τέλος του μήνα

 

Τέλος του μήνα λείπουν,  μέλι,  λάδι,  φρούτα,  αβγά.  Στη θήκη του βούτυρου,  μια κουταλίτσα.  Το βάζο με την μαρμελάδα άδειο.  Ένα κομμάτι ψωμί,  το έβγαλα να ξεπαγώσει από την κατάψυξη.  Ένα μπωλ με χθεσινά μακαρόνια περιμένει το μεσημέρι για να βγει,  και να ζεσταθεί,  από το ψυγείο.  Λίγο τυράκι.  Για ένα κομμάτι κέικ ή λίγη σπανακόπιτα ούτε κουβέντα.  Εσύ κι εγώ υπομένουμε βάζοντας τάξη στην αναρχία.  Πόσο το αγαπήσαμε αυτό το ατακτοποίητο μας!  Στα αριστερά του δωματίου,  ένα μωρό κλαίει.  Εσύ κι εγώ χέρι με χέρι,  η υπομονή μας, κι ένα μωρό. 

 

Ατέλειωτος κατάλογος

 

 

 

Ανησυχώ συνεχώς,  θα βγάλουν καινούργια φύλλα τα φυτά μου;  Θα γεμίσει ο ουρανός,  όμορφα φουσκωτά σύννεφα;  Θα συνεχίσει να βγαίνει το φεγγάρι σε όλες τους τις φάσεις;  Θα πέσει κάποιο αεροπλάνο  πάνω από το σπίτι μου;  Ο γέρος απέναντι από το σπίτι μου έχει κάποιον δικό του να τον φροντίζει;  Ναι;  Όχι;  Ενοχές!  Φταίω;  Κι αν ναι τί να διορθώσω;  Δίνω το 100% μου;  Έχω δύναμη;  Κι αν όχι γιατί;  Ζωγραφίζω με μικρά κουρελάκια από ύφασμα.  Το έφτιαξα καλό;  Είναι γεμάτο λάθη;  Πολύ σκούρη η σκιά,  πολύ αχνό το φως,  πολύ έντονα τα χρώματα ή μήπως τί;  Τί να κάνω και πώς να το κάνω;  Σ' αγαπάω αρκετά;  Είναι ζεστό το φαί;  Μου φέρομαι με τρυφερότητα;  Είπα αυτό,  έκανα καλά;  Μήπως πλήγωσα;  Αδίκησα;  Σκέφτηκα πονηρά;  Σφετερίστηκα περιουσιακά;  Κορόιδεψα;  Δίχως τέλος ο κατάλογος.

 

προσωπικότητα

 

Δεν είναι το σύμπαν μου γεμάτο με πουλιά που κελαηδούν και λουλούδια που μοσχομυρίζουν,  μπορεί τα πρωινά μου να είναι δύσκολα,  να πονάει όλο το σώμα,  να έχω πονοκέφαλο,  να τσιμπάει η μέση μου ή να καταριέμαι τα 10 παραπανίσια κιλά μου.  Δεν είναι το σύμπαν μου γεμάτο με πουλιά που κελαηδούν και λουλούδια που μοσχομυρίζουν,  ούτε η δημιουργικότητα μου με βγάζει ασπροπρόσωπη,  είναι φορές που νιώθω τη ματαιότητα του να προσπαθώ και να ξαναπροσπαθώ και να σκέφτομαι πως τελικά ποιό είναι το νόημα;  Ας μη βάλουμε στο τραπέζι όλες τις στιγμές που θυμάμαι να πήρα τη ζωή μου λάθος γιατί πάντα υπήρχε κι ο άλλος δρόμος που τον αγνόησα.  Αν όμως στ' αλήθεια οδηγούσε σε μια άλλη ζωή,  σε μια άλλου είδους ικανοποίηση κι ευτυχία;  Κι επειδή σήμερα είναι ένα από αυτά τα πρωινά που ξυπνάς ακριβώς για να είσαι χρήσιμος σε κάποιον που σε χρειάζεται με ό,τι αυτό σημαίνει,  θα σου πω ένα πράγμα.  Ο καθένας μας έχει τον τρόπο του να κάνει τρυφερότερες τις μέρες του και τις νύχτες του.  Να φροντίζει τον εαυτό του.  Κι ας είναι ακόμη κι από απελπισία.  

Ώρα για καφέ :) 

η ανατομία ενός φλυτζανιού

 

Διάλεγα με επιμέλεια το φλυτζάνι όπου θα έβαζα το τσάι σου,   το χείλος λεπτό,  να κρατάει το πρώτο φιλί της ημέρας,  το σώμα καμπυλωτό,  να φυλά την υγρή θερμότητα που θα κατέβαινε στο σώμα σου,  η λαβή να υποδέχεται την τρυφερότητα των δαχτύλων σου,  κι η βάση,  δαχτυλίδι σταθερό να κρατάει το βάρος σου,  ένα μικρό σύμπαν για μένα που κάνει τον κόσμο μου πυκνά ζεστό.  

