ποιός αντέχει;

Θέλω να είσαι ευδιάθετη πάντα!
Η πιο γλυκιά και η πιο καταπιεστική επιθυμία/ευχή συγχρόνως.

Κι όταν η κουβέντα αλλάξει επίπεδο,  πχ καταμέτρηση ή περιγραφή προβλημάτων,  όλοι προφασίζονται δουλειά.

Μέχρι κι εγώ,  ψάχνω να βρω πράγματα που θα με απασχολήσουν θετικά,  κρύβοντας τα σκουπιδάκια κάτω από το χειροποίητο παχύ χαλί. 

πορτοκάλι ή κεράσι;

Φυσικά και το φιλί έχει ηλικία.  Αν δεν υποστηριχθεί η κίνηση από σώμα νεανικό τότε πώς;
Έτσι ώστε να αναδειχθεί η υπάρχουσα ορμητικότητα,  το πάθος,  ο πόθος!

Αυτό για να χαριτολογήσω μέσω μια γκρίζας καθημερινότητας,  με υπέροχο πάραυτα καιρό,  ήλιο,  αέρα,  κινηματογραφικά σύννεφα και χρώματα ουρανού.

Η ατμόσφαιρα ωστόσο,  όχι η γενικότερη (αυτή δεν θέλω να την συζητήσω),  η ειδική,  μου θυμίζει την ταινία με την Μαίρη Πόππινς,  λίγο πριν εμφανιστεί η νταντά στην οικογένεια.  Αυτό που όλοι οσμίζονταν πως κάτι ''διαφορετικό'' έρχεται,  κάτι που θα βοηθούσε την επικρατούσα κατάσταση,  που θα την ωραιοποιούσε,  που θα της έδινε γεύση.

Πορτοκάλι ή κεράσι;  πες μου τί προτιμάς και μετά μπορεί να σου δώσω κι ένα φιλί.  Σφιχτό,  βαθύ,  πυκνό,  ΦΙΛΊ!!!

September Apples

Η αλήθεια είναι πως μου άρεσε αυτός ο πίνακας,  πολύ!
Μισοκλείνω τα μάτια από τον ήλιο που πέφτει πάνω τους και σκέφτομαι,  πολλά τέτοια σπίτια,  το ένα δίπλα στο άλλο,  ολόκληρο χωριό.  Κόβω ένα μήλο από τη μηλιά,  το δαγκώνω και φαντάζομαι στρέμματα από μηλιές.  Συστάδες άλλων δέντρων και κήπους απαραίτητους στις αυλές των σπιτιών.  Τριγύρω βουνά,  πηγές και καταρράκτες.  Στο βάθος,  αρκετά μακριά η θάλασσα.
Να είναι Σεπτέμβρης,  μικρό καλοκαιράκι και να ακουμπώ την πλάτη της καρέκλας μου στον ασβεστωμένο τοίχο,  και έτσι καθισμένη να φλερτάρω με το φως.  Κι αυτό, να δίνει φόρμα στο είναι μου και από μέσα να ρέει σαν μέλι η ψυχή μου.  Να μην υπάρχουν ούτε ναι,  ούτε όχι,  ούτε ναι μεν αλλά,  να είναι όλα πεντακάθαρα,  αθώα και αγνά, να τα γευτώ χωρίς δεύτερες και τρίτες σκέψεις.

