Α.

 

Το να συναντήσω ξαφνικά την Α.  είναι σαν μια καλοκαιρινή μέρα μέσα στο καταχείμωνο,  σαν κάτι μαγικό να συντελέστηκε,  σαν να κατέβηκε από το πουθενά ή Μαίρη Πόππινς,  σαν ένα έλατο στο δάσος να στολίστηκε γιορτινά,  σαν όλα τα αστέρια του ουρανού να απέκτησαν μια έξτρα λάμψη.  Το να συναντήσω την Α.  είναι έτσι κι αλλιώς δώρο από μόνο του.  Είναι η γέφυρα ανάμεσα στο 2013 και στο 2023.  Δέκα ολόκληρα χρόνια.  Ο απαρηγόρητος  συμβιβασμός του τότε δεν ήταν παρά η πάλη με την τρικυμία,  ώστε να απολαμβάνω με χαρά τα γαλήνια νερά του σήμερα.  Η ζωή είναι εξαιρετικά ωραία και έχει μια ροή φυσική.  Ακολουθούμε το ρεύμα ακόμη κι όταν νομίζουμε ότι τα πάντα ελέγχονται. 

δώρα

 

Να χαρίζεις αλλά να μην περιμένεις αντάλλαγμα.  Εκεί είναι η ουσία.  Μοναδική,  πολύτιμη ανταμοιβή,  η χαρά στα μάτια του αποδέκτη!

σχέσεις

 

Τις σχέσεις πρέπει να τις αφήνει κανείς να ωριμάζουν,  πολλές φορές λέμε ''φτάνει'',  ''μέχρι εδώ''  αλλά δεν είναι παρά μια ακόμη δοκιμασία.  Ο καθαρός απολογισμός γίνεται στο τέλος και το τέλος δεν το γνωρίζει κανείς.  Άρα όσο ζούμε,  τα πάντα είναι σε εξέλιξη.

γιορτή

 

Όταν γιορτάζω χαίρομαι σα μικρό παιδί,  έχω στις σκέψεις μου λουλούδια και χριστούγεννα.   Νιώθω σαν να είναι μια ολόδικη μου,  πάρα πολύ ιδιαίτερη μέρα.  Αν περάσετε από το σπίτι μου θα σας κεράσω black forest που έφτιαξα εχθές το απόγευμα και ίσως σας πω και κάποια από τα νέα μου.  

Να είμαστε καλά να γιορτάζουμε :-)

αληθινό όμως λυπηρό

 

Αν κάποιος δεν επικοινωνεί μαζί σου,  δεν είναι επειδή τρέχει και δεν φτάνει.  Δεν είναι επειδή σήμερα κάτι του συνέβει και το ξέχασε κι ίσως αύριο να θυμηθεί,  ή να νιώσει την ανάγκη.  Είναι επειδή δεν είσαι η επιθυμία του,  δεν είσαι εσύ που του κάνεις τη ζωή πιο όμορφη,  δεν τον βοηθάς να αναπνεύσει.  Αν κάποιος δεν σε θυμάται όταν βγαίνει έξω με την παρέα του,  δεν είναι επειδή σήμερα βρέχει ή κάνει κρύο ή στραμπούληξε  το πόδι του κατεβαίνοντας από τις σκάλες.  Είναι επειδή δεν είσαι στις προτεραιότητες του. 

 

υ π ο μ ο ν ή

 

 

Έχω ζωγραφισμένο ένα πράσινο κλαδάκι  μέσα στην κούπα μου  /   κι ένα μικρό κοκκινάκι μπουμπουκάκι  /  ονομάζεται υ π ο μ ο ν ή. 

 ❤

Απρόσμενο δώρο από  /  μια γυναίκα σκυφτή  /  αγρότισσα.  Όταν ανοίξει είπε  /  να θυμάμαι  /  είναι γούρι. 

 ❤

Όποτε τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά  /  καθόμουν και χάζευα το λουλούδι  /  σκεφτόμουν  /   υ π ο μ ο ν ή. 

