να σε πάρω μπίνα;

 

Το νεαρό κορίτσι ξεκαρδιζόταν καθώς είχε αφήσει όλο το κορμάκι της επάνω του,  σε ένα δρόμο ανηφορικό,  μια ευθεία λαχανιασμένη που τραβούσε από τη θάλασσα ως το βουνό.  Το νεαρό αγόρι έτρεφε τον αντρικό εγωισμό του ''μπορώ''.  Μπορώ να σηκώσω το βάρος σου,  μπορώ να σε φροντίσω!

Λίγο πριν,  την ρώτησε:

-Κουράστηκες;  γέλασε.  Να σε πάρω μπίνα;

Εκείνη έκανε μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας  

-Μπορείς;  είμαι βαριά.

Και τότε, το αγόρι τράβηξε το κορμάκι της στην πλάτη του δίχως να προλάβει εκείνη να το συνειδητοποιήσει, αποδεικνύοντας της πως ήταν πιο ελαφριά κι από το πούπουλο,  αν εκείνος έτσι το ήθελε.

Και τελικά το ήθελε,  πολύ!!!

 

κάτι τέλος πάντων που να κρατάει ζεστασιά

 

Η ειλικρινής βουτιά στο παρελθόν,  επιζητεί κανάκεμα.  Επιθυμεί τρυφερότητα και απαλό άγγιγμα.  Mια ελάχιστη γνώση για να κρατήσει κάποιος σωστά το φως στο σκοτάδι.  Συμβαίνει!  Γιατί πχ κάτι στο τώρα σου σε ταλαιπωρεί.  Φτιάχνεις μια φωλιά,  ένα κουτάκι κάτι τέλος πάντων που να κρατάει ζεστασιά.  Κι ότι λάφυρο μαζέψεις το συμαζεύεις εκεί μέσα.  Για το τέλος,  τοποθετείς την ταμπελίτσα.  Να γράφει πχ η στιγμή που απομυθοποίησα σαρανταπέντε χρόνια ζωής.  Να υπάρχει οργάνωση,  η οργάνωση είναι ποιότητα,  είναι διαχείριση,  είναι διαχωρισμός, αποφεύγεις την βόλεψη του  να ανακατέψεις το ένα με το άλλο.

σου είναι αρκετό αυτό;

 

Πολύ όμορφη,  πολύ γοητευτική,  ζουμερή και γύρω στα πενήντα η Ε. έμοιαζε πολύ νεώτερη από την ηλικία της.   ''Επικοινωνώ καθημερινά με έναν άνδρα από την Δανία'' μου είπε,  ''τα πηγαίνουμε καλά και ο στόχος μου είναι να κάνω σχέση μαζί του.  Να ζω  έξι μήνες Ελλάδα και έξι μήνες μαζί του στην Δανία''.  ''Για αυτό επέλεξα αυτό το επάγγελμα,  για να έχω την δυνατότητα να δουλεύω μέσα από ένα laptop όπου κι αν βρίσκομαι''. 

-Και σου είναι αρκετό αυτό;  τη ρώτησα.

''Απολύτως''  ήταν η απάντηση της!

πόσο εύκολα πλάθεται στα όνειρα το τοπίο

 