Ο πίνακας είναι του

Igor Shipilin (b 1961,Sevastopol, Crimea)

September Apples, 2015

Another Night In

Πάνω από δέκα χρόνια πριν,  πρωτοακούγοντας το Another Night In,  των Tindersticks και παρακολουθώντας το video,  μου έκανε εντύπωση η παρουσία του αγαπημένου μου Γάλλου ηθοποιού Ντανιέλ Οτέιγ.  Αρχικά πίστεψα πως πρόκειται για το trailer μιας ταινίας,  την οποία και έψαξα σε ένα ενημερωμένο video club της περιοχής μου τότε,  ωστόσο μάταια,  το φιλμάκι προφανώς παίχτηκε για να συνοδεύσει και μόνο το τραγούδι.
Σήμερα έψαξα τους στίχους και την μετάφραση τους,  για να δω λίγο πολύ την σημασία αυτού του άσματος.  Στάθηκα με δέος στο σημείο  ''But she could breathe deep into my neck'' και σκεφτόμουν πως είναι ακριβώς αυτό που απομένει από κάθε σχέση,  όταν όλα έχουν τελειώσει,  κι όταν έχουν περάσει χρόνια που έχουν στρογγυλέψει τις όποιες γωνίες των συναισθημάτων.

...όλα τα όχι μου που μάζεψα με κόπο στα χαρίζω γιατί να ξέρεις πως πολύ αγωνίστηκα για να σε ματαιώσω.. 
(δεν είναι δική μου σκέψη,  είναι μιας φίλης από το facebook,  που πολύ αξίζει και η φράση και η φίλη)




Greed's all gone now, there's no question
And I can see you push your hair behind your ear
Regain your balance
Doesn't matter where she is tonight
Or with whoever she spends her time
If these arms were meant to hold her
They were never meant to hold her so tight
For the love of that girl Greed's all gone now, panic subsides
When I could run, pulling arms to love her
Try to put myself on the inside
Of the love of that girl
Tears swell, you don't know why
For the love of that girl
They never fall, they can never run dry
For the love of that girl
Promise is never over, never questions that needed reply
But she could breathe deep into my neck
Let me know I'm just on the outside
Of the love of that girl
Tears swell, you don't know why
For the love of that girl
They…

της Κυριακής

 Όταν μια αυθόρμητη επιθυμία συναντάει τον δισταγμό,  κάνει ένα βήμα πίσω,  προς απολογισμό πράξεων και δυνάμεων.  Κατά πόσο αξίζει,  είτε η επιμονή είτε η υπομονή κι άραγε αυτά τα δύο δεν θρέφονται από έναν υπέρμετρο εγωισμό; 
Το ζητούμενο αποδυναμώνεται και σταδιακά αποδομείται,  το ανικανοποίητο παραμένει,   πρόθυμο να χρησιμοποιήσει οποιαδήποτε δυνατή πειθώ.
Ωστόσο,  ακόμη κι αν το πετύχω στην τελική καταμέτρηση η ''απουσία''  θα είναι εμφανής.

Σε απλή λογική,  αυτό που επιθυμώ θα πρέπει να βρίσκεται σε συνάρτηση με την επιθυμία του ανθρώπου που έχω απέναντι μου.  Αν η επιθυμία μου απορριφθεί ή υπάρξει δισταγμός,   θα οδηγηθώ σε μια ψυχοφθόρα για μένα κατάσταση με το να προσπαθήσω να πείσω.  Ακόμη κι αν το πετύχω,  δεν θα έχω καθαρό αντίκρυσμα που να ανταποκρίνεται με πληρότητα στην αρχική μου επιθυμία.

αυτοάνοσο

Μέσα μου,  είσαι ένα φως. Στον ουρανό,  ένα αστέρι.  Στις γιορτές,  ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο.  Σε ένα μπαρ,  δροσερή μπύρα σε μεγάλο ποτήρι.  Από τα ηχεία είσαι η μουσική.  Είσαι αυτό,  που διευρύνει τις αισθήσεις και τα συναισθήματα μου.  Είσαι αυτό το προσωπικό μου ''έτσι για τη χαρά''.  Είσαι ένα κατασκεύασμα δικό μου,  κατοικείς στο ''εγώ''  μου,  κεντρίζεις την φαντασία μου.
Ένα αυτοάνοσο είσαι που παίρνει δύναμη από τον ίδιο μου τον εαυτό,  σε πυροδοτεί το ίδιο μου το σώμα,  τα μάτια,  το δέρμα,  η καρδιά.