 ❤

Κι όταν σκοτείνιαζε ο ουρανός  /  γέμιζε γκρίζα σύννεφα  /  είχα δίπλα μου το λουλούδι  /  έλεγα  /  υ π ο μ ο ν ή

 ❤

Κι όταν η στενοχώρια έπεφτε βαριά στην καρδιά μου  /  νοέμβρης θα 'ταν  /  μάζεψα την πράσινη ψύχα του και την ολοκόκκινη καρδιά του  /  φύτεψα σε χώμα

❤

Ένας ολόκληρος κήπος με άνθη βελούδινα σαν αστέρια /  τα πρωινά μου ψυθίριζαν  /  υ π ο μ ο ν ή

 

βρώμικα τζάμια

 

Τα βρώμικα τζάμια δημιουργούν ένα φίλτρο,  μια ιδιαίτερη,  αέρινη κουρτίνα για το φως που περνάει από μέσα τους.  Σημάδια από τα χεράκια ενός μικρού παιδιού,  ή το ποδαράκι ενός αγαπημένου σκυλιού μιλούν και λένε ατέλειωτες ιστορίες.  Η σκόνη,  δημιουργεί σκηνικά,  γελάει μαζί μας,  παίζει θέατρο,  διηγείται παραμύθια.

Αντίθετα,  στα ολοκάθαρα τζάμια το φως παίρνει δύναμη,  έχει αυτοκυριαρχία, κόβει απότομα,  σχεδόν πονάει.

Πες μου εσύ τί προτιμάς;

η πιο ζεστή περίοδος όλης της χρονιάς

 

Παρ'  όλη τη βροχή και το κρύο,  σήκωσα ψηλά το κεφάλι και στον τελευταίο όροφο μια οικοδομής,  είδα έναν άντρα που καθόταν σε μια καρέκλα και διάβαζε.  Εν τω μεταξύ,  μύριζε κακάο,  βανίλια και χριστούγεννα.  Όπως συνέβαινε κάθε Τετάρτη,  αλλά σήμερα,  τα μαγαζιά ήταν στολισμένα πιο χειμωνιάτικα και πιο γιορτινά και είχαν στις βιτρίνες τους προιόντα προς πώληση που έλαμπαν,  είτε επρόκειτο για υφάσματα,  σατέν,  βελούδα και μοχαίρ είτε για παπούτσια με ασημένιες αγκράφες και στρας.  Ακόμη και η βιτρίνα του φαρμακείου,  είχε καθαριστεί και είχε στηθεί με τέτοιο τρόπο που να υποδηλώνει πως αυτή η περίοδος,  είναι η πιο λαμπερή και η πιο ζεστή όλης της χρονιάς. 

με ένα ποτήρι ζεστή σοκολάτα

 

Ξύπνησα στις 6.30 το πρωί, για να χαζέψω έναν πολύ απολαυστικό πρωινό ουρανό καθώς βαφόταν το μπλε, με τα χρώματα της ανατολής. Στα μεγάλα δέντρα της πλατείας είχαν φωλιάσει πουλιά που τιτίβιζαν με αφορμή την απόλυτη ησυχία της λατρεμένης τσιμεντούπολης όπου ζω.  Υποθέτω πως ήταν κελαιδίσματα από τα γνωστά,  αγαπημένα παπαγαλάκια με τα οποία είναι γεμάτη όλη η πόλη.  Δεν ξέρω πώς γίνεται,  με τέτοια ομορφιά γύρω μας,  να επιλέγουμε την ασχήμια.  Κυρίως την ασχήμια της ανθρώπινης ψυχής μέσα από τη συντροφικότητα.  Πώς μπορούν οι επιλογές μας να είναι τόσο λάθος και πώς μπορούν οι άνθρωποι να κρύβονται τόσο καλά.  Ένα πράγμα στο οποίον νιώθω ότι στάθηκα τυχερή στη ζωή μου ήταν στην επιλογή του ανθρώπου που στάθηκε και στέκεται δίπλα μου στα εύκολα και στα δύσκολα με τον τρόπο που μου ταιριάζει.  Γιατί αν έχουμε κάτι που να μας ενώνει πέρα από την αγάπη και τον σεβασμό είναι και οι κοινές αξίες ζωής.  

