άγχος

Σήμερα,  και για τις προσεχείς μέρες,  ήθελα να σταυρώσω τα δάχτυλα μου (τον δείκτη και το μεσαίο) πίσω από την πλάτη μου,  έτσι όπως κάναμε όταν είμασταν παιδιά και θέλαμε την θετική έκβαση μιας κατάστασης.
Όταν θέλαμε να πιάσουν οι ευχές μας δηλαδή.
Μετά σκεφτόμουν πως,  αν πίστευα στον Άι Βασίλη,  και αν του έγραφα ένα γράμμα,  δεν θα ζητούσα να μου φέρει κάτι τις,  αλλά θα του ζητούσα να μου πάρει το άγχος.  Να το πάρει και να το εξαφανίσει από προσώπου γης και να το αντικαταστήσει με τη σωστή διαχείριση των συναισθημάτων μου.
Γιατί αυτή η υπερβολική,  η υστερική επιθυμία να πάνε όλα καλά,  χρειάζεται δεν λέω,  αλλά κι αν δεν πάνε δεν χάθηκε ο κόσμος.  Κάποια πόρτα θα παραμείνει κλειστή,  κάποια άλλη θα ανοίξει.  Άλλωστε είναι τόσα αυτά που έχουμε γύρω μας,  αυτά που περιμένουν να είμαστε χαλαροί για να τα απολαύσουμε.

Επίσης,  αυτή η εμμονή με μια κατάσταση ή αντίστοιχα με έναν άνθρωπο είναι πολύ κουραστική Άι Βασίλη μου,  και για μένα και για αυτόν.  Χάνεται το δάσος και έχει τόσο μεγάλο ενδιαφέρον,  αρκεί κάποιος να μπορεί να το δει!

cute

Έκανα τον πρωινό μου περίπατο και χάζευα τις γειτονιές και όσα παράθυρα έπεφταν στην αντίληψη μου,  ένα σωρό γκρίζα διαμερίσματα,  άτονα και αδιάφορα,  το πολύ πολύ ένα φως σε κάποια ανήλεη κουζίνα και σπάνια η υποψία μιας ανθρώπινης παρουσίας πίσω από τις κουρτίνες.

Εντυπωσιάστηκα όμως μπροστά στο βεραντάκι ενός ημιορόφου,  ένα μπαλκονάκι μισή στάλα μικρό.
Απορώ πώς,  κι όμως το ελάχιστο μεράκι μπορεί να φέρει την ομορφιά,  πολυθρόνα μπαμπού με δυό μεγάλα μαξιλάρια στην πιο cute ροζ απόχρωση του κόσμου,  μικροσκοπικό χριστουγεννιάτικο δέντρο με αναμμένα λευκά λαμπάκια,  λεπτή,  διακριτική, φωτεινή γιρλάντα στο μικρό του μήκος,  γλάστρα με γενναία ανθοφορία στο ίδιο ροζ των μαξιλαριών και πάνω από είκοσι κλουβιά με πουλιά να κρέμονται στον τοίχο.  Μικρά και ξύλινα.
Ένα ατέλειωτο τιτίβισμα,  ένα υπέροχο κελάιδισμα,  μία εξαιρετική μελωδία!

Στάθηκα αρκετά,  το απόλαυσα..

