παράθυρο με θέα

Ok! To θέμα τς φιλίας το έχουμε εξαντλήσει δε λέω κι ούτε κατά διάνοια θέλω να δώσω την εντύπωση ότι έχω απαιτήσεις από τους φίλους μου.  Πορεύομαι με δεδομένο ότι τίποτα δεν είναι όπως μέσα στο μυαλό μου ιδανικό και σέβομαι και τις αδυναμίες και τα δυνατά σημεία του άλλου.

Αλλά για μένα η φιλία είναι σαν ένα παράθυρο που ίσως να δυσκολεύομαι να ανοίξω αλλά αν συμβεί αυτό δίνω τον εαυτό μου δίχως δεύτερες σκέψεις.
Έτσι αδυνατώ να κατανοήσω κάποια πράγματα.  Πως ας πούμε οι φίλοι μου είναι εδώ όταν νιώθουν καλά κι εξαφανίζονται όταν νομίζουν ότι δεν είναι καλή παρέα.  Με οριοθετεί αυτό,  μου δημιουργεί πλαίσια και μου υψώνει τοίχους.  Ίδιους μ' αυτούς που κάποιος δεν δίνει απλόχερα το χαμόγελο του. Με τρομάζει.  Εγώ όταν δεν είμαι καλά θέλω να το μοιράζομαι.  Γιατί αν αυτό δεν είναι μοίρασμα τότε τι;  Λέξη πολύτιμη και πολύ φοβάμαι ανενεργή.  Λειτουργεί μόνο σαν ιδέα.  Στην πράξη το τίποτα.  Σιωπή.  Το σέβομαι,  κάνω πίσω,  πιέζομαι αλλά δεν πιέζω.  Φεύγω.  Απομακρύνομαι.

Το άλλο που δεν μπορώ να καταλάβω είναι το ότι είμαι φίλος σου,  σ' αγαπάω,  σε λατρεύω,  θέλω να δώσω τα πάντα για σένα,  και στην πιο απλή ερώτηση ''θα έρθεις μαζί μου στο γιατρό;''  κάνεις πίσω, κομπιάζεις,  σοκάρεσαι..
Αν δεν έρθω μαζί σου σε μια δύσκολη στιγμή τότε πότε;  Και δεν ζητάω ένα στήριγμα,  αλλά μια παρέα.  Το πιό εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να πίνουμε καφέδες και να χαμογελάμε.  Πόση ανιδιοτέλεια όμως κρύβει όλο αυτό και πόση αλήθεια;

οριοθετήσεις

Οκ!  Δεν περιμένω κάποιον να έρθει ξαφνικά στη ζωή μου και να βάλει σκοπό το να με καταλάβει,  ούτε έχω νομίζω πια ανάγκη από αυτό.
Παλεύω να κατανοήσω εγώ τον εαυτό μου και να συνειδητοποιήσω τις όποιες συνέπειες των αδυναμιών μου αλλά και των δυνατών μου σημείων.

Έχω όμως ένα θέμα με την ηλικία,  την έχω βάλει σα ταμπέλα στο κούτελο και βαδίζω μ' αυτήν μπροστά,  σαν να θέλω να βάλω στην θέση του τον εαυτό μου ένα πράγμα,  σα να του λέω ''να αυτά είναι τα όρια σου,  μέχρι εδώ σου επιτρέπω''.
Καλώς ή κακώς (;) πιστεύω ότι αν ήταν κάποιος να με καταλάβει,  κι επιμένω,  δεν είναι ο σκοπός μου αυτός ούτε το έχω ανάγκη,  αλλά αν ήταν κάποιος να μπει στη διαδικασία νομίζω ότι πολύ πιο εύκολα θα το έκανε ένα άτομο πολύ κοντά στη δική μου ηλικία,  ή που να την έχει πρόσφατα περάσει.

Δε ξέρω πως και γιατί μα πάντα πίστευα ότι οι μεγαλύτεροι μου άνθρωποι κάτι έχουν να μου πουν..