αξιολάτρευτη!!!

Edward Hopper


Καθόλου δεν με ενοχλεί ο θάνατος ως θάνατος,  με την έννοια δλδ του τέλους,  όσο με τρελαίνει η ιδέα της αρρώστειας,  η απώλεια της υγείας,  η απώλεια ενός μέρους του σώματος μου,  η απώλεια των μαλλιών,  η απώλεια της διάθεσης,  ή απώλεια της μεστότητας του μυαλού.
Με στεναχωρεί η ιδέα πχ πως εγώ ή κάποιος φίλος μου μπορεί να βρεθεί από τη μια στιγμή στην άλλη ανήμπορος στο κρεββάτι ενός νοσοκομείου.  Ευτυχώς που υπάρχει και το ''όλα πήγαν καλά''.

Περπατούσα στο δρόμο πλάι πλάι με έναν εμφανώς περιπλανώμενο άνδρα,  ωστόσο με αξιοπρεπή εμφάνιση.  Τον πρόδιδαν το χαρακτηριστικό του περπάτημα και η αναζήτηση αφημένων φαγώσιμων σε διάφορες γωνιές των πεζοδρομίων.

''Αποχή'',  μια λέξη τόσο ουσιώδης.  Δύσκολη να κατακτηθεί.  Τίποτα δεν πρέπει να αφήνεται στην τύχη,  όλα να είναι στην σκέψη μας και τον έλεγχο μας,  να αναζητούμε τα θέλω μας,  να αφουγκραζόμαστε τον εαυτό μας,  να μην μπλεκόμαστε στα δίχτυα της συνήθειας..  να..  να..  να..

Να είμαι η αξιολάτρευτη σου!  Δεν έχω ακούσει πιό όμορφη προσφώνηση.  Αξιολάτρευτη,  αξιολάτρευτη,  αξιολάτρευτη..  μπορώ να το επαναλαμβάνω συνέχεια έτσι για τη χαρά,  για την ευχαρίστηση.

ραντεβού

Φοβάμαι,  πως στον δικό μου μουσικό δίσκο τελευταία,  μοιάζει να έχει κολλήσει σε ένα σημείο η βελόνα,  οπότε σκέφτομαι να στείλω για επιδιόρθωση το pick up.

Χχμμ ας δώσουμε ένα ραντεβού περίπου ένα μήνα μετά,  ας πούμε κατά τις 14 Φεβρουρίου.

Μέχρι τότε σας στέλνω την αγάπη μου!

ερωτηματικό

Έτσι ακριβώς είναι τα όνειρα, μέσα από αυτά, πολλές φορές κι εγώ η ίδια αναρωτιέμαι αν τούτο στην πραγματικότητα συνέβη ή το άλλο,  αν στ' αλήθεια υπάρχω ή αν είμαι έρμαιο μιας ατέλειωτης φαντασίωσης,  αν εγώ σπαρταράω σαν ψάρι πιασμένο στα δίχτυα της,  ή αν αυτή,  απαιτητικά τυλίγεται, πυκνός ιστός αράχνης, γύρω από εμένα.

Αριστοτέλους

 η φωτογραφία από τον Καλλίνικο Πόπτση


Με γλύκα και δέος  το φως,
το σημείο της δικής μας συνάντησης
διαπερνά.

η κυρία με τα περιστέρια (πλατεία διαμαντιού)

«…σκέφτηκα να πιέσω τη θλίψη, να την κάνω μικροσκοπική για να μην επιστρέψει, να μην τρέξει ούτε ένα λεπτό ακόμα στις φλέβες μου και να πάψει να την περιτριγυρίζει. Να την κάνω μπάλα, μικρή μπαλίτσα, σκάγι. Να την καταπιώ.»

