τίποτα

Όποια συμπεριφορά κι αν χρησιμοποίησε δεν κατάφερε να τον εκμηδενίσει,  να τον τοποθετήσει   τιμωρώντας τον,  στη θέση του ανώριμου,  του θύτη,  του ανθρώπου που την πρόδωσε.
Ήθελε να τον ρεζιλέψει στο περιβάλλον του,  να τον πονέσει χώνοντας το φρεσκοακονισμένο μαχαίρι βαθιά στην πληγή,  να τον κάνει να νιώσει ελάχιστος,  μίασμα,  να του δείξει πόσο άσχημη μπορεί να γίνει,  ένα τέρας με μεγάλη δύναμη που θα μπορούσε να τον καταβροχίσει.
Μετά ήθελε να τον αγκαλιάσει,  να του δώσει φιλιά,  να του πει ''σ΄ αγαπώ'' και ''είσαι το οξυγόνο μου'' και ''χωρίς εσένα τίποτα δεν έχει ομορφιά και βάθος'',  τίποτα,  τίποτα..

σειρές

''Η ζωή,  μπορεί να δώσει πολύ μεγαλύτερους έρωτες από αυτούς που συναντάμε στα βιβλία.''
Άγριες Μέλισσες

*Η τηλεόραση αυτή την εποχή και οι τόσες πάνω του μετρίου πιστεύω καινούργιες ελληνικές σειρές,  με γυρίζουν πίσω,  πριν την περίοδο της κρίσης όπου γινόταν πολλές και καλές παραγωγές.
Ίσως αυτό να είναι ένα καλό σημάδι τελικά!

fall

Κάθε φύλλο που πέφτει είναι μια θύμηση
και κάθε μήλο ένα σ' αγαπώ

Φθινόπωρο!

Πήλιο

Λίγο πριν μας αφήσει αυτός ο υπέροχος μήνας ο Σεπτέμβριος,  οφείλω στον εαυτό μου μια ανάρτηση που τα τέλη του Αυγούστου.  Μιά η ζέστη,  μια η αμέλεια,  ευτυχώς είχα μαζέψει εδώ κάποιες φωτογραφίες,  φωτογραφίες τραβηγμένες με το κινητό,  που φαίνονται τόσο υπέροχες στο κινητό αλλά η μικρή ανάλυση δεν βοηθάει καθόλου όταν η φωτογραφία είναι σε μεγάλο μέγεθος.  Νομίζω,  ίσως,  θα πρέπει να ξαναπιάσω την nikon μου.  Αλλά είναι το μέγεθος τόσο άβολο,  η μηχανή τόσο βαριά κι εγώ δεν θέλω έξτρα βάρη πιά στους περιπάτους μου.

Τέλη Αυγούστου λοιπόν,  βρεθήκαμε στο Πήλιο,  που είναι ένας τόπος που λατρεύουμε και οι δύο.
Αυτή,  ήταν η θέα,  αυτό που βλέπαμε από τον ξενώνα στον οποίο μείναμε.

Παιχίδια με την όμορφη κεντητή κουρτίνα! 

 

Η πλατεία στην Τσαγκαράδα,  η Αγία Παρασκευή,  εκεί πάντα πίνουμε ένα καφεδάκι

Στη σκιά του τεράστιου,  αιωνόβιου πλάτανου,  που τα κλαδιά του σκεπάζουν όλη την έκταση της πλατείας,  κι επάνω του απολαμβάνουν σκαρφαλώνοντας το παιχνίδι μικροί και μεγάλοι.

Ένας ιδιαίτερος ξενώνας που βρήκαμε στο δρόμο μας.

Που το όνομα του είναι χαμένος μονόκερος.

Τα φώτα στην πλατεία άναψαν.

Το δωμάτιο μας έβλεπε στο απέραντο γαλάζιο και στις 6 περίπου το πρωί ξυπνούσαμε για να χαζέψουμε την ανατολή του ήλιου.

Κι άλλη ανατολή.

Γαλλικό καφεδάκι φίλτρου για πρωινό στον ξενώνα.  Μου άρεσαν πολύ αυτά τα κεραμικά φλυτζάνια είχαν πολύ ωραίο μπλε λουλακί που ταίριαζε  με τη θάλασσα που είχαμε μπροστά μας.

Μαρμελάδα σπιτική πορτοκάλι πολύ νόστιμη!

Σοκολατόπιτα!!!  Σπιτική!!!

