advent calendar από την Ναταλία

Μια πολύ ωραία,  βροχερή,  αλλά με χριστουγεννιάτικη διάθεση εβδομάδα ξεκινάει.  Η Ναταλία μας προτείνει ένα χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο με πολύ μαγεία!!!

του Νοέμβρη

Ετοιμάζω ένα φλυτζάνι τσάι με βότανα.  Η φωνή μου ελαφρώς κουρασμένη από τα τηλεφωνήματα της γιορτής.  Πόση αξία έχουν αυτές οι μέρες!  Μία,  συνήθως δύο,  όνομα και γενέθλια,  μοναδικές για τον καθένα.  Και οι άνθρωποι που σε θυμούνται,  πολλές φορές θαρρείς ξεθαμμένοι από τα παλιά.  Εκπλήξεις,  θύμησες και νοσταλγία.  ''Πόσο θέλω να σε δω,  κι ας μην έχουμε να πούμε τί αν τυχόν και καθήσουμε στο ίδιο το τραπέζι.''
Το να προσδίδουμε ευρύτερη προσωπικότητα από αυτή που διαθέτουν, στους φίλους μας,  μας τονώνει βέβαια τον εγωισμό και την αυτοεκτίμηση αλλά δεν βοηθάει την δική τους.
Το μαύρο και το άσπρο εμπεριέχεται σε έναν χαρακτήρα μαζί με όλα τα γκρι (χωρίς να είναι απαραίτητα),  όμως ένας χαρακτήρας λίγο δύσκολο να περιέχει πολλαπλές προσωπικότητες της ίδιας δύναμης. 
Με λίγα λόγια,  οι άνθρωποι είναι αυτό που φαίνεται ότι είναι και τίποτα περισσότερο ή λιγότερο.  Οι βαθύτερες σκέψεις επάνω στο θέμα αποδεικνύονται άστοχες!

*στη φωτογραφία,  ένα πλατανόφυλλο μαζεμένο από το έδαφος,  σήμερα το απόγευμα και τοποθετημένο σε μια στήλη πέτρινη,  με φόντο τη θάλασσα.  Κάπως έτσι,  εκπνέει γλυκά γλυκά ο όμορφος μήνας Νοέμβρης.

κάποιος γιορτάζει

Τα τζάμια του δωματίου,  ήταν στρωμένα με πρωινή πάχνη.  Στο βάθος,  κάποια παράθυρα φωτισμένα από πολύ νωρίς.  Σε ένα από αυτά,  την βλέπω να ανοίγει τα παραθυρόφυλλα αγουροξυπνημένη.  Πίσω της ένα ζεστό κίτρινο φως.  Κάτι σιγοψυθιρίζει,  μάλλον ένα τραγούδι.  Ένας άντρας πίσω της έρχεται και την φιλάει.  Της δίνει κάτι,  αυτή το παίρνει,  το ανοίγει,  γελάει,  αγκαλιάζονται.  Ίσως να γιορτάζει σήμερα.  Μπορεί και κάποια επέτειος.
Είναι ακόμη Νοέμβριος,  ο καιρός καλός,  κι ο ήλιος γρήγορα ανεβαίνει ψηλά για να κρύψει την ψύχρα και την ομίχλη.  Μου αρέσουν οι άνθρωποι που ξυπνούν νωρίς το πρωί,  αλλά ότι κι αν κάνουν οι άλλοι,  είτε μας αρέσει είτε όχι,  ελάχιστα μας αφορά.  Ο καθένας μας έχει την προσωπική του ζωή,  με την οποία πορεύεται στην καθημερινότητα.  Συνήθως παίζουμε με όσα μας δίνονται,  προσπαθώντας να τα διαχειριστούμε με τον καλύτερο τρόπο.  Αν και σε κάθε μικρό ή μεγάλο απολογισμό,  πάντα θα έχουμε να δώσουμε ρέστα,  πάντα θα μετριόμαστε λίγοι μέσα στις τεράστιες υποχρεώσεις που δημιουργούμε απέναντι στον εαυτό μας κυρίως αλλά και στους ανθρώπους που αγαπάμε.
Σημασία έχει να πορευόμαστε μ' αυτό το τεράστιο χαμόγελο που μας διακρίνει,  να μην αφήνουμε τίποτα τιποτένιο να το χαλάσει,  να μην αλλάζουμε για κανέναν,  να είμαστε εμείς και ο εαυτός μας,  οι σκέψεις μας και ότι περιέχουν αυτές.
Είμαστε οι στιγμές μας,  τις οποίες εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε,  θέλει πολύ κόπο να το κάνουμε κτήμα μας αυτό,  αλλά αξίζει.
Κάπου στα τέλη του Νοέμβρη,  επίσης,  ειδικά μια μέρα σαν τη σημερινή,  ξέρουμε ότι περίπου σε ένα μήνα θα είναι χριστούγεννα.  Και ακόμη κι αν μας μελαγχολεί η γιορτή,  είναι αυτός ο μήνας που θα περιέχει κάποιες παραμυθένιες εικόνες αρκεί να είμαστε εκεί και να τις προσέξουμε.
Κι αν δεν υπάρχουν τα χρήματα για ακριβά στολίδια,  ας φτιάξουμε τα παραμύθια μας μόνοι μας,  ο καθένας όπως μπορεί και με ότι ικανότητες έχει.

