θέλω

 

Στιγμές στιγμές νιώθω το ίδιο μου το blog να έχει μάτια.  Τα δικά σου μάτια.  Κι ότι έχω γράψει να στρέφεται επάνω μου.  Σε νιώθω.  Με ψάχνεις μέσα από τις λέξεις.  Είναι καλά,  δεν είναι καλά, αναρωτιέσαι.   Ξέρεις,  αν το συνειδητοποιήσεις είναι τρομαχτικά αυτά τα μάτια γιατί τρώνε και μεγαλώνουν από τις αλήθειες μου.  Κι εγώ νιώθω πως κάπως -θέλω-,  ναι αυτή είναι η σωστή λέξη.  Θέλω να τα τροφοδοτώ.  Ούτε -πρέπει- ούτε -χρειάζεται- πόσο ανάλαφρο αυτό.  Ωστόσο τα δίνω λίγα λίγα τα κομμάτια μου,  ίσως και να είναι τεράστια η ευθύνη να τα κρατώ.   Μας ξεπουλάω θα μου πεις μα το έχεις κάνει κι εσύ αυτό και μάλιστα χρόνια πολλά πριν από μένα!

χρυσαλοφουρφουροκατάσταση

 

Χρειάζονται και οι μέρες που το μυαλό σκέφτεται έξω από το κουτί.  Αν υπάρχει δλδ κουτί.  Κάποιοι άνθρωποι βρίσκονται σε μόνιμη χρυσαλοφουρφουροκατάσταση!  Μη με ρωτάς τί σημαίνει αυτό,  στην αρχή είναι οι μικρές κίτρινες μαργαρίτες που φυτρώνουν ανάμεσα σε άλλα αγριολούλουδα στη φύση.  Τις λένε πικραλίδες.  Μετά γίνονται αυτές οι πουπουλένιες μπαλίτσες που τις φυσάμε και διαλύονται πετώντας στον αέρα.  Κάποιοι τις λέμε χρυσαλοφούρφουρα.  Καθώς φυσάμε ίσως κάνουμε και κάποια ευχή!!!

όταν οι σκέψεις μου πονούν

 

Δεν ξέρω γιατί μα όταν οι σκέψεις μου πονούν,  θέλουν να ξεφύγουν σαν τα πουλιά που βρίσκονται σε κίνδυνο.  Κι αρχίζουν τα ξεστρατίσματα και ταξιδεύουν,  ταξιδεύουν σε τόπους και γωνιές που δεν χαράχτηκαν στη μνήμη για την ομορφιά τους μα για τα συναισθήματα τους.  Κι έρχονται βροχή οι εικόνες,  η θάλασσα που στην αγκαλιά της ακουμπούσαν οι ερωδιοί,  οι ερωδιοί που στην αγκαλιά τους ακουμπούσε η πόλη,  η πόλη που στην αγκαλιά της ακουμπούσε το φεγγάρι και το φεγγάρι που στην αγκαλιά του ακουμπούσαμε εμείς καθώς τρώγαμε τις σάρκες μας.  

Τόσος θυμός,  τόσα πισώπλατα μαχαιρώματα,  αλλά και πάλι δίκιο είχες,  πώς θα μπορούσαμε ποτέ στο τώρα μας να είμαστε δυό καλοί φίλοι;

κάποτε στην άκρη της θάλασσας

 

Είμασταν κάποτε στην άκρη της θάλασσας,  ήταν καλοκαίρι και σούρουπο.  Ήταν όμορφα και κάποια στιγμή με ρώτησες -θα σου άρεσε να είχες ένα σπίτι εδώ σ'αυτή τη γωνιά της γης-;

Χωρίς να το πολυσκεφτώ,  σου απάντησα -ναι,  αν είμασταν μαζί-.

Κι αν το σκεφτόμουν λίγο παραπάνω πάλι το ίδιο θα έλεγα.

