μια σκέψη

Πολλές φορές,  ιδιαιτέρως επειδή έχουμε σε εκτίμηση έναν άνθρωπο,  προσπαθούμε μα στέκεται αδύνατον να ταυτιστούμε με όσα γράφει και όσα λέει,  ευτυχώς σπάνιο,  μα τελικά όχι και τόσο κακό.  Δεν είναι δυνατόν να συνομιλούμε όλοι με όλους!

Να έχετε ένα ωραίο σ/κ
και μην πτοείσθε

φωνή

Είσαι πάντα εκεί,  πλάι στο φωτεινό παράθυρο,  με ανοιχτή την οθόνη του υπολογιστή σου,  με όλα τα κομμάτια του εαυτού σου που ξεδιπλώνεις καθημερινά, με εικόνες που εξομολογούνται αλήθειες,  μα η φωνή,  η φωνή σου έχει την δική της εξαίσια δύναμη.  Γοητεύει,  ελκύει,  θέλγει,  μηδενίζει αποστάσεις.


Γλυκιά και μακρινή η φωνή που ξεχύθηκε για μένα. / Γλυκιά και μακρινή η φωνή που απόλαυσα. / Μακρινή και γλυκιά φωνή νυσταγμένη. / Μακρινή σαν σκοτεινή πληγωμένη λαφίνα. / Γλυκιά σαν ένας λυγμός στο χιόνι. / Μακρινή και γλυκιά μέχρι το μεδούλι χωμένη. 

Federico Garcia Lorca - H Έλξη των Ομωνύμων-

αν δεν..

Χθες,  ένας φίλος με συμβούλεψε,  να μην μετράω το αποτέλεσμα,  αλλά να κάνω το καλύτερο δυνατό.  Ποιός,  εγώ!  Που σε όλα τα βιώματα μου ήθελα το αποτέλεσμα ως προκαταβολή στο πιάτο.  Που έθετα στα ίσια,  κοίτα να δεις,  δεν πρόκειται να αναλωθώ εγώ αν δεν..

της Τετάρτης

Δεν υπάρχει πιο απόλυτη λέξη από τον θάνατο.  Πιο σταθερή,  πιο σιδερένια,  σαν παγωμένο μάρμαρο.  Όσο κι αν λες υπό συνθήκες ζωής,  πω πω πώς θα είναι χωρίς αυτόν τον άνθρωπο αν φύγει από τη ζωή,  όταν έρχεται η ώρα απλά παγώνει κάθε συναίσθημα κι έρχεται κάθετη η αποδοχή.

Με τη διαφορά πως τώρα που έφυγε κι ο Κ.Β. δεν θα έχω πρότυπο,  του τύπου να,  θέλω να φτάσω σ'  αυτή την ηλικία και να ξεχειλίζω διάθεση για ζωή!

Κάτι προσωπικό μου,  όχι πως είναι πρόσφατη ανακάλυψη μα είναι πρόσφατη επιβεβαίωση.  Τίποτα δεν έρχεται στην ζωή μας τυχαία.  Όλα έχουν κάποιο σκοπό.  Το αξιοθαύμαστο βέβαια είναι τα νήματα που σε φέρνουν εκεί που θέλεις.  Δλδ από που ξεκινάει μία κατάσταση και που φτάνει.  Είναι απίστευτο το πώς αρχικά δεν έχεις ιδέα και σιγά σιγά πας εκεί που θέλεις να πας.

σκέψεις

Όσο περίεργο κι αν ακούγεται,  ενώ γνωρίζω πως από το σπίτι των γονιών μου έχουμε κλειδί αυτή τη στιγμή μόνο εμείς,  κάθε που ακούω να ανοίγει και να κλείνει η πόρτα τους,  σαν να ξεφεύγει ο χρόνος προς τα πίσω.  Μόνο και μόνο για να τους επανατοποθετήσω (τους γονείς μου) στην σκέψη μου εκεί όπου πραγματικά αυτή τη στιγμή βρίσκονται.

Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους.  Πχ έφτιαχνα γλυκό και σκεφτόμουν μια φιλική μου σχέση και πόση υπομονή είχα κάνει στα τόσα χρόνια,  πόση υπομονή,  πόσο συμβιβασμό,  πόσο νερό στο κρασί μου!  Κι όλο αυτό για να καταλήξω πως καλώς ή κακώς άντεξα όσο άντεξα και πως πολύ καλά έκανα εκεί που τελικά την τοποθέτησα και βρίσκεται ως σήμερα.

Νομίζουμε πως έχουμε τον έλεγχο.  Τρίχες!  Η ζωή μας πιάνει από το χέρι και μας πάει.  Όπου αυτή θέλει,  στην κυριολεξία!

Έχεις νιώσει ποτέ το ''σ΄ αγαπώ''  πέρα από τα βάθη της καρδιάς σου;


"πόσο μετράει η απουσία; η απόσταση; συχνά ήθελε να του γράψει, αλλά μετά έσκιζε τα πάντα, παρ ' όλα ταύτα, αισθανόταν ότι αυτός καταλάβαινε, γιατί σε καταλαβαίνουν ακόμα και χωρίς να μιλάς." Virginia Woolf

1 με 3

Τα πολύ πολύ πολύ ωραία πράγματα δεν περιγράφονται.
Βιώνονται!

ο πληθυντικός αριθμός

Ὁ ἔρωτας,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
πολὺ οὐσιαστικόν,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,
γένους
οὔτε θηλυκοῦ,
οὔτε ἀρσενικοῦ,
γένους ἀνυπεράσπιστου.
Πληθυντικὸς ἀριθμὸς οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἔρωτες.

  Ὁ φόβος,
ὄνομα οὐσιαστικὸν
στὴν ἀρχὴ
ἑνικὸς ἀριθμὸς
καὶ μετὰ πληθυντικὸς
οἱ φόβοι.
Οἱ φόβοι
γιὰ ὅλα ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.

 Ἡ μνήμη,
κύριο ὄνομα τῶν θλίψεων,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
μόνον ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
καὶ ἄκλιτη.
Ἡ μνήμη, ἡ μνήμη, ἡ μνήμη.

 Ἡ νύχτα,
Ὄνομα οὐσιαστικόν,
Γένους θηλυκοῦ,
Ἑνικὸς ἀριθμός.
Πληθυντικὸς ἀριθμὸς
Οἱ νύχτες.
Οἱ νύχτες ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.

Κική Δημουλά

μας άφησε
22/2/2020

ξεφλουδίσματα

Τον τελευταίο καιρό,  έμαθα πόσο πολύ μπορεί να απέχει η εξωτερική εμφάνιση ενός ανθρώπου,  αυτό που έχεις μπροστά σου και για δυό τρεις ώρες παρατηρείς,  με ντύσιμο,  με χαμόγελο,  με τακτοποιημένη κόμμωση,  πόσο πολύ μπορεί να απέχει από τις υπόλοιπες πχ ''καταθλιπτικές''ώρες του 24ώρου του.  Συναισθηματικά και πρακτικά εννοώ.

Όταν ακούς τις αλήθειες των ανθρώπων,  όπου βέβαια υπάρχει θάρρος και τόλμη που ομολογουμένως σπανίζουν,  όταν παρευρίσκεσαι στο καθένα από τα ξεφλουδίσματα του κορμιού τους,  σιγά σιγά ώσπου να αγγίξεις μεδούλι,  καταλαβαίνεις πως τα ''μαύρα πουλιά'' του καθενός μας παίρνουν διαφορετικές μορφές,  και πως οι ρωγμές της ψυχής μπορεί να είναι και μεγάλες.  Η διαχείρηση αυτών των ρωγμών,  ο επιθυμητός έλεγχος έρχεται σταδιακά,  κυρίως μετά από πάρα πολύ διαλογισμό και σκέψη,  μα παραμένει άγνωστος ο χρόνος της ανάρρωσης.


Απορίας άξιον πώς,  η πρόσοψη,  η εξωτερική μας φλούδα,  παραμένει πάντα όσο το δυνατόν πιο όμορφα συγυρισμένη και τακτοποιημένη.