*στη φωτογραφία,  δυο μικρά δωράκια που έστειλα σε ένα άγνωστο κορίτσι που ζει σε μια άγνωστη για μένα,  συνοικία της μεγάλης,  ωραίας Αθήνας.
**η απόδειξη που περίμενα (για εκείνη την παρανοική σκέψη που έκανα πριν λίγες μέρες),  δεν έχει έρθει ακόμη.  Περιμένω!


music

λεπτομέρειες

Αγαπώ τις λεπτομέρειες που μπορούν να δημιουργήσουν μια ωραία (εσωτερική) ατμόσφαιρα.  Μ' αρέσει να κάνω πράγματα που προεκτείνουν την ψυχή μου,  τις σκέψεις μου,  τα δάχτυλα μου.  Έχω πάντα 3-4 πρόχειρες λύσεις στη λίστα μου.  Τις χρησιμοποιώ και παίζω,  κάθε φορά με άλλο παιχνίδι κι άλλες φορές με όλα μαζί.  Πρόκειται για μια ιδιαίτερη απόλαυση που με βγάζει από την καθημερινότητα,  δεν παύει όμως να έχει κι αυτή τη δική της ρουτίνα.  Ίσως μάλιστα ακούσια,  να είναι αυτό το επιδιωκόμενο.

*Κι έπειτα,  στο timeline μου έρχονται εικόνες από τα σκλαβοπάζαρα της Λιβύης.  Και ο ορίζοντας χάνεται στην ομίχλη..

εκπλήξεις

''Δεν με εκπλήσσει πια τίποτα'',  λένε πολλοί άνθρωποι  ή ''σοβαρά,  δεν το περίμενες αυτό;''  Ή,  οι ηλίθιοι είναι αυτοί που εκπλήσσονται με τα πάντα''.

Εκπλήσσομαι!

Και μάλιστα,  πολλές φορές δημιουργώ εκ των έσωθεν την έκπληξη.  Τί νόημα θα είχε η ζωή χωρίς εκπλήξεις;  Ηθελημένα αφήνομαι συχνά,  στην αγκαλιά της αφέλειας.

Εγώ που δεν εκπλήσσομαι πια με τίποτα αλλά γοητεύομαι να με εκπλήσσουν τα πάντα.