Δεν είμασταν ξένοι στην Θεσσαλονίκη,  ωστόσο ψάχναμε κάποιο σημείο του θερμαικού κόλπου όπου θα μπορούσαν να κάνουν μπάνιο οι δύο έφηβες που είχαμε μαζί μας.  Βρωμιά & γλύτσα όπου υπήρχε ανοικοδόμηση,  με τα πολλά βρεθήκαμε στην Κρήνη,   εγκατάλειψη σκεφθήκαμε ενώ το μυαλό μου δούλευε ιδέες,  είπα να πάμε στην Περαία,  μετά πρότεινα και τους νέους Επιβάτες,  η Β. κάνει μπάνιο εκεί μαζί με την αδερφή της, όταν βαριούνται να πάνε μέχρι το σπίτι στην Χαλκιδική.  Εν τω μεταξύ,  όλοι γνωρίζουμε πόσο εύκολα πλάθεται στα όνειρα το τοπίο,  παρατηρούμε μια νησίδα ξηράς να διασχίζει κατά μήκος τη θάλασσα,  ρωτήσαμε έναν περαστικό αν αυτό που βλέπουμε πραγματικά ξεκινάει από το χωριό απέναντι και φτάνει ως εδώ κι αν περπατιέται και πόσα χιλιόμετρα μήκος έχει.  Τριάντα χλμ. ήταν η απάντηση του άγνωστου,  πώς να καλύψετε τριάντα χλμ. περπατώντας;  μας προβλημάτισε.  Ήταν όμως ωραία η όλη ιδέα,  θαρρείς ζωγραφιστή,  μια φυσική νησίδα να διασχίζει τον θερμαικό και η μετάβαση στο γραφικό Καλοχώρι που βρίσκεται απέναντι τόσο εύκολα εφικτή.

μπλε, οξυγόνο & ουρανό

 

Θερμή,  γλυκύτατη & με τεράστια υπομονή η φωνή της Ρ.  μου έλεγε πως  έχει ανάγκη από ουρανό,  μπλε και οξυγόνο.  Και πως τις δύσκολες ανάσες της, τις παίρνει κοιτάζοντας την ανεκτίμητη φύση έξω από το παράθυρο της.

choose

 

 

μπούλινγκ

 

Για τον μοναδικό λόγο που συμβαίνει το μπούλινγκ είναι επειδή οι άνθρωποι έχουν την αλαζονική ιδέα πως αυτό που βλέπουν μπροστά τους,  το διαφορετικό,  δεν θα συμβεί ποτέ σ'αυτούς.  Γιατί αν από πολύ μικρός αποκτήσεις την παιδεία του -όλα είναι για όλους- θα έχεις έστω την ελάχιστη υποψία του τί σε περιμένει στην γωνία,  όχι μόνο τώρα,  αλλά σε κάθε στιγμή της ζωής σου.  Και στην τελική ίσως έτσι να εξοικειωθείς με τον φόβο της διαφορετικότητας,  έτσι ώστε να μη χρειαστεί ποτέ να  χρησιμοποιήσεις το αστείο σου στην πλάτη κάποιου,  για να τον ξορκίσεις (τον φόβο).

κακοποίηση του εαυτού

 

Όπου υπήρχε ''έλεγχος'',  θαρρείς & ήταν ο τρόπος να αποδείξει  ποιός είναι,  τον έλκυε και τον απορροφούσε,  παραδινόταν,  όλοι οι άλλοι δάσκαλοι κι αυτός αιώνιος μαθητής,  στα είκοσι,  τα σαράντα,  τα εξήντα.  Αρεσκόταν να αιτιολογεί,  να δικαιολογείται,  να κόβει την σάρκα του σε μικρές μερίδες,  να γίνεται εύπεπτος κι αφού αυτός το ένιωθε πως είχε το σωστό δεν έμενε παρά να τον αποδεχτούν και οι άλλοι αφού βέβαια έβλεπαν πρώτα την ταπεινότητα αλλά και το μεγαλείο της ψυχής του. 

Μια μέρα,  η ψυχή του έσκασε σαν μπαλόνι που παραφούσκωσε κι αποδοχή δεν είχε βρει ακόμη.  Όχι τουλάχιστον στα μέρη και τα σημεία που την έψαχνε.  Και πριν εκτοξευθεί στο σύμπαν σε μικρά,  δηλητηριώδη σφαιρίδια,  πρόλαβε να σκεφτεί πως στην απλή ζωή του,  αληθινά,  κρυστάλλινα,  ολοκληρωτικά και με πάθος,  με δυό τρεις ανθρώπους αγαπήθηκε.  Όλοι οι υπόλοιποι υπήρξαν απλά αγκαθάκια που αρεσκόταν να μπήγει στο κορμί και τον εγκέφαλο του,  κυρίως αυτόν,  καθώς είχε μάθει πολύ ευχαρίστως να αφήνεται στην προσωπική κακοποίηση του εαυτού του.