αλλαγή

Έλεγα πως δεν αλλάζει ο άνθρωπος,  αλλά καμμιά φορά νιώθω μέσα μου τόσο έντονη την αλλαγή που τρομάζω.
Ξέρεις,  αλλαγή μπορεί να είναι μια αντίστροφη οπτική γωνία αλλά και μια τελεία.
Αλλαγή μπορεί να είναι αυτό που μέχρι χθες σε βόλευε αλλά σήμερα ΔΕΝ..   αυτό που σε ανάγκασε να αλλάξεις πλεύση,  αυτό που μάζεψε κουβάρι κάποια χρόνια κρύβοντας τα καλά στην άκρη της καρδιάς.  Αυτό που του ζητάς το κλειδί και δεν στο δίνει.
Αλλαγή είναι ακόμη και το ότι δεν σ' αναγνωρίζεις..

αν.. μια στιγμή μπορεί..

*

(...)

*

''Ανοιχτοί'' λόγω διακοπών

Aν γλυτώσεις από την κατάθλιψη,  αρχίζεις τις επινοήσεις.  Φίλοι με σπίτια κάπου.  Έξοδα ένα με το χώμα.  Μια θάλασσα κοντά και στα υπόλοιπα ασκητική ζωή.  Με μια παρέα που θα σκότωνες να μην ήσουν με καμμία άλλη και τα μάτια καρφωμένα στο πλοίο,  στη γραμμή του ορίζοντα.  Χαλασμένα ρολόγια,  ελάχιστα ρούχα,  απλωμένος χρόνος και σπαταλημένος στον καλό καιρό.  Όχι σαν διάλειμμα από κάτι,  αλλά σαν συνέχεια.  Για πολλούς αυτά ακούγονται σαν παραδοχή της ήττας.  Λευκή πετσέτα και μια τρύπα να κρυφτούμε.  Άφραγκοι και παραιτημένοι.  Κατ' αρχάς υπάρχουν και καιροί που θα ζούμε ηττημένοι.  Δεν είναι κάτι καινούργιο.  Όμως παραδέξου πως η νίκη και η ήττα είναι από τις πλέον σχετικές έννοιες.  Και σπανίως διακρίνονται απ' έξω.  Τις εμπεριέχεις.  Είμαστε κράματα,  και μόνοι μας νοηματοδοτούμε τις λέξεις.  Είσαι ήττα ή νίκη,  ανάλογα με την αποφαση που ανεβαίνει στα μάτια σου.

*

Κάθε χρόνο και λιγότεροι διακοπές.  Κάθε χρόνο και περισσότεροι πλακωμένοι από νούμερα που δεν βγαίνουν,  από καθημερινότητες που έχουν γίνει πλακούντες.  Όμως βλέπω πως υπάρχει ακόμη ένας σημαντικός διαχωρισμός.  Εκείνοι που παλεύουν με τις νέες συνθήκες σα να τις ζούσαν από πάντα,  κι εκείνοι που αδυνατούν να ξεμπερδέψουν με το παρελθόν και σκαλώνουν συνέχεια σε μια σύγκριση με τις παλιές ωραίες μέρες,  που τους ματώνει,  δίχως καμμία ελπίδα να βγουν νικητές.


Οδυσσέας Ιωάννου
Μισές κουβέντες
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία

μπορώ;

Πότε θα 'ναι που θα εξαφανιστώ και θα τους αφήσω με τα κόμπλεξ και τα άγχη τους στην παλάμη..

από το ON στο OFF

Με το που τέλειωσε ξεκουράστηκα..  αυτόματα γύρισε το χοντρό μπεζ κουμπί από το ΟΝ στο OFF.
Δε μένει τώρα παρά να με συμμαζέψω.  Έξω μου και μέσα μου.  Να ξεχωρίσω υφές και χρώματα και να τα βάλω όλα στη θέση τους.

Πως γίνεται να θέλεις κάτι,  οκ όχι πολύ,  ούτε όμως και λίγο,  και να μη ξέρεις τον τρόπο να το ανα-ζητήσεις χωρίς να θίξεις καταστάσεις και πρόσωπα;

Πιστή κι ανιδιοτελής,  θα είναι ΕΚΕΙ.
Μένει να πάμε EMEIΣ,  ως το σημείο εκείνο του Θερμαικού όπου συναντιούνται ο Όλυμπος,  ο ήλιος κι η θάλασσα..

