ψέμμα

Χθες το βράδυ,  με πήρε ο ύπνος στην καρέκλα.  Τόσο ωραία,  τόσο ατμοσφαιρικά!  Έγειρα λίγο για να ξεκουραστώ το πολύ ένα μισάωρο,  δίπλα στην ανοιχτή μπαλκονόπορτα,  να έχω και όλο το δροσερό αεράκι επάνω μου και αποκοιμήθηκα ένα ολόκληρο τρίωρο.
Και ήταν πολύ πολύ πολύ γλυκός αυτός ο ύπνος ίσως επειδή ήταν στα κλεφτά.

Αργότερα,  μέχρι τις δύο δυόμιση τα ξημερώματα,  κατάφερα και διάβασα μερικές σελίδες από το βιβλίο μου και έτσι όπως με ευχαριστούσε και σελίδα σελίδα το απολάμβανα σκεφτόμουν πόσο ωραίο και πλήρες συναίσθημα μας προσφέρει ένα πολύ καλό βιβλίο.

Μετά,  μου ήρθε στο μυαλό η λέξη ''ψέμμα''  και σκεφτόμουν πόσα και πόσα ψέμματα δεν έχουμε ακούσει,  μικρά,  μεγάλα,  τεράστια ψέμματα και χωρίς την ασπίδα της πρωταπριλιάς.
Δεν ξέρω τί είναι αυτό που κάνει κάποιους ανθρώπους να νιώθουν καλά μπλεγμένοι μέσα σε δίχτυα ψεμμάτων.  Ίσως το ότι θέλουν να κλέψουν μια μερίδα που ξέρουν πως δικαιωματικά και καθαρά δεν τους ανήκει.  Ίσως δεν νιώθουν ολοκληρωμένοι με τον εαυτό τους,  είναι ανασφαλείς.

Ίσως δεν έχουν την αυτογνωσία να καταλάβουν πως γίνονται αντιληπτοί άρα και γελοίοι;
Ίσως πάλι νομίζουν πως η αλήθεια καίει τόσο πολύ που δεν έχουν τη δύναμη να την ξεστομίσουν.

Αχα,  νομίζω πως ακόμη κι αν τους ρωτήσεις κάποιο ψέμμα θα γεννήσει το μυαλουδάκι τους για να σου απαντήσουν!

