επιθυμίες

Καμμιά φορά θέλω να πω,  μην με εμπιστεύεστε,  έχω επιθυμίες που ίσως σας ανησυχούσαν στο μυαλό μου..  κι όταν με ρωτάτε το γιατί και το πως μακάρι να μπορούσα να ομολογήσω απλά την αλήθεια..

συχνά

Είναι κάποιες φορές που τα πράγματα παίρνουν ας πούμε ένα χρώμα κόκκινο,  γιατί το κόκκινο έχουμε στο μυαλό μας,  άσχετα από το τι εκπέμπει το κάθε τι..
Τα ίδια γεγονότα,  μια άλλη μέρα του χρόνου θα μπορούσαν να γίνουν κίτρινα αν αυτό γράφει η φαντασία μας..

Συμβαίνει,  ευτυχώς όχι πολύ συχνά αλλά συμβαίνει..

οι ερωτευμένοι

Οι ερωτευμένοι δεν φιλιούνται μόνο

πίσω από τις βάρκες.

Τρέχουν και κρύβονται στα δάση.

Όταν γυρίζουν,  μαζεύουν τα ρούχα τους

κι ανεβαίνουν στα ποδήλατα.

Οδηγούν με ορμή κι ευελιξία,

με χαλαρωμένα πρόσωπα και σώματα.

Οι ερωτευμένοι δραπετεύουν από κοινές συνομιλίες

και βαρετές συνήθειες.

Αλεξάνδρα Μπακονίκα

τα ποδήλατα

''ανοικτή γραμμή''

εκδόσεις διαγωνίου

1016266

Γράφω νούμερα στους τίτλους για να σου τη σπάσω,  ή για να σε κάνω να με προσέξεις ή γιατί θέλω να πάρω κάτι από σένα,  μόλις έσβησα το τσιγάρο μου που έγινε τόσο δα μικρό και πίνω από τον καφέ μου,  είναι ζεστός και καίει τον πληγωμένο ουρανίσκο μου.  Η μαμά δε φεύγει ποτέ και φτιάχνει σοκολατένια γλυκά για να νιώθει ότι υπάρχει,  και μας τα ταίζει ζεματιστά,  και φωνάζει προσέξτε το στομάχι σας αλλά είναι πια αργά,  είναι νύχτα κι από τον ουρανίσκο μου κρέμονται ήδη μικρές και λεπτές πέτσες και το στομάχι μου διαμαρτύρεται με συσπάσεις,  αλλά τώρα είναι πρωί κι η Ρ. δεν έχει ακόμη ξυπνήσει,  κι εγώ ανάβω άλλο ένα τσιγάρο και πίνω από τον καφέ μου που έχει σχεδόν κρυώσει και καμαρώνω το μπλε ποτήρι που πήρα χθες από εκείνο το πολυδιαφημισμένο κατάστημα που μπαίνεις και είναι σαν να έχεις χαθεί σε λαβύρινθο,  θεέ μου είπα,  παντού σαν εγκλωβισμένοι,  κι έτσι όπως σου κόβεται η ανάσα που δεν βλέπεις έξοδο από πουθενά παρά μόνο από πάνω ως κάτω πράγματα που θέλει να πουλήσει,  και δε μπορείς να πεις όχι ακριβώς επειδή δεν είναι απολύτως χρεαιζούμενα,  και δεν μπορείς να πεις όχι επειδή είναι πάμφθηνα,  ένα ευρώ,  δύο ευρώ,  τρία ευρώ και γεμίζεις ένα καλάθι με χαριτωμένα άχρηστα αλλά φθηνά.  Στο μπλε βιδωτό ποτήρι που κάνει μια τσακ και τσουπ εμφανίζεται ένα κρυφό καλαμάκι,  θα βάλω αύριο τον καφέ μου και θα πάω στην Α. μαζί με ένα χιλιοδιπλωμένο χαρτάκι,  άνοιξε το θα της πω,  εδώ είναι η ζωή μου,  είναι ο τρόπος που σκέφτομαι,  είναι ο τρόπος που δεν ζητάω κι ο τρόπος που στερούμαι,  να 'το πάλι το τσιγάρο έφτασε στο τέλος του,  τελικά όσα κι αν ανάψεις μια πεντάλεπτη απόλαυση και ούτε,  το 17% των θανάτων λέει στην Ελλάδα οφείλονται στο κάπνισμα,  παθητικό και μη,  όλο λόγια και νούμερα,  τόσοι φεύγουν από αυτό,  τόσο μας κοστίζει το άλλο,  τόσους θα διώξουμε,  κάποια στιγμή οι αριθμοί θα τελειώσουν και θα μας πουν,  το μηδέν το ξέρετε;  Πάρτε ένα ολοστρόγγυλο μηδέν,  αυτή είναι η χώρα σας,  αυτός είναι ο τρόπος που θα ζείτε,  δεν έχει άλλους να διώξουμε,  δεν έχει άλλο να κόψουμε,  κι εμείς τότε θα δώσουμε τα σώματα μας,  ότι έχει απομείνει και θα πούμε να αυτά έχουμε διαμελείστε μας να ησυχάσουμε,  βουτήξτε τα κεφάλια μας όσο πιο βαθιά στη φορμόλη,  κάνει ζέστη,  πελώρια ζέστη σαν τέρας και ανοίγω τους ανεμιστήρες σε όλα τα δωμάτιο γιατί το κλιματιστικό έχει χαλάσει ΚΑΙ αυτό,  στο πολυδιαφημισμένο κατάστημα περιμένω στην ουρά,  ο νόμος του Μέρφυ,  κοιτάζω τη διπλανή σειρά,  ζυγίζω που θα τελειώσω πιο γρήγορα,  αν είχα πάει δίπλα θα είχα ήδη τελειώσει,  ότι κι αν είχα κάνει εγώ ποτέ δεν θα πήγαινε καλά,  όποιο δρόμο κι αν είχα διαλέξει λίγο πριν φτάσω εδώ πάλι εδώ θα κατέληγα από χέρι,  ακόμη κι αν τότε είχα μείνει σ΄εκείνη την άλλη χώρα,  εκείνη θα ήταν που θα βούλιαζε τώρα κι η Ελλάδα θα ήταν ανεξάρτητη και επαρκής,  και θα ζήλευα τη θάλασσα,  και τον ήλιο που θα με τσουρούφλιζε Αν.. Νοίκιασα μια ταινία εχθές από το video club,  είμαι η μόνη που δεν κατεβάζω από το net και δίνω τα ωραία μου λεφτουδάκια εκεί  κι ο νεαρός που κάθεται πίσω από τον πάγκο κάθε φορά τρίβει τα χέρια του,  κάθησα απέναντι από τον ανεμιστήρα και έβλεπα κι ευχαριστιόμουνα δράση και εικόνες και στεναχωρέθηκα όταν ο πρωταγωνιστής,  εκεί που ήταν όλα φυσιολογικά και πήγαιναν ωραία και καλά παρ΄όλο που κάποιοι απειλούσαν αυτόν και την οικογένεια του,  πήρε είδηση ότι δεν ήταν τα πράγματα όπως τα είχε στο μυαλό του,  αλλά ανάποδα κι αναρωτιόμουν πόσα να είναι ανάποδα κι εγώ να τα βλέπω φυσιολογικά,  πόσα παλιότερα,  πόσα τώρα και πόσα από αυτά που θα έρθουν,  κι άραγε θα το καταλάβω έστω κάπου προς το τέλος,  έτσι έστω σαν φόρο τιμής στις όποιες στιγμές που ονομάζω ''ζωή μου'' ή θα παραμείνω αγκαλιά με το εκάστοτε όνειρο;