Αν θυμάμαι καλά αυτό πρέπει να ήταν το κέικ πορτοκαλιού,  ζήτησα τη συνταγή,  ήταν τόσο νόστιμο!  Κάθε μέρα,  στο τραπέζι του πρωινού,  μας έφερναν μια μεγά πιατέλα με 6-7 διαφορετικά γλυκά,  κάθε μέρα άλλα,  κέικ καρότου,  μηλόπιτα,  τσιζ κεικ κι άλλα πολλά!

Σπίτια στη Ζαγορά!

Ζαγορά!

Όμορφη πλατεία στη Ζαγορά.

Αα! μου αρέσουν αυτά τα παράθυρα,  το λευκό του τοίχου και το κόκκινο του λουλουδιού.

Ζαγορά επίσης.  Είναι όμορφο χωριουδάκι.

Θάλασσα!!!  Στον Άι Γιάννη,  με αέρα και κύμα,  ένα απόγευμα που πηγαίναμε για φαγητό.

Ξανά την ώρα του πρωινού,  όπου το φως του ήλιου έπαιζε με τα δαντελένια πετσετάκια.

Για μπάνιο!

Κι επειδή δεν είχαμε φάει καθόλου γλυκά και νιώθαμε μια μικρή υπογλυκεμία,  επιστρέφοντας,  στον Βόλο,  στο παραδοσιακό καφενείο Μινέρβα θέλαμε οπωσδήποτε να δοκιμάσουμε την περίφημη πάστα φούρνου.  Συμπαθητική!

Εγώ πήρα σοκολατένια και το άλλο μου μισό λευκή!

Η επιστροφή,  όσο και να την γλυκάνεις έχει μια πίκρα,  κυρίως όταν με το που βρεθείς στην πόλη σου νιώθεις την αντίθεση.  Άλλο η φύση και άλλο το μπετόν.
Εγώ την πρότασή μου την έκανα στον αγαπημένο μου,  να μέίνουμε για πάντα στο Πήλιο να ζήσουμε τον έρωτα μας,  αλλά είναι τόσο συνεπής στις υποχρεώσεις του απέναντι στα παιδιά κυρίως που αυτό και το backround να είχαμε θα ήταν ανέφικτο.

Και στην επόμενη εκδρομή μας εύχομαι!!!

το φιλί

Οι αμφιβολίες και οι προβληματισμοί μου έπαψαν,  όταν κατάλαβα τα χείλια του να ζυμώνουν τα δικά μου.  Ρουφούσαν απαλά κι αχόρταγα,  με μικρές,  κοφτές μπουκιές,  έτσι που μόνο μούδιασμα και ηδονή μπορούσα να νιώσω.  Τότε,  για δεύτερη φορά στη ζωή μου, εξαφανίστηκε από το προσκήνιο ο χρόνος.
Μ'  άρεσε η σωματική δύναμη εκείνου του άνδρα,  τα λευκά του δόντια,  το στόμα του.
Μ'  άρεσε ο τρόπος που με φιλούσε,  που με διεκδικούσε,  που με χάιδευε.  Μ'  άρεσε που δεν ήταν έρωτας,  ούτε αγάπη παρά μόνο μία διέξοδος να ξεφύγουμε και οι δυό,  δεν ξέρω ακριβώς από τί,  ίσως από τις υποχρεώσεις κι από την ρουτίνα.  Ήταν ένα αληθινό παιχνίδι ζωής,  εξωφρενικής έντασης.  Νομίζω πως ναι,  τώρα πιά μπορώ να πω πως μπορεί να μην ήταν τόσο ανέμελο όσο θα πίστευε κανείς,  μα αν λάβουμε υπ όψη μας και τα μικρά νούμερα των ηλικιών,  ήταν ένα παιχνίδι με τόσες βαθιές γρατσουνιές όσο και με πολλές ευχάριστες στιγμές.

παρ' ολίγον

Κάθομαι που λέτε χθες το βράδυ να δω τηλεόραση,  η αγαπημένη μου σειρά αρχίζει στις 9.00 και είχε πάει δέκα,  ήταν περίπου στα μισά όταν καθόλου δεν θυμάμαι τί,  αλλά κάτι μ' έκανε να γελάσω.

Μόνη στο σαλόνι,  το σκυλί μας ήταν κάπου στο μπαλκόνι και χάζευε  στον δρόμο,  το άλλο μου μισό έπλενε σπανάκι,  ναι σωστά διαβάσατε,  η κόρη για τρέξιμο  κι ο γιός στο δωμάτιο του.