εκμυστηρεύσεις

Μιά περίεργη Δευτέρα σήμερα,  μετά από μια Κυριακή,  με τέσσερις κάλπες γραμμένες στο μερτικό της. 
Χθες,  κινηθήκαμε μόνο για να ψηφίσουμε,  τα μισά μέλη της οικογένειας ψηφίζουν στην άνω πόλη,  όπου πηγαίνω κι εγώ πάντα μα πάντα ως συνοδός.
Εγώ κι ακόμη ένα μέλος ψηφίζουμε πολύ κοντά στο σπίτι που μένουμε,  συγκεκριμένα στο σχολείο που πήγαιναν τα παιδιά μας.
Αυτό ήταν το ευχάριστο κομμάτι της ημέρας.
Αυτό και η πίτσα.  Κατασκευή δικιά μου,  σύνθεση της αγάπης μου.  Έτσι λειτουργούμε εμείς,  όλα τα κάνουμε από κοινού.
Η πίτσα και η μπύρα που λες,  ήταν η ευχάριστη πλευρά της βραδιάς.
Τα αποτελέσματα πάλι,  όχι!
Όχι πως ήταν έκπληξη,  ούτε πως δεν τα περιμέναμε.  Έτσι όμως έχουν τα πράγματα,  τελεία και παύλα.
Ένα πολύ πολύ πολύ καλό νέο,  ήρθε και μας βρήκε κάπου ενδιάμεσα.  Με το κομμάτι πίτσας στο πηρούνι,  και το ποτήρι της μπύρας στο στόμα.  Γλυκό δεν είχαμε,  μας γλύκανε.  Καλοδεχούμενο κι αυτό!
Χθες επίσης,  αναζήτησα τον κύριο Λι.
Μάταια,  είχε πάρει ήδη τα κλειδιά του και είχε φύγει.  Θύμωσα.  Μα εγώ σε εμπιστεύτηκα πως θα είσαι εδώ για πάντα ήθελα να του πω,  αλλά πρόλαβε και μου χαμογέλασε μ εκείνο το χαμόγελο που σκλαβώνει.  Θα ξανάρθω μου έγνεψε.  Ήδη μου λείπετε.
Είναι αλήθεια πως είναι άτιμο το μέσο και απίστευτα εθιστικό.
Πόσες φορές λέω,  σήμερα δεν θα κοιτάξω την οθόνη,  ή θα το κάνω για λίγες στιγμές μόνο,  αδύνατον.
Έχει γίνει τρόπος ζωής.
Μακάρι να μπορούμε να δίνουμε έμπνευση σε κάποιον κι ας μας αντιγράφει.  Το κάθε αντίγραφο,  πάντα περιέχει και πολύ από την ουσία του άλλου,  του διαφορετικού,  έτσι έχουμε ένα αποτέλεσμα ενδιαφέρον.
Είναι δυό τρία πρωινά,  που ξυπνάω πάλι πολύ νωρίς το πρωί.
Το χειρότερο ήταν όταν ξύπνησα 3.30 τα ξημερώματα.  Ακολούθησαν ηπιότερα ξυπνήματα,  στις 5.00 και στις 5.30.
Όταν ξυπνάω πολύ νωρίς,  χρειάζομαι περισσότερο φαγητό κατά τη διάρκεια της μέρας.
Και είμαι σε διατροφή από την πρωτομαγιά.
Είναι αλήθεια αυτό,  κατάφερα να μου χωρέσει και πάλι το περσινό μου τζην.  Έχω όμως πολύ μέλλον ακόμη.
Χαίρομαι που τούτη τη φορά όλη την οργάνωση και την διαχείρηση των γευμάτων μου την κάνω μόνη μου.  Ούτε διατροφολόγοι,  ούτε ψυχολόγοι,  κανένας άλλος παρά μόνο εγώ.
Είναι ωραίοι όλοι αυτοί οι εξιδικευμένοι άνθρωποι που μπορούν να σε βοηθήσουν αλλά καμμιά φορά είσαι ένα βήμα από μια ακόμη εξάρτηση.  Όλα έχουν ένα όριο και από ένα σημείο και μετά μπορείς (με κεφαλαία),  να λειτουργείς αυτόνομα.
Αυτό που θέλω να κρατήσω από την χθεσινή μέρα είναι αυτό που άκουσα να λέει κάποιος:
Είμαστε ένα επιζών σπερματοζωάριο,   που ξεχώρισε ανάμεσα από μυριάδες άλλα που χάθηκαν.
Αυτό από μόνο του είναι ένα θαύμα!!!

fall in love

Έχεις αναλογιστεί ποτέ εκείνη την χαμένη σου αξιοπρέπεια;
Εκείνες τις περίφημες στιγμές που με πάθος θέλησες να διεκδικήσεις τα αδιεκδίκητα;
Που δεν μπορούσες τυφλωμένος να δεις την άρνηση;
Που το όχι το άκουγες ναι;
Που ήσουν μόνος στο παιχνίδι ενώ πίστευες πως είστε δύο στην παρέα;

κουβέντες

Συχνά διαπιστώνω πως δε ξέρουμε να μιλάμε.
Δεν ξέρουμε πώς να ανταλλάξουμε απόψεις.
Πώς να βοηθήσουμε με το πάρε δώσε των σκέψεων μας ο ένας τον άλλον.
Νιώθω μια υπερβολή σε νευρικότητα γύρω μου,  έστω και καλυμμένη.
Μία επιθετικότητα που δεν έχει αιτία αλλά ούτε στόχο.
Απλά μας λείπει η παιδεία.

Και δεν μιλάω για εδώ μέσα,  μιλάω για εκεί έξω!
Εδώ μέσα τα πάμε μια χαρά,  τα σχόλια είναι όλα υπέροχα.  Υπάρχει ο χρόνος,  να ''διαβάσεις''  τον άλλον κι αν θέλεις μετά να σκεφτείς και να απαντήσεις.
Το μπάχαλο γίνεται κατά το τετ α τετ,  εκεί  δεν ξέρω γιατί η μαγιά χαλάει.

Θα δώσω μια δικιά μου,  προσωπική εξήγηση. 
Η αιτίες κατ' εμέ είναι δύο.