γαλάζιο

Eίναι αυτή η αίσθηση,  σαν ένα πουλί να βρέθηκε να σπαρταράει στο χέρι σου,  κι εσύ το κλείνεις στη χούφτα,  του χαιδεύεις τα φτερά,  του φέρνεις ψίχουλα,  του τα βάζεις στο στόμα,  το βρέχεις με νερό..


μόνο που εσύ είσαι το πουλί,  εσύ είσαι και το χέρι..

μαγεία

Μαθαίνεις να αγνοείς τα όσα σου κάνουν κακό,  κλείνεις τα αυτιά σου κι οι λέξεις φεύγουν στο σύμπαν..
Κρατάς μόνο το τοπίο,  τη θάλασσα που είναι δίπλα σου,  την αμμουδιά,  την αλμύρα,  την μουσική στα αυτιά,  μια δυο σελίδες βιβλίου κι αυτό το μικρό έγκαυμα που την επόμενη μέρα σου θυμίζει την μαγεία που άγγιξες..
Δυο άνθρωποι μπορούν να κάνουν ένα πολύ καλό team μόνο που δεν είναι δυνατόν να συμφωνούν σε όλα..  ακόμη κι αυτή η αναλογία ταύτησης και διαφωνίας διαφέρει κατά καιρούς..  κι είμαστε σε τόσο δύσκολη φάση..

ανεπίδοτα γράμματα

Όλα αυτά που θέλαμε να πούμε και δεν μοιραστήκαμε,  είτε από δειλία,  είτε από ντροπή,  είτε από εγωισμό,  είτε επειδή φοβηθήκαμε να μην γελοιοποιηθούμε..

μπουκιές ροζ

Είναι εκείνη η ροζ γραμμή που ζυγίζεις τι από όλα αυτά είναι στη φαντασία και τι στην πραγματικότητα..  εκεί που στερείσαι από τη μια κι από την άλλη ξεχειλίζεις κι εκεί που αναρωτιέσαι αν η επόμενη μέρα θα είναι τόσο καλή όσο η προηγούμενη ενώ τα πάντα κυλούν ανεξέλεγκτα.. χωρίς να ερωτηθείς..  αναρωτιέσαι που είναι το δικό σου ναι ή το δικό σου όχι κι ανακαλύπτεις πως απλά συμβαδίζεις με μια αλήθεια που ποτέ δεν αποδέχτηκες..
Απαντήσεις που δεν έρχονται,  γράμματα που δεν αποστέλονται στο βωμό ενός καλοκαιριού που όλα τα αλλάζει..

Παλεύω να βρω τον εαυτό μου για να του δώσω το περιθώριο να ξαναχαθεί..  μικρές ανάσες,  σφηνάκια ελευθερίας..  είναι ο τρόπος ζωής που έχει αλλάξει κι εγώ τρέχω ξοπίσω του..

Τετάρτη Απόγευμα

Στο σημερινό συναίσθημα υπερτερούσε το θέλω απέναντι στο μπορώ,  κι ήταν γεμάτο από  καινούργιο,  μοίρασμα και πληρότητα.