Κάτι λοιπόν μου φάνηκε αστείο και γέλασα,  ενώ μόλις πριν λίγο έπινα το χαμομήλι μου,  κι έτσι όπως πήρα βαθιά ανάσα μαζί με το γέλιο,  νάσου μπαίνει στο στόμα μου κι ένα πολύ μικρό,  απειροελάχιστο ''κάτι'',  που ίσα που το κατάλαβα.  Πολύ πιθανόν να ήταν κάποιο μυγάκι ή ακόμη και κάποιο μικρό κουνούπι.

Όλα καλά,  μέχρι που αρχίζει ο πρώτος βήχας.  Το πρώτο γκούχου έφερε το δεύτερο κι από εκεί και πέρα ούτε νερό δεν με έσωζε,  ούτε που σηκώθηκα κι έκανα βόλτες όρθια.
Τώρα που το σκέφτομαι,  πρέπει να με τρόμαξε αυτός ο βήχας.  Πρώτον γιατί δεν μου περνούσε και δεύτερον επειδή περνώντας τα λεπτά γινόταν όλο και πιο έντονος.
Συγχρόνως ένιωθα ότι κάτι μου κόβει την δίοδο της αναπνοής.  Με ανάσες σχεδόν σαν της λαρυγγίτιδας,  ευτυχώς μόνο 3-4 όμως αρκετές να μου κόψουν τα πόδια,  έψαξα εφημερεύοντα,  αν και πρόλαβε και με ενημέρωσε ο γιός μου.
Η αλήθεια είναι πως τους στενοχώρησα πολύ και πως δεν ήξεραν τί να κάνουν,  μια που εγώ είχα πανικοβληθεί τελείως και φώναζα πως δεν είμαι καλά,  και πως πεθαίνω.

Βέβαια εσείς πιθανόν γελάτε,  κι η αλήθεια είναι πως μέχρι να ντυθώ για το νοσοκομείο μου είχε περάσει η όλη κρίση,  κι ο βήχας είχε λιγοστέψει κατά πολύ.
Πήγα όμως γιατί φοβόμουν μήπως ξανασυμβεί.

Εκεί,  μου μέτρησαν κανονική πίεση και 145 παλμούς (πώς να μην ανέβουν μετά από τόσο πανικό),  με έστειλαν σε ωρλ,  ο οποίος άγιος άνθρωπος,  μου λέει κοίτα να δεις εγώ πρέπει να σου κάνω λαρυγγοσκόπηση.  Το μηχάνημα που έχουμε εδώ είναι πολύ ζόρικο,  θα σε παιδέψω.
Βέβαια εγώ την έχω κάνει αυτή την εξέταση στο ίδιο νοσοκομείο και κόντεψα να τρελλαθώ.  Πραγματικά επίπονη εξέταση.

Τέλος πάντων με έστειλε να κάνω μια βόλτα,  να κάνω ένα μπάνιο και να κοιμηθώ,  μου είπε ότι πιστεύει ότι πέρασα μια μικρή κρίση πανικού και πως όλα θα πάνε καλά,  όπως και πάνε.

Αυτά τα ωραία από χθες το βράδυ,  έχασα το μισό επισόδειο της αγαπημένης μου σειράς και κόντεψα να πεθάνω.
Παρολίγο δλδ κι από ένα μυγάκι στο λαιμό,  κανείς δεν θα ξαναέγραφε ποτέ σε τούτο δω το μπλογκ         :-)))))

Αυτά και σας φιλώ
και να προσέχουμε τους εαυτούς μας
είμαστε πολύτιμοι και ακριβοί

φίλη

Είναι αυτή  για την οποία έχω ανατρέξει σε σελίδες του τύπου ''10 λόγοι που η φίλη σας δεν είναι φίλη''.
Είναι αυτή από την οποία περίμενα να μου πει ''μη στενοχωριέσαι,  εσύ έπραξες το καλύτερο''.
Είναι αυτή με την οποία 40 χρόνια (ναι 40) μετά θα ήθελα να νιώθω πως είναι αδερφή μου.
Είναι αυτή με την οποία θα ήθελα να νιώθω εμπιστοσύνη και ασφάλεια.
Είναι αυτή που στις πιο δύσκολες στιγμές μου διεκδικούσα την παρουσία της.
Είναι αυτή που πάντα κρατούσε μια σταθερή απόσταση,  με έννοια κυριολεκτική αλλά και με την έννοια της διακριτικότητας.
Είναι αυτή από την οποία περίμενα να με επιβραβεύσει για κάτι που πέτυχα,  να μου πει ''δεν πειράζει''  για τις αποτυχίες μου.
Είναι αυτή που δεν θα ήθελα να είναι επικριτική απέναντι μου.