πινελιές

Οι ωραιότερες στιγμές μας,  είναι μικρές,  χρωματιστές πινελιές σε μια τόση δα,  παιχνιδιάρικη επιφάνεια γης.
Οι σκέψεις μας πολλές φορές,  μοιάζουν με σμήνος από μαύρα πουλιά που πετούν άτακτα,  ίσως αργούν μα πάντα επιστρέφουν.

Το χρώμα περιέχει χαρά!  Κι είναι το φως που δίνει μορφή και σχήμα σε ότι ζούμε.

Το ίδιο είναι που μας ζεσταίνει τα μάγουλα στα δύσκολα.  Που μας ωθεί σε κίνηση.  Σε ένα διαρκές,  γεμάτο,  ποιοτικό καμμιά φορά κι άλλη πάλι απλά ενθουσιώδες,  πέρα δώθε.

καπελώνει (δεν)

Ο στόχος για μια γεμάτη εβδομάδα με ό,τι αγαπάς!
Ανάμεσα τους και ο εαυτός σου,  όπως έχει.
Χωρίς περαιτέρω προβληματισμούς.

Πέρασε δλδ το υποτιθέμενο πρόβλημα σου ως προσόν.
Πες,  μου αρέσει αυτό,  εγώ έτσι γουστάρω.

πρωινό Κυριακής

Ήθελα τόσο πολύ να πάω σινεμά εχθές και να δω τα ''παράσιτα'' του Μπονγκ Τζουν - χο,  μα έχω γίνει τόσο δύσκολη πια ως προς την παρακολούθηση μιας κάποιων ωρών ταινίας,  είχα μια τέτοια νύστα,  έκλειναν τα μάτια μου,  κουτουλούσα.
Οι προσπάθειες να κοιμηθώ το μεσημέρι αποβαίνουν άκαρπες,  τα πρωινά ξυπνάω πολύ νωρίς και τα βράδια δεν αντέχω.
Το γήρας ου γαρ έρχεται μόνον,  έχω πολλά να σας διηγηθώ μα δεν είναι της παρούσης.
Πάω να φτιάξω το πρωινοκυριακάτικο καφεδάκι μου,  τα ''παράσιτα''  υποθέτω σε κάποιο θερινό το καλοκαίρι,  όπως είχε συμβεί και με την ''ευνοούμενη''  του Λάνθιμου.

κοινά

Είναι απίστευτο το πώς δύο γάτες μπορούν να έχουν κοινά βιώματα όπως πχ,  την κακοποίηση,  τον χειριστικό τρόπο μεγαλώματος,  την δειλία,  την ατολμία,  την ανασφάλεια με συνέπεια κατά κάποιο τρόπο κοινή πορεία ως προς την ''κακή'' διαχείρηση διάφορων τμημάτων της ζωής.
Είναι από αυτά τα ''κοινά''  που θα έλεγε κανείς,  χίλιες φορές όχι.

Όπου γάτα βεβαίως βάλε την λέξη άνθρωπος.

έρωτας(?)

Θέλει μπράτσα ο έρωτας,  και μπράτσα και πλάτες γερές.
Να τον σέβεσαι,  να τον υποστηρίζεις.
Να τον δέχεσαι.
 Όταν πέφτεις χαμηλά να μην παραπονιέσαι.
Κι όταν ανεβαίνεις ψηλά να αφήνεσαι.
Να λες,  είμαι εδώ,  αυτό είναι για μένα.

Να μην τον πληγώνεις,  να μην τον σκαλίζεις,  να μη τον πονάς.
Να μην τον συζητάς με τρίτους.  Αλοιώνεται!

Να τον αφήνεις στον χρόνο του.

Κι όταν φτάσεις να μην αντέχεις,
να φεύγεις,
με αξιοπρέπεια!

Λουλούδια

Κάποιοι άνδρες δεν το σκέφτονται, λοιπόν.
Εσύ όμως ναι: ερχόσουν και μού έλεγες ότι σχεδόν
Μου αγόρασες λουλούδια αλλά
Κάτι είχε πάει στραβά.
Το ανθοπωλείο ήταν κλειστό. Ή απλά αμφέβαλες-
Με σκέψεις που το δικό σου, το δικό μου το μυαλό,
Ανακαλύπτουν συνεχώς.
Σκέφτηκες κι ανέβαλες,
Πως δεν θα ήθελα τα άνθη σου· φοβάμαι.
Τότε, είχα χαμογελάσει και σε αγκάλιασα, θυμάμαι.
Τώρα μονάχα να χαμογελώ μπορώ.
Αλλά δες, τα λουλούδια που σχεδόν έφερες εδώ
Άντεξαν όλον τούτο τον καιρό.

