Είμαστε στη σελίδα 365 ενός βιβλίου με 365 σελίδες. Είμαστε έτοιμοι ώστε να το αφήσουμε στην άκρη ξεκινώντας ένα καινούργιο; Έτσι απλά, γιατί αυτό το ταξείδι, χωρίς απολογισμούς και υπολογισμούς, χωρίς λίστες με υπέρ και κατά, είναι ένα ταξείδι ευτυχίας!
Σήμερα αποχαιρετήσαμε ένα πλάσμα που η ψυχή του ανέβηκε στον ουρανό. Είναι δύσκολες αυτές οι στιγμές ακόμη κι αν λέμε ''έφυγε πλήρης ημερών''. Ήταν 10 το πρωί κι έκανε ψύχρα. Νομίζω πως και 15αύγουστος να ήταν πάλι θα νιώθαμε στο δέρμα μας την δυσαρέσκεια της χαμηλής θερμοκρασίας.
Σήμερα έμαθα πως στους ξένους, τα πράγματα δεν είναι ποτέ όπως φαίνονται. Οι σχέσεις πχ μεταξύ μιας μάνας και μιας κόρης. Ή οι σχέσεις μεταξύ δύο φίλων. Ότι και να λέμε, όπως και να το λέμε, πάντα στη γωνία θα παραφυλάει η έκπληξη. Η έκπληξη αυτών που ανακαλύπτουμε με τον χρόνο. Και που πολλές φορές δεν είναι ευχάριστη, πόσο κρίμα!
Κρίμα που οι άνθρωποι υπερβάλλουν σε σημείο να είναι μυθομανείς. Για να τραβήξουν την προσοχή κυρίως. Για να νιώθουν ότι κάποιος ασχολείται μαζί τους. Για να μη νιώθουν μόνοι και ασήμαντοι.
Ο χρόνος! 2022 ακόμη στις τελευταίες του ώρες. Συνήθως είναι οι πιο όμορφες. Βάζουμε το χεράκι μας για αυτό. Ένα καινούργιο βιβλίο, τα τελευταία ψώνια για το πρωτοχρονονιάτικο τραπέζι, οι ευχές που ανταλλάσουμε με τους αγαπημένους.
Σήμερα έψαχνα ένα σκεύος φοντύ, δεν βρήκα. Έχω ένα αγορασμένο κάπου στα τέλη του '70. Θυμάμαι ότι το διασκεδάζαμε πολύ, κάποια στιγμή άρχισε να μας δυσκολεύει ποιός ξέρει γιατί, μου έχει μείνει μόνο το πάνω μέρος δηλαδή το εμαγιέ κατσαρολάκι. Κι αυτό ήταν αποθηκευμένο στα ντουλάπια του πατρικού μου σπιτιού.
Είναι ωραία να λες -το πατρικό μου σπίτι- να ξεκλειδώνεις την πόρτα και να βρίσκεις αναμμένο φως, να λες -η μαμά μου-. Είναι ωραία να ακούς κάποιον να σε υποστηρίζει, να σε λέει -παιδί μου-, να απαριθμίζει τις ικανότητες σου, να σε θαυμάζει. Είναι το ομορφότερο πράγμα στον κόσμο!
Κάθομαι και χαζεύω αυτά τα σκίτσα του Τσαρλς Σουλτς τόση ώρα κι ενώ ο στόχος μου ήταν να γράψω κάτι για την χρονιά που φεύγει και γενικότερα για τον χρόνο και ότι φέρνει αυτός, σκέφτομαι πως τελικά διόλου σημασία έχει το τι και το πως. Μόνο το παιδί μέσα μας. Και το δώρο προς τον εαυτό μας, η υποχρέωση μας, ο όρκος τιμής μας είναι να το προσέχουμε και να του συμπεριφερόμαστε με εκτίμηση και με γλυκιά τρυφερότητα.
Όλα είναι θέμα οπτικής, το πώς το κάθε τί μαγειρεύεται μέσα στο κεφάλι μας. Και το πώς θα αρπάξουμε τη στιγμή έλεγε μια φίλη. Ένα λεπτό πριν ή ένα λεπτό πιό αργά μπορεί να είναι ένα μοιραίο χρονικό διάστημα, όπου θα χαθεί η -συνέχεια-.
Έχεις ποτέ συναντήσει έστω κι έναν άνθρωπο που να σου μοιάζει και να ταιριάζετε;
Έχεις ποτέ συναντήσει έναν άνθρωπο που να μην πιστεύει ότι είναι πιο σπουδαίος από τους άλλους;
Τί υπάρχει μέσα στο μυαλό των ανθρώπων;
Τί υπάρχει μέσα στον μυαλό των γονιών που κακοποίησαν (για να γίνουν άνθρωποι) τα παιδιά τους;
Τί υπάρχει μέσα στο μυαλό των ανδρών που κακοποίησαν συζύγους, ερωμένες, αδερφές κι όποια γυναίκα βρίσκονταν στον δρόμο τους;
Τί υπάρχει μέσα στο μυαλό των γυναικών που έμειναν σε οποιαδήποτε μορφής κακοποίηση ελπίζοντας πως ίσως μια μέρα κάτι αλλάξει, φοβούμενες κατά βάση το τί θα πει ο κόσμος;
Αυτά σκεφτόμουν επιστρέφοντας, με μια ακτινογραφία στο χέρι, Σκεφτόμουν επίσης, χαζεύοντας τα ήρεμα νερά του θερμαικού, πως στιγμές στιγμές ο κόσμος φαίνεται τόσο υ π έ ρ ο χ ο ς, αλλά είναι;
Τα αναπάντητα, σχόλια, μηνύματα κλπ, με κάνουν να νιώθω σαν να επισκέφθηκα ένα παραδεισένιο δάσος και ξαφνικά να έμεινα μόνη, στο χιόνι, το κρύο, την παγωνιά!