Είναι αυτή με την οποία έχουμε περάσει στιγμές και στιγμές μαζί και από την οποία έχω φύγει μακριά εδώ και δύο χρόνια κι αν με ρωτήσεις το γιατί δεν ξέρω να σου το προσδιορίσω.
Δεν μπορώ να ζυγίσω αν εγώ ζητάω πολλά ή αν αυτή δίνει λίγα.
Δεν μπορώ να πω αν αυτή είναι τόσο απόλυτη και τελειομανής,  ή εγώ τόσο απλωμένη και χαλαρή.

Είναι αυτή που σκίζομαι απόψε να ακούσω έστω τη φωνή της αλλά μόλις σκεφτώ να σηκώσω το τηλέφωνο αναρωτιέμαι αν θα μου άρεσε να ζήσω μια επανάλειψη από τα ίδια.
Αλλά δεν ξέρω αν αυτά ''τα ίδια'' που αποποιούμαι είναι το λίγο το δικό της ή η δική μου υπερχείλιση;

September

Έβρεξε χθες και καθάρισε την ατμόσφαιρα,  έτσι η θέα προς την απέναντι όχθη αυτής της πόλης,  πρόσφερε τις ιδιαίτερες λεπτομέρειες των δεντροστοιχιών με μικρά διαλείμματα από τις γραφικές,  ετοιμόροπες ξύλινες γέφυρες.
Οι μικροί μαθητές,  φόρεσαν μπουφανάκια κάτω από τις βαριές τσάντες στην πλάτη τους,  περπατούσαν με γρήγορα βήματα κάνοντας το γνωστό θόρυβο με τα παπούτσια τους επάνω στα ξερά πιά,  πεσμένα φύλλα.
Οι άνθρωποι της πόλης άρχισαν να φορούν σκούρα ρούχα,  κάποιοι μπουφάν,  κάποιοι άλλοι πιο τολμηροί επέμεναν στα κοντομάνικα πουκάμισα.
Ένα ζευγάρι περπατάει πλάι πλάι,  χωνευτά ο ένας με τον άλλον.  Κρατούν νάυλον σακούλες γεμάτες τρόφιμα.
Ένα άλλο μπροστά μου τσακώνεται,  ''βούλωστο επιτέλους''  του λέει μέσα από τα δόντια της η γυναίκα κι εκείνος μοιάζει να μην κατανοεί.  Ωστόσο δεν μιλάει και συνεχίζουν τον δρόμο τους.
''Ποιός ξέρει πώς την γανιάζει''  σκέφτομαι,  τον κοιτάζω,  έχει τόσο αθώο βλέμμα.
Τα μεγαλύτερα εγκλήματα κρύβονται πίσω από αθώα βλέμματα λέω στον εαυτό μου.
Και πίσω από την λέξη αγάπη.  Μια λέξη που συχνά την συναντάς νοθευμένη.
Χαμογελώ!

μία τέλεια φωτογραφία

Ναι,  είναι τέλεια,  η πιο τέλεια μου φωτογραφία.

Ήταν Σεπτέμβρης του 2015.
Νομίζω ημέρα Τρίτη.  Απόγευμα.

Ιδρώνουν οι παλάμες μου,  τέσσερα χρόνια μετά.  Οι παλμοί μου ανεβαίνουν.
Το πρωινό  ήταν τόσο δύσκολο,  όχι για μένα,  για εκείνον.  Με έσωζε αυτό.  Δεν ήταν δικό μου το πρόβλημα,  ήταν δικό του.  Εγώ είχα τη θλίψη,  αυτός περνούσε τον δικό του γολγοθά.  Εγώ είχα το δικαίωμα,  τη χαρά,  την εμπειρία,  να λυπάμαι,  να κλαίω,  να αποφασίζω για αυτόν,  να ζω.  Εκείνος την έχανε.  Ήταν την περίοδο που κάθε μέρα που περνούσε τον λιγόστευε.