κάπου αλλού

Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν κάποιες;  μουσικές  που ψιθυρίζουν στα αυτιά μου έρωτα και φευγιώ. Αναρωτιέμαι πως συνυπάρχουν αυτά τα δύο και μετά σκέφτομαι πως αν δεν πάνε αυτά τα δυό μαζί τότε τι.  Έρωτας μ' ένα σοκολατένιο άνδρα που στην πραγματικότητα είναι παιδί,  και φευγιώ χωρίς βαλίτσες και δίχως ταξίδι.  Σα να ήμουν από πάντα εκεί,  σ΄αυτό το κάπου αλλού.  Παράλληλοι κόσμοι.  Προσελκύει το μακριά.  Προσελκύει αυτό το κάπου που να μη σε ξαναδώ,  να μη σε ξαναθυμηθώ και να μη ξανασυλλαβίσω το όνομα σου.  Να ψιθυρίζω μια άλλη γλώσσα.  Να μαγειρεύω άλλα φαγητά.  Να ξεκουράζομαι τα απογεύματα σε μια άλλη πλατεία.  Τις νύχτες να αδειάζω μπουκάλια από μπύρες σε βρώμικα μπαρ.  Να ακούγονται οι κόρνες από παλιά αυτοκίνητα και τα φώτα του δρόμου να λάμπουν στη βροχή.  Να μου λέει ο σοκολατένιος άνδρας ''έλα μαζί μου τώρα''  και να ακολουθώ με τα στήθια πρησμένα από ηδονή.  Να κοιμάμαι σε γυμνασμένα μπράτσα μαυρισμένα από τα τατουάζ και να ξυπνάω από φιλιά και έρωτα.  Να μην υπάρχουν παραθυρόφυλλα για να σφραγίζουν τις νύχτες και οι μέρες να φιλτράρουν μέσα από σχισμένες γάζες το φως.  Και απ΄το φεγγάρι να κρέμεται μόνο μια λέξη..

Σουςςςςςς...

Το ξέρετε το τραγουδάκι που λέει  ''ταράχτηκα και σκέφτηκα,  θεέ μου,  εμένανε κοιτάει,  όμως εκείνη κοίταξε να βρει τον σερβιτόρο;''
Τι συναίσθημα σας αφήνει;  ε το έχω ζήσει ουκ ολίγες φορές αυτό και δε θέλω κουβέντα επ΄αυτού μ΄ακούτε;  Ούτε γελάκια,  ούτε ψιθύρους πίσω από την πλάτη μου ! Σουςςςςς..

Μιλούσα με τη Α. προχθές και λέγαμε για αυτούς που έχουν μάθει να τα κάνουν όλα οι άλλοι,  κι ο Ν. μου έλεγε για μια κοπέλλα που μοιάζει κάτι να περιμένει και συνδιάζοντας τα αυτά τα δύο,  είπα πως οι άνθρωποι που μοιάζουν κάτι να περιμένουν απλά έχουν μάθει να μη κάνουν τίποτα,  έχουν μάθει την ευθύνη να την παίρνουν οι άλλοι,  ότι κι αν σημαίνει αυτό!

Κάτι άλλοι άνθρωποι πάλι είναι τόσο εκτός της πραγματικότητας που ζει ο διπλανός τους,  ο καθένας έχει τα προσωπικά του μέτρα και σταθμά στο μικρό του κεφαλάκι κι όλα ρέουν λανθασμένα συγκριτικά,  ή αδιάφορα δεν έχει σημασία..

στραβά κι ανάποδα

Kάπως αλλιώς τις φανταζόμουν τις Κυριακές του Ιούνη,  να βουτάω ας πούμε σε μια θάλασσα,  να ξεχύνεται από παντού το μπλε,  να καίει ο ήλιος,  να αλοίφομαι με coppertone,  να ρουφάω φραπεδάκι,  να έχω στα χέρια βιβλίο κι όλα αυτά τα όμορφα που θα έπρεπε να συμβαίνουν αλλά έχουν ακριβήνει περίεργα τελευταία.
Σκέφτομαι πως έχω τόση γκρίνια μέσα μου και τόσο μπούκωμα από άγχος κι από πράγματα που δεν γίνονται και πως πρέπει να χαλαρώσω,  και πιέζομαι για να το πετύχω,  κι όσο πιέζομαι τόσο το άγχος πάει μπροστά κι εγώ πίσω..  ακολουθώ..
Χρειάζομαι επειγόντως διακοπές,  έστω κι αν είναι να ξεκινήσω το πρωί και να επιστρέψω το βράδυ.
Σύντομα μάλιστα!

ένα σάββατο σαν όλα τ' άλλα

Γωνία Ίωνος Δραγούμη με Τσιμισκή,  απέναντι από την τράπεζα Ελλάδος,  σε χρώμα πράσινο και πορτοκαλί και κάτω από έναν ήλιο που έλιωνε,  έσκασε απότομα ένα φιλί..

Όσο να ελευθερωθεί το φανάρι..

δεν έχει όνομα αυτή η ώρα

Το μόνο που έχει απομείνει σταθερό, είναι εκείνη η ώρα λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα μια μέρα γκρίζα και βροχερή,  η ασημένια ομίχλη και τα φώτα που δειλά δειλά επιμένουν να ενοχλούν όμορφα το μάτι τσιρτσιρίζοντας πάνω από μια πόλη που σιγοφλέγεται στα μυστικά.
Πίσω μου,  σκάει πάντα ένα χρυσαφί,  άλλοτε ροδοκόκκινο,  μα πάντα το ίδιο μαγευτικό αψηφώντας τις οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες!