την επόμενη μέρα της γιορτής

-Τί νόμιζες θα μου ξέφευγες;  της είπα χαριτολογώντας,  κι εκείνη μου ορκιζόταν πως θα μου τηλεφωνούσε σήμερα και πως δεν θα έμεναν τα ''χρόνια της πολλά''  γραμμένα μόνο σε ένα σχόλιο στο facebook.
Η θεία Δ.  που τελευταία την αποκαλώ σκέτο Δ.,  αφού έχουμε μόνο γύρω στα 12 χρόνια μόνο διαφορά.
-Δεν φτιάχνεις μόνο εσύ τούρτες,  κάνω κι εγώ ταρτάκια μου είπε σε κάποια στιγμή στην κουβέντα μας.
Και με τί τα γεμίζεις;  την ρώτησα.
-Ααα εγώ δεν βάζω φρούτα,  βάζω μια λεπτή στρώση μαρμελάδα κι από πάνω γλυκό του κουταλιού,  ό,τι γλυκό έχω.  Συνήθως από διάφορα γλυκά!
Η Δ.,  ζει στην Κρήτη.
Εκεί όπου γεννήθηκε ο πατέρας μου,  κι έφυγε στα 18 του.
Η Δ.  είναι γυναίκα του αδερφού του πατέρα μου,  και η δεύτερη μας συνάντηση,  τόοοτε παλιά,  η πρώτη ήταν στον γάμο τους όπου είχα γίνει και παρανυφάκι,  στην δεύτερη λοιπόν συνάντηση,  που είχαμε πάει οικογενειακώς στην Κρήτη και είχαμε φιλοξενηθεί γύρω στις 20 μέρες στο σπίτι τους,  είχα θυμώσει πάααρα πολύ,  κι αυτός ο θυμός,  έφυγε από μέσα μου μόνο τα τελευταία χρόνια.
Θα σας πω το γιατί.
Τρώγαμε ένα μεσημεράκι,  ενώ πριν λίγο ο ταχυδρόμος είχε φέρει ένα γράμμα.  Το γράμμα ήταν για μένα,  από το αγόρι μου.  Πώς το είχα σκεφτεί και είχα δώσει την ξένη διεύθυνση δεν ξέρω.  Πώς δέχτηκα να μου στείλουν γράμμα σε ξένο σπίτι επίσης δεν ξέρω.  Το μόνο που θυμάμαι ήταν πως ήμουν 16 χρονών,  ίσως αυτό να δικαιολογεί την παρορμητικότα μου.  Ή την αγένεια μου.  Ωστόσο εγώ τότε δεν καταλάβαινα ούτε το ένα ούτε το άλλο.  Απλά ήθελα το γράμμα!
Όμως δεν το πήρα ποτέ στα χέρια μου.
Γιατί το γράμμα το παρέλαβε η θεία Δ. όπως ήταν λογικό αφού ήρθε στο σπίτι της,  αλλά δεν το παρέδωσε στο όνομα του παραλήπτη που ήμουν εγώ.  Βασικά δεν το παρέδωσε σε κανέναν.  Εκείνο το μεσημέρι,  καθώς τρώγαμε,  σηκώθηκε,  και επέστρεψε ανεμίζοντας το γράμμα ανακοινώνοντας την άφιξη του μπροστά σε όλους.
Η μπουκιά που έτρωγα με έπνιξε,  κοκκίνησα,  ντράπηκα και έμεινα παγωτό.
Δεν ειπώθηκε τίποτα άλλο ούτε από εμένα ούτε από κανέναν άλλον.
Μέσα μου όμως άρχισα να πλέκω έναν θυμό,  που έγινε σαν ένα κασκόλ τόσο μακρύ,  που ένωνε την Κρήτη με τη Θεσσαλονίκη κι ακόμη παραπέρα.
Από τότε δεν ξαναπήγα στο νησί.
Οι θείοι έρχονταν που και που κανένα καλοκαιράκι στο σπίτι των γονιών μου.
Μέχρι που πολλά χρόνια μετά,  ήρθαν και όταν ο πατέρας μου αρρώστησε.
Και αυτό μου έκανε πάρα πολύ μεγάλη εντύπωση.  Θετική.
Ένιωθα πως ο πατέρας μου τους αγαπούσε πολύ,  και πως ήταν οι μόνοι άνθρωποι που εμπιστευόταν τόσο πολύ.
Έτσι,  άρχισα να τους εμπιστεύομαι κι εγώ,  και να τους αναζητώ έστω στο τηλέφωνο.  Έτσι,  το κασκόλ του θυμού,  άρχισε σιγά σιγά να ξηλώνεται.  Κι εξαφανίστηκε.
Η θεία Δ.  μετά που χάσαμε τον πατέρα μου,  έγινε σκέτο Δ.
Ένα πολύ πολύ αγαπημένο Δ.
Για αυτό και δεν ήθελα τα χρόνια της πολλά να μείνουν γραμμένα σε ένα σχόλιο της στο facebook,  όσο αγάπη κι αν περιείχαν.
Γιατί από τους πολύ αγαπημένους μου,  θέλω να με χαιδεύει η φωνή τους.


Ίσως να τα θυμήθηκα όλα αυτά,  επειδή πριν λίγο μίλησα μαζί της αλλά κι επειδή εχθές,  θα γιόρταζε μαζί μου,  αν ζούσε κι ο πατέρας μου!

γιορτάζω

και φέτος!
Με μια λαχταριστή black forest που προς το παρόν ξεκουράζεται στο ψυγείο.  Εμείς ακονίζουμε τα πηρουνάκια μας!

Μ'  αρέσει η 26η του Νοέμβρη,  πολύ.
Μ'  αρέσουν πολύ οι τηλεφωνικές αλλά κι οι διαδικτυακές ευχές.
Μ'  αρέσει να με θυμούνται και να με αγαπούν.

Ο θυμωμένος Γηρυόνης,  τα σύννεφα που σκοτεινιάζουν τον ουρανό,  δεν μου επιτρέπουν να βγάλω φωτογραφία την τούρτα μου,  αύριο ίσως αν ο καιρός είναι πιο κατάλληλος,  κάτι που ελπίζω .

Λίγη γιορτινή σαμπάνια για το καλό!
χρόνια μου πολλά!!!