Και βέβαια ήμουν λάθος,  εσύ μου το είπες με τον τρόπο σου τότε,  εγώ θύμωσα γιατί ακόμη δεν ήξερα,  όλη η φιλοσοφία μου ήταν λάθος.  Θα ήταν ωραία εδώ,  αν είμασταν μαζί.  Η χαρά μου σε σχέση με σένα.  Η ευτυχία μου σε σχέση με σένα.  Το εγώ μου σε σχέση με σένα.  Θα έκανα αυτό ή το άλλο αν ήσουν κι εσύ εκεί.  Όλο εσύ κι εσύ κι εσύ και εγώ πλήρης δεν ήμουν πουθενά.  Κανένα γούστο χωρίς εσένα ,  καμμία επιθυμία χωρίς εσένα.  Μηδενική προσωπικότητα.

της Τετάρτης

 

Λέω πως πρέπει να ξέρεις να αναγνωρίζεις τα πράγματα και να τα ονομάζεις με τη σωστή ονομασία τους.  Να μη τα τοποθετείς ούτε πιο ψηλά,  ούτε πιο χαμηλά από αυτό που είναι.  Πχ αυτός ο άνθρωπος είναι η παρέα σου και όχι ο φίλος σου.  Μπορεί να κάνει καλή παρέα ή κακή παρέα,  αυτό είναι δικό του πρόβλημα.  Στο χέρι σου είναι αν θα σταθείς ή αν θα φύγεις.  Οι άνθρωποι πρέπει να δώσουν εξετάσεις για να γίνουν φίλοι σου και θα πρέπει να περάσουν όλα τα τεστ.  Ναι είναι δύσκολο να μην έχεις κανέναν φίλο,  το γνωρίζω από πρώτο χέρι όμως είναι ακόμη πιο δύσκολο να δώσεις σε κάποιον ένα τίτλο που δεν του αξίζει,  δεν μπορεί να ανταπεξέλθει και ίσως και να μη νοιάζεται καν για αυτό.  Κράτα λένε μικρό καλάθι κι έχουν δίκιο.   

Τετάρτη σήμερα και είναι λυτρωτική για μένα αυτή η παρέα!!!  Το θεωρώ μεγάλη τύχη που την έχω. 

το βάζο με το γλυκό

 

Δεν είναι τα χρόνια που περνούν και χάνονται,  είναι ότι μέσα στον καθένα μας υπάρχει ένα παιδί που πάντα θα θέλει να κλέψει μια κουταλιά από το βάζο με το γλυκό που είναι κρυμμένο σε κάποιο ντουλάπι.  

Μιράντα

 

Δεν ξέρω πόσο δρόμος χρειάζεται για να περάσεις από την τρυφερότητα στην απαξίωση,  θα της έλεγα αν συναντιόμασταν με την φίλη μου την Μιράντα.  Και ποιές διεργασίες μας οδηγούν εκεί.  Σίγουρα μέχρι την τελευταία εικόνα,  το γύρισμα της πλάτης,  μεσολάβησαν τόσα στραβομουτσουνιάσματα που τα θυμάμαι ένα ένα.  Φίλες από τα δεκαοχτώ.  Πάντα πίστευα πως η φυσική συστολή της σε συνδιασμό με την γλυκόξινή της έκφραση οφειλόταν στην χαμηλή αυτοεκτίμηση που είχε,  στην ντροπαλότητα της,  στα παιδικά της χρόνια,  την φτώχεια των γονιών της,  το χαμηλό οικονομικό τους επίπεδο.  Με το πέρασμα τόσων χρόνων,  η ντροπαλότητα έφυγε,  κι η χαμηλή αυτοεκτίμηση έδωσε τη θέση της σε έναν εγωκεντρικό ναρκισσισμό πράγμα που αδυνατούσα να κατανοήσω.  Κι η ξινή της έκφραση παρέμεινε απαξιώνοντας τα πάντα γύρω μου.  Κι αν αυτό που ήθελε ήταν να την θυμάμαι,  το πέτυχε.  Σίγουρα όχι με τρόπο ευνοικό για αυτήν, μια που μετά από τόσα και τόσα που περάσαμε θα ήταν αδύνατον αυτό να συμβεί!