απόσπασμα από το βιβλίο
η κυρία με τα περιστέρια
''πλατεία διαμαντιού''

ανάρτηση LIBROFILO  εδώ

στη βροχή

Έχουν μια ισορροπία οι άξονες αυτής της φωτογραφίας,  με αποτέλεσμα μια ηρεμία που τοποθετεί την ψυχή μου στη θέση της.
Η θέση η οποία τροφοδοτεί ανάσες την κάθε ψυχή,  καθορίζεται από τις προσωπικές ανάγκες του κάθε ατόμου,  είναι υποκειμενική και δεν επιδέχεται κανένα σχόλιο και καμμία κριτική.

νωχελικά

σημερινό mood!

grafiti

Μ΄αρέσουν πολύ οι ζωγραφιές στους τοίχους,  τα επωνομαζόμενα grafiti,  κι αυτή η προσωπογραφία της φωτογραφίας,  είναι ένα καινούργιο γκράφιτι που αποκαλύφθηκε τις τελευταίες μέρες στην πόλη μου,  στην οδό Αλεξάνδρου Σβώλου με Δημητρίου Γούναρη.
Το παρατηρούσα για ώρα ώστε να καταλάβω τί ακριβώς ήθελαν να πουν οι δύο καλλιτέχνες που το δημιούργησαν.  Έψαξα στο google μα δεν βρήκα κάτι περισσότερο από ''ένα απλό γυναικείο πορτραίτο'',  καμμία άλλη επεξήγηση.
Τώρα θα συμπεριφερθώ κι εγώ σαν τους γκρινιάριδες ηλικιωμένους ανθρώπους (κοντά είμαι ηλικιακά) αυτής της πόλης και θα πω πως έχω χρόνια να ακούσω την λέξη κουλτούρα (μάλλον ξεπεράστηκε),  και ακόμη πιο πολλά να συναντήσω κάτι το οποίο να είναι κουλτουριάρικο,  πράγμα που για μένα σήμαινε,  πως πέρα από μια καλή αισθητική έκρυβε κι ένα σπουδαίο μήνυμα.
Πολλές φορές,  νιώθω πως δυσκολεύομαι να προσαρμοστώ στις τάσεις του σήμερα.  Κάπως αλλιώς τον φανταζόμουν αυτόν τον κατά τα άλλα όμορφο κόσμο μας,  σίγουρα όχι γεμάτο με τοιχοκολημένες αφίσες κατά των εκτρώσεων,  όπως συνέβει από ότι άκουσα στην Αθήνα.
Και μια που από το grafiti πολύ φυσιολογικά  [:)] πέρασα στις εκτρώσεις,  να πω πως το βιβλίο ''γράμμα σε ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ''  της Οριάνας Φαλάτσι που διάβασα εκεί γύρω στα 20,  21 μου χρόνια,  αναφερόταν στην ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη της από τον Αλέκο Παναγούλη.
Να κάτι τέτοια διαβάζαμε τότε,  και για να περάσω κι ένα μήνυμα,  η έκτρωση είναι η τελευταία λύση,  προηγείται η αντισύληψη!  Αντισύληψη!!!

θα και να

Νομίζω πως έχω την ανάγκη να δώσω τον χρόνο μου σε ένα καλό βιβλίο.
Και λίγο γυμναστική,  προληπτικές ετήσιες ιατρικές εξετάσεις,  προγραμματισμένο ραντεβού σε οφθαλμίατρο,  οπωσδήποτε οδοντίατρο,  θα και θα και θα και να,  να,  να τελειώσω κι αυτό να τελειώσω κι εκείνο..
και καλά να είμαι,  να ξεκινήσω πράγματα από την αρχή..

Δευτέρα σήμερα!

η αίσθηση της άνοιξης

Χωρίς να το πολυσκεφτώ,  νομίζω,  η αίσθηση της άνοιξης,  στην καρδιά του χειμώνα,  αυτό είναι έρωτας.
Κι αυτό το ''όλα είναι δυνατά''  της ψυχής.
Και μετά τίποτα άλλο,  ούτε πότε,  ούτε γιατί,  ούτε αναλύσεις,  ούτε μεγάλα λόγια.