 

στραφταλιζέ κουτί

Χαζεύοντας όλες αυτές τις βιτρίνες που στολίστηκαν με τα χριστουγεννιάτικα,  κι άλλες που μπογιατίστηκαν με αγγελάκια,  με χιονισμένα τοπία και με τάρανδους,  σκεφτόμουν αν πχ όταν ερωτευόμαστε,  όλο αυτό το τρελλό ερωτικό συναίσθημα,  αυτή την απογείωση,  αυτό το ορμητικό up στα σύννεφα,  μας το εμπνέει το αντικείμενο του πόθου μας.
Μήπως όμως του χαρίζουμε υπερφυσικές ιδιότητες;
Είναι πράγματι τόσο έξυπνος,  τόσο τρυφερός,  τόσο απαραίτητος όσο και το οξυγόνο που αναπνέουμε;
Ή μήπως είναι απλά ο άνθρωπος της συγκεκριμένης χρονικής στιγμής,  που μας έδωσε την ευκαιρία να ανοίξουμε το δώρο που κρύβουμε μέσα μας;  Αυτό το στραφταλιζέ κουτί με τα υπέροχα συναισθήματα;

Ή μήπως όλο αυτό,  περί έρωτος κλπ έχει να κάνει με τις ορμόνες και μόνο;
Πολύ πεζό θα μου πεις αλλά ποιός λέει πως η ζωή δεν είναι πεζή;

χιούμορ

Το πρώτο μου αγόρι,  ο πρώτος έρωτας της εφηβείας μου,  είχε χιούμορ.  Ήταν αυτό που μου είχε λείψει πολύ,  όταν στα 23 του αποφάσισε να παντρευτεί,  όχι εμένα,  μια άλλη!
Ωστόσο τα πράγματα δεν του είχαν πάει και πολύ καλά,  ο γάμος του του έδωσε ένα διαζύγιο κι ένα παιδί,  αυτό που θυμάμαι όμως είναι πως υπήρξε εποχή που όταν ζούσε για ένα διάστημα με τους γονείς του,  μετά το διαζύγιο,  του τηλεφωνούσα κάθε μέρα,  για να μου πει αστεία.
-Θέλω να σε κάνω να γελάς μου έλεγε κι εγώ ξεκαρδιζόμουν,  μέσα στην ανεμελιά εκείνης της ηλικίας.
Τότε,  ήταν για μένα απίστευτα αισθητή η έλλειψη όχι του καυστικού ή του αυτοσαρκαστικού αλλά του πηγαίου χιούμορ στη ζωή μου. Το είχα υπερβολική ανάγκη!

Πολλές φορές,  στα τόσα χρόνια, ήρθε σαν σκιά που αμέσως την έδιωξα,  η σκέψη πως αν υπήρχε γέλιο ξεκαρδιστικό στον κόσμο μου όλα θα ήταν ένα κλικ πιο γλυκά,  πιο ελαφριά,  πιο απαλά,  πιο γουστόζικα,  πιο χαριτωμένα. 

με βροχή

Καθώς ωριμάζεις,  νιώθωντας πως η αδύναμη νεανική φωνούλα σου,  θα μπορούσε να Ακουστεί,  έχεις δύο επιλογές.
_Να Ακούγεσαι,  διατηρώντας την εσωτερική σου ομορφιά και απαλότητα,  την διακριτικότητα και την ευγένεια,  την καλοσύνη,  την κουλτούρα.  Την αγάπη.
_Να Ακούγεσαι σκληρός,  τόσο που η δύναμη της φωνής σου,  να μετατρέπεται σε στεγνό,  συμπαγή θόρυβο μέχρι να φτάσει στα δικά μου αυτιά.

Και στις δύο περιπτώσεις,  εσύ λες αναμφισβήτητα την άποψη σου,  αλλά εκεί είναι η ουσία;

*

''Δεν με εκπλήσσει πια τίποτα'', λένε πολλοί άνθρωποι ή ''σοβαρά, δεν το περίμενες αυτό;'' Ή, οι ηλίθιοι είναι αυτοί που εκπλήσσονται με τα πάντα''. 

Εκπλήσσομαι! 

Και μάλιστα, πολλές φορές δημιουργώ εκ των έσωθεν την έκπληξη. Τί νόημα θα είχε η ζωή χωρίς εκπλήξεις; Ηθελημένα αφήνομαι συχνά, στην αγκαλιά της αφέλειας.

Νοέμβριος 2017

*

Φυσάει και βρέχει από το ξημέρωμα.  Τα δωμάτια είναι σκοτεινά,  ανάβω τα φώτα.  Υπέροχη μουσική από το ραδιόφωνο πλημμυρίζει τον χώρο.  Χαζεύω τα λουλούδια έξω από το παράθυρο μου.  Τα χρωματιστά κεφαλάκια από τους φετινούς πανσέδες σκάνε συνεχώς μύτη.  Τα κυκλάμινα μου,  τα μικρά παιδιά μου έξω στο μπαλκόνι όπως τα αποκαλώ,  με αποζημιώνουν με τα υπέροχα επιβλητικά άνθη τους.