άσχημα νέα

 

Κάπως έτσι,  έρχεται η στιγμή που τα νέα για το σκυλάκι σου δεν είναι αυτά που θα ήθελες.  Υπέρηχος,  παρακέντηση,  κυτταρολογικές και μετά τί;  

Μερικές φορές,  το ένα διαδέχεται το άλλο λες και κάποιος μας κάνει βουντού!

σκοτεινοί άνθρωποι

 

Έχεις έναν τρόπο να συμπονείς τους ''σκοτεινούς''  ανθρώπους πιστεύοντας πως αυτή η συμπόνοια σου θα τους κάνει να λάμψουν.  Θα μπορούσα να τους παρομοιάσω με ένα κουτί σπίρτα που δοκιμάζοντας τα,  ανακαλύπτεις πως είναι ελατωματικά.  Όλα!  Ωστόσο περνάει ο καιρός,  περνούν τα χρόνια και δεν είσαι παρά αυτός που προσπαθούσε και προσπαθούσε και προσπαθούσε..

blog

 

Έχω μια έντονη αίσθηση του τί είναι δικό μου,  που ακουμπάω,  που εκτονώνομαι  και που είμαι Εγώ!  Ένα από αυτά είναι και τούτο δω το blog.  Δεν θα το χάριζα σε κανέναν,  ποτέ!   Ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα..

η αξία της περιποίησης

 

Κοροιδεύοντας και γελώντας,  πχ  με μια γυναίκα η οποία φορώντας ποδιά θα τηγάνιζε Για Εμάς κεφτεδάκια σε ένα κάλεσμα ή μια γιορτή,  νομίζαμε πως κάναμε την επανάσταση μας,  πως δημιουργούσαμε ρωγμές στο κατεστημένο,  το συμβατικό έτσι ώστε μέσα από αυτές να αναγεννηθεί ένας άλλος κόσμος,  μοντέρνος,  διαφορετικός και με άποψη.  Δεν μας περνούσε από το μυαλό η αξία του να σε περιποιείται ένας άλλος άνθρωπος,  ένας ξένος που δεν ζητάει τίποτα από σένα.  Αξία που 43 ολόκληρα χρόνια μετά, δεν μας την χάρισε πέρα από την μάνα μας,  με απλοχεριά κανείς.  

1980,  στο σπίτι ενός συναδέλφου!

πλαίσια

 

Κάποιοι άνθρωποι αρέσκονται να ζουν μέσα σε κύκλους που ολοένα στενεύουν.  Και να νιώθουν εγκλωβισμένοι!

Κάποιοι άλλοι πενθούν καθημερινά για αυτό..

αποφάσεις

 

Να λες,  εγώ σκοπεύω να κάνω αυτό,  αν θέλεις ακολουθείς,  αν όχι,  πάω μόνος μου.

Και να είναι ο εαυτός σου σαν παρέα μεγάλη και δυνατή, από ένα από δύο από τρία άτομα δεν έχει σημασία!

τίποτα δεν αλλάζει

 

Ακόμη και το ταξίδι, έχει το δικό του κόστος αν και το κόστος εκείνο της επιστροφής,  είναι πολύ μεγαλύτερο.  Τα χρόνια από το βάρος τους μοιάζουν με αιώνες.  Η επιθυμία είναι μεγάλη αλλά ο συλλογισμός δεν επιτρέπει βήματα προς τα πίσω ιδιαιτέρως όταν υπάρχει η γνώση ενός χαρακτήρα που οδεύει προς το χειρότερο και όχι προς το καλύτερο.  Αυτό δημιουργεί μια τεράστια λύπη.