ο πρώτος μου έρωτας

 

 

Ο πρώτος μου έρωτας αλλά & η πρώτη μου ερωτική απογοήτευση.  ''Θα με παντρευτείς;'' τον ρώτησα μια μέρα προφανώς γιατί έτσι πίστευα πως θα ''δέσω'' την αγάπη που του είχα και δεν είχα άλλο τρόπο να του την εκφράσω.  ''Μα είμαι παντρεμένος με τη μαμά σου''  μου απάντησε γελώντας.  Στη συνέχεια ένιωθα πως μ' αγαπάει πολύ λιγότερο από όσο τον αγαπούσα εγώ, μα μετριέται ή συγκρίνεται ποτέ η αγάπη;  Στα δύσκολα ήμουν δίπλα του κι ας ήμουν πληγωμένη διπλά.  Αν ήταν εδώ τώρα,  μακάρι να μπορούσε να ήταν,  θα τον αγαπούσα τριπλά.  Και δέκα φορές και εκατό φορές πιο πάνω,  γιατί το άξιζε!  Ο δικός μου μπαμπάς,  ο ολόδικός μου πατέρας!!!

το φσιτ από το dettol

 

 

Αγαπημένο μου ημερολόγιο.  Είναι γεγονός πια πως σ[μ]πρώχνω τις μέρες να φύγουν πάντα φυσικά με τον καλύτερο τρόπο.  Τελευταία,  αυτό συμβαίνει πιο αισθητά μιας και κάνει πολύ ζέστη και η ζέστη με ενοχλεί.  Να σκεφτείς πως πριν λίγο είχα ιδρώτα στην μέσα μεριά των αγκώνων μου κι έκαιγαν τόσο πολύ που το νερό της βρύσης που έριχνα επάνω τους για να δροσιστούν μου δημιουργούσε πόνο.  

Ημερολόγιο μου,  οι άνθρωποι δεν μπορούν να κρατήσουν ούτε μυστικό,  ούτε φανερό.  Ότι κι αν μοιραστείς μαζί τους θα το διαδώσουν για ποιό λόγο ακριβώς δεν ξέρω.  Ίσως επειδή έτσι νομίζουν ότι θα βοηθήσουν κι άλλους ανθρώπους,  ίσως και από αδυναμία αυτοσυγκράτησης,  Να σου πω ένα πρόσφατο παράδειγμα.  Είπα σε μια φίλη μου τί καλό που είναι εκείνο το μανάβικο,  φθηνό και με καλή εξυπηρέτηση.  Δεν θα το πιστέψεις αλλά πια,  όποτε το επισκέπτομαι βρίσκω την φίλη της φίλης μου μέσα.  Θα μου πεις ε και τί σε πειράζει;  Θα σου πω πως ότι θέλω δύναμαι να με ενοχλεί λογαριασμό δεν δίνω σε κανέναν.  

Οθόνη της καρδιάς μου,  αγόρασα το πιο όμορφο δώρο που αγόρασα ποτέ μου.  Ένα μικροσκοπικό κίτρινο παντελονάκι,  ίδιο καλοκαίρι,  κι ένα μικροσκοπικό μπλουζάκι,  σιέλ με κίτρινα φοινικόδεντρα.  Αλλά αυτό με το οποίο πραγματικά τρελλάθηκα ήταν τα μικροσκοπικά αθλητικά παπουτσάκια στο ίδιο κίτρινο καλοκαίρι του παντελονιού.  Επειδή το αγοράκι μόλις τώρα θα αρχίσει να περπατάει,  ρώτησα την πωλήτρια αν αυτή η μικρογραφία παπουτσιού είναι διακοσμητική ή αν θα μπορέσει να τα περπατήσει,  όταν περπατήσει.  Αργότερα στο σπίτι,  έμαθα πως ''όχι βρε μαμά,  παπουτσάκια αγκαλιάς τα λένε''.  Ημερολόγιο μου,  η πωλήτρια έκανε μια άψογη συσκευασία την οποία ψέκασε και με άρωμα κολώνιας.  Έφτιαξε και στερέωσε κι έναν φιόγκο μπλε.  Τέλος,  ψέκασε τα κορδόνια που υπήρχαν για να κρατηθεί το τσαντάκι,  με dettol.  Νομίζω πως το φσιτ από dettol μου έκανε πιο πολύ εντύπωση από όλα.  Αγαπημένο μου ημερολόγιο,  όλες τις περιγραφές μου τις κάνω σε σένα,  στη φίλη μου λέξη δεν θα πω,  ξέρεις γιατί,  σου το εξήγησα παραπάνω!