Σκεφτόμουν σήμερα, πόσο κουράζονταν τέτοιες μέρες οι γονείς μου που μας μάζευαν πρωί μεσημέρι βράδυ, φαγητά, στρωμένο τραπέζι, ο φούρνος να ψήνει, πρώτη μέρα χριστουγέννων, δεύτερη μέρα χριστουγέννων, μη σου πω και τρίτη μέρα χριστουγέννων. Άκουγα που και που κανένα μικρό -αχ της κούρασης- αλλά δεν καταλάβαινα. Είχα την εντύπωση πως ήταν υποχρέωση τους όλα αυτά, συμμαζέματα, μαγειρέματα, στρωσίματα. Και πως εκείνοι εκτελούσαν σωστά το χρέος τους.
Κάπως έτσι φτάσαμε στην παραμονή των χριστουγέννων, τη μέρα που τα παιδάκια της γειτονιάς χτυπούν τις πόρτες μας και μας τραγουδούν τα κάλαντα. Αλλά δεν θα σου πω για αυτό, θα σου πω πως τώρα πια μου αρέσουν οι άνθρωποι στο σημείο ακριβώς που τους πρωτογνωρίζω. Θέλω να μένω στη μέρα αυτή. Θετικές εντυπώσεις, ευγένεια, χαμόγελα! Πριν! Πριν να σχηματίσω μια ουσιαστική εμπεριστατωμένη άποψη, πριν να δω τις αληθινές πλευρές του εαυτού τους, πριν να φανούν οι διαφορές μας. Επίσης μ'αρέσουν οι μεγάλες συγκεντρώσεις, μπουλούκια. Όσο πιο πολλοί είμαστε γύρω από ένα τραπέζι, τόσο πιο πολύ χάνεται η προσωπική επαφή, τόσο πιο πολύ αφηνόμαστε σ'αυτό που συμβαίνει και όχι σ'αυτό που θα θέλαμε να συμβεί, τσουγκρίζουμε ποτήρια, ευχόμαστε στην υγειά μας, ευχόμαστε χρόνια πολλά στο διπλανό αριστερά μας και δεξιά μας χωρίς ιδιαιτέρως μελωμένες λέξεις ή εικόνες, χωρίς βάθος ψυχής και καρδιάς, επιφανειακά, όποιος κι αν βρίσκεται δίπλα μας είναι το ίδιο και το αυτό. Είναι ένας διαφορετικός τρόπος από αυτόν που είχα πάντα στο μυαλό μου, αλλά οκ ρεαλιστικός και πιστεύω πως αντιπροσωπεύει μια νέα εποχή. Με λίγα λόγια, αυτό έχουμε αυτό παίρνουμε.
Είναι να μη βάλω τα παπούτσια μου, μετά δύσκολα τα βγάζω. Δυό μέρες τώρα σε τρέξιμο ως επί το πλείστον ευχάριστο αν και μου έτυχε κι αυτό το κάτι τις που με δυσαρεστεί και με βάζει σε σκέψεις. Μέρες που είναι ας το αφήσω όμως στην άκρη. Λοιπόν το 48ωρο περιείχε πολύ περπάτημα και βόλτα στο κέντρο της πόλης, καφεδάκι με φίλες γνωστές και άγνωστες μετά από πολύ καιρό. Κρασάκι, ψώνια, λιγουρεύτηκα ένα δαχτυλίδι λευκό, είναι μια μεγάλη γυάλινη πέτρα και μέσα κάνει κάτι σαν διακριτικό φίλντισι, μ'αρέσει αλλά δε ξέρω μήπως είναι λίγο άτονο το λευκό, φίλτρου καφές ''χριστουγεννιάτικη πραλίνα'' που όπως είπε η κόρη μου δεν ήταν αυτό που περιμέναμε και νιώσαμε σαν να μας είπαν πως ''δεν υπάρχει άι βασίλης''. Είπα ''καλά χριστούγεννα'' σε κάποια τυχαία συνάντηση που αν δεν είχα πιεί ένα ποτηράκι κόκκινο γλυκό κρασάκι δεν θα το έκανα ποτέ. Καλά έκανα. Και για το κρασάκι και για την ευχή. Οι ευχές γενικώς παίρνουν και δίνουν, με τα ρέστα και το αντίο όλοι εύχονται καλά χριστούγεννα. Νιώθω σα να παίζω σε κάποια χριστουγεννιάτικη ταινία του netflix, εκείνες δηλαδή τί παραπάνω έχουν; Θα μπορούσε πχ να ονομαζόταν ''χριστούγεννα στη θεσσαλονίκη'' xxx. Τί, όχι;;;
Σήμερα, ανέβηκα την ανηφόρα μόνο και μόνο για να αγοράσω ένα μοχαίρ μπλουζάκι. Σε χρώμα κόκκινο. Είχα ξεχάσει πως ήταν ένα χρώμα που μου πήγαινε. Το έφερα κοντά στο πρόσωπο μου και μετά στο δικό σου καθώς δεν υπήρχε καθρέφτης στο υπαίθριο μαγαζί. Μου άρεσε. Η ηλικιωμένη γυναίκα είδε την κίνηση και χαμογελώντας άρχισε να μου λέει μια ιστορία. Πως το κόκκινο χρώμα είναι ένα χρώμα που λένε πως όταν το φοράς κανείς δεν μπορεί να σε ματιάξει. Και πως για αυτό, σε κάποιες βόρειες χώρες της Ευρώπης, όταν γενιέται ένα μωρό, του δένουν στον καρπό ένα κόκκινο κορδελάκι. Της δώσαμε είκοσι ευρώ. Μας επέστρεψε ένα δεκάευρο που είχε σε μια θήκη του πορτοφολιού της, λέγοντας μας πως αυτό το δεκάευρο ήταν ο πρωινός της σεφτές. Γουρλίδικο δηλαδή. Της είπα πως κι εμείς φέρνουμε γούρι όπου πάμε. Χαμογέλασε και είπε πως καταλαβαίνει τους ανθρώπους από την αύρα τους. Και πως εμείς είχαμε θετική αύρα και μας το έδειξε κάπως, κουνώντας με ένα τρόπο γύρω από το κεφάλι τα χέρια της. Την λάτρεψα!