όνειρο ήτανε

-Τριανταφυλλένια μου εσύ,  πρωινή μου δροσιά,  όνειρο μου!
-Ποιός είστε;
-Μμμ μ'αρέσει που κάνεις πως δεν ξέρεις.
η φωνή ακούγεται ανδρική,  μπάσα,  τρυφερή και ερεθιστική,
όμως στα υπερήφανα αυτιά μου δεν φτάνουν πεντακάθαρες οι λέξεις.
-Βαγγέλη εσύ είσαι;  (ο Βαγγέλης είναι ανηψιός μου)
-Παύση
-Ποιός είναι;
-Παύση
-Ωραία,  δεν θέλετε να μου πείτε ποιός είστε, πείτε μου τουλάχιστον εγώ ποια είμαι.
-Παύση
-Πείτε μου πχ το πρώτο γράμμα από το όνομα μου,  ή το τρίτο αν προτιμάτε
-Έλα τώρα!
-Τί φοβάστε;
-Είσαι εσύ που είσαι μόνη(?),  η φωνή συνεχίζει να είναι ζεστή,  χαδιάρικη,  ερωτική.
-Κοιτάξτε κύριε,  δεν σας κρύβω πως θα ήθελα πολύ να ήμουν εγώ αυτή στην οποία τηλεφωνήσατε,  αλλά είμαι;  Πού πήρατε τηλέφωνο,  ποιά ζητάτε;
-Παύση
-Παύση
-Κλικ!

Ξύπνησα με ένα ευδιάθετο συναίσθημα,  και τώρα περίπου μία ώρα μετά ετοιμάζομαι να φτιάξω τον καφέ μου,  ενώ ο ήλιος μου κάνει μια αγκαλιά άλλο πράγμα ο άτιμος!

it has made me better

Θυμώνω.  Απίστευτα πολύ,  απίστευτα συχνά.  Θυμώνω με τους ανθρώπους.  Γιατί δεν μπορεί να αποδεικνύονται τόσο ''λίγοι'',  γιατί πιστεύω πάντα πως κατά βάθος είναι υπέροχοι,  πως κάτι παραπάνω έχουν να δώσουν μα για κάποιο λόγο το κρατούν τσιγγούνικα για τον εαυτό τους. 
Μετά,  θυμώνω με τον εαυτό μου.  Πού πάει η αποδοχή,  η ανέχεια,  σκέφτομαι άλλο το διαφορετικό,  άλλο το ''λίγο'',  αυτά τα δύο παίζουν μπάλα μέσα μου,  ένα παιχνίδι όπου δεν υπάρχει νικητής.  Πού είναι η δική μου τέχνη στο να ξεχωρίσω την καλή πλευρά;  Να μείνω σ'  αυτήν σταθερά;
Στο τέλος,  όλα μια θολή ανάμνηση,  το δεν μου στάθηκες,  το ήσουν απών,  το ήσουν επιθετικός,  εμπαιχτικός,  επικριτικός,  ειρωνικός,  όλα θολά,  ο θυμός έχει φύγει,  σ' αγαπάω,  αγαπάω όλο τον κόσμο.
Αγαπάω όλο τον κόσμο κυρίως γιατί έτσι μ'αρέσει.  Επειδή μέσα από αυτή την κατάσταση νιώθει το εγώ μου καλά,  όμορφα,  υπέροχα!