γυναικοκτονία

  *Η στραγγαλισμένη γυναίκα 1870-72, του Πολ Σεζάν

 

Θα βγούμε στους δρόμους μέχρι να σου συνθλίψω την τοξική σου αρρενωπότητα, μάγκα μου. 

Και να στη δώσω να τη φας.

Ολόκληρο το κείμενο της Έλενας Ακρίτα [εδώ]

οφείλεις να εντοπίσεις το φως

 

Από το σύνολο του κόσμου από τον οποίο περιτριγυρίζεσαι  οφείλεις να εντοπίσεις το φως & όχι τη σκοτεινιά,  πάντα μα πάντα μέσα από το κάθε τί,  θα υπάρχει ένα τραπέζι,  όμορφα στρωμένο με λογής καλούδια μόνο για σένα.  Μια ψάθινη καρέκλα θα σε περιμένει να ξεκουραστείς με θέα το λιμάνι,  γεμάτο με ιστιοφόρα που άλλα θα έρχονται και  άλλα θα φεύγουν.  Πάντα κάτι θα έρχεται και κάτι θα φεύγει,  πολλές φορές χωρίς να συνάδει με την σκέψη σου, μα εσύ θα κοιτάζεις μόνο το απόσταγμα,  την γενική εικόνα,  αυτήν που αφήνει μέσα σου ένα ειλικρινές,  καθαρό και θετικό συναίσθημα.  Στον εαυτό σου το οφείλεις!

ένα βιβλίο να μου παίρνει την κούραση

 

Θέλω ένα βιβλίο να μου παίρνει την κούραση και τον πόνο από τα πόδια,  καθώς θα διαβάζω ιστορίες για γλυκούλες γιαγιάδες που πιθανόν να έψηναν νόστιμες πίτες στον φούρνο του σπιτιού τους.  Με γέμιση λαχανικών θα ήθελα. Το ζυμωτό ψωμί ψηνόταν στον ξυλόφουρνο της συμπεθέρας γειτόνισσας.  

Σε 20 λεπτά θα έχω ζεστά νόστιμα φασολάκια και ολόδικό μου ζεστό, πεντανόστιμο ψωμί ολικής.

Κάποια στιγμή θα αρχίσουν τα καθημερινά πήγαινε έλα στη θάλασσα.  Τα περιμένω πως και πως.  Ψάχνω εν τω μεταξύ για ένα βιβλίο κατάλληλο.  Πολλές φορές το να ψάχνεις έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον από το ίδιο το βιβλίο.

έρωτας

  

Τη μια φορά που ερωτεύτηκα δεν το κατάλαβα καν. Θέλω να πω πως δεν είχα την ωριμότητα να το αναγνωρίσω ως έρωτα γιατί ίσως στο μυαλό μου ο έρωτας ήταν κάτι άλλο. Την δεύτερη φορά, τώρα που το σκέφτομαι, ήταν σαν να τράκαρα με φορτηγό. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως είχα το αλόγιστο (μα εντελώς)! Η πρώτη φορά παραμένει στη ζωή μου σταθερά, η δεύτερη είναι απλά η ανάμνηση μιας πολύ δύσκολης περιόδου για μένα.
Όσο για την ζωή ο καθένας μας έχει την δικιά του, έτσι κι αλλιώς είναι όλα τόσο σχετικά που το τέλειο που σου περιγράφει κάποιος μπορεί ούτε να σε αγγίζει, ούτε να μπορείς να το πετύχεις και στην τελική δεν σου χρειάζεται.
Το τέλειο, αφορά τον καθένα μας, όταν αφουγκράζεται τα δεδομένα του και προσπαθεί το καλύτερο μέσα από αυτά.

