι ειλικρινής,  καταπιάνεται με το θέμα του γάμου,  το οποίο και κατακερματίζει χρησιμοποιώντας  τρία πρόσωπα,  το αναλύει όσο δεν πάει άλλο και  απομυθοποιεί όσο επίσης δεν πάει άλλο την καθημερινότητα μιας υποτιθέμενης σχέσης ζωής.  

Και μια ταινία που μου κράτησε συντροφιά πριν λίγο στο netflix,  χριστουγεννιάτικη,  γλυκιά,  τρυφερή και ρομαντική,  το the holiday,  με την Κάμερον Ντιάζ,  τον Τζουντ Λο και την Κέιτ Γουίνσλετ.  

Από το netflix και το 2021,  κρατάω το παιχνίδι του καλαμαριού,  αλλά και το don't look up,  που όσο κι αν δεν μας αρέσει,  απεικονίζουν αυτό ακριβώς που συμβαίνει στον κόσμο αυτή τη στιγμή.  Μια σειρά,  και μια ταινία (δεν νιώθω και τόσο ευτυχής που το γράφω) απολύτως ρεαλιστικές.

αντίο 2021

 

Τελευταία μέρα μιας χρονιάς που θα ήταν ψέμματα αν έλεγα πως δεν στάθηκε ευνοική απέναντι μου.  Επιβίωσα,  βελτιώθηκα,  διάβασα,  δημιούργησα,  έβαλα καινούργιους ανθρώπους στην ζωή μου.

Συστήθηκα με τον εαυτό μου,  τον γνώρισα (εντάξει όχι εντελώς εντελώς),  του είπα πως σκοπεύω σε κάποια χρονική στιγμή να τον αποδεχτώ (απολύτως) και σε κάποια άλλη χρονική στιγμή να τον αγαπήσω (τόσο που πιο πολύ να μη γίνεται).

Είναι πολλά αυτά που ονειρεύομαι καθημερινά,  είναι τόσο πολλά που χρειάζομαι πάνω από 100 ακόμη ζωές για να τα πραγματοποιήσω.  Για αυτό,  αφήνω τα πράγματα να έρθουν όπως έρθουν.  Τα όνειρα είναι όνειρα και πάντα έχουν ένα λόγο να γίνονται.  Αλλά και η καθημερινότητα είναι η δική μου καθημερινότητα και βρίσκω χίλιους δυό λόγους που την κάνουν να είναι απολαυστική.

Θα μπορούσα να βρω κι άλλους χίλιους δυό λόγους να την απορρίψω,  αλλά δεν το κάνω.  Γιατί απλά δε με συμφέρει αυτή η πλευρά του δρόμου κατάλαβες;  Γιατί αν θέλεις, δεν έχω άλλη λύση.  Ή επειδή το ''καλό''  μπορεί να είναι ''υπέροχο''  αν εγώ θέλω να είναι έτσι.

Εύχομαι για την νέα χρονιά μόνο ΥΓΕΙΑ,  όλα τα υπόλοιπα αν έχουμε ανοιχτή καρδιά γίνονται!

losing my religion

 

Πολλές φορές,  βάζω στην αναζήτηση ένα τραγούδι το οποίο πχ μπορεί να αναφέρεται στις σελίδες ενός βιβλίου,  και το απολαμβάνω πέραν του δέοντος,  ενώ το αποθηκεύω στα αγαπημένα μου στο youtube,  όμως ποτέ μα ποτέ το δεύτερο πόσο μάλλον τρίτο μελλοντικό άκουσμα του δεν μου προκαλεί τον ίδιο ενθουσιασμό,  το ίδιο δέος. 

χρωματίζουν τις Τετάρτες μου

 

Η καλή παρέα,  η θετική ατμόσφαιρα,  η ήρεμη ανταλλαγή απόψεων,  η συμπαράσταση,  η καλή θέληση,  φωτίζουν και την πιο μουντή μέρα με όμορφα χρώματα!

κάποια

 

Κάποια ''χρόνια πολλά'',  θα ήθελα να τα ακούω κάθε μέρα !!!
 

για πες;

 

Πες μου εσύ μια περίοδο της ζωής σου που δεν ένιωσες να ακροβατείς,  που δεν χρειάστηκε κόπος ή θυσία για να ανταπεξέλθεις,  που δεν ζορίστηκες,  δεν εκνευρίστηκες,  δεν έκλαψες,  όχι τώρα βέβαια,  όταν ακόμη είχες δάκρυα. 

 

χαρούμενα χριστούγεννα

 

Mπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα 

και με τα πιο μικρά.. 

Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών. 

Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές. 

Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους. 

Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια. 