καμένο χαρτί

 

''Ανακάλυψα ,  βλέπετε,  αυτό το οποίο ήταν σαν μια κλωστίτσα που κρεμόταν απ' το σακάκι μου - την τράβηξα,  και το  σακάκι άρχισε να ξηλώνεται.  Μπορεί και να 'ναι αλήθεια πως δεν μπορείς να πιστεύεις σε θεό αν δεν αγαπάς άνθρωπο,  ή ν' αγαπάς έναν άνθρωπο χωρίς να πιστεύεις στο θεό.  Χρησιμοποιούμε την φράση ''κάνω έρωτα'' - έτσι δεν είναι;  Ποιός, όμως,  από μας είναι τόσο δημιουργικός ώστε να ''κάνει''  έρωτα;  Μπορούμε μόνο να αγαπηθούμε - αν είμαστε τυχεροί.''

Γκράχαμ Γκρην

καμένο χαρτί

σελ.164

θα περάσει κι αυτό

 

Μ'αρέσει η άνοιξη και σήμερα ήταν πραγματικά μια όμορφη μέρα,  παρόλο το αεράκι ζεστή τόσο ώστε έβγαλα το πανωφόρι μου και το κρατούσα στο χέρι.  Ό,τι χειρότερο,  πήγα να πάρω τα αποτελέσματα κάποιων εξετάσεων από το διαγνωστικό,  ό,τι καλύτερο ήταν όλα μια χαρά.  Κι αυτά που ήταν λιγάκι τσιμπημένα δεν έχω σκοπό να τα πάρω στα σοβαρά.  

Μ'αρέσει η άνοιξη πάρα πολύ και κυρίως καταευχαριστιέμαι τα λουλούδια στα δέντρα,  κουτσουπιές αλλά και οι αγαπημένες μου γλυσίνες έχουν γεμίσει από μωβ άνθη.  Όταν περνάω από κάτω τους και κοιτάζω επάνω αυτή τη μωβ βροχή νιώθω σα να ζω σε πίνακα του Μονέ.  Αλήθεια!

Τρελαίνομαι για την άνοιξη αλλά μισώ το πάσχα.  Ειδικά τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχει τίποτα μα τίποτα,  ούτε ένας λόγος για να δείξω συμπάθεια σ' αυτή τη γιορτή.  Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να γιορτάζει κάποιος τον θάνατο και μετά να χαίρεται για μια ανάσταση.  Ανοίγοντας μάλιστα μια λακούβα για να σουβλίσει το αρνί.  Ένα ζώο το οποίο λίγο πριν κινούνταν,  έτρωγε και κοιμόταν.  Το μισώ όλο αυτό το πανηγυράκι με τις λαμπάδες,  τα κουνέλια,  τα κοτόπουλα,  τα πούπουλα και τα αβγά.  

Θα περάσει κι αυτό όμως,  μ'αυτή τη σκέψη ζω και παρηγοριέμαι.

περίπατος

 

 

 

 

«Είχα σβήσει με μπλάνκο το όνομά σου από την ατζέντα μου. Δεν περίμενα να ξαναπάρεις τηλέφωνο ύστερα από τόσον καιρό. Και όμως πήρες. Ρώτησες αν ενοχλείς. Ήσουν ευγενική. Το μέταλλο της φωνής σου, πολύτιμο όπως πάντα. Ρώτησες αν γράφω. Δεν ήθελες να με διακόψεις. Εκτιμούσες πάντα την δουλειά μου. Ρωτάς τι κάνω. “Όλα καλά”, σου λέω. Τί να σου πω; Με γάμησες, Περίπατο έκανες στη ζωή μου και τη διάλυσες».

 Π. Κοροβέσης

εσύ κι εγώ

 

Ο κόσμος μας του καθενός αποτελείται από ένα εκατομμύριο διαφορετικά πράγματα!  Που όμως τελικά,  κατά ένα περίεργο,  μαγικό τρόπο,  κάπως δένουν μεταξύ τους κι έτσι δημιουργείται το ''εσύ''  και το ''εγώ''.   Το ''εμείς''  είναι μια άλλη,  πικρή ιστορία που ανήκει σε μιας άλλης μέρας,  πιθανή ανάρτηση.