Τα μεγάλα προβλήματα,  σε σμιλεύουν.  Σε μεταλλάσουν,  είτε σε πολύ σκληρό,  είτε σε πολύ γλυκό άνθρωπο.  Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό!

θάλασσα

Πόσο τυχερή νιώθω,  που σε 5'  λεπτά από το σπίτι μου,  στα τόσα χιλιόμετρα παραλία,  μπορώ να περπατήσω όσο θέλω,  πλάι στα χίλια μπλε του παραδείσου μιας ήρεμης θάλασσας,  να κάνω την βόλτα μου μαζί σου,  την πιό ατμοσφαιρική στιγμή,  εκείνη που το λευκό φως της ημέρας κάνει το πρώτα φλερτ με το σκοτεινό της νύχτας.  Έχει μια τέτοια γλύκα αυτή η μίξη των χρωμάτων του ουρανού και της θάλασσας κι εκεί στο βάθος,  τα φώτα των σπιτιών και του δρόμου,  άψυχα ακόμα,  δειλά, μα τόσο υπέροχα σαν ελάχιστα,  λευκά,  λαμπερά φτερουγίσματα.

Ένα νεαρό ζευγάρι,  μια αγκαλιά κι ένα φιλί,  δύο πρόσωπα ευτυχισμένα,  μια παράδοση χωρίς όρους.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν,  πίνουμε εσπρεσσάκια,  εσύ κι εγώ,  χαζεύοντας στο βάθος το βουνό,  την πόλη,  τους γλάρους,  τους ερωδιούς,  τη θάλασσα.  Το φως πέφτει σταδιακά,  ο ήλιος δύει.
Και είμαστε εμείς,  οι αγκαλιές και τα φιλιά μας,  ο ίδιος ο παράδεισος.

επιφάνεια

Αυτό που θέλω να επιβάλλω στον εαυτό μου,  που πρέπει να κατανοήσω,  είναι να μην δέχεται τα βέλη σε προσωπικό επίπεδο.
Είναι ανόητο να τα παίρνω όλα προσωπικά,  δεν μιλούν όλοι για μένα,  δεν με γνωρίζουν καν.
Δεν θέλουν να με πείσουν,  απλά λένε την άποψη τους,  ίσως με τρόπο αγενή,  ίσως με τρόπο εγωιστικό,  αλλά ποιός μπορεί να ξέρει τί κρύβεται στο μυαλό του άλλου,  πώς σκέφτεται και τί θέλει στον εαυτό του να αποδείξει.
Πρέπει να μου μάθω να μην βλέπω την αντίθετη άποψη σαν απειλή.  Ας μου κουνούν το δάχτυλο.  Ας είναι η συμπεριφορά τους τοξική.  Ας μου υποδεικνύουν το δικό τους ολόσωστο,  το  πως ακούν την καλύτερη μουσική,  ή πως απορρίπτουν τις χειρότερες θεατρικές παραστάσεις,  στις οποίες εγώ πέρασα καλά και γέλασα.  Ας αδιαφορούν για τις δικές μου χαρές.
Να μου μάθω πως το πρόβλημα δεν είναι δικό μου,  το πρόβλημα είναι του άλλου.

Να μένω στην επιφάνεια.
Να μην ψάχνω το βάθος σε ανθρώπους που δεν το διαθέτουν και κυρίως που δεν έχουν την παιδεία να μεταδώσουν σωστά αυτό που θέλουν να πουν.  Το να με κάνεις να νιώθω άσχημα δεν είναι ο σωστός τρόπος.  Ούτε το να μου βάζεις καπάκι κάθε που ανοίγει μια συζήτηση.  Ούτε το να με βάζεις στην διαδικασία να μετράμε τους πόντους μας.
Χίλιες φορές μόνη μου.  Χίλιες φορές στον δικό μου κόσμο.  Χίλιες φορές το δικό μου αστέρι για μένα,  μόνο για μένα και για τους ελάχιστους που μ' αγαπούν.

βιτρίνες

Το διαμέρισμα της Α.  ήταν βουτηγμένο στο σκοτάδι,  είναι αλήθεια πως έχω καιρό να δω τις ηλεκτρικές λάμπες του να καίνε,  όμως νοητά,  πολλές στιγμές μου βρίσκομαι εκεί.

Απέναντι,  ένα μεγάλο κατάστημα ολοστόλιστο με χριστουγεννιάτικα δώρα,  όπου κυριαρχούσε το κόκκινο και το λευκό.  Μου άρεσαν πολύ οι διόροφες κρυστάλλινες πιατέλες του για τα γλυκά,  και δυό υπέροχοι λευκοί τάρανδοι σε φυσικό μέγεθος,  με κίνηση στον λαιμό και το κεφάλι για το decor της βιτρίνας.
Σκεφτόμουν πόσο μια βιτρίνα σε ελκύει να αγοράσεις,  αλλά κυρίως να σου φτιάξει την διάθεση όπως και την ατμόσφαιρα όλου του δρόμου και της περιοχής.