Που ξέρω ν’ ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους. 

Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι. 

Πολύ… 

Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους. 

Πολύ… 

Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι’ αυτούς. 

Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι. 

Που δε με νοιάζει να με θυμούνται. 

Που μπορώ και κλαίω ακόμα. 

Και που τραγουδάω… μερικές φορές… 

Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν. 

Και ευωδιές που με γοητεύουν… 

 

Οδυσσέας Ελύτης

 

Χαρούμενα χριστούγεννα σε όλους μας,  να αγαπάμε τον εαυτό μας κυρίως!!!

κύκλοι

 

Εμένα,  οι κύκλοι που κλείνουν δεν με στεναχωρούν.  Με λυπεί ίσως λίγο σαν γεγονός,  το ότι άφησα να χρονίζουν  χαλαροί και μισάνοιχτοι.  Το κλείσιμο των σχέσεων,  σημαίνει και αυτόματο άδειασμα.  Και ότι αδειάζει,  ξαναγεμίζει.  Κανόνας!  Κι επειδή υπάρχει η εμπειρία,  κάθε νέο γέμισμα,  γίνεται με όλο και πιο σωστό τρόπο.

αλήθειες

 

Ωω πόσο έντονη η απουσία παραγωγικών σκέψεων και στόχων !!!

το ''μαζί''

 

Πόσο θα ήθελα να μοιραζόμασταν ένα τέτοιο νόστιμο γλυκό.  Ή μήπως είναι ποτό;  Τέλος πάντων,  η νοστιμιά του ''μαζί''  μετράει.  Με το πιο όμορφο χριστουγεννιάτικο δέντρο δίπλα μας.  Και τις φλόγες από ένα τζάκι που θα έκαναν να κοκκινίζουν τα μάγουλα μας.

Όμως δεν μπορώ να το πάω παραπέρα.  Ποτέ δεν μπόρεσα.  Ίσως και να μην ήθελα.  Ίσως και να φοβόμουν.  Την ζωή.  Που αποφασίζει τα δικά της.   Ίσως και τον ίδιο μου τον εαυτό.  Που με κάθε αλλαγή του καιρού έπρεπε να αναγνωρίσω νέους πόθους και νέες επιθυμίες. 

αποσιωπητικά

 

 

Και ενώ κάποτε ολόκληρο το κέντρο του κόσμου μας ήταν οι έρωτες μας,  τώρα,  το μόνο ραντεβού που πρέπει να είμαι στην ώρα μου και για το οποίο αγωνιώ,  είναι το ραντεβού με την μικροβιολόγο μου.  

[Θα έχει πέσει (η χοληστερίνη) στα σωστά επίπεδα;  Αυτό θα το διαπιστώσω το βράδυ.]

Να πω την αλήθεια μου,  δεν με πολυνοιάζει κι ας το κάνω ''κουβέντα να γίνεται'' γιατί μέσα σε όλα τα άλλα που κατάφερα το 2021 ήταν να διορθώσω την διατροφή μου (μαζί μ'αυτή και ολόκληρο τον εαυτό μου/οκ όσο),  να το βρω,  να το χάσω και μετά (λόγω της αυξημένης χοληστερίνης) να το ξαναβρώ κι αυτό με κάνει να νιώθω υπέροχα.  Ποτέ ξανά λοιπόν,  δεν θέλω να βάλω στο στομάχι μου φαγώσιμα που δεν μου χρειάζονται.  Τελεία!

***

Το τοπίο συνεχώς αλλάζει και μάλιστα κάποιες αλλαγές μοιάζουν συγκλονιστικές.  Από μικρά παιδιά ξέραμε,  τις περιμέναμε,  κάναμε πως το ξεχνάμε,  αλλά να που βρίσκονται μπροστά μας.  Οι άνθρωποι που γνωρίσαμε κάποτε,  φεύγουν.  Τα μπαλκόνια όπου συνηθίσαμε να τους βλέπουμε να κάθονται για να καπνίσουν ένα μερακλίδικο τσιγάρο ή να φάνε μια φέτα δροσερό καρπούζι,  δεν υπάρχουν πια.

***

Το σκέφτηκα να σου τηλεφωνήσω να ξέρεις.  Μα μετά είπα πως αφού σου συνέβει ένα τόσο σοβαρό γεγονός θα έπρεπε να το έχεις κάνει ήδη εσύ.  Δεν ξέρω αν θα ήταν μια ευκαιρία.  Ξέρω πως κουράστηκα να κυνηγάω κάτι που δεν γνωρίζω καν πως να το ονομάσω.  Αυθόρμητα θα έλεγα,  πως έκανες πολύ καλά.  Αποδεικνύεται καθημερινά,  περισσότερο όσο περνούν τα χρόνια, ο χαρακτήρας σου,  ο χαρακτήρας μου,  ο χαρακτήρας όλων μας.  Έτσι,  είναι ωραίες οι ''τελείες''  όταν μπαίνουν εκεί που πρέπει να μπουν.  Μαζί με μια μεγάλη,  τεράστια ''παύλα''  μάλιστα.  Για μεγαλύτερη ,  καλύτερη οριστικοποίηση.  