Σήμερα θέλω να σκεφτώ μια κ α λ ή π ρ ά ξ η, κάτι τ ρ υ φ ε ρ ό και λ α μ π ε ρ ό, μια ό μ ο ρ φ η κίνηση που θα γ λ υ κ ά ν ε ι την κ α ρ δ ι ά των άλλων κι ας είναι ένα γράμμα. Που θα γράφει πως είσαι ένα δ ι α μ α ν τ ά κ ι, μ ο ν α δ ι κ ό και λ α μ π ε ρ ό που λ ά μ π ε ι με τον ολόδικό του π ο λ ύ τ ι μ ο τρόπο.
υ.γ. Πραγματικότητα! Γράφεις και στέλνεις ένα τέτοιο γράμμα, κάποιοι σου απαντούν με καρδούλες, κάποιοι με ένα σημαδάκι ότι ξέρεις το διαβάσαμε το γράμμα σου και υπάρχει και ο ένας και μοναδικός που απαντάει άλλα αντί άλλων, γιατί υπάρχουν πάντα αυτοί που δεν αντέχουν να σπάσει η αγάπη το σπάνιο και μοναδικό, ωστόσο άθραυστο περίβλημα τους. Δεν αντέχουν την λάμψη των άλλων και μάλιστα την λάμψη που δεν έχει να κάνει με την τελειότητα των νυχιών ή των μαλλιών. Γεγονός!!!
Είναι πολύ πεζό, μα είναι αληθινό, πίσω από τα λαμπερά φωτάκια και τις κατακόκκινες φανταχτερές κορδέλλες, υπάρχει η αδιαφορία. Οι άνθρωποι, ξεχνάμε πως οι φίλοι, οι γνωστοί, οι συγγενείς, είναι κι αυτοί όντα με σάρκα, οστά και συναισθήματα. Αποφεύγουμε να σχηματίσουμε τα νούμερα τους για να τους πάρουμε τηλέφωνο. Συνομιλούμε μέσα από τα άψυχα chat και messenger και εκεί σταματάει το ενδιαφέρον. Ίσως επειδή αυτά τα μέσα είναι επιφανειακά και απροβλημάτιστα. Είναι πιο εύκολο να ρωτήσεις μέσα από αυτά τα κουτάκια κάποιον ''τί κάνει'' παρά να ακούσεις την φωνή του στο τηλέφωνο. Η γραμματοσειρά δεν βγάζει συναίσθημα, η φωνή όμως μπορεί να κάνει πολλά. Να παραπονεθεί, να κλάψει, να διεκδικήσει. Ποιός κάθεται να ασχοληθεί με τον άλλον όταν δεν τα έχει βρει ούτε με τον ίδιο του τον εαυτό; Ποιός αντέχει την έκθεση των συναισθημάτων του άλλου όταν ο ίδιος πνίγεται μέσα στα δικά του συναισθήματα; Έτσι, έχουμε ανθρώπους πιο μόνους από ποτέ. Το βρίσκω πάρα πολύ άδικο, ωστόσο ακολουθώ κι εγώ τη ρότα. Στο messenger θέλεις; Messenger θα σου δώσω κι εγώ. Μήπως όμως τελικά αυτό που φταίει είναι ότι όλοι βολεύονται (έστω καταπίνοντας το αμάσητο) και κανένας δεν παίρνει την πρωτοβουλία να κάνει την διαφορά; Μήπως όμως κι αυτός που θα κάνει πράξη τη διαφορά, θεωρείται από τους παραλαμβάνοντες γραφικός; Αυτός είναι ο φόβος μας; Μη τυχόν κι αποδειχθούμε γραφικά συναισθηματικοί σε ένα κόσμο κυνικά αδιάφορο απέναντι σε κάθε είδους συναισθηματισμό;
Υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν για τον εαυτό τους κι άλλοι που δουλεύουν για το κοινό καλό. Υπάρχουν άνθρωποι από τους οποίους θα ακούσεις μόνο καλά λόγια κι από άλλους δεν θα πάρεις παρά μόνο τον κακό τους εαυτό.