Μετά,  ψάχνοντας να βάλω μια φωτογραφία στην ανάρτηση, και χαζεύοντας αυτή την λιμουζίνα,  θυμήθηκα πως η Α.  μου είχε πει πως είχε μια σχέση,  δέκα ολόκληρα χρόνια με κάποιον,  δέκα ολόκληρα χρόνια,  μια ζωή δηλαδή,  κι άλλα δέκα μετά έπιναν συχνά πυκνά σε διάφορα καφέ στο κέντρο το καφεδάκι τους,  σύνολο είκοσι και βάλε,  και πως όταν μια μέρα αυτός ήρθε στο ραντεβού με μία απαστράπτουσα μαύρη Mercedes,  αυτή δεν θέλησε να τον ξαναδεί,  έβαλε τελεία,  delete.
Δεν την ρώτησα το γιατί,  συμβαίνουν αυτά στις ερωτικές ιστορίες.

Την ταινία με τον Ρόμπερτ ντε Νίρο και την Μέρυλ Στρηπ,  την θυμάμαι κάθε τέτοια εποχή,  ήταν το ''μια αγάπη γεννιέται'',  παρ'  όλο που τη θεωρώ αρκετά μελαγχολική,  περιγράφει την σεμνότητα εκείνης της εποχής.  Τον σεβασμό προς τον έρωτα σου.

Βέβαια,  από ότι θυμάμαι,  σ'  αυτή την ταινία ο Ρόμπερτ ντε Νίρο,  ήταν απίστευτα συνεσταλμένος,  διακριτικά διεκδικητικός και πολύ πολύ αληθινός,  ντόμπρος και με τις δύο σχέσεις του.
Ίσως αυτό,  το ότι δεν δειλιάζεις να είσαι αληθινός σε κάνει να κερδίζεις σε σεβασμό.

με ξεπερνά..

..αυτό που άλλο σκέφτομαι,  άλλο γράφω στην ανάρτηση,  άλλα λέμε στα σχόλια,  μου την πέφτουν κι οι ''ανώνυμοι''  που όλως περιέργως πολλαπλασιάζονται και τέλος καταλήγουμε μαζί με την Αρτίστα και τον αείποτε  να τρώμε μπεζέδες που τους αρέσουν πολύ,  με ξεπερνά..  :-)))
 Ωστόσο,  αυτή είναι η χαρά των blogs.


Ορίστε,  φαίνονται πεντανόστιμοι (οι μπεζέδες) και φτάνουν για όλους!

Σας αγαπώ φίλοι μου :)
Με κάνετε και χαμογελώ!

ζαχαρώματα

Όσο ''ζαχαρωτή''  κι αν δείχνει μια κατάσταση για να πεις το ''ναι''  στον εαυτό σου θα πρέπει να μπορείς να την στηρίξεις,  να βάλεις καρδιά και να την κουβαλήσεις στις πλάτες σου.
Η δύναμη της ''καρδιάς''  ωχριά μπροστά στην ''αδυναμία του σώματος''.

Όπως και το να είναι ευνοικές οι τρέχουσες συνθήκες.

Επίσης,  εκτός όλων των παραπάνω,  θα πρέπει με τον χί άνθρωπο,  να μπορείς να στρώσεις έστω μια κουβεντοκατάσταση.  Να μπορείς να συνενοηθείς.  Να νιώθεις πως σε καταλαβαίνει και τον καταλαβαίνεις.
Να επικοινωνούν οι κεραίες σας.
Να υπάρχει χημεία,  φυσική κι όλα αυτά..

Οδός Αριστοτέλους

 

Στην οδό Αριστοτέλους,  τον πιο πολυσύχναστο δρόμο της πόλης μου,  κάτω από τα κτίρια του Ερνέστου Εμπράρ,  ένα σάββατο,  ένα μοναδικό απόγευμα,  με ένα χωνάκι παγωτό στο χέρι,  και στις τσέπες όνειρα.

 

Ένας ήλιος να χάνεται πίσω από τα σύννεφα,  κι αν είσαι τυχερός μπορεί να σου φυλάει μια δύση με χρώματα και σχηματισμούς που θα σου μείνουν αξέχαστα.

Ζαχαροπλαστεία,  μυρωδιές από ζεστό καφέ,  ψημμένο φύλλο και βανίλια.  Καρύδια,  σιρόπια,  πίττες και σοκολάτες.

Κινηματογράφος Ολύμπιον,  Ηλέκτρα Παλάς,  Ορίζοντες.

Κίονες σε χρώμα κεραμυδί και καμάρες,  πολλές καμάρες που στο πίσω μέρος τους φωλιάζουν πουλιά.