***

Πώς γινόταν πάντα μα πάντα να βάζω αποσιωπητικά;

όσα φέρνει η ώρα

 

Ενώ λοιπόν είχα πάρει την απόφαση πως κάτι τις θα κάνω από στολισμό για χατήρι των παιδιών μου που δεν είναι πιά παιδιά αλλά ξέρω πως το θέλουν,  όπως επίσης ξέρω ότι εκτός από το ότι το θέλουν η διαίσθηση μου λέει πως το χρειάζονται κι όλας.  Μάνα είμαι,  ξέρω τί λέω!!!

Εκεί που παλεύαμε όμως με ένα πιθανό αυτοάνοσο μας έσκασε κι ένα σπάσιμο καρπού (ελπίζω να είναι μόνο αυτό),  ενάμιση μήνα τώρα που έχει επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη νιώθω πως καθημερινά κάποιος της κάνει βουντού!

Οπότε,  ας αρκεστούμε σε τούτες τις πανέμορφες φωτογραφίες.  Αύριο μεθαύριο ποιός ξέρει,  μπορεί να τις στερηθούμε κι αυτές.

γονείς

 

Να είναι άραγε κανόνας πως το ένα από τα δυό παιδιά αγαπιέται με διαφορετικό τρόπο από τους γονείς;  Να είναι άραγε οι απαιτήσεις των γονιών από το κάθε παιδί,  ανάλογες με την προσφορά που τους δίνεται;  Και η συνεχής αυτοεκλογίκευση της συμπεριφοράς των γονιών,  μια συνεχής μη παραδοχή της πραγματικότητας;

τίποτα δεν γίνεται από μόνο του

 

Κι ενώ έχω πάρει την απόφαση να μην στολίσω,  διότι είμαστε πια σε μια ηλικία που ΤοΔέντροΚαιΤαΣτολίδιαΘέλουνΠάραΠολύΚόποΓιαΝαΒγουνΑπόΤοΠατάριΚαιΟΜοναδικόςΆνθρωποςΤουΣπιτιούΠουΜπορείΈχειΠειΉδηΌχι

νιώθω από τώρα τις στενοχωρημένες φατσούλες που θα έρθουν και δεν θα δουν αυτά που βλέπουν κάθε χρόνο και προβληματίζομαι.

Αλλά στην τελική ας πάρουν τις αποφάσεις τους.  Όποιος θέλει στόλισμα,  συμμετέχει σ'αυτό.  Τίποτα δεν γίνεται από μόνο του!

2021, τα συν

 

Τα βιβλία που διάβασα.  Δεν ήταν πολλά,  δεν ήταν όλα της αρεσκείας μου για να πω την αλήθεια μου κανένα από αυτά δεν θα αγόραζα με δική μου πρωτοβουλία.  Ωστόσο όλα κάτι μου έδωσαν διαβάζοντας τα.  Όπως και την χαρά να ανήκω για πρώτη μου φορά,  σε μια λέσχη ανάγνωσης με όμορφους και ενδιαφέροντες ανθρώπους.   

Τα βιβλία αυτά ήταν:

1)  Η τέχνη της χαράς της Sapienza Goliarda

2)  Δεν κατοικούν όλοι οι άνθρωποι τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο του Dobois Jean Paul

3)  Οι εκατό μέρες του Joseph Roth

4)  Η αστυνομία της μνήμης της Ogawa Yoko

5)  Η γη που χάνεται της Julia Philips

6)  Πλατεία Χανγκόβερ του Patrick Hamilton

7)  Στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι του Vuong Ocean

8)  Ρέκβιεμ για μια δημοκρατία του Cantaloube Thomas

9)  Τα κορδόνια του Domenico Starnone

 

Άντε λοιπόν και του χρόνου!