εδώ μαύρο

Ζω σε μια χώρα όπου δεν φταίω ποτέ εγώ.  Φταίει πάντα ο άλλος.  Και πρέπει να τον κριτικάρουμε,  να τον φτύσουμε,  να τον απολύσουμε..  να του ρίξουμε μια για να μάθει.  Κι αν τον δούμε να πονάει, να πεινάει,  να ψοφάει στο κρύο ακόμη καλύτερα.  Έφταιγε!  Περνούσε καλά ο γείτονας..  να του βγει το μάτι!
Φταίει πάντα ο άλλος και τον δείχνουμε να έτσι με το δάχτυλο!  Είσαι δημόσιος υπάλληλος ρε φίλε;  Εγώ σε πληρώνω..  ποιός;  ο ιδιωτικός!  Φύγε από τη μέση και θα διορθωθούν όλα.  [όπου ιδιωτικός βλέπε μικρομεγαλοεπιχειρηματίας που δεν έχει πληρώσει ποτέ φόρους,  μα ποτέ]

Μας έχει μείνει από τον εμφύλιο να χωριζόμαστε στη μέση;  Ιδιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι,  φιλοαριστεροί και φιλοδεξιοί,  Βροντάτσηδες και Φουρτουνάτσηδες..
Έλεος..  έλεος πια..  κανείς δε μπορεί να καταλάβει ότι το να βγει το μάτι του γείτονα στραβώνει κι εμένα;  Μας στραβώνει όλους;  Και κάνει τη χώρα μονόφθαλμη;
Υποβαθμιστήκαμε κι υποβαθμιζόμαστε.
Είναι πολλές μα πάρα πολλές φορές τελευταία που δεν νιώθω να ζω σε δημοκρατικό κράτος.  Πίκρα..  μαύρο..  χούντα (αλήθεια ποιός φανταζόταν ότι θα ξαναχρησιμοποιούσαμε αυτές τις λέξεις που ήταν κάποτε και είναι ακόμη γροθιά στο στομάχι)!

Και κάτι άλλο..  σε κάθε τομέα υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι μα κυρίως και δικοί μας άνθρωποι,  της διπλανής πόρτας..  δεν είναι όλα τα δάχτυλα ίδια,  δεν είναι δίκαιο να τους παίρνει όλους η μπόρα
υπάρχουν κι άλλοι τρόποι,  να ξεδιαλέξεις το χλωρό από το ξερό.  Πιό δίκαιοι,  πιο δημοκρατικοί..
Αλλά για ποιά δημοκρατία μιλάμε όταν κάποιοι κλάδοι που τόλμησαν να απεργήσουν πριν λίγο καιρό επιστρατεύτηκαν!

χρυσαφί

Η χθεσινή νύχτα είχε μια καταιγίδα τόσο χρυσαφί!  Αντίθετα το ξημέρωμα ήταν άχρωμο και στεγνό.
Φωλιάζει ένα ''κάτι''  βαρύ στο στομάχι μου.  Πάντα ψάχνω να βρω μια αιτία να αναλύσω.  Αδυνατώ.  Πάντα μπροστά το άγχος.  Το άγχος έχει πόδια στραβά και περπατάει σαν από στιγμή σε στιγμή να πέσει.  Το άγχος είναι ένα παιδί που φοβάται χωρίς λόγο.  Δεν μπορεί να αρθρώσει από το λαχάνιασμα.  Δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα σύνολο σπασμωδικών κινήσεων.  Είναι κακό παιδί,  περπατάει μαζί μου και μου βάζει τρικλοποδιές.  Και τότε κάνω πράγματα που δεν θέλω.  Η φωνή μου βγαίνει άχρωμη κι απότομη.  Λέω πράγματα πριν αυτά να είναι διαθέσιμα να ειπωθούν.  Σε λάθος άτομα.  Λέω πράγματα που στο περιορισμένης ελευθερίας και λογικής μυαλό μου μοιάζουν σωστά.  Κι αν εκείνη τη στιγμή έρθεις και μου πεις ''επ! τι κάνεις;''  θα σε παραμερίσω.

Έχω μια κόκκινη μπάλα γεμάτη καρφίτσες.  Καρφιτσώνω λέξεις.  Φόβος,  ανασφάλεια,  άγχος.  Βυθίζομαι σε κάτι σκοτεινό και γλοιώδες.  Ίσως να είναι κι αυτό κόκκινο,  τόσο σκούρο που μοιάζει με καφέ ή μαύρο.  Μοιάζει με τέρας.  Ανοίγει ένα στόμα να! και με καταπίνει.  Πιέζω με τα δυό μου χέρια,  βγάζω το κεφάλι έξω,  παίρνω ανάσες.  Αναρωτιέμαι τι θα με ευχαριστούσε πολύ.  Ξέρω τι θα με ευχαριστούσε πολύ.  Όλοι ξέρουμε.  Αυτός που νιώθει πόνο,  θέλει να μην πονάει.  Αυτός που δεν μπορεί να περπατήσει θα σκότωνε για μια βόλτα.  Αυτός που πεινάει,  θα ήθελε ένα πιάτο φαί.  Εκείνη η γυναίκα που γνώρισα τότε,  με τα σίδερα στην πλάτη και τα χάπια στο στόμα, θα ήθελε το γιό της πίσω.  ''Πρέπει να μάθω να ζω έτσι''..  μου είπε.  Χαμογελούσε.  Τη φανταζόμουν τις νύχτες να κλειδώνει τις πόρτες και να χορταίνει ουρλιαχτά.  Και μετά,  να πηγαίνω ως εκεί,  στην άλλη πόλη και να της σφραγίζω το στόμα με την παλάμη μου.  ''Μη δεν πρέπει''..  ''δεν πρέπει''..  να της λέω,  και μετά,  ''να εδώ είμαι,  μίλα μου,  πές τα σε μένα'' και να καθόμασταν νύχτες και μέρες αγκαλιασμένες μαζί και να κοιτάμε παρέα τη θάλασσα..  μέχρι που ένας γλάρος θα έπιανε με το πορτοκαλί στόμα του δυό φύκια από την αμμουδιά και θα τα μετέφερε δίπλα,  παραδίπλα..  ποιός ξέρει που..  ίσως στο πουθενά..