Στο βάθος η θάλασσα,  σ'  αυτή την πόλη όπου κι αν βρεθείς,  στο βάθος θα δεις την θάλασσα.

Μια θάλασσα που άλλες φορές ντύνεται με χίλιες δυό φωτεινές αποχρώσεις του μπλε κι άλλες πάλι,  φοράει τα θυμωμένα της,  τα σοβαρά,  τα γκρίζα και τα μαύρα. 

''Κι ήταν ένα πράσινο,  πράσινο φεγγάρι να σου μαχαιρώνει την καρδιά.'' 

Οδός Αριστοτέλους

Χαρούλα Αλεξίου

σιρόπι και σοκολάτα

Να,  είναι καμμιά φορά κάποια πράγματα που σου φαίνονται τόσο εύκολα να τα φτιάξεις,  και όταν αρχίσεις να καταναγίνεσαι μ'  αυτά καταλαβαίνεις πόση λεπτομέρεια χρειάζεται και πόση δουλειά για να φτάσεις εκεί που θέλεις,  όπως ακριβώς μ'  αυτές τις ζουμερές φέτες πορτοκαλιού που και με παίδεψαν,  κι ούτε το επιθυμητό αποτέλεσμα μου έδωσαν.  Ασχολήθηκα όμως,  καταπιάστηκα με τα σιρόπια και τις σοκολάτες,  μύρισε το σπίτι πορτοκάλι,  νομίζω εκεί είναι η ουσία.

λουλούδια

Ανάμεσα σε δυστυχισμένες κι ευτυχισμένες μέρας,  σκέψεις με κατακλύζουν,  όχι πάντα ευχάριστες.
Αν,  ήξερα την πορεία του χρόνου μου,  το μέλλον μου,  πολλά χρόνια πριν,  θα είχα κάνει τις ίδιες επιλογές;  Θα είχα ξεβολευτεί κομματάκι;  Θα είχα λοξοδρομήσει;
Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω,  όχι μία,  μα πολλές τιμωρίες θα μου έβαζα.
Στο μπουντρούμι,  χωρίς φαγητό και χωρίς νερό θα με έκλεινα!

Όμως πώς να αναμετρηθείς με τις εκάστοτε συνθήκες αναρωτιέμαι.  Με τα τότε δεδομένα,  εξωτερικά και εσωτερικά;  Οι επιλογές παίρνονται ανάλογα με το backround που μπορεί ή όχι να τις υποστηρίξει,  ή τις συνθήκες οι οποίες θα σε σπρώξουν προς τα εκεί.

Και τί θα έκανες μου λες;
Πώς θα τις στήριζες χωρίς την δύναμη,  την επιμονή;  Και την ωριμότητα;  Την εμπειρία;  Αυτά δεν τα λογαριάζεις;

Να κάτι τέτοια σκέφτομαι,  και πόσο εύκολη ήταν η ζωή μας τότε και πόσο δύσκολη είναι τώρα,  και που τότε νομίζαμε πως το δύσκολο είναι εκείνο,  μα τώρα αυτό που τρομάζει πιό πολύ είναι η ιδέα πως τα Δύσκολα,  τα αληθινά δύσκολα δεν τα ζήσαμε ακόμα.

Μετά βρίσκω παρηγοριά στις φωτογραφίες του διαδυκτίου,  που γεμίζουν την αγκαλιά μου με λουλούδια!  Και κάπως έτσι,  έστω και λίγο στρογγυλεύουν οι γωνίες μου.
Μήπως έχω κι άλλη λύση;

προβολή

Είχαμε κουβέντα το πρωί για τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου,  κι έτσι όπως ήθελα να γίνω πιο κατανοητή,  είπα να.. όπως ήταν ο μπαμπάς και έγειρα λίγο αριστερά το κεφάλι,  δείχνοντας την άδεια θέση δίπλα μου,  σαν να καθόταν από νωρίς,  μαζί μας εκεί,  λες και δεν είχε πεθάνει,  λες και μπορούσα τώρα πια να τον έχω να κάθεται δίπλα μου και να έχω και την δυνατότητα να είμαι επικριτική,  για τον απόλυτο εγωισμό του κυρίως,  ποτέ δεν με ενόχλησε κάτι άλλο.

Είναι κάποιες σχέσεις,  που μοιραία αλλοιώνονται με το πέρασμα του χρόνου.
Αλλάζουν μορφή,  μα εσύ κι εγώ,  παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε ένα πλαίσιο θέλω να πιστεύω τώρα πια αγάπης,  γυμνοί πιά από κάθε άλλο συναίσθημα.

Είδες;  Πάλι μιλάω και για τους δυό μας,  ενώ μόνο τον δικό μου εσωτερικό κόσμο μπορώ να γνωρίζω.  Προβάλλω τα θέλω μου στο δικό σου πρόσωπο,  πόσο κουραστικό πρέπει να είναι / ήταν αυτό για σένα!