Η μία,  έχει να κάνει με το διαδίκτυο,  νομίζω πως αυτό,  το ότι τα κάνουμε όλα πιά πίσω από μια οθόνη μας άλλαξε.  Έχουμε ξεχάσει την άμμεση,  χαλαρή και ήρεμη αλληλεπίδραση.  Δυσκολευόμαστε δια ζώσης να γίνουμε κατανοητοί,  να αναπτύξουμε,  να απλώσουμε με τέχνη τις σκέψεις μας σε όποιον είναι απέναντι μας και μας ενδιαφέρει μια κουβέντα μαζί του.
Μιλάμε σαν να πρόκειται για ένα θέμα που το γνωρίζουμε καλά και οι δύο,  και μπορούμε να το ξεπετάξουμε σε δυό λεπτάκια,  ενώ στην πραγματικότητα,  χρειαζόμαστε ώρες για να το δούμε σωστά και σε βάθος.
Κυρίως,  δεν ξέρουμε να λέμε ''εγώ αυτό δεν το γνωρίζω'',  έχουμε άποψη για τα πάντα και συχνότατα την στηρίζουμε με εγωισμό.

Η δεύτερη αιτία,  είναι τα χρόνια της κρίσης που περάσαμε(?),  εγώ θα έλεγα πως συνεχίζουμε να είμαστε μέσα σ'  αυτά,  μας άφησαν μια νευρικότητα,  μια κούραση,  ένα γάμησε τα βρε αδερφέ!  Ένα ας τα να πάνε!  Και βάζοντας αυτό μπροστά και όχι το πάθος για ζωή,  για το μέλλον και κυρίως χωρίς να υπάρχουν οι προοπτικές που δίνουν αξία  στα πάντα, χάνεται η κουλτούρα.  Εξαφανίζεται η ποιότητα.

Άραγε μπορεί να αλλάξει αυτό ή έχει γίνει πια δεύτερο δέρμα μας;

τρέξε, τρέξε!

Καμμιά φορά,  νομίζω πως είμαι γάτα και πως ακούω μια φωνούλα να μου φωνάζει ''τρέξε,  τρέξε Στέλλα γύρω από την ουρά σου''.  Κι εγώ το κάνω,  έτσι απλά,  όπως λέμε θάλασσα,  το κάνω..

ευτυχισμένες στιγμές

Για να αποφορτιστούμε λίγο,  παίρνω την αγάπη μου
(πιστεύω πάντα πως όλα μα όλα τα ζευγάρια που παραμένουν για χρόνια μαζί,  είναι δεμένα με νήματα τα οποία πολλές φορές δεν μπορούν να αποκωδικοποιήσουν όσοι είναι απ' έξω),
το κέντημα μου,  το σκυλί μου και την χαρούμενη καλοκαιρινή μου διάθεση και πάω μια βόλτα στην εξοχή!

γονείς

Ήμουν για καφεδάκι με μία φίλη και είχαμε πιάσει και οι δυό να μιλάμε για τους γονείς μας.
Τους πατεράδες μας τους είχαμε χάσει πρόσφατα,  έτσι λόγω συναισθηματικής φόρτησης δεν είχαμε πολλά να πούμε.  Μια ελαφριά,  πικρή θλίψη και η απουσία τους από την τωρινή ζωή μας τους έδινε μια ''άφεση αμαρτιών''.  Σαν,  όλα τα παράπονα μας,  όλα αυτά που μαζεύαμε τα τόσα χρόνια της ζωής μας να τα είχε σβήσει ένα χέρι μονομιάς,  να είχαν στρογγυλέψει οι γωνίες και να είχε μείνει μόνο το συναίσθημα μιάς γλυκιάς,  γεμάτη τρυφερότητα, νοσταλγίας.

Ήταν όμως οι μάνες μας εν ζωή,  κι εμείς τώρα πιά σε μια ηλικία που μπορούσαμε να ασκήσουμε μεγαλύτερη δύναμη επάνω τους,  και το κυριώτερο,  μπορούσαμε να θυμώσουμε,  επιτέλους να θυμώσουμε πολύ,  τώρα ειδικά που είχαν μείνει μόνες,  που έλειπε το ταίρι τους που θα μπορούσε να τις υπερασπιστεί.