ένα κλικ παραπάνω

 

Υπάρχει αυτό που σε καλύπτει,  κι αυτό που σε γεμίζει.  Και τα δύο ουσιαστικά,  το δεύτερο ένα κλικ παραπάνω. 

κάπως έτσι ξεμπερδεύεται ένα τυχόν μπερδεμένο κουβάρι

 

 

Σήμερα μ'αρέσει που η μαμ μαγειρεύει το αγαπημένο μου φαγητό.  Μ'αρέσει που υπάρχουν θέματα που με στενοχωρούν αλλά λύνονται.  Μ'αρέσει που υπάρχει η ιατρική και οι γιατροί που προσπαθούν για μένα.  Μ'αρέσει που παρόλο που έχει συννεφιά και κάποιες στιγμές κρυώνω,  είναι άνοιξη.  Μ'αρέσει που έχω ανθρώπους δίπλα με με τους οποίους κουβεντιάζουμε κοινά μας προβλήματα.  Μ΄αρέσει που με θυμώνουν οι γύρω μου αλλά ξέρω πως μ'αγαπούν και τους αγαπώ.  Μ'αρέσουν οι Κυριακές γιατί έχουν μια αίσθηση νοσταλγίας και θλίψης αλλά και μια ιδιαίτερη αίσθηση χαράς.  Μ' αρέσουν όλα αυτά τα παράθυρα μου που τα έχω διαλέξει ώστε να κοιτάζω προς τα έξω,  και που τελικά η θέα τους είναι πολύ πιο ουσιαστική από ότι υπολόγιζα.  Μ'αρέσει που η αναπνοή μου γίνεται πιο ήρεμη όταν διαβάζω κάποιο βιβλίο με ήρωες που έχουν να μου πουν κάτι σπουδαίο.  Μ'αρέσει η μεγάλη βόλτα και το ψωμί από τον ''κόκκινο φούρνο''.  Μ'αρέσουν οι ουρές που κάνουν οι φοιτητές και οι φοιτήτριες στην είσοδο των μαγειρείων στην αγ. δημητρίου.  Μ'αρέσουν τα έτοιμα φαγητά όταν είναι πραγματικά εξίσου νόστιμα με τα σπιτικά.  Μ' αρέσει το κόκκινο από τις παπαρούνες αυτή την εποχή αλλά και η μαύρη τους καρδιά.  Μ'αρέσει η φύση που ανθίζει και το λιλά από τις γλυσίνες.  Μ'αρέσουν οι ωραίοι,  οι νόστιμοι άνθρωποι που είναι τόσο σπάνιοι όσο και πολύτιμοι.  Μ'αρέσει να παρακολουθώ ταινίες είτε στον κινηματογράφο είτε στην οθόνη του σπιτιού μου.  Μ' αρέσει το κόκκινο κρασί και το πώς μετά από ένα ποτηράκι ο κόσμος μου γίνεται λίγο πιο στρόγγυλος.

Και κάπως έτσι ξεμπερδεύεται ένα τυχόν μπερδεμένο κουβάρι..

εσωτερική ανησυχία

 

Ξέρεις,  δεν έχει πάντα η ψυχή την πολυπόθητη ηρεμία.  Την τακτοποίηση στα σωστά κουτάκια.  Το καλοστρωμένο τραπέζι και τα ταιριαστά  επάνω του αντικείμενα.  Δεν σε περιμένει πάντα ένα παγκάκι να ξαποστάσεις κι ούτε γύρω από την είσοδο του σπιτιού είναι πλεγμένη με περίσια ομορφιά μια τριανταφυλλιά.  

Πολλές είναι οι φορές που η ψυχή ανακατεύεται από την εσωτερική ανησυχία,  από τον φόβο που τη βγάζει από την ασφάλεια της καθημερινότητας.  Μοιάζει με μέρα φθινοπωριάτικη,  βροχερή,  που ο δρόμος γεμάτος λιμνούλες λιμνούλες από τα νερά γεμίζει λασπόφυλλα.  Κι ας είναι άνοιξη!