ένα δώρο

Και να που επιτέλους,  μετά από μια ολιγόλεπτη αναμονή στο ταχυδρομείο,  έχω μπροστά μου ένα χαρτονένιο μεγάλο φάκελλο.  Τον ανοίγω κόβοντας τη μία του πλευρά με τον παλιό μου μπρούτζινο χαρτοκόπτη.
Βάζω το χέρι μου μέσα και βγάζω -ουάου- το τεύχος 623 του Lifo.  Ένα τεύχος για τη Θεσσαλονίκη.  Ημερομηνία έκδοσης 31.10.2019.
Στην πρώτη εσωτερική σελίδα,  καρφιτσωμένα μια ονομαστική κάρτα και μια αφιέρωση.
Ξεφυλλίζω το περιοδικό προσεκτικά, με ενθουσιασμό,  μελετάω τα περιεχόμενα:  νέα πόλη,  οι μαγεμένες,  μια βόλτα στις γκαλερί,  νέο αίμα:  τα πρόσωπα της Θεσσαλονίκης,  ο Θεσσαλονικιός.  Παιχνίδια photoshop με γνώμονα τον λευκό πύργο.  Ένα τεύχος εξ ολοκλήρου  αφιερωμένο στην πόλη μου,  χαμογελώ από ευτυχία!


Πέρα από ένα μεγάλο,  τεράστιο ευχαριστώ θα ήθελα να σταθώ στο σημείο της ικανότητας ενός ανθρώπου,  να αφουγκράζεται τον συνάνθρωπο του,  τόσο πολύ,  όσο να γνωρίζει πως ''Αυτό'' θα τον χαροποιήσει.
Σπουδαία ικανότητα!

ο ακορντεονίστας

Έφυγε από το σπίτι της με απότομες κινήσεις,  γεμάτη θυμό.  Βάδιζε χωρίς να μετράει τις ώρες και να που αυτή τη στιγμή,  η Έλντα,  στεκόταν ακριβώς μπροστά του,  συνεπαρμένη από τα μαγικά χέρια αυτού του άγνωστου,  πλανόδιου μουσικού.

Το ακορντεόν έστελνε νότες κατευθείαν στην καρδιά της προτρέποντας το σώμα της απ'  άκρη σε άκρη να συμμετέχει σ' αυτόν τον γεμάτο ψυχικά συναισθήματα σκοπό.
Γοητευμένη,  ένιωσε ευφορία μα συγχρόνως και μια λύπη για αυτόν τον ταλαντούχο άνθρωπο που παρότι στερούνταν όρασης,  ήταν ολοφάνερο πως η μουσική δεν ήταν για αυτόν μια απλή και αναγκαία ενασχόληση ώστε να εξασφαλίσει την επιβίωση,  μα κάτι πολύ περισσότερο,  ένα πλεόνασμα πάθους,  έρωτα,  μαγείας  και έκφρασης.

Πλήθος ανθρώπων πήγαινε κι ερχόταν κατά μήκος αυτού του πολυσύχναστου δρόμου,  με τα τουριστικά μικροκαταστήματα και τα όμορφα τριόρωφα,  παραδοσιακά κτίρια με τις εντυπωσιακά επικλινείς στέγες.  Κάποιοι σταματούσαν να ακούσουν αντλώντας ιδιαίτερη ευχαρίστηση ενώ άλλοι έσκυβαν για να αφήσουν μια ελάχιστη αμοιβή,  λίγα κέρματα στο βελούδινο κουτί που βρίσκονταν ακουμπισμένο στο έδαφος,  ακριβώς στα πόδια του θαυμάσιου ακορντεονίστα.

Όταν η Έλντα,  ώρες μετά,  αποφάσισε να επιστρέψει στο σπίτι,  το έκανε απαλά,  αργά και προσεκτικά,  σαν να κουβαλούσε μαζί της ένα εύθραστο δημιούργημα της φαντασίας της,  μια ιδέα από φύλλα φθινοπωρινά ας πούμε,   ή ίσως μια ιδέα από άνοιξη,  από λουλούδια και άπλετο φως!


                                                                 _____________


Αυτή είναι η συμμετοχή μου για την #φωτο-συγγραφική σκυτάλη που διοργανώνει η Γήινη Ματιά.
Εμπνεύστηκα από την πολύ όμορφη φωτογραφία που μου έδωσε η Ανέσπερη.
Η λέξη που επιλέχθηκε και μου δόθηκε από την Ανέσπερη είναι η ''ενασχόληση''.  Θα την δείτε με bold,  πλάγια γραμματοσειρά στο κείμενο.

Με τη σειρά μου,  επιλέγω την λέξη  γονείς  για την Κλαυδία,  από το blog κάτω από την ακρόπολη,  πιστεύω πως είναι μια λέξη που προσδιορίζει δύο ανθρώπους πολύ σημαντικούς στην ζωή του καθένα μας.
Παραθέτω και την φωτογραφία που βρήκα στο διαδίκτυο και η οποία προσωπικά με γοήτευσε.
Καλή έμπνευση,  Κλαυδία μου ελπίζω να σου αρέσουν.