από το σχόλιο μου στον ολίγιστο (link)

υπήρξες;

 

 

Ψιτ!

Είσαι εδώ;

Σε συνάντησα ποτέ μου;

Σε ξέχασα;

Εσύ;

Με θυμάσαι;

Όταν πχ φυσάει;

Το μαύρο σύννεφο που μας ακολουθούσε;

Η λάσπη στις σόλες των παπουτσιών μας;

Η σκόνη από τις καλαμιές;

Οι σπασμένες πορσελάνες;

Τα καπάκια των ποτών;

 Κάνεις όνειρα;

Ποιά εποχή μας ταίριαζε πιο πολύ;

Έκλαψες;

Έχασες τα φτερά σου;

Υπήρξες;

 

για την λέσχη ανάγνωσης

 

Με την λέσχη ανάγνωσης δεν τα κατάφερα,  από τα 5 βιβλία των 5 τελευταίων μηνών ολοκλήρωσα τα δύο & μου άρεσε πολύ μόνο το ένα στο οποίο βρήκα και στοιχεία που υπογράμμισα και που με εντυπωσίασαν.  

Τα 5 βιβλία,  ήταν τα εξής:

1)  η τέχνη της χαράς της χαράς της Sapienza Goliarda εκδόσεις Πατάκης

2)  Δεν κατοικούν όλοι οι άνθρωποι τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο του Ζαν Πωλ Ντυμπουά εκδόσεις Δώμα

3)  Η αστυνομία της μνήμης της Γιόκο Ογκάουα  εκδόσεις Πατάκη

4)  Οι εκατό μέρες του Joseph Roth εκδόσεις Άγρα 

5)  Γη που χάνεται της Julia Phillips εκδόσεις Μεταίχμιο

Έφτασα μέχρι την τελευταία σελίδα το δεύτερο και το τρίτο.  Ίσως λόγω περισσότερης διάθεσης για διάβασμα λόγω του ότι ήταν καταχείμωνο.  Τα υπόλοιπα τα έχασα άλλο 60 σελίδες πριν το τέλος κι άλλο περισσότερες.  

Μπήκα στη λέσχη για βρω μια καλή αφορμή να διαβάζω περισσότερο,  ως προς την αγορά των βιβλίων τα κατάφερα,  ως προς την ανάγνωση και ολοκλήρωση τους όμως απέτυχα.

υ.γ. με τη φωτογραφία αυτή τρελάθηκα,  είναι ίδια η δικιά μας μόνο που έχει δύο μωράκια στην αγκαλιά της να ζεσταίνει,  πράγματο το οποίο η δικιά μας στερήθηκε ή αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς της το στερήσαμε !!!

πέντε ζωές συγχρόνως

 

Σκέφτομαι,  πως ακόμη κι αν έχεις περάσει σε κάποια στιγμή της ζωής σου,  φάση του τύπου μπορώ να ζήσω και πέντε ζωές συγχρόνως,  έρχεται η στιγμή που αυτό καταρέει και κάπως βρίσκεσαι εκτός εαυτού καθώς κατανοείς πως ούτε την μία δεν έχεις καταφέρει να ζήσεις με πληρότητα.  Όλο και κάποιους δρόμους ανακαλύπτεις συνεχώς  που δεν έχεις διανύσει ενώ θα ήθελες ή θα έπρεπε,  όχι βέβαια λόγω ευθυνοφοβίας αν και αυτό δεν το αποκλείω,  αλλά κυρίως λόγω του ότι ο χρόνος είναι τόσο σύντομος και οι επιλογές τόσες πολλές.   