Κατεβάσαμε κουρτίνες,  τις βάλαμε για πλύσιμο,  και τώρα στεγνώνουν στον ήλιο.  Την ''υπομονή''  μου την πήρα μέσα στο σπίτι κατά πως με συμβούλεψαν τα κορίτσια στην παρέα μου.   Περιμένω υπομονετικά να ανθίσει.  Το κυκλάμινο μου όμως δεν το βλέπω και πολύ καλά,  έχουν μαλακώσει τα λουλούδια του κι έχουν γείρει οι μίσχοι τους.  Βάζω νερό στο πιατάκι αλλά είναι μεγαλούτσικη η γλάστρα όπου το μεταφύτεψα και δεν ξέρω αν φτάνει το νερό στις ρίζες του φυτού.  

Μεγάλη απόλαυση η καλή παρέα.  Και χαίρομαι πολύ που είμαι κομμάτι της.  Χαίρομαι διπλά γιατί νιώθω ότι αυτό το αξίζω.  Ξέρεις,  δούλεψα πολύ τον εαυτό μου για να έχω αυτή τη χαρά!

θάλασσα θάλασσα

 

*  Να την ακολουθούσα ταπεινά από πίσω κρατώντας τις αποστάσεις,  δίνοντας της απλώς να καταλαβαίνει διαρκώς ότι ακόμη δεν με είχε χάσει;  Πόσο κινδύνευα τότε να γίνω ένα φρικιαστικό φάντασμα!  Όχι,  τα είχα παρατήσει,  και μάλιστα,  όπως τώρα υποψιαζόμουν,  το είχα κάνει προφητικά ακριβώς πριν από το τρομερό τελειωτικό της φευγιό.  Για ποιόν λόγο,  μετά από κείνο το απερίγραπτο τέιο,  είχα απλώς αρκεστεί σε μια κατάσταση αναμονής,  πλάθοντας όνειρα με τη φαντασία μου ότι θα τηλεφωνούσε;  Ήτανε ποτέ δυνατόν να φαντάζομαι στ' αλήθεια ότι θα πηδούσε,  την τελευταία στιγμή,  μέσα στη βάρκα μου;  Δεν μπορεί,  παρά να ήξερα πια,  ότι αδυνατούσε να πηδήσει.  Και συλλογιζόμουνα,  καθώς με το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια μου πήγαινα πέρα δώθε με αγωνία,  τί καλά που θα ήταν να μπορούσε κάτι τουλάχιστον να γίνει με μας τους δύο,  με κάποιον τρόπο.  Αν ήταν τουλάχιστον η Χάρτλυ αδερφή μου έστω,  θα μπορούσα να τη φροντίζω με τόση χαρά και να τη νοιάζομαι με τόση τρυφερότητα.

*  Ο χρόνος,  όπως και η θάλασσα,  ξεδένει όλους τους κόμπους.  Οι γνώμες μας για τους άλλους δεν είναι ποτέ τελειωτικές,  προκύπτουν από συμπεράσματα τα οποία την ίδια στιγμή υποδουλώνουν την ανάγκη μιας ανακατάταξης.  Οι ανθρώπινες τακτοποιήσεις δεν είναι τίπ' άλλο από αοριστίες και θολές εκκαθαρίσεις,  όσο κι αν η τέχνη άλλα υπονοεί μόνο και μόνο για να μας παρηγορεί.

*  Το μόνο φταίξιμο που μπορώ τελικά να λογαριάσω,  είναι το δικό μου.  Ξαμόλυσα τα δικά μου δαιμόνια,  απ' όπου δεν έλλειψε το θαλασσινό φίδι της ζήλειας.  Αλλά τώρα η θαρραλέα μου πίστη,  ήταν εκείνη που έλεγε,  ''Όπως και να έχει γίνει,  εγώ αυτήν αγαπώ'',  δείλιασε και χάθηκε,  κι όλα ξεθωριάσανε μέσα στην καθημερινότητα και στην αδιαφορία για ό,τι δεν είμαι ο εαυτός μου και ξέρω ότι μέσα μου την μειώνω,  κατά τον ίδιο τρόπο που όλα τα ανθρώπινα πλάσματα επίτηδες μειώνουν όποιον και να 'ναι.  Ακόμα κι αυτούς τους λίγους που γνήσια λατρεύουμε,  μας χρειάζεται πού και πού να τους μειώνουμε στα κρυφά,  όπως ο Τόμπυ κι εγώ κάναμε για τον Τζέημς,  μόνο και μόνο για να θρέψουμε την υγιή όρεξη των θαυμαστά αναγκαίων εγωισμών μας.