υ.γ.  στη φωτογραφία,  δύο μολύβια που αγόρασα σήμερα,  ειδικά φτιαγμένα να μαρκάρουν ύφασμα

ο Στόουνερ

*Την κοίταζε πιά σχεδόν χωρίς τύψεις.  στο γλυκό φως του δειλινού το πρόσωπό της έδειχνε νεανικό και αρυτίδωτο.  Νά  'μουνα πιό δυνατός,  σκεφτόταν..  να είχα περισσότερη πείρα..  να την είχα καταλάβει.  Και τελικά η αμείλικτη σκέψη,  Να την είχα αγαπήσει περισσότερο.  Σαν να έπρεπε να καλύψει μεγάλη απόσταση,  το χέρι του κινήθηκε πάνω στο σεντόνι που τον σκέπαζε και άγγιξε το δικό της.  Η 'Ιντιθ δεν σάλεψε..  σε λίγο τον πήρε ο ύπνος*

Προσπαθούμε καθημερινά με όλες τις δυνάμεις για το καλύτερο,  ωστόσο ποτέ δεν είμαστε αρκετοί.  Το νιώθουμε κυρίως κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής μας,  όπου και γίνεται και ο εσωτερικός απολογσμός..

*Με απόλυτη λογική,  χωρίς ίχνος προκατάληψης,  συλλογίστηκε πως η ζωή του θα φαινόταν σκέτη αποτυχία.  Είχε θελήσει τη φιλία,  τη στενή φιλία,  που θα μπορούσε να τον στηρίξει στον αγώνα δρόμου ων ανθρώπων..  είχε αποκτήσει δύο φίλους,  ο ένας είχε βρει έναν θάνατο παράλογο πρωτού καν γνωριστούν,  ο άλλος είχε τώρα πια απομακρυνθεί όσο γινόταν στις γραμμές των ζωντανών,  ώστε..  Είχε θελήσει το πάθος που ενώνει δυό ανθρώπους με τα δεσμά του γάμου..  το απέκτησε και αυτό και δεν ήξερε τι να το κάνει,  κι αυτό έσβησε.  Είχε θελήσει τον έρωτα..  και τον απέκτησε και τον εγκατέλειψε,  τον άφησε να χαθεί στο χάος των δυνατοτήτων.  'Κάθριν'',  σκέφτηκε.  ''Κάθριν''.*

Είναι εύκολο να κατακτήσουμε ένα πάθος,  ωστόσο υπάρχει μια μικρή δυσκολία στο να το διατηρήσουμε και να το διαχειριστούμε έτσι ώστε να παραμείνει ενεργό.  Να μην στραφεί εναντίον μας.  Ίσως και αυτή να είναι η φυσική ροή των πραγμάτων τελικά!

Μέσα στους αστερίσκους αποσπάσματα από το βιβλίο
ο Στόουνερ
του John Williams
εκδόσεις Gutenberg

*Μια ηλιόλουστη Τρίτη του Νοέμβρη.

Μέσα στα όμορφα της διαδικτυακής ζωής είναι και οι διάφορες ανταλλαγές που γίνονται,  το χρονικό διάστημα κοντά στα Χριστούγεννα,  και όχι μόνο. 
Αντιλαμβανόμαστε πολλά πράγματα για το χαρακτήρα του άλλου,  κυρίως κατά πόσο θέλει να μεταφέρει τη χαρά του στο ταίρι του.
Η δοτικότητα είναι σπάνιο φαινόμενο στο είδος των ανθρώπων,  όμως υπάρχει,  και όταν την βρεις νιώθεις την συγκίνηση του δούναι και λαβείν.  Επίσης,  οι καλοί τρόποι επιβάλλουν να ανταποδώσεις,  το πώς πρέπει να το βρεις εσύ.

υ.γ.  μη έχοντας ιδιαίτερη αδυναμία στα κουμπάκια η συλλογή μου είναι φρέσκια και πολύ μικρή.  Είναι ακριβώς αυτή της φωτογραφίας.

σκέψεις

Είναι ωραία όταν οι υποχρεώσεις φεύγουν από πάνω μας με το πέρασμα της μέρας.  Χαλαρώνουμε και έχουμε χρόνο να σκεφτούμε τα διάφορα που κυκλώνουν το μυαλό μας.  Σε αντίθεση με κάποιους που αναζητούν συνεχή δυναμική απασχόληση έτσι ώστε να μην σκέφτονται.