το τίμημα των επιλογών σου

 

Καθώς γύρω τριγύρω συμβαίνει μεγάλος θόρυβος,  η αναζήτηση της επιλεκτικής μοναξιάς,  της ηρεμίας,  της ησυχίας,  της ενδοσκόπησης,  είναι δεδομένη.  Κι όταν κατακτηθεί αυτό,  όταν γίνει καθημερινή η μοναχικότητα,  θυμάσαι έναν έναν τους ανθρώπους που δημιουργούσαν σαν μέλισσες αυτό τον θόρυβο και τότε έρχεται ξανά η επιθυμία να ανοίξεις εκείνη τη μεγάλη πόρτα που λέγεται κόσμος.  Καμμιά φορά κάθεσαι για χρόνια έξω από αυτή την πόρτα και κάπως έτσι πληρώνεις το τίμημα των επιλογών σου.

ανθρώπινο δικαίωμα

 

Ταράχθηκε λέει μια κοπέλα,  επειδή κάποιο χρονικό διάστημα πριν,  σε μια κουβέντα  που έγινε σχετικά με κάποιες ομάδες ομοφυλόφυλων,  εγώ λέει,  εγώ, της είπα πως έχουν κάθε δικαίωμα οι άνθρωποι να επιλέγουν ποιός θα είναι στο κρεββάτι τους και πως επίσης,  όταν εκείνη είπε πως ακόμη κι αν αυτό το δεχόταν ποτέ δεν θα μπορούσε να δεχτεί το ότι αυτοί,  οι ομοφυλόφιλοι, θα μπορούσαν να αποκτήσουν παιδί,  εγώ,  πάλι εγώ,  απάντησα πως κι αυτό ακόμη είναι ανθρώπινο δικαίωμα.

Τί θέλω και παίρνω μέρος σε κουβέντες και ταράζω τους ανθρώπους και δεν κάθομαι στο καναπεδάκι μου να διαβάσω την εφημερίδα μου!!!

ασυνεπής ή ανεπαρκής;

 

Ήταν συνεπής μέχρι ενός σημείου.  Δινόταν ολοκληρωτικά όπως βέβαια αυτός καταλάβαινε αυτό το ''ολοκληρωτικά'',  φανατιζόταν πολλές φορές κι άλλες ήταν σαν να άνοιγε ξαφνικά και με δύναμη μια πόρτα κάνοντας αισθητή την άτονη παρουσία του,  έτσι ένιωθε τον εαυτό του,  απαλό και άτονο ίσως και για αυτό πολλές φορές έβαζε όση δύναμη του ήταν δυνατόν για να δηλώσει αυτό το πολυπόθητο του ''είμαι κι εγώ εδώ''.

Μετά όμως,  θες επειδή βαριόταν εύκολα,  θες επειδή δεν είχε σθένος παραπάνω,  θες επειδή δεν έβρισκε νόημα και ουσία τα παρατούσε όλα.  Σιγά σιγά έφευγε,  πριν ακόμη ο ίδιος να έχει αντιληφθεί ότι ήταν ήδη απών.

απεριόριστες βόλτες από το πρωί ως το βράδυ

 

Είναι μέρες που αγαπώ την ησυχία μου και την επαφή με τον εαυτό μου,  πίνοντας καφεδάκια στον καναπέ μου,  ακούγοντας μουσική ή χαζεύοντας την τηλεόραση πάντα με κάποια δημιουργική δουλειά να απασχολούν τα χέρια μου. 

Άλλες πάλι φορές,  ένα κομμάτι του εαυτού μου έχει ανάγκη από το να δραπετεύσει και καθώς βρίσκομαι στον καναπέ μου  όλα μου μοιάζουν άνοστα  και το μόνο που θέλω είναι να κάνω απεριόριστες βόλτες από το πρωί ως το βράδυ και ξανά το άλλο πρωί ως το άλλο βράδυ.  Αλλά εκεί είναι που δεν συμβαδίζει η επιθυμία με την πραγματοποίηση της.  Γιατί το σώμα δεν βοηθάει,  γιατί δεν έχω τις άκρες μου,  γιατί,  γιατί..  Επειδή δεν έχω δημιουργήσει το σκηνικό ενός κόσμου που βρίσκεται σε μια συνεχή δράση ακόμη κι αν αυτό πρόκειται για ένα φαγητό έξω το μεσημέρι,  για μπύρες ή καφέ με φίλους,  το κλείσιμο μιας εκδρομής μαζί με άλλους  άγνωστους ανθρώπους κλπ

Ακόμη επειδή πολλές φορές η στενή οικονομική κατάσταση δεν βοηθάει στην πραγματοποίηση τέτοιων ονείρων περισσότερο όμως θα έλεγα πως δεν πρόκειται για επιθυμία αλλά για παρόρμηση που σβήνει λίγο μετά τη γέννηση της,  ανίκανη να γίνει δράση.