Αυτοί οι τελευταίοι, γλυκαίνονται μόνο από το ζαχαροπλαστείο που είναι απέναντι από το σπίτι τους, επίσης βουτούν τα δάχτυλα τους όπου κι αν βρουν φαγητό και γλυκό. Ακόμη κι αν δεν τους ανήκει. Κακολογούν και τρώνε, τρώνε και παχαίνουν, κακολογούν επίσης επειδή παχαίνουν, αλήθεια ποιός αγαπάει τον εαυτό του χοντρό; Γενικότερα ποιός αγαπάει τον εαυτό του κακό;
υ.γ. 1 καμμία σχέση το κείμενο της ανάρτησης με το τρυφερούλι ποντικάκι που μάλιστα κάτι όμορφο πλέκει αλλά είναι και το ίδιο ένα θαυμαστό πλεκτό δεν γνωρίζω ποιανού σίγουρα όμως ''μεγάλου'' καλλιτέχνη!
υ.γ. 2 είναι εμπειρικά βεβαιωμένο πως οι άνθρωποι crafters είναι σπουδαίοι. Κακός εαυτός και δημιουργήματα δεν πάνε μαζί. Εσύ τί λες;
υ.γ.3 επειδή πολλές φορές νιώθω ''στριμμένη'' σκέφτομαι πως κι εγώ άλλες φορές τα ίδια πράγματα τα βλέπω έτσι κι άλλες φορές αλλιώς. Άλλες φορές πως όλοι μου εναντιώνονται κι άλλες πάλι πως απλά οι άνθρωποι δεν μπορεί να είναι όπως εγώ. Που κι εγώ εδώ που τα λέμε, κάποιους ανθρώπους τους κανακεύω κι άλλους πάλι δεν μου βγαίνει η τρυφερότητα απέναντί τους. Προσπαθώ όμως να το ξεπεράσω και να την καλλιεργήσω αν και πολλές φορές μοιάζει αδύνατο γιατί είναι οι χαρακτήρες μας ίσως και η χημεία μεταξύ μας που μας απομακρύνουν.
υ.γ.4 ούτε εγώ είμαι ''άγγελος''
Μια μέρα στα επείγοντα και στη βραχεία νοσηλεία και βλέπεις με άλλη ματιά την καθημερινή ρουτίνα σου. Όλα ξαφνικά όχι μόνο ομορφαίνουν αλλά γίνονται και ελκυστικά. Το βραδυνό δυνατό τσάι μου με μια γεμάτη κουταλιά μέλι, το πρωινό μου, ο καφές μου, το netflix μου, το hobby μου. Το δέντρο μου με τα υ π έ ρ ο χ α στολίδια του. Το blog μου και οι καθημερινές αναρτήσεις μου. Μικρές νόστιμες μπουκίτσες, όλα! Τα πάνινα αλογάκια μου. Τα φωτάκια μου. Το σκυλάκι μου που εχθές έβγαλε έναν σχεδόν ανθρώπινο λυγμό. Οι φίλοι μου. Οι σκέψεις μου. Οι απολαύσεις και οι απογοητεύσεις μου. Οι πανσέδες μου, η μπουκαμβίλια μου. Οι γιούκες μου. Η μαμά μου. Εγώ! Πόσο ασφαλή τρυφερότητα εκπνέει το να είναι όλα στη θέση τους. Κάθε στιγμή, κάθε μέρα.
Ο καθένας μας και το δικό του κουβάρι κλωστής, άλλη μεταξωτή κι άλλη από λινάρι, με την δική του άκρη, κοντή είτε μακριά, τους δικούς του κόμπους, χαλαρούς ή σφιχτούς, και τα δικά του μπερδέματα, άλλοτε πικρά κι άλλοτε γλυκά, ενίοτε με τα κουβάρια των άλλων. Ωστόσο και μοναχό του, σε ένα δωμάτιο σκοτεινό και βουβό, το κουβάρι που ξετυλίγεται, δεν τα γλυτώνει τα μπερδέματα παρά εκτός αν απολύτως ακινητοποιηθεί.
Ευτυχώς λοιπόν που δεν βγήκαμε μαζί ποτέ καμμία φωτογραφία, ευτυχώς γιατί ίσως οι συνέπειες να ήταν τρομερές, να έφευγε από τη ζωή ο φωτογράφος, να καιγόταν το φιλμ, να έπαιρναν φως οι φωτογραφίες. Ακόμη κι αν δεν συνέβαιναν όλα αυτά, θα ήταν η δικιά σου φιγούρα δίπλα στην δικιά μου ή θολή, ή κουνημένη, διόλου απίθανο να είχε σβηστεί τελείως. Κι αν όλα αυτά αποκλείεται να είχαν συμβεί, εκείνο το μαύρο σύννεφο που πάντα μας ακολουθούσε στη θάλασσα με τα δύο ηλιοβασιλέματα, εκείνο θα ήταν που θα έριχνε μια ασταμάτητη βροχή, μια δυνατή μπόρα κι εμείς απροετοίμαστοι, με τις φωτογραφίες στα χέρια ή στις τσέπες θα μουσκεύαμε τόσο που το χαρτί τους θα έλιωνε και θα εξαφανιζόταν. Αναπόφευκτα, χρόνια μετά στα όνειρα μου, θα σε αγνοούσα κυνικά, κοιτάζοντας σε μόνο με την μικρή εξωτερική γωνία του αριστερού μου ματιού, παίρνοντας μια γενική ιδέα από το ''είναι'' σου και κρατώντας μέσα μου αυτή την παντοτινά θολή εικόνα σου πως ''είσαι εκεί''.