σιωπή, θλίψη, λουλούδια

 

-Δεν περιμένω τίποτα,  απλά στέκομαι στη σιωπή. 

 -Τί είναι για σένα η σιωπή;   

-Λίγο από γκρίζα θλίψη

-Τότε γιατί δεν φεύγεις;

-Γιατί μέσα εκεί βρίσκω και λουλούδια 

-Αα ναι;  Με ποιό τρόπο;

-Όταν προσπαθώ πολύ

-Και μετά; 

-Μετά τα μαζεύω ένα ένα

-Μέχρι πόσα;

-Μέχρι που να μην έχω άλλη ανάσα

-Κι όταν τελειώσουν;

-Ξεκινάω πάλι  από την αρχή

σιωπή,  θλίψη,  λουλούδια 

- 

φθινοπωρινή ισημερία

 

Κυριακή και φθινοπωρινή ισημερία,  μόλις έχουμε επιστρέψει από το πρωινό περπάτημα,  κουρασμένοι και πεινασμένοι,  ζεσταίνω το κουλούρι σου προσπαθώντας να κρατήσω τον χρόνο στο σήμερα, γεμίζω την κούπα σου με κατσικίσιο γάλα,  λευκό,  στο χρώμα της εμπιστοσύνης,  αλοίφω με βελουδένιο βούτυρο και χρυσαφένιο μέλι το κουλούρι σου,  γιατί ο πόνος έχει γλύκα όταν μοιράζεται, λένε,  και πως η τρυφερότητα ενώνει τις ψυχές.  

Κι εσύ μου διαβάζεις τα νέα από την εφημερίδα και μου λες -να κοίτα,  τίποτα άσχημο δεν συμβαίνει πουθενά στον κόσμο,  ούτε ένας πόλεμος,  ούτε ένας σκοτωμός,  ούτε ένας θάνατος-  λογαριάζονται πια οι ειδήσεις με την ποιότητα,  με τον πολιτισμό και την τέχνη -κι εμείς τί όμορφα που ζούμε σ αυτό το μικρό κουζινάκι,  με θέα τα δέντρα και τη θάλασσα,  τα πουλιά που πετούν και τιτιβίζουν στολίζοντας τον ουρανό,  το νησάκι απέναντι,  η πουά κουρτίνα,  τα φρέσκα λουλούδια στο βάζο και τη μυρουδιά του φρεσκοψημένου καφέ και του φρεσκοτυπωμένου χαρτιού,  βαθιά ικανοποιημένοι,  τόσο απλά,  τόσο λιτά,  τόσο απέριττα!

 

μου λείπεις πολύ

 

 

 

Μου λείπει η σκιά σου που έκανε πιο έντονο το φως γύρω μου,  μου λείπει ο τρόπος που μιλούσες γιατί οι λέξεις σου μου έλεγαν πάντα ''βούτα στα βαθιά'',  μου λείπει ο καθρέφτης σου,  πράγματα μικρά κι αδιάφορα γινόταν τεράστια και σημαντικά κι έκαναν το πλήθος του κόσμου στο δρόμο,  στις πλατείες,  στα καταστήματα,  να μοιάζει αμελητέο,  δευτερεύων,  τιποτένιο.  Εσύ με γέμιζες.  Όχι σαν μια συνήθεια αλλά σαν μια πόλη που χωρίς τα νυχτερινά φώτα της δεν θα μπορούσε να υπάρξει.  Μου λείπεις πολύ - ίσως επειδή ποτέ δεν υπήρξες!

ξόρκια

 

 

 

 Κάπου σε ένα κανάλι,  πίσω από ένα παράθυρο,  δυό καρέκλες και η γαλήνη της στιγμής.  Ο χρόνος  στάζει αθόρυβα στο νερό,  το νερό κυλάει και οι σκιές φλερτάρουν με το φως.  Διάλεξε ποιά εποχή αγαπάς.  Εγώ το φθινόπωρο τους φόβους μου τους μεταμορφώνω σε δύναμη.  Περπατάω δίπλα τους κρατώντας στα χέρια μου την ελπίδα και λαχταρώντας αυριανά χαμόγελα.  