Γουέντι Κόουπ
(Μτφ.: Θοδωρής Ρακόπουλος)

τέσσερα χρόνια απουσίας

Νομίζω πως σου αξίζει,  να σου αφήσω εδώ ένα τριαντάφυλλο.
Τις μνήμες που είναι ατελείωτες,  τις κρατώ για μένα άλλωστε έτσι ήθελες να είμαι ''δυνατή''.  Αγαπώ τις στιγμές που ζήσαμε μαζί μπαμπά μου,  και πίστεψε με,  δεν θα σε ξεχάσω, όπως πληγωμένος από την αρρώστεια μου είπες με ένα ''ωμό'' παράπονο λίγες μέρες πριν το οριστικό τέλος.  Είσαι ο γονιός που κάθε παιδί θέλει να θυμάται την κάθε στιγμή μαζί του.

Σ' αγαπάω ρε μπαμπά,  για πάντα!

επιβράβευση

Πολλές φορές,  πολύ κοντινοί μας άνθρωποι,  δεν μπορούν να αποδεχτούν πως σε κάτι φανήκαμε λίγο καλύτεροι,  επιδιώκουν πάντα να αυτοεπιβραβεύονται μα όχι να επιβραβεύουν.

Έχουν τόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση που δεν αντέχουν την εκτός του εαυτού τους χαρά;
Τους εκνευρίζει ακόμη κι η παραμικρή γνώση,  το ψάξιμο, το ''κάτι παραπάνω'',  που σαν συνήθεια ανήκει στον άλλον κι όχι στον εαυτό τους.  Κι αυτό καθρεφτίζεται στις αντιδράσεις τους.

Λένε πως για να καταλάβεις κάποιον απλά αποστασιοποιήσου,  στάσου ένα βήμα πιο πίσω και θα δεις πολλά. 

καθρέφτης

Για να πεις την αλήθεια όσον αφορά τον εαυτό σου,  θα πρέπει να σε γνωρίζεις καλά,  να έχεις βουτήξει μέσα σου,  να έχεις περπατήσει στα άδυτα σου,  να έχεις σκάψει τα τούνελ σου.

Πρώτα αυτό!

Η ειλικρίνεια απέναντι στους άλλους,  ο φόβος μη δε φανείς καθώς σου πρέπει,  έρχεται μετά!
Μπορώ να πω μάλιστα πως κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες μπορεί ακόμη και να ξεπεραστεί.

Αναρωτιόμουν ωστόσο πως αν συνέβαινε αυτό,  πόσα κοινά σημεία θα βρίσκαμε;

κάτι λίγα

Πολύ,  τόσο κρύο,  που μόνο η παρουσία σου θα μπορούσε να του αφαιρέσει τον πρώτο ρόλο.
Κόκκινα σημάδια χριστουγέννων που ανήκουν στο παρελθόν,  κουτιά με χάπια μιας ίωσης που έφυγε  και μουσική,  ατέλειωτη μουσική μέσα από μια πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή που λατρεύω.
Λόγια που δεν ευχαριστούν,  όσον αφορά την πόλη μου,  όσο για μένα και για σένα,  πόσο να κρατήσει το γάλα στο ψυγείο,  όσο μακρινή  κι αν είναι η ημερομηνία λήξης του,  μου λες;
 
Καφεδάκι;