Αυτό που σε οδηγεί να ψάξεις για την ανθρώπινη συμπεριφορά και ψυχολογία, είναι ακριβώς το γεγονός ότι δυσκολεύεσαι απελπιστικά πολύ, πάρα πολύ να συνδεθείς με τους γύρω σου.
Ο Μ. πριν πολλά χρόνια, μπορεί και είκοσι, όταν ήρθε η κουβέντα, μου είπε πως το να συνδέεσαι με τους ανθρώπους είτε το έχεις είτε όχι.
Θα πω πως αν δεν το έχεις, αν όσο είσαι πολύ νέος ακόμη δεν σου φαίνεται τόσο σκληρό ακόμη, μια που κυριαρχεί ο νεανικός σου εγωισμός που τα μετέπειτα χρόνια σπάει για να φέρει στην επιφάνεια ένα πραγματικό πρόβλημα. Θέλω να πω ότι μεγαλώνοντας σε ηλικίακαι αυτή η δυσχέρεια στην σύνδεση διογκώνεται μαζί με όλες τις συνέπειες που αφήνει πίσω της. Και είναι μεγάλες αυτές οι συνέπειες γιατί καθώς μεγαλώνουμε, φεύγουν τα παιδιά, αλλάζει όλο το backround μας, έτσι οι συντροφιές γίνονται ακόμη περισσότερο ανάγκη. Και όσο μένεις πίσω και το νιώθεις, τόσο πιο δύσκολο μοιάζει να σηκώσεις το χέρι και να φωνάξεις -εε ψιτ παιδιά, εδώ είμαι κι εγώ, δείτε με.
Αυτό βέβαια που μπορεί να συμβεί, πάρα πολύ δύσκολο ωστόσο εφικτό, είναι εσύ ο ίδιος να καταφέρεις να αλλάξεις τον αυτιστικό τρόπο λειτουργίας του εγκεφάλου σου. Με ποιό τρόπο, εσύ θα το βρεις.
Έλεγα εχθές σε μια φίλη πως αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου πολύ, όχι ναρκισιστικά, όχι υπερήφανα και καυχησιάρικα, αλλά τρυφερά, παρηγορητικά, συγχωρητικά, θα υπάρχει δια βίου ένα κενό το οποίο δεν θα καλύπτεται ποτέ. Θα ζητάς από τους γύρω σου την αγάπη, αλλά δεν είναι αυτό που ενοχλεί, είναι που όση κι αν σου δίνουν θα σου φαίνεται ελάχιστη, θα είσαι ένας άνθρωπος που πεινάει ακατάσχετα και τίποτα δεν μπορεί να τον χορτάσει.
Αν με ρωτούσε κάποιος πώς θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου, θα έλεγα χωρίς να το πολυσκεφτώ ''drama queen''. Ωστόσο διατρέχοντας παλιές αναρτήσεις θα έλεγα πως δεν τις βρίσκω καθόλου δραματικές, παρά μικρές, γλυκές μπουκίτσες εμπειρίας ζωής. Σα μικρά ζαχαρωτά μέσα σε ζεστή σοκολάτα τα χριστούγεννα! Αυτή την εντύπωση μου δίνουν. Μικρές, νόστιμες καραμελίτσες που έστω κι ενός ανθρώπου στα τόσα χρόνια να έστρωσαν την μέρα, να του πρόσφεραν μια διασκέδαση, μια μικρή έμπνευση και ώθηση να κάνει πράγματα ή να πάρει αποφάσεις, αν κατάφεραν να γλυκάνουν έστω και ενός ανθρώπου τον πόνο εγώ είμαι για αυτό πολύ πολύ ικανοποιημένη και πολύ πολύ ευτυχισμένη.
Όσο κι αν η πραγματικότητα είναι σκληρή με όλα αυτά που συμβαίνουν (αλήθεια, άραγε παλιότερα ήταν ο κόσμος ισορροπημένος ή απλά δεν τα μαθαίναμε;), πάντα μα πάντα θα υπάρχει αυτό το τόσο δα μικρό μπουκαλάκι που θα κρύβει μικρές αλλά μαγικές δόσεις νεραιδόσκονης κι αυτό στην προκειμένη περίπτωση, εμείς του δίνουμε το όνομα ''χριστούγεννα''. Είναι άμυνα μας η χαρά που πηγάζει από τα βάθη της ψυχής μας. Και δεν τελειώνει ποτέ αρκεί να ξέρουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας, πάντα με τον τρόπο που του αξίζει. Ξέρεις, αυτό δεν αρκεί θεωρητικά να το λέμε, αλλά πολύ πολύ λεπτομερειακά και συνειδητά να το κάνουμε πράξη. Δεν είναι εύκολο αλλά αν μπούμε στη διαδικασία προχωράει και στην τελική, είναι λ υ τ ρ ω τ ι κ ό!!! Αξίζει γιατί το αξίζουμε!
Τα τελευταία χρόνια, τα μεσημέρια, συνηθίζω να βάζω στην τηλεόραση μου κάποια σειρά ή ταινία από το netflix.
Μια πολύ ωραία ταινία που τέλειωσα μόλις, ήταν η ταινία με τον τίτλο ''Τα στρεβλά του Θεού''. Νομίζω από τις πιο καλές που παρακολούθησα σ'αυτή την πλατφόρμα που ομολογουμένως σπάνια με χαροποιεί και τις πιο πολλές φορές με απογοητεύει.