Είμαστε παντού λοιπόν,  έλεγες και ξανάλεγες κι εμένα ούτε που μου πέρασε από το μυαλό.  Το εδώ,  το εκεί και το αλλού,  μου ήταν από καιρό γνωστά και οικεία.  Εκείνο το κομμάτι σου όμως,  το άλλο,  το διαφορετικό, το κράτησες μόνο για σένα.  Ακόμη κι εμένα φρόντισες να με κρατήσεις σε απόσταση.  Φυσικά,  αφού αυτή σου η πλευρά θα αναιρούσε όλες τις υπόλοιπες.   Ετσι πίστευες!  Όμως,  αναφαίρετο δικαίωμα η ιδιωτική ζωή.

υ.γ. η φωτογραφία πολύ πρωινή και βροχερή στο μπαλκόνι μου 

και τώρα;

και τώρα που σ'αγάπησα πως να σε λησμονήσω;

Εύχομαι αυτό που σκέφτομαι να είναι μια στιγμιαία παράνοια του μυαλού.

κυριακάτικο πρωινό

Τα χρώματα της ανατολής ήταν από μπλε έως ροζ,  χρώματα έντονα & φωτεινά.
Ωρα 7 παρά κάτι.
Και μόνο που το πρωινό είναι κυριακάτικο,  συμβάλλει στην καλή διάθεση.
Κουλουράκια πορτοκαλιού,  ψημένα στην κουζίνα μας,  αρωματικά και γευστικά,  συνοδεύουν ταιριαστά το χλιαρό γάλα.
Το καινούργιο samsung βγάζει ωραίες macro φωτογραφίες,  (στα υπ' όψην).

βροχή στο μεδούλι

Τώρα που οι δικές μου οι φουρτούνες ανήκουν στην προηγούμενη εβδομάδα,  να σου πω πως έχουν ανοίξει οι ουρανοί,  και άνθρωποι πνίγονται σε ποτάμια λάσπης που αποφάσισαν ξαφνικά να περάσουν μέσα από την πόλη,  αλλά αυτό ανήκει στις ειδήσεις της καθημερινότητας μιας ομάδας ανθρώπων που πλήγηκαν από την κακοκαιρία.
Ας μιλήσουμε όμως γιά σένα!  Μην τρομάξεις,  ήδη ανήκεις στο παρελθόν.  Πέθανες!  Έφυγες το λένε κάποιοι κομψά.  Μας άφησες πίσω στην ουρά και προχώρησες.  Άλλαξες επίπεδο.  Ήθελες;  Τι θα έλεγες αν ήξερες;  Ξέρεις;  Το αποδέχτηκες ή είσαι ακόμη στη διαδικασία;  Εμείς,  εγώ δλδ σκέπτομαι διάφορα.  Να,  πως ήσουν φίλος μου πολύ,  αλλά πραγματικά δεν ξέρω τι είναι αυτό που ονοματίζει μια σχέση φιλία.  Να πω πως ταιριάζαμε,  δεν μπορώ.  Εσύ μυαλό ξυράφι.  Ορθολογιστής.  Ρεαλιστής.  Μαχητής.  Κάπως έτσι σε φαντάστηκα.  Τα κείμενα σου τα βαριόμουν.  Ένιωθα την αξία τους,  χαμογελούσα και τα προσπερνούσα.  Στις ερωτήσεις σου σπάνια απαντούσα.  Τις αναλύσεις σου όλο κι έλεγα πως κάποια στιγμή θα πιάσω την άκρη και πως μετά θα σε παρακολουθώ ολοκληρωτικά και εμπεριστατωμένα.  Το μόνο που πρόλαβα ήταν μερικές καλημέρες.  Και η αφελής αίσθηση,  πως εγώ ήμουν εδώ κι εσύ ήσουν εκεί.  Κανείς δεν ήταν / είναι πουθενά.  Γράμματα στο κενό.  Κείμενα στο τίποτα.  Σκέψεις στο χάος,  το μαύρο,  την άβυσσο.  Λείπεις μια ολόκληρη βδομάδα και σε ψάχνω.  Αντί για την αύρα σου,  αντίο,  καλό παράδεισο,  θα σε θυμόμαστε και τέτοια.  Ψέμματα!  Θα σε ξεχάσουμε.  Η ζωή είναι γλυκιά και σε παίρνει μέσα.  Μας μεθάει επίτηδες για να ξεχνάμε.  Κι ο πατέρας μου, τελευταίες μέρες,  μου είχε πει ''θα με ξεχάσεις,  μη στενοχωριέσαι''.  Τότε με πείραξε.  Τώρα ξέρω,  το είπε γιατί το ήξερε,  το είχε δει μπροστά του,  όταν έφυγε η μάνα του,  ο πατέρας του,  ο καλύτερος του φίλος.  Έβλεπα τα μάτια του που βούρκωναν,  και μετά από λίγες μέρες τίποτα.  όλα ξαναγίνονταν όπως πριν κι εγώ σαν παιδί τότε χαιρόμουν,  πόσο χαιρόμουν για αυτό.  Γιατί ήταν σα να μη συνέβει το κακό.  Κάναμε πως δε συνέβει.  Παίζαμε το ''όλα είναι φυσιολογικά και αιώνια''.  Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη και τέτοια..
Αγαπημένε νιώθω μια λύπη.
Και ξέρω πως αύριο θα είναι μια άλλη μέρα,  κι αυτό είναι που θα ήθελα να το κλωτσήσω πιό πολύ.  Με το δυνατό μου πόδι!