στην αντίπερα όχθη

Καμμιά φορά το φεγγάρι είναι τόσο κουρασμένο,  με τόσα πολλά πρέπει και τόσο υποχρεωτική πορεία..
κι είναι κι αυτή η απίστευτη,  Αυγουστιάτικη ζέστη που με κάνει να νιώθω τουλάχιστον πως πάνω και κάτω από το ιδρωμένο δέρμα μου έχει φυτρώσει διπλό στρώμα γούνας.
Τέταρτη μέρα ξεσπιτωμένη.. με τα γυρίσματα να βαίνουν καλώς και τα γκρο πλαν θεατρικά πρόσωπα μοιάζουν γιγαντιαία κι εκφραστικά στην οθόνη του υπολογιστή.

Χρειάζομαι τουλάχιστον 6 ώρες κι ένα ολόκληρο καλοκαίρι να μουλιάσω σε μια θάλασσα γαλάζια.
Επίσης έχω ανάγκη κάποιον που να κάνει πράξη τα χιλιόμετρα με τα οποία τρέχουν οι σκέψεις μου.

Περνάω καλά και χαμογελώ.  Νομίζω πως περνάω ''γαλάζια''!

κάποιες φορές ο χρόνος γυρίζει πίσω

Γυρίζαμε μια ταινία και είχε γεμίσει το σπίτι μας κόσμο και προβολείς τυλιγμένους με χρωματιστά φίλτρα και ρυζόχαρτα.
Έφυγα,  πήγα μια βόλτα,  στο κομμάτι της παραλίας που δεν δόθηκε ακόμη,  περνούσα μέσα από ένα μονοπάτι που αριστερα και δεξιά είχε μικρούς περιφραγμένους χώρους για τέννις ή μπάσκετ.  Περπατούσα επάνω σε χώμα και ένιωθα την επικινδυνότητα ενός μη πολυσύχναστου δρόμου.
Τέσσρις-πέντε γυναίκες καθισμένες σε καρέκλες,  σ΄ένα φαρδύ πεζοδρόμιο,  με είδαν από μακρία και κάτι μουρμούρισαν μεταξύ τους για το μπλουζάκι που φορούσα.  Μεσ' τον ψίθυρο ακουγόταν τον όνομα Νίτσα.  Η Νίτσα είναι μια γυναίκα που κρατάει μια μπουτίκ πλάι σ΄'ενα νοσοκομείο.  Άγαρμπο αντρικό σώμα και κορακίσια μαλλιά.  Τις κοιτούσα και με κοιτούσαν,  ήθελα να τις πω πως έχω αγοράσει ένα μπλουζάκι ακόμη πιο όμορφο κι ακόμη πιο φτηνό από άλλο μαγαζί,  αλλά κάτι με οδήγησε στο εσωτερικό μιας πολυκατοικίας.
Ανέβαινα το κλιμακοστάσιο μαζί με άλλους.  Μια κοπέλλα δίπλα μου μου λέει,  γελάς γιατί ακόμη δεν έχεις καταλάβει τι γίνεται.
-Τι γίνεται;  ρώτησα
Θα μας εκτελέσουν μου λέει,  και τότε συνειδητοποίησα πως ένιωθα στα πλευρά μου την κάνη ενός όπλου.
-Γιατί;  ρώτησα χαμηλά,  είχαν εμφανιστεί κι οι στρατιώτες,  κι άλλα όπλα μαζί με πίεση και αγριάδα.
Γιατί είμαστε Εβραίοι μου απάντησε η γυναίκα δίπλα μου,  οι παλάμες μου άρχισαν να ιδρώνουν κι εγώ ξύπνησα με το συναίσθημα και τη σιγουριά ότι θα πεθάνω.

*

Έλεγα σ΄ένα φίλο πως για τους Εβραίους έμαθα γύρω στα δεκάξι,  ήταν η εποχή που παιζόταν ''το ολοκαύτωμα'',  υπερπαραγωγή για σειρά στην τηλεόραση.  Στην αρχή νόμιζα ότι όλη η ιστορία ήταν απλά ένα τραβηγμένο σενάριο.  Μετά,  ρωτώντας από δω,  διαβάζοντας από κει έμαθα..