σχέσεις

Η πορεία,  η ποιότητα,  το αν υπάρξει βάθος ή όχι,  σε μια σχέση,  διακρίνεται αν όχι από την πρώτη μέρα,  από τον πρώτο μήνα,  στο εξάμηνο ξεκαθαρίζεις,  δεν σου κάνει,  φεύγεις!
Βέβαια,  υπάρχει πάντα η πλάνη:
Υπερτονίζω τα θετικά,  δεν υπακούω στα αρνητικά,  κι αφήνω την καρδιά μου ελεύθερη.  Στριμώχνω τα πρέπει μου έτσι ώστε ''ας το ζήσω κι αυτό''.
*
Παρ'  όλα αυτά,  όταν μένεις χρόνια και χρόνια σε μια σχέση,  όταν επιμένεις στο ''σ'αγαπώ'',  κάτι σημαίνει.  Ακόμη κι αν όλα έχουν τιναχθεί στον αέρα!  Κάποιος λόγος υπάρχει για την καταστροφή,  κοίτα συνθήκες και δεδομένα.
*
*
Σε καθημερινή ''παρέα''  όπου (πιέζομαι,  απολαμβάνω,  συμβιβάζομαι,  προσπαθώ),   στριμώχνω έναν εαυτό που δεν κατάφερε ποτέ να επιβιώσει έχοντας γύρω του μεγαλύτερο αριθμό από 3 άντε 5 άτομα.  Θα το κάνεις του λέω.  Δεν αντέχεται αυτό τό ''είμαι μόνη''.  Είναι η ανάγκη του ''να ανήκω''.  Να είμαι εκεί,  να με ακούνε χωρίς να με διακόπτουν,  να ακούω χωρίς να διακόπτω,  χωρίς να υπάρχει κριτική και ευτυχώς χωρίς κάποιος απέναντι μου να παίρνει θέση,  κι εγώ να πρέπει να απολογηθώ ή να υποστηρίξω.
*
καλημέρα,  σε μια μέρα που ξημέρωσε βροχερή,  μουντή,  γκρίζα,  σκοτεινή,  χειμωνιάτικη.  Πού είναι το περίεργο;  Είμαστε ακόμη μέσα στην καρδιά του χειμώνα!

χρώματα

Ίσως να με ελκύει η εποχή,  ίσως τα χρώματα,  ίσως τα σπίτια με τις σοφίτες,  νομίζω πως μια τέτοια εικόνα μου προκαλεί συναισθήματα ''ευτυχίας''!

Ο πίνακας του
Kees Van Dongen - Maisons à Amsterdam (1907)

καφεδάκι;

Μέσα στην υπερβολική ''ασφάλεια''  χανόμαστε.  Συνειδητοποιώντας την τάση μας για τελειομανία,  η οποία εγκλωβίζει με διάφορους τρόπους,  διευρύνουμε τα όρια μας,  τόσο ώστε να τα φέρουμε στα μέτρα των εκάστοτε επιθυμιών μας.
Ξέρεις,  η απόσταση από το ''θα ήθελα'' μέχρι ''το πραγματοποιώ'',  είναι τόσο τεράστια,  όσο και μηδαμινή και ίσως κάπου εκεί μέσα να είναι κρυμμένη η παγίδα.

Ήρθε η απίθανη στιγμή του πρώτου καφέ της ημέρας.
Καλημερούδια!

εν γραπτώ

Νομίζω,  δεν είμαι σίγουρη αλλά πολλά γεγονότα με επιβεβαιώνουν,  πως ζω μια επανάληψη με αυτήν του 2013.
Το 2013 τον Μάιο ξεκίνησα τις επισκέψεις μου στην Α. οι οποίες κράτησαν δύο ολόκληρα χρόνια.  Με απασχολούσε ένα συγκεκριμμένο θέμα,  το οποίο μέσα σ'  αυτά τα δύο χρόνια αφουγκράστηκα,  μελέτησα,  ανέλυσα και τέλος πίστευα και πιστεύω πως ξεπέρασα.  Μάλιστα,  θεωρώ πως τόσο καλά ξεπεράστηκε εκείνο το φλέγον θέμα που σήμερα μπορώ να πω πως έχω φιλικές διαθέσεις απέναντι του,  μετά από χρόνια θυμού και όλων όσων συνηπήρχαν.
Όταν πήγα στην Α.  νόμιζα πως έχω κατάθλιψη.  Η Α. το ονόμασε θλίψη.  Αυτό που θυμάμαι έντονα,  ήταν πως το μυαλό μου είχε σταματήσει να δουλεύει,  πως δεν είχα διάθεση,  πως όλα πήγαιναν κατά διαόλου κλπ κλπ κλπ
Μα δεν θέλω να ασχοληθώ με την φωτογραφία έλεγα στην Α.,  δεν μ'  ενδιαφέρει,  κι ας είχα περάσει τουλάχιστον 3 χρόνια φανατικά μαζί της.
Δεν θέλω να ζωγραφίσω,  δεν θέλω να μαγειρέψω, γενικότερα δεν μ' ενδιέφερε πια ότι κατά καιρούς μου έδινε χαρά.
Αυτό,  είναι πολύ δύσκολο συναίσθημα μια που κάποια στιγμή συνειδητοποιείς πως δεν αντλείς χαρά από πουθενά.
Η μόνη μου χαρά στην κυριολεξία ήταν η μία φορά στις 15 μέρες που πήγαινα στο γραφείο της και τα λέγαμε.
Όταν τελείωσαν οι συναντήσεις με την Α.,  όπως είναι φυσικό αφού είχαν περάσει και 2 χρόνια,  πολλά είχαν αλλάξει,  όλα προς μια θετικότερη κατεύθυνση.  Και κυρίως,  εκείνο το θλιβερό συναίσθημα πως βρίσκομαι μέσα στον πάτο ενός πηγαδιού,  που όμως είχα την απόλαυση,  σιγά σιγά να βγαίνω,  να ανακαλύπτω ξανά το φως,  να αγαπώ την ζωή.