η ζωή κάνει κύκλους

Νιώθω υπέροχα,  όταν ξανα-βρίσκω χαμένα κομμάτια από το παρελθόν μου,  καθώς ξανα-συναντώ ανθρώπους με τους οποίους είπαμε και δυό ''σπουδαίες'' κουβέντες παραπάνω κάποτε.
Έτσι,  εκεί γύρω στα 40 μου χρόνια,  είχα συναντήσει την Τ.,  η αλήθεια είναι πως δεν θυμόμουν το όνομα της,  ήταν στο γύρισμα της εποχής που το δικό μου το μυαλό άρχισε να σκέφτεται διαφορετικά,  ήταν η εποχή του Κοέλιο και του Αλχημιστή,  των εσωτερικών προβληματισμών και του διαλογισμού.
Τότε λοιπόν συνάντησα την Τ.  που έφτιαχνε όμορφες κατασκευές από ξύλα που ξέβραζε η θάλασσα και έβρισκε σε μένα τα πιο όμορφα ψεύτικα τριαντάφυλλα,  που έμοιαζαν τόσο με αληθινά.
Την ξανα-συνάντησα εχθές στο facebook,  εντελώς τυχαία και το μυαλό μου γέμισε παρελθόν.
Στιγμές που χωνεύτηκαν στο χωνευτήριο του χρόνου,  δικές μου ωστόσο,  από εκείνες που η καρδιά δεν λησμονά ποτέ.

λόγος και σιωπή

                                                                         Tina Spratt




Κάπου ανάμεσα στα λαμπερά φώτα της πόλης,  στη χειμωνιάτικη νυχτερινή ατμόσφαιρα,  διακρίνω πίσω από τις κουρτίνες ενός παράθυρου,  το δικό σου ημίφως.
Σε παρατηρώ εκεί,  μέσα στον δικό σου κόσμο τον οποίο δικαίως έχεις κατακτήσει,  εξερευνώντας και δίνοντας μια απάντηση στα όποια κατά καιρούς ερωτηματικά σου.

Ένα γράμμα που με ανυπομονησία κρατάς στα χέρια σου,  μια δίχως προσποίηση εξήγηση,  αποκωδικοποιεί τα μυστικά της σιωπής και επιφέρει διάλογο.
Ανοίγει τους ορίζοντες της κατανόησης και της επικοινωνίας διεξοδικά και το περιβάλλον σου φωτίζεται ολοένα και περισσότερο.

Ο καλαίσθητος,  παστρικός (δια)λόγος,  μας απομακρύνει από τα άκρα και ελαχιστοποιεί την απόσταση.
Και αυτό, μπορείς να το εκλάβεις ως ένα λιλιπούτειο κομμάτι ευτυχίας.

Ευτυχία

Είναι υπέροχο να έχεις πάει στον κινηματογράφο και να έχεις παρακολουθήσει μια τόσο χορταστική ταινία.
Κάνεις τη ζωή που εσύ θέλεις,  όταν φεύγεις από εκεί όπου βλέπεις πως δεν υφίσταται η δική σου ευτυχία αλλά η ευτυχία των άλλων.
Όταν ακολουθείς το πάθος σου.
Και όταν βέβαια έχεις ένα ταλέντο που δεν παύεις να το καλλιεργείς και που εξ αιτίας του γράφτηκαν τραγούδια που λατρέψαμε ως πολιτισμό της ψυχής μας.

Για την στιχουργό Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου πληροφορίες εδώ

Να την δείτε την ταινία,  αξίζει!

πλάτη

Του έλεγα,  πως εγώ την πλάτη μου την χρειάζομαι.  Για αυτό και δεν τη δίνω.  Κανείς να μην στηρίζεται επάνω της τραγουδώντας το δικό του τραγούδι.  Ακέραια,  μετά δυσκολίας την συντηρώ για να στηρίζω τον εαυτό μου.
- Έχεις δίκιο μου απάντησε.
Μετά,  παρακολούθησα για δυόμιση ολόκληρες ώρες τα ''μάτια ερμητικά κλειστά'' ,  είκοσι χρόνια μετά,  για δεύτερη φορά.  Τί ωραία ταινία,  από αυτές που δεν φτιάχνονται πια!
Και πόσο διαφορετικό το δικό μου βλέμμα.  Οι δικές μου σκέψεις.
Όταν το βράδυ έπεσα να κοιμηθώ,  λίγο πριν με πάρει ο ύπνος,  χαιρετήθηκα με το φεγγάρι.
-Hello φεγγ.  του είπα,  είμαι εγώ που σε έχω στην αγκαλιά μου το ξέρεις;