Χθες, έκανα μια πολύ ωραία βόλτα στο κέντρο. Απογευματινή. Ήταν νύχτα και αναμμένα όλα τα χριστουγεννιάτικα φώτα όλων των δρόμων. Μπήκαμε και στην φρεσκοανακαινισμένη αγορά Μοδιάνο. Δεν μου άρεσε, όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά το ψυχρό περιβάλλον μου θύμισε όχι εμπορικό κέντρο αλλά εκθεσιακό κέντρο και μάλιστα με πολύ θόρυβο.
Στη διάρκεια της βόλτας μας όμως ανακαλύψαμε δύο νέα καφέ, που σύντομα θα επισκεφτούμε.
Δεν πιστεύω ότι κάποια πράγματα είναι θέμα τύχης.
Πιστεύω όμως ότι πρέπει να σου κόβει. Ώστε να αρπάζεις την ευκαιρία. Να ξέρεις πού πρέπει να δουλέψεις και πώς. Οπωσδήποτε θέλει πολύ δουλειά, πιο πολύ από ότι ο καθένας μας φαντάζεται αλλά αν δεν έχεις νου και μυαλό για οδηγό δεν πας πουθενά.
Κι αυτά που λέμε πως φταίνε πχ παιδικά χρόνια, κληρονομικότητα κλπ είναι κυρίως για να γλυκαίνουμε το χάπι της προσωπικής μας ανεπάρκειας, για να βγάζουμε κάθε ευθύνη από πάνω μας.
Κατά πόσο όμως ευθύνεται κάποιος που μέχρι εκεί μπορεί να φτάσει;
Άλλοτε παρευρίσκομαι στο παιχνίδι και δεν έχω τα χαρτιά
κι άλλοτε έχω τα χαρτιά και δεν είμαι στο παιχνίδι!
Συχνά, είναι ο δρόμος μου από το δωματιάκι της Α. Χθες ήταν εκεί, δυό προβολάκια έλαμπαν πίσω από την κλειστή ημιδιάφανη κουρτίνα. Αν είχα έστω ένα λόγο να βρεθώ εκεί παλιότερα, σήμερα δεν υπάρχει κανένας. Δεν βρίσκω κάτι που θα ήθελα να της πω. Ούτε καν σαν δώρο στον εαυτό μου. Θα φρόντιζα να μου χαρίσω κάτι πιο καθημερινό και πιο πρακτικό. Εδώ ακόμη και τα νέα παιδιά έχουν να πουν πως ''τα πράγματα είναι έτσι''. Αυτό από μόνο του βάζει μια τελεία σε όλα. Τόση απογοήτευση αλλά και τόση επιθυμία για ένα χαμόγελο. Ένα τόσο δα χαμόγελο που προσδοκεί την επιθυμία, απόηχο παλιών, καλών καιρών.
Υποσχέθηκα να σας δείξω το δώρο που μου έκανε ο γιός μου στη γιορτή μου. Αυτή είναι λοιπόν η κούπα μου, η πρώτη όπως βλέπετε. Το φλυτζάνι έχει ένα πολύ απαλό χρώμα ροζ και το πιατάκια ένα φανταστικό κρεμ. Δεν φαίνονται καθαρά στη φωτογραφία. Έχει επάνω μια γλυκούλα καμηλοπάρδαλη που έχει ένα φιόγκο στο λαιμό και γύρω γύρω βούλες κοκκινωπές. Στο πιατάκι υπάρχουν χρυσά αστεράκια, όπως και στο χείλος της κούπας αλλά και στη βάση της.
Όμως επειδή καμμιά φορά ''για χάρη του βασιλικού ποτίζεται κι η γλάστρα'', τα φλυτζάνια ήσαν δύο μέσα στο όμορφο κουτί τους. Το ένα πιο όμορφο από το άλλο. Το δεύτερο έχει χρώμα βεραμάν, πάρα πολύ γλυκό και επάνω μια λεοπάρδαλη. Το σετάκι παίζει με την καμηλοπάρδαλη και με την λεοπάρδαλη, θα κάνω ότι δεν καταλαβαίνω αυτό που θέλει να πει ο ποιητής.
Αν και σετάκι είμαστε με τον Δημήτρη έτσι κι αλλιώς :)
Είναι λοιπόν και το πιατάκι του βεραμάν, διαφέρει από το δικό μου, και γύρω γύρω από την λεοπάρδαλη έχει χρυσά αστεράκια μάλλον επειδή σκέφτηκαν ότι γενικώς οι άντρες είναι αστέρια, τί όχι;
Αυτό ήταν το πολύ καλόγουστο δώρο μου, και δώρο του, που μου προσφέρθηκε με περίσια αγάπη. Δεν με βολεύει όμως καθόλου για ελληνικό καφέ, συνεχίζω να ψάχνω ανάλογο φλυτζάνι. Πίνω το εσπρεσάκι μου όμως και μοιάζει πιο νόστιμο, και κάθε φορά που ακουμπάω το φλυτζανάκι στο πιατάκι ακούγεται ο ήχος της λεπτής, ακριβής πορσελάνης.