Επιστρέφοντας  νωρίς το απόγευμα από το νοσοκομείο,  μοναδική μου διέξοδος να φύγω,  να βγω από το σπίτι.  Παρηγορητική κι εκτονωτική η βόλτα στην παραλία,  κάπου στον ναυτικό όμιλο,  το ηλιοβασίλεμα περιγραφόταν από ένα κύκλο.  Κλικ!  Έτσι βγήκε αυτή η φωτογραφία.

Οι κόμποι,  μέσα μου υπάρχουν ακόμη.

αν

Αν σε χάσω θα χαθώ,
δεν αντέχω ούτε στην ιδέα!

στο τηλέφωνο

-Μαμά έχω βάλει το κέντημα σου στο facebook και κοντεύει τα 1000 like,  έχεις πάρει πολλούς επαίνους,  όλοι μπράβο να σου πω μου λένε!
 Λείπει εδώ και μια βδομάδα στην Αθήνα,  μιλάμε στο τηλέφωνο,  χαίρεται.
-Ποιό κέντημα;  Ένα σωρό σου είχα φτιάξει,  κεντούσα κεντούσα..  νόμιζες..
-Αυτό που το έλεγες το ύφασμα κουκουλάρικο μαμά,  τώρα το λένε Αραχωβίτικο,  που είναι σταυροβελονιά,  όχι με μουλινέ αλλά με την πιο χοντρή κλωστή νομίζω κοτόν περλέ την λένε.
-Δεν μπορώ να το φέρω στο μυαλό μου αλλά αν το δω από κοντά θα το θυμηθώ σίγουρα.
-Θα σου το δείξω όταν έρθεις μαμά.  Έχει πολύ όμορφα χρώματα,  είναι στις αποχρώσεις του σάπιου μήλου.
-Ααα είναι αυτό που το έχω κι εγώ.
-Μα όλα επί δύο τα κεντούσες,  ένα για μένα κι ένα για σένα.
-Για την αδερφή σου τα κεντούσα τα δεύτερα αλλά εκείνη δεν τα ήθελε και τα κρατούσα εγώ.
-Εγώ τα αγαπάω τα κεντήματα μαμά.
-Καλά κάνεις και τ'  αγαπάς,  τόση δουλειά πώς γίνεται να μην την εκτιμάς!
-Σκέφτεται λίγο,  έχεις κι ένα άλλο σε κουκουλάρικο μου λέει,  ένα ακόμη πιο όμορφο,  το έχω κι εγώ κάπου ατελείωτο..  παύση..  όταν θα έρθω θα ψάξω να το βρω..  παύση..  θα το πιάσω να το τελειώσω..
-Να το τελειώσεις μαμά,  βέβαια να το τελειώσεις!
-Να δω μόνο πως θα πιάσω τη βελόνα με τα χέρια μου.
-Έχει και μεγάλες  βελόνες μαμά..

Αμφιβάλλω μα μακάρι να το καταφέρει,  η βελόνα θέλει δάχτυλα ντελικάτα και τα δικά της έχουν ''βαρύνει''  από τα αρθριτικά.

η βαρκάδα

Θέλω να με πάς βαρκάδα του είπε αποκαλόκαιρο,  θα ήταν δεν θα ήταν 15 χρονών.
Αυτός συμφώνησε,  τον βρήκε του χεριού της,  τα αγόρια είναι τόσο αθώα,  εγώ θα είμαι η Βουγιουκλάκη κι εσύ ο Παπαμιχαήλ του πρότεινε κι αυτός ξανασυμφώνησε.
Ήταν ένα πολύ όμορφο αγόρι,  με ευγενικούς τρόπους και ωραίο παράστημα.
Όλο το βράδυ τον λογάριαζε,  αφού ήθελε να την πάει βαρκάδα ίσως και να την αγαπούσε κι αν την αγαπούσε θα μπορούσε και να τον παντρευτεί,  έφτασε μέχρι πως θα έκαναν πολλά παιδιά.  Είχαν μεταξύ τους μια πολύ μικρή συγγένεια,  ζούσαν σε πόλεις μεταξύ τους πολύ μακριά,  και τόπος συνάντησης ήταν αυτά τα καλοκαίρια στο χωριό μα αν αγαπιόντουσαν όλα θα διορθώνονταν,  τα μακρινά θα μπορούσαν να γίνουν κοντινά!  Όχι;