Βγάλαμε τα εσώψυχα μας για τις μάνες μας εκείνο το βραδάκι,  μια έλεγε η φίλη,  την άλλη μιλούσα εγώ,  είχαμε πιάσει έναν καμβά η μία από την μια πλευρά κι άλλη από την άλλη και τον κεντούσαμε με μαύρη κλωστή και με ό,τι αρνητικό ήταν βαθιά κρυμμένο μας,  απωθημένο πολλών,  πάρα πολλών ετών,  ακόμη από τότε που είμασταν παιδιά.
Έχουν περάσει τρία χρόνια από εκείνη τη μέρα,  την φίλη δεν την ξαναείδα,  ίσως τελικά αυτό το μεγάλο άνοιγμα καρδιάς δεν βοηθάει στη σύνδεση των ανθρώπων για κάποιο λόγο.

Αυτό όμως που έχει σημασία,  είναι ότι η αντίδραση μου,  γενικότερα προς τους γονείς μου και ειδικότερα προς την μητέρα μου έχει αλλάξει.
Δεν ξέρω αν αιτία είναι η ηλικία που περνάει και ο χρόνος που είμαστε ακόμη μαζί γίνεται όλο και στενότερος,  ή αν στο δικό μου το μυαλό,  στις δικές μου τις σκέψεις οι γονείς μου έχουν πάψει να είναι υπαίτιοι για την κάθε κίνηση που έκανα ή δεν έκανα στη ζωή μου.
Φράσεις όπως,  ''η συμπεριφορά σας με οδήγησε εκεί'',  έχουν αντικατασταθεί με το ''εγώ το επέλεξα''.

Ίσως τελικά,  να μην το επέλεξα αυτό και να επέλεξα το άλλο,  όχι εξαιτίας της χειριστικής συμπεριφοράς τους,  αλλά εξ αιτίας του δικού μου χαρακτήρα που την τάδε επιλογή την βρήκε πιό εύκολη και πιό βολική.
Γιατί αν ήθελα κάτι πολύ,  αν το ήθελα πάρα πολύ που χωρίς αυτό δεν θα μπορούσα να ζήσω,  θα κινούσα γη και ουρανό να το κάνω,  δεν είναι έτσι;  Θα αρρώσταινα,  θα ανέβαζα πυρετό,  θα παραμιλούσα! 

διάφορα

Ζηλεύω τους ανθρώπους που διαβάζουν πολύ λογοτεχνία.  Πολύ!  Την μια βδομάδα το ένα βιβλίο,  την άλλη το άλλο.

Μ'  αρέσει το πάθος,  το δόσιμο σε ένα συγκεκριμένο είδος συνήθως καλλιτεχνικό.  Ζηλεύω τα αποτελέσματα αυτού,  τα έργα που βγαίνουν από τα χέρια αυτών των ανθρώπων.  Μ'  αρέσει όταν αυτοί οι καλλιτέχνες είναι παραγωγικοί.

Δεν μ' αρέσουν οι απόλυτες,  δογματικές κουβέντες.  Οι αφορισμοί.  Βλέπω συνεχώς άσχημα πράγματα γύρω μου,  μπορεί να αφορούν συμπεριφορές,  αλλά μιλάω κυρίως για την αισθητική.  Πολλές φορές αγανακτώ,  πάντα όμως λέω πως για να γίνεται έτσι,  κάποιος λόγος υπάρχει.  Πάντα και για όλα υπάρχει ένας λόγος που δικαιολογεί μια πράξη ή μια κατάσταση κυρίως όταν δεν  βλάπτει κάποιον.

Θα θυμώσω βέβαια αν με βάλεις στη διαδικασία να κάνω κάτι που δεν θέλω. Έχω υπομονή αλλά όχι μεγάλη.
Πολλές φορές είμαστε καταδεκτικοί μόνο από ευγένεια,  αυτό πρέπει όλοι να το έχουμε κατά νου.