Δυο χρόνια μετά,  ένας άλλος φίλος εκείνης της εποχής,  μου έδειξε ένα νεαρό αγόρι περίπου στην ηλικία μας.  Είχε πολύ κοντά ανοιχτόχρωμα μαλλιά και σκληρό,  σφιγμένο πρόσωπο με λεπτά χαρακτηριστικά.  Αυτός είναι ναζιστής μου είπε.  Τι ναζιστής του λέω,  καθώς ήμουν αθώα και ρομαντική αλλά και άπειρη.  Χιτλερικός βρε παιδί μου,  δεν καταλαβαίνεις;  μου απάντησε ο φίλος μου.

Όχι δεν καταλάβαινα..  ούτε τώρα καταλαβαίνω..

αποσιωπητικά

Κάποιος στρώνει ένα δρόμο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του κι εγώ ακολουθώ.
Τα δικά μου χέρια όμως είναι μικρά!

Ούτε την πρωτοβουλία να κόψω τη δυσκολία στη μέση δεν έχω.

Σήμερα θυμήθηκα πως είναι όταν τα μάτια γεμίζουν δάκρυα..

ζεστό πορτοκαλί σαν μακριά μαλλιά

Oι γυναίκες που έχουν διαλέξει έναν τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής,  πέρα από δεσμεύσεις,  συμβιβασμούς και κατεστημένα,  ζουν την ελευθερία τους με ότι συνεπάγεται από αυτό.
Οι γυναίκες που δεσμεύτηκαν πολύ μικρές,  που πολύ νέες έδωσαν τα κομμάτια τους,  σε έναν έρωτα,  σε ένα παιδί,  σε ένα δεύτερο παιδί αργότερα,  απόλαυσαν την ''φυλάκιση'' τους και ότι συνεπάγεται από αυτήν.
Στην πορεία των χρόνων,  πολύ θα ήθελαν,  η μια να έχει παίξει τον ρόλο της άλλης.
Αυτό που δεν έχεις κάνει είναι πάντα το πιό ποθητό.

Η μέρα σήμερα είχε μια πληρότητα και χρώμα έντονο,  ζεστό ''πορτοκαλί'' κι ας ήταν η επιθυμία μου να βρίσκομαι στη θάλασσα.

Υποχρεώσεις!

τάση φυγής

Τώρα που θα έρθουν και θα με ρωτήσουν γιατί άργησα να φτιάξω το φαγητό τους,  θα τους πω πως πρώτα έπρεπε να χτενίσω και να ταίσω το άλογο που είχα όλη μέρα σήμερα στο μυαλό μου,  μαζί με αυτή την επίμονη, σχεδόν αρρωστημένη τάση φυγής!

Θα καταλάβουν;

ευτυχία!

Eυτυχία είναι πετυχαίνοντας ένα στόχο,  αντί να βάλεις πλώρη για τον επόμενο,  να κάτσεις να τον απολαύσεις.  Να πεις ''εδώ είμαστε'',  να στρώσεις κεντητό τραπεζομάντηλο,  να φτιάξεις τον καφέ σου,  να βάλεις δίπλα και το γλυκάκι σου και να τα γευτείς ως το μεδούλι.

Ευτυχία είναι να έχεις πολλές,  ασήμαντες μικρές στιγμές που σου προσφέρουν έστω και στιγμιαία ευχαρίστηση.  Να ανοίξεις πρωί πρωί τα παράθυρα,  να μπει φρέσκος αέρας..  να κάνεις μια βόλτα στη θάλασσα..  να μιλήσεις μ' ένα φίλο..

Ευτυχία είναι όταν συνειδητοποιείς ότι όλα όσα έχεις,  από το πιο μηδαμινό ως το πιό σημαντικό,  πάλεψες για να τα αποκτήσεις και δεν είναι καθόλου δεδομένα.

τίποτα περισσότερο

Ξέρεις τί;

Ζητάμε ο άλλος να μας μιλήσει

Ζητάμε την αλήθεια

κι όταν την ακούσουμε δεν την αντέχουμε

Τελικά κρυβόμαστε πίσω από τα δάχτυλα μας και κάνουμε σχέσεις ανάλογες με το πως μπορούμε,  ή το πως μας κόβει ο νους

Τίποτα λιγότερο,  τίποτα περισσότερο

κι αν κάποια στιγμή ο άλλος μας πει ''αυτό κι αυτό'' μπορεί να τον κοροιδέψουμε ή να το δούμε με χιούμορ ή να το διακωμωδίσουμε κυρίως από την αμηχανία που προκαλεί το ότι αποδειχτήκαμε λίγοι..