Αχ τί καλά να την αγαπούσε κι ας ήταν η αυριανή βαρκάδα η αφορμή να ξεπεράσει κάθε ντροπή και να της το πει.
Το άλλο πρωί,  κατέβηκαν παρέα στη λίμνη,  μπήκαν στη βάρκα του παππού του,  του Βασίλη,  και ξεκίνησαν.
Είμαι σαν τη Βουγιουκλάκη,  σκεφτόταν κι όλες οι ταινίες με τα ερωτικά ναζάκια της ηθοποιού πέρασαν ευθύς από το μυαλό της.  Μα κοίτα τον,  κοίτα τον τί ωραία που κωπηλατεί,  πόση σοβαρότητα στο πρόσωπο έχει,  αχ,  αχ και να μου έλεγε μια κουβέντα,  όπως είμαστε μόνοι μας εδώ στα βαθιά,  μια κουβέντα μόνο.  Ένα σ' αγαπώ ας ήταν και ψιθυριστό.

Την επέστρεψε στην όχθη,  θα ήταν δεν θα ήταν δεκάξι χρονών παιδί αμίλητο,  βγαίνοντας από τη βάρκα μιά τελευταία ελπίδα σκαρφίστηκε,  έκανε πως σκόνταψε κι έπεσε επάνω του,  μα εκείνος δεν της έπιασε το χέρι,  μονάχα την στήριξε.

Το έμαθαν οι γονείς,  δεν το έμαθαν ποτέ δεν κατάλαβε.  Πάντως από τότε,  όσες φορές κι αν τυχαία συναντήθηκαν,  κουβέντα δεν αντάλλαξαν,  κυρίως από ντροπή.  Δηλαδή αυτή ντρεπόταν,  πολύ!
Δεν θα μάθω ποτέ τί σκεφτόταν αυτός μα αυτή ένιωθε πως λίγο τόσο δα είχε χάσει κομμάτι από την πολύτιμη αξιοπρέπεια της.

Σαράντα+  τόσα χρόνια μετά,  αυτός,  της έκανε αίτημα φιλίας στο facebook.
Τί κάνεις   ....... την ρώτησε στο inbox.
Αντάλλαξαν χαιρετισμούς και μια μικρή εικόνα της τωρινής τους ζωής και σιώπησαν και πάλι..

πρασόπιτα

Μου αρέσει ό,τι έχει ζυμάρι,  εξ ου και οι πίτες!
Κι εκεί που λέω πώς λείπει η μαμά μου και ποιός θα ανοίξει φύλλο,  βρίσκω μπροστά μου συνταγή με έτοιμα φύλλα κρούστας,  τα οποία αλείφοντας τα με ένα χυλό γίνονται σαν σπιτικά.
Και μια που σήμερα λαχταρίσαμε να φάμε πιτούλα,  είπα να το δοκιμάσω.

Πήρα λοιπόν φύλλα κρούστας και τα άλειψα ένα ένα με τον χυλό ( 2 κούπες αλεύρι γχ,  μισή κούπα σπορέλαιο,  2 κούπες νερό και 2 κουταλιές ξύδι ).  Το δεύτερο ποτήρι νερό το έβαλα σιγά σιγά,  ο χυλός πρέπει λίγο να κρατάει.  Επειδή στεγνώνει,  μέχρι να αλείψω όλα τα φύλλα,  προσθέτω 1-2 κουταλιές νερό κάθε τόσο.

Πριν από όλα όμως ετοίμασα την γέμιση,  είχαμε όρεξη για πρασόπιτα,  οπότε έβαλα 1 κιλό πράσα,  350γρ σπανάκι,  περ. 400γρ τυρί φέτα,  μπόλικο άνιθο και μαιντανό!  Οι διάφορες συνταγές για σπανακόπιτα γράφουν 2-3 αυγά στη γέμιση,  εγώ να πω την αλήθεια τα ξέχασα αλλά προσωπικά μ'  αρέσει αυτή η πιό καθαρή γεύση των χορταρικών.
Σε λάδι ( αυτό θα είναι όλο κι όλο το λάδι της πίτας ) τα σωτάρισα,  αφού πρώτα ζεμάτισα το σπανάκι και τα πράσα.  Τα άφησα περίπου ένα τέταρτο της ώρας να μαγειρευτούν στο λάδι.

Άλειψα με λάδι το ταψί του φούρνου μου και τοποθέτησα το πρώτο φύλλο.  Άλειψα με χυλό,  4-5 κουταλιές περίπου συν τις πινελιές στα περισσεύματα.  Δεν άφησα ούτε ένα σημείο χωρίς να το αλείψω με τον χυλό.  Δεν είναι δύσκολη δουλειά αλλά θέλει προσοχή στην λεπτομέρεια και υπομονή.