Τότε,  πίστευα πως η εμμονή μου ήταν μία.  Είχα επικεντρώσει σε ένα θέμα που με έκαιγε και πίστευα πως αφού έλυσα αυτό,  λύθηκαν και τα υπόλοιπα σκοινιά από τον γόρδιο δεσμό που με κατέτρεχε.
Μόνο που στην Α.  είχα πάει με (όχι σοβαρό,  αλλά υπαρκτό) θέμα πολυφαγίας.
Τί έκανα;  Αγόραζα πχ σε στιγμές τρέλλας τις οποίες δεν μπορούσα να ελέγξω,  δύο πακέτα γεμιστά μπισκότα τύπου oraio και τα τσάκιζα χχμμ στο 10λεπτο!  Αυτό,  είχε γίνει συνήθεια μου.  Βίωμα μου.  Σχεδόν καθημερινότητα μου.
Εκείνο το διάστημα είχα χάσει 20 κιλά με την βοήθεια της διατροφολόγου μου,  τα οποία και ξαναέβαλα σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Έτσι λοιπόν,  με την Α. λύσαμε κάποια θεματάκια μου,  αλλά αυτό έμεινε στην άκρη.  Υπήρχε,  άλλοτε πιο έντονο κι άλλοτε έπαυε εντελώς για μικρά όμως διαστήματα.  Φαύλος κύκλος δλδ.

Γιατί τα λέω όλα αυτά;  Επειδή πιστεύω πως την πραγματική αιτία των προβλημάτων μας δύσκολα την εντοπίζουμε.  Ίσως και να μην θέλουμε ή το μυαλό μας να αρνείται αποδεχτεί,  να του είναι πιο εύκολο ένα delete,  μια απόρριψη.

Έτσι,  τον τελευταίο καιρό,  στο μυαλό μου είναι κάτι που έγινε πριν,  πριν ξεκινήσει όλη αυτή η ιστορία με τον εθισμό στα μπισκότα και την πολυφαγία.  Τότε που δεν μπορούσα να φανταστώ πως αυτό που μου συμβαίνει,  είναι στα όρια της αρρώστειας.

Λογικά λοιπόν,  όλα πρέπει να ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2008,  που βρέθηκα στο κρεββάτι με πόνους στην μέση.  Τέταρτος σπόνδυλος αν θυμάμαι καλά,  δισκοκήλη η διάγνωση!  Περίπου 2,5 μήνες ανάπαυση,  που σήμαινε πως δεν μπορούσα να κάνω τις βόλτες μου,  τις δουλειές μου,  τα μαγειρέματα μου,  τίποτα!

Και πάμε στον χειμώνα του 2010,  συντριπτικό κάταγμα στον αριστερό αστράγαλο.  Άλλοι 3,5 μήνες στο κρεββάτι.