 

το λάθος

 

 

Ήθελε να γελάσει,  να τον βαφτίσει ψευδαίσθηση,  λάθος τυπογραφικό,  ένα κακοραμμένο κουμπί στην πίσω λαιμουδιά ενός φορέματος που δεν υπήρχε ή ένα κατασκευασμένο σενάριο στις σελίδες ενός βιβλίου,  νόμιζε πως του ταίριαζε μονάχα η παύση,  κι όμως ο έρωτας είχε τρυπώσει αργά εκεί που το σώμα ένιωθε μόνο το βάρος των χρόνων,  εκεί που η καρδιά είχε συμφιλιωθεί με τη σιωπή της λογικής,  έφερνε φως,  διεύρυνε τις λέξεις,  έκανε τις φλέβες να κτυπούν γοργά,  ανύποπτα,  πρωτόγνωρα,  πληθωρικά,  επιτακτικός και όχι παρακλητικός,  τόσο ώστε να αποδείξει ότι η ύπαρξη δεν είχε φτάσει στο τελευταίο της σημείο.  Ακόμη!

ο ήλιος

 

 

Ο ήλιος μας έγλυφε όλη τη μέρα σαν όλες οι ώρες του να ήταν δικές μας,   διάφανο,  ζεστό σεντόνι κάλυπτε τα έπιπλα,  κυλώντας από δωμάτιο σε δωμάτιο και αναδεικνύοντας την χαμένη,  μυστική τους λάμψη.  Καθόμασταν ο ένας απέναντι στον άλλον,  κρατούσαμε στα χέρια μας φλυτζάνια με καφέ,  συνομιλούσαμε,  με κραυγές και με ψιθύρους,  ακουμπούσαμε τα χέρια μας,  γελούσαμε,  άλλοτε έτσι κι άλλοτε αλλιώς σε μια γλώσσα που μόνο εμείς καταλαβαίναμε,  χουχουλιάζαμε τον χρόνο και μαζί έναν φόβο, σαν όλο αυτό να μην ήταν αληθινό,  σαν κάποιος να μπορούσε να μας το αρπάξει ή σαν να ερχόταν ένα αύριο τόσο αλλιώτικο που κανείς από τους δυό μας δεν θα είχε τη δύναμη να επωμιστεί,  να υποφέρει και να αντέξει,  ντυμένος την τωρινή του υπόσταση.

 

κόκκινα φύλλα

 

 Να ανακαλείς τις μνήμες,  όχι όλες,  εκείνες μόνο που είναι τρυφερές με τον εαυτό σου.  Να περπατάς στο δάσος,  όταν το απογευματινό φως πέφτει επάνω στα φθινοπωρινά φύλλα και τα κάνει να μοιάζουν με καλοψημένα μπισκότα.  Να ανακαλείς τις μνήμες,  να,  ο ήχος τον φύλλων που βαδίζω ανάμεσα τους,  μου θυμίζει να λες,  τον ήχο του χαρτιού που τύλιγαν τα φρούτα και τα λαχανικά στο μπακάλικο του χωριού.  Ψίθυρος παλιών εποχών που έσβησαν.   Τότε που ήμουν παιδί.  Τότε που ακόμη είχα γιαγιά.  Ίσως,  τότε που είχα ακόμη και μπαμπά.   Να μαζεύεις σπασμένα κομμάτια ήλιου,  χρώματα,  ήχους και μυρωδιές και  κατακόκκινα μήλα έτοιμα να γίνουν το πιο νόστιμο γλυκό ή να δαγκωθούν από ανθρώπινα χείλη που αναζητούν τον χυμό τους.  Να περπατάς στο φθινόπωρο,  σαν να περπατάς ανάμεσα στις μνήμες ή μέσα σε ένα όνειρο,  που δεν θέλεις να τελειώσει.  Να προσέχεις τις κινήσεις σου,  να ξεχνάς ό,τι δεν φροντίζει το μέσα σου,  να προχωράς,  να εξελίσσεσαι.

 

ΘΑ

 

Θα μπορούσαν να ζουν στο τρίτο σπίτι δεξιά,  μπαίνοντας στο χωριό.  Θα αγαπούσαν όλες τις εποχές,  πλην του καλοκαιριού.  Την ζέστη δεν θα ήξεραν πώς πραγματικά να τη διαχειριστούν,  μα όταν τα φθινοπωρινά κλαδιά θα απλώνονταν από πάνω τους σαν χέρια προστατευτικά,  κι όταν θα έριχναν τα φύλλα τους στις παλάμες τους, καθώς στα καθημερινά τους περπατήματα θα έβρισκαν καταφύγιο στην αγκαλιά του δάσους, εκείνη ακριβώς τη στιγμή θα μετρούσαν τον χρόνο με χρώματα.  Κόκκινο,  λαδί,  πορτοκαλί,  έτσι θα περνούσαν οι μέρες,  οι ώρες,  τα χρόνια,  απλά και διάφανα,  απλά και ήσυχα,  απλά και γήινα!  Απλά και απαλά!  

απελευθερωτικό

 

Δεν υπάρχει πιο απελευθερωτικό από το ''δεν μ' ενδιαφέρει πια''!!! 