Έβαλα 4 φύλλα κάτω,  4 φύλλα επάνω και ενδιάμεσα 4 φύλλα επίσης αλειμένα με τον χυλό αλλά και μοιρασμένη την γέμιση ανάμεσα τους.

Η κατασκευή τελειώνει με φύλλο και χυλό.  Με ένα κοφτερό μαχαίρι την έκοψα σε κομμάτια.

Έβαλα την πίτα στον φούρνο να ψηθεί στους 180 βαθμούς 50 - 60 λεπτά και όλαλα!
Πήρε ένα ωραίο χρώμα και πραγματικά στην εμφάνιση έμοιαζε πάρα πολύ με τις πίτες που φτιάχνει η μαμά μου που ομολογουμένως είναι ασυναγώνιστες.

Γεμίσαμε τα πιάτα μας,  και την καταευχαριστηθήκαμε με όλα τα κρούτσου κρούτσου των φύλλων της.  Πιό νόστιμη και με μεγαλύτερη επιτυχία δεν θα μπορούσε να γίνει!!!

Στην φωτογραφία δύο κομμάτια από την σημερινή μου πίτα.

καθρέφτισμα

Όταν λέει οι γονείς είναι ειρωνικοί ή κοροιδευτικοί με το περιβάλλον τους,  το παιδί αποκτά ανασφάλεια,  όταν είμασταν στην κοιλιά της μαμάς μας κι αυτή προβληματιζόταν να κάνει έκτρωση ή όχι,  μετέδιδε το άγχος της στο έμβρυο,  δλδ σε μας,  για αυτό είμαστε όλοι έτσι όπως είμαστε,  εγώ λέω πως φτάνει πια τόση ψυχανάλυση,  φτάνει τόσο καθρέφτισμα,  καιρός να αρχίσουμε να ξαναζούμε με το ένστικτό μας και μόνο και τη λογική μας μπροστά.
Να ζούμε φυσικά και αυθόρμητα χωρίς να αναρωτιόμαστε,  δίχως περιττές αναλύσεις και επεξεργασίες.
Γιατί όσο αναλύουμε τόσες απαντήσεις θα πάρουμε και φοβάμαι πως όταν τελειώσει ο γονιός,  είτε σε περίοδο κύησης είτε μετέπειτα ως σάκος του μποξ θα πρέπει να βρούμε νέο υπαίτιο.
Και πού να ψάχνεις τώρα :-)))

Δυστυχώς οι απαντήσεις θρέφουν την αυτοπεποίθηση μας αλλά δεν μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους.

Κι αν δεν,  μετά;  Τί θα γράφουμε;;;  Τί θα έχουμε να λέμε;;;

ποιά πόλη, ποιά χώρα

Ποιά πόλη,  ποιά χώρα
ποιά θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα
σωπαίνεις,  θυμάσαι

άραγε;;;

*Πεθαίνω για σένα 

**Πόσο σε θέλω

Κι ένα σωρό άλλα!  Υπέροχα όλα..  πόσο κρίμα.

γηρατειά

Θα σας βάλω κατ'  ευθείαν στα βαθιά,  γιατί το θέμα αυτό δεν μου βγαίνει με άλλο τρόπο να το παρουσιάσω.  Πρώτα όμως θα γεμίσω ένα φλυτζάνι με ζεστό εσπρέσσο να σιγοπίνω κι ας είναι μία η ώρα μετά τα μεσάνυχτα.

Περίπτωση α)

Συναντώ γνωστό μου ζευγάρι στην παραλία.  Είναι ο Α. και η Α.  Σύμπτωση,  και των δύο τα ονόματα αρχίζουν με το ίδιο γράμμα.
Ο Α. είναι φίλος από τα παλιά,  την Α.  την γνώρισα μέσω αυτού.
Δεν θα πω για τις ζωές τους,  και πώς ενώθηκαν οι δρόμοι τους,  καθότι και οι δύο χωρισμένοι και με παιδιά,  δεν μας αφορά.  Ξέρουμε όμως πως είναι ζευγάρι την τελευταία δεκαετία,  θέλω να πιστεύω πολύ αγαπημένο.  Ζούνε μαζί.
Ηλικιακά είναι κοντά σε μένα,  αυτή την δύσκολη για πολλούς λόγους ηλικία,  γιατί είσαι φορτωμένος με πολλά συμβάντα του παρελθόντος και με πολλές υποχρεώσεις του παρόντος,  συν τις καθημερινές οικονομικές δυσκολίες με την έννοια πως δεν τρέχουν από τις τσέπες μας τα λεφτά.  Και που ίσως αν έτρεχαν,  πολλά θέματα μας να ήταν λυμένα!  Θα ήταν άραγε;