Σάββατο πρωί κι οι ακτίνες του ήλιου γαργαλούν το πρόσωπο μου.
Έτοιμο και το καφεδάκι μου :) 

[αυτός ο έρωτας]

Αυτός ο έρωτας
Τόσο βίαιος
Τόσο εύθραυστος
Τόσο τρυφερός
Τόσο απελπισμένος
Αυτός ο έρωτας
 Όμορφος σαν τη μέρα
Κι απαίσιος σαν τον καιρό
Όταν ο καιρός είναι απαίσιος
Αυτός ο έρωτας τόσο αληθινός
Αυτός ο έρωτας τόσο όμορφος
Τόσο ευτυχισμένος
Τόσο χαρούμενος
Και τόσο μηδαμινός
Που τρέμει από φόβο σαν παιδί στο σκοτάδι
Και τόσο σίγουρος για τον εαυτό του
Σαν ήρεμος άντρας στη νύχτα
Αυτός ο έρωτας
Που έκανε τους άλλους να φοβούνται
Που τους έκανε να μιλάν
Που τους έκανε να χλωμιάζουν
Αυτός ο έρωτας παραφυλαγμένος
Γιατί εμείς τον είχαμε παραφυλάξει
Καταδιωγμένος, πληγωμένος, ποδοπατημένος, αποτελειωμένος,
απαρνημένος, ξεχασμένος
Γιατί εμείς τον είχαμε καταδιώξει, πληγώσει, ποδοπατήσει, αποτελειώσει,
απαρνηθεί, ξεχάσει
Ολόκληρος αυτός ο έρωτας
Τόσο ζωντανός ακόμη
Και τόσο ηλιόλουστος
Είναι ο δικός σου
Είναι ο δικός μου
Εκείνος που υπήρξε
Αυτό το πάντα καινούριο πράγμα
Και που δεν άλλαξε
Όμοια αληθινός σαν φυτό
Όμοια τρέμοντας σαν πουλί
Όμοια ζεστός όμοια ζωντανός σαν καλοκαίρι
Μπορούμε κ’ οι δυό
Να φεύγουμε και να ξαναγυρνάμε
Μπορούμε να ξεχνάμε
Και μετά να ξανακοιμόμαστε
Να ξυπνάμε να υποφέρουμε να γερνάμε
Να κοιμόμαστε ακόμη
Να ονειρευόμαστε το θάνατο
Να ξυπνάμε να χαμογελάμε και να γελάμε
Και να ξανανιώνουμε
Ο έρωτάς μας στέκει εκεί
Πεισματάρης σαν γαϊδούρι
Ζωντανός σαν πόθος
Σκληρός σαν μνήμη
Ηλίθιος σαν κλάψα
Τρυφερός σαν ανάμνηση
Κρύος σαν μάρμαρο
Όμορφος σαν μέρα
Εύθραυστος σαν παιδί
Μας κοιτάζει χαμογελώντας
Και μας μιλάει χωρίς να λέει τίποτα
Κ’ εγώ τον ακούω τρέμοντας
Και φωνάζω
Φωνάζω για σένα
Φωνάζω για μένα
Σε ικετεύω
Για σένα και για όλους όσους αγαπιούνται
Και αγαπήθηκαν
Ναι του φωνάζω
Για σένα για μένα και για όλους τους άλλους
Που δεν ξέρω
Στάσου εκεί
Εκεί που είσαι
Εκεί που ήσουν άλλοτε
Στάσου εκεί
Μην κουνιέσαι
Μη φεύγεις
Εμείς αγαπιόμαστε
Σε ξεχάσαμε
Εσύ μη μας ξεχνάς
Δεν έχουμε παρά εσένα πάνω στη γη
Μη μας αφήσεις να κρυώσουμε
Πάντα πολύ μακρύτερα
Κι αδιάφορο πού
Δώσε μας σημάδι ζωής
Πολύ αργότερα στη γωνιά κάποιας δεντροστοιχίας
Στο δάσος της μνήμης
Πρόβαλε άξαφνα
Τέντωσέ μας το χέρι
Και σώσε μας. . . ..