Όλυμπος

;Όταν ο πατέρας μου αγόρασε αυτό το σπίτι,  είχαμε θέα προς το βουνό.  Ο χορτιάτης φαινόταν πολύ καθαρά,  το ίδιο και το πανόραμα.  Στην ευθεία το σέιχ σου και ο μικρός λόφος της Τούμπας.
Καθώς περνούσαν τα χρόνια η ανοικοδόμηση γύρω τριγύρω ήταν ραγδαία,  ότι ακάλυπτο χτίστηκε και ότι έμοιαζε με μονοκατοικία γκρεμίστηκε.  Ως θέα,  παρέμειναν ο ουρανός,  τα σύννεφα κι ο ήλιος.
Και νοτιοδυτικά ο Όλυμπος,  το βουνό που σπάνια διακρίνεται λόγω της υγρασίας της ατμόσφαιρας αλλά είναι μεγάλη απόλαυση όταν συμβαίνει αυτό.  Ειδικά αυτή την εποχή προβάλλεται μπροστά και δείχνει να είναι δίπλα,  τόσο που νομίζεις πως αν απλώσεις το χέρι,  ακούμπησες..

προορισμοί και πραγματικότητα

Ήταν ένα καλοκαίρι με μικρό παιδί και κόσμο τριγύρω περιορισμένο σε αυστηρά τυπικά πλαίσια.  Μπορούσα κι έδειχνα υπομονή σε πράγματα κι ανθρώπους που δεν ταίριαζαν με το σκεπτικό και τη φιλοσοφία μου που ήταν ακόμη στα σπάργανα,  εύκολα έλεγα ναι,  εύκολα έβαζα νερό στο κρασί μου,  δύσκολα όμως το αποδεχόμουν μέχρι την τελική ευθεία όπου σηκώθηκαν τείχη ώστε να προστατευτούν όλα αυτά τα μωρά που έκρυβα μέσα μου και που στην πορεία μεγάλωσαν και θέριεψαν κι απέκτησαν και άποψη και φωνή και κυρίως έμαθαν να φωνάζουν ΄΄όχι΄΄.
Εκείνο το καλοκαίρι,  μας έφταναν τα χρήματα για έναν ολόκληρο μήνα διακοπών στη χαλκιδική και περίσσευαν για ένα μικρό ταξιδάκι σε γειτονική χώρα. Ξένη χώρα, άλλος πολιτισμός,  άλλη πολιτική κατάσταση,  διαφορετικά τα πρόσωπα των ανθρώπων,  σκυθρωπά,  μαζεμένα,  μίζερα.  Τίποτα δεν έδειχνε πως περνούσαν καλά,  μαγαζιά με παιχνίδια λιγοστά που μας γύριζαν σε μια Ελλάδα του '50, πάμφθηνα,  ενώ εμείς πληρώναμε αδρά την Barbie και τον Ken που έσκαγαν μύτη από την εταιρεία matell μαζί με όσα τους συνόδευαν,  άλογα,  άμαξες,  ροζ μοτοσυκλέτες,  σοκολατερίες,  ρουχισμό κλπ
Αγοράσαμε ένα βαλιτσάκι με ιατρικά σύνεργα,  θερμόμετρο,  πιεσόμετρο,  ένεση όλα σε μικρογραφία περισσότερο για πλάκα που το κόστος του ήταν μηδαμινό για το πορτοφόλι μας.  Τότε ακόμη είχαμε μόνο μια κόρη,  ο γιός μου ήρθε 3-4 χρόνια μετά.
Το ξενοδοχείο ήταν συμπαθητικό και σε κάποια γωνία πολύ κοντά μια λουλουδού πουλούσε τριαντάφυλλα κήπου σχεδόν τσάμπα.  Αγοράσαμε ένα μεγάλο μπουκέτο χρώματα και βάλαμε τα κοτσάνια τους σε ένα ποτήρι με νερό πλάι στο παράθυρο.
Επίσης θυμάμαι ότι επισκεφτήκαμε ένα κατάστημα ηλεκτρικών ειδών,  είχαν πρωτοβγεί τα video εκείνη την εποχή,  ούτε cd ούτε dvd players παρά εκείνες οι μπαμπάτσικες κασέτες,  από τις πρώτες που νοίκιαζαν τα video club που κι αυτά έκαναν δειλά δειλά την εμφάνισή τους.
Το μαγαζί με τα ηλεκτρικά έμοιαζε λίγο πιο αξιοπρεπές από το παιχνιδάδικο αλλά διαδιδόταν ψιθυριστά πως ήταν μόνο για τους τουρίστες..  οι ντόπιοι είχαν εξευτελιστικα ποσά στο πορτοφόλι τους για να διεκδικήσουν.
Δεν ψωνίσαμε,  το ίδιο καλοκαίρι αποκτήσαμε video σαν δώρο από συγγενείς που είχαν κάνει ταξιδάκι στην Κύπρο.