από το βιβλίο θάλασσα θάλασσα

της Iris Murdoch

Και μ' αυτές τις τελευταίες σημειώσεις,  τελείωσε κι αυτό το βιβλίο που αύριο θα πρέπει να επιστραφεί στην βιβλιοθήκη.  Ιδιαίτερο,  συναισθηματικό,  ψυχολογικό,  με ωραία γραφή που έρεε ως την τελευταία σελίδα. 

''θάλασσα θάλασσα'' της Iris Murdoch

 

*  ''Ακόμη και το δόντι ενός σκύλου,  αν γίνει πραγματικό αντικείμενο λατρείας,  λαμποκοπάει από φως''.  Η αγάπη μου για τη Χάρτλυ πλησίαζε πολύ στο να είναι ένας αυτοσκοπός.  Όσο και να τα 'στριβε και να τ' αναποδογύριζε τα πράγματα,  ό,τι και να γινόταν δεν μπορούσε τώρα να μου ξεφύγει.

 

*  Φοβήθηκα ότι ο Τζέημς είχε σκοπό να με ζαλίσει και με άλλες ερωτήσεις,  αλλά δεν το έκανε,  έμοιαζε να 'χει χάσει το ενδιαφέρον.  Μ' έννα ύφος τώρα του στυλ ''να το γυρίσουμε σε γενικότητες'',  είπε,  ''Μου φαίνεται πως σου έχει σχεδόν περάσει,  σα να πηγαίνεις παρά κάτω.  Έχτισες ένα κλουβί καμωμένο από ανάγκες και την εγκατέστησες σ' έναν άδειο χώρο μες τη μέση.  Ισχυρά συναισθήματα πλανιώνται ολόγυρα της - ματαιοδοξία,  ζήλεια,  εκδίκηση,  η αγάπη σου για τη νιότη σου -,  δεν είναι στραμμένα πάνω της,  δεν την αγγίζουν.  Μοιάζει να'ναι φυλακισμένη τους,  αλλά,  στ' αλήθεια,  δεν της κάνεις κανένα κακό.  Μεταχειρίζεσαι την εικόνα της,  σα να 'ταν μια κούκλα,  ένα απατηλό ομοίωμα,  ένας εξορκισμός.  Σύντομα θ' αρχίσεις να τη βλέπεις σα κακιά μάγισσα.  Ύστερα δεν θα σου μείνει τίποτ'  άλλο να κάνεις παρά να τη συγχωρέσεις κι αυτό θα είναι μέσα στις δυνατότητες σου''.

 

σελίδες 515 και 529

από το βιβλίο ''θάλασσα θάλασσα'' (1978)

της Iris Murdoch

εκδόσεις Χατζηνικολή

τί θα πάθω αν δεν στολίσω;

 

Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως σε 5 εβδομάδες περίπου είναι χριστούγεννα και πως αν θέλω να είμαι συνεπής σ' αυτό το ραντεβού θα πρέπει να στολίσω.  Όχι πολύ νωρίς,  αλλά ούτε και πολύ αργά,  ωστόσο αγχώνομαι επειδή το ακριβοπληρωμένο,  υπέροχο δέντρο μου τα έχει φτύσει (4-5 χρόνια το έχω δεν το έχω) καθώς κάθε χρόνο βρίσκω σπασμένα όλο και πιο πολλά από τα κλαδιά του.  Και για καινούργιο δέντρο no money.  Οπότε ή το στολίζω όπως έχει,  έτσι κι αλλιώς είναι πολύ φουντωτό,  ή δεν στολίζω καθόλου και γλυτώνω και το ξεστόλισμα,  ξέρω πιό πεζή πεθαίνεις.  Κι επειδή μόλις βγήκα από την ανάγνωση ενός βιβλίου 600 σελίδων,  το κεφάλι μου παράγει ζαλισμένες σκέψεις κι αναρωτιέται.