Ζακ Πρεβέρ..
[Αυτός ο έρωτας]

2 του 2020

Δεύτερη κι όλας μέρα της νέας χρονιάς,  ο ήλιος μπαίνει μέσα στο σπίτι,  τα λαμπάκια στο δέντρο αναβοσβήνουν (μέχρι τα Φώτα),  το λευκό δαντελένιο τραπεζομάντηλο έχει ακόμη τα ψίχουλα από τα κομμάτια της βασιλόπιτας,  μια ιδέα από λευκή σοκολάτα και μια ιδέα κάστανο,  κόκκινες αχρησιμοποίητες χαρτοπετσέτες,  σου-βερ,  πιάστρες και αυτά τα πάνινα που βάζουμε συνήθως κάτω από σκεύη που καίνε,  τα χέρια μας κολάνε από μελωμένα φύλλα και καρυδοαμύγδαλα,  μια ίωση μας χτύπησε την πόρτα,  η Μπόνυ κέρδισε το φλουρί,  μα δεν είναι άδικο να κόβεις κομμάτι για ένα σκυλί(;),  εντάξει όχι τυχαίο σκυλί,  αλλά σκυλί,  που ξυπνάω το πρωί και με καλοσωρίζει / τρελαίνεται για χάδια,  κουνάει την ουρά,  χοροπηδάει,  σέρνεται στο πάτωμα,  καμμιά φορά κάνω πως κοιτάζω αλλού κι εκλιπαρεί να της δώσω προσοχή ώσπου κουράζεται και πλαγιάζει στα πόδια μου,  τότε σηκώνομαι κι έρχομαι στον υπολογιστή,  κι εδώ βλέπω πως έχω και μια δουλειά να τελειώσω,  εκρεμμότητα της προηγούμενης χρονιάς,  στο ραδιόφωνο,  9.19 το πρωί ο αγαπημένος μου δημοσιογράφος στην αγαπημένη μου εκπομπή,  600.000 ευρώ για να διαφημιστεί το μετρό της Θεσσαλονίκης το οποίο ούτε καν υφίσταται,  μόνο σαν ιδέα,  ενώ ο οασθ ασθενεί,  πριν λίγο χάλασε λεωφορείο στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης,  μ'  αυτά τα χρήματα θα μπορούσαμε τουλάχιστον να αποκτήσουμε καινούργια λεωφορεία,  σε ένα σύμπαν παράλληλο προφανώς και ισορροπημένο,  τα στολίδια του δέντρου μου έχουν γεμίσει σκόνη,  παρακαλώ την καλή νεράιδα του 2020 να αναλάβει δράση,  όλο και κάποιο μαγικό ραβδάκι θα υπάρχει- ν α κ ά ν ε ι α υ τ ό ν τ ο ν κ ό σ μ ο ό π ω ς θ α έ π ρ ε π ε λ ο γ ι κ ά ν α ε ί ν α ι!

2020 ευχές

Μια χρονιά εξ ολοκλήρου αποτελούμενη από σ' αγαπώ!
Κι από πολύ σφιχτές αγκαλιές θα τολμήσω να πω.
Χωρίς να αναφερθώ σε δυσκολίες..
Σήμερα μόνο επιθυμίες..

πρωτοχρονιά 2020