Τα επόμενα καλοκαίρια πιάσαμε τα νησιά.  Θέλαμε να νιώθουμε τουρίστες στον τόπο μας κι όλη αυτή την ελευθερία και ατμόσφαιρα που σου δίνει το ''μπαίνω σε καράβι για να φτάσω κάπου''.  Δεν ξαναπήγαμε χαλκιδική ποτέ παρά ελάχιστες φορές,  ασήμαντες σχεδόν..

Πολλά νησιά,  μεγάλα,  μικρά πολλές φορές και δύο τη φορά.  Νεότεροι πηγαίναμε Κυκλάδες,  λιγότερο Δωδεκάνησα,  περισσότερο Σποράδες,  Αιγαίο πάντως,  πολύ αργότερα βουτήξαμε και στα παγωμένα γαλάζια του Ιονίου.  Θυμάμαι να πηγαίνουμε σε νησί και να ξεχνιόμαστε,  18 μέρες στην Πάτμο και για συνέχεια 5 μέρες Σάμο,  15 μέρες στην Πάρο και καπάκι μια βδομάδα Σαντορίνη.  Εκτός από τις πρώτες δυό φορές,  μετά πάντα με παιδί,  κι αργότερα με δυό παιδιά.  Ταξίδια ολόκληρα,  να ξεκινήσεις από Θεσσαλονίκη χαράματα,  να φτάσεις Πειραιά,  να περιμένεις το καράβι και το ίδιο βράδυ να βρεθείς στον ποθητό τόπο.  Τους χειμώνες λαχταρούσαμε προορισμούς και τα καλοκαίρια τους βιώναμε.

*

Θυμάμαι όλες εκείνες τις στιγμές με ιδιαίτερη συγκίνηση,  αν ήταν να τις ξαναζήσω δεν θα αφαιρούσα ούτε θα πρόσθετα τίποτα.

*

Αφιερωμένο το κείμενο στη συζήτηση που κάναμε χθες καθισμένοι κάτω από τη σκιά ενός δέντρου κάπου στην Αγ. Δημητρίου..

-αλήθεια τι θα προτιμούσες σκόπελο ή αλόννησο για φέτος
-χχμμμ (σκεψη)  μάλλον σκόπελο
-πόσα χρόνια έχουμε να πάμε;
-από το 2008
-εε ειναι πολλά τότε να πάμε
-χχμμ δεν είναι δύσκολο,  κι η αλόννησος θα ήταν όμορφη
-εε ναι αν θέλεις κάτι για λίγες μέρες
-δε θα μείνουμε πολύ,  τρεις νύχτες
-(γέλιο) μήπως πρέπει να πάμε το πρωί και να επιστρέψουμε το βράδυ;
-(σκέψη)
-θα νοικιάσουμε εκεί αυτοκίνητο
-ναι! δεν εχει καράβι από εδώ
-πρέπει να πάμε Βόλο
-(σκέψη)
-κι όταν τελειώσουν οι τρεις νύχτες θα έχουν πετάξει 1500 ευρώ
-(σκέψη)
-(απογοήτευση και συνειδητοποίηση της πραγματικότητας)

σημαντικά κι ασήμαντα

Έχω συναντήσει ανθρώπους που τους τοποθέτησα πολύ ψηλά κι έσκασαν σα φουσκωμένα μπαλόνια γεμάτα νερό στο πάτωμα.
Έχω συναντήσει ανθρώπους που όχι μόνο δεν ξέφυγαν από την αρχική μου εκτίμηση αλλά αποδείχτηκαν πολύ σημαντικότεροι.
Άλλους πάλι απλά τους δικαιολόγησα για τις επιλογές τους,  το θάρρος τους ή τη δειλία τους.
Θέλω να πιστεύω ότι λίγο πολύ ότι μας συμβαίνει,  συνάντηση ή κατάσταση,  ανεξαρτήτου εκτίμησης είναι για να μας πάει παρακάτω.  Τίποτα δεν γίνεται χωρίς λόγο.  Και το σημαντικό και το ασήμαντο υπήρξαν γεφυράκια μικρά και μεγάλα που σηματοδότησαν τη ζωή μου και με πέρασαν απέναντι.

*

Μαθαίνω γειτονιές που θα έπρεπε να έχω γνωρίσει πριν μισό αιώνα και βάλε.
Μ'  αρέσουν αυτά τα περπατήματα..

*

Ας μου πει κάποιος τι ακριβώς είναι το ρόφημα της φωτογραφίας..
Το μυαλό μου πάει μόνο σε ζαχαρούχο νουνού..  δεν μπορώ να φανταστώ με τι καφέ θα ταίριαζε..  παγωμένο εσπρέσσο ίσως;

*

Σήμερα ήπια το πιό νόστιμο καπουτσίνο φρέντο ever!