Δεν αποδέχεται η ψυχή την ''απόριψη''.  Πονάει ακόμη κι αν σύντομα συγχωρεί και γελάει.  Κάνει πως δεν βλέπει.  Διώχνει μια μια τις σκέψεις μακριά.  Όμως δεν ξεχνάει.  Τα αγκαθάκια,  μικρά και μεγάλα χώνονται στο δέρμα και πληγώνουν, όσα φάρμακα κι αν ρίξεις από πάνω.  Ρωτάς γιατί και μετά απαντάς μόνος σου.  Γιατί έτσι είναι ζωή.  Μια περιπέτεια.  Με τους δρόμους της,  άλλοτε κακοτράχαλοι κι άλλοτε ομαλοί,  τα συναισθήματα της,  με το μαύρο αλλά και με το λευκό της.  Κι όλα αυτά είναι μέσα σου κι ολόδικα σου.  Μόνο δικά σου.  Για τον άλλον δεν μπορείς να ξέρεις.  Έχεις βέβαια κάθε δικαίωμα ως αιώνιος ρομαντικός να περιμένεις.  Ίσως και να ζητάς.  Γιατί έτσι θέλεις κι έτσι σου αρέσει να κάνεις. Γιατί αυτός ο άνθρωπος έχεις επιλέξει να είσαι,  στην τελική.

μοναχική παρτίδα

 

Έτσι κι αλλιώς,  οι άνθρωποι θα είναι πάντα οι ίδιοι,  εκεί που περιμένεις να σε νοιαστούν το πιο πιθανό είναι να απουσιάζουν κι εκεί που δεν περιμένεις τίποτα, να εμφανιστούν.  Η παρτίδα παίζεται με ένα άτομο που ενίοτε τολμά να βγάζει το κεφάλι έξω από το παράθυρο και να διεκδικεί και πολύ καλά κάνει γιατί έτσι του αρέσει κι έτσι έχει μια λίγο περισσότερη νοστιμιά η ζωή.  Άλλες φορές πετυχαίνει κι άλλες όχι.  Λίγο μας ενδιαφέρει αυτό,  η ουσία είναι στην δράση.  Με την δράση δημιουργούνται οι αναμνήσεις.  Συνήθως ούτε καλές,  ούτε κακές,  όμως θα έλεγα περιπετειώδεις. Από τη ζωντάνια,  την ελπίδα και την ανακούφιση τους  πηγάζει η σημερινή δύναμη.  Να το θυμάσαι αυτό!

Από το περιθώριο των λογισμών

Ήταν πάρα πολύ μεγάλη έκπληξη κι ένα από τα πιο όμορφα δώρα που μου έχουν κάνει τούτο δω το καινούργιο βιβλίο.  Τίτλος του ''Από το περιθώριο των λογισμών''.  Συγγραφέας του ο Στράτος Δουκάκης,  φίλος διαδικτυακός και  blogger εδώ και πάρα πολλά χρόνια.  Ποιός  δεν τον γνωρίζει από τα κείμενα του που ξεχειλίζουν από συναισθήματα και από νοσταλγία!  Ένας πολύπλευρος άνθρωπος με αστείρευτη διάθεση,  ταλέντα και αγάπες όπως το γράψιμο (τα βιβλία του),  οι φωτογραφίες (θα τις δείτε στο instagram),  τα blogs του.  Ό Στράτος είναι πάρα πολύ αγαπημένος μου άνθρωπος και θα έλεγα πως ανήκει στην κατηγορία αυτών των ανθρώπων που μοιάζουν ''μεταξωτοί''.   Μου έκανε την τιμή να μου ανοίξει πολλές φορές τις χαραμάδες της ψυχής του και να μου επιτρέψει να κοιτάξω μέσα.  Ήταν αφορμή να γνωρίσω λίγο περισσότερο την εξωτική Βενεζουέλα,  μια χώρα εντελώς άγνωστη για μένα,  κατάφερε με τις διηγήσεις του αλλά και τις φωτογραφίες που μου έστελνε ακόμη και να την λαχταρίσω.  Ο Στράτος,  μαζί με την υπέροχη οικογένεια του, πιστεύω πως έχει ζήσει δυό ζωές,  και οι δύο γεμάτες,  και οι δύο λαχταριστές η μια ανήκει σ'εκείνη,  στη χώρα όπου ενηλικιώθηκε, την Βενεζουέλα και η άλλη στη χώρα όπου γεννήθηκε,  την Ελλάδα.   Και οι δύο γεμάτες,  και οι δύο λαχταριστές γιατί όπως έχουμε πολλές φορές πει,  τις στιγμές τις κάνουν οι άνθρωποι,  και είναι  αυτός ο ίδιος,  η ευγένεια του,  το ανοιχτό του μυαλό,  η αντίληψη του,  η ματιά του,  η προσωπικότητα του που έχουν ποτίσει με δύναμη και  γοητεία αυτές τις στιγμές και τις κάνουν να δείχνουν τόσο ελκυστικά συναισθηματικές ώστε να προκαλούν λαχτάρα και νοσταλγία.