*

''πάλη''

Τα χρόνια που πίστευα ότι ένα σύννεφο βροχής ήταν μόνιμα πάνω απο το κεφάλι μου,  δεν έπρεπε να κοιτώ αριστερά και δεξιά για κάποιο ξέφωτο φωτισμένο από τον ήλιο..  έπρεπε να μάθω να διαχειρίζομαι σωστά τη βροχή..  αυτό είναι ''πάλη''..

αυτό!

*

απογευματινή καλοκαιρινή βροχή που ανέβαλε την καθιερωμένη βολτίτσα μου

*

ένα ηλιοβασίλεμα

Πολλές φορές,  όταν βρέχει,  ανοίγω με τα χέρια μου ένα σύννεφο και βρίσκω μέσα ένα ηλιοβασίλεμα.  Γαλάζια,  ήρεμη θάλασσα,  γλάρους και πελαργοφωλιές.  Ψάρια χοροπηδηχτά και ξύλινες γέφυρες.
Πολλές φορές,  όταν ο ήλιος είναι στη δύση του,  βρίσκω ασπρόμαυρα πλακάκια θαμμένα στο χώμα από σπίτια διαλυμμένα πριν από πολύ καιρό.
Λέξεις αδιέξοδες.
Σκέψεις ανώριμες.
Απαντήσεις αντιφατικές.
Πόσο μπορεί να κρατήσει όταν χρησιμοποιείς τον άλλο ως δέκτη των δικών σου απωθημένων;

Για πάντα!

κι η λογική;

*

Όλο για συναίσθημα μιλάμε..  ο εαυτός μας κι ότι περιστρέφεται γύρω από αυτόν και πως θα τον νανουρίσουμε..

Κι η λογική;
Είναι άραγε απλά ένας συμβιβασμός ή κάτι περισσότερο;

*

φύση

Ήταν μια ροδιά,  με μικρά πορτοκαλιά λουλούδια,  δυο συκιές με κάτι κούτσικα αγίνωτα σύκα που είπαμε θα μαζέψουμε για γλυκό του κουταλιού,  δυο άλλα δέντρα που δεν αναγνώρισα με όμορφα φύλλα,  πράσινα και στρογγυλά..
Η πασχαλιά δεν είχε λουλούδια αλλά ούτε τον κορμό βρήκα..  ίσως σε κάποια θεομηνία να είχε ξεπατωθεί..
Από την αρχή ως το τέλος ένα απέραντο πράσινο δεξιά και αριστερά,  λιβάδεια γεμάτα με κίτρινα αγριολούλουδα,  χαμομήλια ίσως και μαργαρίτες και κατακόκκινες παπαρούνες.  Δέντρα που έφτιαχναν συστάδες και δέντρα μοναχικά.
Η λίμνη θύμιζε τοπίο εξωπραγματικό,  αφού τα νερά έχουν τραβηχτεί περίεργα προς τα μέσα κι όλες οι αναμνήσεις από το παρελθόν έχουν σκεπαστεί με άγριο ψηλό χορτάρι.
Μια γαλάζια ελπίδα φάνηκε από μακριά,  μα όταν πλησιάσαμε είδαμε ότι γύρω γύρω υπήρχε βάλτος..

Θα ήθελα να μπορούσα να ζήσω εκεί..

έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ

Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
...και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.


Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι,  αλήθεια,  μπορείς να αντέξεις

Και ότι,  αλήθεια,  έχεις δύναμη

Και ότι,  αλήθεια αξίζεις

Και μαθαίνεις...  μαθαίνεις

...με κάθε αντίο μαθαίνεις




Χόρχε Λουίς Μπόρχες


Το ανακάλυψα τριγυρνώντας εδώ κι εδώ

τρυφερότητα

Δεν ξέρω τι να πω και πως να το πω..  θα προσπαθήσω να είμαι κατανοητή,  έστω για τον εαυτό μου,  αν τύχει να ξαναδιαβάσω αυτή την ανάρτηση μετά απο καιρό..