Ίσα που προλαβαίνω απόψε να ζεσταθώ με ένα ρόφημα γλυκιάς σοκολάτας, όντας πολύ εκνευρισμένη. Πραγματικά, γιατί για κάποιους ανθρώπους που ''μισούμε'' δεν υπάρχει ένα ειδικό κουμπάκι ώστε να διαγράφονται μια για πάντα από τη ζωή μας, αλλά και από τις ζωές των αγαπημένων μας έτσι ώστε να μην τους βρίσκουμε μπροστά μας; Γιατί αυτοί που ''μισούμε'' μπορεί να είναι πολύ αγαπημένοι με τους ανθρώπους μας; Και πόσο μπορούμε να επέμβουμε σ'αυτές τις σχέσεις μια που οι ζωές, οι επιλογές και οι αποφάσεις ανήκουν σε άλλους που όμως δεν καταλαβαίνουν ότι με τον τρόπο τους τους χειρίζονται; Ή με τον τρόπο τους τους απομυζούν;
Αν κοιτάξεις την εικόνα θα δεις πως κάπως έτσι κυλάει η σημερινή μου μέρα. Βγάζοντας τα ένα ένα τα στολίδια από τα περιτυλίγματα τους, χαμογελώ γιατί το καθένα έχει την ιστορία του. Ά! και το μαγαζάκι από το οποίο αγοράστηκε. Προσπαθώ να πω στα νέα παιδιά πως αν σου αρέσουν πολύ τα χριστουγεννιάτικα στολίδια του δέντρου, την συλλογή την αποκτάς σιγά σιγά με τα χρόνια. Δυό από δω, πέντε από κει και μάλιστα τα πολύ πολύ ιδιαίτερα στολίδια είναι να τα αγοράσεις όταν και εάν τα βρεις. Και με το πέρασμα των χρόνων έρχονται και οι αναμνήσεις και τότε τα αγαπάς ακόμη πιό πολύ.
*πάντα το δέντρο μου μόνη μου το στόλιζα, όλοι οι υπόλοιποι κατέβαζαν τις κούτες και εξαφανίζονταν :)
Ήρθε η στιγμή να στολίσω το χριστουγεννιάτικο μου δέντρο, ναι ξέρω, θα μου πείτε ότι μέχρι να το στολίσω θα έχουν έρθει τα χριστούγεννα. Όμως εδώ το θέμα είναι ότι χρειαζόμαστε βοήθεια, που πολλές φορές δεν έρχεται την ώρα που την θέλουμε, όλο αύριο και αύριο, αλλά δεν πειράζει, τουλάχιστον στήσαμε το δέντρο, τοποθέτησα τη γιρλάντα με τα φωτάκια, έφτιαξα ένα αλογάκι από ύφασμα, δεν έχει τελειώσει ακόμη, ελπίζοντας πως όταν θα φτιάξω καμμιά δεκαριά θα σας τα δείξω. Έβγαλα κι από την ντουλάπα το πάτσγουορκ στεφάνι μου που είχα ράψει πέρσι, αυτό μπορείτε να το δείτε αν πατήσετε επάνω εδώ ! Σας το είχα δείξει πέρσι τον Νοέμβριο. Δεν το στολίζω πάνω από το ξύλινο έπιπλο που φαίνεται στη φωτογραφία αλλά το κρεμάω μπροστά στον καθρέφτη, στο κέντρο του μπουφέ μου.
Πέρσι, αυτό το στεφανάκι ήταν το μόνο στόλισμα στο σπίτι μου. Τίποτα άλλο δεν βγήκε από το κουτί του. Μη με ρωτάτε γιατί, δεν ξέρω να το απαντήσω. Μάλλον κανένας μας δεν ήθελε να μπει σε όλη αυτή τη διαδικασία του στολίσματος. Μια χαρά ξεκούραστες γιορτινές μέρες περάσαμε χε χε. Αλλά φέτος ομολογώ το θέλω πολύ το στόλισμα, πιο πολύ κι από κάθε άλλη χρονιά.
Πίνω τον καφέ μου, στο φλυτζάνι που μου έφερε δώρο ο γιός μου στη γιορτή μου. Θα το φωτογραφήσω και θα σας το δείξω μια μέρα που θα έχει καλό φως για φωτογράφηση. Θέλω να μείνει στις αναμνήσεις αυτού του blog. Και να σας πω ότι με συγκινεί αφάνταστα.
Κάποια στιγμή θα ήθελα να μάθω να φτιάχνω αριστοτεχνικά εσπρέσο αμερικάνο. Προς το παρόν, βάζω την απαιτούμενη δόση στη μηχανή του εσπρέσο και αφήνω να τρέξει όσο να γεμίσει ένα φλυτζάνι του καφέ. Κι έτσι, είναι αρκετά νόστιμο.