**Αστεία αστεία,  πρέπει να ξεκινήσουμε τις καθημερινές εξορμήσεις στη θάλασσα έστω κι αν το νερό είναι ακόμη κρύο.  Τότε να δεις πόσα ''πρέπει''  θα εμφανιστούν από το πουθενά για να μας εξαναγκάζουν να μένουμε στο σπίτι.

οι νοσταλγίες μοιάζουν με χαμένο χρόνο

 

Από μια ηλικία και μετά παύουν να υφίστανται του μυαλού τα ''αν''  και τα ''ίσως'',  παύουν τα ερωτηματικά και οι νοσταλγίες μοιάζουν με χρόνο χαμένο.  Είναι χρόνος χαμένος!  Είμαστε εδώ γιατί έτσι έπρεπε να γίνει,  γιατί οι επιλογές που ακολουθήσαμε ήταν το καλύτερο για μας.  Γιατί μόνο εμείς ξέραμε την κάθε στιγμή τις προσωπικές μας αντοχές.  Και γιατί στην τελική,  ο δρόμος που επιλέξαμε ήταν ωραίος  και παραμένει εξαίσιος.  Έτσι κι αλλιώς είναι ο ολόδικος μας,  προσωπικός,  μοναδικός δρόμος!

μουσική!

big thief - Paul

από σάββατο ως παρασκευή

 

 

Την έβαλα να καθίσει στο τραπέζι της κουζίνας & γέμισα το πιάτο της με ζυμωτό ψωμοτύρι, γάλα και μπισκότα.   Τα έφαγε λαίμαργα!  -Τα τελευταία 11 χρόνια μου είπε,  νιώθω σαν να έχω μείνει στην ίδια τάξη,  σαν να μην έχω κάνει ούτε ένα βήμα,  σαν να μην έχω κάνει καμμιά πρόοδο,  ενώ μπορώ να σου απαριθμήσω άπειρες απόπειρες..

..μαζί με ατελείωτες αλλαγές,  ένα κάρο αλλαγές χωρίς ουσιαστικό νόημα.  Απλά έτσι, για την ροή και την πλεύση.  Άλλες φορές με πολύ αργό ρυθμό κι άλλες καλπάζοντας δεν ξέρω που πάνε όταν φεύγουν  οι μέρες από σάββατο ως παρασκευή..

κι έτσι όπως ονειροπολεί

 

Στο σπίτι των ανέμων,  τον Ιούνιο,  κάθε Ιούνιο,  το φως γίνεται μοναδικό.  Εισβάλλει από παντού και όλες τις ώρες με τρόπο απολυταρχικό.  Και στην πιο απάνεμη γωνιά,  ένα γλυκό αεράκι ξεσηκώνει τις κουρτίνες κατευθύνοντας τες σε λογής παιχνιδίσματα.  Με το φως,  με τα μυρωδάτα φυτά της βεράντας,  τις βάζει να σκαλώνουν στα κάγκελα, τις κάνει να  συνομιλούν με τους γείτονες.   Το κορίτσι  μερικές φορές,  βαριέται να κεντάει,  ή να διαβάζει το βιβλίο του,  σηκώνει το βλέμμα και κοιτά.  Κι έτσι όπως ονειροπολεί,  στο σώμα του σκιαγράφονται ακόμη οι παπαρούνες του Απρίλη,  μα στο στόμα του έρχεται μια πυκνή,  ολοκληρωτική γεύση από καλοκαίρι και θάλασσα. 

οι άνθρωποι πάντα ζηλεύουν

 

Εκείνο, το δεύτερο απόλυτο καλοκαίρι,   διάβαζα το ''ψάχνοντας για κοχύλια''  της Πίλτσερ.  Οι μέρες ήταν γεμάτες από καλό φαγητό και έρωτα.  Και ένα τεράστιο κομμάτι αγάπης που μοιραζόταν στα τέσσερα.  