σημειωματάρια

Όχι πως έχει ιδιαίτερη σημασία,  αλλά έτσι όπως είμαστε τώρα πια πολυδιάστατοι στον χώρο του διαδικτύου,  άνετα ο μεν θα μπορούσε να είναι το ίδιο πρόσωπο με τον δε και να μην το έχουμε πάρει χαμπάρι.
Δεν είναι ούτε περίεργο,  ούτε παράνομο,  αντίθετα θα το έβρισκα φυσιολογικό,  αν σκεφτείς ότι ο καθένας μας θα μπορούσε να καταχωρίσει τα κομμάτια της ζωής του σε 5-6 διαφορετικά σημειωματάρια.
Λίγο θα με εξέπλησσε αν πχ αποδεικνυόταν ότι ένα προφίλ πολιτικών αναλύσεων είναι το ένα και το αυτό με ένα προφίλ ερωτικό,  συναισθηματικό,  γοητευτικό,  δλδ από την μία ένα προφίλ πολύ δυναμικό κι από την άλλη ένα προφίλ πολύ ευαίσθητο και ευάλωτο!
Ίσως βέβαια να ήθελα να το έχω ανακαλύψει πολύ νωρίτερα,  αλλά ok,  δεν είναι όλα πάντα κάτω από τον έλεγχο μας οπότε χαλάλι.
Ίσως βέβαια και κάποιες καταστάσεις να μην μας αποκαλυφθούν ποτέ.  Αν αυτό είναι και το καλύτερο,  κανείς μας δεν ξέρει.

τραίνα

Αν με φωτογράφιζα τότε,  θα ήμουν πάντα σχεδόν με μια δερμάτινη βαλίτσα στο χέρι.  Τι χρόνια!
Κανέναν οίκτο δε νιώθω όμως για εκείνα τα κομμάτια μου,  ούτε καμμιά συμπόνοια.  Ήταν έτσι για να είναι.  Ούτε ένα τσίμπημα από συναίσθημα.  Αδιαφορία!