στενότητα

Θαυμάζω τους ανθρώπους που μεταναστανεύουν,  που είναι ταξιδιάρικα πουλιά,  που χτίζουν φωλιές εδώ κι εκεί και ξαναδημιουργούν τις ζωές τους από την αρχή,  με καλύτερες βάσεις.
Αυτούς που θεωρούν πατρίδα τους όποιο χώμα πατούν και σπίτι τους όπου υπάρχει ζεστό φαί.
Που ενσωματώνονται με ευελιξία στο νέο περιβάλλον.

Εγώ ανήκω στους άλλους!

το κορίτσι πίσω από το παράθυρο

Από χθες βρέχει.  Ο Οκτώβρης παίρνει μαζί του δικαιωματικά και τα τελευταία υπολείματα ενός ατέλειωτου καλοκαιριού.
Ώριμο φθινόπωρο πια.
Το δωμάτιο μου είναι σκοτεινό μα δε ανάβω φως.
Πλησιάζω στο παράθυρο και από τη χαραμάδα που αφήνουν οι ενώσεις από τις κουρτίνες κοιτάζω το διαμέρισμα σου.  Ακριβώς εκείνο το δευτερόλεπτο,  ανάβει το φωτιστικό στο κεντρικό δωμάτιο του σπιτιού σου.  Απορώ γιατί συνήθως,  αυτή την ώρα βρίσκεσαι στη δουλειά σου.   Φοράς ακόμη την ζακέτα σου και έχεις κρεμασμένη στον ώμο σου την τσάντα σου,  όταν πλησιάζεις στο παράθυρο σου.  Δεν θυμάμαι ποτέ,  από τότε που έγινες η νέα μου γειτόνισσα,  να το έχω δει είτε κλειστό,  είτε με τραβηγμένες τις κουρτίνες.
Κάνω μια αντανακλαστική κίνηση να κρυφτώ πίσω από τον τοίχο,  αν και γνωρίζω πάρα πολύ καλά ότι δεν έχεις την δυνατότητα να με δεις,  παρά μόνο αν υψώσεις τα μάτια πάνω από τα παρτέρια με τους κίτρινους πανσέδες που αυτή τη στιγμή στραγγίζουν βροχή.
Βγάζεις την ζακέτα σου και σωριάζεσαι σε μια πολυθρόνα που βρίσκεται στον χώρο σου.
Δείχνεις εξουθενωμένη,  βάζεις το πρόσωπο σου ανάμεσα στις παλάμες των χεριών,  κλαις;  Νομίζω πως κλαις μα γρήγορα συνέρχεσαι,  πας για λίγο στο μπάνιο κι έρχεσαι σκουπίζοντας με μια πετσέτα το πρόσωπο σου.  Κάτι φτιάχνεις στο μάτι της κουζίνας,  υποθέτω λόγω της ώρας,  πως ζεσταίνεις νερό για λίγο καφέ ή τσάι.
Δεν γνωρίζω τί είναι αυτό που σε έκανε να αφήσεις την δουλειά σου και να επιστρέψεις στο σπίτι,  ξανασωριάζεσαι στην πληθωρική σου πολυθρόνα με ένα φλυτζάνι ''κάτι''  στα χέρια.
Γύρω σου υπάρχουν βιβλία,  άτακτα ριγμένα εδώ κι εκεί,  απορώ πως βρίσκεις την άκρη.
Σε αφήνω για λίγο,  διψάω,  χρειάζομαι ένα γεμάτο ποτήρι νερό.
Επιστρέφω με ένα κουτάκι πορτοκαλάδα και δεν είσαι πια μόνη σου.
Μιλάς με κάποιον,  ή μάλλον λογομαχείς.
Δεν φτάνουν οι φωνές σας ως εδώ μα μπορώ να νιώσω κάθε σας κίνηση.
Σου μιλάει άσχημα,  κλαις.
Το σώμα σου τρέμει.
Δεν είναι η καλή σου μέρα σήμερα.
Πίνω την πορτοκαλάδα μου και κοιτάζω για λίγα δευτερόλεπτα την οθόνη του υπολογιστή μου.
Είμαι στην σελίδα σου στο facebook και χαζεύω το προφίλ σου.
Την πρωινή σου καλημέρα,  συνοδεύει ένα έργο τέχνης,  του 1925.
Εικονίζει ένα ήρεμο,  φυσικό τοπίο.
Κάπου στο βάθος ένα ζευγάρι απολαμβάνει με κάθε του ερωτευμένο κύτταρο ένα πικ νικ κάτω από  τα δέντρα και το γρασίδι.

συνεχίζεται (νομίζω)