 

ζήλειες

 

Αν έχω ζηλέψει κάτι στη ζωή μου είναι τους χαρακτήρες που διαχειρίζονται τις υποθέσεις τους με ηρεμία και τα άτομα που είναι υπερδραστήρια,  που ασχολούνται με πολλές δραστηριότητες.

Παλιότερα ζήλευα και τους χαρακτήρες που έδειχναν να μην έχουν κάποια ιδιαίτερη ανάγκη για επιβεβαίωση και αμέσως αμέσως σε τοποθετούσαν στο σωστό κουτάκι των σκέψεων τους.

Όμως τώρα πια το διαθέτω κι εγώ αυτό το ταλέντο,  σε τοποθετώ στο κουτάκι που σου ανήκει και σε παρατηρώ.

Και ομολογώ ότι αυτή την παρατήρηση την διασκεδάζω αρκετά.   

της Παρασκευής

 

Επειδή η ζωή είναι σαν τα κόμικς.  Σκιτσάρεις και βάζεις τις ζωγραφιές σου να παίξουν την παράσταση που θέλεις.  Αμ δε!  Η ζωή είναι απρόβλεπτη και τα νέα έρχονται χωρίς σταματημό,  το ένα πίσω από το άλλο.  Ευτυχώς όλα τα νέα είναι ευχάριστα.

Ζαλισμένη είμαι ακόμη από την χθεσινή μέθη στα πλαίσια μια εξέτασης για προληπτικούς λόγους.  Η φίλη μου η Ρία,  λίγο πριν φύγει από τη ζωή μου είπε.  Στελίτσα να εξετάζεστε!!!  Και είχε τόσο δίκιο το γλυκό μου το κορίτσι,  η αγαπημένη μου συμμαθήτρια από το δημοτικό και φίλη.

Να εξεταζόμαστε λοιπόν όσο κι αν μας φαίνονται βουνό κάποιες εξετάσεις.  Η πρόληψη σώζει.  Και τελικά το βουνό δεν είναι καν βουνό,  ένα μικρό λοφάκι θα το έλεγα.   

Σήμερα τρώω κανονικά και νιώθω χαρούμενη που πέρασα την πίστα.  Όχι ότι εχθές δεν έφαγα με το που επέστρεψα στο σπίτι,  μια ολόκληρη μπουγάτσα με κρέμα και μπόλικη άχνη,  απωθημένο την είχα :)   

 Σήμερα επίσης περίμενα βροχή.  Κάτι σαν να είδα χθες στο μετεωρολογικό,  έριξε και κάτι απειροελάχιστες ψιχάλες στο μπαλκόνι μου,  κάθε μέρα η έρμη περιμένω βροχή,  αλλά ούτε που θυμάμαι  πιά πόσο καιρό έχει να βρέξει όμορφα και ατμοσφαιρικά,  να δροσίσει απλά και να ποτίσει χωρίς να ρημάξει το σύμπαν.

Παρασκευή σήμερα,  καφεδάκι ακόμη δεν ήπια,  πάω να φτιάξω έναν διπλό ελληνικό γιατί κλείνουν τα μάτια μου :) 

 

ξεδιψαστικό

 

Οι άνθρωποι που μας περιτριγυρίζουν  είναι σχολείο,  άλλος απόλυτος,  άλλος διεκδικητικός,  άλλος υπερφίαλος,  άλλος χρωματιστός κι άλλος σκοτεινός,  άλλος δασκαλίστικος,  άλλος φιλικός ωστόσο προς όλους αξίζει να δοκιμάσουμε έστω μια σταγόνα από το περιεχόμενο τους,  το θεωρώ εξίσου χρειαζούμενο όσο και ξεδιψαστικό.  Η ανάγκη για κοινωνικότητα είναι μεγάλη και δεν χωράει πια το ''ξέρεις ρε ποιά είμαι εγώ'';  

Βεβαίως και χωράει η κάθε τεκμηριωμένη άποψη αρκεί να είναι άποψη και όχι ανταγωνισμός.  

μαντεψιές

 

Τις επιθυμίες σου,  πρώτα πρώτα πρέπει να τις αναγνωρίζεις εσύ ο ίδιος και μετά,  να βρεις ένα  τρόπο να τις επικοινωνήσεις.  Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τί είναι αυτό που χρειάζεσαι την κάθε στιγμή.  Ακόμη κι ένα ποτήρι νερό,  πρέπει να το ζητήσεις : σε παρακαλώ θα μπορούσες να μου φέρεις ένα ποτήρι νερό;  Ποιός μπορεί να μαντέψει ότι διψάς;  Και όχι,  ούτε η αγάπη υπολογίζεται με μαντεψιές.  Αν μ αγαπάει γιατί δεν το κάνει;  Μα γιατί δεν το ζήτησες.  Δεν θέλω να ζητάω,  θέλω να με καταλαβαίνει από μόνος του.  Χμμ...