ένα όνειρο

Δεν υπάρχουν άσχημοι άνθρωποι,  υπάρχουν άχαροι άνθρωποι.  Εσύ ανήκες πάντα στην κατηγορία των ανθρώπων που προσέλκυες με την τετράγωνη λογική σου.  Η σκέψη σου ήταν αυτή που με έφερε κοντά σου.  Πόσο θα ήθελα να ήξερα τώρα που ακριβώς βρίσκεσαι και τι ακριβώς αισθάνεσαι.  Ποιά να είναι άραγε η μυρωδιά και η χροιά σου;  Γνωρίζεις τι ακριβώς σου συμβαίνει;
Προχθές,  χτύπησε το μαύρο,  παλιό τηλέφωνο.  Ήμουν σίγουρη πως καλούσες εσύ,  κι αναρωτιόμουν το πως!  Πώς, αφού δεν γνώριζες το νούμερο του τηλεφώνου μου,  ούτε ήταν αυτό δυνατόν με τα δεδομένα του πλανήτη μας.  Τρόμαξα,  χτυπούσε δυνατά η καρδιά μου,  για αυτό και μαζεύτηκες.  Βρήκα το ακουστικό ακουμπισμένο στο τραπεζάκι δίπλα στη συσκευή.  Το ένιωσα πως ήθελες να μου μιλήσεις.  Όμως δεν ήθελες να με κρατήσεις σε αγωνία,  δεν ήθελες να με γεμίσεις ερωτηματικά.  Έπιασα το ακουστικό,  το έβαλα στο αυτί μου.  Άκουγα μια ανάσα,  ήξερα πως ήταν η δική σου.  Τρόμαξα σου λέω,  χτυπούσε η καρδιά μου,  πονούσε η ψυχή μου.  Με ηρέμησες,  λέγοντας μου πως η ανάσα που άκουγα ήταν η δική μου.  Έτσι ήσουν πάντα,  προστατευτικός και τρυφερός,  σαν ένα ποτήρι λευκό κρασί.  Στο δικό μου μέλλον,  θα πίνω πάντα στο όνομα σου.  Ένα ποτήρι λευκό κρασί.  Όπως τότε,  σ'  εκείνο το όνειρο.. στο υπόσχομαι,  έτσι σαν ένα μικρό φόρο τιμής στο πέρασμα σου!

του Νοέμβρη

Όταν οι καταστάσεις έχουν την ανάγκη μου,  γίνομαι μία και μοναδική αναπνοή,  ένα φύσημα που θα μπορούσε να κινήσει σύννεφα και ουρανό,  νερό και θάλασσα,  δέντρα και βουνό. 
Μέσα μου παραμιλάω,  και κυρίως φοβάμαι. 
Έξω μου τα δίνω όλα,  και κάθε αμφιβολία που μου κόβει τα γόνατα, την μετακινώ στο επόμενο λεπτό. 
Είμαι σε τέτοια ένταση που ακόμη και μια αγκαλιά σαν τύλιγμα χνουδωτής κουβέρτας μοιάζει μακρινή και απρόσιτη.
Εφησυχάζω με τη σκέψη πως ''αύριο θα είναι μια άλλη μέρα'' και πως σύντομα θα επιστρέψω στην ρουτίνα μου!

---

Αν υποθέσουμε πως στη μια άκρη βρίσκεται η γέννηση και στην άλλη ο θάνατος και πως αυτά τα δύο ενώνονται με μια νοητή γραμμή,  αυτή η γραμμή λέγεται ''ζωή''.  Είναι σαν κάποιος με τη γέννηση σου να σου δίνει στο χέρι αυτή τη γραμμή,  και να σου λέει,  δικιά σου είναι κάνε την ότι θέλεις.  Εσύ την πιάνεις στα χέρια σου,  δώρο είναι άλλωστε,  την κοιτάς από δω,  την κοιτάς από εκεί,  ψάχνεις να βρεις από τι υλικό είναι,  ψάχνεις να βρεις τι θα την κάνεις,  στην πορεία την εκμεταλεύεσαι όσο μπορείς,  παίρνεις ό,τι σου δίνεται,  συνεχίζεις να ψάχνεις,  τι είναι τούτο και τι είναι εκείνο,  σκέφτεσαι,  διαβάζεις,  αναλύεις,  κάνεις αυτό που πιστεύεις σωστό ακόμη καλύτερο,  αναρωτιέσαι αν αδίκησες ποτέ κανέναν,  λυπάσαι,  ζητάς συγγνώμη,  και κάπως έτσι,  χωρίς να το πολυκαταλάβεις η γραμμή σου,  η ολόδική σου γραμμή,  αυτή που της έδωσες και σου έδωσε τόσα και τόσα πολλά,  έχει λεπτύνει τόσο που φοβάσαι πως θα σπάσει,  και σπάει,  και σ'  αφήνει χωρίς αναπνοή και δεν υπάρχεις πιά,  δεν υπάρχεις σε σχέση με τη γραμμή,  δεν έχεις ζωή,  έχεις εκπληρώσει και τα δύο γεγονότα της ζωής σου,  και τη γέννηση αλλά και τον θάνατο.  Τον δικό σου θάνατο!