Η αγορά ήταν κατάμεστη από κόσμο που έβγαινε από τα καταστήματα με μεγάλες χάρτινες σακούλες στα χέρια. Ρούχα, παπούτσια, παιχνίδια. Οι άνθρωποι καθόλου μοναχικοί, ζευγάρια κυρίως, ξεχείλιζαν από χαρά. Σκέπαζαν ως και τις μύτες τους με τα μάλλινα κασκόλ τους και πιάνονταν χέρι χέρι καθώς χάζευαν τις βιτρίνες, που είχαν στήσει τα χριστουγεννιάτικα τους σκηνικά. Γυάλινες χρωματιστές μπάλες, λαμπερά, σαν μικροσκοπικά αστέρια φωτάκια, τραπεζομάνδηλα για το τραπέζι του ρεβεγιόν και πορσελάνινα σερβίτσια με ζωγραφισμένες διάφορες χριστουγεννιάτικες εικόνες στο κέντρο τους. Δώρα ποθητά, κάθε λογής, που έκαναν τους πελάτες των καταστημάτων να βάζουν τα χέρια στις τσέπες και να ξοδεύουν λεφτά. Ο καιρός ήταν αρκετά συννεφιασμένος και το κρύο έκανε τα δάχτυλα των χεριών μου να παγώνουν κι ας φορούσα γάντια από πυκνουφαμένο, απαλό μαλλί. Προχωρούσα προς το ''καφέ'' που μου πρότεινες να συναντηθούμε την προηγούμενη μέρα. Η πρόταση ήρθε με ένα μήνυμα στο τηλέφωνο μου. ''Μετά τόσα χρόνια, νομίζω πως μπορούμε να παραμερίσουμε όλα όσα μας χωρίζουν. Νομίζω πως θα μπορούσαμε να είμαστε φίλοι, τί λες δεν το αξίζουμε; Άλλωστε, θα ήθελα πολύ να δω την Στέλλα στην ωριμότητα των 60 της χρόνων''. Ένιωσα απειροελάχιστες νυφάδες να πέφτουν στο πρόσωπο μου, είχε αρχίσει να χιονίζει. Ένιωσα τεράστια χαρά, πάντα η αίσθηση του χιονιού μου έδινε πολύ μεγάλη χαρά. Όπως και η αίσθηση πως θα σε συναντούσα. Τύλιξα την εσάρπα μου καλύτερα γύρω μου, απόλαυσα για μερικά δευτερόλεπτα την εξωτερική γιορτινή διακόσμηση του ''καφέ'', άνοιξα την ξύλινη βαριά πόρτα και μπήκα μέσα.
Γίνεται να σκέφτομαι κάποιον, μέρες, εβδομάδες, μήνες, χρόνια και να μην τον αγαπώ;
Ίσως και να έχεις δίκιο, ίσως τελικά ακόμη και το ''σε σκέφτομαι'', ''δεν βγαίνεις ποτέ από το μυαλό μου'' να μην είναι μέτρο αγάπης!
Κάποιες φορές χάνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου, κι όταν το ξαναχρειαστείς, ή καλύτερα όταν καταλάβεις ότι το έχεις χάσει, το θέλεις πίσω αλλά δεν ξέρεις πως να το επανακτίσεις. Ανωριμότητα θα μου πεις. Φυγοπονία θα προσθέσω συμφωνώντας μαζί σου. Μερικοί άνθρωποι δεν θα μεγαλώσουμε ποτέ, σε αντίθεση με άλλους που στίβουν την πέτρα μέσα από μια καθημερινότητα (απλή, δεν χρειάζεται να έχει κάποιος μια επιχείρηση με 14-16 υπαλλήλους για να βρει τον λόγο να το κάνει) που εμάς μας αφήνει αδιάφορους. Τί έχει μέσα το δικό μας το μυαλό; Ποιοί είναι οι στόχοι μας; Έχουμε αποφασίσει αν κάτι μας αρέσει ή ζούμε κάπου στο ανάμεσα; Είναι κάτι τις που λείπει από το δικό μας dna; Άγνωστο, αν και αυτό που πιστεύω το έγραψα ήδη.
*και καλό, γιορτινό μήνα να έχουμε
''Χθες, καθώς ανέβαινα, στο πάρκο στα δεξιά του γηπέδου, είδα ένα πουλί. Κάθισα μερικά δευτερόλεπτα και το χάζευα. Είχε ένα μαλακό γκρίζο χρώμα στα φτερά, ένα σα μαύρο μαντηλάκι στο λευκό του κεφάλι, και μια κοιλίτσα κάτασπρη. Πριν λίγο έψαξα στα είδη των πουλιών της θεσσαλονίκης. Λευκοσουσουράδα. Μια ομορφιά!!!''
Δεν έχω άλλο τρόπο να μιλήσω για την καθημερινότητα, όσο κι αν έχω θετική διάθεση, όσο κι αν θέλω να την ωραιοποιήσω. Μάλλον το μόνο που κατορθώνω είναι να επαναλαμβάνομαι.
''Η συνηθισμένη έξοδος της Τετάρτης, η λαική αγορά, ο κόσμος που ψωνίζει, μουσικές, φωνές, βουητά, οι πάγκοι, οι πωλητές, οι παραγωγοί, οι αστείες ατάκες, τα φρούτα, τα λαχανικά, τα εσώρουχα, τα παιδικά, οι πετσέτες, τα σεντόνια, το γυάλινο, οι παπούδες, οι κυρίες ντυμένες με τα μπουφάν, ο αέρας, το κρύο, οι σόμπες εξωτερικού χώρου, ο γαλλικός με τον αφρό, η όμορφη, ο γερμανός, η εγώ είμαι υπάλληλος, τα μον αμούρ, το κέρασμα των καφέδων, τα γέλια, ο καπνός του τσιγάρου, η επιστροφή, το γήπεδο, το εστιατόριο, η εκκλησία, η μικρή αγορά, το κόκκινο των φαναριών.''
Εδώ και λίγο πάνω από ένα χρόνο, τα έχω αγαπήσει όλα αυτά. Και έχω μάθει να προσπερνώ τις σκληράδες και να κρατάω την ψίχα αυτού που μου προσφέρεται. Δε γίνεται αλλιώς.
Έτσι κι αλλιώς από τη στιγμή που γεννιόμαστε, ο χρόνος μετράει ανάποδα. Τα πράγματα απλώς συμβαίνουν και γίνονται καπνός. Ένα Σαββατοκύ...