ένα κουτί

Μοναδική μου επανάσταση ήταν δυό ονόματα,  τόσο σημαντικά για μένα και τα δυό,  και μια αγάπη,  τόσο σημαντική για μένα εκείνη η αγάπη.
Δεν κατάφερα να πάω πιο μακριά,  ακόμη και το γραφείο ήταν τόσος δρόμος,  όσο να κάπνιζες ένα  τσιγάρο, από το σπίτι.
Και τώρα το σπίτι είναι ένα κουτί χωρίς παράθυρα,  αναγκαίο,  συμβατικό,  πιεστικό κουτί.
Κι οι κινήσεις μου όλο και πιό αργές..  όλο και πιό αργές..

1Q84

Μιλάμε πάντα σε χρόνο κάποιου κοντινού ή μακρινού παρελθόντος και σε χρόνο κοντινού ή μακριού μέλλοντος.  Δεν συζητάμε ποτέ για το παρόν γιατί δεν υπάρχει.. ακόμη και η πρώτη σειρά του κειμένου που γράφω αυτή τη στιγμή έχει περάσει ήδη στο παρελθόν.  Το είπαμε αυτό,  πάει τελείωσε.
Έφτιαξα κολοκυθόπιτα λοιπόν το πρωί.  Γλοιώδες πράσινο,  κόλλησε παντού,  τοίχοι,  πατώματα,  δάχτυλα,  κατσαρολικά μέχρι που μπήκε στο φούρνο και μοσχομύρισε όλο το σπίτι.
Μερικοί άνθρωποι έχουν προσαρμόσει τη ζωή τους έτσι ώστε να ζουν στο πλάι άλλων ανθρώπων.  Δεν έχουν προσωπική ζωή,  δεν έμαθαν να έχουν και στις μικρές λάμψεις τις καθημερινότητας τους, όταν βρίσκονται με άλλα άτομα,  που έχουν επιλέξει αντί να χαλαρώσουν και να ξεχαστούν παίρνουν τηλέφωνο το ''πλάι'' τους,  για να ρωτήσουν κάτι παιδιάστικο ή χαζό ενώ κατά βάθος θέλουν να δώσουν το στίγμα τους ''να εδώ είμαι αγάπη μου,  δεν έχω φύγει και τόσο μακριά σου ε;''
Πολλές φορές σκέφτομαι πως ζω και αναπνέω σε ένα και μοναδικό χώρο που ονομάζω ''σπίτι μου'',  και παρατηρώ πως αυτός μου ο χώρος που είναι ιδιαίτερα φωτεινός αλλά και κλειστός και δεν έχει καμμία σχέση με τον εσωτερικό μου χώρο που είναι φωτεινός και άπλετος.  Πολλές φορές αναρωτιέμαι που υπάρχουν στην πραγματική μου ζωή όλα αυτά που γράφω εδώ,  μετά όμως λέω πως   αν δεν δημιουργούσε αυτός ο εαυτός μου όλη αυτή τη φαντασίωση,  ή την υπερβολή το backround μου θα έμενε πολύ απλά,  φτωχικό.
Είναι ωραία να έχεις πράγματα που βγάζουν από μέσα σου μυστήρια συναισθήματα που συνήθως ακολουθούνται από μυστήριες καταστάσεις.
Άρχισα να διαβάζω το ''1Q84'',  ας μου πει κάποιος αν αξίζει και για ποιό λόγο αξίζει τον κόπο αυτό το βιβλίο..  πολλές σελίδες τρεις τόμοι,  που υπάρχουν ούτως ή άλλως στο σπίτι και όχι από δική μου επιλογή.

*
Και για να μιλήσω σε σύντομο μελλοντικό σχεδόν παρόντα χρόνο..  πάω να κόψω ένα τεράστιο κομμάτι κολοκυθόπιτα,  το οποίο πολύ θα ήθελα να συνοδέψω με ένα επίσης τεράστιο παγωμένο ποτήρι μπύρα,  αλλά θα αρκεστώ σε ένα τεράστιο πιάτο ντοματοσαλάτα.
Όταν θα με διαβάζετε υποθέτω δεν θα έχει μείνει ψίχουλο :)