μ' αρέσει το ταξίδι της ζωής

''Μου αρέσει το ταξίδι της ζωής''  μου είπε πριν λίγο καιρό ένας φίλος μου
κι ενώ εκείνος νόμιζε πως μ' αυτή του την έκφραση μου τα εξηγούσε όλα,  εγώ είχα την αίσθηση πως αυτή ειδικά η κουβέντα ήταν μια υπεκφυγή.
Η κουβέντα που προηγήθηκε,  είχε να κάνει με το κατά πόσο κάποιες πράξεις / κινήσεις μας έχουν τα επιθυμητά αποτελέσματα.  ''Μ' αρέσει η διαδρομή,  την χαίρομαι,  την απολαμβάνω''  είπε ''μ' αρέσει το ταξίδι της ζωής'' ανεξαρτήτου αποτελέσματος.
Και σε ρωτάω..
Τί είναι το ταξίδι της ζωής και σε ποιόν δεν αρέσει;
Και όλοι εμείς που είμαστε εν ζωή,  ένα ταξίδι το κάνουμε,  δεν το κάνουμε;  Όλοι στο ίδιο καράβι δεν είμαστε;  Όλοι μαζί δεν ταξιδεύουμε;
Αλήθεια ''η αξία του ταξιδιού της ζωής'',  δεν έχει να κάνει με τα θέλω μας;  Με τους σκοπούς μας και τα επιθυμητά αποτελέσματα;
Ή μήπως λέγοντας αυτό εννοούμε πως μας αρέσουν όσα έρθουν κι όσα πάνε,  κι αν δεν έρθουν δεν πολυασχολούμαστε για κάποια θέματα,  δεν μας αφορούν,  δεν μας ενδιαφέρουν,  μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς αυτά.
Ότι μας κάτσει δηλαδή;  Χωρίς αιτιολογία,  χωρίς σκοπό,  χωρίς κόπο;

Ωστόσο υπάρχουν ένα σωρό θέματα για τα οποία παλεύουμε και για το θετικό αποτέλεσμα τους αγωνιούμε καθημερινά.
Αυτή την διαδρομή δεν την απολαμβάνουμε;
Ή μήπως διαχωρίζουμε μέσα μας τα απαραίτητα και μή;
Αυτά που έχουμε σαν προτεραιότητα στη ζωή και τα άλλα που τα θεωρούμε δευτερεύοντα;

καφεδάκι

Είναι η ευχαρίστηση της ημέρας,  ανεξαρτήτως καιρού και διάθεσης.
Με παρέα ή επιλέγοντας συνάντηση με τον εαυτό μου,  σε μαγαζί ή στο σπίτι,  με ανοιχτή τηλεόραση ή ραδιόφωνο,  με πλοήγηση στο διαδίκτυο,  διαβάζοντας αναρτήσεις ή χαζεύοντας στο facebook,  αναλογιζόμενη τα παλιά και προγραμματίζοντας τα καινούργια,  διαβάζοντας μερικές σελίδες ενός βιβλίου,  στο μπαλκόνι ή στη θάλασσα,  δουλεύοντας ή παρακολουθώντας μια ωραία ταινία,  όπου κι αν,  όπως κι αν,  πρόκειται για μια εξαιρετικά χαλαρωτική δραστηριότητα.

Μετά από πολλά πολλά φλυτζάνια καφέ φίλτρου με γάλα σε μόνιμη βάση,  γιατί γενικότερα πίνω όλων των ειδών τους καφέδες,   ο καφές μου αυτή την περίοδο είναι διπλός ελληνικός,  αρκετά δυνατός,  με ένα κοφτό κουταλάκι μαύρη ζάχαρη και χωρίς τσιγάρο μιά που εδώ και έξι χρόνια το έχω κόψει.
Προτιμώ να μου το φτιάχνει τα πρωινά η μαμά μου,  και μ' αρέσει να περνάω μαζί της κάποιες στιγμές της ημέρας.

Έχω σηκώσει τα τείχη με τα όρια μου,  και καθώς τώρα πια είμαι αρκετά υποψιασμένη,  δεν αφήνω κανέναν να τα περάσει.  Κυρίως η μαμά μου!
Και το λέω αυτό γιατί καμμιά φορά,  ακριβώς επειδή υπάρχει αυτή η υπέροχη μοναδική σχέση,  μαμάς και κόρης,  ξεχνιόμαστε και αφηνόμαστε λίγο ή πολύ περισσότερο από τα επιτρεπτά όρια.
Γιατί όλες οι σχέσεις έχουν τα λεπτά και επικίνδυνα σημεία τους!

Της αγόρασα ένα βιβλίο γιατί της αρέσει πολύ να διαβάζει,  της το έδωσα νωρίτερα,  γιατί την Κυριακή που είναι η γιορτή της μητέρας θα ταξιδεύει για Αθήνα.
Το έβαλε ήδη μέσα στην βαλίτσα της!

παράλληλοι δρόμοι

Παρ'  όλα τα φωσφορίζοντα σημάδια της διαδρομής το πιο πιθανό είναι να μην ακολουθείς καν τις σκέψεις μου,  μα κι αν το κάνεις,  αμφιβάλλω αν οι λέξεις μου  φτάνουν στη δικιά σου τη λογική,  καθαρές κι ατόφιες όπως τις προφέρω.
Εκτοξεύω βέλη στο απέραντο σύμπαν,  για να φτάσουν στο πουθενά.