άγχος

Καταμεσήμερο,  και το εσωτερικό του σπιτιού σκοτεινό,  όσο και ο ουρανός που βλέπω από το παράθυρο.  Οι γωνίες των οικημάτων έξω από αυτό μοιάζουν να βουλιάζουν σε ένα γκρι που το λες περισσότερο αίσθηση,  παρά χρώμα.  Πιέζω το κουμπάκι του διακόπτη και το παλιό,  μεγάλο πορτατίφ γεμίζει φως.  Μου αρέσει πολύ το νέο περιβάλλον που δημιουργείται.
Αναπνέω!  Μια εισπνοή από τη μύτη και μια εκπνοή από το στόμα σε χρόνο διπλό.  Δείχνει να εξομαλύνεται το άγχος.  Οι χτύποι της καρδιάς μου ισορροπούν.
Ένα τεράστιο πορτοκαλί ξεχύνεται από τον χώρο της κουζίνας.  Ζεστή κολοκυθόσουπα στο πιάτο με κουταλιές γιαουρτιού και μπόλικο αλάτι και πιπέρι.  Φρεσκοψημένο,  σπιτικό ψωμί!
Φαγητό ταιριαστό σε μια πρώτη Τρίτη ενός συμπαθέστατου,  μελαγχολικού Νοέμβρη.
Στο βάθος του μυαλού μου,  //όταν ''όλα θα πάνε καλά''//,  είναι ήδη χριστούγεννα!

πεταλούδα

Φοβάμαι πως η λέξη άγχος εμπεριεχιέται σε πολύ περισσότερες καταστάσεις από αυτές που μπορώ να φανταστώ.  Δεν ξέρω αν θα μπορούσα ποτέ να βρω το αντίδοτο και με ποιό τρόπο.  Η ζωή κυλάει σε μια προκαθορισμένη διαδρομή και ώρες ώρες νιώθω πως απλά παρακολουθώ το έργο.  Οι σκηνές μπορεί να είναι όμορφες,  αγωνιώδεις,  χαλαρές ή γεμάτες ένταση και φόβο.  Η καρδιά μου πάλλεται με ένα λεπτό τρεμούλιασμα,  πολλές φορές αρκετά ενοχλητικό.  Είμαι απέναντι του και παλεύω να το τιθασεύσω.  Το υποτιμώ,  λέω,  πως να,  τώρα,  αυτό, είναι ένα τόσο δα τίποτα. Μια τόση δα μικρή μαύρη - γαλάζια πεταλούδα,  που έτσι θα κουνήσει τα φτερά της,  θα καθήσει λίγο επάνω στα δάχτυλα μου, και θα φύγει μακριά.  

ένα απόγευμα

Έπινε τον καφέ της καθώς σκεφτόταν το πόσο θα ήθελε,  μα δεν θα το έκανε το βήμα,  όχι,  με έναν άνθρωπο από τη φύση του κλειστό και δύσκολο,  επειδή ακόμη κι αν αρχικά δεχόταν την πρόταση της,  πολύ σύντομα,  θα έφτανε να σκεφτεί αν θα έπρεπε να την κρατήσει - όχι,  αυτή την διαδικασία,  να αφήσει κάποιον να την γνωρίσει και μετά να την αφήσει δεν θα την ξαναπερνούσε ποτέ!