Τελικά τί είναι τα χριστούγεννα για τον καθένα μας;

Γιατί στολίζουμε το σπίτι;

Γιατί στολίζουμε το δέντρο;

Γιατί ξοδεύουμε του κόσμου τα λεφτά για δέντρα,  φωτάκια και αστραφτερά τζίντζιλι μίντζιλι επάνω;

Τί θα πάθω αν δεν στολίσω;

Γιατί μου προκαλούν εκνευρισμό και άγχος ξαφνικά τα χριστούγεννα;

η σκόνη της ψυχής

 

Η σκόνη που κάθεται επάνω στα αντικείμενα,  κάποια στιγμή,  με ένα swiffer,  λίγο ζεστό νερό με σαπούνι κι ένα πανί καθαρισμού φεύγει.  Η σκόνη της ψυχής,  δεν διακρίνεται και δεν φεύγει ποτέ,  όσες συνεδρίες ψυχοθεραπείας κι αν προγραμματίσεις  και όσα συνταγογραφημένα xanax κι αν καταπιείς.  Όσο κι αν ταξιδέψεις,  την ψυχή σου μαζί σου την κουβαλάς!

*να σημειώσω πως δεν έχω πάρει ποτέ xanax και πως είμαι απολύτως αντίθετη με κάθε είδους φάρμακα,  ακόμη και με τα απλά αναλγητικά που καθόλου απλά δεν είναι.

''χριστούγεννα''

 

Θα πρέπει να υπάρχει έστω και μια στιγμή της μέρας,  που να μας κάνει να νιώθουμε σαν να είναι ''χριστούγεννα'',  με ό,τι σημαίνει για τον καθένα μα; αυτό!

amor fati

 

Η συνταγή μου για να μεγαλουργήσει ο άνθρωπος είναι η amor fati (το ν' αγαπάει τη μοίρα του):  το να θέλει μην είναι τίποτα διαφορετικό,  ούτε στο μέλλον ούτε στο παρελθόν ούτε στον αιώνα τον άπαντα.  Όχι απλώς να υπομένει αυτό που είναι αναγκαίο,  πόσο μάλλον να το κρύβει...  απλώς να το αγαπάει.

Φ. Νίτσε

ρόδι

 

Το ρ ό δ ι,  είναι ένας καρπός που θα μπορούσε πάρα πολύ καλά να συμβολίζει τη ζ ω ή!  Είναι ζ ο υ μ ε ρ ό και λ α χ τ α ρ ι σ τ ό,  διαθέτει την πληθωρικότητα,  ωστόσο αυτό που επιθυμείς το παίρνεις σε μ ι κ ρ έ ς δόσεις σπυριού,  που στο μ ε δ ο ύ λ ι του κρύβει πάντα ένα ενοχλητικό κουκούτσι.  Αυτό βέβαια δεν το εμποδίζει να είναι τρελλά α π ο λ α υ σ τ ι κ ό!

mood

 

Σήμερα ήμουν αναποφάσιστη!  Να επιλέξω φωτογραφία με βροχερό και συννεφιασμένο mood όπως είναι η μέρα η σημερινή,  να επιλέξω φθινοπωρινό mood που έτσι κι αλλιώς πάλι ανήκει στο σήμερα μα μου φάνηκε λίγο σαν δεδομένο,  το ''σήμερα''  δεδομένο,  αυτό πρέπει να το βάλω κάτω και να το ξανασκεφτώ.  Halloween mood που ανήκει στο πολύ κοντινό παρελθόν ή χριστουγεννιάτικο mood που ανήκει στο εγγύς μέλλον;  Διάλεξα το τελευταίο!  Έτσι κι αλλιώς,  εμείς είμαστε και πρωταγωνιστές και αφηγητές της ζωής μας κι αν εμείς θέλουμε,  κάθε μέρα μπορεί να είναι μια γιορτή.  Αυτό ναι,  αν και τόσα χρόνια δεν έχω καταφέρει να πετύχω τη συνταγή.  Μάλλον δεν το θέλω τόσο πολύ ώστε να συνομωτήσει το σύμπαν ε;

με βελόνα και κλωστή

 

Ένα κουβάρι όλα,  παιχνίδια του μυαλού και πραγματική εικόνα,  μια λάμψη καθαρής λήψης που και που,  ωστόσο δεν αρκεί να ανθίσουν στο τοπίο λουλούδια,  έστω επιμελώς κεντημένα με βελόνα και κλωστή!