Η τρυφερότητα δεν είναι έμφυτη,  την τρυφερότητα σου την ποτίζουν στην πιο μικρή κι ευαίσθητη σου ηλικία..  αν ναι,  έχει καλώς..  αν όχι..  έχασες..  κι εσύ κι όσοι θα βρεθούν στην πόρτα σου..

Με άλλα λόγια τρυφερός δεν γεννιέσαι,  τρυφερός γίνεσαι..  κι αν οι άνθρωποι που έτυχε να γίνουν γονείς σου δε την διαθέτουν,  δεν διαθέτουν ούτε την λεπτότητα ούτε την σχετική καλλιέργεια να την έχουν,  μη τους θυμώνεις..  μη νιώθεις ενοχές,  όχι δεν φταις εσύ που δεν τους ενέπνευσες..

''Η Μ.  ξυπνούσε τον γιό της φορώντας του τα καλτσάκια του και χαιδεύοντας τον..  η Μ. ήταν αμόρφωτη,  έζησε σε ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρα αλλά με δυό γονείς που το σάλιο τους γινόταν φιλί και το χάδι αγκαλιά''

Θέλω να δακρύσω,  να κλάψω..  θέλω να κτυπήσω τα χέρια μου στον φρεσκοβαμμένο τοίχο,  μα την είδα πιό πονεμένη από μένα..

Θέλω να βγω κάπου που να μ' ακούει όλος ο κόσμος και να φωνάξω τα λάθη που έκανα είπε κι αν αυτό δεν είναι ανάσταση τότε τι είναι;

μαγαζί

Eίναι ένα σεντόνι,  δώρο από τη μαμά μου,  με φραμπαλά και σιέλ λουλουδάκια.  Το κουβαλούσα μαζί μου,  σε μια αυτοσχέδια τσάντα,  το χρησιμοποιούσα τις ελαφρώς ζεστές μέρες της άνοιξης και του φθινόπωρου συνήθως κάτω από μια πικέ κουβερτούλα,  κάθησα σε ένα παγκάκι,  από εκείνα τα παλιά,  από κόκκινο ξύλο που συνηθίζονταν στα πάρκα,  και το έστρωσα διπλωμένο δίπλα μου.  Ήταν λίγο νοτισμένο,  αυτό σκέφτηκα και το άφησα εκεί να στεγνώσει.
Έφυγα,  και πήγα σ' εκείνη την αγαπημένη γειτονιά που μοιάζει με νησί.  Μου έφεραν τον καφέ μου κάτω από μια σκιά από φυλλώματα και κλιματσίδες.  Εκεί που κάπνιζα ένα τσιγαράκι,  να 'σου δυο φίλοι.  Το πέρασμα του χρόνου,  κάνει τους ανθρώπους ή να μισιούνται ή να αγαπιούνται πιό πολύ.  Στην περίπτωση μας συμβαίνει το δεύτερο.
Φτιάχνουν ένα μαγαζί,  σε ανοιχτά χρώματα με χιλίων ειδών γλυκά και αλμυρά καλούδια.
Χαρούμενη,  πήρα ταξί. Αγωνία για το αν θα βρω το σεντόνι που είχα ξεχάσει.
Με τρόπο,  χάζευα το πρόσωπο του ταξιτζή.  Δεν μου ενέπνεε εμπιστοσύνη. Είναι αυτό που πάντα φοβόμαστε τις σκέψεις των αγνώστων που δεν έρχονται στην επιφάνεια,  αυτή η αίσθηση ότι κρύβουν κάτι!
Ξαφνικά,  πήρε άλλο δρόμο από αυτόν που του ζήτησα.  Ήμουν σίγουρη ότι ήταν ένας.  Τον ρώτησα που πάει.  Μου απάντησε κάτι..  δεν τον πίστεψα..  άνοιξα βίαια την πόρτα,  δεν είχε προλάβει να σταματήσει,  κατέβηκα..
Μετά προφανώς ξύπνησα..  ούτε σεντόνι,  ούτε ταξί..

ένα μικρό παράνομο σημείωμα της Άνοιξης

*

Κάθε άνθρωπος έχει ένα όνειρο..
Κάθε άνθρωπος έχει έναν ουρανό πάνω από την πληγή του κι ένα μικρό παράνομο σημείωμα της Άνοιξης μέσα στην τσέπη του...

Γ. Ρίτσος

*