2021, τα συν

 

Η αλήθεια είναι πως το 2021,  παρ' όλες τις δυσκολίες του,  μου χάρισε καινούργιους ανθρώπους στην ζωή μου,  πράγμα που το νιώθω σαν ευλογία,  κινδυνεύοντας να παρεξηγηθώ για αυτή την λέξη και σπεύδω να εξηγήσω πως για μένα η λέξη ευλογία είναι έξω από κάθε θρησκεία και έχει να κάνει με την τύχη/την τιμή/την χαρά σε μεγάλο βαθμό.  Τιμή/χαρά/τύχη που γεύτηκα κάτι που μπορεί να ήταν πολύ συνηθισμένο στις ζωές των ανθρώπων γύρω μου αλλά πολύ σπάνιο ίσως για αυτό και πολυπόθητο/σημαντικό όσον αφορά την δική μου την ζωή.   Από την πλευρά μου δεν έχω παρά να πράξω ανάλογα,  ώστε αυτή η χαρά να έχει ποιότητα και διάρκεια!

ένα τσιγάρο δρόμος

 

Το ξημέρωμα ένα τσιγάρο δρόμος ώς την νύχτα.  Ο χρόνος κυλάει σαν μπαλάκι του τένις που τόσο αγαπάς.  Εγώ πάλι αγαπώ τον χρόνο.  Κι αυτός μου ''ανταποδίδει'' με μια σταθερή βάση απώλειας.  Απώλεια δευτερολέπτου,  λεπτού,  εβδομάδας,  μιας ολόκληρης χρονιάς.  365 μέρες,  μια ανάσα απόσταση η πρώτη από την τελευταία,  πού πάνε; 

Σε μια άλλη ζωή,  σε έναν άλλο πλανήτη θέλω να γεννηθώ ρολόι με χαλασμένους τους δείκτες.  Να είναι πάντα και ατέλειωτα πρωί!

ένα τίποτα

 

Τα πιο δύσκολα βράδια είναι αυτά της Κυριακής.  Κουρασμένες ώρες που σμπρώχνουν η μια την άλλη σκουντουφλώντας,  ώσπου η τελευταία να πέσει για ύπνο.  Ο απολογισμός της μέρας!  Κάτι σπουδαίο κι ένα τίποτα.  Δυό ποτήρια κόκκινο κρασί στην υγειά του ονόματος σου που έρχεται στο νου μου κάθε που με βαραίνει κάποιο αδιέξοδο.  Λες και αν ήσουν δίπλα μου όλα εσύ θα τα διόρθωνες.  Τρίχες!  Εγώ,  εγώ,  εγώ θα τα επωμιζόμουν όλα πάλι.  Τις μ$$%&^^ των άλλων παραδείγματος χάρη.  Σύγκρουση απωθημένων.  Ποιός είσαι εσύ και ποιά είμαι εγώ.  Λάθος στόχος,  λάθος αντίδραση,  τίποτα σωστό.  Ένα τίποτα,  Κυριακάτικο βράδυ,  φοράει τα καλά του. Όνειρεύεται,  δεν ξέρω τί. Ίσως το ιδανικό,  όποιο,  ότι κι αν είναι αυτό!

ακόμη κι αν όλα τα ''αν''

 

Ακόμη κι αν εκπληρώνονταν όλα τα ''αν'',  δεν ξέρω τί ακριβώς θα ήταν αυτό που θα άλλαζε.  Δεν ξέρω δηλαδή τί θα ήταν αυτό που θα άλλαζε ανάμεσα σε σένα και σε μένα,  των δυό μας η σχέση με ανθρώπους και γεγονότα,  του καθενός μας η σχέση με ανθρώπους και γεγονότα.  Μία ακόμη εκλογίκευση,  των αδυναμιών του χαρακτήρα μας.  Άλλος ένας λόγος για να μην κάνουμε κάτι πράξη.  Γιατί η πράξη χρειάζεται την δράση και αλήθεια ποιός είναι διατεθειμένος να χάσει την βολική γωνιά του στον καναπέ;

Σωκράτης Μάλαμας - Στέλλα

 

Ένα τραγούδι (η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι να το έχω ξανακούσει) που μου αφιέρωσε πολυαγαπημένος άνθρωπος μου,  με πολύ ενθουσιασμό.

Με τη σειρά μου το αφιερώνω σε όλους όσους ταυτίζονται.

παρουσίες

 

Σίγουρα μερικές φορές είναι ανακούφιση το να πάρει την πρωτοβουλία κάποιος να βγει από την ζωή μας και να κλείσει με δύναμη την πόρτα πίσω του,   όπως ανακούφιση είναι και όταν εμείς,  παίρνουμε την απόφαση να διώξουμε κάποιον από την ζωή μας,  που έτσι κι αλλιώς ''δεν ήταν παρών''.

Επίσης συμβαίνει,  να φεύγουμε όταν εμείς δεν νιώθουμε ''παρόντες''.  Νομίζω πως αυτό είναι και το πιο σύνηθες.