Στην επιστροφή,  έδειξα τις φωτογραφίες στον Σ.  Κράτησε μια με το έτσι θέλω,  μια φωτογραφία όπου ήμουν μόνη μου.  Ζήλεψε! 

Οι άνθρωποι πάντα ζηλεύουν για τον άλφα ή τον βήτα λόγο.  Συνήθως, επειδή θυμώνουν με τον ίδιο τους τον εαυτό μια που αυτό που βλέπουν δεν μπορούν να το έχουν.  Το θέμα είναι πώς το προβάλλουν και τί αντίκτυπο έχει σε σένα.  Κάποιοι παραδείγματος χάρη,  βγάζουν μένος και κακία.  Με την πρώτη δε ευκαιρία κι εκεί που σου δείχνουν το χαμόγελο τους,  τσουπ,  βγάζουν το μπαλτά από τον κόρφο τους και σε κάνουν κιμά.  Νομίζω πως καμμία ωριμότητα δεν θα μου δώσει τη δυνατότητα να διαχειριστώ την νοητική διαταραχή αυτών των ανθρώπων.

η απόλυτη αίσθηση του καλοκαιριού

 

Η απόλυτη αίσθηση του καλοκαιριού ήταν πάντα σε κάποιο ελληνικό νησί,  μα πού περισσότερο αν με ρωτήσεις θα σου πω στη Σκόπελο.  

Το καλοκαίρι του 1980 και το καλοκαίρι του 1992.  Τώρα που το σκέφτομαι,  τα δύο αυτά ταξίδια είχαν μόνο 12 χρόνια διαφορά μεταξύ τους.  Όμως είμασταν τόσο διαφορετικοί άνθρωποι.  Κι η Σκόπελος μέσα στη δωδεκαετία είχε γίνει αγνώριστη.

Το απόλυτο καλοκαιρινό τραγούδι δεν ξέρω για πoιο λόγο,  το koop island blues (μπορείς να πατήσεις εδώ για να το ακούσεις).  Αλήθεια είναι του 2006;  Το είχα στο μυαλό μου σαν πολύ παλιότερο!

Hello, my love / It's getting cold on this island / I'm sad alone / I'm so sad on my own / The truth is / We were much too young / Now I'm looking for you / Or anyone like you / We said goodbye / With a smile on our faces / Now you're alone / You're so sad on your own / The truth is / We ran out of time / Now you're looking for me / Or anyone like me Hello, my love / It's getting cold on this island / I'm sad alone / I'm so sad on my own / The truth is / We were much too young / Now I'm looking for you / Or anyone like you

Ωστόσο εμείς,  αν και κάποτε είμασταν πολύ νέοι,   είμαστε ακόμη μαζί..

αν κάποιος μας κοιτούσε απο ψηλά..

 

..θα διαπίστωνε άραγε την εγωκεντρική έπαρση μέσα από την ατέρμονη επανάληψη;

 

ένα γεμάτο ποτήρι δροσερή μπύρα

 

Λαχταρούσα ένα γεμάτο ποτήρι δροσερή μπύρα,  όταν σκεφτόμουν πως δεν ξέρω τί προκαλεί πιο  ωραίο συναίσθημα,  η στιγμή που συλλαμβάνεται μια ιδέα,  η διαδικασία της υλοποίησης της,  η αναμονή για την ολοκλήρωση της,  ο ενθουσιασμός κατά την τοποθέτηση της στον χώρο ή ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα που του προσθέτει;

Πράγματα που δεν μου περνούσαν από το μυαλό όταν η ιδέα μου είχε τον στόχο της πώλησης και κατ' επέκταση την κάλυψη των οικονομικών μου αναγκών.

Η χαλαρότητα όμως και η άνεση αλλά και η καθαρότητα με την οποία δουλεύει το μυαλό όταν απομακρύνονται οι οποιεσδήποτε πιέσεις, είναι πρωτόγνωρη για μένα.