Γράφει λοιπόν στη σελίδα 16

Της Βενεζουέλας

Είναι γιατί η ξενιτιά την έκανε δεύτερη πατρίδα μου.

Είναι γιατί,  κοιτάζοντας πίσω,  όλα αυτά τα χρόνια

μου φαίνονται τα πιο ωραία.

Είναι γιατί αυτά έζησα,  αυτά μου ανήκουν.

Είναι απλά η ζωή που έχω να θυμάμαι.

Γι αυτό θα τη λατρεύω και θα τη μνημονεύω 

εσαεί,  είτε αυθόρμητα είτε - το πιθανότερο -

νοσταλγώντας την!

 Σελίδα 23

Θα μπορούσε να είναι ένα παραμύθι

Από το 1963 στη Βενεζουέλα.  Η ξενιτιά την έκανε δεύτερη πατρίδα μου.  Μια στοίβα (41ολόκληρα) έζησα εκεί.  Δεν τα λες και λίγα;  Τώρα,  εδώ και κάποια χρόνια διεκπεραιώνω την παρουσία μου εδώ,  στην πρώτη.

Πάλι μιλώ για ξένους τόπους κι όλο γυρνώ στα ίδια.  Γιατί,  όπου κι αν πάω εκεί γυρνώ κι εκεί,  στο ίδιο δρομολόγιο,  στριφογυρίζω.

Σε τούτη την περίπτωση,  ομολογώ,  δε φταίω εγώ,  είναι η Σ. που άρχισε - κι αυτή από τα ίδια συμπτώματα του χειμώνα - να ξεμυαλίζεται και να ονειρεύεται επίγειους παράδεισους!  Φούντωσε,  μέσα μου λοιπόν η νοσταλγία,  μαζί κι αυτό το ''saudade'' (το αλλιώτικο συναίσθημα,  της μελαγχολικής λαχτάρας,  της νοσταλγίας και της μνήμης) κι άρχισαν τα... ερεθίσματα.  Με ''παρέσυρε''!  Άλλο που δεν ήθελα κι εγώ - για να παινέψω και να την εντυπωσιάσω - άρχισα να βρίσκω ό,τι καλύτερο είχα και πιο όμορφο από φωτογραφίες και συμβάντα εκείνης της πατρίδας,  να παρασύρομαι κι αντάμα να ταξιδεύω μαζί της.

Τον Στράτο Δουκάκη θα τον βρείτε:

https://mithymnaios.blogspot.com/

 https://www.instagram.com/stratos_doukakis_8/

 

 

πρωταπριλιά

 

*Μέσα από τα ψέματα,  βρήκαμε όλες τις αλήθειες!

*Ας ήμουν για άλλη μια φορά η γυναίκα που άκουγε τα ψέματα και τα πίστευε!