φοβάμαι το γαλάζιο

Έφτιαξα ένα μίγμα ροζ από φράουλες,  γάλα και ζάχαρη, το έβαλα στην κατάψυξη και το ονόμασα παγωτό.  Ζωγράφισα και τις μέρες του Ιούνη σ' ένα χαρτί και το στρερέωσα με μαγνητάκια στο πλάι του ψυγείου.  Θα γράφω το καθημερινό μου μενού.  Δεν αλλάζουν πολλά παρά μόνο το μεσημεριανό μου γεύμα,  όταν δεν βουτάω στα μαγικάμπισκότα,  κι αυτό κινείται ανάμεσα σε 5-10 επιλογές.
Καμμιά φορά με συγκαταλέγω στους πολύ εύκολους ανθρώπους.  Άλλες φορές στους πολύ συγκαταβατικούς κι άλλες στους δύσκολους / δύστροπους.
Επιρεάζομαι πολύ εύκολα από πράγματα και καταστάσεις.  Να ας πούμε,  αυτοί οι δύο μήνες του χειμώνα,  ο Γενάρης κι ο Φλεβάρης σπάνια μου κάθονται καλά.  Το πως και το γιατί ανήκει σε άλλη ανάρτηση.  Λαχτάρα λοιπόν για το πότε θα σκάσουν μύτη οι μέρες της Άνοιξης.  Κι έρχεται αυτή,  και περνάει.  Περνάει..  μόνο αυτό μένει..  Πάντα κάτι θα συμβεί που θα σε κάνει να νιώσεις όχι ότι δεν πέρασες καλά αλλά το ότι δεν το έζησες όπως θα ήθελες.  Λες θα κάνω αυτό και να που σου το αναιρούν άλλες υποχρεώσεις.  Λες θα κάνω το άλλο και να που σου πέφτει κεραμύδα στο κεφάλι.  Μ' αυτά και μ' αυτά εγώ Άνοιξη δεν είδα..  ελπίζω τώρα πια στο Καλοκαίρι!
Το περσινό ήταν χωρίς προγραμματισμό,  για την ακρίβεια έξω από κάθε συνήθη προγραμματισμό και ήταν υπέροχο.  Το φετεινό,  ίσως επειδή το θέλω κομμένο και ραμμένο στα περσινά μέτρα μου το φοβάμαι.  Ίσως να φταίνε και οι μέρες που προηγήθηκαν.
Βαρέθηκα πάντως να κάνω σχέδια..  κι ο μπάρμπας από κει πάνω να γελάει..
Το μόνο που θέλω είναι το καλοκαίρι μου να μοιάζει με μια βόλτα σ' ένα πυκνό καταπράσινο δάσος.

Είδες που φοβάμαι να με πνίξω στο γαλάζιο; ε; 

βούτυρο στο ψωμί

Mερικές Κυριακές,  μοιάζουν να έχουν αλοίψει βούτυρο στο ψωμί μου,  όπου ψωμί βλέπε καθημερινότητα,  πίεση,  μόχθος κλπ.  Πολλές φορές χωρίς να υπάρχει ούτε το ψωμί ούτε το βούτυρο,  κι όσο κι αν θέλω να βρω λόγους κι αιτίες για αυτό το συναίσθημα,  αδυνατώ.  Έτσι ξυπνάω,  έτσι έρχεται από μόνο του.

Στα ανεξαρτήτου εποχής περπατήματα μου στην πόλη,  είναι πολλές οι φορές που ακούω μουσικές πεζοδρομίου όπως συνηθίζω να τις ονομάζω.  Τελευταία,  ακούω κάτι που με κάνει να θέλω να χορέψω χωρίς να ξέρω αν θα του ταίριαζε ένα βαλς ή ένα τανγκό,  κι αυτό το ''κάτι''  άλλες φορές το προσδιορίζω σ΄ αυτό http://www.youtube.com/watch?v=AIwsidJEUaQ ,  άλλες σ' αυτό http://www.youtube.com/watch?v=wQAyyJfK8js κι άλλες σ΄αυτό http://www.youtube.com/watch?v=O5KosAHpE2I ,  αν και θα μπορούσε να είναι μηδαμινή η σχέση και με τα τρία.
Μου ταιριάζουν αυτές οι μουσικές,  όπως ταιριάζουν και στα στενά της πόλης.  Ούτως ή άλλως ταυτίζομαι μαζί της χρόνια τώρα.

οκ σε συγχωρώ

Eίμαστε στα αλήθεια τόσο μοναδικές που θα μπορούσαμε να μας αναγνωρίσουμε πίσω από την όποια ανωνυμία,  τυχαίες περσόνες με ψυχή που αφήνει το στίγμα της άθελα ενυπόγραφο;
Ή κουβαλάμε μήπως τη λαχτάρα του να συναντήσουμε ανθρώπους που αγαπάμε στο οπουδήποτε τεράστιο πουθενά;
Πολλά τα κομμάτια μας εδώ κι εκεί,  τόσα που κι οι ίδιοι μπερδευτήκαμε σκοντάφτοντας στην ομορφιά των πολλαπλών μας εαυτών.
Αγγίζουμε τα σημάδια..  αυτό είναι όλο..  που αφήνουν ξυπόλιτες πατούσες στη βρεγμένη άμμο.. τυχαία;  κανείς δεν θα μας δώσει την απάντηση..
Το μόνο που με απασχολεί,  είναι το πως μπορείς να είσαι εκεί και να λες χίλιες στιγμές πως σου λείπω.

Άλλο ένα ψέμα αγάπη μου..
Τι άλλο θα μπορούσε άραγε να σημαίνει το  [ ρ.μ.τ.π. ]

Και ποιός άραγε άλλος εκτός από μένα θα μπορούσε να καταλάβει;

Εκτός κι αν κι αυτό,  είναι ένα όνειρο καθώς η ώρα είναι ακριβώς 1.00 π.μ.

*

Όποτε σε διαβάζω,  το ευχαριστιέμαι τόσο που έχω το συναίσθημα πως από μια χοντρή πλεξούδα με χρωματιστές κλωστές που έχω στα χέρια μου,  ξεδιαλέγω δυό για να κεντήσω δυό πουλιά.
Μετά,  χωρίς να το θέλω..  αυτά κελαηδούν..  τόσο απλά..

περισσότερα όμορφα

Ε να,  καμμιά φορά,  τα πολύ όμορφα αυτού του πλανήτη θα ήθελα να μη κρατούν μόνο όσο μια στιγμή αλλά όσο μια αιωνιότητα..

καλημέρα
καλό μήνα
καλό καλοκαίρι δε λέω γιατί για μένα έχει ήδη αρχίσει εδώ και πολύ καιρό!