Μέσα στις υποχρεώσεις λοιπόν αυτού του ζευγαριού προέκυψε εδώ και πάνω από χρόνο άλλη μία,  τα γηρατειά και η ανημπόρια της 90χρονης μητέρας της κοπέλλας.  Την μαμά την κράτησαν στο σπίτι τους,  και μαζί με αυτήν το τάισμα της,  το άλλαγμα της αλλά και την υποχρέωση να την σηκώνουν δεν ξέρω πόσες φορές καθημερινά από το κρεββάτι της.

Τους συνάντησα προχθές στην παραλία κι η κούραση και των δύο,  δεν ήταν απλά ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους,  την απέπνεαν τα σώματα τους.  Έχουν αδυνατήσει και οι δύο σε βαθμό επικίνδυνο.
Όσο για την ψυχολογική τους κούραση δεν υπάρχουν λόγια μπορείτε να την φανταστείτε.

Περίπτωση β)

Ο Σ!
Μιά δεκαετία πάνω από μένα,  θα έλεγα μόνο με υποχρεώσεις κάθε είδους!
Ο Σ. ζει σε ένα χωριό 90χλμ από την Θεσσαλονίκη.
Όταν η 86χρονη τότε μητέρα του πριν δύο χρόνια άρχισε να χρειάζεται βοήθεια και να μην μπορεί να εξυπηρετηθεί μόνη της,  στο σπίτι της το οποίο βρίσκεται εδώ στη Θεσσαλονίκη,  την τακτοποίησε με τον γνωστό τρόπο προσλαμβάνοντας μια γυναίκα.
Δυό χρόνια μετά,  ερχόμενος ελάχιστες φορές να την δει,  χωρίς να την έχει πάρει ποτέ στο σπίτι του,  την έβαλε σε ένα ας το πούμε δημόσιο γηροκομείο.
Τα τελευταία νέα που άκουσα πριν φύγει από τη ζωή η μητέρα του ήταν πως κλαίγοντας παραπονιόταν που την πήγε σε εκείνο το περιβάλλον ο γιός της.


Κοίτα να δεις τώρα που εμένα και οι δύο περιπτώσεις με στεναχωρούν.  Στην μία περίπτωση έχουμε υπερευαίσθητους ανθρώπους και στην άλλη την πλήρη αναισθησία.
Το θέμα είναι ότι όλοι είτε έχουμε έρθει είτε θα έρθουμε αντιμέτωποι με αυτό το σκληρό θέμα.
Ποιό είναι άραγε το σωστό; 

το φόρεμα

Την ξάπλωσε αργά στο μεγάλο διπλό κρεββάτι των γονιών του,  μια λεπτή γαλάζια κορδέλα κατέληγε σε μια μικρή παναγία καρφιτσωμένη στο μεταλικό κεφαλάρι,  ο πατέρας του είχε αποδημήσει εις κύριον κάποια χρόνια πριν,  προδομένος από την καρδιά του σε ώρα οδήγησης,  κατέβασε το ντεκολτέ της,  την φίλησε στον ώμο,  έγλυψε το βελούδινο στέρνο,  ρούφηξε με θέρμη την ρόγα της παιχνίδισε μαζί της με την υγρή γλώσσα του,  το διαμέρισμα ήταν στην διάθεση του,  η γριά μαμά του δεύτερη μέρα σε εκδρομή πληρωμένη από τον ίδιο,  την καλόπιανε,  τον σπιρούνιαζε ο έρωτας,  τον φλόγιζε,  το παράθυρο στο δωμάτιο διάπλατα ανοιχτό,  με ευκολία θα μπορούσαν να γίνουν ερωτικό θέαμα από το δρόμο,  ξεκούμπωσε με τα δάχτυλα του τα κουμπιά από το φόρεμα της,  το χώρεσε στη χούφτα του,  το ανέπνευσε βαθιά,   και το κρέμασε στο παραθυρόφυλλο.
Δεν έσυρε τις κουρτίνες,  χρειαζόταν το φως,  για το κέντημα που είχε,  με το γυμνό της σώμα,  τα επόμενα λεπτά να κάνει.