Υποθέτω ότι αυτά τα δύο γεγονότα ήταν που έφεραν στη ζωή μου τα πάνω κάτω.
Και φυσικά τα μπισκότα,  τα γλυκά,  η πολυφαγία ήταν το καλύτερο μου ηρεμιστικό,  πολλές φορές και πιο ισχυρό κατευναστικό.

Τα σκέφτομαι όλα αυτά γιατί είμαι σε μια φάση που με τη διατροφή,  φουσκώνω και ξεφουσκώνω σαν μπαλονάκι,  βάζω κιλά,  χάνω κιλά,  ξαναβάζω περισσότερα κλπ κλπ
Είμαι επίσης σε μια φάση που δεν μου αρέσει τίποτα.  Δεν ευχαριστιέμαι (εντάξει το blog μ'  αρέσει),  δεν νιώθω απόλαυση,  και κυρίως βλέπω φίλους να κάνουν πράγματα και αναρωτιέμαι πώς;
Κι αυτό,  στ'  αλήθεια με τρομάζει.  Πολύ!
Γιατί έχω μια υποψία και μακάρι να είναι μόνο υποψία πως τότε ήταν ο πάτος ενός πηγαδιού,  τώρα μπορεί ''ΑΥΤ'Ο'' να έχει αλλάξει περιβάλλον,  να έχει αλλάξει μορφή,  κι εγώ να μην το έχω πάρει είδηση για να το πολεμήσω!

Κάτι μου λέει πως για άλλη μια φορά θα πρέπει να ψάξω να με βρω και να με διαχειριστώ..  κάτι μου λέει πως μπορεί σε μικρότερο βαθμό,  μπορεί με άλλο τρόπο,  αλλά κάπως σαν να πρέπει να ξανασυστηθώ με τις απολαύσεις μου.

Και είναι τόσα μα τόσα τα ανιαρά προβλήματα της καθημερινότητας που δεν συμβάλλουν σ'  αυτό.


υ.γ.  αν έφτασες ως εδώ κάτω σ'  ευχαριστώ,!
Η πινακίδα ''εν γραπτώ''  μου άρεσε και αποφάσισα να σηκώσω το κινητό και να την φωτογραφίσω,  κάπου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης σε ένα μαγαζί με φωτοτυπίες

Αγάπη!

Αγάπι,
Αγάπει,
Αγάπυ,
Αγάπη!
Πως γράφεται;
Πως; ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Μην την γράφεις !!!!!
ΝΙΩΣΕ............


~Ρ. Γέρου~

εγώ στη θέση σου

Εγώ στη θέση σου θα με αγαπούσα,
θα τηλεφωνούσα,
δεν θα έχανα χρόνο,
θα μου έλεγα ναι.
Δεν θα είχα ενδοιασμούς,
θα δραπέτευα.
Θα έδινα αυτό που έχεις,
αυτό που έχω,
για να έχω αυτό που δίνεις,
αυτό που θα μου έδινες.
Θα τραβούσα τα μαλλιά μου,
θα έκλαιγα από ηδονή,
θα τραγουδούσα ξυπόλυτη,
θα χόρευα,
θα έβαζα στον Φλεβάρη ένα ήλιο Αυγούστου, 
θα πέθαινα από ευχαρίστηση,
δεν θα μπορούσα κανέναν αλλά αυτόν τον έρωτα,
θα εφεύρισκα ονόματα και ρήματα καινούρια,
θα έτρεμα από φόβο μπρος στην αμφιβολία
πως υπήρξε μόνο ένα όνειρο,
θα έφευγα για πάντα από σένα,
από εκεί,
μαζί μου.
Εγώ στη θέση σου θα με αγαπούσα.
Θα μου έλεγα ναι,
θα μου έλειπε χρόνος για να τρέξω μέχρι τα χέρια μου,
ή τουλάχιστον, ξέρω εγώ,
θα απαντούσα
στις απόπειρές μου να μάθω τι τρέχει με σένα,
θα μου τηλεφωνούσα,
τι θα γίνει με μας,
θα μου έδινα ένα σημείο ζωής,
εγώ στη θέση σου.

Χουάν Βιθέντε Πικέρας,
Εγώ στη θέση σου
(Μετ. Γ. Μίχος)