Παράλληλοι δρόμοι που δεν διαθέτουν κοινό σημείο συνάντησης,  δεν υποστηρίζουν την κοινή πορεία,  την αναγνώριση των προσώπων μας,  ούτε καν για κλάσματα δευτερολέπτων μιάς τυχαίας αντανάκλασης,  πίσω από τα τζάμια ενός λεωφορείου.

Μάης

Αυτός ο Μάης,  είναι βροχερός,  κρύος και με μια αίσθηση απουσίας,  παρ' όλες τις προσπάθειες μου να πατάω πάνω σε προ πολλού χαραγμένα μονοπάτια.

Μια βαθιά συγγνώμη για τα στενά όρια μου,  τα σέβομαι πάραυτα.
Όπως και τον εαυτό μου,  κι όλους αυτούς που αγαπώ και μ΄αγαπούν.
Τις πιό μύχιες σκέψεις μου τις κρατώ ευλαβικά γιά μένα.

Μου λείπουν πράγματα,  άνθρωποι,  μα πώς γίνεται να τα έχω όλα;

εκείνες οι πρώτες συναντήσεις

Τον τελευταίο καιρό,  γίνονταν όλο και πιό συχνά κομμάτι αυτής της εικόνας. 
Το βαρκάκι δεμένο στην παλιά,  ετοιμόρροπη γέφυρα.  Τα φοινικόπτερα να βουτούν και να ξαναφέρνουν στην επιφάνεια της θάλασσας την ροζ κομψότητα τους.  Πέρα στα βαθιά,  οι ψαράδες να μαζεύουν τα δίχτυα τους.  Ο ήλιος να τους υποδέχεται λαμπερός για να γύρει αργά, υποκλινόμενος στη δύση του.  Κι όλο αυτό το απέραντο γαλάζιο,  να γίνεται χρυσαφί και μετά βαθύ μπλε και τα φώτα της πόλης να φεγγοβολούν απέναντι, σαν πυγολαμπίδες στο εσωτερικό ενός μεγάλου κοχυλιού.

Με τα χάχανα της νιότης να σπάζουν τη σιωπή,  ρουφούσαν αυτή την ομορφιά,  την τεράστια γαλήνη!

Μιά γουλιά ακόμη,  κι άλλη μία,   κι ο καφές στα χάρτινα ποτήρια που έφερναν μαζί τους λιγόστευε.  Τα καλαμάκια έπαιζαν αποτελειωμένα ανάμεσα στα δόντια τους, κι  οι δυό τους προσποιούνταν πως ακόμη πίνουν.  Τα συνοδευτικά μπισκότα απόσωναν μα εκείνοι έψαχναν τα τελευταία ψίχουλα να γλύψουν από τον πάτο.  Ποτέ δεν τις χόρταιναν εκείνες τις πρώτες τους συναντήσεις.  Εκεί όπου η μεγαλοπρέπεια της φύσης,  συναντούσε το μεγαλείο του εκκολαπτόμενου έρωτα τους.

Παραδομένοι,  πετούσαν στα ουράνια κι εκείνες οι στιγμές που τις μοιράζονταν,  καθισμένοι στην ξύλινη γέφυρα,  πάντα αγκαλιά,  με την σκόνη καθισμένη σαν γύρη σε ανθό τριγύρω και τα πόδια να τσαλαβουτούν μέσα το νερό, εύχονταν ποτέ να μην τελειώσουν!

*

Το κείμενο το έγραψα για την φωτογραφική σκυτάλη που τόσο υπέροχα οργανώνει και επιμελείται η Γήινη ματιά και εδώ μπορείτε να δείτε φωτογραφίες και κείμενα που έχουν ήδη πάρει μέρος.
Η ατμοσφαιρική,  υπέροχα γαλήνια φωτογραφία μου δόθηκε από την Μαρία μαζί με την λέξη ''γαλήνη''  που έπρεπε με κάποιο τρόπο να χρησιμοποιήσω μέσα στο κείμενο.

Με τη σειρά μου παραδίδω μια φωτογραφία που βρήκα στο net,  και μου έχει αρέσει πολύ.

Μαζί με τη λέξη ''παρελθόν'',  στο e-periodiko mas . 
Εύχομαι καλή έμπνευση!!!